>Rozejm< ETAP 41

Dedykacja: Dla moich nocnych zmorek, które wczoraj tak długo czekały 😄



💢💢💢

             Patrzyła w lustro na swój lekko zaokrąglony brzuch. Początek czwartego miesiąca, sprawił, że zaszły pierwsze zmiany w jej ciele. Dotknęła wyraźnie powiększonych i ciężkich piersi. No tak… Dobrze, że burza hormonów trochę osłabła, a Draco nie obrywał już od niej za coś tak naturalnego, jak oddychanie.
Teraz jednak pojawił się etap dziwnych zachcianek. Wystarczy wspomnieć, że przez pół dzisiejszej nocy, jej mąż stał przy patelni, smażąc jej wielką porcję kurczaka.
Biedny… od rana ziewał jak prawdziwy Smok. Wcale się jednak nie uskarżał.
Uśmiechnęła się i wciągnęła na siebie nową sukienkę.
Pansy już zadbała o to, by pomóc jej w wymianie garderoby, na odpowiedniejszą.

- Jak się czujesz? – spytał Draco, wchodząc do sypialni.

- Bardzo dobrze – odpowiedziała, uśmiechając się do niego.

- Cieszę się… - powiedział, maskując ziewnięcie.

- Ale ze mnie roszczeniowa jędza – zaśmiała się z samej siebie, podchodząc do niego i gładząc go po świeżo ogolonym policzku.

- Masz prawo mieć zachcianki – zapewnił, całując delikatnie jej dłoń.

- Nawet kosztem twojego snu? – znów się zaśmiała.

- Nawet kosztem mojego zdrowia! – odparł i też się uśmiechnął, kładąc dłoń na jej brzuchu.

- Nie zaczynaj, bo znów się spóźnimy! – ostrzegła go, gdy przesunął rękę niżej.

- Czasem warto… - zamruczał, nim przyciągnął ją do siebie.

Wtuliła się w jego wciąż rozgrzane po prysznicu ciało i pozwoliła, znów porwać się do namiętnego pocałunku.


💢💢💢


                Po udanym poranku, wsiedli do ministerialnej windy w doskonałych humorach, a Hermiona uświadomiła sobie, że ostatnio udaje im się unikać wszelkich przeszkód i dramatów. Flint wyjechał na placówkę do Rosji,  Greengrass naprawdę zniknęła z ich życia, a Ginny związała się z Theodorem Nottem i nie zbliżała się do nich od tego czasu. Harry i Ron jedynie się z nimi witali, gdy gdzieś się mijali, uparcie nie patrząc wtedy na brzuch Hermiony. Wszystko zdawało się być na dobrej drodze…

Jakby chcąc zakpić z jej myśli, kraty windy rozsunęły się, a przed nimi stanęła Lorena, w dziwnym, kolorowym turbanie na głowie.

- Cześć Smoku! – przywitała się z Draconem, wchodząc do środka.
Hermionę w zupełności zignorowała.

- Co ty masz na głowie? – spytał cierpko Malfoy.

- Taka teraz moda – burknęła Lorena, nagle tracąc swój pogodny ton.

Hermiona zobaczyła, jak Malfoy wyraźnie się spiął, a potem nagle wydobył różdżkę z kieszeni spodni i machnął nią krótko.

Turban rozwiązał się i opadł na ziemie, a łysa czaszka Loreny zaświeciła śmiesznie w świetle jarzeniówki.

- Co ty robisz?! – krzyknęła kobieta, gdy Draco szarpnął ją za ramię, przyparł do ściany i wbił różdżkę w jej podbródek.

- Czyj włos próbowałaś wykorzystać w eliksirze wielosokowym? – wycedził przez zaciśnięte zęby.

- Ja nie… - Lorena popatrzyła z nadzieją, na kraty windy, która zatrzymała się na jednym z pięter.

Draco rzucił szybko zaklęcie, które zapobiegło temu, by się rozsunęły.

- Czyj włos, do cholery! – warknął, mocniej wbijając różdżkę w brodę Loreny.

- Twojej żony. Przywołałam go z jej ramienia, wczoraj w czasie przerwy w stołówce – przyznała ze strachem.

Draco zacisnął zęby.

- Po co? – wtrąciła pytanie Hermiona, nieco przerażona tym, że Lorena się na to odważyła.

- Chciałam zmienić się w ciebie i pójść do gabinetu Draco, a potem się zabawić… - kobieta pozwoliła sobie na delikatny uśmieszek.

- Chyba zaraz zwymiotuję… - mruknęła Hermiona, przytykając dłoń do ust.
Czy ta zdzira naprawdę chciała pieprzyć się w jej ciele z jej mężem? Co za porąbana suka…

Draco machnął różdżką, a Lorena upadła nieprzytomna na podłogę.

- Co ty robisz? – zdziwiła się Hermiona.

- Zawiozę ją do biura aurorów i każe im ją zamknąć. Użycie włosów bez pozwolenia jest nielegalne. Ojciec jeszcze dziś musi wywalić ją z zamku i z ministerstwa. Podobno ostatnio zaczęli ze sobą sypiać, ale myślę, że jak się dowie, że ona będzie łysa przez ponad rok, to chętnie się jej pozbędzie – Draco uśmiechnął się mściwie.

- Rok? Przez rok nie odrosną jej włosy? – zdziwiła się szczerze Hermiona.

- Kara, za próbę podszycia się – zaśmiał się wrednie.

- Jak dobrze, że tego twojego eliksiru można używać, nawet będąc w ciąży… Aż się boję pomyśleć, co by się mogło stać – Hermiona przycisnęła palce do skroni.

- Nie martw się, od razu bym się zorientował. Eliksir wielosokowy nie oddaje takich szczegółów jak zapach czy sposób całowania się. Od razu bym ją rozpoznał… - Draco podszedł do niej i pocałował ją, jakby chcąc jej pokazać, że wie o czym mówi.

- To dobrze – uśmiechnęła się do niego.

- Miły początek dnia – westchnął i znów machnął różdżką, a winda ruszyła.

- A wiesz, że nawet tak? Kolejna przeszkoda usunięta – Hermiona uśmiechnęła się pod nosem, patrząc na nieprzytomną pannę Zabini.
Żegnaj, głupia dziwko! 


💢💢💢


                Liczyła, że to koniec niespodzianek na dziś, niestety gdy ledwo wróciła z przerwy obiadowej, Claudia oświadczyła, że w jej gabinecie czeka gość.
Westchnęła zniechęcona i weszła do środka.

- Witaj! – Wiktor Krum wstał i uśmiechnął się do niej.

- Cześć – Hermiona nawet nie zmusiła się do uśmiechu.

- Pani Malfoy… - Sebastian Pucey, zajrzał z niepokojem do środka jej biura.

- Wszystko w porządku, Sebastianie, dziękuję – odparła, zamykając za sobą drzwi.

- Świetnie wyglądasz – skomplementował ją Krum.

- Mogę wiedzieć, co cię do mnie sprowadza? – spytała cierpko, obchodząc biurko i zajmując swoje miejsce.

- Chcę pomówić – odpowiedział od razu.

- O czym? – uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

- O tobie – odpowiedział cicho.

- Konkretniej? – warknęła

- Harry powiedział mi o tym, że oni zmusili cię do tego ślubu… - Wiktor uśmiechnął się smutno.

- I zapewne pomyślałeś, że nadal w tym trwam z przymusu?

- Jeśli tak jest, to chce ci pomóc… - Wiktor położył dłoń na biurku, chyba licząc, że Hermiona ją ujmie.

- Pomóc? Niby w czym?

- W uwolnieniu się od niego – Krum popatrzył jej w oczy.

Hermiona westchnęła cicho, wstała i naciągnęła sukienkę tak, by ciążowy brzuszek, mocniej się pod nią odznaczył.

- Chyba nikt cię jeszcze nie uświadomił, że jestem w czwartym miesiącu ciąży?

Wiktorowi dosłownie opadła szczęka.

- Naprawdę? Jesteś z nim w ciąży? – wyszeptał w szoku.

- Jak widać – odparła cierpko.

- Zrobił ci to siłą? – Wiktor wstał i zacisnął pięści.

- Zwariowałeś? Oczywiście, że nie! – krzyknęła.

Drzwi do gabinetu otworzyły się, a do środka wpadł Pucey z różdżką w gotowości.

- A ten tu czego? – warknął Wiktor na jego widok.

- To mój ochroniarz. Wskażę ci teraz drogę do windy. Do widzenia, Wiktorze – powiedziała cierpko wskazując mu gestem drzwi.

Sebastian szybko opuścił różdżkę, nie schował jej jednak.

- Proszę za mną, panie Krum – powiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu.

- Czyli… ty sama chciałaś? – upewnił się Wiktor, patrząc na nią przenikliwie.

- Nie sama, tylko z mężem. Chcieliśmy tego oboje. Chyba zrozumiałeś, że nie masz czego już u mnie szukać, prawda? – przeszyła go zimnym wzrokiem.

- Tak. Rozumiem. Powodzenia, Hermiono… - Wiktor uśmiechnął się smutno, po czym wyszedł z gabinetu, cały czas eskortowany przez Puceya.

Hermiona westchnęła ciężko i rozparła się wygodniej na krześle. Miała szczerą nadzieję, że właśnie i Kruma pozbyła się definitywnie ze swojego życia.

 
💢💢💢

                Kolejny miesiąc, minął im nad wyraz spokojnie, a poza wciąż rosnącym brzuszkiem, Hermiona nie odczuwała za mocno dyskomfortu ciąży. Niemniej cieszyła się, gdy nadszedł weekend. Liczyła na dużo wypoczynku w ramionach męża i na dużo pysznego jedzonka, jakim ją rozpieści. Bała się, że pod koniec ciąży będzie gruba jak buchorożec, ale nic nie mogła poradzić na to, że Draco cudownie gotował i spełniał wszelkie jej kulinarne zachcianki.

- Chcesz herbaty, kochanie? – spytał, sprzątając właśnie po kolacji.

- Chętnie skarbie, dzięki – odpowiedziała, układając swoje dokumenty.

Trzask teleportacji sprawił, że obydwoje spojrzeli na taras.
Hermiona odruchowo zerknęła na zegarek. Wizyta Pansy w sobotni wieczór, o tej porze była naprawdę nieco dziwna…

- Cześć – przywitała się, wchodząc do ich salonu.

- Cześć. Coś się stało? – spytała od razu Hermiona, nieco niezgrabnie podnosząc się z kanapy.

Pansy miała zaczerwienione oczy.

- Ja nie…

- Pokłóciłaś się z Longbottomem? – spytał ją Draco.

- Nie. Wszystko miedzy nami dobrze… - Pansy zaszlochała, a Hermiona miała dziwne wrażenie, że mocno unika patrzenia w jej stronę.

- Powiedz mi, co się dzieje! – poprosiła, podchodząc do niej i łapiąc ją za ramię.

- Ja chyba… Znów jestem… - wyszeptała z bólem.

- O Merlinie! – krzyknęła Hermiona, przytykając sobie dłoń do ust.

- Wiem, że to największa podłość, przychodzić do was w tej sytuacji, ale naprawdę nie wiem co mam teraz zrobić… - Pansy znów zaszlochała i opadła na kanapę.

- Hermiona… Wyjaśnisz mi o co chodzi? – poprosił cierpko blondyn.

- Pansy jest w ciąży – powiedziała cicho.

- Co?! Znowu?! – ryknął Draco.

- Nie krzycz! – syknęła na niego Hermiona, zła, że tak się wydarł.

- Nie mam pojęcia, jak to się stało. To po prostu niemożliwe…! - szeptała Pansy, zalewając się łzami.

- Czekaj! Czy ty tu przyszłaś, poprosić nas o… - Malfoy w sekundę zapłonął oburzeniem.

- Draco… - zaczęła ostrzegawczo Hermiona.

- Tylko mi nie mów, że przyszłaś do mnie i mojej ciężarnej żony, po eliksir aborcyjny! Zwariowałaś?! – krzyczał.

Pansy rozszlochała się na dobre, najwidoczniej załamana jego wybuchem, a Hermiona westchnęła ciężko.

- Uspokój się Pansy… Zaraz coś wymyślimy… - poprosiła Hermiona.

- Absolutnie nie! Dwa tygodnie nie mogłem spać, po tym jak to wtedy zrobiłaś! A teraz? Wkrótce zostanę ojcem, jak w ogóle mogłeś pomyśleć, że znów ci pomogę w taki sposób?! – darł się Draco, stając nad Pansy.

- Malfoy do cholery! Tak jej nie pomagasz! – warknęła, wstając i trącając go w ramię.

- W ogóle jej nie pomogę! – oznajmił zimno.

- A właśnie, że pomożesz! Ubierz się i idź po Nevilla – zarządziła Hermiona.

- Nie! On się nie może dowiedzieć! – Pansy zerwała się na równe nogi w panice.

- Nie możesz podjąć tej decyzji sama, Panss. On musi wiedzieć! – oznajmiła jej twardo Hermiona.

- Nie jesteśmy ze sobą nawet pół roku… A co, jak pomyśli, że próbuję go w ten sposób usidlić? – wyszeptała z bólem.

- Znasz go już na tyle, by wiedzieć, że wcale tak nie pomyśli! Idź po niego Draco, a ty przemyśl, co chcesz mu powiedzieć i jakie opcje zaproponować – nakazała jej Hermiona.

- Żebym musiał w sobotnie wieczory uganiać się za Longbottomem, to już naprawdę zakrawa… - marudził Malfoy, idąc do sypialni.

Hermiona usiadła obok przyjaciółki i objęła ją ramieniem.

- Zawsze rzucałam na nas zaklęcie, przysięgam. Po historii z Blaisem, pilnowałam tego naprawdę mocno – tłumaczyła się.

- Stało się. Nie możesz teraz się załamywać. Pamiętasz, co mi powiedziałaś, gdy byłam w podobnym szoku? Też ci obiecuję, że zawsze będę przy tobie i nie pozwolę was skrzywdzić – zapewniła ją Hermiona z ciepłym uśmiechem.

- Draco jest na mnie wściekły – wyszlochała.

- Nie na ciebie, tylko na tę sytuację. Zaraz mu przejdzie – zapewniła, gotowa uciszyć męża zaklęciem, jeśli miałby jeszcze coś mądrego do powiedzenia.

Draco teleportował się z tarasu, a Hermiona zaparzyła herbatę i opatuliła Pansy kocem.

- To ja powinnam skakać obok ciebie – uśmiechnęła się smutno przyjaciółka.

- Nie martw się, jeszcze będzie milion okazji. Ten brzuch jest większy z godziny na godziny – zaśmiała się, wsuwając dłonie pod swoją koszulkę.

- Nie wyobrażam sobie tego… - Pansy znów otarła łzy.

- Będzie dobrze, wiem to na pewno – Hermiona uśmiechnęła się do niej.

- Nie wiem co mam mu powiedzieć… - westchnęła ciężko.

- To co czujesz. Obie wiemy, że nie chcesz usunąć ciąży, a nie sądzę, by Neville nalegał…

- A co jeśli mnie zostawi? – spytała zdławionym szeptem.

- Wtedy my ci pomożemy, obiecuję! – Hermiona pogłaskała ją z czułością po włosach.

- Tak strasznie się boję, Herm… - przyznała.

- Wiem. Też się bałam. Właściwie, to ciągle czasem się boję – uśmiechnęła się do niej pocieszająco.

- Masz Smoka, on w ogień by za wami skoczył… A ja i Nev… Nawet sobie jeszcze nie powiedzieliśmy, że się kochamy…

Hermiona nerwowo przełknęła ślinę. Ona też jeszcze tego nie usłyszała od Malfoya. Sama zresztą też się nie zdobyła na takie wyznanie, w obawie, że on nie odwzajemnia jej uczuć…

💢💢💢

Trzask teleportacji zwrócił ich uwagę w stronę tarasu. Draco wszedł do środka, wprowadzając za sobą wyraźnie pobladłego Nevilla, w źle zapiętej koszuli.

- To my pójdziemy do sypialni, a wy pogadajcie – zdecydowała Hermiona, wstając.

- Ale co… ? – Neville wyglądał na zdezorientowanego.

- Tam masz barek, Longbottom – Draco wskazał na szklany stolik z butelkami. – Śmiało korzystaj! –uśmiechnął się do niego lekko, po czym złapał Hermionę za rękę i pociągnął ją do sypialni.

Zamknęli za sobą drzwi.
- Powinniśmy rzucić zaklęcie wyciszające? – spytała niepewnie Hermiona, martwiąc się, że w razie czego, nie usłyszą płaczu Pansy.

- Powinniśmy mieć w domu, te całe uszy, co kiedyś w szkole mieli Weasleyowie! Wszystko byśmy teraz usłyszeli! – narzekał, zdejmując kurtkę i chowając ją do szafy.

- Co mu powiedziałeś? – spytała

- Tylko tyle, że Pansy pilnie go potrzebuje. Prawie nogi połamał, jak się zbierał.

- To dobrze wróży… - Hermiona usiadła na łóżku i pomasowała się po brzuchu.

- Źle się czujesz? – spytał od razu.

- Wszystko w porządku!

- Zabije ich oboje, jeśli ten stres ci zaszkodzi… - zamruczał, siadając obok, obejmując ją i czułym gestem kładąc dłoń na brzuchu.

Mały chyba to wyczuł, bo wyraźnie się poruszył.
Od jakiegoś czasu, Hermiona czuła już jego delikatne ruchy, ale Draconowi, jak na razie nigdy jeszcze nie udało się trafić na ten moment.

- Poczułeś? – spytała, ledwo hamując łzy wzruszenia.

- Tak… - szepnął cicho i ukrył twarz w jej włosach.

Nie wiedziała czy chciał ukryć przed nią swoją twarz dlatego, że był zmieszany, zaskoczony czy również wzruszony, jednak nie miało to teraz znaczenia. Był przy niej. Przy nich. I nic innego się nie liczyło.


💢💢💢


- Słonko moje… co się dzieje? – Neville usiadł obok niej i złapał ją za dłoń.

- Ja… - Pansy nie potrafiła pohamować łez.

- Ktoś ci coś zrobił? Stała ci się jakaś krzywda? – spytał z czułością.

- Nie… Ja sama… - zaszlochała.

Neville przygarnął ją ramieniem do swojej piersi, drżąc lekko z niepokoju.
Wizyta Malfoya w sobotni wieczór była dla niego sporym zaskoczeniem. Tym bardziej, że blondyn nie chciał mu powiedzieć, co tak naprawdę dolegało jego dziewczynie.

- Powiedz mi co się dzieje, nim zwariuje z niepokoju – poprosił cicho.

Pansy westchnęła ciężko.

- Jestem w ciąży – wyznała.

- Co? – spytał cicho, niedowierzając.

- Zrobiłam dziś test i… - rozpłakała się na nowo.

- Panss… - Neville znów przygarnął ją do siebie, mimo, że ta wiadomość prawie zwaliła go z nóg.

- Przepraszam! Nie wiem, jak to się stało… Zawsze pamiętałam o zaklęciu… - szeptała z goryczą.

- Zaklęciu? To ty nie pijesz eliksiru? – zdziwił się.

- Nie. Nie wolno nam, z polecenia Lucjusza. Używałam Repente…

- Nie wiedziałem… Używałaś go, jak spędzaliśmy weekendy w domu mojej babci? – spytał cicho.

- Za każdym razem – przyznała Pansy.

- Cholera…. Babcia ma założone bariery na dom. Takie zaklęcia tam nie działają.

- Żartujesz? – Pansy szeroko otworzyła oczy.

- Nie. Babcia ma swoje zasady, nie uznaje niektórych eliksirów i zaklęć pod swoim dachem… - wyjaśnił.

- O Salazarze! Nie wierzę! – Pansy zalała się na nowo łzami.

- Spokojnie… Coś wymyślimy… - wyszeptał, przytulając ją do siebie.

- Ja… Nie zrobię tego drugi raz. Nie dam rady. Jeśli nie chcesz, zrozumiem… Możesz nikomu nie mówić, a ja wyjadę… - wyszeptała w jego koszulę.

- Skąd ci w ogóle przyszły do głowy takie durne pomysły? – zdenerwował się.

- Ja nie…

- Po prostu potrzebuję trochę czasu, Panss. Jeden dzień na przemyślenie wszystkiego… - powiedział spokojnie.

- Dobrze… - odpowiedziała, walcząc ze łzami.
Wiedziała, że się nie ucieszył, ale przynajmniej nie zareagował tak źle, jak wtedy Blaise. Zresztą… Ona już zdecydowała. Urodzi to dziecko. Zostanie matką.

- Zobaczymy się jutro wieczorem, dobrze? – poprosił.

- Tak – odpowiedziała krótko, smutna, gdy się od niej odsunął i wstał.

- Spotkajmy się pod ministerstwem. Możesz tam dotrzeć kominkiem nawet w weekend, prawda? – upewnił się.

- Mogę - odpowiedziała, ocierając łzy. 

- Zostajesz u Malfoyów, czy wracasz do zamku? 

- Wracam, nie chce im przeszkadzać. 

- To poproś Draco, by też użyczył ci kominka, dobrze? – Neville wyciągnął do niej dłoń. 

Pansy ujęła ją niepewnie i wstała. 

- To zapewne nie będzie problem – odpowiedziała cicho. 

Naville przyciągnął ją do siebie i objął. Cmoknął ją w czoło i pogładził po włosach. 

- Nie płacz już. Wszystko będzie dobrze – jego słowa zabrzmiały, jak obietnica.

- Chciałabym… - westchnęła.

Neville odsunął się od niej.

- Do jutra, słonko – powiedział czule, po czym odwrócił się i wyszedł na taras.

Pansy patrzyła jak znika. Dopiero wtedy poczuła nową falę łez. Nie zniesie tego, jeśli on zostanie z nią tylko ze względu na dziecko. Nie chciałaby takiego życia…

                Siedziała jeszcze przez jakiś czas na kanapie, próbując opanować się, nim pójdzie do Draco i Hermiony. I tak dołożyła im niepotrzebnego stresu, z czym czuła się naprawdę podle… Nie miała jednak wyboru. Tylko na nich mogła liczyć… Chyba już tylko na nich…


💢💢💢


Zapukała cicho do drzwi, otworzyła je i zajrzała do środka. Nie chciała im przeszkadzać, ale nie mogła też wyjść bez pożegnania.

- Hej… - wyszeptała.

Draco oderwał wzrok od książki i odwrócił głowę w jej stronę. Dopiero teraz zauważyła, że na jego drugim ramieniu spała słodko wtulona w niego Hermiona. Tworzyli razem naprawdę śliczny obrazek. Idealna rodzinka.
Zazdrościła im tego…

- Już idę… - odszepnął i odłożył książkę.
Delikatnie zsunął żonę ze swojego ramienia, po czym wstał i odwrócił się jeszcze, by móc nakryć ją kołdrą.

Pansy zauważyła, że gdy to robił, lekko przejechał dłonią po jej ciążowym brzuszku.
Wzruszenie złapało ją za gardło. Nigdy nie sądziła, że jej kiedyś mocno rozrywkowy przyjaciel, będzie teraz tak cudownym mężem, a wkrótce i ojcem. Nie przypuszczała, że spotka go wielka miłość i że on, będzie w stanie kogoś tak bardzo pokochać.
Cieszyło ją to. Nie mogłaby mu lepiej życzyć.

Przeszli razem do salonu, a Draco rzucił zaklęcie wyciszające na sypialnie, tak by przypadkiem nie obudzili Hermiony. Jego troska o nią, była naprawdę wzruszająca.

- I jak? – spytał, patrząc na nią uważnie.

- Sama nie wiem. Prosił bym dała mu czas do jutra, na przemyślenie sprawy… - Pansy westchnęła cicho i potarła ramiona.

- To chyba dobrze… - Draco uśmiechnął się słabo.

- Nie wiem. W każdym razie, powiedziałam mu wyraźnie, że nie zamierzam usunąć tej ciąży… – wyszeptała, walcząc ze łzami.

Draco podszedł do niej i objął ją ramieniem.

- Przepraszam za mój dzisiejszy wybuch, po prostu…

- Przestań! To co powiedziałeś, to była szczerą prawda. Sama nie wiem, jak w ogóle mogłam o tym pomyśleć!

- Obydwoje z Hermioną bardzo żałujemy, że wtedy cię nie przekonaliśmy… - wyznał szczerze.

- Naprawdę? – spojrzała na niego błyszczącymi oczami, odsuwając się nieco.

- Ja wtedy miałem dość własnych problemów, by na poważnie zastanowić się nad twoim, a Hermiona uważała, że nie ma prawa się wtrącać, bo za krótko się znałyście… Ale teraz na pewno ci na to nie pozwolimy, Panss! Zapomnij! – zapewnił, znów ją przytulając.

- Wiem. Nie zamierzam tego wcale robić, ale dziękuję! Nie masz pojęcia, jak jestem szczęśliwa, że wam się ułożyło… - uśmiechnęła się, gdy Draco ją puścił.

- Kto by pomyślał, prawda? – on też się uśmiechnął.

- Zapewne nikt. Miłość nie wybiera – Pansy mrugnęła do niego i ucieszyła się, gdy nie zaprzeczył.

- Zostaniesz? Możemy przetransmutować kanapę w coś wygodniejszego – zaproponował.

- Nie, dzięki. Chcę wrócić do zamku. Mógłbyś mi odblokować kominek? Teleportacja jest niewskazana… A i tak, się tu dziś pojawiłam w ten sposób…

- Jasne! Jak coś, zawsze przysyłaj sowy, a będę zdejmował na chwilę blokady, albo załatwimy prywatne połącznie z twoimi komnatami – zaproponował, podchodząc do paleniska.

- Dzięki Smoku, świetny z ciebie przyjaciel – uśmiechnęła się do niego.

- Gdyby tak było, Zabini leżałby teraz martwy, za tamto…

- Przyjaźniłeś się z nim dużo dłużej niż ze mną, a i tak stanąłeś po mojej stronie i nie wybaczyłeś mu, mimo, że wręcz cię o to błagał – Pansy uśmiechnęła się smutno.

- To miało duży wypływ, ale też i to, że on wciąż trzyma się blisko z Nottem. A nie chcę go widzieć w jej pobliżu… - burknął  ponuro Draco.

- Zazdrośnik! – wytknęła mu z uśmiechem.

- On jest najgorszy, wiesz?  Bo zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia, gdy ujrzał ją po tych wszystkich latach. Z premedytacją, od początku jej go obrzydzałem, by trzymała się od niego jak najdalej, choć on naprawdę pokochał ją tak prawdziwie… Nie z wyrachowania, jak Potter, albo z powodu tego, że to ona go wybrała, jak Weasley.

- A gdzie siebie stawiasz w tym wszystkim? – spytała go cicho.

- Nie wiem…– opowiedział cicho, wyraźnie sfrustrowany.

- I to cię dręczy? – Pansy przyjrzała mu się uważnie.

- A czy ona nie zasługuje na taką czystą, prawdziwą i szczerą miłość?  – wyszeptał, zaciskając szczęki.

- Skąd pomysł, że twoja taka nie jest? – zapytała, kładąc mu dłoń na ramieniu.

- Znasz mnie, Pansy, jak mało kto. Nie jestem dobrym człowiekiem. Ona nie powinna mnie darzyć żadnymi dobrymi uczuciami…

- Nie wygaduj bzdur! – skarciła go. – I powiem ci to, co powiedziałam kiedyś jej. Nie waż się umniejszać jej uczuć względem ciebie, bo na to nie zasłużyła! W jej głowie nie ma innego mężczyzny, od kiedy pojawiłeś się w jej życiu i żadne Pottery, Weasleye, Notty i Krumy niczego tu nie zmieniają, rozumiesz? Dla niej istniejesz tylko ty! – powiedziała twardo.

- Naprawdę tak myślisz? – spytał jakby z nadzieją.

- Jestem tego pewna! – Pansy uśmiechnęła się do niego pocieszająco.

- Mieliśmy rozmawiać o twoim problemie, a znów zeszło na moje. Jak zwykle – Draco uśmiechnął się smutno.

- Ty nie masz problemów, skarbie, poza swoją głową! Przestań się tym zadręczać, bo naprawdę nie masz czym! Masz cudowną żonę i dziecko w drodze. Nie mogłam sobie wymarzyć dla ciebie lepszego życia! – powiedziała z mocą.

- Mam nadzieję, że twoje wkrótce będzie podobne – Draco cmoknął ją w policzek, po czym wzniecił płomienie i podał jej wazon z proszkiem Fiuu.

- Chciałabym… - westchnęła, nabierając garść magicznego pyłu i wchodząc do kominka.
Rzuciła go i zniknęła w zielonych płomieniach, machając przyjacielowi na pożegnanie.
Miała nadzieję, że po ich rozmowie będzie spokojniejszy. Musiał tylko uwierzyć, że zasługiwał na Hermionę i na to całe szczęście, które go w życiu spotkało.

💢💢💢

Heeej! 

Nie ma łysej Loreny - ale wyobraźcie ją sobie, a na pewno się uśmiejecie 😊 - zaznaczam też, że od pierwszej chwili wymyślenia wątku z eliksirem planowałam, że to właśnie panna Zabini wyłysieje 😆

Trochę będzie jeszcze naszej drugiej, ulubione pary w kolejnym rozdziale, a potem już lecimy do końca lotem błyskawicy. 💥

Rozdziały Rozejmu są zakończone. Zostało mi skończenie epilogu, nad którym już pracuje - może to się uda się jeszcze dzisiaj? Kto wie! ✊