~Rozdział 25~(Sny Wybranych)

 Dedykacja: Dla miłośników dramatu... 😨


🔅🔅🔅

     Dreszcz niepokoju przeciął jej ciało, gdy spojrzała jeszcze raz na tę karteczkę.
Tylko tyle miał jej do powiedzenia po wspólnej nocy? Dwa krótkie zdania i jedna litera? Jeśli naprawdę musiał pilnie wyjechać, to czy nie mógł jej obudzić? Wyjaśnić co się stało? To było…
Hermiona poczuła uścisk w gardle i łzy pod powiekami.
Nie raz słyszała, że Malfoy działał w ten sposób. Po zaliczeniu kobiety, zostawiał jej jakąś krótką kartkę z wyjaśnieniem i znikał. A później udawał, że nie zna owej panny, gdy mijał ją na ministerialnych korytarzach.

Nagle poczuła się brudna. Wykorzystana.
Czy naprawdę zadał sobie tyle trudu, opiekując się nią przez dwa tygodnie, a nawet udając, że nie chodzi mu tylko o seks, a o jej zdrowie, tylko po to, by wreszcie ją zaliczyć, a później uciec?
Pokręciła przecząco głową.

Nie. To nie było w jego stylu. Nie zadałby sobie, aż tyle trudu…
Chyba, że sądził, że z nią jednak będzie trudniej niż z innymi.
Jęknęła i ukryła twarz w dłoniach. Nie miała pojęcia, co o tym myśleć.
Napisał jednak, że się odezwie… Postanowiła poczekać i zobaczyć, czy naprawdę to zrobi. W sumie i tak nie miała innego wyboru.

 🔅🔅🔅

                Po trzech dniach mogła wreszcie wrócić do pracy. Dyrektor Chivas był zadowolony z jej wyników i wyraził zgodę, by wcześniej zakończyła rekonwalescencję, o ile nie będzie się zbytnio forsowała. Hermiona prawie popłakała się z radości na tę wiadomość.
Od trzech dni, snuła się po swoim mieszkaniu niczym duch, raz za razem łapiąc się na tym, że spoglądała w okno wypatrując sowy.
Nie odezwał się. Nie dał żadnego znaku życia.
Wiedziała, co to oznaczało.

🔅🔅🔅

                Ubrała się w lekarski kitel i przeglądając najnowsze wyniki badań pani Malfoy, udała się do jej sali. Nie bardzo wiedziała, jak się zachowa, jeśli go tam zastanie, ale nie miała wyboru.

- Dzień dobry – przywitała się, wchodząc do pomieszczenia.
- Dzień dobry, panno Granger. Już pani wróciła do pracy? – przywitała ją Narcyza.
Hermiona rozejrzała się po sali i ze zdziwieniem stwierdziła, że Lidia Airbrick również w niej jest. Nie odezwała się jednak ani słowem, wyraźnie zajęta sortowaniem kopert.
- Tak, od dziś wraca pani pod moje skrzydła – Hermiona uśmiechnęła się do niej lekko.
Narcyza również uniosła kąciki ust.
- No nic, zbieram się Cissy. Muszę to szybko rozesłać.
Lidia wstała i sięgnęła po swoją torebkę.
- Nie wiem czy nie powinnyśmy jednak zapytać o zdanie Dracona, powinien mieć wpływ na decyzję… – zastanawiała się na głos pani Malfoy.
- Nie trzeba. Napisał mi dziś rano przez sowę, że cokolwiek wybiorę, będzie zachwycony – Lidia uniosła głowę i posłała Hermionie triumfujący uśmieszek.
Po plecach panny Granger przebiegł nieprzyjemny dreszcz. A więc do niej Malfoy miał czas wysłać sowę…?

Ku jej zdziwieniu, Lidia powoli podeszła do niej, wyciągając w jej stronę białą kopertę.
- Przykro mi, że Draco nie może mi teraz towarzyszyć, ale wyjechał na krótko… W każdym razie, mamy nadzieję, że przyjmie pani nasze zaproszenie na przyjęcie zaręczynowe?

Hermiona była pewna, że wszystkie kolory odpłynęły jej z twarzy.
Skoro ta kobieta rozsyła już zaproszenia, to ta sprawa nie mogła być tylko plotką. Malfoyowie nigdy nie pozwoliliby sobie na taki skandal.
Wprost nie mogła uwierzyć, że tak bardzo dała mu się nabrać…
Całą swoją siłą woli, zmusiła się do uniesienia ręki i odebrania koperty.

- Bardzo dziękuję, że państwo o mnie pomyśleli. Dam znać, czy będę mogła się stawić – oznajmiła, starając się zdobyć na uśmiech, choć całe jej wnętrze kurczyło się boleśnie.
- Świetnie. Do zobaczenia – Airbrick nie kryła swojej satysfakcji, gdy wychodziła ze szpitalnej sali.

🔅🔅🔅

               Hermiona włożyła kopertę do kieszeni swojego lekarskiego fartucha i znów zmuszając się do uśmiechu, podeszła do Narcyzy, by móc ją zbadać.
- Panno Granger…? - zwróciła się do niej kobieta, gdy już skończyła rzucać zaklęcia diagnostyczne.
- Tak? – zagadnęła.
- Doszły do mnie słuchy, że mój syn… przez pewien czas… mógł okazywać pani nadmierne zainteresowanie  - wyjaśniła Narcyza.
Hermiona uniosła głowę i spojrzała kobiecie w oczy.
- Proszę się nie martwić. Najpewniej tylko zmartwił go mój wypadek, ze względu na to, że to mogło opóźnić pani leczenie…
- Tak. Też doszłam do podobnych wniosków, niemniej… Proszę mu wybaczyć, jeśli zachował się niestosownie lub też… Dał pani jakąś fałszywą nadzieję.
Hermiona czuła, jak gula w jej gardle rośnie z każdą chwilą. To wszystko powoli zaczynało ją przerastać.
- Zapewniam panią, że nic podobnego nie miało miejsca – odpowiedziała oschle.
- To dobrze. Ja i matka Lidii byłyśmy razem jeszcze w Hogwarcie. Gdy tylko urodziły nam się dzieci, od razu obiecałyśmy sobie, że kiedyś nasze rody się połączą. Teraz nadchodzi ku temu odpowiedni czas. Nie wiem ile mi go zostało, dlatego ślub powinien odbyć się jak najszybciej… - tłumaczyła jej  spokojnie Narcyza.
- Rozumiem – przerwała jej Hermiona, nie chcąc dłużej tego słuchać.
- W każdym razie, to moje ostatnie życzenie. Pragnę już tylko zobaczyć, jak mój syn podąża do ołtarza z Lidią przy boku… - Narcyza westchnęła ciężko i delikatnie otarła łzę.

Hermiona miała wrażenie, że gdzieś dookoła niej wszystko nagle runęło. Wiedziała, że to irracjonalne, ale tak właśnie się czuła.
Ostatnie życzenie. Zaręczyny. Ślub. Sowa, której nie przysłał…
  
- Powinna pani wypoczywać, to teraz najważniejsze – powiedziała do Narcyzy, znów zdobywając się na uśmiechem, po czym szybko wyszła z jej sali.
Pędem rzuciła się do swojego gabinetu, a z niego kominkiem prostu do swojego salonu. Czując, jak nogi odmawiają jej posłuszeństwa, opadła na kanapę i mimowolnie załkała gorzko.
Wszystko się skończyło.

🔅🔅🔅

                Gazety krzyczały ze swoich nagłówków o tym, że Malfoy i Airbrick planują przyjęcie zaręczynowe. Hermiona ich nie czytała. Ona tylko pracowała. Od rana do nocy, siedziała zakopana w dokumentach swoich pacjentów, rozpisując im plany leczenia.

Lecz gdy dwa dni, po otrzymaniu zaproszenia na przyjęcie zaręczynowe, zastała Airbrick u Narcyzy, w trakcie testowania próbek tortów weselnych dotarło do niej, że jednak tego nie zniesie.
To był dobry czas na jakaś zmianę w jej życiu. Od lat dostawała świetne propozycje pracy w zagranicznych klinikach. Po krótkim przemyśleniu, doszła do wniosku, że jest na to gotowa. Pracowała więc jeszcze więcej, tak by móc szybko zamknąć wszystkie swoje sprawy.

🔅🔅🔅

                Lavender i Ginny były wyraźnie załamane jej decyzją, ale ona nie miała zamiaru jej zmieniać.
Ginny wciąż nie wiedziała, co począć w sprawie dziecka i wsparcie Hermiony było dla niej teraz bardzo ważne. A Lavender również nie wiedziała na czym stoi, bowiem Zabini wyjechał na jakąś konferencję do USA, a Lav obawiała się, że mężczyzna może kogoś tam poznać i zupełnie o niej zapomnieć.

🔅🔅🔅

                Malfoy nie napisał przez cały tydzień. Hermiona straciła już nadzieję, że w ogóle to zrobi. Starała się o nim jak najmniej myśleć, próbując uciec w wir pracy, ale to czasem stawało się trudne. Zwłaszcza wieczorami, gdy leżała samotnie w wielkim łóżku, które jej sprezentował.
Zadała sobie trud sprawdzenia, ile go to wszystko kosztowało i przygotowała odpowiedni czek. Wiedziała, że to mocno nadszarpnie jej oszczędności, ale nie miała wyboru. I nawet nie mogła zabrać ze sobą tego cudownego łóżka do nowego mieszkania. To nic. Nie będzie sobie ciągle przypominać, co się w nim wydarzyło…  

🔅🔅🔅

W piątkowy poranek, tuż po obchodzie, jedna ze stażystek, poinformowała ją, że jakiś mężczyzna czeka na nią na dole w rejestracji.
Zdziwiło ją to, bowiem Harry czy Ron, zawsze bezpośrednio stawiali się w jej gabinecie za pomocą kominka. Nie miała jednak innego wyboru, jak zejść na dół i to sprawdzić.

Nieomal nie zaniemówiła z wrażenia, gdy spostrzegła kto na nią czeka.
- Keona? – wyszeptała w szoku.
- Witaj Hermiono – śniady mężczyzna, błysnął zębami w szczerym uśmiechu, po czym wręczył jej bukiet różnokolorowych kwiatów i kurtuazyjnie ucałował jej dłoń.
- Co tu robisz? – Nie potrafiła ukryć szczerego zaskoczenia w swoim głosie.
- Przecież napisałem ci w liście, że cię odwiedzę – przypomniał.

Hermiona ledwo zdusiła przekleństwo. W końcu wcale nie przeczytała jego listu. Zupełnie o nim zapomniała, a na dodatek nawet nie wiedziała gdzie on się mógł zapodziać.
- Ach tak – grała na czas. – Wspaniale, że jesteś. Wybacz, że ci nie odpisałam, ale miałam dość poważny wypadek i dłuższy czas leżałam w szpitalu… - tłumaczyła nieudolnie.
- Mogę ci wybaczyć, tylko jeśli dasz się porwać na kolację. Pozostaję tu na zaproszenie waszego ministerstwa jeszcze przez kilka dni.

Hermiona przyjrzała mu się uważnie. Agent Hulihee był szarmanckim i przystojnym mężczyzną. Cóż z tego, że mieszkał na drugim końcu świata? Przecież mogła z nim zjeść jedną, niezobowiązującą kolację, zamiast snuć się po swoim mieszkaniu przez cały wieczór, tak bardzo nieszczęśliwa.

- Oczywiście, bardzo chętnie. Dziękuję za zaproszenie.
- To wspaniale! – Keonie zabłysnęły oczy.
- Kiedy chciałbyś się spotkać? – zapytała.
- Może jutro wieczorem? Ty wybierz miejsce. Niestety nie znam magicznego Londynu.
- Dobrze. Jutro mam dyżur do piątej. Możesz mógłbyś wpaść po mnie tutaj? – zaproponowała.
- Idealnie! Wprost nie mogę się doczekać! – Keona ponownie ujął jej dłoń i złożył na niej pocałunek.
- Ja też. Bardzo się cieszę, że się spotkamy – skłamała gładko.
- Do zobaczenia jutro, Hermiono! – Hulihee skłonił się i odwrócił.
- Do zobaczenia. I dziękuję za kwiaty! – zawołała za nim.

Odetchnęła głęboko. Całą sobą czuła, że ta kolacja, to nie jest najlepszy pomysł. Jednak już się zgodziła i nie miała zamiaru teraz tego cofnąć. Była młodą, wolną kobietą, która mimo, że nie chciała tego głośno przyznać, została na swój sposób zraniona. Musiała ruszyć do przodu. Przecież nie było za czym tęsknić i płakać.

🔅🔅🔅

                Poprawiła włosy i makijaż. Jej dyżur kończył się za niecałe dwadzieścia minut i to właśnie wtedy, spodziewała się, że zjawi się po nią Keona. Dała już znać na ochronie przy wejściu, że mają go skierować prosto do jej gabinetu.
Rozległo się pukanie do drzwi. Już? Czyżby Amerykanin przybył, aż tak wcześnie?
Okazało się, że była to jednak Leona, jej asystentka.
- Przepraszam cię Hermiono, ale dyrektor Chivas pilnie prosi cię do pokoju pani Malfoy – wyjaśniła.
Westchnęła cicho i sięgnęła po swój lekarski kitel. Miała nadzieję, że cokolwiek się nie dzieje, nie będzie musiała się przez to spóźnić na kolację.


                Starając się zdobyć na kolejny, wymuszony uśmiech, pewnym krokiem weszła do sali… I zamarła.
Lucjusz Malfoy siedział przy łóżku żony, ściskając jej dłoń. Był dziwnie wymięty, a jego włosy były w kompletnym nieładzie.
Ale to nie było to, co ją najmocniej zszokowało. Obok niego stał Draco.
Na twarzy miał kilkudniowy zarost, a jego ubrania nosiły na sobie ślady błota, ale jego oczy promieniały szczęściem.
Poza tą dwójką, w pokoju był jeszcze dyrektor Chivas i Zabini, również wyglądający na kogoś po długiej podróży. 

- Dobry wieczór… - przywitała się, starając się zignorować dudniący rytm swojego serca oraz spojrzenie, jakie wlepił w nią Draco.
- Udało nam się… – wyszeptał Lucjusz. – Mamy eliksiry! – westchnął, zamknął oczy i położył czoło na złącznych dłoniach jego i Narcyzy.
- Och! To naprawdę wspaniale! – szczerze ucieszyła się Hermiona, nadal unikając przepełnionego radością spojrzenia Dracona.

Mężczyzna chyba wreszcie to zauważył, bo zmarszczył brwi i spojrzał na nią pytająco.
- Chcielibyśmy z tobą ustalić, kiedy najlepiej będzie go podać – wtrącił Chivas, wskazując jej na białe pudełko w którym leżała niewielka fiolka, ze zielonkawym eliksirem.
- Myślę, że najlepiej jutro z samego rana – zdecydowała Hermiona.
- Zgadzam się – przytaknął Chivas.
- Wiedziałam, że tego dokonacie! – Narcyza czule pogładziła męża po włosach i spojrzała z miłością na syna.
- Nie było łatwo. Dobrze, że Draco dotarł na czas! – jęknął Lucjusz.
Hermiona odetchnęła lekko i spojrzała na niego kątem oka. Czyli jednak naprawdę musiał pilnie wyjechać, by pomóc ojcu w zdobyciu eliksiru? No cóż…
- Bardzo się cieszę, że się udało. Pani Malfoy powinna teraz wypocząć, byśmy mogli jutro rano bez przeszkód przeprowadzić całą procedurę – poinformowała ich Hermiona.
- Dziękujemy panno Granger, może pani już iść, bo podejrzewam, że się pani śpieszy… - Chivas uśmiechnął się do niej uprzejmie, patrząc na jej elegancką sukienkę, makijaż i fryzurę.
Hermiona przytaknęła lekkim skinieniem głowy i szybko wyszła z pokoju, nie oglądając się za siebie.

🔅🔅🔅

                Świadomość, że wrócił i że jest tak blisko, była dla niej druzgocąca. Musiała, jak najszybciej wyrzucić z głowy obraz jego wypełnionych szczęściem oczu…
Zdjęła kitel i sięgnęła po swoją torebkę. Postanowiła zejść na dół i poczekać na Keone  w rejestracji. Właśnie się odwracała w stronę wyjścia, gdy drzwi do jej gabinetu się otworzyły.

                Spojrzała na niego, znów starając się zignorować galop serca i tętnie szybciej płynącej krwi w żyłach.
- Wychodzisz gdzieś? – zapytał, zamykając drzwi i podchodząc do niej.
Hermiona przełknęła ślinę i spróbowała zdobyć się na opanowanie.
- Tak. Jestem umówiona.
Draco uśmiechnął się lekko i podszedł bliżej, bez skrępowania obejmując ją mocno.
- Ależ ja za tobą tęskniłem… - wymruczał, pochylając się nad nią - Nie możesz tego odwołać? Myślałem, że będziemy mogli…
Rozległo się pukanie do drzwi, a Hermiona stanowczo odsunęła się od niego, starając się złapać głębszy oddech.
- Proszę! – zawołała, z pełną świadomością tego, kto wejdzie do środka.
- Dobry wieczór, Hermiono… - Keona błysnął zębami w szczerym uśmiechu, który zgasł, gdy zobaczył, kto stoi w jej gabinecie.
W dłoni trzymał kolejny bukiet przepięknych kwiatów
- Dobry wieczór.
- Co on tu u diabła robi?! – zawarczał Malfoy, patrząc z nienawiścią na obcokrajowca.
- Zabieram Hermionę na kolację – odparł spokojnie Keona.
- Co?! Mowy nie ma! – Draco spojrzał na nią ze złością.
Hermiona zignorowała wybuch Malfoya i podeszła do Hulihenna.
- Dziękuję za kolejne kwiaty. Są piękne. Mogę prosić, byś poczekał na mnie na dole? To nie potrwa długo - zapewniła.
- Jasne – Keona ostatni raz spojrzał na Malfoya, po czym wyszedł z gabinetu.
Odwróciła się do Dracona, który wciąż wyglądał na kompletnie wyprowadzonego z równowagi.
- Nigdzie z nim nie pójdziesz! – wycedził przez zaciśnięte zęby.

Hermiona nie odpowiedziała. Podeszła do biurka i szybko wyczarowała wazon z wodą, wkładając do niego kwiaty, a następnie wyjęła z szuflady dwie koperty.
Malfoy uważnie śledził każdy jej ruch, wciąż aż buchając irytacją.
Zawiesiła na ramieniu torebkę, podeszła do niego i dopiero teraz odważyła się spojrzeć mu prosto w oczy.

- To czek na pokrycie moim zobowiązań wobec ciebie. Mam nadzieję, że kwota jest wystarczająca.
Wręczyła mu pierwszą kopertę.
- Hermiona… Co ty robisz? – zapytała cicho, najwyraźniej nie rozumiejąc jej zachowania.
- A to oddaj proszę swojej narzeczonej i przeproś ją w mojej imieniu, że nie będę mogła przyjść. Mam inne plany.

Siłą wcisnęła mu do ręki kopertę z jej odpowiedzią, co do uczestnictwa w przyjęciu zaręczynowym, po czym wyminęła go szybko i praktycznie wybiegła ze swojego gabinetu, liczą na to, że za nią nie pójdzie.
Na szczęście tym razem, tak się właśnie stało.

🔅🔅🔅

Mówiłam, że będą dramy? To jeszcze nie koniec 😋

Maraton trwa 25/30 😎

Do jutra kochani... A kto wie, może i dwa razy do jutra? 😜

V.