16. Teraz nie mów... nie potrafię!

Dedykacja: Dla ludzi lubiących pierwsze dramy! 😋

Ostrzeżenie: rozdział zawiera bardzo wiele wulgaryzmów. 


💞💞💞

                Była zmęczona, ale zadowolona. Układanie książek, szło jej całkiem sprawnie. Gdy dochodziło południe, postanowiła pójść zjeść coś jeszcze z kolejnej ogromnej porcji śniadania, jaką uraczyła ją dziś Adelajda.
Ledwo przekroczyła próg gabinetu, gdy zadzwonił jej AurumTel.
Podeszła szybko do swojej torebki. Okazało się, że dzwoni… Mąż. No jasne.

- Odbierz.

- Mogę wiedzieć, co ty wyprawiasz? – spytał cierpko na powitanie.

Hermiona szczerze zdziwiła się jego tonem.

- Układam książki, a co?

- Dlaczego moja służba, dzwoni do mnie bliska paniki, mówiąc coś o tym, że chcesz im osobno płacić? – spytał, patrząc na nią ze złością.

Hermiona nerwowo przełknęła ślinę.

- Jutro mamy wieczór poezji w księgarni. Zawsze kupujemy na niego ciasta z pobliskiej cukierni, ale wczorajsza szarlotka Adelajdy była tak przepyszna, że pomyślałam…

- Na Salazara, Granger! – ofuknął ją. – Ci ludzie dla mnie pracują, ale nie są bez skazy! Chcesz, żeby do prasy wyciekło, że osobno płacisz swoim własnym służącym za jakieś głupie ciasto? Sądzisz, że taki skandal ułatwi nam życie? A może naprawdę, aż tak bardzo się upierasz, by gardzić moimi pieniędzmi, że nawet z takiej głupot robisz taki wielki problem? – warczał na nią.

- Ja nie… Oczywiście, że nie… - odpowiedziała, czując, że zbiera się jej na płacz. – Przepraszam, nie chciałam…

- Świetnie! Adelajda upiecze ci co zechcesz i ile tego zechcesz, a Olaf ci to jutro dostarczy! I nie chce więcej o tym słyszeć! – przeszył ją zimnym spojrzeniem.

- Dobrze – odpowiedziała, przełykając łzy.  – Dziękuję i do zobaczenia – dodała i szybko się rozłączyła, nim pierwsze łzy wypłynęły jej na policzki.


💞💞💞


- Kurwa! – ryknął wściekle, rzucając złotą płytką o biurko.

Sam nie wiedział dlaczego zareagował tak ostro po telefonie Boba. Mój Merlinie… Czyżby ona serio przez niego płakała? Jeśli tak, to chyba zaraz sam się czymś przeklnie!

Z miejsca wkurzył się do granic, słysząc, że zachowywała się tak irracjonalnie w tak błahej sprawie. Stać go było, by wykupić wszystkie cukiernie w tym kraju, a ona serio chciała płacić jego ludziom za blachę jakiegoś głupiego strucla? Dlaczego tak bardzo próbowała zachować niezależność? A może to dlatego, by nie przyzwyczajać się zanadto do pieniędzy, skoro i tak planowała od niego odejść bez nich?

- Zwariuję… - wyszeptał, chowając twarz w dłoniach.

- Dzień doberek! Właśnie wracam ze spotkania z naszym dyrektorem do fili w Kangurownie… - zaczął mówić od wejścia wesoło Zabb. 

- Nie teraz, Blaise – poprosił cicho Draco, wciąż nie zabierając rąk z twarzy.

- Co ci Smoku? – zainteresował się.

- Chyba właśnie doprowadziłem Hermionę do płaczu – przyznał, wstając gwałtownie i podchodząc do barku.
Desperacko potrzebował teraz drinka.

- Umyślnie? – spytał cicho Diabeł, siadają przed jego biurkiem.

- Nawrzeszczałem na nią – westchną ciężko.

- Zrobiła ci coś złego? – Blaise przyglądał mu się uważnie.

- Nie. Po prostu… Wkurza mnie to, że tak się dystansuje! – Draco potarł oczy i łyknął ze swojej szklanki.

- To dopiero kilka dni. Daj jej trochę czasu. Sytuacja jest jeszcze świeża…– wytłumaczył spokojnie.

- Sam nie wiem, Zabb. Chyba jednak lepiej będzie to wszystko, jak najszybciej zakończyć. Pogadam z nią dziś i zaproponuje rozwód… - Draco opadł ciężko na swój fotel.

- Co?! Kpisz sobie! Absolutnie nie! – Diabeł zerwał się ze swojego miejsca, upuszczając teczkę.

- Nie mogę, rozumiesz? Nie dam rady tak żyć! – Draco popatrzył mu w oczy.

- Chuja tam, nie dasz rady! Musisz dać! – Blaise obszedł biurko i stanął obok niego.

- To nie jest twoja decyzja – Draco zignorował przyjaciela, znów popijając whisky.

- Żebyś się nie zdziwił! – Zabini złapał go mocno pod ramiona i gwałtownie poderwał do góry.

- Co ty kurwa wyprawiasz?! – wściekł się Draco.

- Idź ją przeprosić! – nakazał Blaise, ciągnąć go w stronę kominka.

- Całkiem ci już na mózg padło? Nigdzie nie idę! – zdenerwował się Malfoy.

- A właśnie, że idziesz. Powiedz, że miałeś pochrzaniony początek dnia, że ci przykro i że to się więcej nie powtórzy! Jak będzie trzeba, to błagaj ją na kolanach o wybaczenie, ty skończony idioto!

Zabini mocno trzymając jego ramią, doprowadził go tuż pod palenisko.

- Pojebało cię! Nie mam zamiaru…

Diabeł nie zważając na jego protesty złapał za garść proszku Fiuu i wrzucił ją do kominka.

- Gabinet Hermiony! – powiedział, po czym obcesowo złapał Malfoya za fraki i wrzucił go prosto w płomienie.

Otrzepał ręce i uśmiechnął się pod nosem.

- Ja ci dam kurwa rozwód, Smokowaty! Po moim bladym trupie! – zaśmiał się, po czym podniósł swoją teczkę i wyszedł z gabinetu przyjaciela.

💞💞💞

                Draco wylądował, boleśnie obijając sobie kolano. Jęknął cicho i szybko rozejrzał się po jej biurze. Na szczęście Hermiony nigdzie nie było.
Podniósł się i doprowadził do porządku. Cholera…! Ten pieprzony Zabini był totalnie nieobliczany. Spojrzał w stronę stojącego na gzymsie pojemnika z Fiuu. Mógł wziąć trochę i po prostu wrócić do swojego gabinetu…
 
Czy naprawdę, powinien to zrobić?

Dostrzegł białe lilie stojące na jej biurku. Widać znalazła nowy wazon i udało jej się uratować kwiaty, które wczoraj tak sponiewierał Weasley.
Może z nimi było podobnie?
Może mimo tego,  że kiedyś się rozbili, coś mogło ich jeszcze uratować?
 
Wyszedł z jej gabinetu i postanowił jej poszukać.
Krótka myśl, która pojawiła się dziś w jego głowie, o tym by jednak zaproponować jej szybszy rozwód, wydała mu się teraz tak przytłaczająca i gorzka, że sam nie mógł ocenić, czy naprawdę byłby w stanie się na to zdobyć…
Przeszedł do tej części księgarni, w której spotkał ją ostatnio.
Już zanim wyszedł za róg, usłyszał cichy szloch.
Poczucie winy prawie zmiotło go z nóg, jak podmuch zaklęcia rozbrajającego.

Czyli jednak płakała…
Powoli wyłonił się za regału.
Ubrana w stare jeansy i czerwony t-shirt, jedną ręką ścierała łzy z policzków, a drugą układała książki.

- Hermiono… - powiedział to bardzo cicho, ale i tak ją przestraszył.
Pisnęła i upuściła na ziemię wielki tom, który klapnął głucho.

- Przestraszyłeś mnie! – zarzuciła mu, szybko odwracając twarz i ocierając łzy.

- Przepraszam… - wyszeptał, mając teraz ochotę by podnieść te wielką księgę i mocno się nią uderzyć prosto w głowę.

- Nie szkodzi, od zawsze byłam strachliwa – zdobyła się na nikły uśmiech. – Coś się stało? Potrzebujesz czegoś? – spytała szybko.

Nie wytrzymał dłużej. W dwóch krokach znalazł się przy niej i wziął ją w ramiona.

- Przepraszam. Ostatni palant ze mnie! Nie chciałem na ciebie nakrzyczeć…

Hermiona westchnęła spazmatycznie, objęła go w pasie i wtuliła się w jego szyję.

- To ja przepraszam. W ogóle nie pomyślałam… Że gdyby prasa się o tym dowiedziała… - westchnęła raz jeszcze, najwyraźniej walcząc z kolejną falą łez.

Pogładził ją po plecach, czując potworny żal do samego siebie o to, że do tego doprowadził.

- Zapomnijmy o tym dobrze? – poprosił, tuląc ją mocniej i całym sobą chłonąc jej przyjemny zapach, w którym wyraźnie odznaczał się limonkowy szampon.

- Nigdy specjalnie nie umieliśmy się długo kłócić – przypomniała.

Draco uśmiechnął się delikatnie. To była prawda…

                Machał szybko różdżką, a ławki ustawiały się jedna po drugiej w równych rzędach. Był tak niewyobrażalnie wściekły, że prawie mąciło mu to zmysły. To wszystko było takie popieprzone i pochrzanione, że miał już tego serdecznie dość. Co mu w ogóle odbiło? Jak mógł choć przez chwilę pomyśleć o tym, że to się uda? Pierdolić to wszystko! Kończy z tym! Jutro rano już go tu nie będzie…
Drzwi z klasy otworzyły się i ktoś wszedł do środka.
Odwrócił się i zmiął w ustach przekleństwo. Szybko znów stanął do niej plecami.
Po chuj tu w ogóle przyszła? Chciała mu to jeszcze bardziej utrudnić? Pieprzona, chodząca mącicielka!
- Malfoy… - podeszła bliżej.
- Pracuję, Granger – warknął.
- To nie było tak… - zaczęła.
- Nie jak? – spytał cierpko.
- Nie tak, jak myślisz… Przy stole nie było miejsca i zanim się zorientowałam…
Draco odwrócił się do niej i spojrzał w oczy.
- I zanim się zorientowałaś już siedziałaś na kolanach Boota i czule szeptałaś mu do ucha?
- To nie miało żadnego podtekstu! – zaperzyła się.
- Wiesz co, Granger? Pieprze to! Rób co chcesz i z kim chcesz! To nie moja sprawa.
Wyminął ją i ruszył do drzwi.
- Draco…
Odwrócił się, słysząc, że wymówiła jego imię. Sam nie wiedział dlaczego to tak bolało…
- Powodzenia – złapał za klamkę.
- Czyli to prawda, że wyjeżdżasz? – spytała, a w jej oczach błysnęły łzy.
- Jutro z samego rana – odpowiedział, po czym nie czekając na jej odpowiedź szybko wyszedł z klasy.
Nie mógł zostać. Nie mógł, bo to by go zniszczyło.
A potem ona przyszła do niego… wieczorem, do Trzech Mioteł.
I po krótkiej kłótni, poszli do łóżka. Ten pierwszy raz.
Najsłodsze pogodzenie w jego życiu…

Hermiona westchnęła cicho w jego szyję, co wydobyło go z czeluści wspomnień.

- Naprawdę przepraszam – powtórzył w jej włosy.

- W porządku – odpowiedziała, a jej ciepły oddech musnął jego szyję.

Poczuł, że musi się pochylić i ją pocałować… Naprawdę musi… Nim jednak to zrobił, coś zgrzytnęło gdzieś w oddali.

- To pewnie Ginny. Miała przyjść mi pomóc – wyjaśniła, odrywając się od niego.

- Faktycznie masz zamiar cały dzień ciężko pracować – uśmiechnął się do niej lekko, wypuszczając ją ze swoich ramion.

- Lubię się zmęczyć – uśmiechnęła się blado.

- O! Cześć! Nie przeszkadzam? – przywitała się Ginny, patrząc na nich z zainteresowaniem.

- Nie. Wpadłem tylko na chwilę powiedzieć coś Hermionie – Draco uśmiechnął się pod nosem. – Muszę już uciekać. Nie przepracowujcie się.

- Dzięki. Do zobaczenia – Hermiona również zdobyła się na uśmiech.

- Do widzenia, Ginny – Draco wyminął Rudą i poszedł w stronę gabinetu.


💞💞💞


                Dziewczyny stały chwilę w milczeniu. Dopiero, gdy słychać było trzask drzwi, Hermiona na nowo zalała się łzami.

- Godryku! Herm, co jest…? – Ginny podeszła do niej i objęła ją mocno.

- Nie dam rady Ginny. To wszystko zbyt boli… Wspomnienia, on w pobliżu… Nie mogę! – wyszlochała w ramie przyjaciółki.

- Kochanie, to dopiero kilka dni… - wyszeptała z niepokojem Ruda.

- Wystarczy. Przeniosę się dziś do siebie, a jemu wyślę list. Chcę ten rozwód już. Nie mogę tak żyć. Nie mogę udawać, że to zabawa… – płakała Hermiona.

- Nie podejmuj pochopnych decyzji. Przecież zgodziłaś się mu pomóc! Hermiona… - Ginny pogłaskała ją po włosach.

- Zrozumie. Dla niego też to nie jest łatwe, a ma przecież swoje inne problemy. Wiem, że się zgodzi. Być może nawet mu trochę ulży… – Hermiona oderwała się od niej i wytarła łzy.

- Przemyśl to jeszcze… - poprosiła Ginny zbolałym głosem.

- Chyba nie ma sensu – westchnęła Hermiona. – Pójdę do łazienki się trochę ogarnąć. Jak chcesz to w gabinecie jest znów masa jedzenia – powiedziała, po czym odeszła.


💞💞💞


Ginny nerwowo przygryzła wargę. To nie mogło się tak skończyć…

Wyjęła z tylnej kieszeni jeansów swój AurumTel.

- Zadzwoń do Pozer Zabini – nakazała, uśmiechając się lekko na myśl o tym, jak go zapisała w swoich kontaktach.

- A cóż to za zaszczyt mnie kopnął? – przywitał się Blaise z delikatnym uśmiechem.

- Nie czas na twoje głupie żarty, mamy problem… - Ginny nerwowo popatrzyła w stronę gabinetu.

- Problem? Draco i Hermiona znów się pokłócili? – zmartwił się.

- To oni się pokłócili? – zdziwiła się Ginny.

- Draco nie pojawił się w księgarni, by ją przeprosić? – Zabini wyglądał na wkurzonego.

- Był tu i chyba rozmawiali, ale ledwo wyszedł, a Hermiona powiedziała, że chce rozwodu już teraz…

- Kurwa! Następna mądra! – Blaise potarł twarz w geście irytacji.

- Nie mogę dłużej gadać, bo ona zaraz wróci, ale musimy coś zrobić…

- To jasne, że musimy. Kiedy i gdzie możemy się spotkać? – spytał szybko.

- Za trzy godziny będę mogła wyjść. Może lepiej gdzieś po mugolskiej stronie? – zaproponowała.

- Znam świetną kawiarnię. Wyślę ci adres na AurumTel.

- Dobra, do zobaczenia – powiedziała, po czym się rozłączyła.


💞💞💞


                Blaise odłożył złotą płytkę i westchnął ciężko.  Bał się, że właśnie popełnia straszny błąd. Starał się trzymać od Ginny Weasley tak daleko, jak tylko zdołał przez prawie sześć lat. Chuj z tym, że gdy widział gdzieś rude włosy, to od razu myślał o niej. Chuj z tym, że gdy mijał Esy i Floresy, to nigdy nie mógł się powstrzymać przed tym, by nie szukać jej tam wzrokiem. Chuj z tym, że w dniu jej ślubu najebał się jak mała świnia i zarzygał Draconowi cały apartament. I chuj z tym, że nienawidził Pottera tak bardzo, że nie wychodził na boisko, gdy on z nimi grał, w obawie, że go poniesie i zatłucze go swoim własnym kaflem.

Sam podjął decyzję o rezygnacji. Poniekąd rozumiał Hermionę. Ona też się czegoś bała, wtedy sześć lat temu, że zrezygnowała z Dracona…
I on się bał. Gdyby wtedy był taki, jak teraz, to by nie odpuścił. Ale niestety nie był, a teraz było już dawno za późno.

                Od tamtej pory jego życie staczało się w dół i gdyby nie Draco i jego determinacja, to kto wie, co by się z nim w ogóle stało. Smok się pozbierał, choć był dosłownie wbity w ziemię. Pół roku uczył się na nowo chodzić, jednocześnie będą w czymś na kształt depresji za utraconą miłością.
U niego to nie było to samo… Ale też czuł się podle. Starał się jednak iść do przodu. I jakoś nawet by się to toczyło, gdyby nie to, że dwa lata temu jego matka wepchnęła go prosto na mur. Mur o urodzie anioła i charakterze najgorszej piekielnicy. Dafne Greengrass…  Na początku myślał, że może jakoś to będzie. Daff była niezła w łóżku i dużo się śmiała. Dopiero krótko po ślubie dotarło do niego, że śmieje się nie dlatego, że jest zabawna, a dlatego, że jest taką słodką idiotką, która rechota ze wszystkiego, czego nie rozumie. Wkrótce już i seks przestał mu pasować. Zwłaszcza, jak w trakcie zaczynała go pytać, czy już się w niej wreszcie zakochał… Nie kurwa! Nie zakochał i nie zakocha… On się nie zakochiwał, nie był takim typem.
Jednak gdy przypominał sobie smak tych małych, wrednych usteczek, których riposty raniły niczym małe sztylety, zawsze się uśmiechał. Był doskonałym kłamcą i manipulatorem, ale nie mógł nigdy oszukiwać samego siebie.
Wtedy czuł, że w Ginevrze Weasley mógłby się zakochać…
Po jednym pocałunku…
To śmieszne.

                Domyślał się, że Ruda wejdzie znów do jego życia, jeśli tylko Draco wróci do Hermiony. Nie chciał tego, ale… On sam był tak cholernie nieszczęśliwy! Nie mógłby znieść, gdyby Smok też całe życie taki był… A byłby, gdyby Hermiona wyszła za Weasleya, a blondas ożenił się z Dianą lub Lindą…

                Hermiona nie zniknęła magicznie z serca Malfoya. Wiedział o tym od lat. Myślał jednak, że nic nie można z tym zrobić, bo Granger już dawno przeszło.
Dopiero, gdy zobaczył ich, jak stanęli naprzeciwko siebie i patrzyli sobie w oczy, a Draco trzymał jej nadgarstek… To było bardziej niż oczywiste. Oni się nada kochali. Obydwoje. Niesamowicie… Myślałby kto, że krótki młodzieńczy romans, okraszony duża ilością seksu, alkoholu i szaleństwa, przerodzi się w miłość na całe życie?

                Nie mógł dopuścić, by Draco zmarnował taką szansę. A Granger… Poniekąd rozumiał, czemu się tak uparcie broniła. Jednak nie pozwoli jej od niego uciec, nawet jeśli to będzie wymagało od niego spotkań na osobności z pięknym rudzielcem, który nawet po latach nawiedzał go we snach… i to zwłaszcza w tych niegrzecznych.


💞💞💞


- Zabini – przywitała się, stając nad nim.

- Ruda – Blaise mimowolnie się uśmiechnął.

Wyglądała świetnie w obcisłych jeansach i zielonej koszulce. Jej piękne, długie włosy były spięte wysoki kucyk. Słodka i zadziorna.

Ginny usiadła naprzeciwko niego i spojrzała na jego filiżankę kawy.

- Mają tu wiele świetnych odmian kawy – powiedział, powoli przesuwając wzrokiem po jej zadartym, piegowatym nosku i malinowych ustach.
Skosztował ich tylko raz… Ale pamiętał to wyraźnie. Szkoda, że ona nie.

- Uwielbiam kawę. Nie funkcjonuję bez niej normalnie – Ginny zdobyła się na blady uśmiech.

- Jaką pijasz? – zapytał. – Albo czekaj, sam zgadnę. – Czarną z jedną kostką cukru?

- Nieźle – pochwaliła z uśmiechem. – Dokładnie taką.

Blaise uśmiechnął się przekornie. Dobrze o tym wiedział. W każdym razie przed laty taką lubiła…

Przywołał kelnera.

- Skusisz się na jakieś ciastko? – zapytał.

- A ty? – Ginny sięgnęła po kartę.

- Na rudą babeczkę – odpowiedział.

Posłała mu oburzone spojrzenie sponad karty i już otwierała usta.

- To ich specjalność, polecam – zaśmiał się, bowiem w karcie tej knajpy naprawdę było ciastko o takiej nazwie.

- Jesteś niemożliwy – skarciła go, ale też się uśmiechnęła. – W takim razie ja wezmę ciasto czekoladowe – spojrzała na niego nieco prowokacyjnie.

Zabini znów się roześmiał. Może go nie pamiętała, ale nadal byłą tamtą Ginny, którą polubił.

Złożyli zamówienie u kelnera i razem patrzyli jak odchodzi.

- Wyłożę od razu, o co mi chodzi – zaczęła Ginny. – Jeśli oni się rozejdą, to nie wiem, czy Hermiona się pozbiera.

- Hermiona? Wiesz, co przeżywał Draco po ich pierwszym rozstaniu? Wolałbym sobie wykłuć oczy, niż znów go oglądać w takim stanie – burknął Zabb, sięgając po swoją kawę.

- Czyli oboje się zgadzamy, że nie powinni się rozstawać? – spytała.

- Nigdy. I nie rozstaną się, choćbym miał ich razem zamknąć w lochu – Diabeł uśmiechnął się do niej.

- To dla nich trudne… Boje się, że któreś w końcu się podda, albo nawet oboje… - Ginny uśmiechnęła się do kelnera, który podał jej kawę i duży kawał brownie.

- Mówiłem już. Nie pozwolę na to – Diabeł sięgnął po widelczyk, by skosztować przyniesionego mu smakołyku.

- Masz jakiś pomysł, jak ich… zbliżyć? – zainteresowała się.

- Jestem pewien, że z tym sami dają sobie radę. Muszą tylko pobyć trochę dłużej razem. W weekend jadą do Nottów, tam na pewno będą ciągle obok siebie.

- Hermiona chce się wyprowadzić od niego jeszcze dziś – powiedziała cicho Ginny.

- Nie zrobi tego – zapewnił Zabini.

- Skąd wiesz? – spytała.

- Bo ją od tego odwiedziesz, a jak to nie pomoże, to przypomnę jej o warunkach umowy. Zostanie tam, gdzie ma być.

- Jeśli Draco sam będzie chciał rozwodu…

- To co on ma w głowie to jedno, ale wierz mi, znam go dobrze. W życiu sam nie poprosi by odeszła. Nie przejdzie mu to przez gardło.

- Czyli jaki mamy plan?

- Taki, że muszą wyjechać w sobotę do Nottów. Jeśli po tym weekendzie dalej będą się od siebie oddalać, wymyślimy coś nowego.

- Dziś wymęczę Hermionę tak mocno w księgarni, że wróci do domu i po prostu padnie, a jutro mamy wieczór poezji, trwa on zwykle do północy…

- Wieczór poezji? Namów ją, by zaprosiła Malfoya! Jak porecytują razem romantyczne wiersze, to może wreszcie te ich iskry wywołają płomień – zaśmiał się.

- Spoko, to da się zrobić. A co z czwartkiem i piątkiem? – spytała.

- W piątek wieczorem gramy mecz, wiec Draco będzie poza domem…

- Dobrze! Zorganizuję babski wypad. Hermiona pewnie chętnie pójdzie.

- Zostaje nam czwartek… - Zabini zamyślił się chwilę.

- Może moglibyście przyjść nam pomóc skręcać nowe regały do księgarni? – zaproponowała.

- Doskonały pomysł! Draco na pewnie chętnie pomoże… - zaśmiał się Diabeł.

- Powiedziałam, moglibyście! Nie mam zamiaru sama być piątym kołem u wozu – Ginny zgromiła go wzrokiem.

- Muszę sobie podnieść pensję, by mieć choć jakąś rekompensatę za te tortury… - zażartował Blaise.

- Sam? – zdziwiła się.

- Draco nie będzie protestował, a wie, że kasa mi się przyda…

- Komu nie? – zaśmiała się.

- Mnie z innego powodu. Rozważam rozwód – powiedział szczerze.

- Och! Przykro mi… - Ginny spojrzała na niego ze współczuciem.

- Dzięki, Potter…

- Wolę Weasley – wtrąciła od razu.

- Powiesz mi czemu? – spytał.

- Po prostu tak jest – Ginny uciekła wzrokiem w bok.

- Wzięli ślub sześć lat temu, jako młodzi, lekkomyślni nastolatkowie… A nadal się kochają – powiedział cicho.

- Prawda, że to piękne? Zazdroszczę im… - przyznała cicho.

- Tak. Ja trochę też – Blaise uśmiechnął się smutno.

Ich spojrzenia się spotkały i przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu.

- To ja już pójdę – Ginny wstała szybko i sięgnęła do torebki po portfel.

Blaise również się podniósł.

- Nie wygłupiaj się, ja zapłacę Weasley.

- W takim razie, dzięki – uśmiechnęła się do niego.

- Pilnuj, by Hermiona nie uciekła – powiedział, wyciągając do niej dłoń.

- A ty, by Smok nie odleciał – odpowiedziała, uśmiechając się do niego i łapiąc jego rękę.

Obydwoje szybko wycofali dłonie, gdy pomiędzy nimi przeskoczyło coś, niczym najprawdziwsza iskra. Ginny zarumieniła się prawie od razu.

- To na razie Zabini!

Odeszła szybko, nie oglądając się za siebie.

- Cholera jasna… - mruknął, opadając z powrotem na krzesło. – Ani się kurwa waż, Zabb – powiedział do samego siebie, zamykając oczy i oddychając ciężko.
Doskonale jednak wiedział, że ostrzeganie samego siebie nie miało dla niego głębszego sensu.


💞💞💞


                Założył jasnoniebieską koszulę i ciemne jeansy. Spryskał się ulubionymi perfumami i zapiął zegarek.
Wyjął z komody skórzany portfel, w którym nosił mugolską kartę kredytowa i przeczesał palcami wciąż wilgotną po prysznicu grzywkę.
Spojrzał na zegarek. Jeszcze pół godziny do spotkania z Anną.
Westchnął ciężko. Od wczorajszej rozmowy z Hermioną w księgarni, zamienił z nią dwa zdania. Wczoraj wieczorem życzył jej dobrej nocy, a dziś rano miłego dnia…
W sumie cieszyło go to. Jak mógłby jej spojrzeć w oczy, wiedząc, że za kilka godzin będzie w łóżku z inną?

Westchnął raz jeszcze i wyszedł z sypialni.


💞💞💞
 

Właśnie zbiegał po schodach, gdy Hermiona podchodziła do kominka z naręczem książek.

- Och! Cześć! Nie wiedziałam, że już jesteś… - uśmiechnęła się do niego.

- Cześć – przełknął nerwowo ślinę.
Był pewien, że ona nie wróci dziś do domu, aż ten jej cały wieczór poezji się nie skończy…

- W zasadzie miała do ciebie zadzwonić, zapytać czy nie chciałbyś dziś wpaść? Te wieczory są naprawdę magiczne… – Hermiona popatrzyła na niego uważnie.

- Ja… Dzięki, ale jestem już umówiony – wypalił, nim zdążył to przemyśleć.

- Tak… Właśnie widzę – Hermiona jeszcze raz zlustrowała go wzrokiem. – Baw się dobrze – powiedziała, po czym odwróciła się i weszła do kominka.

- Kurwa… - burknął pod nosem, nerwowo przeczesując włosy.
Miał pewność. Ona się zorientowała…



💞💞💞


- Hej, masz te książki? – spytała Ginny, gdy Hermiona pojawiła się w gabinecie.

- Tak. Super, że biblioteka Malfoya jest taka duża – odpowiedziała, skupiając się na rozłożeniu tomów na biurku, by móc wybrać te, które dziś miały być czytane.

- Wszystko w porządku? – spytała cicho Ginny.

- Tak, a dlaczego pytasz? – Hermiona uniosła głowę i spojrzała na przyjaciółkę.

- Draco przyjdzie? – Ruda popatrzyła na nią z niepokojem.

- Nie.

- A dlaczego? – Gin widziała, jak jej przyjaciółka heroicznie powstrzymuje łzy.

- Może dlatego, że ma dziś randkę – odpowiedziała, nonszalancko wzruszając ramionami.

- O Godryku… - Ginny podeszła i objęła ją mocno.

- Prosto stąd wracam dziś do swojego mieszkania – wyszeptała, oddając uścisk.

- Hermi…

- Nie dam rady Gin, naprawdę. Chcę to przerwać, jak najszybciej. W sumie muszę…

- Rozumiem… - Ginny pogłaskała ją po włosach.

- Załatw mi dobrego prawnika, proszę cię… Macie ich w redakcji na pęczki – mówiła, stłumionym od łez głosem.

- Dobrze… Pomogę ci ze wszystkim! Obiecuję! – Ginny oderwała się od niej i uśmiechnęła smutno.

- Dzięki. Wspaniale, że wciąż mam ciebie – Hermiona uśmiechnęła się do niej i potarła oczy, po czym zabrała książki i przeszła do głównej części księgarni.

Ginny westchnęła ciężko. Nie chciała ich rozstania… Ale nie chciała też, by Hermiona cierpiała. Malfoy najwidoczniej naprawdę nie zamierzał się angażować, skoro poszedł do innej… Skończony dupek!


💞💞💞

 
- Czy oni oszaleli? Po co tyle tego? – dziwiła się Hermiona, patrząc na trzy duże blachy ciasta, trzy talerze kanapek, ogromną misę jakiś cukierków i dwie wielkie patery mini koreczków.

- Adelajda chciała, by pani goście byli zadowoleni – Olaf, wysoki blondyn o skandynawskiej urodzie, uśmiechnął się do niej uprzejmie.

- Naprawdę nie musiała robić sobie kłopotu… Zresztą ty też nie, sama mogłam to odebrać – Hermiona poklepała go przyjacielsko po ramieniu.

- To moja praca! Bardzo się cieszę, że mogłem się pani przydać! –  zapewnił Olaf, mimowolnie podążając wzrokiem za przechodzącą obok Susan, która posłała mu uroczy uśmiech.


💞💞💞


                Hermiona uśmiechnęła się smutno. Szkoda, że ta dwójka się więcej nie zobaczy…Może z tego nawet coś mogłoby być? Jednak to był pierwszy i ostatni raz, gdy służba Malfoya pomagała jej zorganizować poczęstunek w księgarni.
Starała się, jak najmniej myśleć o tym, że jej mąż spędzi ten wieczór i najpewniej noc w ramionach innej kobiety. Nie miała prawa mieć do niego o to pretensji. Ich wciąż trwające małżeństwo, było tylko kwestią przypadku. Nic ich nie łączyło… A ten układ? Nie mogła w nim dłużej trwać. Jeśli będzie trzeba, to będzie błagać Zabiniego, by nic nie mówił Ginny… albo to ją będzie błagała na kolanach o wybaczenie, jeśli pozna prawdę. Cokolwiek się stanie, wiedziała jedno. Naprawdę nie mogła zostać z nim po czymś takim. Musiała ratować choć te resztki… Godności i samooceny.

- Ale tłumy! – zauważyła Ginny, patrząc przez witrynę.

- Dałam ochronie listę stałych uczestników naszych spotkań, tylko ich wpuszczą do środka.

- Dodałaś Zabiniego? Mówił, że chciałby też przyjść – zagadnęła Ginny.

- Zabini? Na wieczór poezji? – zaśmiała się Hermiona. – W sumie, to podobno on ich zatrudniał, więc na pewno go wpuszczą.

- Dobra, to co? Zaczynamy? – spytała Susan, dziwnie podekscytowana.

- Tak – zdecydowała Hermiona.

- Otwieramy! – zaśmiała się Ginny, przekręcając zamek.

- Dziękuję ci, Olafie. Możesz wrócić już do domu. Sama odstawię patery – zapewniła Hermiona.

- Jeśli pani nie ma nic przeciwko, chciałbym zostać… Lubię poezję – mężczyzna uśmiechnął się lekko, jednocześnie znów odwracając głowę w stronę Susan.

- Jak najbardziej! Będzie nam bardzo miło. Może usiądziesz obok Su? Ona też lubi poezję – Hermiona mrugnęła do niego i wskazała mu krzesło najbliżej tego, które zwykle zajmowała Susan.

- Dzień dobry Hermiono! – przywitał się z nią Gus, stary marynarz, który przychodził do nich recytować swoje własne szanty.
Hermiona bardzo go lubiła.

- Cześć Gus, cieszę się, że jesteś – uśmiechnęła się do niego, wskazując mu miejsce.

- Słyszałem, że wychodzisz za mąż! Gratulacje! – wyszczerzył się do niej.

- Dziękuję bardzo – odpowiedziała siląc się na uśmiech.
Nie chciała sobie nawet wyobrażać jaki skandal wybuchnie, gdy zamiast wielkich zaślubiny, nastąpi niespodziewany rozwód.

- Cześć ślicznotki! – przywitał się Zabini, podchodząc do niej i Ginny.

- Cześć Diable, cieszę się, że wpadłeś – Hermiona uśmiechnęła się do niego z przymusem. – Przepraszam was na chwilę, pójdę sprawdzić jak zaklęcie nagłaśniające – powiedziała, pochodząc do podwyższenia, na którym autorzy recytowali swoje teksty.

- Draco jeszcze nie ma? – zdziwił się Blaise. – Zaprosiła go w ogóle?

- Nie przyjdzie. Poszedł na randkę – Ginny popatrzyła na niego smutno. – Hermiona dziś od niego odchodzi. Poprosiła mnie o pomoc przy rozwodzie – wyszeptała.

- Ja go kurwa zabije… - warknął wściekle Diabeł.

- Nie pozwolę, by on ją tak ranił Blaise… - powiedziała zakładając ręce na piersi.

Zabini starał się zignorować dreszcz, jaki przeszył jego ciało, gdy Ginny wymówiła jego imię. Nie mógł jednak tego zrobić… To było niesamowite.


💞💞💞


                Wyszedł z kominka w Dziurawym Kotle i pomachał do barmana Toma na powitanie.

- Dobry wieczór, panie Malfoy! Gratulacje z okazji zaręczyn! – barman uśmiechnął się do niego bezzębnymi ustami.

- Dzięki Tom – powiedział, kierując się do wyjścia na mugolską stronę.  – I dzięki, że mi o tym przypomniałeś, kretynie… - dodał w myślach.

Mimo lipca, pogoda była dziś pochmurna i wietrzna. Wsadził dłonie w kieszeń swojej skórzanej kurtki i ruszył przed siebie, czując jak z każdym krokiem coś przygniata go coraz mocniej. Wiedział co to. Poczucie winy.
Wzrok Hermiony, gdy zrozumiała, gdzie wychodzi…
Zatrzymał się.
Dlaczego chciał to zrobić? Przecież i tak znów przez cały czas myślałby tylko o niej.

- Stracisz ją na zawsze…

Sam nie wiedział skąd ten głos pojawił się w jego głowie, ale wiedział, że powiedział prawdę.
Wyjął komórkę z kieszeni.

To koniec Anno.
Przepraszam.
Trzymaj się i powodzenia.
D. 

 Kliknął „wyślij”, po czym wyłączył telefon, wyjął z niego kartę i wywalił go do pierwszego kosza na śmieci jaki minął. Kartę zaraz później wrzucił do studzienki kanalizacyjnej.

- Już pan wraca? Tak szybko? – zdziwił się Tom, widząc jak znów przechodzi przez jego pub.

- Pomyliłem kierunki – burknął, po czym wyszedł prosto na Pokątną.


💞💞💞


                Hermiona uśmiechała się do znajomych twarzy, które zajmowały krzesła dookoła podestu. Cieszyła się, że wieczorki poezji cieszyły się popularnością, a ponadto dziś frekwencja naprawdę dopisała. Pewnie byłaby w prawdziwej euforii, gdy nie to… Musiała odejść. Dziś. A może jeśli jej się poszczęści, to zobaczy go ponownie dopiero w czasie rozprawy rozwodowej?

Zeszła z podestu i stanęła przy stoliku, na którym czekały książki i rękopisy autorów, poukładane według kolejności prezentacji. Miała cichą nadzieję, że usłyszy dziś jak najmniej wierszy o nieszczęśliwej miłości. Nie chciała płakać przy wszystkich…

- Chcesz żebym to ja dziś ich zapowiadała? – spytała Ginny podchodząc do niej.

- Mogłabyś? Dzięki wielkie… - Hermiona uśmiechnęła się do niej z wysiłkiem.

- Będzie dobrze Herm, zobaczysz… - Ruda patrzyła na nią z prawdziwą troską, opierając się o blat stołu.

- Jasne, że tak – Hermiona westchnęła ciężko, kartkując jedną z książek.

- Och! Chyba naprawdę będzie dobrze – Ginny zachichotała i szybko odeszła.

Hermiona zdziwiła się, odwracając się i patrząc za odchodząca przyjaciółką. Dopiero po chwili zauważyła, co Ginny miała na myśli.

Ostatkiem sił się powstrzymała, by do niego nie podbiec. Merlinie! Naprawdę? Naprawdę zrezygnował…?

- Cześć – powiedział podchodząc do niej z pięknym bukietem czerwonych róż, które najpewniej kupił od jednego z ulicznych sprzedawców na Pokątnej.

- Zmieniłeś plany? – spytała, patrząc na niego uważnie.

- Tak. Mam nadzieję, że nie za późno… - powiedział, podchodząc bliżej i obejmując ją ramieniem.

- Nie. Cieszę się, że jesteś… - wyszeptała, zamykając oczy i przytulając się do niego.

Wiedziała, że wszyscy zgromadzeni w księgarni, gapią się teraz na nich. Miała to jednak głęboko gdzieś. Najważniejsze, że Draco Malfoy był tutaj dla niej.


💞💞💞


             I dramatycznie i słodko i gorzko, kłótliwie itp.  - Taki oto rozdział. 
Chciałam dodać informację o tym, czy Draco zrezygnował czy nie, dopiero w następnym rozdziale, ale Kinia wybroniła tego, by tak się skończyło, żeby nikomu nie łamać serduszka 😊💖

Jutro postaram się wreszcie dodać coś innego. 

Wielkie buziaki dla Wszystkich i miłego wieczoru! 😉

PS. Podziękowania dla Pandy i Camille - za miłe i motywujące rozmowy 😘