17. Teraz nie mów... ja decyduję!

 Dedykacja: Dla pandopochodowców 🐼😉



💞💞💞


Nie mogła wprost oderwać wzroku od swojej przyjaciółki i jej męża. 

- Te Ruda, nie rycz! – Blaise szturchnął ją ramieniem i zaśmiał się szczerze.

- Widziałeś, jak oczy jej pojaśniały na jego widok? Merlinie! Ależ ona go musi kochać… - Ginny westchnęła tęsknie, szybko ocierając łzy.

- Nie przeszkadza ci to? W końcu była tyle czasu z twoim bratem… - Zabini przyjrzał jej się uważnie.

- Dobrze wiedziałam, że nie kochała Georga. Ale mimo wszystko, naprawdę chciałam, by została moją szwagierką. Wtedy bym jej na pewno nie straciła… - Ginny uśmiechnęła się smutno.

- Nie straciła? – spytał zaciekawiony.

- Harry nie chce bym dłużej tu pracowała. Nalega bym skupiła się tylko na karierze w redakcji… – wyszeptała z bólem, samej się sobie dziwiąc, że się przed nim otwiera.

Blaise zacisnął usta. No jasne, Pottera zapewne nic nie obchodziło czego chciała jego żona. Ważne, by pasowała mu do obrazka… Jebany wybraniec!

- A ty czego chcesz? – spytał, przyglądając się jej.

- Uwielbiam to miejsce! Hermiona chciała otworzyć drugą księgarnię… Miałabym ją wtedy prowadzić na cały etat…

- Skoro nie chcesz stąd odchodzić, to tego nie rób – powiedział z mocą.

- Jesteś żonaty… Wiesz jak to wygląda w małżeństwie – Ginny wzruszyła ramionami.

- Niestety wiem – uśmiechnął się kwaśno.

- Nie wszystkie małżeństwa są złe. Spójrz na nich… - uśmiechnęła się, widząc jak Hermiona i Draco idą do jej gabinetu, trzymając się za ręce.

- Ale chyba się tam opanują? – Zabb zaśmiał się szczerze.

- Niech robią co chcą! Strasznie ostrze sobie ząbki na tę księgę…

- Co? – Zabini nie zrozumiał.

Ginny wywróciła oczami i zaśmiała się cicho.

- Nie mówi nikomu, że ci to powiedziałam… Ale założyłam się z Hermioną o to, jak szybko prześpi się z Malfoyem.

Zabini ryknął niepohamowanym śmiechem, aż kilka osób odwróciło się w ich stronę.

- To, aż tak śmieszne? – zdziwiła się Ginny.

- Nie, po prostu ja też się założyłem ze Smokiem o to, kiedy wskoczy jej do łóżka! - wyjaśnił, ocierając łzy.

Teraz to Ginny zaśmiała się w głos.

- Czyli to prawda, że wielkie umysły myślą podobnie? – zapytała, dźgając go łokciem w tors.

- Najwyraźniej – Zabini mrugnął do niej i znów się roześmiał.

- Mam nadzieję wygrać ten zakład!

- Ja też Ruda! Ja też!  


💞💞💞


                Włożyła róże do wazonu razem z liliami, nie mogąc się przestać uśmiechać pod nosem. Czuła się niesamowicie lekko na duszy.

- Wieczory poezji, to twój pomysł? – spytał opierając się o blat jej biurka, tuż obok niej.

- Poniekąd. Poprzedni właściciele kiedyś to praktykowali, później przestali… Gdy ja odkupiłam księgarnie, jeden z dawnych autorów przyszedł zapytać czy je wznowimy. Uznałam to za fajny pomysł i tak raz w miesiącu robimy takie spotkania.

- Widać, że to lubisz – stwierdził z uśmiechem.

- Tak, jest świetna atmosfera, zresztą sam zobaczysz – spojrzała na niego i uśmiechnęła się.

- Przepraszam za ostatnie dni… - powiedział cicho.

- Ja też – odpowiedziała, patrząc mu w oczy.

Przysunął się do niej i delikatnie dotknął jej policzka. Nie powstrzymywała się, tylko pierwsza wychyliła się do pocałunku. Zasłużył na niego…
Całowali się powoli, nieśpiesznie i czule.
Lubiła takie tempo. Pozwalało jej się dłużej nim nacieszyć. Draco fantastycznie całował.


💞💞💞


                Pobłysk zielonych płomieni w kominku oderwał ich od siebie, ale on nie pozwolił jej się odsunąć, tylko przyciągnął ją bliżej, jakby chcąc ją ochronić.

- O! Cześć! – Potter wyszczerzył się szeroko na ich widok.

Przesunął się, a po chwili płomienie buchnęły drugi raz i do gabinetu wyszedł Ron.

- Dobry wieczór… - przywitał się, patrząc na nią, ciasno przyciśniętą do Malfoya.

- Ron! Cześć! – Hermiona oderwała się od Dracona i podeszła uściskać przyjaciela, bo dawno się nie widzieli.

- Cześć Herm… - powiedział, obejmując ją i patrząc uważnie ponad jej ramieniem na blondyna.

- Nie wiedziałam, że jesteś w mieście! – powiedziała z uśmiechem.

- Dwutygodniowa letnia przerwa – wyjaśnił.

- Super! Wpadliście na wieczór poezji?

- Ja tak – Ron podszedł do Dracona i wyciągnął dłoń. – Dawno się nie widzieliśmy, Malfoy.

- Dokładnie tyle ile trzeba, Weasley – Draco uścisnął jego dłoń, nie spuszczając z niego wzroku.

- Mogę wiedzieć, co cię ugryzło, że postanowiłeś poślubić moją najlepszą przyjaciółkę? – spytał Ron, uśmiechając się delikatnie.

- Uwierzysz, jak ci powiem, że odbiło mi z miłości? – Draco posłał mu złośliwy uśmieszek.

- Jasne! Komu by nie odbiło? – Ron odwrócił się i spojrzał na Hermionę, która nerwowo przygryzła wargę.

- Twój brat chyba coś o tym wie… – burknął cierpko blondyn.

- Słyszałem. Przykro mi z jego powodu.

- W porządku Ron – wtrąciła Hermiona.

- Więc, kiedy ślub? – Weasley znów spojrzał na Malfoya.

- Za dziewięć dni – odpowiedział Draco.

- Co? – zawołali chórem Ron i Harry, obaj wyraźnie w szoku.

- Bierzemy prywatny ślub, tylko ze świadkami. Jednak później wydajemy przyjęcie z tej okazji. Zaproszenia powinny do was dotrzeć do końca tego tygodnia – wyjaśnił spokojnie Draco.

- Skąd ten pośpiech? – zdziwił się Harry, patrząc pytająco na Hermionę.

- Wspólnie uznaliśmy, że nie ma na co czekać – odpowiedziała, mając nadzieję, że nie zabrzmiała sztucznie.

- Przyjmiesz nazwisko Malfoy? – spytał ją Ron.

- Będę nosiła dwa nazwiska – odpowiedziała szybko.

- A co na to twój ojciec? – Harry popatrzył na Dracona z zainteresowaniem.

- Nie posiada się z radości. Zawsze chciał, bym się ożenił – Draco uśmiechnął się złośliwie.

- Czyli zasadniczo, termin ślubu jest prawie taki sam, zmienił się tylko pan młody? – Ron zwrócił się do niej, dość chłodno.

- Zmieniło się też to, że ten narzeczony mnie nie zdradza – odpowiedziała cierpko Hermiona.

- Tak… Przepraszam Hermiono. Powinniśmy ci byli powiedzieć o Mariettcie, już na samym początku… – Ron smutno zwiesił głowę.

- Powinniście – przyznała.

- Pozostaje mi życzyć wam szczęścia… - Ron znów popatrzył na Malfoya.

- Wielkie dzięki, Weasley – odparł oschle Draco.

- Lepiej przejdźmy do księgarni, bo zaraz się zacznie – zaproponowała Hermiona.

- Ja przyszedłem tylko do Ginny, chce z nią pilnie pogadać – wtrącił Harry.

- To zostań, poproszę ją tu do ciebie – Hermiona uśmiechnęła się do niego.

- Lubisz poezję, Weasley? – zdziwił się Draco, gdy Ron ruszył z nimi do drzwi.

- Ron lubi… gdy czyta ją Sonia, jedna z naszych stałych autorek – zaśmiała się Hermiona, mrugając do przyjaciela.

- Wcale nie, ja lubię ogólnie… - Ron lekko poczerwieniał.

- Dobrze dziś trafiłeś. Sonia będzie czytać swój nowy wiersz – powiedziała, zamykając drzwi gabinetu.

Nie zdziwiła się, gdy Draco złapał ją za rękę, za to Ron popatrzył na nich z zainteresowaniem.



💞💞💞



Przeszli do sali głównej, a Hermiona, aż przystanęła. W tym samym momencie Ginny przecisnęła się do nich z szerokim uśmiechem.

- Ginny… Oni mieli wpuścić tylko ludzi z listy – powiedziała podchodząc do niej i patrząc na przepełnioną salę.

- Wpuścili, ale cóż począć, skoro oni przyprowadzili ze sobą swoich znajomych? O zobacz! Największą atrakcją wieczoru, jesteście chyba wy sami, chociaż niczego nie recytujecie! – zaśmiała się, widząc, że wszyscy na nich ostentacyjnie patrzą.

- Dobra, wyczarujmy sobie krzesła i siadajmy – zaproponował Ron, wyraźnie szukając kogoś wzorkiem.

- W gabinecie czeka na ciebie Harry – poinformowała Hermiona przyjaciółkę, rozglądając się za miejscem, gdzie zmieszczą się jeszcze dwa krzesła.

- Pójdę tam, jak zapowiem pierwszego występującego – oznajmiła z niechęcią Ruda.

- Hej! Tutaj! – Zabini pomachał do nich, wskazując na jedno puste krzesło obok siebie.

- Co tu robi Diabeł? – zdziwił się Draco, gdy się do niego przeciskali.

- Przyszedł posłuchać poezji – zaśmiała się Hermiona.

- On? To on w ogóle wie, że takie coś istnieje? – zadrwił Draco.

Hermiona zaśmiała się, ale nic nie odpowiedziała.

- Cześć! – Blaise wyszczerzył się do nich. – Trzymam wam miejsce!

- Jedno? – zdziwiła się Hermiona.

- A nie wystarczy? – Zabb posłał im złośliwy uśmieszek.

- Masz subtelność buchorożca, stary – burknął Draco, zdejmując kurtkę i wieszając ją na oparciu, po czym usiadł,  złapał Hermionę za biodra i posadził sobie na kolanach.

- Siedź grzecznie, jeśli nie chcesz bym cię stąd wyniósł w połowie prezentacji – wyszeptał jej prosto do ucha.

- Po co wychodzić? Nie zmieniłam pewnych upodobań… - odpowiedziała, niby mimochodem poprawiając rąbek swojej spódnicy.

- Granger… - warknął ostrzegawczo.

Zaśmiała się.

                Przed całym magicznym światem, udawali, że wciąż się nienawidzą, choć ledwo tydzień wcześniej wyznali sobie nawzajem miłość.
Stali po dwóch różnych strona sali balowej. Urodziny nowego Ministra Magii nie mogły się odbyć bez wielkiego przyjęcia, a oni obydwoje byli na nie zaproszeni, jako, że byli bohaterami wojennymi. Ona – członkini Złotego Trio i on, Śmierciożerca, który pod koniec wojny zmienił strony. Kilka razy popatrzyli sobie w oczy przez całą długość sali.
Draco wyglądał zachwycająco w czarnym garniturze i ciemnoniebieskim krawacie. A cała reszta ludzi myślała, że zupełnym przypadkiem, jej suknia miała taki sam kolor…
Cieszyła się, że pomimo adoracji wielu kobiet, on nie wykazywał nimi żadnego zainteresowania. Ona też starała się ograniczać rozmowy z mężczyznami do paru zdań i kilku zdawkowych uśmiechów.
Jakoś w połowie przyjęcia spotkali się przy wazie z pączem.
- Granger – powiedział głośno.
- Malfoy – przywitała się.
- Trzy dni… - wyszeptał. – Chcesz mnie wykończyć?
- Ależ skąd – odpowiedziała, mocząc usta w alkoholu i robiąc mu miejsce.
- Wyglądasz cudownie – mruknął, napełniając własny kieliszek.
- Ty też… Wszystkie laski padają z zachwytu – uśmiechnęła się cierpko pod nosem.
- A faceci rozbierają cię wzrokiem.
- Serio? To źle… - pochyliła się. – Bo pod tą sukienkę nie zakłada się majtek… - wyszeptała, po czym wyminęła go i odeszła w stronę swoich znajomych.
Gdy piętnaście minut później poszła do łazienki, on zaczaił się na nią za zakrętem korytarza, a później wciągnął ją prosto do jakiejś komnaty i wziął mocno, przy samych drzwiach, przekonując się, że wcale go nie okłamała…


                Tak naprawdę zdjęła wtedy bieliznę chwilę wcześniej, doskonale wiedząc, że za nią pójdzie. Chciała go sprowokować i pokazać mu te nieco bardziej dziką i frywolną stronę swojej natury. Dziś oczywiście również miała na sobie majtki, ale miała cichą nadzieję, że będzie się choć trochę głowił nad tym, czy rzeczywiście tak jest.


💞💞💞


- To było nawet momentami zabawne – powiedział Blaise, gdy w przerwie pomiędzy wystąpieniami, stali niedaleko wejścia i popijali czerwone wino, które ku zdziwieniu Hermiony, też dostarczył im Olaf. Atmosfera szybko się rozluźniła, a poeci zamiast występów na scenie, deklamowali swoje wiersze, do mniejszych grupek zainteresowanych.
Hermiona uśmiechnęła się, widząc jak Ron śmieje się z czegoś, co właśnie mówiła Sonia. Do dziś nie miała serca, wyjawić mu, że ta śliczna blondyna, wolała inne blondynki…

- Zabawne? – zdziwiła się Susan.

 - No na przykład ten stary marynarz, który krzyczał: „Hej wilki morskie!” albo „Wy podłe szczury lądowe!”. Uśmiałem się na tym, a ty Smoku? – spytał.

- Po pachy – odpowiedział Draco, choć z całego wieczoru on zapamiętał tylko tyle, że chce wstać, podnieść Hermionę i zanieść ją prosto do swojej sypialni.
Nawet teraz – gdy stał i obejmował ją delikatnie w talii, wciąż myślał jedynie o tym.

- Cieszę się, że odnalazłeś w tym rozrywkę, Blaise – zaśmiała się Hermiona.

- Kłopoty – szepnęła Susan, patrząc gdzieś ponad ramię Hermiony.

Odwróciła się i zauważyła, że Ginny i Harry się do nich zbliżają. Ruda miała mocno zgnębioną minę.

- Hej, coś się stało? – spytała Hermiona.

- Nie chcemy psuć miłego wieczoru, ale Ginny ma ci coś do powiedzenia, Hermiono – oznajmił Harry z lekkim uśmieszkiem.

Hermiona mimowolnie, kątem oka zarejestrowała, jak Zabini zaciska szczęki.

- Ja… - zaczęła cicho Gin.

- Może wolisz pogadać na osobności? – spytała z niepokojem, widząc, że przyjaciółka dziwnie unika patrzenia na nią.

- Chyba…

- Nie ma co przeciągać sprawy! Chcemy ci bardzo podziękować, że dałaś Ginny tutaj pracę, ale w jej redakcji właśnie zwalnia się cały etat i…

- Odchodzisz? – spytała z niedowierzaniem Hermiona.

- Przepraszam cię, ale… - w oczach Rudej błysnęły łzy.

- To kto w takim razie pomoże poprowadzić Hermionie drugą księgarnie? – wtrącił się Zabini.

Hermiona i Draco spojrzeli na niego zaskoczeni. Zabb popatrzył w oczy przyjaciela i Malfoy szybko zrozumiał, o co mu chodziło.

- No właśnie! Jak tylko skończy się to zamieszanie ze ślubem, to Hermiona zabiera się za otwarcie nowej księgarni. Chyba miałaś być jej wspólniczką, prawda? – spytał Draco.

- Naprawdę? Nic nie mówiłaś! – w oczach Rudej pojawiła się nadzieja.

- Bo to miała być niespodzianka – skłamała szybko Hermiona.

- Przykro mi, ale to niemożliwe, Herm. Nie stać nas na inwestowanie w twój interes – oznajmił nieco ironicznie Harry.

- Żartujesz Potter? Hermiona może sobie teraz otworzyć dwieście księgarni, jeśli zechce. Wychodzi za mąż za jednego z najbogatszych ludzi w świecie magii, na dodatek bez intercyzy – Zabini uśmiechnął się wrednie do wybrańca.

- Bez intercyzy? – Harry spojrzał na Malfoya, jakby chciał go zapytać, czy przypadkiem nie upadł na głowę.

- Wszyscy wiemy, że Hermiona nie wychodzi za mnie dla pieniędzy, dlatego intercyza nie jest nam potrzebna, prawda kochanie? – spytał, ściskając ją mocniej i mrożąc wzrokiem Pottera.

- Prawda – odpowiedziała, mając nadzieję, że się zaraz nie popłacze.
Nie przypuszczała, że Harry też myślał, że wychodziła za Malfoya tylko dla forsy.

- Czyli co konkretnie proponujesz Ginny? – Potter zabrzmiał, jak biznesmen przed negocjacjami handlowymi.

- Spółkę. Będzie wspólniczką w mojej nowej księgarni w Hogsmeade z pakietem pięćdziesięciu procent akcji i z udziałem w zyskach – wyjaśniła spokojnie Hermiona.

- Och! Herm! Naprawdę? – zapiszczała Ginny.

- Tak, pod warunkiem, że zajmiesz się prowadzeniem tego punktu i przejmiesz za niego odpowiedzialność. Oczywiście zatrudnimy tam też jeszcze jakiegoś pracownika…

- To jak spełnienie marzeń! – Ginny od razu pojaśniała.

- Jaki procent zysków? – spytał szybko Potter.

Hermiona poczuła, jak Draco cały się spiął. Wiedziała, że jest teraz wkurzony na wybrańca do granic.

- W sumie, to może zabrać wszystkie. Jak sam słyszałeś, ja nie muszę się już więcej martwić o pieniądze… - wyszeptała, czując gulę w gardle.

- W takim razie zgoda! – Harry klasnął w ręce. – Pójdę po jakiegoś szampana do sklepu naprzeciwko, by to uczcić! – zaproponował.

Nikt tego nie skomentował.

Ginny rzuciła się Hermionie na szyję i uściskała ją mocno.

- Jestem taka szczęśliwa, Herm! Naprawdę! Połączymy księgarnie kominkami i będziemy się odwiedzać codziennie! – ekscytowała się.

- Oczywiście, że tak… - zapewniła.

- Pójdę po kieliszki do gabinetu! To cudowny dzień! – Ginny ocierała łzy.

- Pomogę ci – zaofiarowała się Susan.

Gdy odeszły Hermiona westchnęła ciężko, tłumiąc szloch.

- Ciii… Nie możesz teraz płakać, bo zaczną się pytania – wyszeptał Draco w jej włosy, przyciągając ją do siebie, tak by schowała twarz w zagłębieniu jego szyi.

- A co jeśli bank odmówi mi kredytu na nową księgarnie? Oszczędności nie wystarczą… - jęknęła.

- Hermiona, proszę cię…! Po porostu skorzystaj z pieniędzy, które są na twoim koncie – Draco złapał delikatnie jej podbródek i popatrzył jej w oczy.

- Dobrze, ale będę ci to zwracać w miesięcznych ratach… Blaise możesz przygotować odpowiednie dokumenty? – zwróciła się do niego, szybko ocierając łzy.

- Niestety, ale nie. Jesteście małżeństwem, żadne umowy tego typu pomiędzy wami, nie są prawnie wiążące – wyjaśnił.

- Posłuchaj mnie… - Draco znów zmusił, by popatrzyła mu w oczy. – Na początek zorganizujemy to wszystko, dobrze? Znajdziemy odpowiedni lokal, urządzisz go jak zechcesz i spiszesz oficjalną umowę z Ginny. A potem zobaczymy…

- Dobrze – zgodziła się, wtulając się w jego ramię, tak by nikt nie widział, jak mocno ma zaczerwienione oczy.

- Potter to kawał gnoja – burknął pod nosem Draco, gładząc jej plecy uspokajającym gestem.

- Jebany pazerny pozorant… - zawarczał Blaise.

- Aż nie mogę uwierzyć, że tak się zmienił… Widzieliście, jaką zrobił minę, jak się dowiedział, że nie spisujemy intercyzy? Popatrzył na ciebie, jakbyś był idiotą, który zaraz pozwoli się okraść. A przecież myślałam, że mnie zna… - wyjąkała, znów tłumiąc łzy.

- To on jest idiotą! – wkurzał się Draco.

- Strasznie teraz żałuję, Blaise – Hermiona spojrzała na niego przepraszająco.

- Wiem. Ja też – odpowiedział cicho.

- O czym wy mówicie? – zdziwił się Draco.

- O niczym ważnym… - burknął Diabeł, mocząc usta w winie.

- Przepraszam, proszę pana… – tuż obok nich nagle pojawił się Olaf.

- Coś się stało? – spytał Draco.

- Bob mówi, że zostawił pan AurumTel w domu, a coś się chyba stało. Panna Greengrass aportowała się pod bramę rezydencji. Strasznie rozpacza i szuka u nas pana Zabiniego… Chyba coś nie tak z panią Zabini… - wyjąkał Olaf, niepewnie patrząc na Blaise’a.

- Cholera! – Zabb od razu się zdenerwował.

- Chodźmy! – Draco złapał Hermionę za rękę i pociągnął w stronę swojego gabinetu, a Blaise był tuż za nimi.


💞💞💞


- Coś nie tak? – zdziwiła się Ginny, widząc jak praktycznie wbiegają do środka.

- Musimy pilnie wracać do domu. Zajmiesz się tu wszystkim? – spytała szybko Hermiona.

- Jasne! Nic się nie martw! – zawołała zaraz Ruda.

Blaise pierwszy wskoczył do kominka, a Draco wciąż trzymając ją za rękę, przeniósł ich razem.

Wyskoczyli w salonie. Robert właśnie wprowadzał do pokoju, wyraźnie zrozpaczoną Astorię.

- Blaise! – zawyła na jego widok rozpaczliwie.

- Ast na Salazara! Co się stało? – Zabini był bardzo zdenerwowany.

- To Daff! Ona… Och! Chyba nie żyje! – rozpłakała się w głoś Astoria.

- Co?! – widać było, że Zabb jest w szoku.

- Spokojnie… - poprosił Draco, puszczając dłoń Hermiony i podchodząc do Greengrass.

- Draco! Ratunku! – wyszlochała, rzucając mu się na szyję.

- Astoria! Gdzie ona jest?! – ryknął Zabini.

- W Mungu… Ale chyba już za późno! – szlochała, dalej uwieszona na Malfoyu.

Draco podszedł do kanapy i odczepił od siebie brunetkę, pomagając jej usiąść.

- Muszę tam iść – wyszeptał Blaise.

- Kominek w gabinecie jest tam podłączony. Pójdę z tobą – zaofiarował się Draco.

Zabini spojrzał na Astorię.

- Co z nią?

- Zajmę się nią, idźcie – powiedziała Hermiona.

- Dzięki Herm…– Blaise niezwłocznie ruszył do gabinetu.

- Jakby coś się działo, dzwoń na AurumTel – poprosił Draco, przechodząc obok i szybko muskając palcami jej policzek.

- W porządku, wszystko będzie dobrze. Nie martw się – uśmiechnęła się do niego i popatrzyła na Astorię.

Kobieta zawodziła i szlochała, a jej twarz wykrzywiała się w różnych grymasach, ale nie na jej twarz nie było śladu łez…
Hermiona odczekała, aż drzwi z gabinetu trzasnęły.

- Poszli. Możesz przestać – powiedziała cierpko, zakładając ręce na piersi.

Astoria od razu obniżyła swoje zawodzenie o kilka tonów, a zaraz później przestała.

- Wreszcie! Już mnie gardło trochę bolało – westchnęła pocierając szyję.

- Napijesz się? – spytała Hermiona, podchodząc do barku.

- Chętnie, Granger – Astoria wyjęła chusteczkę i otarła suche oczy.

- Czego?

- Może być koniak – Greengrass wykrzywiła usta w krzywym uśmieszku.

- Siostra ci kazała odwalić to przedstawienie? – spytała spokojnie Hermiona, napełniając szklaneczki.

- A jak myślisz? – zadrwiła.

- Tak go nie odzyska – powiedziała, podając jej drinka.

- Mam to w nosie. Wisiałam jej przysługę, więc zrobiłam to, o co poprosiła – westchnęła Astoria, przyjmując szklankę z lekkim skinieniem, jednocześnie poprawiając swe brązowe loki.

- Serio coś sobie zrobiła? – spytała Hermiona, siadając w fotelu i też mocząc usta w alkoholu.

- Coś tam chyba wypiła – Astoria wzruszyła ramionami. –  Najpewniej nic groźnego.

- Niezła determinacja – pochwaliła cicho.

- A więc to jednak prawda? – zaśmiała się Astoria, wskazując na jej pierścionek zaręczynowy.

Hermiona spojrzała na nią.

- A co? Liczyłaś, że żartujemy podając do mediów informację o zaręczynach? – spytała zgryźliwie.

- Może trochę… W sumie szkoda Smoka. Choć dla mnie i tak był poza zasięgiem.  Przez Dafne nie chciał mieć ze mną nic wspólnego, z obawy, że gdyby nam nie wypaliło, to Zabb, by się wtedy na niego wkurzył.

- Serio? A twoja siostra przy mnie krzyczała, że tylko ty jesteś jedyną godną go kandydatką – opowiedziała Hermiona.

Astoria roześmiała się szczerze.

- Tak, Daffne bardzo sobie to wmawiała. Tak, jak kiedyś wmówiła sobie, że Zabini będzie dla niej dobrym mężem. I proszę jak to wygląda… - Greengrass westchnęła ciężko i napiła się jeszcze koniaku.

- Myślałam, że będziesz do mnie tak samo nastawiona jak ona – przyznała Hermiona.

- A co by mi to dało? Zresztą, przyjaźnie się z Pansy Parkinson – Astoria popatrzyła na nią i uśmiechnęła się dwuznacznie.

- A to ma jakiś związek? – zdziwiła się Hermiona.

- Jedziecie w weekend na imprezę do Nottów?

- Owszem… - Hermiona patrzyła na nią nie bardzo rozumiejąc.

- No to pogadaj z Pansy, bo też tam będzie – zaśmiała się Greengrass, po czym dopiła drinka i wstała.

- Idziesz już?

- No pewnie! Jest środek tygodnia, więc chodzę wcześniej spać, tak dla urody – Astoria zażartowała i puściła jej oczko.

- Niezły pomysł – stwierdziła Hermiona i uśmiechnęła się delikatnie.

- To co, Granger? Widzimy się dopiero na waszym weselu? – zagadnęła, podchodząc do drzwi.

- Jeszcze się zdziwisz, jak szybko to będzie…

- Super! Uwielbiam takie imprezy! Powodzenia! – Astoria pomachała do niej, po czym otworzyła drzwi i wyszła.


💞💞💞


Hermiona dopiła drinka i oparła się na chwilę wygodnie w fotelu. Nawet nie zarejestrowała, kiedy zasnęła.

- Herm… - delikatny dotyk placów na policzku, wyrwał ją ze snu.

- Co? – spytała półprzytomnie.

Draco zachichotał.
Zamrugała, by odpędzić od siebie resztki snu.

- Idź spać na górę… Zaniósłbym cię, ale się śpieszę… - powiedział, znów dotykając jej policzka.

- Coś się stało? – spytała budząc się i patrząc, jak on przyklęka przy fotelu, w którym ona wciąż siedziała.

- Mamy poważny problem z nowopowstałą filą w Australii. Muszę tam pilnie pojechać. W sumie powinien to być Zabb, ale on musi zostać teraz przy Dafne… – powiedział, wyraźnie rozdrażniony.

- Coś poważnego jej się stało? – zainteresowała się.

- Nie, wypiła tylko jakąś słabą truciznę. Niestety w szpitalu podciągnęli to pod próbę samobójczą i muszą teraz ją trochę przetrzymać na obserwacji, a źle by wyglądało, gdy Blaise to olał i wyjechał – westchnął.

- Rozumiem… Długo cię nie będzie? – spytała, pocierając twarz, by odpędzić resztki snu.

- Mam nadzieję, że wrócę przed weekendem, tak byśmy mogli pojechać do Nottów… – Draco uśmiechnął się ponuro i wstał.

Hermiona dopiero teraz zauważyła, że miał na sobie czarną pelerynę podróżną, a obok kominka stała walizka.

- W porządku. Mam coś zrobić, kiedy cię nie będzie? – zainteresowała się, również wstając.

- Uważać na siebie, nie przepracowywać się, więcej jeść i pilnować, by służba nie puściła domu z dymem – zaśmiał się.

- Zobaczę co da się zrobić – uśmiechnęła się do niego.

- W razie czego dzwoń na AurumTel, bo działa również za granicą.

- Jasne, ty też… Gdybyś chciał pogadać…

- Zbieram się – westchnął ponuro, podchodząc do kominka.

- I też na siebie uważaj… - poprosiła.

- Nie uściskasz mnie na pożegnanie? – zapytał, uśmiechając się łobuzersko.

Zaśmiała się i podeszła do niego. Objął ją i przyciągnął do siebie, a ona zarzuciła mu ręce na szyję.

- Nigdzie nie uciekaj, jak mnie nie będzie – wymruczał jej do ucha.

- Nigdzie się nie wybieram – zapewniła, odrywając się od niego i patrząc mu w oczy.

Draco pochylił się i delikatnie musnął jej usta. Szybko odpowiedziała, pogłębiając pocałunek. Całowali się chwilę, ciasno spleceni.

- Czekaj na mnie, Granger – westchnął, gdy oderwał się od niej.

- Więc szybko wracaj, Malfoy – odpowiedziała z uśmiechem.

Draco wypuścił ją ze swoich ramion i stanął przed kominkiem.

- Do zobaczenia! – pomachał do niej.

- Udanej podróży! – odmachała mu.

Buchnęły zielone płomienie i  blondyn zniknął. Hermiona westchnęła ciężko. To irracjonalne… Nie mieszkali ze sobą nawet tydzień, a jej już się wydawało, że będzie za nim tęsknić. 

💞💞💞

W następnym rozdziale jedziemy do Nottów.

Mam dwie wiadomości dobrą i złą.

Zła: Seksy dopiero w 19 rozdziale.
Dobra: Żeby was nie trzymać w niepewności zbyt długo rozdział 18 i 19 dodam jednego dnia - będzie dzień z podwójnym TNMŻ 😋

Nie wiem co i kiedy dodam, jako kolejne, bo trochę obowiązków posypało mi się na głowę. Trzymajcie jak zwykle kciuki za wenę - bo to działa i dziękuję Wam bardzo! 

Wielkie Buziaki!

V.