15. Teraz nie mów... wciąż to samo!

 Dedykacja: Dla pochmurnych - na rozchmurzenie! ⛅🌞😉



💞💞💞

                 Obydwoje zrezygnowali z deseru, zmęczeni po tak pełnym wrażeń dniu. Hermiona z ulgą usiadła wygodnie we wnętrzu limuzyny, szczęśliwa, że wkrótce znajdzie się w domu, a zwłaszcza, że niedługo znajdzie się w łóżku.
Kątem oka spojrzała na Dracona. Nada był spięty i zamyślony. A może jednak był trochę zazdrosny o Ferson? Nie wiedziała na ile poważna była ich relacja, ale była prawie pewna, że był w niej również seks.
Zacisnęła zęby. Cholernie ją to irytowało.

- Ochrona będzie jeszcze przez kilka dni stała pod twoją księgarnią – poinformował.

- Nie ma potrzeby. Zamknęłam ją na jakiś czas. Będę miała możliwość zaaranżować na nowo regały – odpowiedziała, w duchu zastanawiając się, czy opłaty w tym miesiącu z powodu przestoju, nie będą wymagały od niej naruszenia oszczędności.
Bardzo nie chciałaby tego robić, ale przecież musiała wypłacić dziewczynom ich pensje...

- W porządku. Mam nadzieję, że nikt nieproszony się tam nie pojawi.

- A właśnie! Zapomniałam ci powiedzieć. Diana Lachlan tam dzisiaj przyszła – Hermiona mimowolnie skrzywiła się pod nosem.

- Mogłem to przewidzieć. Pewnie odstawiła niezły cyrk… - westchnął zniechęcony.

- Trzech ochroniarzy próbowało ją poskromić – zaśmiała się. – Wyszłam i pogadałam z nią chwilę…

- No jasne, jakże by inaczej – Draco wywrócił oczami i spojrzał na nią z przyganą.

- Miałeś rację mówiąc, że jest dość głupia i pusta – przyznała.

- Tylko raz spotkała moich znajomych i wszystkich zdążyła obrazić w dziesięć minut, w ogóle nie świadoma tego, że jej głupie teksty mają taki efekt – wspominał.

- Nie wytrzymałbyś z nią – zaśmiała się.

- Zapewne nie – przyznał.

- Dlaczego powiedziałeś Harryemu, że wkrótce dostanie zaproszenie na ślub? – spytała. – Przecież ustaliliśmy, że zrobimy tylko zdjęcia…

- Wszyscy oczekują tych zaproszeń. Moi współpracownicy, przyjaciele, znajomi… Podobnie zresztą twoi – zauważył Draco.

Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz. On chyba nie zamierzał zmieniać teraz zdania? Nie da rady odwalić przed tymi wszystkimi ludźmi farsy z udawanym ślubem! Wcześniej zapłakałaby się na śmierć przy przysiędze…

- Trudno! Nie mam zamiaru ulegać ich presji! – powiedziała twardo.

- Pomyślałem, że wystarczyłoby zorganizować jakieś przyjęcie. Powiemy, że ślub był prywatną uroczystością, a tydzień później wydamy poślubne przyjęcie w ogrodzie. To powinno poniekąd załatwić sprawę… - zaproponował.

Hermiona odetchnęła lekko. Z dwojga złego, wolała już udawać cały wieczór uśmiech, niż stanąć z nim ponownie przy ołtarzu. Na pewno nie dałaby rady…

- Niezły pomysł. Ktoś to zorganizuje? – spytała.

- Współpracuję zawsze z jedną firmą od organizacji przyjęć, chyba, że wolisz to zrobić sama… - Draco spojrzał na nią.

- Nie! Niech oni wszystko załatwią – odpowiedziała od razu.

- Mogą mieć pytania w kwestii kolorów, czy menu…

- Może Ginny zechce coś wtrącić, mnie tam w sumie wszystko jedno – powiedziała szczerze.  

- W porządku. Zabb załatwi to jutro, a ty napisz do Eveline w sprawie sukni. Suknie ślubną na sesję już dogadałyście? – spytał.

Hermiona nerwowo przełknęła ślinę.

- Nie. Jutro to załatwię – obiecała.

Draco nic nie odpowiedział, bo podjechali już pod dom.

Weszli do środka nie odzywając się do siebie. Ledwo przekroczyli próg, a Hermiona z ulgą zrzuciła ze stóp srebrne szpilki.

- Dzięki za kolację – odwróciła się do niego przodem, zachowując jednak odpowiedni dystans.

- Cała przyjemność po mojej stronie – Draco uśmiechnął się do niej.

- Pójdę się już położyć, bo padam z nóg…

- W takim razie, dobrej nocy – odpowiedział patrząc jej w oczy.

Mierzyli się chwilę wzrokiem, a Hermiona poczuła jak pod wpływem jego spojrzenia, robi jej się coraz cieplej.

- Wzajemnie! – powiedziała, odwracając się i szybko odchodząc.

Bała się, że jeśli stałaby tam pół sekundy dłużej, któreś z nich pokonałoby dzielący ich dystans i pocałowało to drugie. Nie powinni tego robić…


💞💞💞


               Weszła do pokoju i zamknęła drzwi. Oparła się o nie i westchnęła. To był w sumie przyjemny wieczór, niemniej z całą mocną dotarło dziś do niej, że przez te wszystkie lata Draco miewał inne kobiety. Wiele kobiet. A w zasadzie pewnie nadal je miał. Nie sądziła, by umiał żyć długo w celibacie, to nie ten typ. Jak zniesie fakt, gdy on pójdzie na noc do innej, a zaraz następnego dnia będzie trzymał ją za rękę przy ludziach…?
To było takie popieprzone!

                Odłożyła szpilki do szafy i sięgnęła do suwaka sukienki. Pociągnęła go w dół, ale nie ustąpił. Szarpnęła się raz i drugi, ale nie pomogło.
Zmięła w ustach przekleństwo i wyjęła swoją różdżkę. Zaklęcie o dziwo też nie zadziałało. Zamek musiał mocno chwycić materiał podszewki.  Pozostało jej tylko spróbować zdjąć kreację, bez rozpinania.
Nie było szans… Musiałaby rozszarpać srebrne ramiączka, albo rozciąć całą suknię…

Nie mogła tego zrobić, bo ta szmatka kosztowała zapewne więcej niż jej cała pensja. A na dodatek, po prostu byłoby jej żal zniszczyć coś tak ładnego. Zaklęcia naprawiające na tak drogich materiałach nigdy nie dawały odpowiedniego efektu…

Spróbowała jeszcze raz uporać się z zamkiem i wreszcie po poddaniu się, postanowiła zejść na dół, cicho licząc, że kucharka lub pokojówki jeszcze nie spały i wyratują ją z opresji.

Wyszła ze swojej sypialni, w tym samym momencie, gdy Draco wszedł po schodach. Chyba został chwilę dłużej na dole, by wypić jakiegoś drinka.

- Coś się stało? – zapytał zdziwiony jej widokiem.

- Sukienka mnie pokonała – oznajmiła, uśmiechając się delikatnie pod nosem.

- A konkretniej? – nie zrozumiał.

- Zamek chyba chwycił materiał i nie mogę jej rozpiąć nawet zaklęciem – wyjaśniła, czując, że się rumieni.

Draco zaśmiał się cicho.

- Daj, pomogę ci – zaproponował podchodząc do niej.

Hermiona wzięła głębszy oddech i odwróciła się do niego plecami, ciesząc się, że przynajmniej nie zauważy, że jej twarz właśnie zmienia się w dorodnego pomidora.
Właśnie przypomniała sobie, że pod kreacją nie ma na sobie stanika, jako, że był on wszyty w suknię…
Zaraz spłonie ze wstydu. I napięcia.

Poczuła jego delikatny oddech na swoim karku i ledwo zdusiła jęk. Merlinie! Przecież dotykał ją setki razy przedtem! Skąd te gwałtowne reakcje?

Jego palce musnęły skórę pomiędzy jej łopatkami i poczuła, że ostrożnie łapie za zapięcie.

- Faktycznie, zamek zahaczył o skrawek materiału – powiedział, dziwnie ochrypłym głosem.

- Tak myślałam – odpowiedziała cicho.

Draco chwile szarpał się z tkaniną, ale wreszcie poczuła, jak suwak powoli opada w dół. Zamknęła oczy i przygryzła wargę. Ile razy zdejmował z niej sukienkę w ten sposób? Cholera! Musi uciekać…

- Dzięki! – zrobiła krok do przodu, akurat w momencie, gdy on chwycił ją za biodra i przyciągnął gwałtownie do siebie.

Nie powstrzymała jęku, gdy poczuła jego twardy tors.

- Hermiona… - wyszeptał jej do ucha, po czym złożył na jej szyi gwałtowny pocałunek.

Prawie bez udziału świadomości sięgnęła dłonią do tyłu, wplatając ją w jego włosy i zamruczała cicho, czując jak namiętnie kąsa jej skórę. Odchyliła głowę, chcąc dać mu lepszy dostęp i zamruczała znowu, gdy przesunął rękami po jej ciele.

Syknęła cicho, gdy jego duża dłoń musnęła przez sukienkę jej pierś i wessała gwałtownie powietrze, gdy bez zbędnej zwłoki wsunął rękę pod materiał i zaczepił palcami o jej sutek.
Oddech jej przyśpieszył, bowiem wyraźna twardość wbiła się w dół jej pleców. Godryku! Zaraz oszaleje przez niego!
Draco objął całą dłonią jej nagą pierś, masując ją czule,  a ona mimowolnie mocniej wygięła biodra w jego stronę. Ponownie zaczął znaczyć jej szyję gorącymi pocałunkami, a z jej ust wydobywały się ciche jęki.

- Chodź… - szepnął, popychając ją delikatnie w stronę sypialni.

Zrobiła już pierwszy krok, pogodzona z tym, że dziś mu ulegnie, gdy z dołu dobiegło ich głośne chrząknięcie.

Hermiona odskoczyła od niego, gwałtownie poprawiając ramiączko sukienki, które się zsunęło, gdy pieścił jej pierś.

- Przepraszam proszę pana… - odezwał się nieco skrępowany Robert.

- Czego? – warknął Draco.

- To znowu panna Ferson. Robi awanturę pod bramą główną… - powiedział.

Hermiona zdrętwiała. Ferson tu była? Znowu? Co to miało oznaczać?

- Powiedź jej, że ma się wynosić! – krzyknął Draco.

- Przecież chciałeś z nią pogadać – przypomniała mu, patrząc na niego przez ramię.

- Hermiona… - Draco spojrzał jej w oczy.

- Dzięki za pomoc z sukienką i dobranoc – powiedziała, szybko wchodząc do swojej sypialni i mocno zatrzaskując za sobą drzwi.



💞💞💞


                Zrzuciła suknie i pognała prosto do łazienki. Dopiero pod prysznicem pozwoliła sobie na kilka łez. Sama nie wiedziała przez co tak naprawdę płacze. Ze zdenerwowania? Rozczarowania? Frustracji? Niezrozumienia samej siebie? Swojej słabości? Czy zazdrości o niego?
Chyba ze wszystkiego po trochu.

                Miała świetny, prawie euforyczny humor. Poranek znów spędziła w ramionach Malfoya na wieży astronomicznej. Leżeli razem na kocu, wymieniając czułe pocałunki, a on trzymał ją w swoich ramionach, jakby była dla niego czymś cennym.  
Wiedziała, że to co się dzieje, jest pokręcone i chyba niewłaściwe, nie chciała jednak przestać. Od tygodnia, nie mogła o niczym innym myśleć, jak tylko o tym, by znów zbudzić się przed świtem i pognać na wieżę, na której on już zwykle na nią czekał.
Zawsze mieli koc, herbatę, słodycze czy inne przekąski, ale zwykle tak długo zajmowali się sobą, że zupełnie o tym zapominali. Zaczynała coraz mocniej to uwielbiać…
Prawie podskakiwała, wracając z lunchu do zachodniego skrzydła, gdzie razem z Parvati i Lavender zajmowały się odmalowywaniem klas.
Wyszła zza rogu i zamarła w pół kroku.
Draco stał przyciśnięty do ściany, a Sarah Fawcett wpija się w jego usta, chyba próbując go pożreć.
Poczuła się, jakby ktoś dał jej właśnie w twarz.
Szybko się jednak opanowała i wyminęła ich bez słowa.
- Ups! Chyba Granger nas widziała… – usłyszała za swoimi plecami głupiutki chichot krukonki.
Od razu przyśpieszyła kroku.
W sumie nie miała po co. Wiadomym było, że Malfoy i tak za nią nie pójdzie, by próbować ją zatrzymać i jej to wyjaśnić. Zapewne nic go nie obchodziło, że w ogóle to widziała.
Zachciało jej się cholernie śmiać z własnej naiwności. Czego ona się spodziewała? Wyłączności? Że to dla niego coś więcej, niż tylko dobra zabawa?
Ależ była głupia! A tyle razy mówiła, że ona nie jest naiwniarą…
- Ogarnij się Granger! Nie jesteś, ani trochę mądrzejsza od tych wszystkich sikający za nim po nogach słodkich laluń! – wyrzucała samej siebie.  
Mimo postanowienia, by jak najszybciej o tym zapomnieć, przepłakała pół nocy w swoją poduszkę. Gdy za oknem wschodziło słońce, zastanawiała się… Czy on tam dziś poszedł? Z pewnością nie. Ona też nie poszła.
Wstała i ubrała się dopiero w porze śniadania.

                Usiadła przy wspólnym stole, na samym skraju, nie chcą przypadkiem siedzieć gdzieś w jego pobliżu. Na szczęście dziś go chyba nie było…
Jadła swoje płatki i popijała sok, gdy wysoka postać stanęła nad nią, rzucając cień na jej otwartą książkę.

- Granger, mogę cię prosić na słówko? – spytał cierpko.
- Nie możesz – odparła, siląc się na neutralny ton.
- Mam do ciebie kilka uwag w sprawie tych odnawianych klas – powiedział głośno.
- To przekaż je Parvati – odpowiedziała, spokojnie przerzucając stronę w książce, świadoma tego, że z każda chwilą reszta stołu coraz bardziej skupia na nich swoją uwagę.
Draco pochylił się nad nią.
- Albo w tej chwili ze mną wyjdziesz, albo przysięgam, że pocałuje cię przy tych wszystkich ludziach! – wyszeptał ostrzegawczo.
Hermiona uniosła głowę i spojrzała na niego ostro. Co za bezczelny palant! Jednak coś w jego spojrzeniu powiedziało jej, że wcale nie żartował.
Westchnęła i wstała, pakując swoje rzeczy.
Wyszli razem z Wielkiej Sali, a on tuż za drzwiami złapał ją za rękę i zaprowadził prosto do świeżo odnowionej klasy wróżbiarstwa na parterze.
Ledwo tam weszli, wyjął różdżkę i zamknął zaklęciem drzwi.
- Czego chcesz? – spytała cierpko.
Nie odpowiedział, tylko w dwóch krokach znalazł się przy niej i wcisnął ją w najbliższą ścianę, mocno całując w usta.
W pierwszej chwili chciała jęknąć i oddać jego pocałunek, ale szybko przypomniała sobie, co wczoraj zobaczyła, dlatego od razu odepchnęła go gwałtownie od siebie.
- Spieprzaj Malfoy! Nie będę jedną z twoich zabawek! – powiedziała twardo.
- Nie, nie będziesz – powiedział, patrząc jej w oczy.
- Puść mnie, nim czymś cię przeklnę! – ostrzegła.
- To, co wczoraj widziałaś…
- Nie interesuje mnie to – odparła spokojnie.
- Nie? To skąd ta zazdrość? – spytał, opierając jedną dłoń obok jej twarzy, a palcami drugiej przejeżdżając po jej policzku.
- To nie zazdrość tylko złość. Złoszczę się na samą siebie, że pozwoliłam ci się zabawić moim kosztem. Koniec tego. Właśnie wrócił mi rozsądek! – mówiła zimno.
- Granger… To ta idiotka mnie pocałowała! Praktycznie rzuciła się na mnie! – tłumaczył.
- Mój ty biedaku! – poklepała go lekko po policzku. – Jak to przeżyłeś? Masz teraz traumę? Chcesz chusteczkę, by się popłakać? – szydziła z niego.
- Granger! – warknął ostrzegawczo.
- Daj mi spokój, Malfoy. Po wojnie najwyraźniej coś mi się poprzestawiało w głowię, że w ogóle na to pozwoliłam. Będę wdzięczna jeśli nigdy nikomu o tym nie powiesz – uśmiechnęła się do niego słodko, odpychając jego ramię i chcąc przejść.
- Nie pozwolę ci odejść z powodu tego, że napaliła się na mnie jakaś niewyżyta krukonka! – oznajmił, mocno łapiąc ją w talii i przyciskając do swojego torsu.
- Puść mnie! Chcę stąd wyjść! – zażądała, czując, że zbiera jej się na płacz.
Malfoy gwałtownym ruchem odwrócił ją do siebie i złapał jej twarz w dłonie, patrząc jej w oczy.
- Pozwolę ci odejść, jeśli powiesz mi, że to nie miało dla ciebie żadnego znaczenia.
- Co? – wyszeptała nie rozumiejąc.
- To wszystko co się wydarzyło! Nasza kolacja, pocałunek w lesie i wszystkie te wspólne wschody słońca, w czasie których tak uroczo drżałaś w moich ramionach! Powiedź to, a pozwolę ci wyjść… - szeptał z pasją, nie pozwalając jej odwrócić spojrzenia.
- Malfoy… - czuła, jak pod jej powieki napływają łzy.
Draco uśmiechnął się zwycięsko i pochylił się całując ją lekko.
- Nie dam ci z tego zrezygnować Granger. Nie teraz kiedy wiem, że masz najsłodsze usta na świecie…

Hermiona syknęła cicho, gdy na jej głowę poleciała nagle zimna woda. Tak się zamyśliła, że niechcący przekręciła kurek.
 - Dość tych durnych rozmyślań. Pora iść spać! – upomniała samą siebie, wychodząc z pod prysznica i owijając się ręcznikiem.



💞💞💞


                 Gdy tylko Hermiona zatrzasnęła za sobą drzwi sypialni, Draco zmiął w ustach przekleństwo i szybko zbiegł ze schodów.

- Jeszcze raz mi przerwiesz w takiej sytuacji, a szukanie nowej pracy będzie twoim najmniejszym zmartwieniem! – warknął na kamerdynera, który nerwowo przełknął ślinę, pierwszy raz w życiu widząc taką furię u swojego szefa.

                Wybiegł z domu, zastanawiając się ile lat może dostać za rozerwanie na strzępy Lindy Ferson? A był już tak blisko… Jeszcze trochę i mógłby… Kurwa! Znowu im przerwano! Czy ktoś go z rozmysłem przeklął? Ile jeszcze był w stanie znieść tej frustracji?

Wybiegł przed główną bramę tak gwałtownie, że Linda, odruchowo cofnęła się o kilka kroków.

- No wreszcie… - zaczęła.

- Czego ty tu do cholery jasne jeszcze szukasz?! – wrzasnął na nią.

- Mówiłam ci, że chcę porozmawiać… - wyszeptała.

- Nie odbieram od ciebie sów, ochrona nie wpuszcza cię do mojego biura, a moja służba codziennie odprawia cię z kwitkiem! Czego ty jeszcze nie zrozumiałaś, Ferson? Nie chcę z tobą rozmawiać, ani cię oglądać! Dociera? – warczał.

- Ty draniu! Nie pozwolę ci się traktować tak, jak te wszystkie dziwki, z którymi przespałeś się raz, a potem je spławiłeś! – wysyczała, z oczami pełnymi łez.

- To czego chcesz? Mam ci się oświadczyć po jednym seksie? Przepraszam! Kurwa! Gdybym miał zmieniacz czasu, to cofnąłbym się do tej chwili i nie zrobił tego drugi raz! Ale nie mogę! Żałuję, że to się wydarzyło! Żałuję, że tak cię potraktowałem! Przepraszam cię, bo tylko tyle mogę! Wiem, że sam sobie jestem winien! Już dawno powinienem był zerwać z tobą kontakt! Nigdy, nawet przez sekundę nie odwzajemniłem twoich uczuć, rozumiesz?

Linda rozszlochała się w głos.
Draco wiedział, że postąpił z nią nad wyraz okrutnie, ale miał już serdecznie dość jej nachalności. Chciał mieć z nią spokój, raz na zawsze.

- Kłamiesz! Chciałeś tego! Pragnąłeś mnie! – krzyczała, podchodząc do niego i kładąc mu dłoń na ramieniu.

- Nie zmuszaj mnie, bym cię bardziej zranił Lindo… Odejdź i zapomnij, proszę cię. Przez wzgląd na dawne czasy… – starał się mówić spokojnie.

- Możesz się oszukiwać! Ale dla ciebie to też była wyjątkowa noc! Ta twoja Granger, ci tego nie da! – szlochała.

Draco złapał ją mocno za nadgarstek i popatrzył jej w oczy.

- Gdy byłem wtedy z tobą, wyobrażałam sobie, że to była ona. Chciałem być tej nocy tylko z nią, ale skoro nie mogłem…

Linda wyglądała, jakby ją uderzył. Poniekąd tak było. Zranił ją teraz do żywego. Wiedział jednak, że znała go na tyle dobrze, by rozpoznać, że jej nie okłamał. I naprawdę nie skłamał. Cały tamten dzień myślał tylko o Hermionie i o tym, jak cholernie trudno będzie mu zaakceptować fakt, że zostanie żoną innego…

- Ty… podła świnio! – Linda zamachnęła się i dała mu w twarz.

Draco zacisnął usta i puścił jej nadgarstek, robiąc krok w tył.

- Należało mi się. Mam nadzieję, że przyniosło ci to ulgę. A teraz zapamiętaj! Nie chcę cię tu więcej widzieć, a jeśli spotkamy się na jakimś przyjęciu, poza przywitaniem się ze mną i moją żoną, nie waż się do nas więcej zbliżać, czy to jasne?

- Ja nie jestem panienką na jedną noc! – zasyczała.

- Nie? Słyszałem różne twojej opowieści, przez te wszystkie lata! Przecież sama mówiłaś, że przygodny seks nigdy ci nie przeszkadzał…

Linda znów uniosła dłoń, ale Draco złapał ją mocno za nadgarstek i zablokował cios.

- Nie radzę ci! Poznałaś mnie dobrze Ferson i doskonale wiesz, że nie warto ze mną zadzierać. I lepiej się tego trzymaj! – ostrzegł.

- Kim jest ta kobieta, że tak zawróciła ci w głowie? – syczała przez łzy.

- Wszystkim – odpowiedział, po czym odwrócił się i wszedł za bramę.

- Nie zostawię tak tego! – odgrażała się.

- Jeśli jeszcze raz się tu pokażesz, to służba wezwie aurorów, a ja złoże formalny wniosek o zakaz zbliżania się do mnie i mojej żony – zaznaczył, po czym odwrócił się i ruszył w stronę domu.

- Draco! Draco proszę! – krzyczała za nim, ale nie zatrzymał się, ani nawet nie odwrócił w jej stronę. – Nie żeń się z nią! Nie rób głupstw! Proszę!


💞💞💞

Wszedł do domu i głośno zamknął drzwi.

- Proszę pana, ja przepraszam… - zaczął Robert.

- I co mi teraz po twoich przeprosinach? – warknął na niego. – Jeśli Ferson nie odejdzie z pod bramy do dziesięciu minut, wezwijcie aurorów. Mają ją usunąć – zdecydował.

- Jak pan sobie życzy – Rober ukłonił się mu.

- Coś jeszcze? – zapytał cierpko, podchodząc do barku po whisky.

- Czy służba ma również jutro przygotować śniadanie na wynos dla pani Malfoy?

- Zabrała ze sobą dziś śniadanie? – zainteresował się.

- Tak, Adelajda je przygotowała.

- Niech więc to robi codziennie – powiedział, wypijając whisky w dwóch łykach.

- Jak pan każe.

- Wyjeżdżamy na weekend. Dopilnuj, by Marina i Martha spakowały nasze rzeczy. Stylistka wybierze, co Hermiona ma zabrać – poinformował.

- Oczywiście! Czy mogę coś jeszcze dla pana zrobić?

- Nigdy więcej nie wkurzaj mnie tak, jak dziś Bob – poradził z ponurym uśmiechem, po czym odstawił szklankę i poszedł na górę.

Był wściekły o to, jak potoczył się ten wieczór, zwłaszcza… Że był prawie pewien, że Hermiona się teraz od niego odsunie, po tym jak zorientuje się, że jego zbzikowana była przyjaciółka ciągle za nimi łazi.


💞💞💞


                Wstała specjalnie wcześniej, chcąc zejść do kuchni i przywitać się ze służbą, jak wczoraj obiecała. Miała to zrobić zaraz po pracy, ale ta cała sytuacja z Georgem, tak ją wytrąciła z równowago, że zupełnie o tym zapomniała. Postanowiła to dziś nadrobić.
Założyła na siebie markowe jeansy i ładną tunikę. Wiedziała, że te ciuchy też są niebotycznie drogie, ale wrzuciła do swojej torebki coś na przebranie ze starej garderoby, tak by przy aranżowaniu regałów nie było jej żal się pobrudzić.

Gdy schodziła po schodach,  Draco właśnie zbliżał się do kominka. Przez chwilę miała nadzieję, że jej nie zauważy, ale chyba zorientował się, że ktoś na niego patrzy bo odwrócił się przez ramię.

- Cześć. Wcześnie dziś wstałaś – uśmiechnął się do niej.

- To wczoraj wstałam za późno – odpowiedziała, unosząc lekko kąciki ust.

- Adelajda szykuje ci właśnie śniadanie do pracy.

- Nie ma potrzeby, dziś jestem sama do popołudnia… - odpowiedziała.

- Zabrałbym cię na lunch, ale mam dziś spotkanie kwartalne – Draco uśmiechnął się przepraszająco.

- Nie szkodzi. Mam zamiar cały dzień ciężko pracować – zapewniła.

- Gdyby coś się działo, to dzwoń na AurumTel.

- Dziś będzie raczej spokojnie – posłała mu kolejny wymuszony uśmiech.

- W takim razie miłego dnia.

- Wzajemnie – odpowiedziała cicho, patrząc jak znika w zielonych płomieniach.


💞💞💞


                Draco wszedł do swojego gabinetu i z całej siły cisnął swoją teczką pod biurko. Ta chłodna wymiana zdań była prawdziwym koszmarem! W ciągu czterech dni, dwa razy prawie wylądowali w łóżku, a teraz rozmawiają ze sobą, jak dwójka niezbyt przepadających za sobą znajomych? Cholera! Miał rację, sądząc, że Granger się odsunie. Myślał, że przez lata nabrała trochę więcej pewności siebie i nie będzie robiła uników, jak tylko coś się trochę skomplikuje. Widać jednak, nic się nie zmieniło.
Kurwa!
W przypływie złości, wyjął z szuflady swojego biurka zwykłą, mugolską komórkę. Zanim zdążył to dobrze przemyśleć, wybrał numer z listy.

Odebrała po dwóch sygnałach.

- Cześć przystojniaku! – zaszczebiotała słodko.

- Witaj piękna! Jesteś w mieście? – zapytał, łapiąc krótki oddech.

- Jutro mam wolny wieczór. Zainteresowany?

- Jak zawsze, skarbie! – odpowiedział  szybko.

- Super! Najpierw kolacja u Jeffrey’sa? Mam ogromną ochotę na porządny stek… - zamruczała uwodzicielsko.

- Jak sobie życzysz, ślicznotko. O siódmej? – upewnił się.

- Już nie mogę się doczekać! Do zobaczenia, mój książę.

- Ja też. Całuję.

- Buziaczki! – zaśmiała się Anna, a Draco przerwał połączenie i wrzucił komórkę do szuflady.

                Usiadł w swoim fotelu i poczuł, jak gorycz napływa mu do ust. Nigdy nie miewał wyrzutów sumienia z powodu randek z Anną. Spotykali się już prawie dwa lata, raz – dwa razy w miesiącu. On fundował jej kolację w wykwintnej restauracji, a ona potem zapraszała go do siebie na drinka i udany seks, wraz ze śniadaniem. Żadne z nich nie oczekiwało po tych spotkaniach niczego więcej poza dobrą zabawą. Układ był jasny i klarowny…
Skąd więc teraz to uczucie, jakby zrobił coś złego? Przecież…
Zamknął oczy i westchnął cicho.
Wiedział skąd.
Trudno. Linda miała rację. Był draniem. Na dodatek sfrustrowanym draniem, który desperacko potrzebował dać upust swoim potrzebom.
Nikt się przecież o tym nie dowie.



💞💞💞



- Dzień dobry – przywitała się Hermiona, wchodząc do kuchni.

Robert siedzący przy dużym, wykładanym białymi kafelkami blacie, natychmiast poderwał się na nogi.

- Potrzebuje pani czegoś? – zapytał od razu.

- Ależ nie, przyszłam się przedstawić. Przepraszam, że nie zrobiłam tego wczoraj, ale późno wróciliśmy… - Hermiona uśmiechnęła się uprzejmie.

Rozejrzała się po kuchni. Czy dużym piecu stała pulchna, śniada kobieta, która uśmiechnęła się do niej, jednocześnie przewracając na patelni duży naleśnik.

Po drugiej stronie kuchni, przy mniejszym stole w kącie, siedziały dwie pokojówki, ubrane w gustowne biało-czarne fartuszki.

Obie wstały na jej widok.

- Dziewczęta podejdźcie – nakazał im Bob.

Szybko zbliżyły się do nich. Jedna była wysoka i ładna. Miała długie, ciemne, kręcone włosy i czarne oczy.

- To Martha – przedstawił ją Robert.

- Dzień dobry – dziewczyna spojrzała na nią nieco chłodno i oceniająco.
Hermiona ledwo zdusiła śmiech. Czyżby kolejna fanka Malfoya?

- A to Marina – Robert wskazał na niską, nieco myszowatą szatynkę o wesołych, niebieskich oczach. – Marinna będzie pani osobistą pokojówką – dodał.

- Bardzo mi miło, jestem Hermiona – odpowiedziała z uśmiechem.

- A to nasza kucharka, Adelajda – Rober wskazał na kobietę przy piecu.

- Dziękuję pani wczoraj za przepyszne śniadanie. Robert miał rację, mówiąc, że przecudownie pani gotuje! – zapewniła z uśmiechem.

- Dziękuję bardzo, pani Malfoy! – Adelajda uśmiechnęła się promiennie.

- Ogrodnik, Samuel zajmuje się teraz przycinaniem krzewów, a dostawca Olaf, pojechał po sprawunki – wyjaśnił pośpiesznie Bob.

- Rozumiem. Bardzo się cieszę, że mogłam was poznać.

- Śniadanie zaraz będzie gotowe – poinformowała kucharka, przerzucając kolejny naleśnik do pudełka.

- Dziękuję, ale proszę nie szykować tak dużych porcji, jestem dziś w pracy sama…

- Pan Malfoy, kazał nam panią porządnie podkarmić. Jest pani bardzo szczupła – zaśmiała się Adelajda.

- Przy pani pysznościach, zapewne szybko zmienię rozmiar – zażartowała.

- Czy możemy pani jeszcze czymś służyć? – zapytał Bob.

- Chciałam zapytać, skąd była ta przepyszna szarlotka, którą pani mi wczoraj spakowała? – zapytała Hermiona.

- Proszę mi mówić po imieniu! – poprosiła Adelajda. – Ja sama ją upiekłam. Bardzo lubię piec ciasta…

- Naprawdę? Była wyśmienita. Mogę zamówić taką u… ciebie? – zagadnęła.

- Ależ oczywiście! Na kiedy sobie pani życzy! – zawołała z entuzjazmem.

- Potrzebowałabym dość dużą blachę, na jutro wieczorem.

- Nie ma żadnego problemu.

- Świetnie. Potrzebujesz bym zapłaciła za nią od razu? – spytała.

W kuchni zaległa ciężka cisza, a wszyscy zebrani popatrzyli na nią, jakby właśnie oświadczyła, że przyleciała z innej galaktyki na złotym jednorożcu.

- Zapłacić? Pan Malfoy dobrze mi płaci, za gotowanie… - wyjąkała Adelajda.

- Ale to będziesz robiła dla mnie, więc to ja za to zapłacę – oznajmiła stanowczo.

- Skoro pani sobie życzy… - Adelajda wyglądała na nieco przestraszoną.

- Świetnie, odbiorę ciasto jutro około osiemnastej trzydzieści – Hermiona uśmiechnęła się do nich. – Życzę wam wszystkim miłego dnia.

- Wzajemnie proszę pani – odpowiedzieli chórem.

- Poczekam w salonie na śniadanie – zdecydowała żegnając się.
W sumie początek dnia nie był taki zły.

 

                 
💞💞💞

Żeby Wam nie było szaro w te niedzielne popołudnie - rozdział może mało zabawny, ale za to dość się w nim działo 😋
Jak uprzedzałam akcja idzie wolnym tempem, bo to długie opowiadanie - dużo rozdziałów - będziemy się długo jeszcze przy nim spotykać, jeśli wykażecie ochotę 😁

Z dwudziestu "desperatek", które poprosiły o scenę 18+ z TNMŻ, dwie nie raczyły spełnić mojej prośby o to, by odpisać mi w mailu, co o niej sądzą. 

Te dziewczyny proszę, by nigdy więcej nie wysyłały mi wiadomości w sprawie spoilerów czy  materiałów dodatkowych - jakieś minimum szacunku, do tego, że robię takie akcję i w zamian mam tylko jedną prośbę, chyba byłoby wskazane.
Naprawdę nie sądziłam, że to mógł być dla kogoś taki wysiłek, skoro o tę scenę napisać potrafiłyście. 
Jestem szczerze tym zniesmaczona. 😏

 Pozostałej osiemnastce bardzo dziękuję i zapraszam, jak będą takie akcje - a będą jeszcze na pewno! 😁

Do zobaczenia - w przyszłości 😘

Venetiia.