>Rozejm< - Prolog

 Dedykacja: Dla Wszystkich miłośniczek wojennych klimatów! 😙💣

💢💢💢

Wojna była przerażająca. Pochłaniająca. Wyniszczająca. Destrukcyjna.
I bardzo mroczna.
I trwała już od dziesięciu lat.

Świat magii był podzielony, słaby, rozdarty i przygnębiający.
Wszyscy powoli topili się we wszechogarniającej beznadziei, jednocześnie coraz mocniej uświadamiając sobie brak szansy na ostateczne zwycięstwo którejkolwiek ze stron.

Nikt się nie spodziewał, że samo pokonanie Voldemorta, nie będzie wystarczające do uzyskania pokoju.
Jego wierne zastępy Śmierciożerców w mig pojęły, że jeśli nie zawalczą teraz o siebie, to skończą jako pożywka dla dementorów.
Nie chcieli do tego dopuścić,  dlatego niemalże od razu, rozpętała się kolejna wojna domowa, która mocno wstrząsnęła całym światem.

Dwa obozy. Dwie strony barykady.
Zakon Rycerzy Walpurgii kontra Zakon Feniksa.
Wrogowie, którzy kawałek po kawałku próbowali przejąć wszystko, co tylko było możliwe do przejęcia.

Ciągłe starcia, walki, bitwy, ofiary, cierpienie, rozpacz, strach i ból.
Szala zwycięstwa chyliła się raz na jedną, raz na drugą stronę, ale nigdy, żadne z nich nie było nawet blisko osiągnięcia głównego celu.

                Impas trwał, a ludzie powoli uczyli się żyć w nowej rzeczywistości. Już od urodzenia każdy przyjmował piętno – mogłeś być albo Feniksem, albo Śmierciożercą – nie było nic pomiędzy.
Każdy czarodziej musiał określić, komu udzieli poparcia. Gdy tylko to robił, natychmiast zostawał przyjmowany z otwartymi ramionami w szeregach jednych i automatycznie znienawidzony i skazywany na śmierć w oczach drugich. Tak wyglądała codzienność i długo nie zapowiadało się na to, by coś mogło się zmienić.


💢💢💢

                Aż do pewnej chłodnej, marcowej nocy, gdy na polu jednej z kolejnych potyczek, stanęło ze sobą oko w oko dwóch przywódców.

Lucjusz Malfoy, mierzył swą różdżką wprost w Harry’ego Pottera, który równie trzymał swój magiczny atrybut, wycelowany w arystokratę.

- Dobrze, że tu jesteś, Potter – wycedził cicho Lucjusz.

- I ja się cieszę, że cię wreszcie widzę na polu walki, Malfoy. Chodziły już plotki, że wolisz chować się w swojej rezydencji, niż walczyć – Harry uśmiechnął się kpiąco.

- Jak widzisz, jestem. Zapewne interesuje cię, dlaczego jeszcze nie rzuciłem żadnej klątwy, prawda? – Lucjusz również przybrał na usta cyniczny uśmieszek.

- Nie. Interesuje mnie tylko fakt, że to ja nie przekląłem jeszcze niczym ciebie. Masz minutę mojego czasu, nim wreszcie to zrobię – Harry hardo popatrzył mężczyźnie w oczy.

- Rozejm Potter. To właśnie chcę ci zaproponować.

- Rozejm? – Wbraniec nie potrafił ukryć nuty zdziwienia w swoim głosie.

- Tak. Rozejm. Jeśli ta wojna, potrwa jeszcze dłużej, to niezależnie od tego, który z nas zwycięży, nie będzie miał nic ze swojej wygranej, bo nic nie zostanie  – wytłumaczył spokojnie Lucjusz.

- Zabiłeś mi przyjaciół, a teraz liczysz na rozejm z mojej strony? – wysyczał mściwie Potter.

- Ty zabiłeś mi żonę. Doceń to, co ci proponuję – Lucjusz wyglądał na zupełnie opanowanego.

- To bzdura! Żaden z moich ludzi nie zabił twojej żony! – zdenerwował się Harry.

- Rozejm Potter. Układ, który pomoże nam razem odbudować nasz świat, nim do reszty pochłonie go mrok.

- Myślisz, że ot tak ci zaufam i się zgodzę? – syczał Harry.

- Przysięga wieczysta. Skonstruowana tak, by gdy jeden podniesie rękę na drugiego, to natychmiast umrze. To nasza jedyna opcja, Potter. Ta wojna musi się kiedyś skończyć – Lucjusz opuścił różdżkę i twardo patrzył mężczyźnie w oczy.

- To się nie uda, Malfoy. Nigdy.

- Nie mamy innego wyjścia. Moje oddziały są osłabiona wielomiesięcznymi starciami, a i wy jesteście w rozsypce, po tym, jak przejęliśmy cały dostęp do magicznych składników.

- My mamy Gringotta. Kupimy sobie składniki i na drugim końcu świata… - szydził Harry.

- Tylko, jeśli uda się wam je tu dowieźć, a nie macie czym, bo przejęliśmy wszystkie magiczne środki transportu – wytknął mu Lucjusz.
Harry zasyczał lekko ze złości.

- Co proponujesz? – warknął pod nosem.

- Jasny, klarowny układ. Wszystko spiszemy w specjalnym dekrecie. Ty i ja, razem staniemy na czele nowego ministerstwa, jako dwaj, nowi ministrowie magii. Wszelkie decyzje dotyczące naszego świata, będziemy podejmowali wspólnie. Ramię w ramię – wyjaśnił Lucjusz.

- Czego chcesz w zamian? – zapytał cicho Harry.

- A ty? – odbił pytanie Lucjusz.
Harry skrzywił się lekko pod nosem i sam wreszcie też opuścił różdżkę.

- Muszę to przemyśleć – stwierdził.

- To oczywiste. Za tydzień od dziś, w głównym atrium starego ministerstwa, o dwunastej w południe. Spotkamy się i porozmawiamy o szczegółach – zaproponował Lucjusz.
Harry przyglądał mu się przez chwilę, po czym lekko skinął głową.

- Tylko bez sztuczek, Malfoy! – ostrzegł.

-  Zapewniam cię, że nie planuję żadnych sztuczek. Obaj wiemy, że jeśli któryś z nas zginie, to i tak nasze oddziały szybko wybiorą nowych przywódców, a wojna potrwa dłużej. To nie miałoby żadnego sensu.

- To prawda – przyznał niechętnie Potter.

- Przyprowadź ze sobą tylko pięciu najbliższych współpracowników. Ja zrobię tak samo – poinformował Lucjusz.
Potter zgodził się na ten warunek, krótkim kiwnięciem głowy.
Przywódca Zakonu Rycerzy Walpurgii rzucił mu ostatnie spojrzenie, po czym odwrócił się i odszedł, nie bacząc na to, że jest teraz odwrócony plecami do swojego najgorszego wroga.


💢💢💢


                Harry wziął głębszy oddech. Koniec wojny jawił mu się jako nierealistyczna mrzonka. Marzenie o tym, by móc na nowo żyć w świecie bez walki, strachu i bólu, było słodkie niczym budyń karmelowy pani Weasley. Chciałby móc wierzyć, że Malfoy nie kłamał. Nie wiedział jednak, czy może sobie pozwolić na choć minimum zaufania temu człowiekowi.

 
💢💢💢

- Odcięcie ich od Gringotta i przeciągnięcie goblinów na naszą stronę, było bardzo dobrym posunięciem. To mocno ich osłabiło – dywagowała Hermiona, przechadzając się po eleganckim, bordowym dywanie w jego gabinecie.

- Myślisz, że to dlatego, proponuje mi rozejm? – zastanawiał się Potter, stukając stalówką swego, orlego pióra o blat biurka.

- Jestem pewna, że to ich do tego skłoniło – Hermiona zatrzymała się i spojrzała na przyjaciela. – Jeśli on naprawdę chcę rozejmu, to jest to szansa, której nie możemy zmarnować – powiedziała cicho.

- Wiem – rzucił od niechcenia Harry.

- Nasze problemy narastają. Nie powinniśmy sobie pozwolić na kolejną bitwę, bo nie będziemy mieli czym uleczyć rannych. Zapasy eliksirów są na wyczerpaniu, a mugolskie leki słabo działają na magiczne organizmy… - mówiła z przejęciem.

- Ta wojna pochłonęła wielu wspaniałych czarodziejów, takich jak choćby Artur Weasley. Naprawdę myślisz, że powinienem się teraz układać z ludźmi, którzy dokonali tych zbrodni? – zapytał cicho.
Hermiona popatrzyła na niego spokojnie.

- Artur Weasley ma piątkę wnucząt. Myślę, że gdyby żył, oddałby wszystko za to, by mogły się one wychowywać w świecie bez wojny.
Harry spojrzał przyjaciółce w oczy.
Hermiona zawsze była taka racjonalna. Mądrą. Silna. Piękna.
Podziwiał ją każdego dnia i czasem zazdrościł Ronowi, że pokochała właśnie jego. Taka partnerka to prawdziwy skarb. Parvati też była dobrą kobietą, ale nie miał w sobie nic z walecznego serca Hermiony.

- Jak myślisz? Co powinnyśmy zawrzeć w naszych warunkach rozejmu? – zapytał ją ostrożnie.

- Na pewno wypuszczenie jeńców! Wiesz, że mają Lunę, Lavender, Deana i Penelopę. Musimy ich odzyskać! – powiedziała z mocą.

- Jasne. Co jeszcze? – dopytał, robią pobieżne notatki.

- Na pewno musi wrócić ogólny dostęp do magicznych składników i hodowli magicznych zwierząt.
Trzeba otworzyć Pokątną i oczywiście ministerstwo. Dać ludziom pracę. Może powinniśmy otworzyć również Hogwart? To dałoby namiastkę normalności. No i koniecznie musimy też na nowo nawiązać stosunki dyplomatyczne z mugolami… - Hermiona wróciła do swojego spaceru po bordowym dywanie, a Harry zapisywał każde jej słowo.
I tak da jej potem możliwość przejrzenia tego jeszcze raz. Bez niej, nie podpisałby nawet kartki urodzinowej dla Malfoya.

 
💢💢💢

Ministerstwo zostało zamknięte sześć lat temu. Polityka przestała być ważna. Liczyła się tylko walka i próba przetrwania.
Długo, drewniany stół, stał na samym środku atrium, niedaleko fontanny, której większość była kompletnie zniszczona.
Za pomocą zaklęć uprzątnięto pył i gruz, ale i tak w powietrzu nadal dało się wyczuć kurz i stęchliznę. Mimo to punktualnie o dwunastej, przy stole pojawiło się dziesięciu czarodziejów.
Wraz z Lucjuszem w ministerstwie zjawili się: Theodore Nott senior, Corban Yaxley, Evan Rosier, Rudolf Lastrange i o dziwo, Pansy Parkinson.
Harry przyprowadził ze sobą: Kinsgsleya Shacklebolta, Rona Weasleya, Nevilla Longbottoma, Denisa Creevey i Hermionę Granger.

- Witajcie – przywitał się oficjalnie Lucjusz, po czym zasiadł do stołu.
Harry w ramach powitania, tylko lekko skinął głową i zajął miejsce, a jego ludzie poszli w ślad za nim.

- Jak brzmią wasze warunki? – spytał spokojnie Lucjusz.

- Chcemy mieć pewność, że nas nie wykiwacie. Poza tobą i mną, wszyscy twoi generałowie, złożą przysięgi wieczyste, że nie zaatakują nikogo z moich ludzi – zaczął spokojnie Harry.

- Zgoda, o ile twoi generałowie zrobią to samo – odpowiedział Lucjusz, patrząc na Rona Weasleya, który nerwowo zaciskał szczęki.

- Chcemy wypuszczenia naszych jeńców. W zamian, możemy wypuścić waszych – wyjaśnił Harry.

- Oczywiście – przytaknął Lucjusz.

- Chcemy, by nowym dyrektorem Gringotta, został goblin, którego wyznaczmy.

- Nie widzę przeszkód – odparł nieomal nonszalancko Lucjusz.

Hermiona zaczęła się nieco wiercić na krześle. Była pewna, że Malfoy w życiu się nie zgodzi, by mogli nadal poniekąd sprawować kontrolę nad bankiem.

- Chcemy dostępu do magicznych rośli i hodowli, a także przywrócenia możliwości transportu…

- Jak najbardziej zrozumiałe żądanie – zgodził się Lucjusz.

- Teraz wasza kolej – powiedział spokojnie Harry, choć Hermiona była pewna, że też był zdziwiony zastanawiającą uległością Lucjusza.

- Chcemy, by nikt nie podejmował prób osądzania, ani skazywania nikogo z moich ludzi za zbrodnie wojenne – wyjaśnił Malfoy.
Harry powoli skinął głową.

- O ile to dotyczy obu stron, to się zgadzam.

- Chcemy nieograniczonego dostępu do naszych skrytek w podziemiach Gringotta.

- Tylko do waszych? – upewnił się Harry.

- Tak, tylko do naszych. Inne nas nie interesują – zapewnił mężczyzna.

- Dobrze.

- Chcemy, by połowa nowo powstałych departamentów w ministerstwie, była obsadzona naszymi ludźmi.

- Większa połowa? – dociekał Potter.

- Harry… - wtrąciła cicho Hermiona. – Nie ma czegoś takiego, jak większa połowa… - pouczyła go cicho.
Lucjusz uśmiechnął się pod nosem i uważniej się przyjrzał pannie Granger.

- W ministerstwie poprzednio były dwadzieścia dwa departamenty. Proponuję rozdzielić je po jedenaście.

- Doskonale – odezwał się szybko Harry, chyba chcąc szybko zapomnieć o swojej niezręczności słownej.

- Na pewno chcemy dostać departamenty sądownictwa i sprawiedliwości, budownictwa oraz transportu – wyjaśnił Lucjusz.
Harry spojrzał na przyjaciółkę, która lekko skinęła głową. To nie były wygórowane wymagania.

- I na koniec najważniejsze – Lucjusz uśmiechnął się nieco cierpko.

- Tak? – Harry był wyraźnie zaintrygowany.

- Chcemy Hermiony Granger.



💢💢💢


Jak Wam się podoba? To mini-opowiadanie, zaplanowane na ok. 10 rozdziałów, jest już w połowie napisane, dlatego mam odwagę dodać prolog, licząc na to, że Was nie zawiodę i szybciutko je skończę 😁

Jak możecie zauważyć - jest już też zakładka na nowe "duże" dramione - prawdopodobnie na 40 rozdziałów, ale jego prolog, pojawi się dopiero po epilogu "WOW". 😊

Możecie się spodziewać, że szybko będą pojawiały się kolejne publikacje, bo bardzo chcę już lecieć z innymi projektami. 

Kolejne będą "Sny"
WOW na pewno też nie zabraknie :)

Pozdrowionka! 

Venetiia.