18. Teraz nie mów... wciąż mnie to złości!

 Dedykacja: Dla Agi G. i Camille - dzięki za miły wieczór na fb! 😘



💞💞💞

                Dziwnie było być w tym domu bez niego. Choć w sumie była jeszcze służba, która jej nadskakiwała, a ona nie widziała, co ma z tym począć. Nie była przyzwyczajona do czegoś tak prozaicznego, jak to, by ktoś ścielił za nią łóżko. Starała się jednak to akceptować i nie stwarzać niepotrzebnych problemów.

Spojrzała na spakowaną walizkę. Znalazła ją dziś po powrocie z pracy. Nie wiedziała, że wyjazd do Nottów, miał również obejmować nocowanie w ich domu… To było… trochę niepokojące.
Draco dzwonił do niej dwa razy. Raz, by powiedzieć, że dotarł na miejsce i wszystko w porządku, a drugi, by zapytać co słychać i czy czegoś nie potrzebuje.
Długo zbierała się, by samej do niego zadzwonić, niemniej nie miała pomysłu na to, co by mogła mu powiedzieć. Zresztą zapewne był bardzo zapracowany. Nie chciała mu niepotrzebnie przeszkadzać.
Wykąpała się i przebrała w satynową piżamkę.
Z ulgą wskoczyła do łóżka i sięgnęła po książkę. Zawsze lubiła czytać przed snem.
Dźwięk dzwoniącego AurumTel wyrwał ją z lektury. Uśmiechnęła się lekko, gdy sięgnęła po płytkę i zobaczyła, że dzwonił do niej… mąż.
Wciąż nie zmieniła tej nazwy.

- Cześć – przywitała się, po odebraniu.

- Hej! Nie śpisz jeszcze? U was pewnie już późno… - Draco uśmiechnął się do niej.
Siedział na jakimś tarasie, w pełnym słońcu, z ciemnymi okularami na nosie.

- Właśnie czytałam. Co słychać? – zapytała, uśmiechając się serdecznie.
Naprawdę cieszyła się, że go widzi, bo zgodnie ze swoimi przypuszczeniami… tęskniła.

- Same problemy, ale powoli wychodzimy z kryzysu – odpowiedział.

- Przykro mi…

- A co u ciebie? Dom jeszcze stoi? Służący nie uciekli? – zaśmiał się.

- Wszystko w porządku. Nawet dziennikarze trochę odpuścili. Dziś pod księgarnią było ich tylko trzech – opowiadała z rozbawieniem.

Draco roześmiał się cicho.

- Weasley nie sprawiał ci więcej problemów? – zapytał.

- Nie, nie pokazał się w pobliżu. Harry przysłał wszystkie dokumenty o zakazie zbliżania się – opowiadała.

- No to świetnie…

- Kiedy wracasz? – spytała.

- Powinienem być w domu jutro do południa. Mam do załatwienia ostatnią sprawę.

- Czyli uda nam się pojechać do Nottów? – zapytała.

- Tak, jeśli masz ochotę…

- Jasne! Kupiłam drobne prezenty dla dzieciaków i wybrałam też coś dla Theo i Tammy na rocznicę…

- Super, że o tym pomyślałaś, bo ja kompletnie nie miałem czasu – Draco uśmiechnął się do niej.

- To nic wielkiego, nie wiem czy…

- Na pewno będzie idealne – zapewnił.

- Mam taką nadzieję – uśmiechnęła się bez przekonania.

- W takim razie do zobaczenia za kilka godzin! – Draco pomachał do niej.

- Uważaj na siebie! – odpowiedziała, odmachując mu.

- Słodkich snów! – uśmiechnął się po raz ostatni, po czym zakończył połączenie.

Hermiona nie mogła pozbyć się z ust delikatnego uśmieszku, gdy zorientowała się, że właśnie przeprowadziła z nim taką lekką, zwyczajną rozmowę, niczym żona z mężem…
To było dziwne, ale jednocześnie przyjemne. W sumie… Chyba mogłaby się do tego przyzwyczaić.


💞💞💞


                Gdy zeszła rano do salonu, Draco już tam był. Siedział wygodnie rozparty na kanapie, wciąż ubrany w krótkie szorty i koszulkę na ramiączkach, choć pogoda za oknem nie była dziś wcale zachęcająca. Widać nie zdążył się przebrać.

- Och cześć! – przywitała się z uśmiechem, naprawdę się ciesząc, że go widzi.

- Cześć Granger – zaśmiał się i wstał, otwierając ramiona i czekając, aż podejdzie go uściskać.

- Myślałam, że będziesz później – powiedziała, podchodząc i go obejmując.

- Tęskniłem – odpowiedział, przyciągając ją do siebie i kładąc jej dłonie na pośladkach.

Zachichotała nerwowo, nieco zdziwiona jego bezpośredniością.

- Jak było na wyjedzie? – oderwała się od niego i spojrzała mu w oczy, choć on nadal mocno ją ściskał.

- Bosko! Zabawiłem się jak nigdy – wyszczerzył się do niej.

- Zabawiłeś? – zdziwiła się i zaniepokoiła nieco.

- Przecież po to tam pojechałem  – Draco wzruszył ramionami.

- A nie do swojej firmy? – dociekała.

- To też, ale w mojej firmie pracują same strasznie seksowne i gorące Australijki, które są świetne w łóżku – mrugnął do niej porozumiewawczo.

Hermiona wyrwała się z jego ramion i zrobiła krok w tył.

- I mówisz mi o tym, tak po prostu? – wyszeptała.

- No, a z czym masz problem? Chyba nie jesteś zazdrosna? – zarechotał. – Przecież ty jesteś tylko głupią dziewczyną, którą wynająłem sobie, żeby udawała moją żonę! – zadrwił.

- Malfoy!

- Mówię ci Granger, ale miałem zajebisty seks! Pieprzyłem się bez przerwy, czasem nawet z dwiema kobietami na raz i we wszystkich możliwych pozycjach! Z tobą nigdy nie było mi tak dobrze… - powiedział uśmiechając się do niej bezczelnie.

- Nie!!! – krzyknęła, siadając na łóżku i oddychając ciężko.

Potarła twarz dłońmi i odgarnęła wilgotne loki. Chyba zaczynała już powoli wariować, od tej całej sytuacji w jakiej się znalazła, skoro zaczynała miewać takie koszmary.

Spojrzała na zegarek. Pospała dziś wyjątkowo dłużej. To dobrze… Może nie będzie musiała się za bardzo nudzić, oczekiwaniem na niego.
Wstała, by pójść do łazienki.
Miała tylko nadzieję, że ten straszny sen, nie miał kompletnie nic wspólnego z rzeczywistością…


💞💞💞


                Po późnym śniadaniu siedziała na kanapie w salonie i czytała książkę. Właśnie miała zamiar wstać i iść do kuchni poprosić o jeszcze trochę kawy,  gdy w kominku nagle zapłonął ogień, a do salony wszedł Draco. Wyglądał jak zwykle świetnie, ubrany w szary garnitur i czarną koszulę. W ręku trzymał walizkę.

- Jesteś! – nie udało jej się ukryć radości w głosie.

- Cześć – uśmiechnął się do niej, odstawił walizkę i otworzył ramiona, najwyraźniej oczekując, aż go przyjdzie uściskać.

Zdusiła dziwny dreszcz strachu, przypominając sobie podobny gest ze swojego snu. Nie chciała jednak wyjść na sztywniarę, więc podeszła i go objęła.

- Miło być w domu – zamruczał w jej włosy.

Uśmiechnęła się. Miło było znów być w jego ramionach. Zawsze było tam miło…

- Sytuacja w firmie opanowana? – zapytała, odrywając się od niego.

Draco wypuścił ją ze swoich objęć i podszedł do barku.

- Tak. Mieliśmy problem z dokumentami dotyczącymi jednej z linii produkcyjnych. Ogólnie nigdy nie zajmuje się tym osobiście, ale Zabini wciąż siedzi w Mungu. Dzwonił dzisiaj i mówił, że Dafne nic tylko wyje, dlatego lekarze nie chcą jej jeszcze wypisać do domu. Widać, że on ma już dość… - westchnął nalewając odrobinę jakiegoś zielonego alkoholu do szklanki.

- Biedny… Jak rozmawiałam wtedy z Astorią, to twierdziła, że Dafne zrobiła to specjalnie – wyjawiła.

- To bardziej niż oczywiste, że tylko udawała, że chce się zabić. Cała ona – westchnął. – Napijesz się czegoś? – wskazał na barek.

Hermiona zerknęła na zegarek. Południe już minęło.

- Wina – zdecydowała.

Draco bez dalszych pytań, wyjął z barku butelkę czerwonego wina i lampkę, a ona poczuła, jak robi jej się ciepło. To było kiedyś jej ulubione wino. Ciekawe, że wciąż je kupował…

                 Zaśmiała się i mocząc usta w czerwonym winie, które swoją drogą było naprawdę wyśmienite. Nic dziwnego! Malfoy zawsze wiedział, co dobre…
- Upiłaś się, Granger – zarechotał, odgarniając jej włosy z ramienia.
- Nie ja się upiłam, tylko ty mnie upiłeś! – pogroziła mu palcem i znów się roześmiała.
- Cóż poradzić, kiedy to takie łatwe… - mrugnął do niej, po czym sam zdrowo łyknął whisky.
- Powinnam się już zbierać – westchnęła, spoglądając na zegarek.
- Co? – zapytał, wyraźnie zdzwiony. – Niby dokąd?
- Jak to dokąd? – teraz to ona się zdziwiła. – Do domu! Przesiedziałam u ciebie całe popołudnie…
- Jesteś tu dopiero pierwszy raz! Nie zwiedziłaś jeszcze wszystkich pokoi… – zauważył, delikatnie przesuwając dłonią po jej ramieniu.
- Może jeszcze kiedyś przyjdę i wtedy mi je pokażesz – mrugnęła do niego próbując wstać z kanapy.
- Nigdzie nie pójdziesz! – Draco odstawił szklankę i pociągnął ją w dół, a już po chwili leżała na plecach, a on pochylał się nad nią.
- Nie możesz mnie tu uwięzić… - wyszeptała prosto w jego usta.
- Spróbuj mnie powstrzymać! – mruknął, całując ją lekko.
- Malfoy…
- Nie widzieliśmy się prawie tydzień. Zostań… - poprosił.
Objęła go ramionami i wplotła palce w jego włosy.
- Tylko na trochę – zdecydowała, gdy pocałował ją w szyję.
- Na zawsze – odszepnął, po czym zdjął z niej bluzkę, a zraz później całą resztę…

 - Przywiozłem ci coś – jego głos oderwał ją od wspomnień.

- Nie trzeba było – odpowiedziała od razu z uśmiechem, odbierając od niego lampkę z winem i patrząc, jak kładzie na kanapie walizkę i coś z niej wyjmuje.

Zaśmiała się, widząc, że to pluszowy kangurek.

- Ale słodki! – ucieszyła się.

- Kiedyś mówiłaś, że jako mała dziewczynka zbierałaś maskotki – przypomniał jej z uśmiechem, wręczając miśka.

- Jasne, nadal je wszystkie mam! Kocham pluszaki! Dzięki! – zaśmiała się, odbierając prezent.

- Cieszę się, że ci się podoba – Draco dopił swojego drinka i odstawił szklankę. – Pójdę się przebrać. Na czwartą mamy być u Nottów.

- Właśnie miałam cię zapytać… Zostaniemy tam na noc?

- Tak. Impreza ma potrwać do późna, a jutro ma być piknik w ich ogrodzie. Wszyscy goście zostają. Czy to jakiś problem? – spytał, patrząc na nią uważnie.

- Ależ nie! – odpowiedziała od razu, wiedząc, że pytał o to, czy problemem dla niej będzie to, że będą razem dzielić sypialnie.
Nie mogli przecież przed Tammy poprosić o dwie osobne, bo to byłoby dziwne…

- Z tego co wiem, nie będzie tam dużo ludzi. Jakieś dwadzieścia osób.

- Dwadzieścia? To nie dużo? – roześmiała się.

- Jak na imprezy arystokracji, śmiesznie mało – odparł z uśmiechem.

- Aż się boję zapytać do ilu gości kazałeś rozesłać zaproszenia na te imprezę w ogrodzie…

- Do ponad dwustu siedemdziesięciu – oznajmił spokojnie. – A ty?

Hermiona ledwo zdusiła jęk. Aż tylu? Co za masakra!

- Do dwudziestu sześciu… - odpowiedziała cicho.

- Nie chciałaś zaprosić wszystkich? – zdziwił się.

- To są wszyscy, których chciałam zaprosić – odparła, nie dodając, że gdy rozstała się z Gerogem, jej grono znajomych znacznie się skurczyło, wykluczając jego rodzinę i kolegów.

- Szczęściara z ciebie! Nie muszę ci chyba mówić, że podpisywanie kartek świątecznych zwykle zajmuje mi dwa dni! – zaśmiał się pod nosem.

- Bujne życie towarzyskie… - starała się nie okazywać swojej dezaprobaty.

- Zwyczajne. Jednak u Nottów jest fajnie i nie sztywno. Będzie ognisko i śpiewanie przy gitarze. Zaprosili Marcusa Flinta.

- Flinta? Tego wokalistę Ognistych Mantykor? – zainteresowała się.

- Tego samego.

- Muszę koniecznie wziąć od niego autograf dla Ginny! – zachichotała.

- Na pewno chętnie ci go da. Non stop się chwali, ilu czarownicom podpisał się na biuście czy pośladku – Draco skrzywił się z niesmakiem.

- Ja poproszę tylko o podpis na kartce – zapewniła ze śmiechem.

- No ja myślę! – rzucił jej rozbawione spojrzenie, po czym zabrał walizkę.

- Inaczej musiałabym się nigdy więcej nie umyć i wisieć na ścianie Ginny jako pamiątka – zażartowała.

Draco parsknął szczerym rozbawieniem.

- Eveline wszystko dla ciebie przygotowała? – spytał.

- Tak, jest naprawdę fantastyczna. Ochrzaniła mnie, że za późno poprosiłam o suknie na sesję i nie ma czasu zamówić czegoś specjalnie dla mnie od projektanta, ale obiecała przywieźć najlepsze jej zdaniem modele na przymiarkę.

- To super. Idę… Może uda mi się jeszcze zdrzemnąć z godzinkę. Ta zmiana czasu mnie dobiła… - westchnął, pocierając kark.

- Przyjemnego wypoczynku! – uśmiechnęła się do niego i z powrotem usiadła na kanapę i sięgnęła po książkę.

- Dzięki – odpowiedział, wchodząc po schodach.

Hermiona wzięła do ręki pluszowego kangurka i uśmiechnęła się do niego. Miło, że o niej pomyślał…


💞💞💞  


                Domek letniskowy Nottów, okazał się dużą, dwupiętrową rezydencją o białych, wapiennych ścianach i strzelistych oknach oraz rozległym i ładnym ogrodzie. Stał nad samym brzegiem jeziora Loch Linnh, a dookoła rozciągały się przepiękne widoku.

- Skoro to jest dom letniskowych, to jak wygląda ich normalny dom? – spytała Hermiona, gdy teleportowali się niedaleko altany ogrodowej.

- Zdziwisz się, bo na co dzień mieszkają w pięciopokojowym apartamencie w Bristolu. Tammy nie lubi zbędnego przepychu. Tak naprawdę jest bardzo skromna. Ale ten dom to spadek po dziadkach Theo i nie mają sumienia go sprzedać, dlatego raz czy dwa razy w roku przyjeżdżają tu na krótkie wakacje – tłumaczył Draco.

- Nawet nie wiem, czym Theo się obecnie zajmuje – zorientowała się, poprawiając swój beżowy żakiecik, należący do kompletu z eleganckimi spodniami.

Draco miał na sobie czarne jeansy i biały, wełniany sweter. Wyglądał naprawdę seksownie…

- Jest jednym z czarodziejskich doradców w banku Gringotta. To tam poznał Tammy, gdy przyjechała do Anglii na praktyki – wytłumaczył.

- Fajna historia – Hermiona uśmiechnęła się lekko.

- Tak, pobrali się pięć lat temu, tutaj w ogrodzie – Draco wskazał na altanę. – Byłem ich świadkiem.

- To musiał być piękny ślub – powiedziała kurtuazyjnie, choć sama czuła, jak coś ściska ją w dołku.
 
Musiało mu być dziwnie być na tej uroczystości, skoro za półtora miesiąca wypadałaby ich własna, pierwsza rocznica ślubu… A może nie? Może wtedy już był z tym wszystkim pogodzony?

- No nie wiem… Theo nieźle się wtedy nawalił i Tammy się potem wściekała na niego – wspominał ze śmiechem.

- Muszę poprosić, by pokazali mi zdjęcia – powiedziała.

- Lepiej nie. Kazałem spalić wszystkie na których byłem, ale nie wiem czy Tammy mnie posłuchała – Draco uśmiechnął się lekko.

- Dlatego, że też się spiłeś? – zapytała.

- Dlatego, że na każdym miałem minę jak na własnym pogrzebie. Psułem obraz tego radosnego dnia – westchnął ciężko.

Hermiona chciała coś odpowiedzieć, ale podeszli już pod drzwi frontowe i Draco zastukał kołatką.

Po chwili ich oczom ukazała się wysoka, ładna brunetka o dużych, wesołych, bursztynowych oczach.

- Smoku! – zawołała radośnie, bez pardonu rzucając się Draconowi na szyję i ściskając go z entuzjazmem.

- Sammy! Cześć! Nie wiedziałem, że też przyjdziesz – Draco uściskał brunetkę i uśmiechnął się do niej ciepło.

- Musiałam! Tammy, by mnie pożarła i wypluła, gdybym się wykręciła,  przecież ją znasz! – dziewczyna zachichotała.

- Pozwól, że ci przedstawię… - Draco odwrócił się do Hermiony.

- Spadaj! Sama się przedstawię, bo ty na pewno powiesz o mnie coś głupiego! Cześć! Jestem Sammy, siostra Tammy, a ty pewnie jesteś tą biedną dziewczyną, którą chce pożreć ten zły Smok? – kobieta wyszczerzyła się do niej serdecznie, wyciągając swoją dłoń.

- I kto tu mówi głupoty? – sarknął Draco.

Hermiona roześmiała się i uścisnęła rękę amerykanki.

- Jestem Hermiona i nie musisz się martwić, mam swoje sposoby na złe Smoki! – odpowiedziała ze śmiechem.

- No i już cię lubię! Smoku, choć raz przyprowadziłeś kogoś normalnego! – Sammy nie puściła ręki Hermiony, tylko wciągnęła ją szybko do środka.

- Dlaczego wy mi wszyscy dopiero teraz mówicie, że nie lubiliście moich koleżanek? – zaśmiał się Draco, wchodząc za nimi.

- Bo baliśmy się urazić twoje rozdęte ego, blondasku! – Theo podszedł do nich i od razu objął Hermionę. – Jak tam, pani Malfoy? – wyszeptał jej do ucha, ściskając ją mocno.

- Super. Dziękuję za zaproszenie… - odpowiedziała, starając się szczerze uśmiechnąć.

- Cieszę się, że jesteście! – Nott puścił ją i uścisnął rękę Malfoya.

- To my się cieszymy…

- Ciocia Mionka! – rozległ się krzyk i Hermiona dopiero teraz rozejrzała się po przestronnym holu, połączonym z ładnym salonem.

- Oto i czysta radość – zaśmiała się Sammy, gdy Tilly ignorując innych, zebranych już w salonie gości, podbiegła szybko do Hermiony i wskoczyła jej na ręce, soczyście całując ją w policzek.

- Cześć szkrabiku! Przyszłam się pobawić z tobą lalkami! – uśmiechnęła się do dziewczynki.

- Naprawdę? Ale super ciociu! – Tilly promieniała szczęściem.

- A ze mną się nie przywitasz, łobuzie? – Draco zrobił urażoną minę.

- Cześć wujku! – Tilly przechyliła się w ramionach Hermiony i złapała Dracona za szyję, jednocześnie nie puszczając nowej cioci, dlatego Draco musiał się do nich przysunąć i objąć je obie na raz.

- Ale słodki obrazek! Nigdy nie sądziłam, że się dobrowolnie w taki wkleisz Malfoy! – zaśmiał się znajomy głos.

Hermiona wychyliła się zza ramienia Tilly i prawie jęknęła.

Pansy Parkinson niewiele się zmieniła od czasów szkoły. Nadal była wysoka i ładna. Miała kruczoczarne włosy sięgające ramion i wysportowaną sylwetkę, ponieważ grała jako ścigająca w Jastrzębiach z Falmouth, drużynie, która nienawidziła się do żywego z Armatami z Chudley, w której na pozycji obrońcy grał obecnie Ron. Pansy miała na sobie czarne spodnie ze smoczej skóry i białą koszulę, z podwiniętymi rękawami. Wyraźnie lubiła styl zadziornej chłopczycy.

- Cześć Parkinson! A ty jak zwykle w sukowatym nastroju? – Draco uśmiechnął się do niej.

- Nie znam innego! – Pansy roześmiała się i podeszła uściskać Malfoya, który równie rozbawiony oddał jej uścisk.

- Tilly zejdź z cioci Hermiony, bo ją zaraz udusisz! – poprosił Theo, a dziewczyna od razu posłuchała, ale stanęła obok i złapała Hermionę za rękę.

- Gratuluję, Granger! Przyfarciło ci się! – Pansy uśmiechnęła się, wyciągając do niej dłoń.

- Prawie, jakbym wygrała w magicznej loterii Proroka – zripostowała Hermiona, ściskając jej rękę i patrząc kątem oka na Malfoya.

- Masz racje, że prawie! Ja bym tam wolała sam hajs, bez takich tam dziwnych atrakcji! – Pansy uśmiechnęła się złośliwie wskazując gestem na przyjaciela.

- Przypominam ci, że sama mi się kiedyś oświadczyłaś! – wypomniał jej wrednie Draco.

- To było w siódmej klasie baranie! I byłam wtedy tak napieprzona, jak śnięty wozak! – broniła się Pansy.

- O ja cię! Ale to musiało być śmiesznie! – wtrąciła się Sammy.

- Było żałośnie, bo odmówił! – Pansy znów wytknęła go palcem.

- Chyba za mało go wtedy upiłaś, co? – zaśmiał się Nott.

- Nie, po prostu on od zawsze wolał dziewczyny z kręconymi włosami – Pansy uśmiechnęła się do Hermiony, wcale nie złośliwie.

Hermiona odwzajemniła uśmiech, zastanawiając się, co Parkinson dokładnie miała na myśli.

- Akurat zawsze wolałem dziewczyny, które piją z umiarem, Pansy – zaśmiał się Malfoy.

- To ciekawe, jak przekonałeś Hermionę do zaręczyn, bo na trzeźwo na pewno by się nie zgodziła! – rozległ się głos za plecami Parkinson.

Pansy się przesunęła, a tuż przed nimi pojawił się Terry Boot.

- Terry! Cześć! Dawno się nie widzieliśmy! – Hermiona uśmiechnęła się serdecznie do kolegi.

- Cześć piękna! – mężczyzna wychylił się i cmoknął ją w policzek. – Jeśli nie jesteś tu z własnej woli, to mrugnij dwa razy, a zaraz cię od niego uwolnię! – zażartował.

- Jak zwykle zabawny – zaśmiała się szczerze Hermiona.

- Co tu robisz, Boot? – zapytał zimno Malfoy, zupełnie ignorując fakt, że nawet się z nim nie przywitał.

- Przyjechałem z Pansy – Terry objął brunetkę ramieniem i uśmiechnął się do niej.

- Terevor jest moim nowym menadżerem – westchnęła ciężko, spychając z ramion jego rękę.

- Wprost cudownie – sarknął Malfoy pod nosem.

- Theodorze Nott! Dlaczego Draco i Hermiona wciąż stoją przy drzwiach, ty niewychowany kretynie! – zawołała z oburzeniem Tammy, podchodząc do nich szybko i cmokając ich na powitanie.

- To przez Sammy – Theo oskarżycielsko wskazał na siostrę swojej żony.

- Nieprawda! To przez Tilly! – zawołała Sammy.

- To przez ciocie Pansy, bo zagadała ciocie Hermionę i wujka Smoka! – odpowiedziała zaraz dziewczyna, wyciągając paluszek w stronę Parkinson.  

- Rodzina samych niewiniątek! – Tammy pokręciła głową z niedowierzaniem i zgromiła męża wzrokiem.

- Przecież Draco wie, gdzie jest jego sypialnia, nie muszę ich tam odprowadzać! – Theo uśmiechnął się do nich.

- Jasne! Poradzimy sobie, zaraz wracamy – Draco wzmocnił swój uścisk na talii Hermiony i ruszył, prowadząc ją w stronę schodów, a Tilly niechętnie puściła jej dłoń. 


💞💞💞

- Ale wesoła ekipa – zaśmiała się, gdy weszli do dużego pokoju w barwach srebra i zieleni, gustownego, choć nieco przestarzałego.

- Po cholerę tu ten cały Boot? Nie znoszę gościa – burknął Draco, powiększając ich walizki zaklęciem.

- Za co? – zainteresowała się Hermiona, siadając na niewielkiej zielonej kanapie i patrząc w stronę ogromnego łóżka…

W sumie nie powinni sobie przeszkadzać, jeśli położą się po dwóch jego stronach…

- Bo to dupek i pozer! – narzekał Draco, zdejmując z siebie biały sweter i zarzucając go na ramiona. Poprawił rozmierzwioną grzywkę, a Hermiona ledwo zdusiła jęk. Ale on był seksowny…!

- Miałeś z nim kontakt po szkole? – zainteresowała się, zdejmując swój beżowy żakiet i uważając, żeby nie zahaczyć o złoty zegarek, który kazała jej założyć do tego stroju Eveline.

- Nie i nie chce go mieć i teraz!

- To całkiem fajny facet…

- Oczywiście, że tak o nim myślisz. W końcu kiedyś latał za tobą, jak popieprzony! – przypomniał, patrząc na nią z ukosa.

Hermiona zaśmiała się pod nosem i wstała z kanapy.

- To było sześć lat temu!

Draco podszedł do niej i śmiałym gestem położył jej ręce na talii.

- Wtedy nie mogłem mu przyłożyć, bo nie wiedziałby za co dostał. Ale dziś chętnie to sobie odbije… – powiedział, przyciągając ją bliżej.

- Daj spokój! Nie możesz…

Nie pozwolił jej dokończyć, tylko pocałował ją, mocniej zaciskając swoje dłonie na jej talii.
Objęła go za szyję i oddała pocałunek. Dobrze wiedziała, że dłużej nie da rady mu się opierać. Liczyła się z tym, że tej nocy mogą powrócić do uprawiania ze sobą seksu. Nie było sensu się oszukiwać. Oboje tego potrzebowali.

Pukanie do drzwi, oderwało ich od siebie.

- To musi być jakaś klątwa, albo spisek, który ma za zadanie doprowadzić mnie do szału! – warknął Draco, wypuszczając ją z objęć i idąc otworzyć.

Hermiona mimowolnie zachichotała.

Blondyn gwałtownie otworzył drzwi, chyba z zamiarem nawrzeszczenia na niesproszonego gościa, ale okazało się, że była to Tilly, która przyniosła swoje lalki i przyszła zapytać, czy ciocia Mionka ma już czas się z nią pobawić.

💞💞💞

                Siedziała na kanapie i popijała wino, a Sammy opowiadała jej o swojej karierze uzdrowiciela magicznych zwierząt. Hermiona była żywo zainteresowana tematem, a entuzjazm amerykanki, wprawiał ją w dobry nastrój.
Kątem oka patrzyła na Dracona, który stał przy kominku z Rolfem – narzeczonym Sammy i z Grahamem Montague, ich szkolnym kolegą. Mężczyźni najwyraźniej dyskutowali teraz o polityce.

- Sammy, czy możesz mi wreszcie pomóc? To mięso samo się nie przeniesie do ogrodu! – zawołała ją Tammy.

- Idę! Przepraszam cię Hermiono, ale ta harpia mi nie odpuści – zaśmiała się.

- Może ja wam też w czymś pomogę? – zaofiarowała się.

- Nie, nie! Dzieciaki pojechały wreszcie do dziadków, a wiem, że cię dziś wymęczyły, więc siedź i odpoczywaj! – zaśmiała się Tammy.

- Jak coś, to mnie zawołajcie! – poprosiła Hermiona.

- Od zawsze taka chętna do pomocy, co nie Granger? – Parkinson uśmiechnęła się do niej i usiadła na miejscu, które zwolniła Sammy.

- To ta gryfońska natura…– zażartowała Hermiona.

- No jasne… Cała ty. To dlatego przyjechałaś odbudowywać wtedy Hogwart, nie mylę się? – Pansy spojrzała na nią ciekawsko i umoczyła usta w whisky.

- Dokładnie dlatego. Zawsze mnie jednak zastanawiało, czemu ty też tam wtedy byłaś? – Hermiona skupiła swój wzrok na byłej ślizgonce.

- Bo byłam idiotką, która latała za tamtym blondasem – Pansy wskazała na Dracona.

- Poważnie? Myślałam, że już wtedy nie…

- On mnie nie chciał. Choć zaproponowałam mu wszystko co mogłam, to jakoś nie wykazywał zainteresowania. Niestety, ja byłam wtedy taka pojebana, że mimo wszystko wciąż się łudziłam… I za nim tam pojechałam – Parkinson uśmiechnęła się lekko do swoich wspomnień.

- Ciekawe kiedy ci przeszło – mruknęła Hermiona, popijając wino.

- Gdy tylko się zorientowałam, co on odwala. Może cały magiczny świat rozdziabił mordy w zdziwieniu, słysząc o waszych nagłych i niespodziewanych zaręczynach, ale nie ja. W ciągu ostatnich kilku dni słyszałam już chyba z dwieście teorii spiskowych o tym, jak do tego doszło… – mówiła swobodnie Pansy.

- I zapewne, chcesz mnie teraz zapytać, która z nich jest prawdziwa? – Hermiona spojrzała na nią przenikliwie.

- Pomyłeczka, Ganger! Mam własną i nie teorię, tylko zapewne rację – zaśmiała się wrednie.

- Serio? Aż umieram z ciekawości skąd ci się wzięła…– zadrwiła Hermiona.

- A stąd, że wtedy jak byliśmy odbudowywać Hogwart, męczyły mnie cholerne uciążliwe koszmary.  By się od nich uwolnić, siedziałam nocami nad jeziorkiem z whisky i popalałam jakieś zielsko…

Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz. Zaczynała się domyślać, do czego ona mogła zmierzać...

- I co dalej? – zagadnęła jednak.

- No i raz, jak wracałam już do zamku, to zauważyłam, że Draco przemyka na swojej miotle na wieżę astronomiczną. Od razu mnie zastanowiło, co on tam będzie sam robił… - uśmiechnęła się nieco złośliwie.

- Zapewne chciał obejrzeć wschód słońca – mruknęła Hermiona, znów mocząc usta w winie.

Pansy zaśmiała się szczerze.

- Od razu postanowiłam, że polecę tam za nim. Ale się najarałam! To była moja wielka szansa! Wiesz, tak randka sam na sam, o poranku! Jednak, ledwo zdyszana jak dziki gnom wlazłam na szczyt wieży, a usłyszałam czyjeś kroki. Szybko schowałam się wtedy za starym gobelinem – opowiadała.

- O Godryku… - Hermiona nerwowo potarła skroń.

- Jak tylko ty się tam wpakowałaś, to z chorą radością czekałam na pierwsze odgłosy waszej kolejnej awantury… Zamiast tego usłyszałam, jak on cię pyta, co tak długo, a ty jego, czy od wczoraj już się stęsknił…  Odpowiedział, że cholernie, a potem stało się jasne, że się tam rżniecie i jest wam razem zajebiście! – Pansy znów się roześmiała.

- I nie pobiegłaś tego od razu wszystkim rozgadać? – spytała z niedowierzaniem Hermiona.

- Początkowo nawet chciałam, ale szybko dotarło do mnie, że Draco w ostatnim czasie się jakby zmienił. Zauważyłam, że powojenna trauma najwyraźniej już nie szmaciła mu życia. Oczy miał dziwnie błyszczące, był taki pełen energii i często szczerzył się sam do siebie, jak jakiś idiota… - wymieniała.

- Parkinson… Ja naprawdę… - Hermiona nie miała pojęcia, co powiedzieć.

- Nie wiem, co wam wtedy jebnęło, że nie wyszło, ale teraz widzę, że próbujecie drugi raz. Szacuneczek, Granger i wasze zdrowie! – Pansy stuknęła się z jej kieliszkiem, swoją kryształową szklanką.

- I w dalszym ciągu nie rozgadasz tego nikomu? – spytała Hermiona, nadal trochę w szoku, że Pansy o nich wiedziała.  

- Powiedziałam Asti Greengrass, ale mało ją to interesowało, od kiedy Smokwaty wyleciał z jej listy kandydatów na męża. Przez chwilę miałam też zamiar powiedzieć Lindzie Ferson, bo gwałciła mój spokój swoimi listami z pytaniami o ciebie, ale stwierdziłam, że mam to w dupie. Ona byłaby dla niego zbyt zaborcza i zjebałaby mu życie podobnie, jak Greengrass zrobiła to Zabiniemu – stwierdziła bez owijania w bawełnę.  

- Draco nie wie, że to wtedy odkryłaś? – upewniła się.

- Nie! Nigdy nie puścił pary z ust. Wiec w zamian lubiłam, jak był najebany, niby mimochodem wspominać o tobie i Weasleyu i patrzeć, jak albo się o to wkurwia, albo upija na smutno! – Pansy znów gruchnęła głośnym śmiechem.

- Fajna z ciebie przyjaciółka! – wytknęła jej Hermiona.

- Tak, jak z niego przyjaciel, skoro sam to przede mną ukrywał latami! Dupek jeden…! Na pewno tym swoim przydupasom od razu wszystko wygadał.

- Nott wiedział już wtedy, a Zabini dowiedział się dopiero później – przyznała Hermiona.

- Czemu teraz o tym oficjalnie nie gadacie? To chyba wiesz, taka w sumie nawet urocza historia. Powrót do romansu sprzed lat?

- Żeby prasa nie węszyła. Nie potrzeba nam kolejnych skandali, ani lawiny pytań. No i moi przyjaciele do dziś o tym nie wiedzą… - wytłumaczyła.

- No to się jeszcze nasłuchasz, że robisz to tylko i wyłącznie dla kasy… A o nim mówią, że zgadza się na to dlatego, że go nieźle obracasz w łóżku! – Parkinson wyszczerzyła się do niej.

- Po prostu wspaniale… – westchnęła zirytowana Hermiona.

- Nie łam się, Granger – mocno klepnęła ją w plecy. – Wy przecież dobrze wiecie jak jest, nie? A ja się cieszę. Choć jeden z nich ożeni się, bo sam tego chce, a nie bo tatusiek mu każe!

- A Theo? – zdziwiła się.

- Nottie musiał wziąć ślub, bo Tilly była już w drodze.  Starzy by im nie pozwolili na skandal z nieślubnym dzieckiem. Dobrze się stało, że im jednak wypaliło – Pansy uśmiechnęła się nieco złośliwie.

- Dziękuję ci Par… Pansy, za to, że byłaś wtedy dyskretna… i że jesteś teraz – powiedziała Hermiona.

- Nie ma za co, Granger! Nie obraź się, ale nie będę mówiła do ciebie Malfoy, Malfoy jest tylko jeden i wystarczy! – zaśmiała się wstając.

- I tak wolę Granger – powiedziała od razu.

-  Życzę wam powodzenia. Tym razem musi się udać, prawda? – Pansy uśmiechnęła się, do niej bez złośliwości.

- Mam nadzieję – odpowiedziała cicho Hermiona.

Dopiero, jak była ślizgonka odeszła, by dolać sobie whisky, dotarło do niej, że naprawdę tak było. Powoli, zaczynała odczuwać nadzieję… Bała się tylko, czy to już nie był błąd.


💞💞💞

To rozdział 18 

Rozdział 19 - będzie dziś... do 23:59 - zgodnie z obietnicą 😋

Jako, że się widzimy - nie piszę nic, poza... Zostawcie jeśli możecie jakieś komentarze, bo to zawsze niesamowity kopniak dla weny! 

Buziaki! 💋