21. Teraz nie mów... on to zrobił!

 Dedykacja: Dla Joanny - dzięki za codzienną dawkę weny od Ciebie! Pomaga! 💓😘
(Innym wenowym szamankom będę dziękować osobno 😍💋) 



💞💞💞

                 Leczniczy eliksir Adelajdy zdziałał prawdziwe cuda, bo gdy obudziła się kolejnego poranka, to czuła się naprawdę, jak nowo narodzona. Miała w sobie dużo energii i mimowolnie od razu na jej ustach zagościł szeroki uśmiech. Może poniekąd miało to związek z tym, że tuż obok niej spał nie kto inny, tylko Draco – przystojny jak jasna cholera – Malfoy. Został z nią na całą noc, by mieć pewność, ze dreszcze znów jej nie będą dawały się we znaki.
Słodziak!
Miała ochotę pochylić się i pocałować go mocno na dzień dobry, wiedziała jednak, że nie powinna tego robić, póki nie umyje zębów.
Wstała ostrożnie, tak by go nie obudzić i przeszła do łazienki.

Właśnie kończyła robić makijaż, gdy ktoś zapukał do drzwi łazienki.

- Proszę…

- Hej – Draco stanął w drzwiach, wciąż rozespany i poczochrany.

- Cześć – uśmiechnęła się do niego.

- Chciałem zapytać, jak się czujesz? Idziesz do pracy? – przeciągnął się i ziewnął szeroko.

Hermiona roześmiała się pod nosem.

- Czuje się świetnie, ale ty chyba się nie wyspałeś…

- Spałem wyśmienicie! – zapewnił, szczerząc się do niej.

- To super… Zbieram się już, bo to ja dziś otwieram.

- Jasne. Miłego dnia – Draco uśmiechnął się do niej, po czym odwrócił się i wyszedł z jej sypialni.

- Wzajemnie! – zawołała za nim.

Była trochę zawiedziona, że nie pocałował jej na do widzenia… Ale cóż. Widać ich nowa relacja, nie była jeszcze, aż tak zażyła, by bez skrępowania się na to zdobył.


💞💞💞

                Ubrała się w gustowny, miętowy kostium składający się z żakietu, eleganckich spodni i białej bluzki. Włosy upięła w wysoki kok i zrobiła delikatny makijaż. Zabrała torebkę i z ciężkim sercem przywołała swoją księgę „Tajemniczych Nocnych Mocny z Langwedocji”. Nie mogła oszukiwać… Przegrała zakład z Ginny.

Zeszła na dół, akurat w momencie, gdy Draco w grafitowym garniturze i białej koszuli bez krawata, podchodził do kominka.
Wyglądał naprawdę, jak najseksowniejszy biznesmen świata.

- A kim pani jest? – zapytał, gdy ją zobaczył.

- Przepraszam, chyba gdzieś tu zabłądziłam – zaśmiała się.  

- Nie szkodzi, takie ślicznotki są tu zawsze mile widziane! – wyszczerzył się do niej.

- Dobrze, że nie ma pan przypadkiem jakiejś narzeczonej, która by pana ochrzaniła za takie teksty, panie Malfoy! – docięła mu, podchodząc bliżej.

- Niestety nie mam – Draco wyciągnął do niej rękę, a gdy ją chwyciła, od razu mocno przyciągnął ją do siebie. – Mam za to bardzo ładną żonę… - wymruczał jej do ucha.

Zaśmiała się cicho.

- Widzę, że masz dobry humor – zauważyła.

- Świetny – przyznał.

- Cieszę się. Miłego dnia w pracy – uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

Pochylił się i pocałował ją delikatnie, a jego ciepło i zapach przeniknęły w każdą komórkę jej skóry.

- Wzajemnie ślicznotko… - powiedział, czule przesuwając swoim kciukiem po jej policzku, po czym odsunął się od niej.

- Zadzwonię do ciebie w ciągu dnia, bo Ginny ma mi dziś dać znać co z tym wywiadem dla Ressa – westchnęła.

- Nie będę mógł się doczekać.

- Wywiadu, czy telefonu ode mnie? – droczyła się.

- Taaa, wywiadu. Ress to kretyn do kwadratu… Wcale mi się nie chce go oglądać.  A co ty tam niesiesz? – Draco spojrzał na książkę w jej rękach.

Hermiona miała nadzieję, że się gwałtownie nie zaczerwieni.

- To książka… Ginny. Pożyczyłam ją od niej i muszę zwrócić.

- To „Tajemnicze Nocne Moce…”? Jeśli tak, to musisz jej więcej pożyczać. Mamy jej pierwsze wydanie w naszej bibliotece – Draco uśmiechnął się do niej.

- Naprawdę? – Twarz Hermiony rozjaśnił uśmiech.
To była bardzo rzadka księga, którą od zawsze lubiła. Fajnie, że będzie mogła ją jeszcze kiedyś przeczytać.

- Jasne, jest tam dużo ksiąg o podobnej tematyce.  

- A „Czary-Mary z Marie Wolf?” – spytała od razu.

- Tak, tę też mamy, ale chyba nie pierwsze, tylko drugie wydanie…

Hermiona roześmiała się w głos. Czyli w sumie nic nie straciła, a jeszcze zaliczyła fantastyczny seks! Podwójna wygrana!

- To super, że masz tak dobrze zaopatrzoną bibliotekę!

- Nie tylko ty tu kochasz książki – Draco uśmiechnął się do niej.

- Wiem o tym – odwzajemniła jego uśmiech.

Patrzyli na siebie przez chwilę, wymieniając się swoją radością, gdy do salonu wszedł Bob.

- Pani śniadanie, pani Malfoy – powiedział, wskazując na wielką, papierowa torbę.

- Znów, jak dla całego zastępu aurorów? – zaśmiała się, odbierając ją. – Podziękuj proszę ode mnie, Adelajdzie.

- Oczywiście, jak pani sobie życzy. A czy pan zje dziś śniadanie? – spytał, patrząc na Dracona.

- Dostałem już wszystko, na co miałem ochotę dzisiejszego poranka – Draco mrugnął do Hermiony, a ona mimowolnie zachichotała, wiedząc, że myślał o ich pocałunku.

- Miłego dnia – powtórzyła, patrząc jak podchodzi do paleniska.

- Wzajemnie, promyczku – odwrócił się i zniknął w zielonych płomieniach.

Hermiona na chwilę wstrzymała oddech.


- Nie mogę uwierzyć, że już jutro wyjeżdżamy – westchnęła, patrząc jak słońce powoli wyłania się za horyzontu.
- Szkoła jest odbudowana, wszystko udało się skończyć na czas. Pora wracać do rzeczywistości – powiedział, głaszcząc jej miękkie loki, jako że opierała głowę na jego piersi.
- Szybko przeleciało…
- I zupełnie niespodziewanie się potoczyło – roześmiał się cicho.
- Jakie masz plany? – spytała.
- Masz na myśli dalsze plany na życie, czy plany dotyczące nas?
- Jedne i drugie – przyznała, nieco zawstydzona.
Draco zamilkł na chwilę, wpatrując się w pierwsze promienie słońca, które docierały już do balustrady wieży.
- Wiesz, że przez ostatnie lata żyłem w kompletnym mroku?
- Domyślam się… - odpowiedziała, obejmując go mocniej.
- A teraz mam przed sobą słońce.
- Jest fantastyczne, prawda? Szkoda, że wkrótce, gdy nadejdzie jesień…
- Hermiona, ja mówię o tobie! – westchnął, a ona uniosła głowę i spojrzała na niego zaskoczona.
- Naprawdę? – wyszeptała.
Draco pochylił się i pocałował ją mocno.
- Naprawdę. Jesteś moim promyczkiem, który rozjaśnił mi drogę…
- Od kiedy taki z ciebie poeta, Malfoy? – zaśmiała się w jego usta.
- Nie znasz jeszcze wszystkich moich twarzy, Granger – zamruczał, kładąc ją na kocu i całując ponownie.
- Mam się bać? – zapytała z rozbawieniem
- Teraz nie. Teraz pokaże ci tą twarz, którą już dobrze znasz…
- Czyli?
- Twarz doskonałego kochanka!

- Czy mogę coś dla pani jeszcze zrobić? – zapytał ją uprzejmie Robert.

Hermiona wzdrygnęła się lekko, zaskoczona. Zamyśliła się i pogrążyła we wspomnieniach, po tym, jak nazwał ją znów promyczkiem… Uwielbiała, jak kiedyś tak do niej mówił.

- Nie, dziękuję Robercie. Miłego dnia. Pozdrów wszystkich – powiedziała, po czym sama skierowała się do kominka.

Pora wziąć się do pracy.


💞💞💞


- Cześć! – Ginny z entuzjazmem wpakowała się do jej gabinetu.

- Cześć. Co tam? – Hermiona akurat kończyła pisać zamówienie na środki papiernicze.

- Dobrze! Złożyłam dziś wymówienie w redakcji! – Ginny wyglądała na szczęśliwą.

- Cieszę się – Hermiona zmusiła się do uśmiechu, ignorując nieprzyjemny dreszcz.
Bała się, że nigdy nie będzie w stanie oddać Draconowi pieniędzy pożyczonych na otwarcie księgarni… A co jeśli ten interes nie wypali?

- Będzie cudownie! Zobaczysz! – Ginny naprawdę się tym cieszyła. – O! Jest śniadanko? Ta twoja kucharka, jest cudowna.

- Znów napakowała tego jak szalona – zaśmiała się Hermiona.

- Jak było u Nottów? – zapytała Ginny, wyjmując z torby kawałek ciasta z jagodami i siadając po drugiej stronie biurka.

- Fajnie, choć skręciłam sobie kostkę – przyznała.

- Wszystko w porządku? – zmartwiła się Ruda.

- Tak, Draco ją wyleczył – wyjaśniła.

- Ten twój mąż, to prawdziwy bohater… - zaśmiała się Gin.

- Było dużo znajomych, między innymi Pansy Parkinson i Terry Boot i…

- Dobrze, dobrze, ale zanim opowiesz, to wszystko ze szczegółami, to zadam ci moje standardowe pytanie. Masz dla mnie może coś jeszcze? – Ginny wyszczerzyła się do niej.

Hermiona westchnęła ciężko, po czym otworzyła szufladę i wyjęła z niej książkę. Położyła ją na biurku i przesunęła w stronę przyjaciółki.

Ginny wpatrywała się w nią przez chwilę, po czym pisnęła naprawdę wysoko i skoczyła na równe nogi.

- Naprawdę?! Naprawdę Herm?! Wspaniale! Och! Ale się cieszę! – Ginny odtańczyła coś na kształt plemiennego tańca radości.

- Robisz z tego takie wydarzenie, jakbym nigdy w życiu nie uprawiała seksu… - burknęła pod nosem Hermiona.

- Opowiesz mi? Choć trochę! – Ginny z powrotem usiadła przy biurku i patrzyła na nią jeszcze bardziej błyszczącymi oczami.

- Możesz zadać trzy pytania, a potem kończymy ten temat i to raz na zawsze! – zaznaczyła Hermiona.

- Och! To chociaż pięć! Pięć pytań! – prosiła.

- Cztery i nie licytuj się więcej, bo nic ci nie powiem! – zagroziła ze śmiechem.

- Gdzie to było?

- W chatce myśliwskiej Nottów, w środku lasu – odpowiedziała.

-  O wow! Ale super! Kto zaczął? – Ginny, aż się trzęsła z ekscytacji.

- On, ale gdyby tego nie zrobił, to… - Hermiona westchnęła cicho. – Ja bym to zaczęła.

- Cudownie! Podobało ci się?

- A jak sądzisz? – Hermiona spojrzała na nią z ukosa. – Cholernie mi się podobało! – zirytowała się trochę na samą siebie.

- Powtórzycie to jeszcze? – Ruda przyglądała jej się uważnie.

- Nie powinniśmy…

- Nie takie było moje pytanie, Herm! – upomniała ją.

- Nie wiem Gin, naprawdę. Zobaczymy, jak sytuacja się rozwinie…

- Kochasz go? – przyjaciółka nie odrywała od niej wzroku.

- To piąte pytanie, a miałaś cztery – Hermiona wstała za biurka i podeszła do ekspresu do kawy.

- Masz rację. Ale na to sama odgadłam sobie odpowiedź.

Ginny wstała i podeszła, obejmując ją mocno.

- Cieszę się kochanie, że z tym dłużej nie walczysz. Bo to i tak byłaby walka z góry skazana na porażkę – powiedziała, uśmiechając się do niej.

- Sama nie wiem, co mam o tym wszystkim myśleć… – przyznała szczerze Hermiona.

- Więc choć raz w swoim życiu nie myśl, tylko poddaj się temu wszystkiemu co na ciebie czeka, dobrze? To ci wyjdzie na zdrowie! – Ginny poklepała ją po ramieniu i odeszła.

- Nie wiem czy tak potrafię – mruknęła Hermiona, jeszcze raz przypominając sobie, jak Draco dziś rano znów nazwał ją promyczkiem…

 

 💞💞💞

                 Blaise wszedł do swojego gabinetu, usiadł za biurkiem i ledwo się powstrzymał przed uderzeniem głową o blat. Nienawidził swojego życia. Nieudana próba samobójcza Dafne, dosłownie zmiotła wszystkie jego plany. Rozwód z nią w takiej sytuacji, przysporzyłby mu ogromnie wielu problemów, nie mówiąc już o tym, że najpewniej wcale by go nie dostał…
Bał się, że jeszcze trochę, a nie wytrzyma tego wszystkiego i sam jakoś skrzywdzi swoją przeklętą i niestety przebiegłą żonę. Nie miał pojęcia co dalej zrobić…
Właśnie jeszcze raz rozważał, czy jednak nie walnąć czachą w drewnianą powierzchnię, gdy jego oczy skupiły się na podłużnej karteczce z logo banku Gringotta.
Wziął ją do ręki i wybuchł gromkim śmiechem.
Czek od Malfoya na tysiąc galeonów. Świetna wiadomość!
Zaśmiał się drugi raz, bo w polu na uwagi, jego przyjaciel wpisał: „To wcale nie było w łóżku!”.
Zabini wyjął swój AurumTel.

 @Ja
 To w takim razie gdzie?

@Smokowaty
Co gdzie?

@Ja
Nie udawaj zdebilniałego Goblina, stary. Dobrze wiesz o co pytam!

@Smokowaty
Na podłodze.

@Ja
Odlot! Fajnie było?

@Smokwaty
Zajebiście.

@Ja
To kiedy powtórka?

@Smokowaty
Mam nadzieję, że wkrótce.

Zabini znów się roześmiał. Dobrze! Jego przyjaciel zaliczył udany seks na podłodze z własną żonką. Lepszej wiadomości w poniedziałkowy poranek nie mógł usłyszeć… No chyba, że byłaby od Dafne, która zgodziłaby się na rozwód… Nierealne marzenia.

Nagle jego AurumTel zawibrował i zadzwonił krótko.

@Ruda Weasley
Sukces!

@Ja
Wiem. Właśnie przytuliłem 1000 galeonów 😊

@Ruda Weasley
Nieźle Zabini! Co dalej?

@Ja
Pozwalamy im działać, do czasu, aż znów coś nie jebnie.

@Ruda Weasley
Spoko! Jakby coś jesteśmy w kontakcie 😉

@Ja
Na pewno, Weasley

                Odpisał i odłożył telefon. Mimo wszystko było mu miło, że sama się do niego odezwała. To było takie proste… naturalne. Mógłby teraz odpisać i zaprosić ją na kawę… Zapewne dałaby się namówić. A gdyby naprawdę się postarał, może mógłby nawet wejść z nią w podobną relację, jak kiedyś z Parvati Finnigan, też znudzoną przy nieciekawym mężu. Nie mógł jednak zdobyć się na coś takiego… Zbliżanie się do Ginevery Weasley… Potter, jak nic by go do reszty pogrążyło. Musiał się zdystansować… Jeszcze tylko ta sesja w sobotę, a później będzie unikał wspólnych spotkań. Tak, musiał to zrobić. Nie miał wyboru. Niestety.


💞💞💞

                Hermiona odwiesiła żakiet na oparcie krzesła i usiadła wygodnie, zadowolona, że udało jej się dziś załatwić kilka ważnych spraw, dotyczących organizacji pracy księgarni. Wiedziała, że wkrótce czeka ją dwa razy tyle zajęć, bowiem otwarcie punktu w Hogsmeade, będzie wymagało ogromnego nakładu pracy. Nie wiedziała czy dobrze robi, planując wziąć pieniądze od Malfoya na ten interes, ale nie miała wyboru. Nie mogła pozwolić, by Ginny odeszła i pracowała po dwanaście godzin w redakcji… Potrzebowała jej… A zwłaszcza teraz, gdy wplątała się w ten cały układ z Draconem. Sama nie wiedziała, jak to się dalej potoczy.

Pukanie do drzwi wybiło ją z zamyślenia.

- Proszę – zawołała.

- Hermiono, jakaś pani do ciebie – poinformowała ją Susan. – Mówi, że to pilne.

- Znasz ją?

- Nie, pierwszy raz ją na oczy widzę. Powiedziała mi, że musi z tobą pogadać o twoim narzeczonym…

- Tylko tyle? – zdziwiła się Hermiona, wstając zza biurka.

- Tak. Wpuścić ją?

- Wpuść, zobaczymy o co chodzi – zdecydowała.

Po chwili Susan wprowadziła do pokoju wysoką, szczupłą brunetkę, ubraną w zieloną pelerynę z kapturem na głowie.

- Dzień dobry, panno Granger – przywitała się, a Hermiona nerwowo przełknęła ślinę.
To był głos Lindy Ferson.

- Dziękuję Susan, to wszystko – powiedziała do swojej pracownicy, po czym usiadła i spojrzała wyczekująco na byłą kochankę swojego męża.

- Wybacz te maskaradę, ale widzę, że zabroniłaś ochronie mnie tu wpuszczać – uśmiechnęła się do niej krzywo.

- Nie ja, tylko Draco – sprecyzowała od razu. – I nie wiem dlaczego tak postanowił – Hermiona posłała jej nieco złośliwy uśmieszek.

- Tak… On mnie unika. A naprawdę muszę z nim pilnie porozmawiać – Linda westchnęła ciężko, po czym wyjęła różdżkę i zdjęła z siebie zaklęcia maskujące.

Hermiona ledwo stłumiła jęk niechęci, patrząc na jej porażająco śliczną twarz. Ta kobieta była prawdziwą pięknością. Nic dziwnego, że Malfoy wybrał ją na swoją kochankę. Razem wyglądali niczym para ideałów.

- W czym mogę ci pomóc, że zadałaś sobie tyle trudu, by się ze mną zobaczyć? – spytała ją Hermiona.

- Mogę usiąść? Nie najlepiej się ostatnio czuję… - Linda uśmiechnęła się, a Hermiona poczuła przejmujący dreszcz.

- Proszę bardzo – wskazała jej krzesło. – Może kawy? – zaproponowała.

- Dziękuję, ale nie wolno mi… - Linda znów posłała jej ten delikatnie podszyty kpiną uśmieszek.

- Rozumiem, że przyszłaś mi powiedzieć coś ważnego? – Hermiona zaplotła ręce na piersi, marząc cicho o tym, by się nie rozpłakać.
Od razu się domyśliła, co te wszystkie drobne wtrącenia oznaczały.

Ferson westchnęła ciężko, po czym otworzyła swoją torebkę i wyjęła z niej biały, podłużny plastik.

- Zapewne wiesz co to jest? To w sumie mugolski wynalazek… – uśmiechnęła się, kładąc na biurku test ciążowy.

- Cóż… Chyba powinnam ci pogratulować? – powiedziała cierpko Hermiona, mimowolnie patrząc na dwie kreski.

- Domyślasz się, czyje to dziecko, prawda? – spytała cicho Ferson.

- Nie jestem idiotką – prychnęła Hermiona. – I rozumiem, że przyszłaś z tym do mnie, bo absolutnie nie mogłaś się skontaktować z Draconem, ani z żadnym innym z dużego grona waszych wspólnych znajomych i przyjaciół, by mu to przekazał? – Hermiona popatrzyła jej w oczy, jednocześnie uświadamiając sobie, że drugi raz w życiu, wszystko jej się sypie.

Dzień po tym, jak uświadomiła sobie, że wciąż go kocha, dowiaduje się, że on będzie miał dziecko z inną… Świat musiał ją mocno nienawidzić. 

- Przyszłam do ciebie, by z tobą porozmawiać o tym, co teraz zamierzasz? – Linda popatrzyła jej w oczy.

- Co ja zamierzam? – zdziwiła się Hermiona.

- No tak… Chyba nie wyjdziesz za niego za mąż w takiej sytuacji, prawda? – warknęła nieprzyjemnie.

- Liczysz na to, że to ciebie poślubi dla dobra dziecka? – Hermiona spojrzała na nią wyczekująco.

- Dziecko powinno mieć pełną rodzinę. Draco jest odpowiedzialny… Nie dopuści do tego, by dziedzic jego majątku i nazwiska był bękartem. Musisz mu to ułatwić i szybko usunąć się w cień, by mógł się skupić na tym, co teraz dla niego najważniejsze  - Linda wykrzywiła usta w czymś na kształt uśmieszku.

- Widzę, że wszystko dobrze przemyślałaś – powiedziała cicho, wciąż walcząc z bólem wewnątrz swojej piersi.

- Chyba nie jesteś zdolna do tego, by odebrać dziecku ojca, prawda Granger? Co byłaby z ciebie za kobieta! – zaszydziła.

- Nie, nie jestem. Możesz być pewna, że nie stanę na drodze do… szczęścia waszej rodziny – odpowiedziała cicho, powoli wstając.

- To właśnie chciałam od ciebie usłyszeć – Linda też wstała, uśmiechając się triumfująco.

- Przekaże mu, że powinien się z tobą jak najszybciej spotkać – zapewniła.

- Pokaż mu test ciążowy. Wtedy zrozumie i sam do mnie przyjdzie – Linda machnęła różdżką, znów rzucając na siebie zaklęcia maskujące.

- W porządku – odpowiedziała cicho Hermiona, mając nadzieję, że nie rozpłacze się, zanim Ferson sobie nie pójdzie.

- Liczę na to, że nie będziesz się więcej obok niego kręciła… On wkrótce będzie miał rodzinę, którą będzie musiał się zająć…

- Możesz być o to spokojna. Nie interesują mnie zajęci faceci – odpowiedziała Hermiona, ledwo dusząc w sobie chęć sięgnięcia po różdżkę i wyrzucenia tej jadowitej suki ze swojej księgarni.

- Cieszy mnie to. Powodzenia, Granger – Ferson odwróciła się i wymaszerowała z jej gabinetu.


💞💞💞

                Hermiona opadła na krzesło i westchnęła, czując jak po jej twarzy płyną pierwsze łzy. To koniec. Ostateczny. Czemu to musiało wyjść akurat teraz? Czemu Linda nie zaszła z nim w ciążę, zanim wpakowali się razem w cały ten dziwny układ? Zanim sobie nawzajem przypomnieli, jak im kiedyś było dobrze? Czym tym razem, do cholery ma posklejać złamane serce?

- Herm, te księgi z Lordos… - zaczęła mówić Ginny, wchodząc bez pukania do jej gabinetu. – Na Merlina! Co się stało? Miona!

Rudowłosa podbiegła do niej, patrząc na jej zalaną łzami twarz. Hermiona gestem wskazała na wciąż leżący na jej biurku test ciążowy.

- O Godryku! Jesteś w ciąży? Ale to przecież za krótko… O nie! Z Georgiem? – Ginny przytknęła sobie dłoń do ust.

- To nie mój test – wyznała Hermiona, sięgając do swojej torebki po chusteczkę.

- To w takim razie czyj? – zdziwiła się Ginny, siadając przed biurkiem i patrząc niepewnie na biały plastik.

- Lindy Ferson – wyszeptała, a nowa fala łez spłynęła jej po policzkach.

- A to żmija jedna! – Ginny z niedowierzaniem pokręciła głową.

- Ciężarna żmija. Zapłodniona przez mojego męża – Hermiona gruchnęła gorzkim śmiechem.

- Skąd ta pewność? Ferson nie słynie z nieposzlakowanej opinii! U mnie w redakcji było kilku mężczyzn, co ją przeleciało! – zawołała Ginny.

- Przestań! Chyba dobrze wie, z kim sobie zrobiła dziecko! – westchnęła Hermiona, wstając i ocierając łzy.

- Herm… Nie podejmuj pochopnych decyzji! Nie znamy wszystkich faktów… - zaczęła spokojnie tłumaczyć Ruda.

- Pochopnych decyzji? Ginny! Tu nie ma o czym decydować! Muszę od niego odejść i wystąpić o rozwód. I to jeszcze dziś – zdecydowała, zabierając torebkę i chowając w niej test ciążowy za pomocą zaklęcia.

- Hermiona… Tak mi przykro! – Ginny również wstała, chyba chcąc do niej podejść i ją objąć.

- Nie – powiedziała unosząc dłoń. – Nie przytulaj mnie teraz, bo znów się poryczę. Przyjdź lepiej do mojego mieszkania dziś wieczorem i to z winem. Wtedy się będziemy przytulały i płakały – Hermiona uśmiechnęła się blado i podeszła do kominka.

- Gdzie idziesz? – zaniepokoiła się Ginny.

- Przekazać szczęśliwemu tacie dobre wieści – sarknęła, po czym chwyciła garść Fiuu i wskoczyła do kominka.


💞💞💞


Ginny patrzyła, jak jej przyjaciółka znika, po czym szybko wyjęła z tylnej kieszeni swoich jeansów swój AurumTel.

@Ja
Już jebnęło. I to ostro.

@Pozer Zabini
Już? Kurwa, oni to nie dają człowiekowi spokojnie żyć!
Wiesz coś więcej?

@Ja
Linda Ferson twierdzi, że jest w ciąży z Malfoyem.

@Pozer Zabini
No to kurwa pięknie. Za dwie godziny, tam gdzie ostatnio?

@Ja
Przyjdę.

@Pozer Zabini
Spoko. Do zobaczenia.

💞💞💞
Heeeej 😝

Nie mordujcie mnie - naprawdę. Wiem, że ciekawi Was co dalej, ale spokojnie - mam kolejnych sześć rozdziałów, więc obiecuję, że na pewno się dowiecie.

Dziękuję za licznym udział w akcji wymiany #hottekstów! - naprawdę świetna zabawa.
Pod tym postem w pierwszym komentarzu zrobimy wymianę mailową. Kto ma ochotę, piszcie do siebie nawzajem i wymieniajcie się - bo widzę, że jest czym. Teksty są boskie! 
To bardzo udany wieczór 😋

Pozdrawiam Was Serdecznie i życzę udanego weekendu!

Venetiia N.