~Rozdział 28~(Sny Wybranych)

 Dedykacja: Dla tych, którzy wierzą, że miłość nigdy nie ustaje... 💖


🔅🔅🔅

Znów miała ten przeklęty sen. Ten, w którym czuła go tuż obok siebie. Ten, w którym trzymał ją w ramionach i szeptał do ucha, że ją kocha i że nic nie jest ważniejsze od niej.

Pobudka była bolesna. Rozrywająca i przygniatająca. Gdyby ktoś ją zapytał, to zupełnie nie potrafiłaby odpowiedzieć na pytanie, kiedy i jak, Draco Malfoy z jej zaprzysięgłego wroga, zmienił się dla niej w kogoś ważnego. Najważniejszego.

Ze wszystkich sił próbowała sobie wmówić, że to wcale nie była miłość. Niemniej, nie wiedziała, jak inaczej określić ten tępy ból i fale goryczy, które pojawiały się na każdą najdrobniejszą myśl o nim.

Cieszyła się, że w dniu jego zaręczyn, będzie zajęta urządzaniem się w nowym mieszkaniu. A jeśli jakimś przypadkiem, kiedyś dotrze do niej informacja o dacie jego ślubu, to z góry planowała, że na ten dzień weźmie wolne, a potem uśpi się maksymalną dawką eliksiru słodkiego snu, tak by nic nie czuć i o niczym nie myśleć.

Wyrzucała sobie, że jest żałosna. Że znów rzuciła się w coś, co od początku było ryzykowne i tak naprawdę nie miało przyszłości. Teraz ponosiła tego konsekwencje. Trudno. Zrobiła to. Mogła już tylko żałować.
Ale chyba tak do końca nie potrafiła.
Widziała go. Odkryła. Zrozumiała. I te uczucia były dla niej słodkie, w tym całym ocenie gorzkich wyrzutów względem własnej głupoty.

🔅🔅🔅

                Spojrzała na wiszącą na szafie bordową sukienkę. Ostatni prezent od dziewczyn… Kreacja na imprezę pożegnalną.
Nie miała pojęcia, jak zniesie smutne oblicze Rona, pełne łez oczy Lav i ten zacięty grymas twarzy Ginny. Miała nadzieję, że przynajmniej Harry i Luna się nie poryczą, bo to jak nic by ją zdołowało do reszty. Nie chciała dziś płakać.
Zaczynała nowe życie. Nowe drzwi stały przed nią otworem…
I tylko nie mogła się ani na chwilę obejrzeć za siebie, w obawie, że widok przecudnych stalowo-niebieskich tęczówek zwali ją z nóg i już nigdy się do reszty nie pozbiera.

 

🔅🔅🔅

Lokal był świetny. Ginny i Lavender naprawdę się postarały. Ogromna loża pomieściła wszystkich zaproszonych, a wybór drinków zadowalał.
Hermiona naprawdę się uśmiechała, raz po raz ignorując uczucie dziwnej pustki, które nie chciało ją opuścić. Nie mogła o tym myśleć…
Właśnie tańczyła na parkiecie w towarzystwie przyjaciółek, gdy zobaczyła coś, czego naprawdę nie chciała oglądać… A jednocześnie nie pragnęła niczego innego równie mocno.

- Strasznie się uparłeś na ten klub. Nie mogliśmy znów zostać u mnie? – burczał Draco, wstępując w progi lokalu mocno dudniącego jakąś ostrą klubową muzą.

- Miałem swoje powody – wyznał mu Blaise, gdy podeszli bliżej baru.
Draco odwrócił się i zrozumiał.

Hermiona wywijała z zapamiętaniem na parkiecie w towarzystwie Lavender Brown, Ginny Weasley, Tracy Davis i Luny Lovegood.

- Ty wredny gnojku… - warknął Draco, totalnie wkurwiony.

- To jej impreza pożegnalna. Pojutrze wyjeżdża, a ty się zaręczasz wtedy z tą pustą idiotką… – powiedział spokojnie Blaise.

- Jesteś świnią, a nie przyjacielem! – zarzucił mu Draco, odwracając się z zamiarem odejścia.

- Stój tchórzu! – Zabini mocno złapał go za ramię.

- Odwal się Zabb, albo ci przyłożę! – ostrzegł Draco.

Diabeł pochylił się, wciąż mocno ściskając ramię przyjaciela.
- Skoro jesteś pewien swojej decyzji to idź do niej i się z nią pożegnaj! Życz jej powodzenia! Ostatni raz popatrz jej w oczy i zrezygnuj z niej na zawsze, skoro potrafisz! – warczał Blaise.

- Odpierdol się! – Draco obcesowo odtrącił jego dłoń.

- Zrób to Malfoy! Miej te jaja, by z klasą to zakończyć! – prowokował Blaise.

- Nie wpieprzaj się Blaise! – ofuknął go Draco, odwracając się w stronę baru.

- Nie uciekaj wzrokiem. Patrz na nią! Patrz, bo to twoja ostatnia szansa, ty skończony głąbie! Możesz potem jej nie zobaczyć już nigdy w życiu…– wyrzucił z siebie Zabini, po czym zostawił go i odszedł nerwowym krokiem.

Draco jednym haustem wypił podwójną whisky zamówioną pośpiesznie przy barze.
Doskonale wiedział, że nie da rady podejść do Hermiony. To by go zniszczyło doszczętnie, choć niewiele już z niego zostało.
Nie był w stanie się pożegnać. To byłoby zbyt bolesne…
Wypił jeszcze jedną whisky i postanowił wyjść.
Cicho liczył na to, że go nie zauważyła i nie będzie myślała o tym, jaki bardzo był żałosny…

🔅🔅🔅

 

Wyszedł przed pub i wyjął papierosy. Musiał zapalić, nim teleportuje się gdzieś, gdzie będzie mógł się jeszcze napić. Potrzebował się dziś znieczulić. Naprawdę bardzo, bardzo mocno…

- Jako uzdrowiciel, informuję cię, że palenie papierosów skraca życie… - usłyszał za swoimi plecami.

Odwrócił się na pięcie i zaniemówił.
Jej policzki były delikatnie różowe, a bordowa sukienka cudnie podkreślała wszystkie atuty jej figury. Wysokie szpilki sprawiały, że jej nogi zdawały się nie mieć końca, a delikatnie opadające na jej plecy falami włosy, aż się prosiły, by wpleść w nie swoje place…

- Zapamiętam – odpowiedział cicho, wyrzucając papierosa i patrząc jej w oczy i czując jak zasycha mu w gardle.

- Po twojej minie wnioskuję, że nie wiedziałeś, gdzie Zabini cię dziś przyprowadzi… - Hermiona uśmiechnęła się lekko.

- To cały on – odpowiedział krótko.

- Wróćmy do środka i wypijmy razem drinka. Nie chcę by nasze ostatnie spotkanie było takie pochrzanione… - poprosiła cicho.

- Nie mogę – odpowiedział szczerze. – Nie jestem w stanie Hermiono, przepraszam… - odpowiedział cicho, czując jak serce rozpada mu się na strzępy.

- Rozumiem… - odpowiedziała spokojnie, ale wyraźnie zobaczył w jej oczach ból.

- W sumie… - Draco sięgnął do kieszeni swoich jasnych jeansów. – Miałem zamiar ci ją odesłać, ale skoro się widzimy… - Wyciągnął w jej stronę czerwoną tkaninę.

Hermiona zamrugała, w pierwszej chwili nie rozumiejąc, co Malfoy próbuje jej oddać.

- To twoja apaszka. Miałaś ją na sobie tamtego wieczoru… Gdy w nocy szybko się pakowałem i wyjeżdżałem, znalazłem ją na ziemi w przedpokoju… I zabrałem ją ze sobą – wyznał cicho.

- Och! Nie wiedziałam… – przyznała szczerze.

- Chciałem mieć coś twojego… Sytuacja była dość dramatyczna. Plemię mugolskich tubylców w dżungli porwało ojca. Nie wiedziałem, czy mi się uda coś zdziałać… Całe szczęście, że zdołał przywołać jakąś marną sowę i mnie wezwać… - wyjaśniał naprędce.

- Przykro mi, że tak wyszło… - wyszeptała, czując jak do jej oczu napływają łzy.

- Tak. Mnie też. Cholernie… - odpowiedział dziwnie zdławionym głosem.

Hermiona podeszła bliżej, by odebrać apaszkę, którą wciąż wyciągał w jej stronę.
Znów popatrzyli sobie w oczy.

Oddech uwiązł jej w gardle, gdy poczuła jego delikatnie ciepłą skórę pod swoimi palcami.
Westchnęła lekko, po czym mocno złapała go za nadgarstek, wzmacniając zacisk na jego przegubie i nie zważając na cały świat, pociągnęła go za sobą w stronę ciemniej uliczki po drugiej stronie wejścia do baru.

🔅🔅🔅

         Przyparła go do muru i wpiła się w jego usta, chcąc całą sobą zapamiętać każdą jedną sekundę tego doznania.
Draco przyciągnął ją mocno do siebie, łapiąc ją za głowę i całując, jakby świat miał się za zaraz skończyć, a wszystko inne zniknęło już pochłonięte w niebycie.

- Herm… - wyszeptał namiętnie.

- Ciii… Nic nie mów. Nic… - poprosiła, znów go całując.

Bez chwili zawahania wsunęła dłonie pod jego koszulę, gładząc doskonałe mięsnie, a on jęknął cicho w jej usta i mocno złapał ją za biodra, przyciągając do siebie.
Chwilę później gwałtownym ruchem odwrócił ja tak, że teraz to ona stała przyciśnięta do ściany, a on znaczył swoimi ustami ślad na jej wrażliwej szyi.
Całowali się i dotykali bez opamiętania, a Hermiona zrozumiała, że jeśli za chwilę nie poczuje go głęboko w sobie, to zwariuje.
Odważnym gestem sięgnęła do zapięcia jego spodni, szarpiąc się z paskiem i pieszcząc go przez napięty materiał jeansów.

- Cholera… - wydyszał jej w usta, po czym złapał ją mocno za biodra, unosząc i zmuszając, by objęła go swoimi cudnymi udami w pasie. Szorstko odchylił dekolt jej sukienki razem ze stanikiem i od razu zassał w usta jej sutkę, pieszcząc ją zapamiętale wsłuchując się chciwie w dźwięk jej głośnych jęków.
Przycisnął ją do siebie mocno, ledwie łapiąc oddech i teleportował ich prosto do swojego mieszkania.

🔅🔅🔅

             Gdy obudził się rano, wciąż czuł na sobie jej zapach. Ślady jej ust, zębów i paznokci wyraźnie odznaczały się na jego ciele.
Hermiona Granger ubiegłej nocy dała mu całą sobą tak wiele przyjemności, że nie był w stanie pojąc, jak od tego nie umarł. Nigdy z żadną kobietą nie było mu tak wspaniale…

Leżał zaciskając mocno powieki, boleśnie świadomy tego, że jej już nie ma obok.
Nie słyszał jej oddechu, ani nie czuł ciepła jej pięknego ciała.
Odeszła.
Ostatecznie.

Miał ochotę leżeć tak do końca świata. Pusty i samotny. Czuł, że nie zasługuje na nic więcej – tylko właśnie na ten niebyt.

Nie był sobą. Nie należał już nigdzie. Był nikim.

Gdziekolwiek się udała, zabrała część jego ze sobą. A on już nie miał nic.

Otworzył oczy i potarł twarz. Musiał coś zrobić. Wstać. Umyć się. Ubrać. Zjeść – planował, niczym automat.

Usiadł na łóżku i jeszcze raz przetarł oczy.

Nagle coś na poduszce obok przykuło jego uwagę.

Czerwona apaszka. Jej apaszka.

Wziął ją do ręki i westchnął ciężko.

Nie mógł tak żyć, bo to nie byłoby życie. Pusta wegetacja w świecie bez niej, nie miałaby dla niego żadnego sensu.
Musiał coś zrobić. Zacisnął dłoń na apaszce. Mocno, boleśnie. Pozostało mu już tylko jedno.

🔅🔅🔅

Tak wiem - to jeszcze nie happy, ale też i jeszcze nie end - cierpliwości 😁
Widzimy się jutro o podobnej porze 😘

Wasza - Veni!