13. Teraz nie mów... wolisz mnie!

 Dedykacja: Dla piąteczkowych alkopijców! Zdrówko! 😁🍷🍹🍸🍺


💞💞💞

                Ustawiła kwiaty na biurku i przyjrzała im się. Naprawdę były śliczne…

- Piękne. Czyżby od narzeczonego? – usłyszała cichy szept.

Zamarła. Powoli odwróciła się w stronę zaciemnionego kąta pokoju, z którego wyłonił się wysoki mężczyzna.
Wyglądał naprawdę okropnie… Potargane włosy, wymięte ubrania, pobladła twarz i podkrążone oczy. Było widać, że w ostatnim czasie nieco schudł i najwyraźniej zapomniał o zaklęciu golącym. Prezentował się trochę dziko z tym niechlujnym zarostem.

- Co tu robisz, George? – spytała, siląc się na spokój.

- Przyszedłem ci pogratulować…, okruszku! - prychnął nienawistnie, wyjmując różdżkę i szybko rzucając zaklęcie wyciszające na jej gabinet.

- Jak się tu dostałeś? – zapytała, ignorując pieszczotliwe określenie, jakim zawsze ją nazywał.
Przecież cofnęła mu połącznie na Fiuu z jego mieszkaniem, sklepem i kominkiem państwa Weasley.

- Przez kominek Harryego w ministerstwie – zaśmiał się nieco szaleńczo, a do jej nosa nawet z takiej odległości doleciała woń whisky.

Hermiona ledwo zdusiła przekleństwo. Tego nie przewidziała…

- Powiedziałam ci, przy naszym ostatnim spotkaniu, że nie chcę cię więcej widzieć – wyszeptała.

- Zapewne i tak nie miałabyś dla mnie czasu, zajęta nowym facetem, co? – zapytał z goryczą, powoli obchodząc jej biurko.

- Związałam się z Mafloyem, dopiero jak odkryłam, że mnie zdradzasz! – powiedziała twardo.

- Nie kłam! – wrzasnął, szybkim ruchem strącając wazon z kwiatami na ziemię.
Szkło rozprysło się na milion kawałeczków, a woda ochlapała jej buty.

- Uspokój się! – poprosiła, robiąc niewielkie kroki w stronę swojej torebki, chcąc jak najszybciej sięgnąć po różdżkę.

- Słyszałem… Słyszałem którejś nocy, jak mamrotałaś jego imię przez sen! – wycedził przez zaciśnięte zęby.

Hermiona poczuła, jak coś ciężkiego opada jej na dno żołądka. Naprawdę? On coś podejrzewał?

- George, to nie tak… - zaczęła ostrożnie.

- Myślałem, że tylko ci się podoba. W końcu wszystkie panienki za nim latają! Nie sądziłem jednak, że odważysz się do niego zbliżyć! Hermiona! Co ty wyprawiasz? Ten facet zniszczył ci całą młodość swoją pogardą i docinkami! – mówił głośno, szaleńczo strzelając oczami.

- Tak się ułożyło, George. Zaręczyłam się z nim… Musisz to zrozumieć i dać mi spokój – poprosiła, mimowolnie czując napływające do oczu łzy.
Naprawdę nie chciała go zranić. Poza tą zdradą, przez cały czas trwania ich związku był dla niej dobry. Opiekował się nią. Wspierał. Wcale nie chciała, by ją teraz znienawidził.

- Zrozumieć… - zaśmiał się cicho. – A ty zrozumiałaś, że popełniłem błąd, wdając się w tę chorą relację z Mariettą? Wykazałaś się zrozumieniem? Ona mnie uwiodła, omotała, zaplanowała to wszystko z zemsty na tobie! A ty? Jakie masz wyjaśnienie? Ja ci wybaczyłem! Słysząc, że o nim śnisz, powinienem był cię od razu wtedy rzucić, ty mała, niewdzięczna, zdradziecka… - zacisnął usta i popatrzył na nią z bólem w oczach.

- Dość tego, George! Rozstaliśmy się. Moje życie i moje wybory, to już nie twoja sprawa. Wyjdź proszę! – wymownym gestem wskazała mu drzwi.

- Jasne! Wyrzuć mnie ze swojego życia i zastąp mnie Malfoyem. Na pewno będzie ci lepiej… - prychnął pogardliwie.

- Powtarzam. To nie twoja sprawa!

George zrobił kilka kroków w stronę drzwi, gdy nagle odwrócił się gwałtownie i doskoczył do niej, zakleszczając jej dłonie na ramionach.

- Hermiona! Błagam! Nie rób głupstw! Zrobię co zechcesz! Dam ci pieniądze na nową księgarnię! Kupię nam większe mieszkanie! Nie będę już więcej jeździł na mecze Rona! Wróć do mnie! Nie przekładajmy ślubu! Nie rezygnuj z nas! – przekonywał, coraz mocniej wbijając palce w jej skórę.

- Puść mnie George! – poprosiła, czując ją gorące łzy płyną jej po policzkach.

- Nie! Nie puszczę cię! – mężczyzna przyciągnął ją do swojej piersi i przycisnął mocno. – Zostaniesz ze mną! Zabiorę cię i przekonam, byś do mnie wróciła… - mówił z pasją.

Hermiona usiłowała mu się wyrwać, ale nie była w stanie. George trzymał ją mocno jednym ramieniem, po czym wyjął różdżkę i przywołał zaklęciem jej własną.
Dobrze przewidział, że gdyby tylko mu się wyrwała, na pewno by po nią od razu sięgnęła.

- Chodźmy okruszku!, Skoczymy Fiuu do twojego mieszkania, a potem dalej, daleko od nich wszystkich… - mówił, znów łapiąc ją mocno i ciągnąć w stronę kominka.

- Puszczaj mnie! Oszalałeś George? Zostaw mnie!  – wyrywała się i kopała, ale Weasley był od niej większy o dwie i pół głowy i bardzo silny.

- Spokojnie, Herm. Wszystko będzie dobrze! – obiecywał, łapiąc ją mocno i praktycznie przenosząc w powietrzu w stronę kominka.

- Zadzwoń do męża! – wrzasnęła, mając nadzieję, że to zadziała.

Zaparła się stopą o kamienne palenisko, nie chcąc pozwolić mu wepchnąć się do środka.

- Nie opieraj się Herm, proszę cię… Kocham cię! Będzie dobrze! – George wciąż ściskał mocno jej ramiona i siłą próbował ją przepchnąć.

- Hermiona? Hermiona! Słyszysz mnie?! – wyraźnie zdenerwowany głos Draco rozległ się z okolicy jej biurka.

- Co to ma być?! – wrzasnął George, odwracając się za siebie i patrząc na dziwną poświatę, która wydobywała się z jej leżącej na krześle torebki.

- Draco! Pomocy! – krzyknęła w panice.

- Jak śmiesz go teraz wzywać?! - George zapłoną wściekłością, a oczy prawie wyszły mu z orbit.

Korzystając z momentu jego rozproszenia, Hermionie wreszcie udało się wyrwać i odskoczyć od niego, akurat w momencie, gdy w kominku wybuchły zielone płomienie.

Nim zdążyła zarejestrować, co dokładnie się dzieje, George już leżał na podłodze, nieprzytomny, a na dodatek z mocno krwawiącym nosem.  

- Hermiona! Nic ci nie jest? – Malfoy od razu znalazł się przy niej, łapiąc ją w swojej ramiona, praktycznie w ostatniej chwili, bowiem wyraźnie poczuła, że nie ustoi już dłużej.

W kominku znów zapłonęło i po chwili do pokoju wpadł zdyszany Zabini.

- Jestem Smoku! Co się dzieje?! – Blaise rozejrzał się szybko dookoła.

Od razu uśmiechnął się lekko, gdy spostrzegł nieprzytomnego Weasleya, a później jeszcze szerzej, gdy dostrzegł Hermionę, drżącą w ramionach blondyna.

- On chciał mnie porwać… - wyszeptała, mimowolnie wczepiając palce w marynarkę Dracona, boją się, że zaraz zemdleje mu na rękach.

- Wołaj aurorów, Zabb! Natychmiast! – wycedził Draco przez zęby, z nienawiścią patrząc na byłego narzeczonego Hermiony. 

- Nie! To niepotrzebne… Lepiej wezwijmy tu Ginny… - Hermiona szybko otarła łzy, próbując się trochę opanować.

- Nic z tego! Za próbę porwania pójdzie prosto do Azkabanu! – warczał Malfoy.

- To ty go znokautowałeś? – spytał Zabini, patrząc z pogardą na rudzielca, który właśnie cicho zajęczał.

- Tak. I tak ma szczęście, że jeszcze żyje!  - pieklił się Draco.

- Może zechcieć cię oskarżyć o pobicie – mruknął Zabini.

- Musiałem go walnąć! Próbował uprowadzić moją żonę! – zawołał Draco.

- Zeznasz to przed aurorami, Hermiono? – Zabini popatrzył na nią wyczekująco.

- Ja… - Hermiona nie miała pojęcia co odpowiedzieć.
Naprawdę nie chciała, by George trafił z jej winy do Azkabanu…

- Decydujcie się, zanim na dobre się ocknie. Swoją drogą świetny cios, Smoku… - Blaise wyszczerzył się do przyjaciela.

- Wezwijmy Ginny i Harryego, niech oni go ogarną. A my… - Hermiona spojrzała na Mafloya, wyraźnie popadającego w coraz większą irytację, słysząc jej słowach... – A my wystąpimy o oficjalny zakaz zbliżania się do nas – powiedziała spokojnie.

- Niezła myśl. Co ty na to Smokowaty?

- Do mnie on może się zbliżać. Nawet bym tego chciał! – Draco zacisnął szczęki i Hermiona miała wrażenie, że gdyby nie fakt, że wciąż ją podtrzymywał, najchętniej przyłożyłby Weasleyowi drugi raz.

- Proszę cię! – Hermiona znów otarła łzy i odsunęła się trochę. – Zróbmy tak jak mówię, dobrze?

Draco popatrzył na nią chwilę przenikliwie, po czym westchnął ciężko i wywrócił oczami.

- Dobrze. Zadzwoń do Potterów, Zabb. Ginny ma już AurumTel.

Blaise skrzywił się lekko pod nosem, ale wyjął z kieszeni własną, złotą płytkę.

- Zadzwoń do Rudej Weasley – powiedział na głos.

Po chwili ukazała się twarz Ginny w niebieskiej poświacie.

- Czego Zabini? – przywitała się.

- Mamy mały problem w gabinecie Hermiony, możesz tu przyjść? – spytał cierpko.

- Jasne! Już lecę…

- A twój… mąż? – burknął Blaise.

- Jest jeszcze w pracy, ale mogę fiuknąć do niego. Jest tam potrzebny? – zdziwiła się.

- Niezbędny! – warknął Zabini, po czym się rozłączył.

- Chcesz usiąść? – zapytał Draco.

- Nie, wszystko ok – powiedziała, mając cichą nadzieję, że jej teraz nie puści.
W jego ramionach naprawdę czuła się ok.

Zielone płomienie pojawiły się na palenisku, a po chwili do środka wpadła Ginny.

- Hej, coś się sta…
W tej chwili zobaczyła swojego rozłożonego na podłodze brata, który powoli otwierał oczy.

- Co mu się stało?! – Ginny podbiegła do Georga.

- Próbował uprowadzić Hermionę – wyjaśnił Blaise.

- O Godryku! Naprawdę? To straszne! – Ginny przyłożyła sobie dłoń do ust.

- Zabierz go do domu, Ginny. Nie wniesiemy oskarżenia… - wyszeptała Hermiona.

- Oskarżenia? Rozważałaś to? – Ginny spojrzała na nią niedowierzając.

- Ja rozważałem – wtrącił Draco. – Twój brat ma się ogarnąć i więcej nie zbliżać do Hermiony, jeśli nie chce mieć poważnych problemów!

- Kto mu złamał nos? – spytała Ginny.

Nie doczekała się jednak odpowiedzi, bowiem w kominku znów zapłonęło i do środka wpadł Harry.

- No jestem, o co chodzi? – przywitał się.

Jednak po chwili rozejrzał się po zebranych w pomieszczeniu i szczęka nieco mu opadła.

- Ooo… Cześć! Malfoy, Zabini! Co się stało? – spytał, dopiero po chwili dostrzegając Georga, który właśnie zaczął się podnosić.

- Nie ogarnąłeś jeszcze scenki, szanowny aurorze? – zakpił Blaise, patrząc na wybrańca z prawdziwą nienawiścią.

- Spokojnie Zabini, już się biorę do roboty! – Harry uśmiechnął się do niego, zupełnie neutralnie i Hermiona właśnie zrozumiała.
Potter nie wiedział, że to wtedy był Zabb, ale Zabb doskonale wiedział, że to był Potter…
Co za masakra!

- Twój szwagier, usiłował porwać Hermionę! – wycedził przez zęby Malfoy.

George oprzytomniał, a Ginny szybko wyjęła różdżkę i naprawiła mu nos.

- Ty blady dupku! Puść ją! – warknął Weasley, próbując wstać.

- Siedź grzecznie Georgie, jeśli nie chce drugi raz oberwać! – ostrzegł go Draco, wzmacniając uścisk ramion, owiniętych wokół Hermiony, jakby się bał, że on mu ją zaraz faktycznie spróbuje odebrać.

- Czy ktoś mi wreszcie wyjaśni, co się tu wydarzyło? – poprosił zniecierpliwiony Potter.

- Weasley wpadł do gabinetu Hermiony i usiłował ją uprowadzić – oznajmił cierpko Zabini.

- Dostał się tu przez twój kominek – doprecyzowała Hermiona.

- Co?! – ryknęli razem Draco i Blaise i obaj spojrzeli wrogo na Pottera.

- Cholera! Faktycznie, był dziś w ministerstwie… Poprosił czy może fiuknąć ode mnie do sklepu… - Harry podrapał się po głowie i posłał im przepraszający uśmieszek.

- I nie zdziwiło cię, czemu nie skorzystał z ogólnodostępnych kominków w atrium? – zapytał z niedowierzaniem Blaise.

- Myślałem, że po prostu nie chce mu się tam iść…

- Jak tak wygląda u nas myślenie vice szefa biura aurorów, to może pora wyprowadzić się z kraju…? - burczał pogardliwie Draco.

- Hermiona… - George zwrócił się do niej, patrząc na nią z bólem w oczach.

W pierwszej chwili chciała się odsunąć od Draco, by nie ranić go jeszcze bardziej, ale stwierdziła, że nie może tego zrobić. Po pierwsze George powinien jak najszybciej o niej zapomnieć, a po drugie Draco miał myśleć, że ona robi to wszystko z chęci odegrania się na swoim byłym narzeczonym.

- Chcę złożyć formalny wniosek o zakaz zbliżania się do nas – powiedziała cicho, patrząc na Pottera.

- Chcesz, żeby George nie mógł się do ciebie więcej zbliżać? – upewnił się Harry.

- Do nas. Do mnie i do Dracona – uściśliła.

- Hermiona! – ryknął z niedowierzaniem George, wstając gwałtownie, ale Ginny i Harry od razu złapali go za ramiona.

- Wiesz, że to oznacza, że nie będzie mogła do nas przychodzić na przykład na urodziny Ginny? – spytał cicho Harry.

Hermiona otworzyła lekko usta.

- Rozumiem… Ale nie chce powtórki z tej sytuacji. I oddaj mi moją różdżkę George! – powiedziała starając się brzmieć pewnie.

Blaise szybko wydobył swoją i przywołał różdżkę Hermiony, nim Weasley zdążył zareagować.

- Dzięki Zabb – Hermiona uśmiechnęła się blado, wsuwając różdżkę do leżący za jej plecami torebki. Ledwo to zrobiła, Malfoy znów ją objął.

- Nie martw się Herm, już ja wiem, jak sobie odpowiednio dobierać gości na własne przyjęcia! Zapłacisz mi za to, braciszku! – Ginny ze złością popatrzyła na Georga.

- Ten zakaz ma zacząć działać już od dziś! – zaznaczył Draco.

- Załatwienie formalności trochę potrwa – wyjaśnił Harry.

- Złożymy wniosek o tryb ekspresowy. Osobiście zaniosę go do Jaunceya, byś ty Potter nie musiał się fatygować! – oznajmił mu cierpko Zabini.

- Ależ nie! Jeśli Hermiona sobie tego życzy, to będzie to załatwione jeszcze dziś! – zapewnił szybko Potter.

- Okruszku! Jak możesz…? - George patrzyła na nią z rozpaczą.

- Nie waż się więcej do niej odzywać, Weasley! – najeżył się Draco.

- Chodź, George. Odstawię cię do rodziców… - zaproponowała Ginny, łapiąc mocno brata pod ramię.

- Nie chcesz go! Nie kochasz go! Chcesz mnie… To mnie kochasz… - wyszeptał Weasley, patrząc jej w oczy.

Hermiona wyraźnie wyczuła, jak Draco dosłownie zdrętwiał. Zdziwiła się. Czyżby słowa Georga jakoś go dotknęły…?

- Do widzenia, George – powiedziała cicho, po czym zamknęła oczy i wtuliła się w ramię Dracona, nie chcą więcej patrzeć na swojego byłego.

- I dobrze ci radzę, żebym cię więcej na oczy nie widział! – warknął ostrzegawczo w jego stronę Malfoy.

- Nie wiem co tu się odbywa za farsa, ale jak już się skończy… Wiesz gdzie mnie znaleźć, okruszku… - powiedział miękko George.

- Żegnamy cię już, Weasley! – syknął wrednie Zabini.

Hermiona usłyszała, jak Ginny szepcze: „Nora”, a potem płomienie zasyczały. Miała nadzieję, że to już po wszystkim…

Otworzyła oczy i stanęła prosto, nie chcąc dłużej tak wisieć całą sobą na Malfoyu, choć jego ramiona tak doskonale jak kiedyś, niosły jej prawdziwe ukojenie.

                Siedziała, zwinięta w kłębek pod ścianą, a jej łzy spływały na białą bluzkę. Nie umiała przestać. Sama nie wiedziała, po co tu w ogóle wróciła. Może dlatego, że nie miała już gdzie pójść?
Ten tydzień był tak cholernie bolesny…
Ale cóż innego miała począć? Teraz miała tylko to…
W Norze wciąż opłakiwano Freda, a jej rozpacz, tylko by ich pognębiła.
Harry był cały czas w rozjazdach, zajęty odbudową ich świata. Jak miała mu w tym przeszkadzać swoją osobą?
Ron rzucił się do pomocy Georgowi, przekonany, że tylko razem we dwoje, zdołają przebrnąć przez  traumę i uratować ich sklep.
Ginny też przeżywała swoją stratę. To chyba właśnie dlatego postanowiła zostać wolontariuszką w św. Mungu i pomagać tam ocalałym po wojnie.
Ona też chciała pomóc. To dlatego zdecydowała się, przyjechać i z dwudziestoma innymi ochotnikami, wspólnie odbudowywać Hogwart z ruin.
Czekała na pozwolenie Kingsleya, na wyjazd do Australii. Dostała je tydzień temu. Wyruszyła od razu, nie czekając na nic.
Wróciła wczoraj… Ze świadomością, że już nigdy nie odzyska swojej rodziny. Nie udało im się przywrócić pamięci. Jej rodzice już nigdy jej nie rozpoznają…
Kolejna fala łez wypłynęła jej na twarz, a Hermiona zacisnęła pieści i jęknęła, myśląc, że coś właśnie rozrywa jej serce.
- No proszę, któż to wrócił! A gdzieś ty wagarowała, przez cały tydzień, Granger? – rozległ się szyderczy głos.
Hermiona szybko otarła łzy, próbując się trochę opanować.
On był ostatnią osobą na ziemi, przed którą chciałaby okazywać swoją słabość.
- Idź sobie stąd Malfoy, byłam tu pierwsza… - powiedziała, odwracając twarz.
- Ty nie poszłaś, gdy to ja byłem tu pierwszy! – przypomniał jej, podchodząc bliżej.
- Jeden raz… Proszę cię… - wyszeptała, czując, że nie jest w stanie dłużej panować nad łzami.
- Wszystko w porządku, Granger? Dziwnie brzmisz… - Draco bez pytania usiadł obok niej na kocu i też oparł się o ścianę.
Wieża astronomiczna była jedynym miejscem, w którym się ostentacyjnie nie ignorowali, tak jak przed całą resztą zgromadzony w zamku ludzi.
- Mógłbyś mnie zostawić? Potrzebuję… chwili… - wyszlochała.
- Hej! Co jest? – zapytał dziwnie miękko, łapiąc ją za ramię.
Hermiona odwróciła się do niego, a po jej twarzy nadal płynęły łzy.
- Straciłam ich! Na zawsze… – zawołała z rozpaczą.
Patrzył na nią przez chwilę z nieprzeniknionym wyrazem twarzy.
- Przykro mi… - powiedział cicho, ale ona wiedziała, że powiedział to naprawdę szczerze.
Nagle przyciągnął ją do siebie ramieniem.
Nie odezwała się, tylko wtuliła w jego klatę i płakała dalej.
A on siedział tam przy niej i pozwalał, by jej łzy moczyły jego drogi sweter.
Bez słowa protestu. Bez słowa komentarza. Po prostu…  Obejmował ją i pocieszał swoją obecnością.


- Nieźle go urządziłeś, Malfoy! – powiedział Harry.

Jego głos sprawił, że Hermiona wybiła się z objęć wspomnień. Nie powinna wciąż rozpamiętywać tamtych chwili…

- Ma szczęście, że zachował wszystkie zęby – wycedził sucho Draco.

- Jeszcze wam nie pogratulowałem… - Harry zbliżył się do nich.

- Dzięki – szepnęła Hermiona, patrząc na niego i rejestrując, że o dziwo szeroko się uśmiechał.

- Dziwnie patrzeć na waszą dwójkę razem – przyznał.

- Przyzwyczajaj się – Malfoy zmierzył go niechętnym spojrzeniem.

- No cóż… Nie powinienem się dziwić, prawda? Ty Malfoy zawsze wybierasz to, co najlepsze! – zaśmiał się Harry.

- Żałujesz, że sam się nie pokusiłeś, Potter? – wtrącił prowokacyjnie Zabini.

- Każdego dnia! – zaśmiał się Harry. – Niemniej, Hermiona zawsze była dla mnie jak siostra! – uśmiechnął się do niej czule.

- Zapewne najbardziej wtedy, gdy ukrywałeś przed nią, że narzeczony ją zdradza? – znów odezwał się Blaise.

Harry zmarszczył brwi i odwrócił się w stronę Diabła.

- Nie chciałem jej zranić…

- I powstrzymałbyś mnie, bym za niego nie wyszła, co? – spytała cierpko, mierząc Pottera złym spojrzeniem.

- Długo rozważaliśmy z Ronem, czy ci powiedzieć… - Harry posłał jej skruszony uśmieszek.

- Jasne… - prychnęła pogardliwie Hermiona.

- Załatwisz ten zakaz Potter, czy mój prawnik ma tego osobiście dopilnować? – spytał zimno Draco.

- Oczywiście, że tak! Jeszcze dziś dostaniecie potwierdzenie – zapewnił gorliwie Harry.

- Skoro to załatwione, to ja się zmywam – odburknął Zabb.

- Przekaż Luisie, że wracam prosto do domu – poprosił Draco.

- Jasne, stary. Trzymajcie się. Pa Herm! – Zabini pomachał do nich, po czym od razu zniknął w kominku.

- To kiedy się można spodziewać zaproszenia na ślub? – zapytał Harry z uśmiechem.

- My… - zaczęła mówić Hermiona.

- Wkrótce – odparł nonszalancko Draco.

- Wspaniale. Życzę wam dużo szczęścia! – Harry uśmiechnął się szeroko.

- Wielkie dzięki – sarknął Malfoy.

- To jak Draco, widzimy się na kolejnym treningu, czy Hermiona ci zabroni? Ona nie znosi Qudditcha! – zarechotał Potter.

- Na pewno jeszcze kiedyś razem zagramy, Potter – zapewnił Malfoy.

- Super. To miłego wieczoru! – Harry pomachał do nich i wskoczył do kominka.  

- Nie spodziewałam się, że będzie taki miły… - zdziwiła się szczerze Hermiona.

Wcześniej spodziewała się jakiś pretensji do niej i ostentacyjnej niechęci, co do Malfoya…

- Należymy do jednego klubu sportowego i powiem ci, że już dawno zauważyłem, że Potter uwielbia mieć szerokie znajomości. Twoja pozycja jako mojej żony, na pewno mu nie zaszkodzi – odpowiedział spokojnie.

Hermiona postanowiła, że czas się od niego odsunąć. Nie było już nikogo, przed kim musieliby udawać…

- Gdzie ja byłam, że nie zauważyłam, jak bardzo zmienili się moi przyjaciele? – westchnęła ciężko.

- Pewnie w swoim świecie razem z książkami – zaśmiał się, patrząc na nią, jak przyklęka, by pozbierać porozrzucane po ziemi kwiaty.

- Nie sądziłam, że George się do tego posunie – przyznała.

- W sumie długo mu zeszło, nim zrozumiał co stracił – zaśmiał się cicho Draco.

- Chyba presja rodziców zadziałała. Ginny mówiła, że Molly strasznie go o to cisnęła – westchnęła.

- Mam wrażenie, że oni mocno się wtrącali… - zauważył niby mimochodem, Draco.

- Mocno? George oświadczył mi się na przyjęciu z okazji trzydziestej piątej rocznicy ich ślubu, pod czujnym okiem mamusi – zaśmiała się na samo wspomnienie.

- Niemniej, musiało ci to nie przeszkadzać, skoro się zgodziłaś – zabrzmiało to trochę, jak zarzut.

- Wydawało mi się to właściwe – przyznała.  

Draco nie odpowiedział, ale Hermiona miała wrażenie, że wciąż uważnie ją obserwuje. Najpewniej chciał wiedzieć, czy kochała Georga.

Czy kochała? Tak. Jak brata, przyjaciela i powiernika w problemach. Był jej wsparciem, pomocą dłonią i ramieniem do wypłakania się. Ona za to dawała mu swój czas i uwagę, no i swoje ciało, jeśli mieli ochotę. Seks z nim był w porządku. Było miło, a spełnienie pozwalało rozładować napięcie. Niemniej nigdy nie połączyła ją z nim ta dzika namiętność, która miała kiedyś z Malfoyem. Z nim wszystko było nowe, spontaniczne, porywające i pochłaniające.
Z Georgem seks był normalną koleją rzeczy. Naturalną częścią związku.

- Jeśli chcesz, odwołamy dzisiejsze wyjście – zagadnął.

Hermiona spojrzała na zegarek i ledwo powstrzymała jęk, za godzinę miała się spotkać ze stylistką i fryzjerem.

- Nie… Dziennikarze już pewnie koczują pod restauracją. Lepiej nie dawać im powodów do jakiś przypuszczeń – westchnęła wstając i idąc po swoją torebkę.

- Posprzątam to – Draco wskazał na rozwalone przed jej biurkiem szkło.

- Dzięki… Za kwiaty i za pomoc… - uśmiechnęła się do niego słabo.

- Od tego mnie masz – mrugnął do niej.

Roześmiała się i założyła żakiet. Draco naprawdę mocno się nie zmienił. Nadal był męski, flirtujący, zabawny, romantyczny, przystojny i opiekuńczy… I to wzbudzało w niej lęk. Bo za to wszystko go wtedy pokochała. Cholernie mocno.

 💞💞💞


Dodałam Wam ten rozdział, bo po pierwsze to bardziej dialog, a po drugie mocno monotematyczny 😋

Kolejne będą ciekawsze - dramy, dramione, blinny itp. 

Jak mówię, to będzie dłuuuugie opowiadanie, więc nie nastawiajcie się na pędzącą akcję - czasem będzie przyspieszać, czasem zwalniać, ale obiecać mogę, że zawsze będzie szła do przodu 😜

Buziaki i do następnego! 

 
Mam też złe wieści (Jeny panda to mnie chyba zabije... Kinia? Kinia! Ratunku! 😝) 
Ostatecznie - seksy w 18 rozdziale. Ale potem zaraz szybko będą kolejne! Słowo! 

Wasza V.