>Rozejm< ETAP 42

 Dedykacja: Dziś wyjątkowo dedykuję ten rozdział wenie - tej, która pozwoliła mi napisać to opowiadanie w tak krótkim czasie! 😙😊

Dziękuję Wam za to - bo to Wy jesteście moją weną! 


💢💢💢

                Spojrzała na siebie ostatni raz w lustrze. Beżowa sukienka z długimi rękawami i gustownym paskiem, była jej zdaniem odpowiednia na tę okazję. Musnęła usta błyszczykiem i westchnęła cicho. Wyglądała zwyczajnie, ani przesadnie elegancko, ani zbyt skromnie. Idealnie, jeśli będzie chciał ją zostawić… Idealnie, jeśli powie jej, że zostanie i uzna ich dziecko…
Poczuła łzy pod powiekami i dotknęła płaskiego brzucha.
Hermiona urodzi Draconowi syna. A ona? Urodzi dziecko Nevillowi? Czy będzie może samotną matką?
 
                Jeśli on ją zostawi, to wiedziała, że jej ojciec nie zniesie takiego wstydu, więc pewnie szybko ją wydziedziczy i gdzieś odeśle. Już jej związek z nim,  był mu nie w smak, ale zaakceptował go, bo Longbottomowie byli wielkopokoleniową rodziną czystej krwi, a ponadto chyba trochę bał się babki Neva.
Nie chciała jednak, by teraz jej ojciec go do czegoś zmusił. To by złamało jej serce do reszty, gdyby został z nią tylko z powodu dziecka.
Już wolała wydziedziczenie i przymusową banicję.

Bariery babci Augusty…
Pansy prychnęła pod nosem. Jak mogła się nie domyślić, że ta stara konserwatystka wymyśliła coś podobnego? Brak słów…

                Westchnęła ciężko i zabrała płaszcz i torebkę. Nie wiedziała czego się ma spodziewać, ale chciałaby być gotowa na wszystko. Biorąc dziś prysznic, wyobrażała sobie w pięknych wizjach, że Neville ją przytuli, powie, że ją kocha, że chce z nią zostać i być ojcem dla ich dziecka… Karciła się za takie marzenia, ale nie mogła się im oprzeć.
Bała się jednak, że zderzenie z rzeczywistością, ją pochłonie.
 A co jeśli zachowa się tak, jak wtedy Blaise? Co jeśli powie jej, że nie chce tego bękarta? Że jednak musi usunąć ciążę, bo ona zniszczy im życie?
Poczuła łzy pod powiekami. Nie… Tej wizji też nie powinna wzniecać w swojej wyobraźni. Najlepiej będzie po prostu tam pójść i się dowiedzieć.


💢💢💢


                Przeniosła się kominkiem do ministerstwa, a potem wjechała budką na górę. Neville już na nią czekał.
Uśmiechnął się na jej widok, co dobrze wróżyło. Odpowiedziała słabym uśmiechem.

- Hej… - odezwała się pierwsza.

- Cześć! Ślicznie wyglądasz! – przywitał się, oplatając ją ramieniem i całując w policzek.

- Dziękuję. Dokąd pójdziemy? – spytała, czując jak z emocji mocno wali jej serce.

- Niedaleko. Chodź… - Neville złapał ją za dłoń i poprowadził kilkaset metrów dalej, prosto do jej ulubionej, włoskiej restauracji, tej samej, do której często chodzi na lunch z Hermioną.

Obsługa przywitała ich w drzwiach, po czym kelner wskazał im wąskie schody, prowadzące na górę. Pansy domyślała się, że jest tam druga sala, ale nigdy tam jeszcze nie była.
Po wejściu do środka zaniemówiła z wrażenia.

Przyciemnione światło, elegancka muzyka skrzypiec, płatki róż na podłodze… Nakryty dla dwojga stolik. I płonące na nim długie świece…

- Nev, co… - chciała zapytać, ale poczuła, że zdejmuje z niej płaszcz i zabiera jej z ręki torebkę.

Odwiesił to na stojący nieopodal drzwi wieszak i zdjął swój płaszcz, a Pansy spostrzegła, że miał pod spodem garnitur.
Nerwowo przełknęła ślinę… On chyba nie zamierzał…?

- Chciałem to zrobić po kolacji, ale za bardzo się denerwuję, żeby wytrzymać – przyznał, podchodząc do niej i patrząc jej w oczy.

- Neville… - Pansy patrzyła zszokowana, jak przyklęka przed nią na jedno kolano i wyjmuję z kieszeni bordowe pudełeczko.

- Wiem, że to szybko i wiem, że może nie do końca tak to sobie wyobrażałaś, ale wiem też, że kocham cię i chcę byś została moją żoną. Chcę, by nasze dziecko przyszło na świat w pełnej rodzinie, noszącej nasze wspólne nazwisko… Dlatego proszę cię, wyjdź za mnie słonko. Wyjdź za mnie i uczyń mnie najszczęśliwszym człowiekiem na świecie…

- O Merlinie… - zdołała wyszeptać, łapiąc się za głowę, kompletnie zaskoczona.
Nawet jej najpiękniejsza wizja, nie zakładała czegoś takiego.

- Panss? – Neville zmartwił się, widząc jak pobladła i szybko wstał, łapiąc ją w talii.

- Przepraszam, zawrót głowy… - wyszeptała w jego pierś, gdy przytulił ją do siebie.

- Potrzebujesz więcej czasu na odpowiedź? – zapytał cicho.

- Tak! To znaczy… Nie!... To znaczy nie potrzebuję czasu, moja odpowiedź brzmi tak! – zaśmiała się z własnej nieporadności.

Neville roześmiał się i przytulił ją mocno.

- Chcę to od ciebie na piśmie słonko, bo nie jestem pewien, czy myślisz teraz racjonalnie…

- Kocham cię… - wyszeptała patrząc mu w oczy.

- Naprawdę? – Neville popatrzył na nią przenikliwie.

- Tak! – wyszeptała, wpijając się w jego usta.

- Ja ciebie też! Bardzo! – zamruczał, odrywając się na chwile.

Sięgnął po jej dłoń i wsunął jej na palec piękny pierścień z rubinem. Pierścionek zaręczynowy, należący kiedyś do jego matki.
Pansy zaszlochała z radości i wtuliła się w niego.
Nagle zaczęła wierzyć, że i ona będzie miała swoją szczęśliwą bajkę, z prawdziwym księciem przy boku.

 

💢💢💢

- Nie wierć się! – mruknęła do swojego brzucha, przerzucając kolejne strony katalogu. 

Leo jednak najwyraźniej miał w nosie jej prośbę, bo znów kopnął ją w żebro. 

- Cały tatuś. Nikogo się nie słucha! – gderała, przyglądając się zdjęciom ślubnych serwetek. 
Naprawdę chciała pomóc Pansy w organizacji wesela, ale dobrze wiedziała, że jej przyjaciółka i tak miała o wiele lepszy gust w takich sprawach. 

Rozległo się pukanie do drzwi. 

- Proszę – burknęła, masując delikatnie brzuch dłonią i licząc cicho na to, że jej syn wreszcie zaśnie. 

Siódmy miesiąc ciąży mocniej dawał jej się we znaki od poprzednich. 
Czuła się wielka, słabo skoordynowana, bardziej zmęczona i bardzo nieatrakcyjna. Zaczęła już nawet miewać koszmary o tym, że Draco ją zdradza, bo taka jest teraz brzydka… 

- Twoja herbata… - do pokoju weszła Claudia i postawiła przed nią filiżankę. 

- Dzięki. Przyszedł już ten raport od Bletchleya? – spytała. 

- Raport? – powtórzyła głucho Claudia. 

Hermiona spojrzała na nią uważnie. Stopler zawsze była bardzo dobrze zorganizowaną asystentką. Czyżby coś ją dziś rozkojarzyło? 

- A tak! Raport. Nie, nie ma go jeszcze – odpowiedziała Claudia, patrząc w dywan. 

Hermiona nerwowo przełknęła ślinę. Coś jej tu nie grało. 

- Dziękuję, to wszystko – powiedziała spokojnie. 
Asystentka sztywno kiwnęła głową, po czym wyszła. 

Hermiona niepewnie spojrzała na drzwi. A co jeśli jej się wcale nie wydawało? Sięgnęła po swoją filiżankę herbaty i powąchała jej zawartość. 
O mały włos nie rzuciła nią z całej siły o biurko. Zapach był bardzo słabo wyczuwalny, ale raczej się nie pomyliła. 

Powoli wstała i sięgnęła po swoją różdżkę. Spokojnie obeszła biurko. Wsunęła różdżkę w długi rękaw swojej sukienki i weszła do poczekalni. 

Claudia od razu uniosła głowę, patrząc na nią nieprzytomnym wzrokiem. 

- Idę do łazienki – powiedziała Hermiona, przechodząc przez biuro. 

Sebastiana Puceya nigdzie nie było, a to dziwne, zważywszy na porę dnia… Hermiona starała się jednak nie okazywać narastającego niepokoju. 

- Iść z tobą? – spytała Claudia. 

- Nie, dziękuję. Czekaj na ten raport, bo to ważne – Hermiona otworzyła drzwi i wyszła na korytarz. 

Ledwo je za sobą zamknęła i prawie biegiem rzuciła się w stronę gabinetu Dracona. 
Merlinie! A myślała, że już nic im nie grozi… 


💢💢💢


Weszła szybko do środka, nawet nie patrząc na Beatrice, po czym z impetem wpadła do jego gabinetu. 

- Hermiona? – Draco na jej widok zerwał się za biurka. – Na Salazara, co się dzieje? Źle się czujesz? Coś nie tak z dzieckiem? – pytał z paniką.

- Chyba ktoś przeklął moją asystentkę imperiusem! – zawołała, łapiąc się za brzuch i oddychając spazmatycznie. 

- Co?! – Draco obiegł szybko biurko i złapał ją za ramiona. – Coś ci zrobiła? 

- Wlała eliksir aborcyjny do mojej herbaty… 

Draco zbladł. 

- Wypiłaś to? – wyszeptał zdruzgotany. 

- Nie! Wyczułam go, ale chyba tylko dlatego, że w ciąży mam mocniejszy węch… – jęknęła, chowając twarz w dłoniach. 

- Skarbie… - Draco objął ją mocno. – Zostań teraz w gabinecie, a ja zaraz to sprawdzę, dobrze? Nigdzie się nie ruszaj! – poprosił, odprowadzając ją w stronę krzesła. 

- Myślałam, że mamy już spokój… - wyszeptała, szlochając. 

- Nie denerwuj się, kochanie. Wszystko zaraz się na pewno wyjaśni… - przyklęknął przy niej i złapał ją za dłoń. 

- Tylko uważaj… - poprosiła, głaszcząc go po policzku. 

- Zaraz wracam! – obiecał, ściskają jej dłoń, po czym wstał i praktycznie wybiegł z gabinetu, zatrzaskując za sobą drzwi. 

Hermiona usłyszała jak rzuca bariery chroniące na pokój i mówi swojej asystentce, że absolutnie nikt nie może tam wchodzić. 

Ukryła twarz w dłoniach i zaszlochała znowu. O mały włos, a mogłoby dojść do tragedii. 
Leo chyba wyczuł, że jest czymś zdenerwowana, bo znów zaczął ją mocniej kopać. Uśmiechnęła się lekko pod nosem. 

- Synku… Nie przeżyłabym, gdyby coś ci się stało… - wyszeptała, ocierając łzy. 
Wiedziała tylko jedno, musi jakoś dopaść tego, kto próbował skrzywdzić jej maleństwo. 

💢💢💢

- Co z Claudią? – spytała, leżąc pod kołdrą i rozkoszując się tym, jak Draco opiekuńczo głaskał jej brzuch.

- Jest w Mungu na obserwacji. Myślę, że najdalej pojutrze powinna wyjść – powiedział, delikatnie całując ją w ramię.

- A herbata?

- Hermiona… Nie myśl już o tym, tylko zaśnij… - poprosił.

- Nie, dopóki mi wszystkiego nie opowiesz! – nalegała.

- Potrójna dawka – wyszeptał zdławionym głosem.

- Potrójna? To śmiertelna nie tylko dla… - zrozumiała.

Ten, kto przeklął Claudię i kazał jej wlać ten eliksir do jej herbaty, chciał nie tylko mieć pewność, że zabije ich dziecko. Chciał także przy okazji zabić i ją…
Starała się nie poddać uczuci paniki. Nie powinna się tak mocno denerwować.

- Co z Sebastianem?

- Doszedł już do siebie po petryfikacji. Zwolniłem go.

- Co? Dlaczego? – zdziwiła się Hermiona.

- Bo nie jest już potrzebny. Nie pójdziesz więcej do ministerstwa – powiedział cicho.

- Draco…

- Nie! Nigdzie się stąd nie ruszysz, choćbym miał cię obłożyć setką zaklęć wiążących. Nie wyobrażam sobie nawet, co by się stało gdybyś… - westchnął ciężko, wbijając nos w jej szyję i obejmując ją mocniej.

- Nic nam nie jest… - zapewniła, czule głaszcząc go pod dłoni, którą na niej trzymał.

- Zabije tego, kto próbował was skrzywdzić, przysięgam!

- Nie możesz! Chyba nie chcesz skończyć w Azkabanie? – Hermiona spojrzała na niego przez ramię.

- Nie zamartwiaj się tym. Po prostu obiecaj zostać w apartamencie! Mamy tu duży taras, więc będziesz miała dość świeżego powietrza, a w weekendy możemy jeździć na spacery do ogrodów Mirum Pars, albo jakiś mugolskich parków. Obiecuję brać jak najwięcej pracy do domu, tak byś nie musiała siedzieć tu cały czas sama…

Pochylił się i pocałował ją krótko.

- Dobrze… Ale jeśli się dowiem, że pod moją nieobecność znów flirtujesz z jakimiś zdzirami, zabiję cię naszym ulubionym, kuchennym nożem – zagroziła mu z uśmiechem.

- Znów? Co ty sobie roisz w tej swojej zazdrosnej główce? – uśmiechnął się lekko, ponownie ją całując.

- Nie myśl, że te hieny nie wyczuły okazji. Masz teraz obrzydliwie grubą i brzydką żonę. Zapewne już się czają, jak cię zachęcić swoimi wdziękami… – westchnęła, nie kryjąc irytacji.

- Hermiona… przestań! Wyglądasz cudownie, przecież wiesz o tym, bo powtarzam ci to po sto razy dziennie i nawet ja nie miałbym takiej determinacji, żeby cię tyle razy okłamywać! I nie bądź zazdrosna, bo dobrze wiesz, jak to na mnie działa… – zamruczał, sunąc ustami po jej karku.

Zaśmiała się cicho i zamknęła oczy. Chciała wierzyć, że naprawdę wolał być tu teraz z nią, niż z jakąś namiętną pięknością. Bo wiedziała na pewno, że żadna kobieta nie byłaby w stanie pokochać go tak bardzo całą sobą, jak ona to zrobiła.


💢💢💢


- Wrócę najszybciej, jak się da – obiecał, całując ją na pożegnanie.

- Będę czekać cierpliwie – zapewniła go z uśmiechem.

Draco pochylił się i pogłaskał ją po brzuchu.

- Opiekuj się mamusią, jak mnie nie będzie – powiedział z rozbawieniem.

- Mógłbyś go poprosić, żeby mnie tak nie kopał! – zaśmiała się.

- Musi mieć dużo energii, bo to cecha dobrych graczy  Qudditcha.

- Nigdy w życiu nie będzie w to grał! – Hermiona założyła ręce na piersi i zmierzyła go niechętnym wzrokiem.

- Absolutnie nie masz racji! – zaśmiał się, cmokając ją w czoło i odwracając się w stronę kominka.

- Mam coś dziś ugotować? – spytała, niepewnie patrząc w stronę kuchni.

Draco roześmiał się szczerze.

- Masz gotowy obiad w lodówce, tylko go sobie podgrzej. W życiu nie skazałbym cię na twoje własne dania! – mrugnął do niej z drwiącym uśmieszkiem.

- Wredny gad! – naburmuszyła się.

- Gdyby coś się działo, to zaklęcia śledzące mnie powiadomią. Do zobaczenia, kochanie!  – pomachał do niej, po czym szybko wzniecił płomienie i wskoczył do kominka.


💢💢💢


                Hermiona roześmiała się i pokręciła głową. Cieszyła się, że będzie miała trochę wolnego czasu dla siebie. Chętnie poleży w sypialni w towarzystwie jakiejś dobrej książki.
Właśnie zmierzała do tego pokoju, gdy na stoliku obok kanapy zobaczyła jakąś teczkę. Wzięła ją do ręki przejrzała pobieżnie.
Raport na zebranie szefów wszystkich departamentów… Co ten Draco ma w głowie, że zapomniał czegoś tak ważnego?

Westchnęła cicho i poszła się przebrać. Jak nic, nie zorientuje się w tym, że o tym zapomniał, aż do samego zebrania.  Będzie musiała podskoczyć do ministerstwa kominkiem i poprosić pierwszą napotkaną osobą z jej lub z jego departamentu, żeby mu to dostarczyła.


Wyszła z kominka i rozejrzała się dookoła. Było już pół godziny po rozpoczęciu pracy, więc w atrium nie kręciło się specjalnie wielu czarodziejów.
No nic! Postanowiła, że sama wjedzie na górę i mu to odda. Przy okazji zabierze też kilka książek ze swojego gabinetu, które od dawna miała ochotę przeczytać.


💢💢💢


                Przy windach nikogo nie spotkała, więc uznała, że to dobrze. Przynajmniej Draco nie będzie się pieklił, że niepotrzebnie ryzykowała. I tak trzymała cały czas rękę na różdżce w kieszeni swojej spódnicy.
Kraty rozsunęły się, a Hermiona przesunęła się, by przepuścić kilka osób.

- Dzień dobry, pani Malfoy – witali ją.

- Dzień dobry – odpowiadała, chcąc już wreszcie wsiąść do środka.

Ostatnią osobą, która w niej została, był nie kto inny, tylko…

- Cześć – przywitał się.

- Witaj Ron, wysiadasz? – spytała uprzejmie, czekając na to, by ją wyminął.

- Nie. Zapomniałem czegoś na górze i muszę wrócić – powiedział, robiąc krok w tył i patrząc na nią wyczekująco.

Hermiona westchnęła cicho i weszła do windy. Kraty się zasunęły.

- Siódme piętro – podała na głos.

- Jak się czujesz? – spytał, gdy winda wreszcie ruszyła.

- Dziękuję, dobrze – odpowiedziała, nie patrząc na niego.

- Wiadomo już co? – Ron przyglądał jej się uważnie.

- Chłopiec – odpowiedziała cicho.

- Malfoy musi pękać z dumy… - westchnął.

- Oboje się cieszymy – ucięła krótko.

- Też zostanę ojcem – wypalił, czerwieniąc się lekko.

- Naprawdę? – Hermiona spojrzała na niego. – To świetnie! Moje gratulacje! – uśmiechnęła się do niego.

- Padma jest nie do zniesienia. Strasznie źle to znosi… - pożalił się.

- Minie jej. Początki są trudne.

- Nie mam pojęcia, jak to będzie – Ron smutno zwiesił głowę. – Jak mam dobrze wychować to dziecko, skoro nie kocham jego matki? – zapytał, odwracając się i patrząc jej w oczy.

Hermiona poczuła, jak coś boleśnie ścisnęło ją w piersi.

- Wszystko się ułoży… - wyszeptała.

- Tak myślisz? Myślisz, że trwanie w tym małżeństwie dla dobra dziecka będzie właściwe? To, że kiedyś zrozumie, że tatuś nie kocha mamusi i jest z nią tylko z poczucia obowiązku? Tylko dlatego ją obejmuje i przytula, by ono myślało, że ma normalną rodzinę? – pytał z goryczą.

- Nie wiem Ron, naprawdę… - powiedziała, czując wzbierający w niej szloch.

- Tak, ja też nie – odpowiedział zbolałym głosem.

Winda rozsunęła kraty na siódmym piętrze.

- Powodzenia  – wyszeptała, po czym wyszła szybko.


💢💢💢


                Nim sięgnęła klamki do gabinetu Dracona, pierwsze łzy spłynęły jej po policzkach. Czy Draco myślał tak jak Ron? Czy też zastanawiał się nad tym, jak wychować z nią dziecko, skoro jej nie kochał? Bo gdyby kochał, to chyba by jej o tym powiedział, prawda? Ale nigdy tego nie zrobił, więc…
Mówił jej codziennie, że jest dla niego wszystkim, że jest cudowna i wspaniała. Dlaczego wiec nie zdobył się na to jedno wyznanie? Na te proste dwa słowa? Pewnie dlatego, że ich po prostu nie czuł!
Serce rozrywało jej się na strzępy, a słone krople płynęły strumieniem po twarzy.

- Pani Malfoy… - Beatrice wstała za biurka na jej widok.

- Proszę to przekazać mojemu mężowi. Zapomniał, a to ważne dokumenty – powiedziała, podając jej teczkę.

- Oczywiście! – sekretarka Malfoya patrzyła na nią szczerze zaskoczona, najpewniej nie rozumiejąc czemu sama mu tego nie da, a na dodatek dlaczego jest cała zalana łzami.

Hermiona chciała się odwrócić i wyjść, gdy drzwi gabinetu otworzyły się i wyszedł z nich Theodore Nott.

- Hermiona? Na Merlina! Co ci się stało? – zapytał wyraźnie przestraszony, robiąc w jej stronę dwa kroki i wyciągając dłoń, jakby chciał ją objąć. 

Nim jednak zdążył do niej podejść, Draco dosłownie wyleciał z gabinetu i obcesowo go odepchnął, bo stał mu na drodze.

- Hermiona! Skarbie! Co ty tu robisz? Co się stało? Źle się czujesz? – zdenerwował się, od razu biorąc ją w ramiona.

- Przyniosłam ci raport – wyszlochała, wskazując na biurko Beatrice.

- Kochanie, co się stało? Dlaczego płaczesz? Powiedz mi, proszę… – powiedział, przytulając ją do swojej piersi i głaszcząc po włosach.

- Ja już pójdę. Do zobaczenia! – Nott wyminął ich szybko i wyszedł z biura, mocno zatrzaskując za sobą drzwi. 

- To tylko hormony – skłamała, szybko ocierając łzy.

Draco spojrzał na jej zapłakaną twarz, wyraźnie zaniepokojony.

- Powiedz mi, co się dzieje… - prosił łagodnie, głaszcząc uspokajająco jej ramiona.

- To nic, naprawdę! Ja już pójdę… – wyszeptała, odrywając się od niego.

- Nie! Nigdzie cię samej nie puszczę!

- Musisz, bo za chwilę masz zebranie… – odpowiedziała, uśmiechając się słabo.

- Pieprzę zebranie! Chodź, odprowadzę cię do domu.

- Poradzę sobie! – zapewniła go twardo.

- Jeszcze się nie nauczyłaś, że protesty nic nie dają? – spytał z delikatnym uśmiechem.

Hermiona otworzyła usta, chcąc się z nim dalej kłócić, ale nagle poczuła, że nie ma na to siły. Co by dała ta kłótnia? Co by zmieniła? Najpewniej nic, a być może tylko oddaliłaby ich bardziej od siebie. Może nie powinna od razu tracić nadziei? A może on jednak ją jeszcze kiedyś pokocha…? Jeśli będzie dobrą żoną i matką? Kto wie…


💢💢💢

                Przepłakała całe popołudnie, wciąż czując dziwny ciężar w sercu. Była tak bardzo zachwycona wizją ich jako szczęśliwej rodziny, że zupełnie zapominała o tym, że on nie wyznał jej nigdy miłości. Teraz ta świadomość uderzyła w nią z siłą huraganu i nie wiedziała, jak sobie z tym poradzić.

                Wstała, wykąpała się, przebrała i weszła do salonu. Draco siedział w fotelu, nadal w garniturze. Miał zamknięte oczy, a w dłoni trzymał szklaneczkę z whisky. Hermiona zdziwiła się tym szczerze. Od kiedy mieszkali razem w apartamencie, nigdy nie sięgał po alkohol, tłumacząc się tym, że musi być absolutnie trzeźwy, gdyby coś jej się nagle stało…

Zastanawiała się, czy nie dać mu spokoju i nie wrócić do sypialni, gdy Draco otworzył oczy i spojrzał na nią. Był wyraźnie zmęczony… i chyba przygnębiony.

- Dobrze się czujesz? – spytał cicho.

- Tak. Wszystko już w porządku. A u ciebie?

- Bywało lepiej – sarknął, wstając i odkładając szklaneczkę na szklany blat barku.

- Coś się stało? – zmartwiła się, widząc jego ponurą minę.

- Oczekujesz, że będę odpowiadał na twoje pytania, w czasie, gdy ty nie odpowiadasz na moje? – wytknął jej, po czym wyminął ją i poszedł do sypialni.

Hermiona usiadł w dopiero co zwolnionym przez niego fotelu i poczuła nową falę łez. A więc jednak sprawiła, że się od niej odsunął… Merlinie! Co za cholerny dzień!

Nawet nie była świadoma tego, że ciągle płacze…

Draco wrócił do salonu, wykąpany i przebrany. Przystanął na jej widok i zacisnął szczęki.
Podszedł do niej powoli i przyklęknął obok fotela.

- Jak mam cię pocieszyć, skoro płaczesz po nim? – spytał cicho.

- Co? – Hermiona uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

- Corban Yaxley widział, jak wsiadałaś do windy z Weasleyem, a jego żona chwaliła się dziś wszystkim, że jest w drugim miesiącu ciąży… - powiedział opuszczając głowę.

- Myślisz, że płaczę z powodu tego, że Ron i Padma będą mieli dziecko? – niedowierzała.

- Myślałem, że ci przeszło… Ale… - Draco zamknął oczy i znów zacisnął szczękę.

- Nie wygaduj bzdur! Nie płaczę przez Rona! Cieszę się, że będzie miał dziecko i życzę mu żeby im się poukładało! – zawołała, wstając z fotela i wymijając go.

- To dlaczego płaczesz? – zapytał, również wstając.

- Przez ciebie! – warknęła, zaciskając pieści.

- Przeze mnie? A co takiego ci zrobiłem? – zdziwił się szczerze.

- Nie chodzi o to co zrobiłeś, tylko o to czego nie zrobiłeś! – zalała się nową falą łez, po czym odwróciła się i poszła do sypialni.


💢💢💢


                Starała się opanować i przestać płakać, ale było jej ciężko się pogodzić z tym, że Draco mógł odbierać ich sytuację, tak jak odbierał swoją Ron. Nie chciała, by też myślał, że marnuje przy niej życie…
Poczuła, jak kładzie się za nią i przysuwa się bliżej.

- Hermiono… - dotknął delikatnie jej ramienia.

Odwróciła się i od razu w niego wtuliła. Nie potrafiłaby się od niego odsunąć, bo potrzebowała go teraz najbardziej na świecie.
Gładził ją delikatnie po plecach. 

- Powiedz mi, co zrobiłem, a przysięgam, że jakoś ci to wyjaśnię… Wcześniej wolałbym sam się czymś przekląć, niż z rozmysłem cię skrzywdzić… - szeptał w jej włosy.

- To nie twoja wina. To tylko ja i moje rozbujałe hormony – powiedziała cicho, mocniej się w niego wtulając.

- Cokolwiek cię dręczy, powiedz mi o tym, proszę. Wiesz, że zrobię dla ciebie wszystko…

Zakochaj się we mnie, zakochaj się w mnie, zakochaj… - błagała w myślach, mocniej zaciskając powieki i mocząc jego koszulkę łzami.

- Wszystko jest w porządku. Przepraszam za dziś. Sama nie wiem, co mi odbiło. Potrzebuję tylko trochę snu, a na pewno wkrótce poczuje się lepiej – wyszeptała, wzdychając cicho.

- Śpij, skarbie… Jestem przy tobie - objął ją ramionami, a ona otoczona jego ciepłem i zapachem, faktycznie wkrótce zasnęła.


💢💢💢

Dziękuję Wam za wasze zaangażowanie w wyświetlenia! - bardzo mi miło 💗

Strasznie się cieszę, że udało mi się dopisać to opowiadanie do końca i nie podzieliło losu WOW. 
Jako, że mam zapas kilku rozdziałów i epilogu, to od jutra mam zamiar poświęcać się właśnie WOW - trzymajcie kciuki, żeby się udało. 
Oczywiście pamiętam również o obiecanym "Od pierwszej chwili..." - będzie na pewno publikowane, krótko po epilogu :)

Wielkie buziaki i pozdrowionka!

PS. Gryglene, dzięki za rysunek ten - i te do wszystkich kolejnych rozdziałów! 💕😘

PS. Kinia już zna całość opowiadania - nie zamęczcie jej przypadkiem pytaniami o spoilery 😆 - albo tak tylko trochę 😜