>Rozejm< ETAP 34

 Dedykacja: Dla dziewczyn, które cierpiały kiedyś katusze w źle dobranych kieckach 😆


💢💢💢

                Starała się nie patrzeć w lustro. To było naprawdę straszne… Sukienka nie była koloru bladego złota, tylko bardziej jakiegoś brudnego. Miała kształt bombki, na cieniutkich szeleczkach, a sięgała jej tuż przed kolano. Czuła się w niej, jak jakiś żart…
 
Ginny w swojej wcale nie wyglądała lepiej. I choć wciąż ze sobą nie rozmawiały, to w tej chwili, łączyły się ze sobą w pełnej bólu ciszy. Siostry Patil, naprawdę nieźle je urządziły. Luna, Lavender, Hanna i Fleur też nie wyglądały na zachwycone tym wyborem.
Cóż, trzeba było robić dobrą minę do złej gry.


💢💢💢


- Bukiety będziecie miały inne. Moje druhny – Parvati wskazała na Hermionę, Lunę i Lavender - Będą miały białe lilie. Na cześć Lily, mamy mojego narzeczonego.

- Z kolei moje druhny -  Ginny, Fleur i Hanna – Będą miały żółte margaretki, bo tak planujemy dać na imię naszej pierwszej córce! – Padma z wyższością spojrzała na siostrę.

- Też na pewno damy córce na imię Lily! – warknęła Parvati.

- A ja swojej dam Nimfa! Nimfa wodna!– zawołała z entuzjazmem Luna.

- Mnie się podoba Hortensja! Też po kwiatku – wtrąciła nieśmiało Hanna.

- Imię dla dziewczynki powinno być modne! Coś jak Pamela, Samantha albo Stella! – mówiła z entuzjazmem Lavender.

- A ty Hermiona, wybrałaś już imię? Czyżby Narcyza? – spytała Padma, uśmiechając się nieco wrednie w stronę Ginny.

Hermiona kątem oka spojrzała na nagle poczerwieniałą rudowłosą.  

- Zacznę o tym myśleć, jeśli będę musiała – odpowiedziała dyplomatycznie, jednocześnie pocierając skroń.

W ogóle nie planowała mieć na razie dzieci, ale jakoś nie miała ochoty o tym teraz z nimi rozmawiać.
Czuła się zmęczona i zniechęcona. Bolały ją nogi i chciało jej się spać.

- Draconia! To, by było takie oryginalne! – zawołała Luna, uśmiechając się do niej.

- Jeden Smok mi wystarczy, naprawdę… – Hermiona uśmiechnęła się słabo do Luny, nie mając ochoty gasić jej entuzjazmu.

- Dobrze! Teraz ustalenie par! Hermiona, to Neville poprowadzi cię do ołtarza, jako główny świadek Harry’ego. Ginny, ty pójdziesz z Georgem – tłumaczyła Parvati, patrząc na rozpiskę.

Hermiona odetchnęła lekko. Dobrze. O Neva, ten jej zazdrośnik nie będzie się chyba oburzał…

- Usadzenie przy stole – kontynuowała Padma. – Hermiona, ty i twój mąż usiądziecie od strony Parvati, tak będzie lepiej…

- Zapewne! – odpowiedziała od razu.
Nie wyobrażała sobie, by mogli siedzieć od strony Pottera. To, jak nic doprowadziłoby do katastrofy całego wesela…

- Neville, przychodzi z kimś? – spytała Padma.

- Deklarował taką chęć, ale wczoraj mi powiedział, że jednak nie… - Parvati, ciekawsko spojrzała na Hermionę.

- Dobrze, czyli Parkinson wraca do stołu szefów departamentów ze Slytherinu – Padma kreśliła coś na mapie usadzenia gości.

- A może mogłaby jednak usiąść obok nas? Bardzo by mi na tym zależało! – wtrąciła szybko Hermiona.

Padma i Parvati spojrzały na siebie.

- Jasne, Hermiono! Tak bardzo nam pomogłaś, organizując nam tę cudowną podróż poślubną, że nie możemy ci odmówić takiej przysługi… Parkinson może usiąść po drugiej stronie Dracona – zdecydowała Parvati.

- Bardzo dziękuję! – odpowiedziała szybko. 

Nie chciała, by Pansy musiała siedzieć, przy jednym stole z Zabinim, w czasie, gdy Neville będzie sam.
Od ich rozstania minęły dwa tygodnie i Hermiona nie miała wątpliwości, że obydwoje bardzo źle to znosili.
Nie spotykali się długo, niemniej to i tak odcisnęło na nich swoje piętno.


💢💢💢



- Jak tam, pannice? Skończyłyście? – Do salonu, dziarskim korkiem wkroczyła Augusta Longbottom.
Nic dziwnego, w końcu to był jej dom.

Ku zdziwieniu Hermiony, zraza za nią weszła Andromeda Tonks.
Wiedziała, że kobiety się przyjaźniły, ale nie sądziła, że ją tu akurat dziś spotka.

- Tak, to w zasadzie wszystko. Dziękujemy pani Longbottom! – Paravti uśmiechnęła się z wdzięcznością.

- Nie ma za co. W jadali jest już kawa, herbata i ciasteczka. Idźcie się poczęstować! – Surowy ton Augusty, nie zmieniał się nigdy, nawet jak mówiła coś miłego.

Hermiona z ulgą, zdjęła z siebie te koszmarną kieckę i szpilki i wskoczyła w czółenka i ciemnozieloną sukienkę. Właśnie skończyła, zapiąć pokrowiec, gdy poczuła, że ktoś za nią stoi.

- Jak się miewasz, droga siostrzenico…?

Odwróciła się i spojrzała w oczy Andromedy, wciąż tak bardzo podobnej do Bellatrix.

- Dziękuję, dobrze, a pani? – odpowiedziała z uśmiechem.

- Ciocia! – poprawiła ją Andromeda.

- No tak. Jak ciocia się dziś czuje? – poprawiła się szybko Hermiona.

- Dobrze, dziękuję. Doszły do mnie słuchy, że mój siostrzeniec bardzo o ciebie dba…– pani Tonks spojrzała na nią uważnie.

- To prawda – przyznała bez oporów Hermiona.

- To Malfoy… - kobieta skrzywiła się pod nosem. – Ale więcej jest w nim z Blacka. Jest zapewne zaborczy i zachłanny, zwłaszcza, że to jedynak, ale na pewno też oddany i opiekuńczy.

- Wszystko się zgadza – Hermiona mimowolnie szerzej się uśmiechnęła.

- Cieszy mnie to. Gdyby był tylko Malfoyem, bez skrupułów napoiłby cię jakiś eliksirem, albo nawet przeklął imperiusem. Oni zawsze lubili chodzić na skróty. Jako Black, na pewno postanowił cię zdobyć własnymi siłami… - Andromeda, uśmiechnęła się nieco dwuznacznie.

- Bardzo się stara, by wszystko było w porządku – odpowiedziała dyplomatycznie.

- Pochwalam go za to. Przypomnij mu jednak, że obiecał mnie odwiedzić. I niech się nie boi tej kupy skrzaciego łajna, jego ojca. Już ja go ustawię do pionu, jeśli będzie trzeba! – Andy, aż zacisnęła pięści z emocji.

- Draco pamięta o tym, ale bardzo dużo się dzieje w nowym ministerstwie i czas nam nie pozwala… – wytłumaczyła szybko.

- W takim razie wyślę mu sowę z oficjalnym zaproszeniem! Wpiszcie mnie proszę w swój grafik! – Andromeda uśmiechnęła się do niej i czułym gestem pogładziła ją po policzku.

- Dziękuję, chętnie przyjdziemy! – zapewniła ją od razu Hermiona.

Gdy tylko pani Tonks jej dotknęła, zastygła na chwilę, jakby ktoś rzucił na nią jakiś urok.

- Och! No naprawdę? Wspaniale! – zawołała entuzjastycznie i uśmiechnęła się szeroko.

- Słucham? – Hermiona,  zdziwiła się nieco tym nagłym wybuchem emocji.

- No wspaniale, że się wkrótce zobaczymy! Tak się cieszę! – wyjaśniła od razu.

Hermiona chciała coś odpowiedzieć, ale właśnie usłyszała szorstkie:

- Panno Granger!

Obejrzała się na podchodzącą do nich babcie Nevilla.

- Pani Malfoy, jak już Augusto! – przypomniała jej Andromeda z krzywym uśmieszkiem.

- Wystarczy po imieniu! – wtrąciła od razu Hermiona.

- Możesz mi wyjaśnić, co się stało z moim wnukiem? Od dwóch tygodnie snuje mi się po domu, jak jakiś duch! – narzekała Augusta.

- Niestety nie wiem…

- Nie próbuj mi kłamać! Na pewno wiesz! Mówił mi, że odwiedzał cię w apartamencie tego twojego męża! – grzmiała pani Longbottom.

Hermiona nerwowo przełknęła ślinę. Naprawdę nie miała żadnej ochoty na to, by zadzierać z tą kobietą…

- No, słucham? – Augusta posłała jej ostre spojrzenie.

- Daj spokój Gusia! Nie każesz jej chyba zdradzać tajemnic przyjaciół? – skarciła ją pani Tonks.

- Cicho Andy! Mój wnuk nie zjadł nawet moich słynnych blinów, a nie odmawiał ich sobie, od kiedy skończył roczek! Muszę wiedzieć! – nalegała Augusta.

Hermiona czuła, że jest naprawdę zmęczona. Marzyła już tylko o kąpieli, kolacji i może jeszcze o tym, by zasnąć dziś w ramionach męża…

- Nevilla spotkał drobny zawód… w związku z kobietą – powiedziała z niechęcią.

- Znasz ją? – Augusta zmierzyła ją uważnym spojrzeniem.

- Tak i zapewniam panią, że ona znosi to jeszcze gorzej od niego – odpowiedziała dość cierpko.

Ku jej zaskoczeniu, pani Longbottom uśmiechnęła się szeroko.

- Dobrze! Tylko to chciałam wiedzieć. Dziękuje ci, dziecinko! – powiedziała, po czym odwróciła się i odeszła.

- Musisz jej wybaczyć, bywa czasem niesamowicie apodyktyczna! – Andromeda wywróciła wymownie oczami.

Hermiona uśmiechnęła się do niej lekko.

- Mogłaby pani… Mogłaby ciocia przeprosić i pożegnać ode mnie dziewczyny? Chciałabym już wrócić do domu. To był długi dzień. Padam z nóg – westchnęła Hermiona.

- Naturalnie! Czym wracasz? – zapytała szybko Andromeda.

- Kominkiem – odpowiedziała, zbierając swoje rzeczy.

- A do pracy czym podróżujesz?

- Też kominkiem, mamy połączenie z Fiuu w apartamencie i zamku – odpowiedziała, nieco zdziwiona tymi pytaniami.

- To świetnie! – Andromeda uśmiechnęła się do niej promienie.

Hermiona odwzajemniła ten uśmiech i podeszła do kominka.

- Dbaj o siebie, kochanie! – poprosiła cicho pani Tonks.

- Dziękuję ciociu, ty również – odpowiedziała, po czym wskoczyła w płomienie, mimo wszystko czując jakiś dziwny, wewnętrzny niepokój po tej rozmowie.


💢💢💢

(Scena lekko 18+)


               Piątek… Kiedyś lubiła ten dzień tygodnia. Teraz był jej obojętny. Wróci do swoich komnat, otworzy butelkę whisky i najpewniej sięgnie po jakąś książkę…
W sumie mogłaby pójść znów do Dracona i Hermiony, ale wiedziała, że potrzebują też odrobiny prywatności.
Słodkie zakochańce!
Chciałaby, żeby już wyznali sobie wzajemnie, co do siebie czują, ale przypuszczała, że z dwójką takich uparciuchów wcale łatwo to nie pójdzie…

Jeszcze tylko wróci do gabinetu, po torebkę i żakiet i będzie mogła wyjść. Koniec udręki… Albo dopiero początek, licząc, że jutro był ten głupi ślub.
Nienawidziła taki uroczystości, ale w końcu był to ślub ministra magii, a ona była szefem departamentu. Nie mogła się nie pojawić…
Nerwowo przełknęła ślinę. Jeśli Neville przyjdzie tam jutro z jakąś kobietą, to chyba tego nie zniesie…

Los, postanowił chyba z niej nieco zaszydzić, bo gdy kraty na czwartym piętrze się rozsunęły, zobaczyła kogoś, o kim nieustanie myślała od prawie trzech tygodni…

- Cześć – Neville popatrzył jej w oczy.

- Cześć – wyszeptała, starając się opanować dudnienie swego serca i szykujące się do wypłynięcia na jej twarz rumieńce.

Longbottom wsiadł, a kraty się zasunęły. Pansy była zdziwiona tym, jak przestrzeń windy nagle wydała jej się mikroskopijna. Odniosła wrażenie, że jego obecność i zapach, wnikają w nią przez każdy por skóry…

Neville nawet nie podał na głos, gdzie miał zamiar dojechać…

Pansy już go chciała o to zapytać, gdy nagle winda stanęła pomiędzy piętrami.

- Jakaś awaria? – zdziwiła się.

Dopiero po kilku sekundach dostrzegła różdżkę w rękach Longbottoma. Czyżby to on zatrzymał windę?
Odwrócił się szybko w jej stronie i nim zdążyła choć otworzyć usta do pytania, złapał ją, przyparł do ściany i pocałował tak, jakby świat poza tą windą wcale nie istniał…
 
Upuściła dokumenty, które trzymała w rękach i z desperacją wplotła palce w jego włosy, pozwalając mu na pogłębienie tego pocałunku.

- Panss… - wyszeptał chrapliwie, trzymając ją tak blisko siebie, że nikt nie wcisnąłby pomiędzy nich nawet szpilki.

- Nev… - jęknęła, gdy poczuła jego usta i zęby na swojej szyi.

Zajęczała głośniej, gdy nagle wsunął jej dłoń pod spódnicę.

- Co ty… - wyszeptała, czując jak żądza prawie zwala ją z nóg, gdy dotarł palcami do jej satynowych majtek.

- Nic nie mów… Proszę… - wyszeptał, gdy wtargnął swoim gorącym dotykiem pod jej bieliznę.

- O Salazarze! – krzyknęła, zamroczona.

- Moja czarownica… Moja… - wyszeptał jej do ucha, a Pansy prawie zaszlochała z emocji.

Nagle jej majtki zniknęły, zapewne za pomocą zaklęcia. Sapnęła głośno i szybko sięgnęła do paska jego spodni.

Neville szybkim ruchem rozpiął jej bluzkę i namiętnie całował jej kształtne piersi. 
Wiedziała, że musieli się śpieszyć, dlatego szybko uporała się z paskiem i zamkami i oplotła go jedną nogą w biodrze. 

Wystarczyło tylko kilka chwili, by znalazł się w niej. Długie i płynne pchnięcia, wprawiały ich oboje w stan bliski szaleństwa. 

To był najbardziej dziki i wyuzdany seks, jaki przyszło im uprawiać, ale i tak jego pocałunki i to, co szeptał jej do ucha, sprawiały, ze to wszystko było najbardziej czułym i pięknym doznaniem w jej życiu.

Gdy orgazm w nią uderzył, łzy spłynęły jej po policzkach. On skończył chwilę później z cichym szeptem:

- Nie uwolnisz się ode mnie…

- Wcale nie chcę… - odpowiedziała, gładząc go po policzku.

Uśmiechnął się tuż przy jej ustach, po czym pocałował ją czule.
Właśnie wtedy winda ruszyła, najpewniej przywołana przez kogoś zniecierpliwionego zaklęciem

W mgnieniu oka doprowadzili się do porządku i stanęli w pewnej odległości od siebie.
Cho Chang i Demelzy Robins, ni jak nie skomentowały tej małej awarii, gdy winda stanęła na piętrze departamentu Pansy.

- Widzimy się jutro – rzucił za nią Neville, gdy ruszyła do wyjścia.

Spojrzała na niego przez ramię, po czym uśmiechnęła się lekko.

- Zapewne – odpowiedziała.

Dopiero idąc do swojego gabinetu, uświadomiła sobie, że po pierwsze nie rzuciła na siebie zaklęcia… A po drugie, wciąż nie miała na sobie majtek… Czyżby je zabrał?
Nie przypuszczała, że będzie, aż taki niepoprawny!
To nic. Musiała teraz zdobyć tylko eliksir po…
I tak warto było, bo to był najbardziej spontaniczny seks, jaki uprawiała w życiu…
Było wspaniale! 


💢💢💢


                Pogoda nie była najgorsza. Niebo było zachmurzone i wiał wiatr, ale zaklęcia cieplne i chroniące dawały radę. Najważniejsze, że nie padało!
Hermiona szła przez korytarz Azylu Feniksa w stronę komnat Parvati. Musiała być przy pannie młodej – jako jej pierwsza druhna, choć wcale nie miała na to ochoty. Nie wyspała się dzisiaj specjalnie, choć przecież przespała spokojnie całą noc…
Pansy pomogła jej ułożyć włosy i zrobić makijaż i tylko dzięki temu, nie rozpłakała się jeszcze nad swoim wyglądem.
Draco na jej widok w tej kiecce, zażartował tylko, że wygląda jak paralinka z Miodowego Królestwa… No jasne!
Całe szczęście, że porządnie ją wycałował na pożegnanie, by choć tym trochę poprawić jej humor. Cieszyła się, że szybko będzie mogła się przebrać.

💢💢💢


- I jak? – zapytała Parvati, obracając się w sukni.
Hermiona zmusiła się do uśmiechu. Dziwnie było patrzeć na tę szatę na innej kobiecie… Zwłaszcza, gdy przypomniało jej się, jak Draco rozdarł jej dekolt, gdy rzucił się na nią w apartamencie…
Aż poczuła od tego ciarki.

- Wspaniale! – odpowiedziała, przyglądając się eleganckiemu kokowi i dużym kolczykom, które dobrała do stroju Parvati.

- Padma się chwali, że ma jakiś diadem od ciotki Rona! – prychnęła. – A ja mam najpiękniejszą suknie ślubną świata! – wyszczerzyła się sama do siebie w lustrze.

- Cieszę się, że jesteś szczęśliwa – powiedziała dyplomatycznie Hermiona.

- A ty, jak się wtedy czułaś? – spytała, patrząc na nią uważnie.

Hermiona uśmiechnęła się delikatnie pod nosem.

- Byłam wściekła. Miałam ochotę zabić Dracona na miejscu… – przypomniała sobie.

- Teraz pewnie byłoby inaczej – Parvati uśmiechnęła się do niej.

- Sama nie wiem. Czasem nadal mam ochotę go udusić… – zaśmiała się.

- Nie wierzę! Wszyscy są w szoku, że tak super się wam układa… A Harry i Ron, to już chyba w największym.

- No cóż… - Hermiona wzruszyła ramionami i podeszła pomóc założyć Parvati długi welon.

- Mam nadzieję, że i nam się poukłada. Ja i Harry, jesteśmy razem od lat. Znamy się dobrze i umiemy pójść na kompromisy, ale Padma i Ron… Myślę, że on bierze ten ślub tylko z zemsty. Chyba liczy, na to, że to cię zaboli… - Parvati spojrzała na nią uważnie.

Hermiona dopiero teraz uświadomiła sobie, że jeszcze ani raz nie pomyślała dzisiaj o tym, że to jest dzień ślubu Rona. Że dziś zostanie on mężem innej…
Tak mocno zajęła się rozpamiętywaniem słodkich pocałunków męża, że nic innego nie zaprzątało jej myśli.

Uśmiechnęła się do Parvati.

- Mam nadzieję, że się mylisz, bo jeśli tak jest… Zawiódłby się. Życzę im szczęścia całą sobą! – zapewniła.

- Która by rozpaczała po Weasleyu, jakby mogła mieć Malfoya? – zaśmiała się Patil.

Hermiona już miała zamiar odpowiedzieć jej coś nieco chłodnego, gdy rozległo się pukanie do drzwi.
Poszła otworzyć.
Okazało się, że to Luna i Lavender. Dziewczyny przyniosły szampana i kieliszki.

- W samą porę! – ucieszyła się Parvati.

- Wszyscy już są, a kapłan też już czeka – oznajmiła im śpiewnie Luna.

- Mam wrażenie, że gdzieś już widziałam podobną szatę – Lavender spojrzała na suknie Parvati.

- To suknia ślubna Hermiony. Może widziałaś ją w twierdzy śmierciożerców? – spytała Patil.

Hermiona od razu zrozumiała, że jej podejrzenia okazały się słusznie. Lucjusz najpewniej kazał wyczyścić pamięć Lav i Lunie, tak by nie opowiedziały w Feniksie o Sun Zi i ceremonii zaślubin jej i Malfoya.

- Naprawdę miałaś taką piękną suknię? – spytała z niedowierzaniem Lavander.

- Jak widać – odpowiedziała sucho.

- Draco nie miał nic przeciwko temu, że dałaś ją Parvati? – spytała Luna.

- To był jego pomysł – odpowiedziała Hermiona.

- To prawda! Muszę mu jeszcze raz za to podziękować! – Parvati przyjęła od Luny kieliszek i z uśmiechem napiła się szampana.

- Toast za pannę młodą! – zaproponowała Hermiona.

- No właśnie! Zdrowie Parvati – powiedziała Lavender, unosząc swój kieliszek.

- Dzięki, kochane! – Patil stuknęła się ze wszystkimi lampką i prawie od razu wychyliła całą jej zawartość.

Hermiona umoczyła usta w alkoholu i skrzywiła się z niesmakiem. Szampan był paskudny. Najpewniej przywykła już do tego, który zawsze serwowano na przyjęciach Lucjusza. Był zapewne bardzo drogi i o wiele smaczniejszy.
Odstawiła kieliszek i sięgnęła po swój bukiet i bukiet panny młodej. Przedstawienie zaraz miało się rozpocząć.


💢💢💢


                Ron i Harry stali przy ołtarzu, za którym znajdował się już mistrz ceremonii. Obaj prezentowali się dobrze, w skrojonych na miarę smokingach, niemniej żaden z nich nie wyglądał na specjalnie szczęśliwego. Trochę ją to martwiło…
Poszukała wśród tłumu siedzących już po obu stronach czerwonego dywanu gości, dobrze jej znanej blond czupryny.
Odetchnęła lekko, gdy go zauważyła. Siedział z brzegu w piątym rządzie, tuż obok Pansy. Hermiona miała tylko nadzieję, że nie usiadł specjalnie z skraju, tylko po to, by w razie potrzeby faktycznie zamordować Pottera, albo Weasleya.

- Cześć Herm… - Neville stanął obok niej.

- Hej! – Hermiona przyjrzała mu się uważnie. – Świetnie wyglądasz! – dodała.

- Ty też, nie licząc tej foliowej ohydy, w którą one cię wpakowały – zaśmiał się, wskazując jej sukienkę.

- Daj spokój, chyba zrobiły to specjalnie, by wyglądać dziś najlepiej na tle innych – odpowiedziała rozbawiona.

- Widziałaś Pansy? – zapytał, uśmiechając się lekko.

- Siedzi obok Dracona w piątym rzędzie – odpowiedziała, przyglądając mu się uważnie.

- A tak, teraz widzę. Śliczna, jak zawsze…

- Pogadaliście? – zapytała, dopiero teraz sobie uświadamiając, że Pansy dziś rano, też nie wyglądała tak marnie jak ostatnio…

- Można tak powiedzieć – Neville mrugnął do niej porozumiewawczo.

Hermiona uśmiechnęła się szeroko.

- Bardzo się cieszę! – powiedziała entuzjastycznie.

- Zaczyna się – burknął, wskazując, że siedząca z boku niewielka orkiestra, zaczyna grać melodię na wejście.

Pierwsza ruszyła Fleur Weasley, pod rękę z Seamusem Finiganem.
Dalej Luna z Denisem Creveeyem.
Hanna Abott z Charliem Weasleyem.
Lavender Brown z Deanem Thomasem
Ginny  wraz z Georgem, wyraźnie gapiąca się na Malfoya, gdy obok niego przechodziła.

Hermiona wzięła głębszy oddech i złapała Nevilla pod ramię. Nadeszła ich kolej…
Szła z nim w stronę ołtarza, starając się nie patrzeć na Rona i Harryego, choć była pewna, że oni nie spuszczają z niej oka.

Gdy przechodziła obok Draco, zerknęła na niego, a on uśmiechnął się i mrugnął do niej. Odwzajemniła ten uśmiech. Jej cudowny mąż…

Rozdzielili się z Nevillem tuż przed Harrym, a ona stanęła obok Luny i Lavender.

- Herm… - szepnął.

- Cii…! – upomniała go i wskazała w stronę końca czerwonego dywanu.
Wszyscy goście wstali.

Arnold Patil, pękając z dumy, prowadził pod obie ręce, swoje córki bliźniaczki. Hermiona musiała obiektywnie przyznać, że choć suknia Padmy, w kształcie syreny i z długim trenem, też była bardzo ładna, to jednak Parvati prezentowała się o wiele lepiej. Ta szata była cudowna… Musiała zapamiętać, by przekazać Milicencie swoje słowa uznania za nią.


💢💢💢


              Hermiona wyraźnie widziała, jak Harry nerwowo przełyka ślinę. Chyba zaczął się stresować.  

                Pan Patil odprowadził wreszcie córki do ich narzeczonych, całując obie w policzek, przed przekazaniem ich w ramiona przyszłych mężów.
Molly Weasley i matka bliźniaczek, szlochały w eleganckie, koronkowe chusteczki.

- Moi drodzy, zebraliśmy się tutaj dzisiaj… - zaczął mówić mistrz.

Zauważyła, jak Ron nerwowo zaciska szczęki, wiedziała, że to oznaczało, że najchętniej uciekłby stąd jak najdalej. Harry też był spięty. No cóż, oby to był tylko stres…
Naprawdę miała nadzieję, że tego dnia, nie wybuchnie żadna afera.


💢💢💢

Ha!

I teraz pewnie dopiero Wam urośnie apetycik na kolejny rozdział, dobrze myślę? 😋

Ciekawa jestem co poza prośbą, groźbą, słodkimi oczami, poematami, wierszami, piosenkami, mailami i strasznymi Pandami jeszcze możecie wymyśleć, by wystraszyć znów VenioNarchie Despotyczną i zmusić ją (mnie) do dodania rozdziału? 😨

Na pocieszenie: Kinia już ma dla Was fajny spoiler z 35 😝

Buziaczki! 

Wasza tyranka grafomaniaczka 😉