2. Teraz nie mów... wciąż pamiętam!

 Dedykacja: Dla sentymentalnych! 💜



💞💞💞

Hermiona westchnęła ciężko i rozmasowała obolały bark. W ostatnim tygodniu przeczytała wszystko, co udało jej się znaleźć na temat magicznych rozwodów. Szybko ustaliła, że prawnik z którego usług skorzystali w Monako w sprawie dotyczącej anulacji małżeństwa, umarł tego samego dnia i nie przekazał ich nigdzie dalej. W ten sposób, ich małżeństwo po tygodniu zostało prawnie zawiązane, a odpowiednie dokumenty trafiły do Brytyjskiego Ministerstwa Magii.
Prawdziwy cud, że żaden dziennikarz, nigdy tego nie odkrył. Nie miała wątpliwości, że taki skandal magiczny świat przeżywałby naprawdę bardzo długo.

            Sięgnęła po lampkę wina i jeszcze raz rzuciła okiem na dokumenty. Magiczne rozwody były bardzo trudne do przeprowadzenia, a jeśli małżeństwo trwało ponad pięć lat, to już w ogóle sprawa była pogmatwana niczym Numerologiczna Teoria Względności.

            Musieli załatwić świadków, stosy dokumentów, przejść konsultacje z psychomagami i pracownikami ministerstwa, wynająć naprawdę genialnych prawników, a na koniec stanąć ramię w ramię przed Wizengamotem i jednogłośnie zapewnić pięćdziesięciu wysokich rangą czarodziejów, że to małżeństwo jest definitywnie skończone.
Hermiona gruchnęła pustym śmiechem. Jakie małżeństwo? To była najbardziej lekkomyślna rzecz, jaką w życiu popełniła…!


💞💞💞


Jej rozmyślania przerwało pukanie do drzwi.
Zdziwiła się i wstała, szybko zawiązując swój szlafrok. Kto to mógł być o takiej porze?

- Hej… - Ginny uśmiechnęła się do niej smutno na powitanie.

- Cześć! Wchodź! Czy coś się stało? – spojrzała na przyjaciółkę.

- Harry miał ciężki dzień w pracy. Trochę się pokłóciliśmy… – wyznała, przełykając łzy.

- Znów wyżył się na tobie? – Hermiona gniewnie zacisnęła pięści.

- To nie tak… Sama to sprowokowałam – Giny westchnęła ciężko i opadła na kanapę.

- Przestań go tłumaczyć! Jesteście młodym małżeństwem, powinniście cieszyć się każdą, wspólną chwilą!

- Będziemy się tym cieszyć, jak Harry wreszcie dostanie ten awans. Na razie, jest zbyt spięty i nerwowy… – Ruda uśmiechnęła się smutno, przyjmując od Hermiony lampkę czerwonego wina.

- Jeśli chcesz, to z nim pogadam - zaproponowała z delikatnym uśmiechem.

- Nie trzeba! Masz dość swoich problemów – Ginny spojrzała na stos papierów leżących na stoliku.

- Jego sekretarka wreszcie dziś mi odpisała. Może się ze mną spotkać jutro rano – Hermiona sięgnęła po wino, chcąc ukryć przed przyjaciółką swoje zdenerwowanie.

- Serio? To świetnie! Ciekawe co powie, kiedy się dowie o tym, że wciąż jesteście małżeństwem…

- Nie jesteśmy małżeństwem! – warknęła Hermiona.

- Prawnie jesteście – Ginny uśmiechnęła się do niej przekornie.

- Sama nie wiem, jak mogłam tego nie dopilnować! Czuje się, jak skończona idiotka… - wyszeptała.
Ruda położyła jej dłoń na ramieniu.

- Chciałaś jak najszybciej o tym zapomnieć. Pamiętam, co wtedy przeżywałaś… Z drugiej strony, on też tego nie sprawdził. Nie może mieć do ciebie o to pretensji! – Ginny uśmiechnęła się do niej pocieszająco.

- Mam nadzieję, że coś wymyśli, bo jak nie… George mi tego nigdy nie wybaczy! – jęknęła i ukryła twarz w dłoniach.

- Przecież nie zrobiłaś tego specjalnie! Jedyne, o co może mieć pretensje, to fakt, że nie powiedziałaś mu, że po wojnie miałaś krótki romans z Malfoyem.

- Dobrze wiesz, co wszyscy twoi bracia o nim myślą. Znienawidzi mnie, jeśli się o tym dowie! – Hermiona otarła łzę.

- George nie może mieć ci za złe tego, że kiedyś byłaś zakochana w innym! – zdenerwowała się Ginny.

- Wcale nie…

- Przestań! Obie wiemy, że to nie był tylko fajny seks! Oddałaś mu wszystko. Swoją przyjaźń, dziewictwo, serce, a na koniec swoją rękę. A ten idiota to wszystko zaprzepaścił… - Ginny z dezaprobatą pokręciła głową.

Hermiona znów sięgnęła po wino, chcąc jakimś sposobem zmyć tę gulkę, która nagle zacisnęła się w jej gardle. Nie lubiła o tym wszystkim pamiętać. Minęło szczęść lat, ale nie wiedzieć czemu, te wspomnienia nadal bolały.

- Wiesz już co jutro założysz? – zapytała Ginny z uśmiechem.

- Jeansy i t-shirt.

- Co? Chyba żartujesz! Nie widziałaś go sześć lat i chcesz przed nim stanąć w spranej koszulce? Mowy nie ma! – Ginny zerwała się z kanapy i nim Hermiona zdążyła ją powstrzymać, Ruda już nurkowała w jej szafie.

💞💞💞


            Uśmiechnęła się lekko. Musiała się opanować i jutro zachowywać się odpowiedzialnie i profesjonalnie. Nie może się zaczerwienić, ani co gorsza się przed nim rozpłakać. Powie mu to, co ma do przekazania i pozostawi sprawę w jego rękach. I tak miał większe możliwości, żeby to załatwić, bez zbędnego szumu. Liczyła, że dla dobra swojego związku będzie chciał mieć to szybko z głowy i że już wkrótce nazwisko Malfoy, raz na zawsze zniknie z jej papierów w ministerstwie.

 
💞💞💞

Lód zabrzęczał wdzięcznie w kryształowej szklaneczce, a odgłos dolewanej do niego whisky, tylko potęgował przyjemne dźwięki. Draco napełnił po równo oba naczynia i podał jedno z nich siedzącemu na kanapie w jego salonie Zabiniemu.

- Normalnie nie mogę uwierzyć, że ona jutro, ot tak do ciebie przyjdzie! – Blaise zrobił wielkie oczy i zdrowo łyknął ze szklanki.

- Ciągle zachodzę w głowę, o co może chodzić…?

- Może o twoje zaręczyny? Może teraz zrobiła się zazdrosna i przyjdzie cię odzyskać? – zaśmiał się Blaise.
Draco spojrzał na niego z niechęcią i sam umoczył usta w alkoholu.

- Przecież wiesz, że wyznaczyła datę ślubu z Bezuchym Wieprzlejem!

- A może potrzebuje pieniędzy? Nie powiem ci skąd to wiem, ale podobno rozpytywała w Gringottcie o duży kredyt na rozwinięcie działalności swojej księgarni.

- Serio? To ciekawe! Zawsze kochała książki. Założę się, że ta księgarnia daje jej dużo radości – westchnął cicho i usiadł obok przyjaciela.

- Dasz jej tę pożyczkę, jeśli o nią poprosi? – zapytał Zabini.
Draco spojrzał na niego kątem oka.

- Niby czemu miałbym to zrobić? Niech poprosi o takie przysługi swojego narzeczonego!

- A jeśli będzie próbowała cię zaszantażować? Na przykład tym, że rozpowie wszystkim, o tym, co was kiedyś łączyło? – Blaise patrzył na niego przenikliwie.

- Powodzenia! Jej to zaszkodziłoby o wiele bardziej niż mnie. Wiesz, co się o mnie mówi w kręgach towarzyskich magicznego świata?

- Wiem! Dużo tego było, ale moje ulubione to: „Malfoy szybciej laski zalicza, niż Krum łapie znicza!” – Blaise zaklaskał w dłonie, krztusząc się ze śmiechu.
Draco skrzywił się lekko. Jego wielka sława niepoprawnego Casanovy, była mocno przesadzona, ale nigdy nie próbował z tym specjalnie walczyć.

- A o niej wszyscy mówią, że to anioł w ludzkiej skórze. Brakuje jej tylko skrzydełek i aureolki – Draco nie mógł sobie podarować odrobiny sarkazmu.

- Ty jeden wiesz, że to nieprawda. Panna Granger, wcale nie jest taka święta!
 
- Przynajmniej kiedyś nie była… – wstał, by dolać im alkoholu.

- W każdym razie, jak tylko jutro od ciebie wyjdzie, to zaraz przyjdź mi opowiedzieć o co chodziło, dobrze?

- Jasne. A teraz lepiej włącz już MagicTv, bo zaraz zaczyna się mecz – Draco poszedł do kuchni po przekąski, nie chcą by Blaise zauważył, że na samą wzmiankę o ich jutrzejszym spotkaniu, robił się dziwnie spięty.
 Naprawdę nie wiedział, jak zachowa się, gdy po tak długim czasie, stanie oko w oko z Hermioną Granger.

 
💞💞💞

Spojrzał na zegarek i nerwowym gestem poprawił swój krawat. O ile dobrze pamiętał, ona nigdy się nie spóźniała. Zawsze była taka obowiązkowa, poukładana i dokładna…

Najwidoczniej nic się nie zmieniło, bo punktualnie o dziewiątej, magiczny interkom na jego biurku oznajmił: Pani Hermiona Granger, do pana!
Draco odetchnął głęboko.

- Zaproś ją do gabinetu – poinformował sekretarkę, po czym wziął jeszcze jeden głębszy oddech i wstał.

Drzwi otworzyły się i Hermiona weszła do środka.
Draco w duchu podziękował, że jego gabinet był taki wielki. Miał chwilę czasu, by jej się przyjrzeć, gdy zmierzała w stronę jego biurka. No i znalazł sekundę, na jeszcze jeden głębszy oddech.

Była szczuplejsza niż kiedyś. I miała nieco ciemniejsze włosy. Wydoroślała… I jeszcze bardziej wypiękniała. Ubrana w elegancką szarą garsonkę i jasnoróżową bluzkę, wyglądał jak kobieta sukcesu, która przyszła do niego na spotkanie biznesowe. Jej makijaż był delikatny, a jej nogi w czarnych szpilkach zdawały się nie mieć końca.
Pamiętał, jak wielokrotnie oplatała go nimi w czasie, gdy…

Szybko przywoła się do porządku i zmusił się do uśmiechu. Uznał, że zwykły uśmiech firmowy będzie w sam raz na tę okazję. Nie powinien się na jej widok, szczerzyć jak idiota!

- Witaj! – Hermiona podeszła i z delikatnym uśmiechem wyciągnęła do niego swoją dłoń.

- Cześć – odpowiedział, ujmując jej rękę.
Wciąż była tak gładka i ciepła, jak zapamiętał.

- Dziękuję ci, że znalazłeś dla mnie czas! – Hermiona pierwsza puściła jego dłoń.

- Mam nową sekretarkę, która jeszcze nie wie czyje wiadomości mi przekazywać, dlatego tyle to trwało – wytłumaczył, odsuwając dla niej krzesło.
Hermiona usiadła i powiodła za nim wzrokiem w czasie, gdy obchodził biurko, by zająć miejsce w swoim wielkim, skórzanym fotelu.

- Napijesz się kawy? – zapytał uprzejmie.

- Chętnie.

- Czarna z cukrem?

💞💞💞


               Znów się delikatnie uśmiechnęła. To miłe, że wciąż to pamiętał!

- Tak, dziękuję – odpowiedziała, podnosząc z ziemi swoją teczkę i kładąc ją sobie na kolanach.

Draco, złożył przez interkom zamówienie na kawę, a ona rozejrzała się po jego gabinecie.
Tak wyglądało biuro prawdziwego człowieka sukcesu. Wielki, nowocześnie urządzony gabinet z kilkoma wspaniałymi ruchomymi obrazami i wielkim, panoramicznym oknem z widokiem na mugolski Londyn. Wiedziała, że jego firma była potentatem na rynku magicznych innowacji, a Draco chodził za jednego z najbogatszych czarodziejów na świecie, ale i tak zrobiło to na niej ogromne wrażenie.

Podobnie, jak on sam. Ubrany w szary garnitur i niebieską koszulę, wyglądał niczym model z okładki czasopisma dla czarownic. Nie musiała zgadywać, bo miała pewność, że jego ciało pod tymi drogimi szmatkami, wciąż było tak samo idealne, jak kiedyś.

- Więc, co ci do mnie sprowadza? – zapytał uprzejmie.
Hermiona zreflektowała się szybko, pewna, że mógł zauważyć jej rozkojarzenie. Dlatego znów zmusiła się do uśmiechu.

- Mam nadzieję, że wygodnie siedzisz, bo jak ci to powiem, to możesz spaść z krzesła – zażartowała, by trochę rozładować własne zdenerwowanie.
 
- Zamieniam się w słuch – Draco, uśmiechnął się zachęcająco.

- Nie wiem czy słyszałeś, ale wkrótce biorę ślub… - zaczęła nieco niepewnie.

- Owszem. Moje gratulacje! – Blondyn nadal się do niej uśmiechał, ale Hermiona wyczuła, że nie były to do końca szczere życzenia.

- Dziękuję. Ja również ci gratuluję z okazji zaręczyny! – Miała nadzieję, że wypadła bardziej przekonująco, choć też wcale nie była szczera.

- Dzięki. Twoja wizyta tutaj, ma jakiś związek z twoim ślubem? – zapytał.
Westchnęła cicho i sięgnęła do teczki.

- Poniekąd. Jak pewnie wiesz, przed ślubem trzeba załatwić pozwolenie na zawarcie małżeństwa.

- Pamiętam – odpowiedział dość chłodno, a Hermiona poczuła, że chyba nie powstrzyma rumieńca.
Pewnie, że pamiętał, przecież oni też musieli takie mieć.

- Byłam w ministerstwie w zeszłym tygodniu, by odebrać ten dokument…

- Nie bardzo rozumiem – przyznał szczerze.

- Nie dostałam go. Ale za to, mam to…
Hermiona położyła na biurku szarozieloną kartkę z dużą ministerialną pieczęcią u dołu.

- Co to jest? – Draco zmarszczył brwi wyraźnie zdziwiony.

- To jest nasz akt małżeństwa – wyznała, ciesząc się, że głos jej przy tym nie zadrżał.
Draco spojrzał na nią po czym parsknął śmiechem i sięgnął po dokument.

- To niemożliwe! – stwierdził krótko, odrzucają go, jakby ten parzył go w ręce.

- Powiedziałam to samo… Niestety to prawda. Wierz mi, dokładnie sprawdziłam.

- Przecież złożyliśmy podanie o anulowanie ślubu!

- Jak tylko się o tym dowiedziałam, od razu skontaktowałam się z tą kancelarią w Monako… Prawnik, który przyjął nasze dokumenty, umarł tego samego dnia. Nie zdążył ich złożyć w ministerstwie i nikt nie zrobił tego za niego – wyjaśniła pokrótce, walcząc z zażenowaniem.

- To jakiś żart, prawda? – Draco jeszcze raz sięgnął po akt małżeństwa, przyglądając mu się jakby ten, był feniksem albinosem, widywanym raz na pokolenie.

- Uwierz mi, bardzo bym chciała. Nie muszę ci chyba mówić, że po takim czasie kolejna anulacja nie wchodzi w grę? Sprawdziłam wszystkie opcje… - wyjaśniła.

Najwyraźniej chciał jej coś odpowiedzieć, ale ten moment wybrała sobie jego sekretarka, żeby wejść do gabinetu z kawą.
Blondyn spojrzał na nią nieprzychylnie i odprawił ją szorstkim ruchem ręki, ledwo postawiła tacę na jego biurku.
Hermiona sięgnęła po filiżankę i napiła się odrobinę kawy. Miała nadzieję, że to jakoś ukoi jej nerwy. Mina Draco nie wróżyła niczego dobrego.

- Żałuję, że wtedy tego nie dopilnowałam… - wyszeptała, czując, że on może mieć o to do niej pretensję.

- Ty naprawdę chcesz mi powiedzieć, że wciąż jesteś moją żoną? Że ta firma i wszystkie inne moje interesy, które założyłem przez ostatnich sześć lat, nie należą tylko do mnie, bo ty jako moja współmałżonka masz prawo do połowy wszystkiego?

- Ja nie… Merlinie! Nie! Nie chcę żadnych twoich pieniędzy! Firmy, ani nic! – zawołała szybko.

- Więc czego chcesz, przychodząc do mnie z tym czymś? – Draco rzucił aktem z pogardą.

- Jak to czego? Rozwodu! I to najlepiej na wczoraj… - Hermiona patrzyła na niego hardo, urażona, że posądził ją o to, że przyszła tu z pobudek materialnych.

- Rozwodu? – powtórzy to, jakby usłyszał to słowo po raz pierwszy w swoim życiu.
Hermiona zacisnęła usta.

- Chyba niestety nie mamy innego wyjścia. Poczytałam trochę kodeks małżeński i ustawę o małżeństwach czarodziejów…
Draco parsknął pod nosem.

- Skończyłem Magiczne Prawo i wiem, jak to działa.

- No tak, oczywiście…

- Magiczne rozwody są bardzo rzadkie – stęknął, ukrywając twarz w dłoniach.

- Wiem. Każdy z nich odbija się zawsze wielkim echem w całej naszej społeczności. Jednak pomyślałam sobie, że znasz wiele osób i może uda ci się to jakoś załatwić…
Blondyn spojrzał na nią uważnie.

- Gdybyś mogła załatwić to sama, nawet byś mi o tym nie powiedziała, prawda? – dosłownie zmroził ją spojrzeniem.

- Naprawdę nie chciałam przysparzać ci zbędnych problemów, ale nie wiem co mam z tym zrobić. Zawaliłam sześć lat temu, nie występując o kopię unieważnienia i nic już na to teraz nie poradzę… - Chciała się mu jakoś wytłumaczyć.

- Też tego nie dopilnowałem – przyznał ponuro, pocierając swoją skroń.

- Dlatego musimy załatwić to teraz, najlepiej tak dyskretnie, jak tylko się da.

- Masz rację. Zobaczę co da się zrobić…

Hermiona zmusiła się do uśmiechu. Poniekąd poczuła ulgę. On już wiedział. Teraz nie była sama z tym problemem. Malfoyowi zapewne będzie zależało na tym, by magiczny świat i jego narzeczona, nie dowiedzieli się o tym, że kiedyś po pijaku, hajtnął się ze szlamą.

- Podpiszę wszystko, co mi podsuniesz. Mogę nawet nakłamać w Wizengamocie, że od początku byłam koszmarną żoną, która cię biła i gotowała ci placek z wątróbką traszki, sześć razy w tygodniu… - pozwoliła sobie na żarty.
Draco parsknął śmiechem. To było urocze, że wciąż pamiętała, że on nie znosił wątróbki z traszki.

- A co siódmego dnia? – zapytał żartem.

- Siódmego dnia był post! Nie dostałeś nawet wody! – odpowiedziała rozbawiona.

- Brzmi jak świetny układ! – znów zaśmiał się cicho.
Hermiona również się uśmiechnęła. Takie przekomarzanki nie miały większego sensu, ale miło było wiedzieć, że wciąż to potrafią. Właśnie od tego rozpoczęła się przecież ich relacja…
Malfoy wstał, więc Hermiona zrobiła to samo.

- Możesz mi zostawić ten akt? Muszę to skonsultować i rozesłać sowy w kilka miejsc…

- Jasne! Dopilnujesz, że to nie wypłynęło, dobrze? To mogłoby przyprawić kilka osób o zawał serca – uśmiechnęła się nieco smutno.

- Co z pracownicami w ministerstwie, które widziały te papiery? – przypomniał sobie nagle.

- Akt małżeństwa przywołałam sama, będąc niby mimochodem u koleżanki z Resortu Czarodziejskich Zasobów Ludzkich. A jeśli chodzi o odmowny formularz w sprawie mojej zgodny na zawarcie małżeństwa… Posłałam czarownicy, która mi go wydała, pudełko czekoladek z eliksirem zapomnienia. Wyglądała na dość łakomą, więc jest szansa, że się udało… - Hermiona uśmiechnęła się do niego z psotnym błyskiem w oku.
Draco nie mógł się powstrzymać i wybuchnął krótkim, szczerym śmiechem.

- Zawsze byłaś taka zapobiegliwa! - stwierdził rozbawiony.

- Cóż… Jak widać nie zawsze – wskazała gestem na akt.

- Nie obwiniaj się. Obydwoje się nie popisaliśmy – Draco obszedł biurko i staną tuż przed nią.

- Błędy młodości.

- Możemy to tak nazwać – Mężczyzna przyjrzał jej się uważnie.

- W każdym razie dziękuje ci bardzo za pomoc. Jeśli będzie trzeba, przesunę jakoś ślub. Znajdę dobrą wymówkę – zapewniła.

- Weasley oczywiście o niczym nie wie?
Hermiona przecząco pokręciła głową, czując się lekko zawstydzoną. Draco od razu się pewnie domyśli, że jej związek nie jest idealny, skoro ukrywa przed swoim narzeczonym coś tak istotnego.

- Mam nadzieję, że się o tym nie dowie – przyznała szczerze.

- Rozumiem – Draco wyciągnął do niej dłoń na pożegnanie.
Hermiona ujęła ją z ciepłym uśmiechem, ale nie spodziewała się tego, co się stanie.
Malfoy przyciągnął ją do siebie i przytulił.

Ledwo zdusiła jęk zaskoczenia, ale niemal automatycznie sama również go objęła.
Wciąż używał tych samych perfum, których zapach tak uwielbiałam. Była nim do tego stopnia zafascynowana, że za każdym razem, gdy wchodziła do magicznej drogerii, sięgałam po ich flakon i spryskiwała nimi swój nadgarstek.
Draco puścił ją i zrobił krok w tył.

- Nie martw się, wszystko się ułoży – zapewnił, patrząc na nią z ciepłym uśmiechem.

- Wiem i dziękuję… - ona również się uśmiechnęła, po czym schyliła się po swoją teczkę.
Mężczyzna odprowadził ją do drzwi, ale nie dotknął jej już więcej.

Cieszyła się z tego. To nagłe przytulenie, jak nic wywołała u niej ogniste rumieńce. Nic nie mogła na to poradzić. Wspomnienia tego, jak kiedyś ich ciała idealnie do siebie pasowały, wróciło do niej z całą mocą.

- Będziemy w kontakcie. W razie czego wysyłaj sowy bezpośrednio do mnie, dopilnuję, by mogły się dostać pod moje zaklęcia chroniące – zapewnił ją.

- Dziękuję. W takim razie czekam na jakieś informację. Miłego dnia… - uśmiechnęła się do niego po raz ostatni i złapała za klamkę.

💞💞💞

- Tak. Miłego – Draco patrzył, jak Hermiona wychodzi z jego gabinetu i idzie w stronę windy.
Że też nie mógł się powstrzymać przed tym, by ją przytulić! Czuł się teraz, jak namolny kretyn. Niemniej… To było takie przyjemne uczucie. Ona zawsze tak cudownie pasowała do jego ramion…
Od pierwszej chwili, gdy na balu w ministerstwie poprosił ją do tańca, aż do tego poranka po ich nocy poślubnej, gdy po przebudzeniu, tak gwałtownie odsunęła się od niego…
Westchnął ciężko i podrapał się po podbródku.
Co on teraz miał zrobić?

- Odwołaj wszystkie moje dzisiejsze spotkania – zwrócił się do sekretarki.

Luisa szczerze się zdziwiła, ale odpowiedziała tylko:
- Oczywiście! Życzy sobie pan czegoś jeszcze?

- Tak. Zawołaj do mnie Zabiniego. Niech zjawi się, jak najszybciej.

- Już się tym zajmuję! – zawołała pośpiesznie i rzuciła się do interkomu.


💞💞💞


Cześć!😘

No przecież, że w weekend nie mogłoby zabraknąć rozdziału! 😋

Scena rozmowy da Wam pierwszy pogląd na to, jak będzie przebiegać relacja pomiędzy nimi - mam nadzieję, że mimo to, o powiadanie nadal Was będzie ciekawiło... 😊

Bardzo czekam na opinie!

Pozdrowionka! 

V.

PS. Wątek ze zmarłym prawnikiem, który nie zdążył przekazać papierów o anulowani małżeństwa, został zaczerpnięty z serialu Rizzoli&Isles (Partnerki) Sezon 7 odcinek 10 😋💗