[WOW] Rozdział 47 - "Szczera i prawdziwa"

 Dedykacja: Dla Joanny - za pierwszy komentarz oraz dla Dreamer, Ayame i Margoo, które nadrabiały WOW w ostatnich dniach i czekają na więcej 😊



◈◈◈

                Wyrzuciła niedopałek za balustradę i westchnęła cicho. Nie chciało jej się nawet szukać popielniczki. Draco swój wyrzucił chwilę wcześniej i teraz stał za jej plecami, obejmując ją czułym uściskiem swych ramion.

- Dobrze jest wiedzieć, że to było prawdziwe… - wyszeptała.
- Zastanawiam się, jak bardzo musiałem być pochłonięty własnymi sprawami, że niczego wtedy nie zauważyłem… - Draco westchnął cicho w jej szyję.
- Rozmawiałam z nią kilka razy po Wielkiej Bitwie i też niczego nie spostrzegłam… Często rozmyślam nad tym, dlaczego mi nie powiedziała? - Hermiona poczuła napływające do oczu łzy.
- Pewnie się bała twojej reakcji. Romans z wrogiem i to w samym środku wojny… Też byś tak pewnie zrobiła na jej miejscu.
- Sama nie wiem. Może masz rację? Ale ta ucieczka, ciąża… To wszystko jest takie niepodobne do Ginny!
- Miłość zmienia ludzi – powiedział cicho.
Hermiona odwróciła się w jego ramionach i delikatnie dotknęła jego policzka.
- To prawda – przyznała.
- A ty powiesz im kiedyś? – zapytał patrząc jej w oczy.
- Komu i co? – nie zrozumiała.
- Twoim przyjaciołom… O nas… - sprecyzował, a Hermiona zauważyła, że był wyraźnie spięty.
Parsknęła krótkim śmiechem.
- Prawie wszyscy już wiedzą.
- Co? – Malfoy był w widocznym szoku.
- Kingsley i Harry sami się domyślili, Parvati ja powiedziałam, a Seamus Finingan nabrał podejrzeń, jak przywaliłeś w obronie mojego honoru Deanowi w nos – zaśmiała się.
- Naprawdę Potter o nas wie? – Draco niedowierzał.
- Tak. Od świąt. Aurorzy sprawdzali wasze zamówienia na świąteczne prezenty…
- No jasne! Dziwie się tylko, że nie przyjechał tu mi przywalić – sarknął Draco.
- Powiedziałam mu, że to moja sprawa. Przyjął to i zrozumiał – wyjaśniła.
- To dobrze. Nie chciałbym musieć bić twojego przyjaciela… – Draco musnął jej usta krótkim pocałunkiem.
- Pytanie brzmi… Kiedy ty powiesz swoim przyjaciołom o mnie? – popatrzyła na niego przekornie.
- Nott może się dowiedzieć, jak tylko się obudzi. Reszta ślizgonów mnie nie interesuje…
- A twoja mama? – odważyła się zapytać.
- Powiedziałem jej w święta – uśmiechnął się do niej delikatnie.
- Naprawdę? – teraz to ona była w szoku.
- Tak. Życzyła mi powodzenia i prosiła byśmy ją razem odwiedzili, jeśli nam wyjdzie…
- Bardzo chętnie, skarbie! - zapewniła, wtulając się w niego z lekkim sercem, przepełnionym czułością i miłością.
Odsunął się nieco, by połączyć ich usta w delikatnym, namiętnym pocałunku. Nie mogli sobie niestety pozwolić na więcej.
- Robi się późno, lepiej nie przeciągać tego dłużej… – westchnął i pogładził jej loki.
- Masz rację – Hermiona oderwała się od niego i niechętnie weszła do środka.
Musiała dokończyć to, co zaczęła.

◈◈◈

Mgła i pierwsze wspomnienie…
Hermiona nerwowo przełknęła ślinę. Miała nadzieję, że to nie posunie się zaraz za daleko...

Ginny stała przyciśnięta do ściany w jakiejś pustej klasie, a Nott namiętnie znaczył pocałunkami jej szyję, jednocześnie trzymając dłoń pod jej bluzką i uciskając pierś.
Obydwoje głośno oddychali, a Ginny był cała rozogniona.
- Nie mogłem dziś przestać o tobie myśleć… - szeptał pomiędzy pocałunkami Theo.
- Ja o tobie też… - przyznała
- Jesteś taka słodka, Gin… Oszalałem przez ciebie… – westchnął w jej usta, całując ją zachłannie.

Nagle tuż za drzwiami rozległy się kroki. Theo i Ginny też je usłyszeli, odrywając się od siebie szybko. Nim się otworzyły, Nott stał po drugiej stronie sali, ze znudzonym wyrazem twarzy, a Ginny szybko poprawiając bluzkę, złapała za znajdującą się nieopodal miotłę.

- Cześć – do sali wszedł Zabini.
- Cześć Diable, co tam? – zapytał nonszalancko Theo.
- Kończ już ten szlaban, bo Snape nas wzywa – odpowiedział, kątem oka zerkając na Ginny.
- Słyszysz, Weasley? Dość na dziś tego zamiatania – oznajmił chłodno Nott.
- Super! Oddaj moją różdżkę i znikam – Ginny odstawiła miotłę i otrzepała ręce.
Zabini uważnie się jej przyglądał, a Hermiona ledwo zdusiła jęk. Ginny nie zauważyła, że wciąż ma rozpięty środkowy guzik bluzki, a jej spódnica jest brudna od tynku ze ściany…
- Proszę bardzo, wiewióro i do jutra! – zaśmiał się wrednie Theodore, posyłając jej różdżkę zaklęciem.
- Wal się Nott! – odpyskowała cierpko, po czym wyminęła Zabiniego i szybko wyszła.
- To co, idziemy? – Theo uśmiechnął się do kumpla.
- Tak, chodźmy – odparł spokojnie Zabini, mimo wszystko wciąż uważnie obserwując przyjaciela.

                Wspomnienie się jeszcze nie skończyło, więc Hermiona  przeszła wraz z ślizgonami korytarzem, prowadzącym do gabinetu dyrektora.

- Masz tynk ze ściany na spodniach – burknął Zabini, gdy byli już blisko celu.
- Dzięki stary! – Theo szybko się otrzepał. – W tej starej sali, wszędzie było pełno kurzu! – poskarżył się.
- Taa, widziałem. Weasley też go miała, na całym tyłku, jakby ją ktoś przycisnął do ściany – Zabini patrzył na Notta przenikliwie.
- Pewnie się gdzieś otarła – Theo wzruszył ramionami.

Hermiona prawie pisnęła, gdy Zabini nagle złapał Notta za przód szaty i szybkim rzutem posłał go wprost na najbliższą ścianę.

- Ty pierdolony gnojku! – zawarczał, doskakując do niego i znów łapiąc jego szatę w pieści.
- Pojebało cię Zabb? Co ty odwalasz! – ryknął zszokowany Nott.
- Masz na szacie jej włosy i pachniesz jej perfumami! Oboje jesteście uwaleni tynkiem, a ona miała rozpiętą bluzkę i też wyraźnie wyczułem od niej twój zapach jak mnie mijała! – warczał Blaise.
- Cóż… Chuj ci do tego! – syknął Theo, odpychając mocno od siebie Zabiniego.
- Co?! – Blaise, aż się zapienił. – Miałeś ją dla mnie szpiegować, a nie ją rżnąć! – wydarł się.
- Przykro mi stary, nie wyszło… - Theo potarł dłonią twarz.
- Co to kurwa ma znaczyć? – wściekał się Blaise.
- Zakochałem się w niej.
- Co?! Zabije cię ty pierdolony gogusiu! – ryknął Zabini, znów rzucając się na Notta.
Theo zrobił szybki unik, po czym sprawnym kopniakiem podciął nogi Diabła. 
Nim Blaise zdążył się podnieść, Theo doskoczył do niego i złapał go za przód szaty.
- Ostrzegam cię! Zapomnij o niej Zabb! Masz się do niej więcej nie zbliżać, słyszysz?! – krzyczał, potrząsając nim.
- Zabiję cię! Zabiję! Jak mogłeś mi to zrobić! Ty nic nie warta kupo hipogryfiego łajna! – dyszał Blaise, próbując odepchnąć Notta.
- Co tu się dzieje? – przepełniony chłodem głos Snape’a oderwał ich od siebie.
Nott wstał, oddychając ciężko, a Zabini powoli podniósł się z ziemi, wciąż wyraźnie wkurzony.
- Zadałem pytanie – wycedził cierpko Snape.
- Drobne nieporozumienie – powiedział cicho Theodore.
- Drobne? Tarzacie się po ziemi jak dwa wściekłe wilki i to ma być drobne nieporozumienie? – szydził Severus.
- Wyjaśnimy to sobie sami – wtrącił cierpko Blaise.
- Nie sądzę, panie Zabini. Obaj macie tygodniowy szlaban. I nie radzę wam, bym ponownie usłyszał, że się tak zachowujecie! – warczał dyrektor.
- Tak jest – powiedział Nott.
- Dobrze… - dodał Zabini.
- Wracajcie do dormitorium i przyślijcie mi tu Malfoya. Nie chcę was więcej oglądać! – Snape popatrzył na nich z czystą pogardą, po czym się odwrócił i odszedł.
- Uważaj Zabb, jeśli się dowiem, że dalej za nią łazisz, gorzko pożałujesz – ostrzegł Nott.
- Nie odzywaj się do mnie nigdy więcej, ty pierdolony zdrajco! Gardzę całym tobą! – Blaise splunął mu pod stopy, po czym odwrócił się i szybko odszedł.
Wspomnienie się skończyło.


◈◈◈

Hermiona odetchnęła głębiej… Czyli to się stało. Ginny i Theo zakochali się w sobie i postanowili być razem. Wiedziała, że teraz czeka ją najtrudniejsza część.

                To chyba był pokój życzeń, choć wystrój był inny, niż wtedy, gdy ona spotkała się w nim z Malfoyem… Przede wszystkim było tam łóżko, a w nim dwójka nagich, młodych ludzi. Hermiona w duchu podziękowała, że wspomnienie nie zaczęło się chwilę wcześniej i nie zobaczyła ich w tej możliwie najbardziej intymnej sytuacji.

Ginny opierała głowę o nagą klatę Theo, a on delikatnie gładził jej rude włosy.
- Boje się Theon… - wyszeptała, ze łzami w oczy.
- Ja też kruszynko… - wyznał, wzdychając ciężko.
- Rodzice chcą mnie zabrać ze szkoły.
Theodore na chwilę wyraźnie się spiął.
- To nie jest w sumie zły pomysł. Będę spokojniejszy…
Ginny uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.
- Chcesz żebym wyjechała? – nie udało jej się ukryć drobnej pretensji w swoim głosie.
- Chcę żebyś była bezpieczna, słońce… - Nott cmoknął ją w czoło.
- Nie chcę cię zostawiać – powiedziała, ocierając łzy.
- Wiem Gin, ale napięcie rośnie. Carrowowie szaleją. Mówi się, że Lovegood wcale nie została po świętach w domu, tylko została porwana… - westchnął.
- W domu pewnie będę bezpieczna, rodzice zabezpieczyli go barierami.
- Twoje bezpieczeństwo jest teraz najważniejsze. Mnie ochroni moja rodzina – uśmiechnął się do niej czule i scałował z jej policzka słoną kroplę.
- Będę tęsknić – przyznała, znów układając głowę na jego klacie.
- Ja też, okropnie mocno – zapewnił, sunąc delikatnie dłonią po jej nagich plecach.
- Będziesz do mnie pisał? – spytała.
- Przysięgam, że każdego jednego dnia! – obiecał.
Ginny uśmiechnęła się delikatnie pod nosem.
- Będę ci od razu odpisywała.
- Liczę na to. Tak w zasadzie… To mam coś dla ciebie… - Theodore uniósł się i sięgnął do sterty swoich ubrań na podłodze.
- Co to? – Ginny również usiadła, z zainteresowaniem patrząc na to, co Nott jej podawał.
- Znasz legendę o krawacie, prawda? – Nott uśmiechnął się niepewnie.
- O Godryku! Naprawdę? – Ginny niedowierzała.
- Kocham cię. Chcę żebyś o tym wiedziała… - wyszeptał, wkładając w jej dłonie swój zielony krawat.
- Och! Ja ciebie też! Przysięgam! – zawołała, rzucając mu się na szyję i szlochając z radości.

Hermiona zamknęła oczy. Liczyła, że to wspomnienie zaraz przeminie. Nie mogła dłużej na to patrzeć. Dopiero po chwili zrozumiała, że ma twarz mokrą od łez. To było prawdziwe… I straszne, że ktoś zniszczył tę piękną, niewinną miłość dwójki młodych ludzi.


Biała mgła i kolejne wspomnienie.



◈◈◈

                Od razu zrozumiała, gdy minął ją promień zaklęcia. To była bitwa o Hogwart. Śmierciożercy w czarnych szatach właśnie minęli, stojącego za rogiem Theo. Widać było, że Nott jest niewyobrażalnie zdenerwowany. Ruszył przed siebie biegiem, rozglądając się dookoła i ewidentnie czegoś szukając.
Hermiona nie musiała zgadywać. Wiedziała, że szukał Ginny.

Przechylił się balustradę schodów i dostrzegł kaskadę jej rudych włosów. Walczyła akurat z jakimś zamaskowanym śmierciożercą. Nott nie zawahał się nawet chwili, tylko rzucił w niego szybko jakąś klątwą i zbiegł na dół, do wyraźnie zaskoczonej Gin, która chyba nie wiedziała co się dokładnie stało, że jej przeciwnik padł nagle porażony zaklęciem.
- Theo! – wyraźnie się ucieszyła, gdy do niej dobiegł.
- Ty nierozważna wiedźmo! Co tu robisz? Miałaś zostać w domu! – warczał, łapiąc ją w ramiona i mocno do siebie przytulając.
- Nie mogłam… Musiałam tu wrócić – wyznała ze łzami w oczach.
- Nie odłączaj się od swojej rodziny! Bądź zawsze, z którymś ze swoich braci lub rodzicami! – szeptał gorączkowo w jej włosy, a Ginny płakała.
- A ty…
- Lord nas wzywa do lasu… Muszę tam iść. Modle się, by przegrał, ale jeśli wygra to uciekaj Gin, uciekaj najdalej jak się tylko da! – prosił drżącym głosem.
- Kocham cię… Nie daj się zabić… - wychrypiała płaczliwie.
- Ja też cię kocham skarbie… Jeśli przeżyję, przysięgam, że zrobię wszystko byś była najszczęśliwszą dziewczyną na świecie! – złożył przysięgę, szybko cmokając ją w usta.

Wspomnienie się skończyło, a Hermiona otarła kolejne łzy. Obydwoje przeżyli… Musieli być tacy szczęśliwy z tego powodu…


◈◈◈


Kolejne z przeżyć Notta.

                Była noc, a oni właśnie pojawili się na jakiejś łące. Hermiona mimo mroku, szybko ją rozpoznała. To była łąką należąca do ziemi państwa Weasely, w pobliżu Nory.
Dopiero po chwili dostrzegła postać w ciemnoczerwonym kapturze, która siedziała na kocu na ziemi.
- Kruszynko? – odezwał się Theodore.
- Theon! – Ginny zerwała się z ziemi i już po chwili tonęła w uścisku jego ramion.
- Salazarze! Jak ja strasznie za tobą tęskniłem! – westchnął z wyraźną ulgą, tuląc ją mocno do siebie.
- Ja też… - Ginny nagle zaszlochała.
- Hej! Już dobrze, jestem tu… - mówił spokojnie, delikatnie głaszcząc jej rude włosy.
- Zawaliłam… tak bardzo… - wyznała, drżąc z napięcia.
- Co? Co się stało? – Theodore odsunął ją trochę od siebie i popatrzył jej w oczy.
- Eliksir… Hermiona ostrzegała mnie, że utrzymuje swoją moc tylko przez rok. Zapomniałam o tym. Myślałam, że… - Ginny rozszlochała się na nowo.
- Czy ja dobrze słyszę? Masz na myśli eliksir antykoncepcyjny? – wyszeptał.
- Tak. Dziś sprawdziłam… To dlatego kazałam ci przyjechać…
- Sprawdziłaś i… - Nott najwyraźniej niedowierzał.
- Jestem w ciąży – wyznała to wreszcie z bólem.
- Ginny! – Theodore porwał ją w ramiona, przytulając mocno. – Ginny, Ginny, Ginny – szeptał w jej włosy, a jego głos brzmiał, jakby sam tłumił łzy.
- Przepraszam, tak bardzo przepraszam! – Ruda rozpłakała się na nowo.
- Przestań! Będziemy mieli dziecko… Dziecko… - Theo oderwał się od niej i czułym gestem przytknął dłoń do jej brzucha.
- Nie jesteś zły? – zapytała cicho.
- Nie! Zaskoczony… Ale nie zły. Kocham cię! Chcę mieć z tobą dzieci! – zapewnił z mocą.
Ginny roześmiała się, z wyraźną ulgą.
Nott przytulił ją mocno do siebie.
- To trochę pokomplikuje moje plany… Musimy szybko się pobrać, bo inaczej mogą spróbować nas rozdzielić – mówił z napięciem.
- Pobrać? Czy ty naprawdę…
- Tak. Chcę cię prosić o rękę. Nie mam pierścionka…, ale – Theo wyjął z kieszeni spinkę do mankietu. – To mój klejnot rodowy. Czy zgodzisz się zostać moją żoną, Ginevero Weasley, najpiękniejsza istoto na ziemi? – przyklęknął i otworzył dłoń ze szmaragdem.
- Tak! – wykrzyknęła Ginny w prawdziwej euforii, odbierając spinkę.
- Musimy to zrobić dyskretnie. Jak już się pobierzemy, nikt nas nie rozdzieli! – obiecał Theo, wstając i znów biorąc ją w ramiona.
- Wiem. Zróbmy tak – westchnęła, niemniej wyraźnie szczęśliwa.



Powyższa scena oczami Gryglene 

Mgła. Kolejne wspomnienie.


◈◈◈


              To był pokój w jakimś ładnym, chyba mugolskim hotelu. Ginny leżała na łóżku, a Theodore tuż obok niej, jedną dłoń trzymając na jej nieznacznie powiększonym brzuszku, a drugą ścierając jej łzy z policzków. 

- Nie płacz kochanie, wszystko się ułoży… - zapewniał z czułością.
- Mama pewnie bardzo to przeżywa – wyszeptała, a nowe krople znaczyły ścieżki na jej twarzy.
- Wybaczy ci, jak wszystko załatwimy. Jeszcze dziś koleś z ministerstwa ma mi przynieść zgody na zawarcie małżeństwa. Jutro jedziemy do Szkocji, a pojutrze będzie już panią Nott i tak przedstawisz się rodzicom – Theodore pogłaskał ją czule po policzku.
- Naprawdę myślisz, że to zaakceptują? – spytała cicho.
- Nie będą mieli wyboru. Nikt nas nie zmusi do magicznego rozwodu, jeśli go nie będziemy sami chcieli, więc będą musieli się z tym pogodzić – mówił twardo.
- A co jeśli nie?
- Wtedy wyjedziemy i ułożymy sobie swoje życie bez nich – oznajmił sucho.
- Naprawdę mógłbyś zrezygnować dla mnie ze swojej rodziny i przyjaciół? – spytała, patrząc mu w oczy.
- Bez zawahania. Teraz wy jesteście moją rodziną, ty i nasze dziecko – Theo pogłaskał brzuch Ginny, a jej przyjaciółka roześmiała się cicho.
- Wiem, kto będzie po naszej stronie – westchnęła Ginny. – Hermiona. Ona na pewno się ode mnie nie odwróci. Szkoda, że wyjechała…
- Szkoda. Mogłaby być twoją druhną… - Theo pocałował ją w czoło.
- Ty też nie możesz poprosić żadnego z kolegów…
- Poprosiłbym Malfoya, ale jutro zaczyna się proces jego ojca. Jego matka podobno źle to znosi.
- Domyślam się. Zresztą, Malfoy nigdy by się nie zgodził…
- Zgodziłby się. On umie być dobrym przyjacielem – zaśmiał się Nott, wstając z łóżka.
- Nakarmisz Arnolda? – poprosiła, ocierając łzy.
- Pewnie! – Theo podszedł do klatki w puffkiem. – Cześć potworze! Chcesz trochę przysmaków dla sów? – zapytał z uśmiechem, a Arnold podskoczył radośnie w swojej klatce.
- No nic, to ja się zbieram, słonko – oznajmił, podchodząc z powrotem do łóżka
- Musisz iść? – Ginny zrobiła smutną minkę.
Theodore pochylił się i pocałował ją czule.
- Tak, ale wrócę za dwie, góra trzy godziny. Prześpijcie się trochę, skarby wy moje! – zaśmiał się, jeszcze raz pogłaskał ją po brzuchu, po czym wstał i założył buty i czarną pelerynę.
Gdy wychodził z pokoju, Ginny już spała.

Wyszedł z pokoju i wszedł do hotelowego lobby. Hermiona podążyła za nim. Nagle jednak Theo przystanął, widząc coś na wystawie hotelowego sklepu. Ku zdziwieniu Hermiony wszedł do środka, a po chwili wyszedł trzymając w dłoni pudełko z parą małych, niebieskich, wełnianych bucików…
Hermiona ledwo stłumiła łzy, patrząc na czuły uśmiech na jego twarzy. Widziała, jak dyskretnie pomniejsza pudełko zaklęciem i chowa do kieszeni peleryny.

Theodore opuścił elegancki hotel w centrum mugolskiego Londynu i wciąż z tym drobnym uśmieszkiem na ustach, szedł przed siebie raźnym krokiem.
Jednak nagle, choćby z pod ziemi, wyrosła przed nim wysoka, odziana w czarną szatę postać.
- Co do… - zaczął Theo, chcąc wydobyć różdżkę.
- Dzień dobry… I dobranoc, panie Nott – zaśmiał się złowrogo Terence Higgs.

Chwile później wszystko zalała biała mgła.
Wspomnienie się skończyło.

◈◈◈

Wyszła z myśli Notta i zachwiała się, czując jak nogi odmawiają jej posłuszeństwa.
- Hermiona! – Draco od razu znalazł się przy niej, łapiąc ją mocno w swoje ramiona.
- O Boże… o… - Hermiona niezgrabnie wyrwała się z jego uścisku, po czym pędem rzuciła się do łazienki.
Długotrwałe używanie silnego zaklęcia legilementacyjnego i stres związany z tym co zobaczyła, wywołały u niej torsje.
Skończyła wymiotować i ochlapała twarz zimną wodą. Wiedziała… Wiedziała już kto.

- Kochanie, czy wszystko ok? – Draco zapukał do drzwi.
Wytarła twarz i podeszła otworzyć.
- To był Higgs. To Higgs odebrał mu pamięć – westchnęła.
Draco popatrzył na nią uważnie, po czym powoli skinął głową.
- Tego się w sumie spodziewałem…
- Powinniśmy go obudzić, ale nie czuję się teraz na siłach. Podam mu kolejną dawkę nasennego i sama się trochę zdrzemnę, a potem…
- Dobrze – Draco ponownie wziął ją w ramiona i przytulił.
- Zostaniesz? – spytała, czując jak pierwsze łzy spływają jej po policzkach.
Świadomość, że ktoś odebrał jej przyjaciółce szanse na szczęście, była cholernie bolesna.
 A jej tu wtedy nie było. Nie pomogła. Nic nie zrobiła. Zawiodła.
- Oczywiście, że tak. Chodź skarbie, położę cię, a potem podam Theo eliksir… - Ku jej zaskoczeniu, Draco sprawnym ruchem wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni.
- Wróć zaraz… - poprosiła, gdy zdjął jej buty i sukienkę, a zaraz potem nakrył ją kołdra.
- Za sekundę będę – obiecał, cmokając ją w czoło.
Ostatnią świadomą myślą, było to, co musiała czuć, myśleć i przeżywać Ginny, gdy pomimo obietnicy, Theo do niej nie wrócił…

◈◈◈

                Gdy się obudziła, za oknem wstawał świt. Czyżby naprawdę przespała całe wczorajsze popołudnie i noc…? Wędrówka po wspomnieniach Theo, była naprawdę wyczerpująca.
Czuła wyraźnie przerzucone przez jej talie silne ramię, a czyjś oddech łaskotał jej bark. A więc Draco z nią został… Uśmiechnęła się sama do siebie. Był cudowny. Bardzo chciała teraz wierzyć w to, że ich historia, skończy się o wiele lepiej, niż ta Ginny i Theo…
Higgs… Ten mały krętacz nie podobał jej się od samego początku roku. Musiała jak najszybciej się dowiedzieć, co poza zabraniem Nottowi wspomnień, ta szuja miała z tym wszystkim wspólnego.

- Ledwo otworzysz oczy, a już coś planujesz? – usłyszała cichy pomruk.
- Skąd wiesz? – zaśmiała się cicho.
- Bo znów, aż cała iskrzysz – Draco przesunął nosem po jej szyi.
- Czuje się taka winna… - przyznała.
- Hermiona, nie mogłaś wiedzieć…
- Mogłam jej chociaż więcej niż raz przypomnieć, że eliksir antykoncepcyjny, traci na ważności – westchnęła ciężko.
- To dlatego się stało? Nie zorientowała się, że bierze przeterminowany eliksir? – zdziwił się.
- Najwidoczniej tak.
- Słabo… Ale Nott też mógł się postarać, zapytać ją o to, albo coś…
- Zachował się bardzo honorowo. Gdy powiedziała mu, że jest w ciąży, od razu poprosił ją o rękę!
Hermiona mimowolnie się spięła, przypominając sobie jak Draco potraktował Astorię, gdy padło podejrzenie, że ona może być z nim w ciąży.
- To nic dziwnego, skoro ją kochał. Dziecko z ukochaną kobietą, to przecież i tak naturalny etap w życiu… - mówił spokojnie.
- Serio? – nie mogła sobie podarować nuty ironii.
- Tak. Też bym tak zrobił, gdyby chodziło o ciebie – przyznał bez ogródek, znów całując ją w kark.
- Nie każ mi sprawdzać! – zaśmiała się, odwracając się do niego.
- Chciałbym się tobą jak najdłużej egoistycznie nacieszyć, ale nigdy bym cię nie zostawił – zapewniał patrząc jej prosto w oczy.
- Nie martw się. Dzieci to bardzo odległy temat – wtuliła się w niego, mimo wszystko czując się lepiej.
Naprawdę coraz mocniej zaczynała wierzyć w to, że ich historia może się dobrze skończyć.
- Cieszę się, że zakładasz, że będziemy mieć wspólne, odległe tematy… - zamruczał, sunąć dłońmi po jej ciele.
- Jeśli liczysz na swoją nagrodę za wczoraj, to musisz poczekać, aż się trochę odświeżę – kokietowała.
- Chętnie ci pomogę – zaśmiał się cwaniacko.
- Dobrze. Rzucimy bariery na salon. Theo powinien jeszcze trochę pospać – westchnęła, czując lekki dreszcz.

Wiedziała, że pobudka Notta będzie bardzo nieprzyjemna. Już mu z serca współczuła…
- W takim razie chodźmy… - Draco pierwszy wyszedł z łóżka.
Hermiona nie mogła oderwać od niego wzroku, gdy w samych bokserkach i z rozpuszczonymi włosami, przeszedł przez jej sypialnie.
Zachwycający!
Relaks pod prysznicem, w ramionach ukochanego, był czymś, co zdecydowanie mogło poprawić jej dzisiejszy nastrój.


◈◈◈

                Zebrała włosy, chcąc je upiąć, przed wyjściem do łazienki, gdy nagle Draco wbiegł do sypialni.
- Notta nie ma! Kanapa jest pusta! – krzyknął.
Hermiona zerwała się na równe nogi.
- A łazienka?
- Też go tam nie ma, sprawdziłem!
- Cholera! – Hermiona szybko złapała za swoją różdżkę i przywołała mapę huncwotów.
Serce biło jej jak szalone, ale miała cichą nadzieję, że Nott po prostu wrócił do swojego dormitorium.
Niestety szybko okazało się, że tam również go nie ma.
- Co to jest? – zdziwił się Malfoy, patrząc na mapę.
- Nie pytaj, tylko szukaj ze mną jego nazwiska! – warknęła, sprawdzając gabinet i komnaty Higgsa.
Wyglądało na to, że ten przeklęty Terence po prostu najzwyczajniej spał w swojej sypialni.
- Hermiona! Patrz! Jest! – krzyknął Draco, wskazując jej na skraj mapy.
Kropka z nazwiskiem Theodore Nott, przesuwała się szybko, coraz bliżej bramy Hogwartu.
I Hermiona już wiedziała. Theo miał najwyraźniej zamiar zaraz się dokądś aportować.
Dreszcz strachu przebiegł jej po plecach.
To mogło się naprawdę skończyć jakąś katastrofą…!


◈◈◈

I już 47! 
Jeszcze tylko 3 rozdziały i epilog. Wiem, że dużo jeszcze do wyjaśnienia, ale spokojnie - to nie ostatnie wspomnienia, jakie oglądamy! 😊

Dalsze publikacje - w toku.

Ostatnio wasze czary zaowocowały weną na WOW - proszę o więcej - Joanna, Panda, Aga i reszta temu wiedźmowego - odprawiajcie swoje szamańskie rytuały, bo dają efekty 😁

Buźki!

V.