[WOW] Rozdział 27 - "Uczucie stare jak świat"

Dedykacja:
Dla ekspresowych komentatorek: WeronikiG. oraz M.i - Dziękuję za Wasze zaangażowanie :)
oraz dla Unyttig - Bardzo lubię Twoje komentarze :)


◈◈◈

Rozdział szybko, bo rekordowo krótki... :D


◈◈◈

Profesor McGonagall i profesor Slughorne, dyskutowali o czymś zawzięcie, a Neville stał tuż obok całej grupy siedmiorocznych ślizgonów i ich opiekunów.
- Idzie Hermiona! – pierwsza zauważyła ją Susan.
- Jak dobrze, że pani już jest, panno Granger! – ucieszyła się pani dyrektor.
- Czy coś się stało? – Hermiona poważnie się zaniepokoiła, ale po sekundzie dostrzegła, że Draco stoi wraz ze swoimi kolegami. Odetchnęła lekko, czując przedziwną ulgę.
- Zniknęłam nam gdzieś jedna uczennica – wyjaśnił zmartwiony mistrz eliksirów.
- Kto? – Hermiona szybko rozejrzała się po zebranych.
- Tracey! Nie wróciła do dormitorium po dzisiejszych zajęciach. Nie była nawet na obiedzie! Nigdzie nie umiemy jej znaleźć! – W oczach Pansy błyszczały łzy.
- Szukaliśmy wszędzie! Nigdzie jej nie ma! – wtrącił szybko Nott.
- A może po prostu bez pytania poszła do wioski? - zasugerowała Hermiona.
- Na pewno nie! Wiedziałabym, gdyby chciała to zrobić. Wiem, że stało jej się coś złego! – panikowała Parkinson, zanosząc się płaczem.
- Spokojnie! Na pewno się znajdzie… – próbowała ją uspokoić Hermiona.
- Wezwałam już aurorów. Zaraz przeszukamy całą szkołę oraz Hogsmeade – poinformowała oficjalnie McGonagall.
- Kto z was, jako ostatni ją widział? – zapytała Hermiona, zwracając się do grupy ślizgonów.
- Ja! Wyszłyśmy razem z lekcji zielarstwa. Dziś mieliśmy zajęcia w ostatniej szklarni. W tej od strony boiska do Qudditcha… – opowiadała szybko Pansy.
- W szklarni numer dziewięć – wtrącił Ress.
- No i po skończonych zajęciach, gdy wracałyśmy do szkoły, Tracey nagle przypomniała sobie, że zostawiła tam swoje rękawice ochronne i postanowiła po nie wrócić. Trochę dziwnie się zachowywała… Nawet nie chciała sprawdzić czy może ma je w torbie! - Pansy była bardzo rozemocjonowana.
- Czy ktoś z was sprawdził czy nie została przypadkiem zamknięta w szklarni? – dopytywał Neville.
- Byliśmy tam dwa razy, razem z Theo. Ani śladu Tracey… Naprawdę nie wiem, co mogło się stać! – Parkinson zaszlochała jeszcze mocniej.
Draco wyjął białą chusteczkę i podał ją koleżance. Prawdziwy dżentelmen…
Hermiona ledwo powstrzymała uśmiech. Musiała się skupić na ważniejszym problemie. Davis. Tej małej małpie, dosłownie wszystko mogło przyjść do głowy. Gdzie ona była?
- Spokojnie! Zaraz się jakoś zorganizujemy – Hermiona zdecydowała się przejąć pałeczkę.
- O! Są już aurorzy! – zauważyła Parvati.

Do szkoły właśnie weszło pięciu mężczyzn.
- Cześć Herm! – zawołał do niej rozpromieniony Ron.
- Cześć wszystkim!  - przywitał się Potter.
- Och! Cześć! Nie spodziewałam się was tutaj! – Hermiona podeszła do przyjaciół, nie przytulając ich jednak na powitanie, w obawie przed reakcją ich wykładowcy z Akademii Aurorów, wysokiego, postawnego szatyna, który łypał na wszystkich podejrzliwie.
- Podobno mamy wam pomóc kogoś szukać! To nasza pierwsza akcja – wyjaśnił szybko Harry.
- Dobry wieczór, aurorze Nolan – McGonagall podeszła i uścisnęła rękę szatyna.
- Dobry wieczór, pani dyrektor. Proszę się nie martwić! Zaraz wszystkim się zajmiemy. Czy ktoś ma zdjęcie zaginionej? – zapytał.
- Ja! Ale w dormitorium… – wyjaśniła Pansy.
- To przywołaj je zaklęciem – poradziła Hermiona, a Parkinson prawie natychmiast to zrobiła.
Wciąż szlochając, podeszła do aurora i podała mu zdjęcie Davis.
Nolan spojrzał na fotografię i pokazał ją Harremy, Ronowi i dwóm pozostałym mężczyzną, najpewniej również studentom.
- My ją znamy – odezwał się Potter.
- Więc Tenco i Lawriszin, wy idziecie na boisko i błonia. Potter, Weasley – wy do lochów.
Ja wracam do Hogsmeade, żeby pomóc reszcie. A najstarsi uczniowie, niech jeszcze raz przeszukają pozostałą część szkoły. – Ledwo Nolan skończył mówić, on i dwójka aurorów wyznaczona do przeszukiwania na zewnątrz od razy wyszli.
- Ja pójdę sprawdzić dookoła jeziora. Jest za ciemno, żeby puszczać tam uczniów – zdecydowała Minerwa.
- Pójdę z tobą – zaproponował Horacy, choć chyba niezbyt szczęśliwy, że musi wychodzić na taki ziąb.
- Poradzicie sobie tutaj ze wszystkim? – McGonagall zwróciła się bezpośrednio do Hermiony.
- Oczywiście, proszę się nie martwić! – zapewniła ją szybko Granger.
- Lochy są duże. Może ktoś jeszcze powinien wam tam pomóc? – zaproponował Slughorne.
- Hermiona! – zawołał od raz Ron.
- Jasne! Bardzo chętnie!  - uśmiechnęła się do niego.
Naprawdę się cieszyła, że z tak niespodziewanego spotkania ze swoimi przyjaciółmi.
- Susan, Malfoy, Parvati i Nott, wy sprawdźcie pierwsze cztery piętra. Ja, Greengrass, Romilda i Bletchley, sprawdzimy kolejne. Ress, Luna, Dean i Seamus – wy sprawdzicie wieże astronomiczną, sowiarnie i poddasze. A ty Parkinson idź do dormitorium, odpocznij. Ktoś będzie cię informować – zaordynował Neville, a Hermiona musiała szczerze przyznać, że zaimponował jej swoim zdecydowaniem i pewnością siebie. Nowy Neville był zdecydowanie ciekawszy, niż ta miękka kluska znana jej z pierwszych lat szkoły.
- Dobrze zaplanowane, Neville. Dzięki! To co, ruszamy? Używajcie zaklęcia lumos. Kontaktujemy się za pomocą patronusów.
Powoli zaczęli się rozchodzić.
Ron podszedł do Hermiony, objął ją ramieniem i pocałował w policzek.
- No wreszcie, mogę powiedzieć ci prawdziwe „cześć” – zamruczał, patrząc na nią z czułym uśmiechem.
- Witam cię, Ronaldzie! – odpowiedziała z rozbawieniem.
Nagle znów poczuła dziwne ciepło na swoim karku i odruchowo odwróciła głowę ponad ramieniem Rona.
Tylko na sekundę uchwyciła jego spojrzenie, bo zaraz potem Malfoy odwrócił się i odszedł w towarzystwie Susan, Parvati i Notta. Nie miała jednak wątpliwości, że przed chwilą na nią patrzył i to patrzył z prawdziwą nienawiścią.

◈◈◈

Sprawdzali sala po sali, korytarz po korytarzu. Lochy były ciemne, zimne, pachnące wilgocią i pleśnią, ale specjalnie jej to nie przeszkadzało. Wesoło jej się rozmawiało z Ronem i Harrym. Mimo to, trochę martwiła się o Davis. Ta dziewczyna była tak lekkomyślna, że mogła wpakować się w prawdziwe problemy. Powinna bardziej na nią uważać, albo poprosić Seamusa, żeby lepiej jej pilnował.
 Jej myśli zaprzątała też jeszcze jedna sprawa. Gdzieś pod siódmą skórą zastanawiała się, dlaczego Malfoy miał taką minę. Czyżby był zazdrosny o to, jak Ron ją przytulił? To niedorzeczne, przecież byli tylko przyjaciółmi! Zresztą jego i ją, też nie łączył żaden poważny związek… Choć z drugiej strony… Niby nie obiecywali sobie wyłączności, ale i tak Hermiona nie chciałaby, żeby Draco spotykał się teraz z inną. To było takie dziecinne, zaborcze pragnienie, by mieć całą jego uwagę, skoncentrowaną na sobie.
Musiała też uczciwe przyznać, że cieszyłoby ją to, gdyby Draco był zazdrosny o Rona. Pewnie doskonale wiedział, że zaraz po Wielkiej Bitwie na krótko stali się parą.  Zresztą, nawet Prorok Codzienny, w jednym ze swoich pierwszych powojennych wydań, umieścił wzmiankę o tym, że dwójka najlepszych przyjaciół Pottera, stworzyła teraz związek.
Hermiona nagle przystanęła, zaintrygowana jedną myślą. Przecież ona mu nigdy oficjalnie nie powiedziała, że oni ze sobą zerwali!
W zasadzie, to nikomu o tym nie mówiła, sądząc, że wszyscy się z czasem tego domyślą. Czy istniała szansa, że on sądził, iż nadal jest dziewczyną Rona? Jeśli miałoby się wziąć pod uwagę, zachowanie Weasleya, względem niej, gdy spotykali się w tym roku szkolnym, to w sumie wszyscy mogliby pomyśleć, że nadal są parą! Przytulali się, zawsze siedzieli blisko siebie, czasem Ron obejmował ją ramieniem i całował w policzek, lub szeptał jej coś do ucha…  O cholera! To by oznaczało, że Malfoy najpewniej sądzi, że ona po prostu zdradza z nim swojego chłopaka! Parsknęła śmiechem pod nosem. Czyżby właśnie okazało się, że jest puszczalską, niewierną flądrą…? Super!
- Coś cię bawi, skarbie? – Ron uśmiechnął się do niej przymilnie.
- Tylko coś sobie przypomniałam. Nic ważnego! – odpowiedziała, w myślach zadając sobie pytanie, czy przypadkiem nie tylko Malfoy, był w błędzie co do jej relacji z Ronem.
Ciekawe dlaczego Ron próbował się zachowywać jakby ich związek wciąż trwał? Przecież podczas zerwania, wyraźnie sobie wszystko wyjaśnili. Dopiero teraz do niej dotarło, jakie to wszystko było niewłaściwe, mylące, a nawet krępujące!
- Myślisz, że ta cała Davis, gdzieś uciekła? – zapytał ją Harry.
- Nie sądzę. Wcześniej, że nieświadomie wpakowała się w jakieś kłopoty. To dość lekkomyślna istota – wyjaśniła ze śmiechem Hermiona.
- Nasza pierwsza poważna akcja! Super, co nie? – cieszył się Weasley.
- I to w Hogwarcie! Cieszę się, że mogliśmy tu wrócić! – Harry wyszczerzył się radośnie.
- No właśnie! Fajnie było tu przyjechać  i oczywiście móc cię  znów zobaczyć! – Ron wziął Hermionę za rękę i przyciągnął bliżej siebie.
Wtedy właśnie to poczuła.
Ktoś złapał ją za ramię i lekko szarpnął w tył. Podskoczyła w miejscu przestraszona tym niespodziewanym kontaktem.
Nieznana siła prawie od razu zniknęła, ale nie miała wątpliwości, co to było. Czy on oszalał?
- Hermiona, co ci? – zdziwił się Weasley.
- To chyba był szczur – skłamała szybko – Zdaje się, że widziałam jednego na końcu korytarza. To okropne! – Zdecydowanym gestem wyrwała dłoń z uścisku Rona i zrobiła krok w tył.
- Chcesz wrócić na górę? – zapytał uprzejmie Harry.
- Tak szybko? – Rudzielec wyglądał na niepocieszonego.
- Przepraszam was bardzo, ale tak będzie lepiej! Naprawdę nienawidzę szczurów! Lepiej będzie, jeśli sprawdzę co tam słychać u reszty…
- Jasne! Spotkamy się później – Ron uśmiechnął się do niej czule.
- Na pewno! – odpowiedziała z wymuszonym uśmiechem i odwróciła się na pięcie, szybko odchodząc. Musiała szybko znaleźć tego zazdrosnego szaleńca i ostro sobie z nim pogadać!


◈◈◈

Skończony głupek! Prawie dostała przez niego zawału! Czy on był poważny? A co jeśli Harry, albo Ron, by go tam przyłapali? Jak miałaby wyjaśnić im to, że niewidzialny łazi za nimi po ciemnych lochach w celu innym, niż zrobienie im krzywdy? 

Zauważyła, że drzwi od jednej ze starych graciarni są lekko uchylone. Była na sto procent pewna, że sama je zamykała, zaraz po tym, jak sprawdziła, czy Tracey nie chowa się wśród sterty zardzewiałych kociołków. Pewnym krokiem weszła do środka i za pomocą zaklęcia zapaliła tkwiącą w ścianie starą pochodnie. Przezornie rzuciła też od razu zaklęcie wyciszające.

- Mogę wiedzieć, co ty do jasne cholery wyprawiasz? – syknęła przez zaciśnięte zęby.
Drzwi zamknęły się za nią cicho, a zamek kliknął z głuchym trzaskiem.
- Sprawdzam tylko, jak się bawisz ze swoim ukochanym… - Draco zdjął z siebie zaklęcie i uśmiechnął się do niej złośliwie.

Hermiona ledwo zdusiła wredny chichot. A więc miała rację! On chyba serio myślał, że nadal była związana z Ronem. Zazdrosny pacan! Ale słodki…
Zaczął powoli się do niej zbliżać, a ona założyła ręce na piersi i uniosła głowę, patrząc na niego wyczekująco.
- Dlaczego nie pomagasz szukać koleżanki, tylko bawisz się w szpiega, co? – dogryzła mu.
- Bo doskonale  wiem, gdzie ona jest i co teraz robi. Nie musisz się martwić. Najpóźniej w niedzielę będzie z powrotem w szkole – uśmiechnął się cynicznie pod nosem.
- Zniknęła z własnej woli? – Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz.
- Oczywiście, że nie! – Draco stanął tuż przed nią.
- Czym ci podpadła? – zapytała cicho.
- Niestosowaniem się do poleceń.
- Tak właśnie sądziłam, że to była ona – Hermiona lekko pokręciła głową.
Draco uśmiechnął się cierpko.
- Co wzbudziło twoje podejrzenia?
- Od razu pomyślałam sobie, że taką formę zemsty musiała wymyślić jakaś kobieta!
- Wiedziała, że nie zgadzałem się na żadne samodzielne akcje, ale miała dość czekania…
- Cała Davis. Narwana jak dziki Kołgonek! – zaśmiała się.
- Nie mogła ci darować tego zaklęcia odrazy, jakim ją potraktowałaś pierwszego wieczoru po powrocie do szkoły – przyznał.
- Muszę przyznać, że nieco mnie zaskoczyła. Chyba jej nie doceniłam…
- Nie wpadła na to sama. Taki plan na pewno, by ją przerósł – Draco skrzywił się pod nosem.
- Ale ten skrzat domowy, który podmienił mi perfumy należał do niej?
- Do jej rodziny – sprecyzował.
- Nie stanie jej się nic złego, prawda? – Hermiona mimo wszystko nie chciała, by Davis jakoś poważnie ucierpiała.
- Martwisz się o nią? – spytał, po czym znów zbliżył się do niej i delikatnym gestem odgarnął jej włosy z ramienia.
Hermiona poczuła, jak po jej ciele przebiega dreszcz. Naprawdę niewiele jej było trzeba, by znów poczuć to ciepło. Wystarczył jego delikatny dotyk…
- Nie lubię mieć ludzi na sumieniu…– wyszeptała, kładąc dłonie na jego ramionach i intensywnie patrząc mu w oczy.
- A nie przejmujesz się tym, co zrobi twój chłopak, jak się dowie z kim go zdradzasz? – zapytał, pochylając się nad nią tak blisko, że ich nosy prawie się zetknęły.


◈◈◈

                Hermiona na końcu języka miała wyjawienie prawdy o tym, że ona i Ron to dawno skończony temat, ale jednak się przed tym powstrzymała. Niech nadal będzie zazdrosny… To było poniekąd podniecające!
- Śmiało! Idź i mu to powiedź. Nawet jakby zobaczył to na własne oczy, to by ci nie uwierzył! – zaśmiała się prosto w jego usta.

Draco warknął cicho i niezbyt delikatnie pchnął ją na drzwi, a zaraz potem namiętnie pocałował. Hermiona się nie opierała. Przeciwnie, pozwoliła mu na to, w duchu przyznając, że naprawdę tego chciała…

Przyjemne ciepło rozlewało się po całym jej ciele.

◈◈◈

                To było wysoce niewłaściwe i za żadne skarby świata, nie powinna mu na to pozwolić.
W całej szkole trwała akcja poszukiwawcza, a na błoniach byli aurorzy.
Ktoś mógł jej szukać… Czegoś od niej potrzebować…  Chcieć o coś zapytać… A przecież jej najlepszy przyjaciel i były chłopak, znajdowali się tak blisko nich…
Jednak nie była już w stanie tego przerwać. To wewnętrzne pragnienie było silniejsze. To znów musiało się stać. 

◈◈◈

Krótko, ale przynajmniej macie już jakieś wyjaśnienie jednego z wątków :)
Kilka osób pytało o sceny zazdrości - oto jedna z nich :D
venetiia.noks@gmail.com - w razie pytań :)

Pozdrawiam Was Serdecznie! :)

V.

PS. Kolejny rozdział będzie...

...nie powiem Wam kiedy! :P