30. Teraz nie mów... zasługuję na szczęście!

- Tu masz gaz, a tu hamulec – Blasie wskazał na pokrętła na kierownicy i uśmiechnął się do niej.

Ubrany w czarne jeansy i czarny, obcisły t-shirt, wyglądał obłędnie. Nawet z daleka było widać, jak bosko zarysowane są jego mięśnie.
Ginny starała się jednak nie pochłaniać go za mocno wzrokiem.
Przecież dopiero dziś złożyła pozew o rozwód. Nie wypadało jej.

- I tyle? I dalej mam tylko na tym jechać i się nie zabić? – upewniła się.

- Jeździłaś na motocyklu? – zapytał.

- Tak.

- To dasz radę! – Blaise uśmiechnął się do niej, po czym seksownym ruchem wskoczył na stojącego obok quada i odpalił ślinki.

Wychowywanie się wśród szczęściu braci, nauczyło ją, że trzeba działać szybko, a dopiero potem się zastanawiać nad konsekwencjami, dlatego też odpaliła silnik, starając się zagłuszyć głuchy łomot serca. Uważnie patrzyła, jak Zabb nieśpiesznie odjeżdża spod domu i powoli, próbując wyczuć maszynę poszła w jego ślady i ruszyła.

Po dziesięciu minutach pędzili już dość szybko żwirowymi alejkami parku Malfoyów, w otoczeniu pięknych drzew. Szum powietrza był cudowny, a fakt, że rude włosy spięła znów dziś w warkocz, pozwolił jej cieszyć się niezmąconym widokiem jadącego przed nią mężczyzny. Była mu wdzięczna za ten pomysł z quadami.
Ta przejażdżka na nowo pokazała jej, jak smakuje wolność. Dzikość.
Jak cudownie, gdy po tygodniach nudnej udręki, adrenalina nagle napływa ci do żył i krąży w nich pobudzając w człowieku szczerą chęć do życia.
Przecież mogła znów być wolna… Nieskrępowana!
Mogła znów być sobą, a nie smutną, ponurą żoną, żyjącą pod dyktando despotycznego męża.
Mogła jeszcze spróbować odnaleźć swoje szczęście.
Jeszcze raz spojrzała na jadącego kilka metrów przed nią Zabiniego.
Tak, miała prawo od nowa poszukać swojego miejsca na ziemi.


💞💞💞


- Co.Ty.Tu.Robisz?! – wyartykułował tonem o temperaturze arktycznego powietrza Draco, zrywając się z kanapy i mierząc Lindę Fersoną wzrokiem pełnym wściekłości.

- Wiedziałem, że znasz Lindę, dlatego pomyślałem, że ona… - wtrącił Ress.

- Natychmiast się stąd wynoś! – warknął Draco robiąc krok w stronę kobiety i zaciskając pięści.

Hermiona również zerwała się ze swojego miejsca i od razu złapała go za ramię.

- Spokojnie Draco… Ferson najpewniej jest tu w pracy… – powiedziała, taksując blondynkę zimnym wzrokiem.

- W pracy? A od kiedy mamy w domu burdel, że ta zdzira przychodzi tu do pracy? – wypluł z pogardą Draco.

Ress rozdziabił buzię w wyrazu szoku i najwyraźniej nie wiedział co powiedzieć, a w oczach Lindy zabłysnęły łzy wściekłości.

- Ty wstrętny draniu! Zdzira? Sam niedawno… – krzyknęła.

- Jeszcze tu stoisz?! Naprawdę chcesz, bym cię własnoręcznie wyrzucił? – Draco znów zrobił krok do przodu, ale Hermiona mocniej przytrzymała jego ramię.

- Nie denerwuj się skarbie, przychodząc tu najwyraźniej tylko na to liczyła. Chciała zepsuć nam dzień.

- Ja nie… - zaczęła Linda.

- Nic z tego Ferson! – przerwała jej Hermiona. – Nikomu nie zamydlisz oczu zasłaniając się pracą, czy chęcią pomocy Ressowi przy wywiadzie, bo doskonale wiemy, że szukałaś tylko sposobu na to, by jeszcze raz się do nas dostać i spróbować namieszać tuż przed naszym ślubem. Ale powtórzę ci... Nic z tego!

- Hermiona… - zaczął Draco.

- Chodź, kochanie. Pozwolimy Lindzie zrobić nam zdjęcia. Może kiedy będzie je wywoływała sama w swojej ciemni, dotrze do niej, że nigdy nie miała, nie ma i nie będzie już miała u ciebie żadnych szans! – Hermiona posłała jej pogardliwy uśmieszek.

- To dlatego się ze mną skontaktowałaś? Chciałaś się po prostu dostać do domu Malfoya za moim pośrednictwem? – wysyczał wściekle Ress.

- Ty wstrętna szla… - Linda popatrzyła z nienawiścią na Hermionę.

- Nie waż się kończyć, Ferson! – wrzasnął na nią Malfoy.

- Gdzie ma być to zdjęcie? Na tle kominka? W bibliotece? A może po prostu tu? – Hermiona szybkim ruchem złapała Malfoya za twarz i przycisnęła swoje usta do jego.

Draco w pierwszym odruchu jedynie objął ją w talii, ale już dwie sekundy później złapał ją za pośladek, tak by uniosła nogę i oplotła nią jego biodro, pochylił ją nieco i pogłębił pocałunek.

- Ale byłaby świetna fotka! Cykaj Ferson, skoro to bardzo chciałaś tu być – wyśmiał ją Ress.

Hermiona oderwała się od Dracona i spojrzała na nią z szerokim uśmiechem.

- Tego chciałaś Ferson? A może mamy powtórzyć, byś miała lepsze ujęcie?

- Nigdy ci tego nie wybaczę, Malfoy! – syknęła z nienawiścią Linda, patrząc prosto na Dracona.

- Obejdę się bez twojego przebaczenia, a jeszcze chętniej bez twojego widoku do końca życia! – Draco uśmiechnął się do niej złośliwie.

Linda odwróciła się na pięcie i łapiąc garść proszku z wazonu stojącego na gzymsie, od razu zniknęła w zielonych płomieniach.

- Bardzo was przepraszam! Nie miałem pojęcia, że macie z nią jakieś zatargi… – Ress wyglądał na szczerze skruszonego.

- Możesz oficjalnie napisać o tym, że również względem niej, występujemy do biura aurorów o zakaz zbliżania się do nas.

- Naprawdę? A co takiego wam zrobiła?

- Naprzykrza się nam od czasu zaręczyny, załamana tym, że Draco jej nie wybrał – odpowiedziała swobodnie Hermiona.

- Ciekawa historia! – Ress, aż zatarł ręce z ciekawości.

- Ciekawa, ale jej nie opublikujesz, a Ferson wkrótce wyleci z waszej redakcji jak i z wszystkich innych – przyobiecał mściwie Draco.

- Głupia jest, skoro z tobą zadarła – przyznał Ress. – No cóż, szkoda, że nie dostanę zdjęcia do jutrzejszego artykułu, ale za to podobno my mamy wyłączność na zdjęcia z waszego ślubu, prawda? – zapytał z uśmiechem.

- Z tego, co wiem to tak – odpowiedział cicho Draco.

- Super! Wymyśliłem już nawet tytuł artykułu, chcecie wiedzieć jaki?

- Bardzo – Hermiona zmusiła się do uśmiechu, choć tak naprawdę niewiele ją to interesowało.

- „A to wszystko przez miłość!”. I jak? – ekscytował się Ress.

- Wspaniale i bardzo trafnie – zapewniła go Hermiona.

- Super! W takim razie wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia! – Ress wyciągnął do nich dłoń.

- Dziękujemy – Hermiona uśmiechnęła się do niego, gdy ją ściskała.

Draco miał dość obojętną minę.

- Tak właściwie, to chciałem cię zapytać Hermiono, czy zgodziłabyś się kiedyś na reportaż z twojej księgarni? To doprawdy magiczne miejsce i…

- Nie teraz Ress! Mamy inne rzeczy na głowie. Skontaktuj się z nami za dwa – trzy miesiące – wyburczał wrogo Draco, mierząc dziennikarza niechętnym spojrzeniem.

- Eee… Tak jasne… Nie ma problemu! – David uśmiechnął się z przymusem i szybko pozbierał swoje rzeczy, po czym skierował się do kominka.

- Miłego wieczoru! – zawołał.

- Tak, miłego! – pożegnała go Hermiona.

- Dupek! – warknął za nim Draco.

- A teraz mi powiesz, że nie uznałeś propozycji tego reportażu za jednoznaczną z podrywem! – Hermiona popatrzyła na niego z napięciem.

- A ty mi, że tym razem zauważyłaś, że ten kretyn się do ciebie ślinił!

- Malfoy, czy ty masz jakąś obsesję? Przez siedem lat codziennie słyszałam od ciebie, że jestem tak brzydka, że tylko desperat tknąłby mnie końcówką kija od swojej miotły, a teraz patrzysz krzywo na każdego faceta, który oddycha tym samym powietrzem?

- Tylko na tych, którzy przy tym oddychaniu, są na tyle bezczelni, by gapić ci się na biust w obecności twojego narzeczonego… męża! – dodał cierpko.

- Rozumiem. Uważasz, że to robią, bo wciąż nie wierzą w tą całą bajeczkę o ślubie z miłości?

- Bajeczkę? – powtórzył głucho.

Hermiona się spięła widząc ten lód w jego spojrzeniu.

- Wiesz co miałam na myśli…

- Absolutnie nie siedzę w twojej głowie, Granger, by móc wiedzieć co miewasz na myślisz! – syknął.

- Tak? To ja ci powiem, co najpewniej ty teraz myślisz! – Hermiona podeszła i stanęła tuż przed nim.

- Serio? – pochylił się, patrząc jej w oczy.

- Myślisz, że znów się zaraz pokłócimy, a potem w pierwszym odruchu zamiast ze sobą o tym pogadać, znów będziemy się na zgodę pieprzyć na dywanie lub przy drzwiach… - dźgnęła go palcem w klatę.

- A gdzie byś wolała? Powiedź, a zaraz to załatwimy… – zapytał, obcesowo łapiąc ją za pupę i przyciągając do swoich bioder.
Już po chwili mogła poczuć, jak jego męskość wzrasta i twardnieje.

- Co? Mowy nie ma! – ofuknęła go.

- Nie? To patrz! – Draco pochylił się i zręcznym ruchem przerzucił ją sobie przez bark i uniósł.

- Oszalałeś?! Puść mnie! Malfoy! – krzyczała.

- Nie wierzgaj mały jednorożcu, bo spadniemy ze schodów – Draco obcesowo klepnął ją w pośladek, po czym nie zważając na jej dalsze protesty, żwawo ruszył na górę, pogwizdując wesoło.


💞💞💞


                Zatrzymali się na odkrytej polanie. Ginny zaparkowała obok Zabiniego i z szerokim uśmiechem zeskoczyła z quada.

- Duże ziemie ma tu ten Malfoy, jak na fakt, że to wciąż Londyn – zauważyła, podchodząc do niego.

- Malfoy wszystko ma duże. A największego to już w ogóle ma swoje ego – zaśmiał się Zabini, podnosząc siedzenie swojego quada, pod którym znajdował się poręczny schowek i wyjmując z niego czarny, skórzany plecak.

- Dobrze, że cię nie usłyszał – zaśmiała się.

- Doskonale wie, co o nim myślę. Nasza znajomość zaczęła się od tego, że wyśmiałem jego włosy, a on odpowiedział: - „spjejdaja ty uju”. I to było chyba jego pierwsze, w pełni wypowiedziane zdanie – Blaise wyszczerzył się do niej, a Ginny roześmiała się na głos.

- Jesteście wspaniałymi przyjaciółmi – powiedziała to zupełnie bez złośliwości.

- Cóż… Znamy się bardzo dobrze. Dlatego żałuję, że nie byłem wtedy z nimi Hogwarcie… Od razu bym się zorientował co się święci. Nott miał wtedy inne problemy na głowie i nie zareagował, jak należało, gdy uciekli wziąć ślub do Monako. Powinien pojechać za nimi i ich przypilnować… To mogło się inaczej skończyć, gdyby ktoś przemówił im wtedy do rozsądku i dopilnował, by zostali razem.

Przeszli nad niewielkie jeziorko, którego Ginny wcześniej nie zauważyła, a Zabini wyciągnął z plecaka koc, dwa piwa i kilka pergaminów.

- Piknik nad jeziorkiem? Nie posuwasz się za szybko? – zaśmiała się, opadając na koc.

- Zapewniam, że to tylko koleżeńska pogawędka. Na pierwszą randkę zwykle zabieram dziewczyny do Paryża albo Wenecji. Wiesz, tak by od razu pokazać klasę … - Zabb mrugnął do niej.

- Pozer – roześmiała się, przypominając sobie, że dokładnie tak go zapisała w swoim AurumTelu.

- Po prostu mężczyzna, który zna potrzeby kobiet – jakby na potwierdzenie tych słów, podał jej otwarte piwo.

- Dzięki. Tu przyznam ci rację. Od rana mam straszną ochotę się napić! – Ginny łyknęła z butelki i westchnęła.

Dopiero po chwili zauważyła, że Blaise przygląda jej się uważnie.

- Co? – zdziwiła się.

- Nie chciałaś poprosić, bym wyczarował ci szklankę? – zarechotał.

- Mam sześciu braci, Zabini. Ciesz się, że nie beknęłam na głos – Ginny wzniosła butelkę w geście toastu.

- Jesteś niesamowita! – Blaise z niedowierzaniem pokręcił głową, uśmiechając się szeroko.

- Szkoda, że mój mąż tak nie uważa – Ginny z niesmakiem popatrzyła na swoją obrączkę.

- Uważa. Prawie wczoraj płakał przed Draconem. A dziś pod bramą, też wyglądał jak zbity kociołek…

- Był tu też wczoraj? – zdziwiła się.

- A myślałaś, że łatwo się podda? – Blaise skrzywił się i napił piwa.

- Na co on liczy? Przecież dobrowolnie pukał tę krzywonogą brzydule… I dobrze wiedział, że między nami jest ostatnio kiepsko.

- Przez to, że chciał byś rzuciła pracę w księgarni? – zainteresował się.

- Przez wiele spraw – przyznała z goryczą.

- Przykro mi… Ale nie martw się, na pewno wszystko się ułoży.

- Myślisz, że ktoś jeszcze zechce rozwódkę bez perspektyw? – zaśmiała się smutno.

- Po pierwsze nie waż się mówić, że nie masz perspektyw! A po drugie, sądzę, że w dniu ogłoszenia rozwodu, Malfoy będzie musiał ci pożyczyć z dwóch swoich ochroniarzy do odganiania tego tłumu natrętnych adoratorów spod wyjścia z Wizengamotu – Blaise uśmiechnął się do niej.

Ginny spojrzała mu w oczy i rozumiała, że powiedział to szczerze. Odwzajemniła jego uśmiech.

- Dzięki. Mam nadzieję, że się nie mylisz…

- A ja wręcz odwrotnie, ale cóż. Ja rzadko się mylę – Zabini napił się piwa.

- Co to za pergaminy? – zapytała, by zignorować dziwny dreszcz, gdy dotarł do niej drugi sens jego słów.
Czyżby naprawdę nie chciał, by miała wielu adoratorów po rozwodzie? Ciekawe dlaczego?

- Musimy dogadać jeszcze kilka spraw w sprawie jutra.

- A to! Wyrwałam się na sekundę, kłamiąc, że boli mnie głowa i ukradkiem pożyczyłam sowę Malfoya, by napisać do Parvati… - Ginny urwała.

- Nie musisz przerywać. Domyśliłem się, że tam będzie. Między nami wszystko ok. Gorzej znosi mnie jej mąż, ale on nie jest zaproszony.

- To dobrze, że ona nie ma pretensji, po tym jak…

- Czyli słyszałaś, że Dafne wylała jej na głowę eliksir łysienia? – parsknął.

- Twoja żona to furiatka – zachichotała.

- Raczej wariatka. Najprawdziwszy demon w ludzkim wydaniu – westchnął ciężko.

- Czemu się z nią ożeniłeś? – spytała ciekawsko Ginny.

- Uwierzysz, jeśli ci powiem, że mama mi kazała?

Ginny gruchnęła głośnym śmiechem.

- To mamy podobną historię. Na mnie też mocno naciskali rodzice… Głównie mama – przyznała.

- Co powiedzą teraz na twój rozwód?

- A jak myślisz, czemu wolałam się ukryć u Hermiony niż wrócić do rodzinnego domu? – Ginny nerwowym gestem potarła twarz i znów napiła się piwa.

- Obawiasz się ich reakcji?

- Mam to w nosie. Chcę żyć własnym życiem. Nie mam ochoty dłużej czekać w pustym domu, którego nie znoszę, na to, aż wróci mój mąż pełen pretensji do wszystkiego, bo już jakoś zapomniano o tym, że to on pokonał Voldemorta i uratował cały świat.

- Taaa, uratował. Podejrzewam, że bez Hermiony, tkwiłby dalej w jakimś namiocie w środku lasu…

Ginni parsknęła śmiechem.

- Też tak sądzę. Wiesz, że to chyba przez tę ich przyjaźń zaczęłam w ogóle o tym myśleć?

- Przez Hermionę zaczęłaś myśleć o rozwodzie?

- On nawet nie pojechał z nią szukać rodziców, choć to z jego winy na zawsze odebrała im pamięć… Przez ostatnie dwa lata ciągle mi mówił jaki jest dumny z tego, że jego przyjaciółka osiągnęła sukces w interesie, choć sam bardzo odradzał jej wcześniej odejście z ministerstwa. Nie interesowało go to, że po zakupie księgarni, Hermiona codziennie sama stała za ladą, bo nie było jej stać na pracownika. Kończyła, po czym nie wracała do domu, tylko szła robić porządki, wykładać nowe księgi, robić ekspozycje… A on ani Ron ani razu nie zaofiarowali jej swojej pomocy. Ona uratowała im tyłki, tułając się z nimi dziesięć miesięcy po lesie i chroniąc ich najlepiej jak umiała, a Harry dziwnym przypadkiem nigdy nie miał czasu, by pójść jej pomóc przenieść choć kilku kartonów! Najlepszy przyjaciel? Też coś! – prychnęła z pogardą.  – Ale, gdy tylko padła informacja o jej zaręczynach z Malfoyem, prawie się posikał, próbując wymyślić sto sposobów, jak może mu się tu opłacić i jak to cudownie, że nadal przyjaźni się z Herm.  

- Nauczył się, jak być w centrum uwagi i trudno mu z tego zrezygnować. Czyli to, że Potter zaczął być kiepskim przyjacielem, zaczęło cię pchać w stronę rozwodu?

- Poniekąd. No i chyba jeszcze to, jak zobaczyłam ją razem z Draconem w księgarni. Od razu dotarło do mnie, że to co sobie wyobrażałam na ich temat, nie miało żadnego odbicia w rzeczywistości.

- A co sobie wyobrażałaś?

- Szczerze? – zaśmiała się.

- No pewnie! – Blaise też się uśmiechnął.

- Że łączył ich tylko seks i dużo alkoholu. Byłam pewna, że przy ponownym spotkaniu będą sobą zażenowani i wysoce skrępowani. Będą unikać patrzenia na siebie i zachowywać dystans. Tymczasem prawie przyłapałam ich wtedy na całowaniu… - zachichotała.

- Też się zdziwiłem, gdy pierwszy raz zobaczyłem ich razem. Salazarze! Dobrze że nie mam włosów, bo pewnie by mi się naelektryzowały od tych iskier pomiędzy nimi – wspominał z uśmiechem.

- Wstyd mi teraz za siebie, bo nie raz żałowałam po cichu Hermiony. Chyba nawet momentami czułam się od niej trochę lepsza – przyznała ze wstydem. – Ona straciła rodziców, popełniła w młodości błąd, zadając się z Malfoyem, straciła tę prawdziwą przyjaźń Harryego i Rona, a na koniec związała się z moim bratem, którego bardziej interesował kontrakt na import peruwiańskiego proszku natychmiastowej ciemności niż jej potrzeby… On nawet nie trzymał jej za rękę przy innych, zbyt zajęty gadaniem o Dowcipach Weasleyów. Ale ona dzielnie w tym trwała, uśmiechając się i idąc do przodu każdego dnia. Gdy Harry lub Ron jej potrzebowali, rzucała wszystko i gnała w to bez zastanowienia, by potem nie usłyszeć od nich nawet „dziękuję”. Często myślałam sobie, jaka ona jest biedna! Ja miałam wspaniałą rodzinę, byłam żoną wybrańca, którego przecież kochałam i który też mnie podobno bardzo kochał… Miałam też jej przyjaźń, no i nigdy nie musiałam niczego żałować w swoim życiu, bo nie zrobiłam też nigdy niczego lekkomyślnego.

Blaise nerwowo przełknął ślinę i odwrócił głowę, znów popijając piwo.

- A teraz myślisz inaczej? – zapytał cicho.

- Jasne, że tak. To Hermiona ma w życiu wszystko. Taka miłość, to wszystko czego człowiekowi potrzeba do szczęścia. Reszta się nie liczy. Doszło do mnie, że to co ja mam… to właśnie nic. Rodzina praktycznie wepchnęła mnie w ramiona Pottera, bo to przecież taki prestiż mieć zięcia i szwagra wybrańca. Między nim, a mną nigdy nie było czegoś tak wyjątkowego, jak u Malfoyów.

- Powiem teraz coś, co zniszczy moją reputację macho samca alfa, ale zgadzam się z tobą. Taka miłość, jaką oni mają zdarza się raz w życiu i naprawdę wystarczy za wszystko.

Blaise znów spojrzał na nią, akurat w momencie, gdy Ginny odwróciła głowę i razem popatrzyli sobie w oczy.
Siedzieli tak w ciszy, nie przerywając połącznia wzrokowego… I żadne jakoś nie miało ochoty odezwać się pierwsze.

Nagle jednak Ginny poczuła na swoim czole zimną krople. Spojrzała odruchowo w górę.

- Chyba zaczyna kropić – odezwała się.

- Tak, masz rację. Zwijajmy się. A co do jutra…

- Parvati odpisała mi, że wszystko jest gotowe – Ginny uśmiechnęła się, dopiła piwo i oddała Zabiniemu pustą butelkę. – Dzięki. Następnym razem ja stawiam!

- Nie mogę się doczekać – Zabini schował puste butelki do plecaka, po czym wstał.
Ginny właśnie też planowała się podnieść, gdy zauważyła, że Diabeł wyciąga do niej dłoń. Przyjęła jego pomoc i poderwała się do góry.

Nie spodziewała się jednak, że Zabini nie puści jej ręki tylko przyciągnie ją blisko siebie.
Oddech uwiązł jej w gardle, gdy spojrzała mu w oczy z tak bliskiej odległości.

- I żebyś nie miała wątpliwości – wyszeptał. – Że będę stał w pierwszym rzędzie pod tym Wizengamotem w dniu, gdy znów będziesz wolna – delikatnie starł z jej policzka kolejną kroplę deszczu, po czym zrobił krok w tył, odwrócił się i ruszył w kierunku swojego quada.

Ginny uśmiechnęła się lekko pod nosem.
- Będę trzymać ci miejsce – obiecała samej sobie w swoich myślach.


💞💞💞

(Scena 18+)

                Leżała na brzuchu i rozkoszowała się tym, jak przyjemnie mrowiło całe jej ciało. Było jej ciepło, błogo i bardzo miękko. Westchnęła w poduszkę, a zaraz później zamruczała, czując jego wargi na swojej łopatce.

- Jeszcze nie masz dość? – spytała cicho.

- To był dopiero raz… - odpowiedział, przesuwając ustami w górę, aż na jej kark.

- O raz za dużo! – wytknęła mu. – Obiecałam sobie, że koniec z seksem na zgodę, a przez ciebie znów złamałam obietnicę – marudziła.

- To nie był seks na zgodę – Draco położył się obok i podparł się na łokciu, po czym odgarnął kilka splątanych loków z jej twarzy.

- A jaki? – zachichotała.

- To był seks na poskromienie złośnicy – zażartował, pochylając się i całując ją lekko.

Odwróciła się na plecy i nasunęła prześcieradło na nagie piersi, po czym przyciągnęła go bliżej i pogłębiła ich pocałunek. Draco przysunął się do niej, a ona wplotła mu palce we włosy i pozwoliła całować się dalej, czując jak jego męskość znów budzi się do życia, oparta o jej udo. Trochę podziwiała go za to, że pomimo upływu lat w jego temperamencie nic się nie zmieniło. Nadal mógł często i długo uprawiać fantastyczny seks…

- Jeśli zrobimy to drugi raz, to już na pewno nie wyjdziemy dziś z łóżka… - wymruczała w jego usta.

- A po co chcesz wychodzić? Świat za drzwiami nie jest ani trochę lepszy – zażartował, sięgając dłonią by ująć i pomasować jej pierś.

- Ginny…

- Służba się nią zajmie – zapewnił, całując ją w szyję i delikatnie sunąc palcami po jej twardym do bólu sutku.

- Nic z tego… - zaśmiała się, odtrącając jego rękę. – Idę się wykąpać, a potem schodzę na kolację…

- Niedobra wiedźma… - zamarudził, znów wracając palcami na jej pierś.

- Niewyżyty seksoholik! – wyśmiała go.

Draco westchnął cicho, po czym odwrócił się i wyszedł z łóżka. Hermiona zdziwiła się trochę, że jednak nie nalegał na kolejny numerek… Czyżby się obraził za jej żart?

Nim jednak zdążyła go o to zapytać, mężczyzna zerwał z niej nakrycie i szybko wziął ją na ręce, jakby nie ważyła więcej od jego ulubionej miotły.

- Co robisz? – zdziwiła się, odruchowo łapiąc go za szyję.

- Przecież chciałaś się wykąpać.

- Malfoy! Miałam na myśli to, że wykąpie się sama! – wyjaśniła z rozbawieniem.

- Straszne marnotrawstwo wody… Brzydko, że nie dbasz o ekologię, Granger – zachichotał w jej szyję, po czym bez dalszych komentarzy wniósł ją do łazienki i włożył ją do pustej wanny.
Pisnęła, gdy jej skóra zetknęła się z zimnym wnętrzem, ale Malfoy od razu włączył idealnie ciepłą wodę.

- Jakieś życzenia, co do zapachu płynu? – zapytał, wchodząc za jej plecy.

- Coś dobrego do umycia się, bo przyszła się tu tylko i wyłącznie wykąpać! – droczyła się.

Draco przekręcił kurek, a w powietrzu od razu uniósł się zapach konwalii.

- Pociągnął ją tak, by oparła się o jego tors, w czasie gdy on oparł się o brzeg.

- Uwielbiam tę wannę… - zamruczała, zamykając oczy i kładąc łokcie na jego zgiętych nogach.

- Ja też… A zaraz zapewne polubię ją jeszcze bardziej… - Blondyn nabrał trochę białej piany z powierzchni wody w dłonie i powoli rozprowadził ją po jej piersiach, zataczając coraz mniejsze kręgi.

- Malfoy… - chciała by jej głos zabrzmiał ostrzegawczo, ale nie udało się.

- Nie opieraj się. Wiem, że tego chcesz… - zacisnął jedną z dłoni na jej piersi, a drugą powiódł w dół jej ciała, rozsuwając jej nogi i sięgając palcami do jej kobiecości.

- Ty zawsze wiesz – jęknęła i mocniej wcisnęła głowę w jego bark.

Gorąca woda potęgowała jej doznania. Po tym, jak przyniósł ją do sypialni, nawet nie zdążyła go porządnie opieprzyć, gdy zaczął ją całować, jak dzikus. Szybko osiągnęła orgazm z nim głęboko w sobie, oparta na czworakach o dywan, bo nie zdążyli dojść do łóżka, pieprząc się nawet nie do końca rozebrani.  
Wiedziała, że teraz będzie inaczej. Powoli, subtelnie i długo…
Kochała to w nim, że potrafił sprawić jej rozkosz na tak wiele sposobów! 

Pieścił jej cipkę swoimi palcami, głaskał jej pierś i całował szyję i kark tak długo, aż doszła jęcząc głośno. Dwa orgazmy w odstępie mniej niż godziny odebrały jej siły.

- Chodź, Promyczku. Położymy cię do łóżka – Draco pocałował ją w skroń i chciał się podnieść.

Za to też go kochała. Nigdy nie był egoistą, który domagał się odwdzięczenia rozkoszą za rozkosz.
Nie chciała jednak by przez nią poszedł spać niezaspokojony, a wyraźnie czuła jego wciąż twardą erekcję w dole swoich pleców.

Odwróciła się gwałtownie, tak, że woda w wannie zachlupotała. Złapała go za barki i przytrzymała się ich, wsuwając mu się na uda.

- Hermiona… - wyjęczał, gdy zakleszczyła pod wodą dłoń na jego twardym penisie.

- Myślałeś, że to koniec? Nic z tego… - wyszeptała mu do ucha, obejmując go za kark i zaczynając szybko poruszać ręką na jego przyrodzeniu.

- O tak…. – wyszeptał, opuszczając głowę i stykając ich czoła razem.

Hermiona wiedziała, że choć, to co mu robiła, bardzo mu się podobało, to zasługiwał na więcej. Dlatego uniosła się na kolanach i szybko nasunęła się na niego jednym, płynnym ruchem.
Syknął przez zęby i odgiął głowę, mocno zaciskając powieki.

- Tak mi dobrze… - przyznał, łapiąc ją w tali i pomagając jej znaleźć dogodny rytm, w którym go ujeżdżała.
Łazienka szybko wypełniła się odgłosami ich wspólnych jęków i ciężkich oddechów.

- Podoba ci się, Smoku? – wyszeptała mu perwersyjnie do ucha, przyśpieszając.

- Z tobą zawsze… Jesteś dla mnie doskonała… - zajęczał głośno.

Hermiona wplotła palce w jego włosy i przysunęła się bliżej.

- Patrz na mnie, gdy będziesz we mnie dochodził! – rozkazała szorstko.

Draco otworzył oczy, patrząc na nią chyba z lekkim niedowierzaniem. To on zawsze tego od niej żądał.
Hermiona rozkoszowała się widokiem tego, jak dążenie do spełnienia w nim narastało. Wiedziała, że jeszcze chwila…

- I jak? Fajnie ci się rżnie mężatkę, co? Powiedź! – nakazała, ciągnąc mocniej za jego włosy.

- O kurwa… Hermiona! - zawarczał, napiął się i doszedł w niej z głuchym jękiem, szarpiąc biodrami tak, że woda przelała się przez brzeg wanny.

Czuła jak jego oddech owiewa jej szyję, gdy przytuliła się do niego mocno.

- A teraz użyj na mnie zaklęcia lewitacji, Granger. Bo na pewno sam nie dam rady wyjść z tej wanny przez najbliższe dwie godziny – poskarżył się.  

Zaśmiała się, po czym pochyliła się, by znów go pocałować.


💞💞💞

Heeeej...

No i są znów te wyczekiwane seksy 😎

Serio planowałam na całe opowiadanie 3-4 takie sceny, a teraz piszę je co 2-3 rozdziały 😝
Cóż zrobić... ja lubię pisać - wy chcecie czytać, czyli chyba mamy - win-win 😁

Następny rozdział będzie miał najsłodszą scenę dramione jaką napisałam kiedykolwiek, dlatego już zapowiadam, byście nie przesładzali herbaty za mocno do tego czasu 😋

Ciągle dostaje pytania w komentarzach o WOW 
WOW nie ma - nie wiem kiedy będzie - obiecuję, że się postaram, by było jak najszybciej - tyle! 

Życzę Wam udanego weekendu! 😘


Venetiia