>Rozejm< ETAP 32

 Dedykacja: Dla zagubionych... 😨


💢💢💢

                Skończyła czytać raport Bletchleya, dotyczący organizacji pracy w jej departamencie. Nie było źle, wszystko zdawało się grać i działać tak wydajnie, jak tylko się dało. Cieszyło ją to. Wtorkowy lunch miała zamiar zjeść samotnie w swoim gabinecie, wiedząc, że nie ma czasu na wędrówki do mugolskiego Londynu, jednak na krótko przed przerwą, Claudia wsunęła głowę do gabinetu.

- Masz gościa – oznajmiła.

- Tak?

- Pan Zabini do ciebie – odpowiedziała.

Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz. Czy powinna pozwolić mu wejść? Chyba nie powinien nic jej zrobić, zwłaszcza, że Sebastian ciągle będzie siedział w poczekalni. Niemniej…

- Niech wejdzie – odpowiedziała, wstając za biurka.

- Pani Malfoy… - Sebastian stanął obok Claudii.

- Powiedziałam, że może wejść! – podkreśliła oschle.

Claudia i Sebastian przesunęli się, a do jej gabinetu wkroczył Blaise, uzbrojony w piękny bukiet białych lilii.

- Witaj, w czym mogę ci pomóc? – zapytała Hermiona, wstając.

- Przyszedłem przeprosić – Zabini naprawdę wyglądał na skruszonego.

- Serio? – zdziwiła się, przyjmując od niego kwiaty.

- Tak! Zachowałem się jak skończony palant w piątek…– przyznał.

- Nie zaprzeczę – przyznała Hermiona, siadając i wskazując mu krzesło przy biurku.

- Bardzo, bardzo mi przykro. Czuję się z tym naprawdę podle. Wybacz mi proszę… - wyszeptał z bolesnym grymasem.

- Blaise…

- Naprawdę cię proszę Hermiono…Wybacz mi!  Zrobię, co zechcesz! – zapewnił z ręką na sercu.

- Spróbuję – obiecała cicho.

- Nigdy jej nie odzyskam, prawda? – spytał cicho, chowając twarz w dłoniach.

- Naprawdę nie wiem, Blaise… - odpowiedziała dyplomatycznie.

- Wiesz… Ja też wiem. Przepraszam, że tak dałem dupy… Nie umiem się teraz z tego ogarnąć! – westchnął.

- Rozumiem, że to nie łatwe.

- Straciłem już Pansy… Nie mogę jeszcze stracić Dracona, jest mi bliski niczym brat – mówił z goryczą.

- To z nim powinieneś o tym porozmawiać – odpowiedziała od razu.

- Nie wybaczy mi, jeśli ty tego nie zrobisz. Powiedziałem te wszystkie podłe bzdury, zupełnie nie świadomy tego, że on naprawdę się zaangażował… Przepraszam, jeśli popsułem coś pomiędzy wami – mówił rozemocjonowany.

- Spokojnie, wszystko jest w porządku – pocieszyła go.

Zabini uśmiechnął się delikatnie pod nosem.

- Wybaczysz mi i pozwolisz się z nim nadal przyjaźnić? – spytał cicho.

- To on musi tego chcieć. Ja nie mam nic przeciwko, jeśli… obiecasz dać Pansy i Nevillowi spokój – zaznaczyła.

- Dam im spokój. To, że poszła do swojego ojca i namówiła go na rozmowę z moją matką, dobitnie pokazało mi, że ona nie widzi już dla nad nawet najmniejszych szans. Wszystko przepadło…

- Przykro mi… Naprawdę… - wyszeptała Hermiona.

- Mnie też, kurewsko! No nic, mam nadzieję, że uda mi się chociaż pogodzić ze Smokiem – powiedział, wstając.

- Powinieneś spróbować – uśmiechnęła się do niego pocieszająco.

- Dziękuję Hermiono. Do zobaczenia… - Blaise uśmiechnął się smutno, po czym wyszedł z jej gabinetu.


💢💢💢


Gdy zamykał za sobą drzwi, gwałtowna fala ciepła uderzyła w jej górną wargę.

- Och! – wyrwało jej się z ust.

Czyżby ktoś uderzył Dracona? O Merlinie!
Jej serce galopowało, a dłonie gwałtownie się spociły. Postanowiła, jak najszybciej to sprawdzić.
Nie zważając na Claudię i Puceya, wybiegła ze swojego gabinetu i skierowała się do jego biura. Oby to nie było nic poważnego…


💢💢💢


              Beatrice oświadczyła jej, że Malfoy pojechał na górę do swojego ojca, który go wezwał. Ta informacja zaniepokoiła ją jeszcze mocniej. Czyżby to Lucjusz uderzył syna? Ale jeśli tak, to za co? I czy to miało jakiś związek z nią samą? Chciałaby wiedzieć…

Oparła się o jego biurko i nerwowo zagryzła wargę. Oby nic mu nie było… Oby nic…
Po dziesięciu minutach Draco wrócił do gabinetu. Na jego twarzy nie było żadnego śladu po urazie.

- Co tu robisz? – przywitał ją dość chłodno.

- Poczułam ciepło – odpowiedziała, podchodząc do niego.

- Ach! To! – Draco uśmiechnął się pod nosem – Nie uwierzysz… Uderzyłem się drzwiami! – powiedział, po czym wyminął ją i poszedł usiąść za biurkiem.

- Uderzyłeś się drzwiami? – powtórzyła, niedowierzając.

- Tak. Ojciec mnie zagadał, odwróciłem się, pociągnąłem za mocno za klamkę i w efekcie rozbiłem sobie wargę. Nic poważnego – mówił, przeglądając jakieś papiery na swoim biurku.

Hermiona odniosła dziwne wrażenie, że ją ignoruje.

- Na pewno wszystko w porządku? – spytała cicho.

- W jak największym – odpowiedział, wciąż nie unosząc głowy.

- Dobrze, w takim razie do zobaczenia po pracy – mruknęła, odwracając się do wyjścia.

- Hermiono?

- Tak?

- Wróć dziś proszę z Pansy, ja najpewniej będę musiał zostać dłużej. Ojciec zwalił na mnie część swoich zdań i nie wiem czy w ogóle stąd wyjdę – rzucił jej krótkie spojrzenie i znów wrócił do papierów.

- Skoro musisz – odwróciła się i wyszła, przełykając łzy.
Nie wiedziała co mu zrobiła, ale wyraźnie czuła, że Draco zamierzał się od niej odciąć. A ona nic nie mogła na to poradzić.


💢💢💢

                Nie pomyliła się. Przez trzy dni, wracał z pracy dopiero, gdy ona już spała, a wychodził, nim Hermiona skończyła rano brać prysznic. Nie odwiedzał jej w gabinecie, nie zapraszał na lunche, nie przysyłał jej żadnych przesyłek wewnętrznych i nie dotykał jej… Wcale.
Kładł się na drugim końcu łóżka, zimny i odległy, a ona tłumiła łzy i szloch, nie rozumiejąc co takiego się wydarzyło, że nagle już jej nie chciał. Bała się jednak, że w grę może wchodzić inna kobieta…
Wiedziała, że długo tak nie wytrzyma.

💢💢💢


                Obiecała sobie, że porozmawia z nim przez weekend, gdy znów przeniosą się do apartamentu. O ile do tego dojdzie… Przez to wszystko nie miała ochoty jeść, a jej sen był krótki i płytki.

W nocy z czwartku na piątek, Draco znów wrócił bardzo późno. Obudził ją szum wody w łazience. Zagryzła wargę i odetchnęła cicho. Nic nie mogła zrobić, poza udawaniem, że śpi. Musiała zebrać myśli przed tą rozmową.

Poczuła, jak wsuwa się do łóżka z ciężkim westchnieniem. Widać, był bardzo zmęczony. Położył się znów na drugim końcu, a Hermiona zacisnęła mocno powieki, próbując powstrzymać wzbierające w niej łzy.
Nagle poczuła jego dłonie na swojej talii. Przyciągnął ją mocno do siebie i wtulił twarz w jej włosy.

- Salazarze, nie mogę tak dłużej! - wyszeptał, sunąc nosem po jej szyi.

- Puść mnie! – warknęła, odsuwając się. – Nie odzywasz się do mnie trzy dni, choć nie wiem dlaczego, teraz myślisz, że jak gdyby nigdy nic będziemy się pieprzyć? 

- Przepraszam kochanie… Wiem, że dupek ze mnie – wyznał cicho, znów kładąc na niej swoje ręce.

- Powiesz mi, co ci zrobiłam, że tak się zachowujesz? – spytała z goryczą.

- Nic. To moja wina, przepraszam – powtórzył, całując ją lekko w szyję.

- I tylko tyle? – zdenerwowała się, odtrącając jego rękę ze swojej talii.

- Nic więcej nie mam do powiedzenia, poza tym, że wcale nie chce dziś od ciebie seksu. Chcę cię tylko przytulić i poczuć twój zapach – wyznał, wciągając ją w swoje ramiona i przytulając mocno.

- Masz kogoś? – spytała.

- Co? – Draco uniósł głowę i spojrzał na nią, pomimo panującej w sypialni ciemności.

- Skoro nie chcesz ode mnie seksu, to zapewne masz jakąś nową kochankę… - wyszeptała, nie potrafiąc ukryć goryczy.

- Hermiona… Nigdy w życiu nie zamieniłbym cię na inną! - mówił, składając na jej szyi i ramieniu drobne pocałunki.

- Więc, o co w tym wszystkim chodzi? – zapytała.

- O to, że nie mogę cię stracić… - wyszeptał jej do ucha, całując je namiętnie.

Hermiona chciała mu coś odpowiedzieć, ale nagle nic nie przyszło jej do głowy.
Jak odpychanie jej od siebie, miało mu zagwarantować, że przy nim zostanie, skoro w czasie ostatnich trzech dni, wielokrotnie rozważała możliwość ucieczki? Nie miała kompletnie pojęcia… To było takie pogmatwane i niezrozumiałe…

- Śpij już, skarbie… W weekend wynagrodzę ci te gorzkie dni – zamruczał, jej do ucha.

- Nie musisz. Nie jestem nikim ważnym, byś musiał się przejmować tym, co czuję… - wyszeptała, tłumiąc łzy.

- Jesteś dla mnie wszystkim – odpowiedział, oplatają ją szczelnie swoimi ramionami i wsuwając swoją nogę pomiędzy jej.

Westchnęła cicho… Chciałaby móc mu wierzyć… Ale nie potrafiła. Chyba nigdy nie będzie do końca potrafiła.
Nie odsunęła się jednak, tylko zasnęła w jego ramionach, otulona ciepłem jego oddechu i ukołysana biciem jego serca.


💢💢💢


                Gdy obudziła się w piątek rano, jego już nie było. Znów wyszedł, nie czekając na nią. Zachciało jej się gorzko roześmiać. I po co mu była, ta nocna rozmowa, skoro nic się nie zmieniło? Po co ją okłamywał? Może liczył, że zmięknie i naprawdę pozwoli mu się przelecieć? Dupek!


💢💢💢

                Po fatalnym dniu, poranek wcale nie był lepszy. Ledwo napiła się swojej kawy, a przyleciała przesyłka wewnętrzna z zaproszeniem na lunch od Parvati Patil… Chciałaby jej odmówić i zasłonić się pracą, ale Parvati napisała, że chodzi o sprawy związane ze ślubem, który miał się odbyć już za niespełna trzy tygodnie. Nie mogła się z tego wykręcić, skoro już zgodziła się zostać jej pierwszą druhną…

                Parvati czekała na nią w atrium, ku jej przerażeniu wraz z Padmą i Ginny… No tak, w końcu to był podwójny ślub.

- Cześć! Przeniesiemy się kominkiem na Pokątną, mam rezerwację w „Dziurawym Kotle” – poinformowała ją Parvati, gdy Hermiona do nich podeszła.

- Nie za niskie progi, dla szanownej pani Malfoy? – zakpiła Ginny.

Hermiona zmierzyła ją wzrokiem.

- Pytasz o restaurację, czy swoje towarzystwo? – zripostowała.

Padma nie zdołała ukryć parsknięcia śmiechem, widząc wściekłą minę Ginny.

- Dziewczyny, proszę was! Nie musicie wracać do przyjaźni, ale tolerancja byłaby mile widziana! – skarciła je Parvati.

- Ginny to się tyczy zwłaszcza ciebie. Skończ z tymi pretensjami do Hermiony. Nie wydała się za Malfoya z własnego wyboru! – przypomniała jej Padma.

- Ale z własnego wyboru, daje mu du…

- Dość! – przerwała jej Hermiona. – Ja i Ginny w ogóle nie musimy ze sobą rozmawiać. Chodźmy na ten lunch i załatwmy to jak najszybciej.

- Dzięki, Hermiono – Parvati spojrzała na nią z wdzięcznością, gdy ustawiły się razem w kolejce do Fiuu, by przenieść się na Pokątną.

                Restauracja była gwarna i głośna, ale Hermiona rzuciła na nie zaklęcie separujące i dlatego mogły spokojnie porozmawiać. Ginny faktycznie nie odzywała się już do niej, ale ciągle rzucała jej złowrogie spojrzenia.

- Fleur ma naprawdę cudowny gust, dlatego zgadzam się, że bladozłoty, to idealny kolor na suknie, zwłaszcza przy twoich włosach, Ginny. Świetny byłby też zielony, ale Ron w życiu by tego nie zniósł – zaśmiewała się Padma.

- W kwestii sukni ślubnej… - Parvati zwróciła się do Hermiony. – Twoja szata, to najcudowniejsza rzecz, jaką w życiu widziałam. Nie mogę się zgodzić na to, byśmy ją pocięły i poniszczyły… Wiem, że proszę cię o wiele, ale czy zgodzisz się, bym poszła w niej do ślubu?

- Co? – padło z trzech ust równocześnie.

- Nie ośmielisz się! – syknęła Ginny.

- A czemu właśnie ty ją masz mieć, co? – warknęła Padma.

- Ja… Nie mam nic przeciwko, ale Harry… - Hermiona nie wiedziała, jak wyrazić swoje obawy.
Po prostu nie chciała, by Potter patrzący na Parvati w jej sukni, wyobrażał sobie, że to nadal ona…

- Nie twój interes Weasley, więc siedź cicho. A ty Padmo, pamiętaj, że to ja dostałam tę suknię w prezencie od Hermiony. Ty dostaniesz w zamian cały skandynawski jedwab od Parkinson. Możesz sobie zrobić ten wymarzony królewski tren – wycedziła Parvati w stronę siostry.

- Zbytek łaski! – odwarknęła tamta.

- To jak, Hermiono? Naprawdę nie masz nic przeciwko temu, bym ją ubrała? – spytała cicho.

- Jeśli jesteś pewna, że to dobry pomysł… Jak wspomniałaś, podarowałam ci ją, jest twoja… - Hermiona czuła się nieco skrępowana.
Naprawdę mocno dziwiła się Patil, że zdecydowała się na podobny krok. Ona w życiu nie założyłaby na siebie sukni po Astorii Greengrass…

- Świetnie. Omówmy teraz kwestię rozsadzenia gości i terminu przymiarek waszych sukienek. Oczywiście, możecie się potem przebrać, te jednakowe kreacje są niezbędne tylko na część oficjalną – tłumaczyła Parvati.

- Żeby chłopców nie kusiło podglądanie, całe przedsięwzięcie przenieśliśmy do domu babci Nevilla, to tam musicie przyjechać na przymiarki – dodała Padma.

- W weekend czy w tygodniu? – spytała Hermiona.

- Jeszcze nie wiemy. Masz jakieś plany weekendowe? – spytała Padma.

- Porostu w weekendy jestem w apartamencie i nie mogę użyć tam swobodnie kominka, dlatego pozostaje mi teleportacja – odpowiedziała.

- A tak! Parvati wspominała, że macie prywatny apartament… - Padma uśmiechnęła się pod nosem. – To musi być wygodne, mieć tak dużo pieniędzy…

- Nawet tego nie zauważam – odparła cicho Hermiona, a Ginny parsknęła pod nosem z pogardą.

- Masz na palcu pierścień, wart więcej niż pół Pokątnej… Jak możesz o tym nie myśleć? – warczała.

- A ty myślisz, że noszę go, bo chcę? Już ci mówiłam, że muszę… - Hermiona poczuła się nagle bardzo zmęczona.

Nie miała już siły znosić tych ataków Ginny.
Dziesięć lat witały się i żegnały uśmiechem. Wspierały się, gdy Harry i Ron wyruszali na trudne misje, albo wtedy, gdy umarł Pan Weasley…

- Dlaczego tak łatwo przyszło ci mnie znienawidzić? – spytała cicho, gdy Padma i Parvati wybierały desery z karty.

- Dlaczego tak łatwo przyszło ci go zaakceptować? – odparła Ginny.

- Pytasz mnie o coś, czym sama wiesz najlepiej… Jak łatwo się w nim zakochałaś, co?

Ginny uśmiechnęła się kwaśno pod nosem.

- Jestem czarownicą czystej krwi, zawsze uważaną, za ładniejszą od ciebie. Oczywiście nie tak mądrą, ale ładniejszą, zabawniejszą, bardziej otwartą… Dlaczego wiec Malfoyowie wybrali ciebie, mugolaczkę na jego żonę? Nie pojmuję tego…

- Nie oni mnie wybrali, tylko magia. Nie planowali, że poślubię Dracona. To magia go wskazała – wytłumaczyła jej, kończą swój kieliszek wina.

- Ale ta magia nie kazała ci się z nim rżnąć! – warczała.

- A tobie nic nie kazało się w nim zakochać! – przypomniała jej Hermiona.

- Nie porównuj nas do siebie! Z mojej strony to jest szczere uczucie… Ty próbujesz go omotać tylko z wyrachowania!

Hermiona kątem oka zauważyła, że Parvati i Padam chciwie przysłuchują się ich rozmowie.

- Wierz w co chcesz. Mało mnie to obchodzi – westchnęła Hermiona, czująca zbliżający się ból głowy.

- Ginny… Dlaczego masz pretensje do Hermiony o to, że jest szczęśliwa? Widziałaś, jak Malfoy na nią patrzy? Jak na jedyną kobietę na świecie… - wtrąciła Parvati.

- Bzdura! On udaje! – zezłościła się Ginny.

- Nie mówmy o tym, bo to bez sensu. Możemy zająć się deserem, czy macie jeszcze jakieś sprawy związane ze ślubem? – spytała Hermiona.

Padma i Parvati szybko wymyśliły jeszcze milion ważnych tematów, dotyczących kwiatów, świeczek i orkiestry, a Hermiona była im poniekąd za to wdzięczna. Przynajmniej nie musiała dłużej rozmawiać z rudą. Dziś dobitnie do niej dotarło, że straciła jej przyjaźń na zawsze…


💢💢💢


                Gdy kelner podał im rachunek, Hermiona zauważyła, że siostry Patil popatrzyły na nią niezbyt dyskretnie. Szybko zrozumiała. Zaprosiły ją na lunch związany z ich ślubem i liczyły teraz, że to ona za niego zapłaci, jako ta najbogatsza. W pierwszej chwili planowała odmówić i pokryć tylko swoją część rachunku, ale zmieniła zdanie. Skoro Ginny uważa, że sypia z Malfoyem z powodu jego pieniędzy, to nie zamierzała wyprowadzać jej z błędu.
Płynnym ruchem odebrała paragon, po czym wydobyła z portfela garść galeonów, tak by było widać, że zostawia hojny napiwek.

- Nie musiałaś… - wtrąciła bez przekonania Parvati.

- To dla mnie przyjemność! – zapewniła ją Hermiona, w duchu zastanawiając się, czy bliźniaczki nie będą teraz chciały często z nią gdzieś wychodzić.

Od zawsze wiedziała, że były cwane i sprytne… No cóż…


💢💢💢

 
               Pierwszym co zauważyła, po wyjściu z kominka w atrium był fakt, że znajdowało się w nim całe ministerstwo. Nerwowi czarodzieje z różdżkami w pogotowiu. Coś musiało się stać…

- Hermiona! – głośny okrzyk Pansy, przebił się przez tłum.

Hermiona szybko przecisnęła się w jej stronę, czując narastającą panikę, bowiem nigdzie nie widziała Dracona.

- Co się stało? – spytała rozedrgana.

- Z laboratorium eksperymentalnej nawiała śmierciotula i grasuje teraz po korytarzach, na pewno cholernie głodna! – tłumaczyła jej gorączkowo Pansy.

- O Merlinie! Ewakuowano wszystkie piętra? – spytała z przestrachem.

- Tak, ale ciebie nigdzie nie było i Draco wbrew woli aurorów, wrócił cię szukać… Neville pojechał razem z nim… - Pansy przełknęła łzy.

Hermiona poczuła, że robi jej się słabo… Jak to pojechali jej szukać? A co jeśli spotkają tam tego stwora…?

- Byłam na lunchu…

- Nie dałaś Smokowi znać, że wychodzisz? – spytała, mocno ściskając jej przedramię.

- Nie…. Ja… - przełknęła łzy.

Nie chciała mówić Pansy, że ostatnio miedzy nimi nie jest najlepiej.

- Co robić…? – Parkinson zaszlochała.

- Muszę go znaleźć! – zdecydowała Hermiona, ruszając w stronę wind.

- Mowy nie ma! Draco by mnie zabił, gdybym cię tam teraz puściła. Aurorzy patrolują wszystkie biura i korytarze, na pewno wszystko dobrze się skończy… - szeptała Pansy.

Hermiona poczuła, jak drżą jej ramiona. Jeśli przez nią coś mu się stanie, to nigdy sobie tego nie wybaczy!

- Nic im nie będzie… - zapewniała ją łamiącym głosem przyjaciółka.

- Hermiona… - Harry dopchał się do niej i złapał ją za ramię, a na jego twarzy zarysowała się widoczna ulga.

- Złapali już tę gadzinę? – spytała z nadzieją, nawet nie rejestrując tego, że narzeczona Pottera stoi kilka metrów dalej, a on w ogóle się nią nie interesuje.

- Nie, ale Kingsley i reszta wciąż szukają. To prawda, że Malfoy wrócił na górę? Nierozważnie…

- Powiedź aurorom, że muszą mnie tam wpuścić! Nie przeżyję jeśli coś mu się stanie… - wyszeptała, czując wzbierający w piersi szloch.

Harry spojrzał na nią w szoku.

- Herm ja…

- Hermiona! Patrz! – zawołała Pansy, wskazując jej na windę.

Kraty się rozsunęły, a ze środka wyszedł Neville i Draco, obaj wyraźnie spięci i zaniepokojeni. Ich miny zmieniły się jednak, gdy je obie dostrzegli.

Hermiona wyrwała ramię z uścisku Pottera i biegiem, nie zważając na wysokie szpilki, ruszyła w stronę męża, którzy też zmierzał do niej szybkim krokiem.
Po chwili wpadła w jego oczekujące ramiona, z ulgą wzdychając w jego szyję.
Malfoy objął ją mocno, oddychając głęboko, jakby właśnie ogromny kamień spadł mu z serca.

Obok nich Pansy tonęła w czułym uścisku Nevilla.

- Gdzieś ty była? Prawie zwariowałem z niepokoju! – wyszeptał w jej włosy Draco, wciąż obejmując ją z całej siły.

- Na lunchu z siostrami Patil – odpowiedziała, odrywając się od niego i przełykając łzy.

- Nigdy więcej nie wychodź bez zostawienia informacji gdzie idziesz! I przysięgam, że ten idiota, Pucey zapłaci mi za to, że znów cię nie upilnował…! - mówił, dziwnie zdławionym głosem, na powrót mocno przygarniając ją do swojej piersi.

- Mogłeś użyć pierścienia – przypomniała sobie.

- Nie chciałem tego robić w ministerstwie. Feniksy nie powinny wiedzieć o jego mocy – przyznał, pochylając się i muskając ustami jej skroń.

- Na pewno całe ministerstwo się teraz na nas gapi – zorientowała się, odsuwając się nieco, nagle skrępowana tym, że tak mocno odsłoniła się ze swoimi uczuciami przed wszystkimi.

- Niech patrzą! – jedna jego dłoń zsunęła się niżej, lądując prawie na jej pośladku.

- Przestań… - poprosiła cicho.

- To mnie pocałuj! – zażądał.

Hermiona uniosła głowę i spojrzała na niego.

- Co?

- Ty mnie, tak żeby wszyscy widzieli, że sama tego chcesz – odpowiedział. 

Hermiona wiedziała, że wcale nie żartował. Uniosła rękę i delikatnie położyła ją na jego karku, po czym sięgnęła jego ust, całując go krótko. Chciała się szybko odsunąć, ale nie pozwolił jej na to, wplatając palce w jej włosy i pogłębiając pocałunek.

Oderwali się od siebie, a Hermiona miała nadzieję, że rumieńce zażenowania nie spalą jej zaraz na wiór.
Mogła się założyć, że nie mniej niż sto osób widziało tę scenę.

- Potter prawie płacze – uśmiechnął się wrednie Draco.

- Greengrass pewnie dawno już uciekła, zalana łzami – mruknęła Hermiona, odsuwając się od niego i poprawiając pasek torebki, który zsunął jej się z ramienia.

Draco objął ją w pół i zaczął prowadzić w stronę kominka. Kątem oka zauważyła, jak Neville szepcze coś do ucha, wyraźnie zarumienionej Pansy.

Idąc, starała się unikać spojrzeń ich współpracowników. Wiedziała, że nie odrywają od nich swoich oczu. Trudno! I tak ciągle o nich plotkowano. Nic nie mogła na to poradzić.

- Dobrze, że nic wam nie jest! – Pansy uwieszona na ramieniu Longbottoma, uśmiechnęła się do przyjaciół.

- Tak, to było dość emocjonujące przedpołudnie – zaśmiał się blondyn.

- Panie Malfoy… - Sebastian Pucey zjawił się obok nich.

- Jak to się dzieje, że znów dajesz dupy, Pucey? Jak mogłeś nie zapytać z kim Hermiona idzie na lunch,  nie odprowadzić jej do atrium, ani nie powiadomić zewnętrznej ochrony? – warczał Draco.

- Ja przepraszam! Claudia prosiła mnie o pomoc z przeniesieniem dokumentów do archiwum… - Sebastian był cały czerwony.

- Dość tego! Od jutra możesz szukać…

- Nie! – przerwała mu Hermiona. – Nie wiń Sebastiana, bo to ja zawaliłam. Nie chcę innego ochroniarza! Nie możesz go zwolnić! – stanęła w obronie Puceya.

Draco wywrócił oczami i westchnął cicho.

- Jesteś za dobra. Ale nie będę się teraz o to kłócił. A ty Pucey, jeszcze raz nawalisz, to nie znajdziesz pracy, nawet jako cieć w mugolskiej świetlicy, zrozumiałeś? – Draco posłał mu ostre spojrzenie.

- Oczywiście! Dziękuję panu, a zwłaszcza pani… - Sebastian ukłonił im się nisko.

- Przekaż mojej sekretarce i asystentce mojej żony, że resztę dnia będziemy pracować w apartamencie. Nie mam zamiaru tu stać i czekać, aż ci nieudacznicy znajdą tego potwora – krytykował.

- Oczywiście! Już się robi! – zawołał szybko Sebastian, po czym ruszył pędem w stronę Claudii.

- Wpadniecie dziś do nas? – Hermiona zwróciła się do Pansy i Nevilla.

- W sumie… - zaczęła Pansy.

- Niestety nie, bo mamy już inne plany na wieczór – Nev zaśmiał się uroczo.

- Mamy? – zdziwiła się Pansy.

- Owszem. Liczę, że dasz mi się porwać… - Longbottom mrugnął do niej zalotnie.

- Jasne! Z największą przyjemnością! – Pansy promieniała.

- A my mamy w domu eliksir przeciwwymiotny? – sarknął jej do ucha Draco.

Hermiona zaśmiała się i szturchnęła go łokciem 
Blondyn pokręcił głową z dezaprobatą, po czym odwrócił się w stronę kominka i wciąż trzymając ją w ramionach, przeniósł ich do apartamentu.


💢💢💢


Zakończenie weekendu musi być, prawda? 😉
Pozdrawiam Was i do zobaczenia 😋