>Rozejm< ETAP 44

Dedykacja: Dla miłośniczek niespodziewanych dram! 😜

Rozdział przepięknie ilustrowany dzięki uprzejmości i zaangażowaniu Gryglene! - Dzięki Kochana! 💛



💢💢💢



           Biały puch pokrywał ziemię, a Hermiona z zainteresowaniem patrzyła na rozstawiany w ogrodzie namiot. To już jutro. Walentynki. Dzień ślubu Pansy i Nevilla.

Pogłaskała się po brzuchu, wzdychając cicho. Była niewyobrażalnie zmęczona ostatnimi tygodniami ciąży. Jej termin wypadał za dwa tygodnie, ale coś jej mówiło, że wszystko może wydarzyć się wcześniej.

Draco tłumaczył coś ludziom od namiotu, a ona siedziała na ławce i przyglądała się, jak świetnie wyglądał w czarnym płaszczu z zarumienionymi od mrozu policzkami. Jej obłędny mąż…

- Cześć

Hermiona uniosła głowę i spojrzała na Theo Notta.

- Cześć – odpowiedziała z delikatnym uśmiechem.

- Mogę? – Theo wskazał na miejsce obok niej.

- Jasne, siadaj! – zachęciła. – Przyjechałeś specjalnie na ślub Pansy? – uśmiechnęła się do niego.

- Tak, tylko na dwa dni – odpowiedział i też się uśmiechnął.

- Jak ci się podoba w Stanach? – spytała.

Nott zaraz po tej historii z Ginny, zapragnął wyjechać, dlatego Lucjusz uczynił go magicznym ambasadorem w USA.

- Jest nieźle. Jak się czujesz? – spytał, patrząc na jej duży brzuch.

- Jakbym się miała za chwile rozsypać – zaśmiała się.

- To już niedługo, prawda? – zapytał.

- Dwa tygodnie do terminu – odpowiedziała z westchnieniem.

- Draco się pewnie denerwuje – Nott spojrzał w stronę blondyna.

- Jak tylko się w nocy przewracam z boku na boku, budzi się i z paniką pyta mnie, czy to już – opowiadała z uśmiechem.

- Jesteś szczęśliwa? – spytał cicho, patrząc jej w oczy.

- Jestem – odpowiedziała, nie odwracając wzroku.

- Cieszę się. Mam dla ciebie mały prezent… - Theo wyjął z kieszeni płaszcza niewielkie pudełko.

- Och! Dziękuję bardzo, nie trzeba było! – Hermiona odebrała od niego podarunek, nieco nieufna.

- Otwórz go dopiero jutro rano, dobrze? – poprosił.

- Dobrze. Dzięki… - Hermiona patrzyła, jak mężczyzna wstaje.

- Bądź zawsze szczęśliwa, piękna Hermiono – Theodore uśmiechnął się do niej po raz ostatni, po czym uniósł dłoń i pomachał do Dracona, który dopiero co go zauważył, po czym odwrócił się i odszedł.


💢💢💢


- Czego on chciał? – burknął Draco, siadając obok niej i od razu kładąc dłoń na jej brzuchu.

- Pogadać chwilę – odpowiedziała Hermiona, chowając pudełko od Theo do kieszeni płaszcza, tak by Draco go nie zauważył.
Sama nie wiedziała dlaczego, ale czuła, że nie powinna mu o nim mówić.

- A co on ma do gadania z tobą? – marudził.

- Jesteś zazdrosny! – zarzuciła mu ze śmiechem.

- Nie pusz się tak, pączuszku! – zażartował, pochylając się i muskając ustami jej policzek.

- Zabiłabym cię za to, gdybym miała na to siłę – zaśmiała się, wstając niezgrabnie z ławki.

Draco od razu też wstał i objął ją opiekuńczo ramieniem.

- Wracasz do środka? Zimno ci? – spytał z troską.

- Idę zobaczyć, jak tam przymiarka Pansy. Naprawdę nie wiem, czemu się uparła bym była jej pierwsza druhną, pomimo tego, że wyglądam jak utuczony garboróg! – skarżyła się.

- Wyglądasz cudownie…

- Nie kłam mi Malfoy, bo z przyjemnością znów zawinę cię w dywan! – zagroziła ze złośliwym uśmieszkiem.

- Leo… Zlituj się już nade mną i pośpiesz się trochę, zanim twoja matka mnie naprawdę skrzywdzi! – zaśmiał się Draco, prowadząc ją w stronę zamku.

Hermiona też się roześmiała. Nigdy nie przypuszczała, że znienawidzony przez nią kiedyś Draco Malfoy, będzie w przyszłości tak cudownym mężem i zapewne ojcem. To było przyjemne, że to ona mogła tego wszystkiego od niego doświadczyć. Gdyby tylko ją jeszcze pokochał… Niczego więcej nie potrzebowałaby do szczęścia.


💢💢💢

           Weszła do salonu z uśmiechem patrząc, na przygotowany do śniadania stół. Była wściekle głodna. Draco siedział już na swoim miejscu, popijał kawę i czytał gazetę.

- Hej! Jest może dżem morelowy? – spytała, zajmując swoje krzesło i spoglądając na zegarek
Za dwie godziny musiała iść się zacząć szykować do uroczystości.



- Hermiona… Spójrz… - Draco podał jej gazetę z niepewną miną.

„Śmierć ambasadora! Marcus Flint znaleziony martwy w swojej moskiewskiej rezydencji! Brytyjskie biuro aurorów rozpoczyna śledztwo!” 

Hermiona przebiegła pobieżnie treść artykułu. Napisano tylko, że na Flincie najpewniej użyto avady…

- Czy to możliwe? Naprawdę ten potwór nie żyje? – spytała cicho.

- Najwyraźniej! I to nie ja go zabiłem… - Draco z niedowierzaniem pokręcił głową.

- To cudowna wiadomość! Ciągle dręczyła mnie myśl, że on kiedyś wróci… - Hermiona odetchnęła głęboko.

- Normalnie chyba się dziś upiję z radości. Świat bez Flinta… Salazarze! Jedno z największych marzeń się spełniło – Draco roześmiał się szczerze i napił kawy.

- Byłam wściekła o to, że nie poniósł kary za to, że zrzucił wtedy na ciebie ten żyrandol – Hermiona odłożyła gazetę i sięgnęła po dzbanek z herbatą.

- A ja o to, że nie odkryli, że to on cię wtedy spetryfikował w podziemiach Wizengamotu. Pewnie planował zrobić ci wtedy coś gorszego, ale Weasely i Patil go spłoszyli – Draco wzdrygnął się z niechęcią.

- Też sądzę, że to był on. Przeklęty bydlak! Mam nadzieję, że smaży się w piekle! – mówiła Hermiona smarując grzankę.

- Ciekawe kto go sprzątnął! Wysłałbym mu podziękowania, gdybym to wiedział! – Draco westchnął i znów sięgnął po filiżankę.

Hermiona nagle sobie coś przypomniała.

- Muszę do łazienki – skłamała, wstając do stołu.

- Jasne, skarbie – Draco znów wziął gazetę do ręki, najpewniej chcąc przeczytać sekcję sportową.

Hermiona weszła do sypialni i podeszła do szafy. Wyjęła z kieszeni płaszcza niewielkie pudełko, które wczoraj podarował jej Nott.

Otworzyła je powoli, czując jak głucho wali jej serce.
W środku był breloczek do kluczy.
Breloczek z napisem: „I love Moscow”.

Wyjęła go i zacisnęła na nim swoje palce. Więc to był ten prezent od Theo… Zapewnienie jej i jej rodzinie bezpieczeństwa.

Starła łzę z policzka, uświadamiając sobie, że Draco się nie pomylił, gdy powiedział jej, że Nott się w niej kiedyś zakochał.

- Dziękuję Theodorze… - wyszeptała cicho. – I obyś szybko znalazł swoje szczęście.


💢💢💢


        Pansy wyglądała obłędnie w obcisłej sukni syrenie, z długim trenem. Jej ojciec prowadząc ją do ołtarza miał minę, jakby nieco bolał go ząb, ale za to ona sama promieniała. Neville w grantowym garniturze, wyglądał bardzo męsko i przystojnie. Jego oczy błyszczały, gdy patrzył na swoją wybrankę, podążającą w jego stronę.

Hermiona nie mogła pohamować łez, widząc, jak Pansy ujmuje dłoń Neva i obydwoje odwracają się w stronę kapłana. Draco stojący po ich drugiej stronie, mrugnął do niej i uśmiechnął się szeroko, a ona odwzajemniła ten uśmiech. Cieszyła się szczęściem przyjaciół.
Choć poza namiotem panował mróz i padał śnieg, to w jego wnętrzu czuło się prawdziwe ciepło. Nie tylko z powodu zaklęć grzejących, ale również dlatego, że dwójka ludzi, ślubujących sobie przy ołtarzu miłość, naprawdę i szczerze się pokochała.

Hermiona spojrzała na Zabinego, siedzącego w przedostatnim rzędzie. Nawet z daleka widziała, jak zaciskał szczęki. Było jej go bardzo żal… Najpewniej to nie był najszczęśliwszy dzień jego życia…
Zapewne widzą Pansy w białej sukni, pod którą odznaczał się już widoczny, ciążowy brzuszek, myślał o tym, co sam mógł mieć, a co na własne życzenie zaprzepaścił.

         Uśmiechała się, siedząc za stołem i patrząc, jak Pansy wiruje po parkiecie w ramionach męża, a piękny diadem z welonem lśni w jej kruczoczarnych, elegancko upiętych włosach. Nev nie spuszczał z niej oczu, wyraźnie przeszczęśliwy.
Niedaleko nich tańczyli Ron i Padma, też już zaokrąglona. Hermiona dostrzegała smutek w oczach Weasleya, ilekroć na nią spoglądał. Bardzo liczyła na to, że kiedyś mu to jednak minie.

💢💢💢

- Jak się czujesz, kochanie? – Draco usiadł obok niej i od razu położył rękę na oparciu jej krzesła.

Hermiona uśmiechnęła się lekko do niego i pochyliła w jego stronę, delikatnie dotykając jego policzka.

- Idź po ciocie Andromedę… - wyszeptała.

- Co? – Draco otworzył szeroko oczy.

- To pewnie jeszcze nic groźnego, ale od dwóch godzin mam skurcze… - wyszeptała.

- Co?! – Draco zerwał się na równe nogi.

- Siadaj i nie rób zamieszania! – skarciła go, ciągnąc go za rękaw marynarki.

- Dlaczego dopiero teraz mówisz! – wyszeptał, bladymi ustami.

- Bo nie ma co siać paniki! Pansy i Neville mają się o niczym nie dowiedzieć, słyszysz? – posłała mu surowe spojrzenie.

- Skarbie… - Draco wyglądał na rozdygotanego.

- Masz im skłamać, że poszłam tylko odpocząć trochę do komnat! – powiedziała, podnosząc się powoli z krzesła, starając się jednocześnie nie okazywać grymasu bólu.

- Dobrze! Ale czekaj… Nie idź sama… Albo czekaj… Najpierw powiem cioci… - Draco rozglądał się dookoła, nie bardzo wiedząc co ma teraz robić.

- Ci mężczyźni! Zawsze to samo! – sarknęła Andromeda, podchodząc do nich i obejmując Hermionę.

- Skąd wiedziałaś? – spytał Draco, gdy dyskretnie we troje wyszli z namiotu.

- Widziałam, jak Hermiona się krzywi pod nosem od dobrych dwóch godzin. Dzielna jesteś kochanie… Inne pierworódki, panikują przy pierwszym skurczu – Andromeda uśmiechnęła się do niej ciepło.

- Nie chciałam robić z siebie widowiska – przyznała Hermiona, gdy weszli do opustoszałego zamku.

- Spokojnie. To pewnie jeszcze trochę potrwa. Jestem jednak pewna, że świetnie dasz sobie radę… Gorzej z nim – Andromeda wskazała na Malfoya, który nawet nie zauważył, że ma odwrotnie założony płaszcz.

Hermiona zaśmiała się i od razu skrzywiła. Nie było wątpliwości. Zaczęło się…


💢💢💢


 

                Pochyliła się nad kołyską i odgarnęła jasny blond loczek. Od dwóch miesięcy nie potrafiła skupić się na niczym innym, jak tylko na tym, że cholernie mocno kocha tę maleńką istotkę, która wywróciła jej życie do góry nogami.
Wiedziała, że jest nieobiektywna, ale uważała, że jej synek jest najśliczniejszym dzieckiem świata, a fakt, że był niesamowicie podobny do swojego ojca, tylko podkreślał te jego cudowność. Leo był bardzo grzecznym niemowlakiem. Jadł i spał o określonych porach, prawie nigdy nie płakał, ani nie budził ich niespodziewanie w nocy.
Hermiona śmiała się, że punktualność i organizację odziedziczył po niej.
Tak, jak przypuszczała, Draco był cudownym ojcem. Wstawał do małego równie często, jak ona i prawie nigdy nie narzekał na nadmiar nowych obowiązków.

Jej dłoń mimowolnie powędrowała do naszyjnika. Przewieszka z małym, złotym lewem, jaką dostała od Dracona dzień po urodzeniu Leo, cudownie wpasowała się w łańcuszek od Pansy. Wiedziała, że to symbol. Była lwicą, która przysięgła chronić ze wszystkich sił swoje młode.
Westchnęła cicho i podeszła do łóżka. Za każdym razem, gdy widywała Lucjusza w pobliżu jej syna, czuła, jak coś nieznośnie zaciska jej się w piersi. Bała się… Naprawdę.

- Śpi? – Draco wyszedł z łazienki wykąpany i ogolony i od razu podszedł do kołyski, by sprawdzić czy synek jest dobrze okryty miękkim, błękitnym kocykiem.

- Tak. Mam nadzieję, że nie będzie później dokazywał w czasie ceremonii – Hermiona uśmiechnęła się i wstała.

- A ty jak się czujesz? – spytał, łapiąc ją za dłoń i przyciągając bliżej siebie.

- Dobrze. Jevons powiedział, że wszystko jest w porządku. Panienka znów silna i zdrowa – zaśmiała się, cytując słowa starego magomedyka.

- To wspaniale… - Draco musnął ustami jej czoło, przytulając ją do siebie.

- Pójdę się wykąpać i zacznę się szykować. Mam nadzieję, że twój ojciec nie zrobi sceny, jak się dowie, że nie nadaliśmy mu jego imienia – Hermiona uśmiechnęła się nieco kwaśno.

- Powiedziałem mu, że Sun Zi sam je wybrał, więc Lucek jakoś musiał się z tym pogodzić – Draco wypuścił ją z objęć i podszedł do szafy.

- Sun Zi się pojawi?

- Tak. Podobno już jest w zamku – Draco wyjął z szafy garnitur i koszulę.

- Ciekawe czy znów nam czegoś nie przepowie – zaśmiała się, idąc w stronę łazienki.

- Zobaczymy – Draco uśmiechnął się do niej.

Hermiona zamknęła za sobą drzwi i zamyśliła się przez chwilę. Magomedyk powiedział jej, że może znów sypiać z mężem jeśli zechce. Nie wiedziała jednak, jak ma zacząć z nim ten temat. A co jeśli on już nie chce? Co jeśli jej ciało po porodzie wydaje mu się brzydkie i odpychające? Bała się, że tak jest, choć wchodziła już z powrotem w ubrania sprzed ciąży. Mimo wszystko liczyła na to, że Draco wcale nie kłamie, gdy mówi jej, że wciąż jest piękna. 

💢💢💢

                Sala balowa Mirum Pars była pełna ludzi. Pansy wcale nie kłamała, mówiąc, że odwali huczne chrzciny. Mimo szóstego miesiąca ciąży i sporego brzucha, pani Longbottom nie odpuściła i zaprosiła na to wyjątkowe wydarzenie połowę magicznego świata. 

Dekoracje w barwie bieli i błękitu, było naprawdę piękne i gustowne. Okrągłe stoły były już pozajmowane przez zaproszonych gości, gdy Hermiona i Draco weszli do sali. Przywitała ich salwa oklasków, a Draco skrzywił się pod nosem, przekonany, że to obudzi śpiącego w ramionach Hermiony, syna. Nic podobnego się jednak nie wydarzyło, bo Leo nadal smacznie spał, gdy odkładała go do przygotowanej obok ich stołu kołyski. 

- Jak tam słodziaczek cioci? – zagruchała Pansy, pochylając się nad kołyską. 

- Z emocji chyba postanowił przespać całą imprezę – zaśmiała się Hermiona, całując Nevilla w policzek na powitanie. 

- Mój ślicznotek! Ciocia Pansy cię wycałuje, jak tylko wstaniesz, mój mały smoczusiu! – przyobiecała ze słodkim uśmiechem. 

- Żebyś to mną się tak zachwycała! – Neville zaśmiał się i wymownie wywrócił oczami. 

- Nie martw się, stary. Nie tylko ciebie zepchnięto na drugi plan – zaśmiał się Draco, klepiąc go przyjaźnie w ramię. 

- Jak tam mój wnuk? – Lucjusz podszedł do nich i również pochylił się nad kołyską, a Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz. 

- Ma się świetnie – odpowiedział dość cierpko Draco z niechęcią patrząc na ojca. 

- Sun Zi zaraz się pojawi – Lucjusz uśmiechnął się pod nosem, wyraźnie zadowolony. 

- Cieszymy się, że przyjął nasze zaproszenie… - wtrąciła Hermiona. 

- Ja też! – Lucjusz spojrzał na nią uważnie. – Mały jest bardzo do ciebie podobny, synu…

- To prawda – przyznał Draco. 

- To wiele ułatwi – Lucjusz uśmiechnął się cynicznie pod nosem, po czym odwrócił się i odszedł. 

- O czym on mówił? – spytał Neville, patrząc krzywo za odchodzącym Malfoyem seniorem. 

Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz. Co jej teść miał na myśli, mówiąc do Dracona te słowa? 

- Nie mam pojęcia, co on ma w tej swojej poronionej łepetynie – burknął Draco. 

- Zaraz zaczynamy! – Pansy wskazała na drzwi do sali, przez które właśnie wszedł Sun Zi w towarzystwie dwóch mężczyzn. 

Hermiona westchnęła cicho, nadal czując jak coś nieprzyjemnie zaciska jej się w piersi. 

- Chcesz żebym to ja go wziął? – spytał Draco, podchodząc do kołyski. 

- Myślę, że to Neville powinien go trzymać – wtrąciła Pansy. 

- Dawać mi tego cudnego bobasa! – Neville zaśmiał się i podszedł do Draco, który ostrożnie wyjął nadal śpiącego syna z kołyski. 

- Tylko uważaj! – ostrzegł go. 

- Nie martw się, za kilka miesięcy powiem ci to samo! – Neville zaśmiał się pod nosem i wprawnie wziął małego na ręce. 

- Denerwujesz się? – Draco objął ją w pół, gdy szli za Nevillem i Pansy w stronę siedzącego na tronie Sun Zi. 

- Trochę – przyznała, nie dodając jednak, że nie z powodu ceremonii, tylko z powodu dziwnych słów Lucjusza. 

- Wszystko będzie dobrze – Draco posłał jej pokrzepiający uśmiech. 

Zmusiła się do tego samego, cicho licząc, że faktycznie będzie miał rację. 

💢💢💢



            Sun Zi przeprowadził ceremonię chrzcin szybko i sprawie, jedynie kilka razy wspominając o tym, że Leo Caishen będzie kiedyś wielkim czarodziejem. Nie nawiązał jednak do przepowiedni, za co Hermiona była mu wdzięczna. Nie chciała by Harry czy Ron, wiedzieli, że jej dziecko było częścią jakiegoś większego planu, jaki Lucjusz przedsięwziął w celu ich pokonania w przyszłości.

- Draconie, odprowadź mnie proszę do komnat – poprosił Sun Zi, gdy ceremonia się zakończyła, a Pansy i Neville odnieśli Leo do kołyski.

- Nie zostanie mistrz na obiedzie? – spytała Hermiona.

- Nie, dziecinko. Odpocznę trochę i muszę wracać do siebie, ale bardzo się cieszę, że zobaczyłem waszego syna. To był zaszczyt… - Sun Zi uśmiechnął się ciepło do Hermiony.

- Dla nas też, mistrzu! – wtrącił Draco, podając dłoń staruszkowi.

- Pozostań w odwadze Hermiono, najmądrzejsza czarownico tych czasów… – Sun Zi pomachał jej pomarszczoną dłonią i pozwolił się poprowadzić Draconowi w stronę wyjścia.

- Pozostań w odwadze? Co to miało znaczyć? – zastanawiała się, wracając do stołu.

Ledwo tam podeszła, a Ron i Padma pojawili się obok.

- Bardzo przepraszamy, ale my już pójdziemy… - burknął Ron, unikając patrzenia na kołyskę.

- Tak szybko? – zdziwił się Neville.

- Padma źle się czuje…

- Och! Wszystko w porządku? – spytała uprzejmie Hermiona.

- A jak ma być w porządku, jak cały pokoik mojego dziecka będzie kosztować mniej niż połowa kołyski, w której śpi twoje? A jego chrzciny będą w Norze! – Padma zalała się łzami.

- Przepraszam, to tak w tej ciąży… - zająkał się Ron, łapiąc żonę za rękę i wyprowadzając szybko z sali.

- Chyba zabolało ją to, że ich nie będzie stać na urządzanie takiej uroczystości… - wyszeptała konspiracyjnie Pansy.

- Mało kogo na to stać – zaśmiał się Neville.

- To nikomu niepotrzebne, a już najmniej małemu – Hermiona podeszła do kołyski i pochyliła się nad synkiem.

Wiedziała, że pieniądze będą ostatnią rzeczą, jaka będzie mu niezbędna. Powinien umieć kiedyś cieszyć się życiem bez nich, a doceniać wartości, które są niezbędne. Takie jak przyjaźń, rodzina, dobro, empatia, uczciwość i oczywiście miłość…


💢💢💢


- Pójdę do naszych komnat przebrać buty, bo strasznie bolą mnie stopy. Chyba odwykłam od szpilek – wyszeptała do Pansy.

- Nie wolisz ich przywołać? – spytała przyjaciółka.

- Przejdę się. I tak muszę przynieść torbę z rzeczami Leo.

- Jasne, nie martw się. Będę miała na niego oko, a Draco też pewnie zaraz wróci – Pansy uśmiechnęła się do niej.

- Dzięki.

Hermiona wyszła z sali i przeszła szybko przez hol, już miała skręcić w stronę ich komnat, gdy usłyszała dwa głosy.

- Naprawdę jesteś nieobliczalna! – mówił Draco.

- Dafne się na to zgodziła. Sama dała mi włos – odpowiedział głos Dafne Greengrass, ale Hermiona od razu zrozumiała.
Astoria nadal miała zakaz zbliżania się do nich, więc przyszła na przyjęcie pod wpływem eliksiru wielosokowego w ciele swojej siostry…

Powoli, tak, by nie stukać obcasami, weszła za zasłonę wielkiego okna. Musiała usłyszeć tę rozmowę…

- Lepiej się stąd zmyj, nim wybuchnie wielka afera – burknął Malfoy.

- Przyszłam cię zapytać, ile to jeszcze potrwa?

- Co? – zdziwił się.

- Dobrze wiesz co! Obiecałeś mi, że jak tylko Granger urodzi ci dziecko, to potem szybko się jej pozbędziesz i to ja będę je z tobą wychowywać! Twój syn ma już prawie dwa miesiące! Jak długo jeszcze mam czekać?

- Grenngrass… - głos Dracona był dziwni cichy.

Hermiona poczuła, jak wszystko w niej zamiera. Czyli to o to tu chodziło? Miała mu tylko urodzić dziecko, a potem miał się jej pozbyć i wrócić do Astorii?

- Czas ucieka, Draco… Musisz kazać ją wreszcie komuś zabić!

Nagle gdzieś w korytarzu rozległy się kroki.

- Hej Smoku, mam te zakonspirowane whisky! – rozległ się głos Zabiniego. – O! Cześć Greengrass! O czym tu tak gadacie? – padło pytanie.

- O niczym ważnym – odpowiedział szorstko Draco, po czym wyszedł z korytarza.

Słyszała jego kroki, a później obcasy Astorii i ciężki chód Zabiniego. Powoli osunęła się po ścianie, czując jak łzy płyną jej po policzkach. A więc to tak?
Obieca Greengrass, że to ona będzie wychowywać z nim ich dziecko?
Obiecał, że każe ją zabić?
Kiedy to zrobił? Czy, jak już była z nim w ciąży? Zapewne tak, bo inaczej skąd Greengrass by wiedziała o tym, że przepowiednia mówiła o ich potomku, skoro nawet Pansy tego nie wyjawił?

Otarła łzy i się podniosła. Musiała coś wymyśli, coś zaplanować… Uciec i ukryć się gdzieś wraz z małym.
Nie pozwoli mu go sobie odebrać. Nie pozwoli, by kiedyś mówił mamo, do tej przeklętej Greengrass…!


💢💢💢

                          Weszła szybko do komnaty, przebrała buty i zastanowiła się przez chwilę. Kogo poprosić o pomoc? Czy był ktoś komu mogła zaufać? Nie… Już nie…

Wracała na sale z ciężkim sercem, pełna bólu i strachu. Na widok Dracona trzymającego Leo na rękach, coś w niej zawrzało. Nie pozwoli mu! Będzie walczyć o swojego syna, do ostatniej kropli krwi!

Podeszła do nich, starając się nie okazywać buzujących w niej emocji.

- Zobacz kto wstał, mamusiu – Draco uśmiechnął się do niej, a Leo popatrzył na nią swoimi cudownie wielkimi, niebieskimi oczami.
Usiadła obok nich.

- Cześć synku… - wyszeptała, odbierając go z ramion Malfoya i przytulając.

W środku dosłownie wyła z rozpaczy na myśl o tym, że ktoś mógłby jej spróbować go odebrać.

- Wszystko w porządku, skarbie? Masz dziwną minę… - Draco popatrzył na nią z troską.

- Tak! – warknęła, nie mogąc nawet na niego spojrzeć.

Miała ochotę wziąć różdżkę i zabić go na miejscu.
Już teraz wiedziała, że zaufanie mu to był błąd. Pokochanie go to błąd. Oddanie mu całej siebie bez reszty – błąd. To, że była tak głupia i naiwna przez tak długi czas – błąd.
Draco Malfoy – jej największy, życiowy błąd.


💢💢💢

Heeej....

No jak to tak, przedostatni rozdział bez dramy? No nie godzi się w moim dramionowym serduszku! 😋
Jak wam się podoba #babymalfoy? Bo ja rozpływam się z zachwytu! 😍

Jeszcze jeden rozdział + epilog i zaczynamy zabawę od nowa - skoro jak same twierdzicie - lubicie odgrzewane schabowe 😁

Duże buźki i dzięki za każde odwiedziny i komentarze! 

Venetiia.