[WOW] Rozdział 26 - "Po znajomości"

Dedykacja: Dla AnkiCierockiej - Ty Wiesz, że za Wszystko :)
oraz dla Lili_Wen - Dziękuję za długie komentarze :)


◈◈◈

- Cześć. Możemy pogadać?
- Jasne… - odpowiedziała, nadal nieco zaskoczona.
- Może tu? – zaproponowała Pansy, wskazując jej drzwi starej klasy.
- Pewnie, tak będzie lepiej – zgodziła się Hermiona, uważając, że nikt nie powinien widzieć, że Parkinson z nią rozmawia.

Weszły do klasy, a Hermiona za pomocą zaklęcia przywołała kilka świetlistych kul, by rozjaśnić mroczne pomieszczenie. Pansy westchnęła ciężko, zaplotła ręce na piersi i przysiadła na blacie jednej z ławek.
- To o czym chcesz porozmawiać? – zagadnęła.
- W zasadzie, to o Susan Bones.
Hermiona musiała przyznać, że szczerze się zdziwiła. Bardzo ją to zaintrygowało.
- A o co dokładniej ci chodzi? – dopytywała.
- O to, że ona nie powinna dłużej być opiekunką Draco! – Pansy nerwowym ruchem, potarła swoją skroń.
- Nie rozumiem… - przyznała Hermiona. 

Ciekawe, że nie przyszła do niej, gdy to Romilda – zakochana na zabój, mocno absorbująca i narzucając się Malfoyowi - Vane, była jego opiekunką. Dlaczego właśnie teraz miałaby jej przeszkadzać Susan, która była miła i koleżeńska?
- Słuchaj, to co ci powiem, musi zostać między nami, dobrze? – poprosiła Pansy.
- Jasne, że tak. Mamy przecież umowę – przypomniała jej Hermiona.
- Zabini mi powiedział… - Pansy mimo wszystko zawahała się chwilę.
- Tak? – Hermiona poczuła przypływ zainteresowania.
- Draco znów z kimś sypia! – wypaliła Parkinson.
Hermiona spięła się, myśląc tylko o tym, by się teraz gwałtownie nie zaczerwienić.
- No i? To przecież żadna nowina. Gdzieś od połowy szóstej klasy jest dość z tego znany. – Starała się brzmieć obojętnie, choć to nie było łatwe.
- Tak, ale tym razem nie jest to żadna z dziewczyn z Slytherinu! – wyjaśniła jej Parkinson.
- To skąd o tym wiesz?
- Zabini zauważył to dziś po treningu Qudditcha. Świeże zadrapania na jego plecach… Nie ma wątpliwości w jaki sposób się ich dorobił! – W oczach Pansy błysnęły łzy.

Hermiona teraz była już prawie pewna, że zaraz się zarumieni. To było naprawdę żenujące!
- Może jednak tylko gdzieś się o coś otarł…?
- Nie! Znam go dobrze! Wiem, że coś się dzieje. Zresztą chłopacy wygadali się, że już raz nie wrócił na noc do dormitorium. Jestem pewna, że wdał się w jakiś kolejny głupi romans!
- Dlaczego uważasz, że akurat z Susan?
- A z kim innym? To jedyna dziewczyna, z którą on ostatnio w ogóle gada!
- Nie zauważyłam pomiędzy nimi żadnej romantycznej relacji… – Hermiona uśmiechnęła się z przymusem.
- Ja też nie, ale nie mam żadnego innego pomysłu! Ale jeśli naprawdę to z nią się ukradkiem spotyka, to musisz im to przerwać!
- Dlaczego? Przecież oboje są dorośli – Hermiona poczuła prawdziwe wyrzuty sumienia. 

Sugerowanie, że podziela zdanie Pansy w sprawie Susan, było podłe, ale nie miała innego wyjścia. Parkinson nie mogła przecież poznać prawdy.
- No bo… Przecież ona jest jego opiekunką! To oburzające! - Pansy wyglądała na zdeterminowaną, do przekonania jej, by coś z tym zrobiła.
- Słuchaj, nie mam z tym problemów, dopóki zarówno Malfoy, jak i Bones wywiązują się z powierzonych im zadań – Hermiona nonszalancko wzruszyła ramionami.
- I nie zabronisz im…? – Pansy wyglądała na zawiedzioną.
- Nie mam takie władzy, przykro mi.
- Jak to nie? Zmień mu opiekunkę! Daj mu szlaban! Pogadaj z Bones! I tylko mi nie wmawiaj, że nic nie możesz z tym zrobić!

Granger westchnęła ciężko. Co niby co miała jej teraz powiedzieć? Że Malfoy nie przerwie swojego nowego romansu, bo ona sama, jako jego kochanka, wcale tego nie chce? Co za porypana sytuacja! Ciekawiło ją też to, że Parkinson w ogóle nie wzięła jej pod uwagę. Zapewne podejrzenie, że Hermionę i Draco może coś łączyć, dla wielu osób było po prostu kompletnie nierealne. Wcale jej to nie dziwiło, bo ona sama też jeszcze czasem w to nie dowierzała.
- Rozumiem twoje rozgoryczenie, ale naprawdę nie mogę wywierać wpływu na takie sprawy. To wykracza poza zakres moich kompetencji… – tłumaczyła łagodnie ślizgonce.
- Gdybyś chciała, to mogłabyś to zrobić! Mogłabyś zabronić im się spotykać i już! – upierała się Parkinson.
- A próbowałaś kiedyś czegoś zabronić Malfoyowi? Przecież moje gadanie i tak by tu nic nie dało!
- Gdybym miała na niego jakiś wpływ i mogła to zrobić, to z ogromną przyjemnością bym mu czegoś zabroniła!
- To może jednak spróbuj. Kto wie, może akurat tobie się uda?
Parkinson, wyraźnie wściekła, szybkim krokiem ruszyła do wyjścia,  zatrzymała się jednak z dłonią na klamce i popatrzyła jej prosto w oczy.
- W tej jednej kwestii, jestem pewna, że nie mam na to żadnych szans! – warknęła ostro, po czym wyszła, zatrzaskując drzwi z głuchym trzaskiem.

Hermiona odetchnęła głęboko, lekko skonsternowana. Zupełnie zapomniała o tym, że Parkinson przecież ciągle pilnowała Malfoya. Jeśli zacznie coś podejrzewać na ich temat, zapewne szybko rozpęta aferę na całą szkołę. Naprawdę niepotrzebny był jej kolejny skandal. Jeśli ona i Draco, zdecydują się kontynuować swoją relację, będą musieli być bardziej dyskretni. Hermiona uśmiechnęła się i popatrzyła na swoją dłoń. A na przyszłość, ona musi krócej ścinać swoje paznokcie…


◈◈◈
                Minęła pierwsza połowa listopada, a Hermiona zaczęła się powoli zastanawiać, czy  Malfoy przypadkiem nie porzucił dalszych planów w kwestii ich romansu. Przez ponad tydzień nie sprowokował żadnej sytuacji sam – na – sam. Musiała cicho przyznać, że była trochę tym rozczarowana. Niemniej, sama postanowiła również nic nie robić. Noc w Pokoju Życzeń, to był przecież jej pomysł. Czas na jego ruch, jeśli tylko zechce go wykonać. Cieszyło ją, że przynajmniej tym razem, blondyn jej nie ignorował. Przeciwnie, miała wrażenie, że wciąż próbował ją zezłościć lub sprowokować. Odpowiadał na jej pytania z tą znajomą nutą bezczelności co zawsze, a raz nawet pokłócił się z nią, gdy przy całej grupie, wyśmiewała jego plany na posiadanie tresowanego nundu. Brał też aktywny udział w wielkim sprzątaniu we Wrzeszczącej Chacie, a pewnego razu, podszedł do niej i bez słowa otrzepał jej spódnicę z białego tynku, o który gdzieś się musiała otrzeć. Od tego gestu zrobiło jej się gorąco, ale nim zdążyła go zatrzymać, Draco odszedł do zleconych mu zadań. Jego zachowanie ją zastanawiało, nie miała jednak pomysłu na to, o co mogło mu chodzić.

◈◈◈

Wszystko szło dobrze, a w Hogwarcie zapanował prawdziwy spokój. Uczniowie cieszyli się, pierwszymi opadami śniegu i możliwością wyjść do Hogsmeade, a Hermiona postanowiła nawet odwołać przynajmniej do świąt, wszystkie poniedziałkowe spotkania i wykłady ze starymi aurorami. Grupa współpracowała naprawdę sprawnie i rzadko kiedy, pojawiały się problemy takie, jak konieczność wlepienia komuś szlabanu. Spokój nie zapanował jednak na długo.
Na pewnym wtorkowym treningu Qudditcha, drużyny Slytherinu, Zabini zemdlał i spadł ze swojej miotły z naprawdę dużej wysokości. Był tak połamany, że pani Pomfrey twierdziła, że przynajmniej przez dwa tygodnie będzie musiał zostać w Skrzydle Szpitalnym. Hermiona, oczywiście nie miała żadnego związku z tą sprawą i chciała wierzyć, że nikt inny poza narkotykami, również go nie miał. Niemniej… Draco, jako kapitan powinien zauważyć, że Zabini nie nadaje się tego dnia do latania na miotle. Nie chciała go bezpodstawnie obwiniać, ale i tak coś jej w tym wszystkim nie pasowało.

◈◈◈

                Dwa dni po wypadku Zabiniego, na czwartkowych zajęciach z transmutacji wydarzyło się coś dziwnego. Terence Higgs, tego dnia miał wyjątkowo paskudny humor, a na dodatek ciągle wszystkich się czepiał. Hermiona nie wiedziała dlaczego, ale miała wrażenie, że jej obrywało się dziś najbardziej. To było niesamowicie dziwne, bowiem Higgs, zawsze był dla niej ujmująco miły… Może miało to jakiś związek z tym, co spotkało Blaisea? Ale dlaczego? Przecież ona nic mu nie zrobiła!
- Minus pięć punktów od Gryffindoru, za rozkojarzenie, panno Granger! – grzmiał profesor.
Hermiona już otwierała usta, by zaprotestować, gdy doszła do wniosku, że nie ma to sensu.
- A teraz miernoty, będziecie się uczyć zaklęcia, zmieniającego szkolną ławkę w garboroga! – zarządził Higgs.
Hermiona parsknęła śmiechem. Była pewna, że nie ma takiego zaklęcia. A zresztą, gdyby piętnaścioro uczniów wyczarowało nagle tak niebezpieczne zwierzę, jak garboróg, to jak nic cała szkoła, zostałaby zrównana z ziemią.
- Z czego się pani śmieje, panno Granger?! Minus dziesięć punktów! – wydarł się Higgs.
Tym razem się nie powstrzymała.
- Bardzo bym chciała zobaczyć, jak pan profesor sam to wyczaruje!
- To nie ty tu uczysz mnie, tylko ja ciebie! No dalej! Rzuć to zaklęcie, przemądrzała smarkulo! I tylko nie mów, że nie umiesz, bo zaraz polecą kolejne punkty!
- Nie wyczaruję tego, bo takie zaklęcie po porostu nie istnieje i dobrze o tym wiesz… profesorze! – wypluła z pogardą, jednocześnie podnosząc się ze swojego miejsca.
- Szlaban Granger! Dziś o dwudziestej w moim gabinecie! – Higgs o dziwo uśmiechnął się triumfująco.
- Oczywiście – odburknęła pod nosem, przekonana, że cokolwiek się nie stanie, nie pozwoli mu zabrać sobie różdżki na szlabanie. Ten pokręcony idiota chyba coś kombinował…

◈◈◈

Na szczęście lekcja pełna udręki, dobiegła końca, a Hermiona z przyjemnością pozbierała swoje rzeczy i ruszyła do wyjścia. Mijając ławkę Malfoya, zauważyła, że Draco miał dość pochmurny wyraz twarzy. Nie była też do końca tego pewna, ale chyba wyraźnie ociągał się z pakowaniem swojej torby. Postanowiła się tym nie interesować, tylko przejść do lochów. Za piętnaście minut zaczynała się kolejna lekcja.

◈◈◈

Stała pod klasą eliksirów z całą resztą siódmego rocznika. Prawie z całą, bo Malfoya wciąż nie było i Hermiona zaczęła poważnie się zastanawiać, czy jednak nie został w klasie z Higgsem. Terence był dziś naprawdę nieobliczalny. Miała nadzieje, że nic poważnego się nie stanie. Na szczęście akurat w momencie, gdy drzwi do sali eliksirów się otworzyły, Draco właśnie pojawił się na końcu korytarza. Hermiona odetchnęła lekko, starając się nie pokazać, że się martwiła. Przecież nie powinna…

Weszła do klasy i usiadła w swojej ławce, razem z Parvati. Malfoy nagle znalazł się tuż obok nich.
- Upuściłaś coś na korytarzu, Granger – rzucił na jej ławkę małą, złożoną na pół kartkę, po czym odszedł na swoje miejsce.
- Co to jest? – zdziwiła się Patil.
Hermiona rozwinęła arkusik.
- Ach! To moja ściąga z Starożytnych Run! – skłamała gładko – Musiała mi wypaść, gdy wyjmowałam podręcznik! – wyjaśniła, mnąc karteluszek w dłoni i szybko wpychając go do swojej torby.
Na kartce naprawdę były napisane tylko dwa, krótkie zdania.

„Nie masz dziś szlabanu z Higgsem. Ani dziś, ani nigdy!”.

Całą lekcję nie mogła spokojnie wysiedzieć, aż roznoszona z ciekawości. Co Malfoy zrobił? Do czego się posunął, by zmusić Higgsa, do zmiany zdania? I dlaczego to zrobił? Czy znów z troski? A może liczył na jej wdzięczność? Miała tyle pytań!
Bardzo chciała go zatrzymać i zadać mu je wszystkie, ale ledwo zabrzęczał dzwonek na przerwę obiadową, jego już nie było. Hermionę, to trochę zezłościło, ale uznała, że co się odwlecze, to nie uciecze.

◈◈◈

Właśnie nakładała sobie na talerz, porcję pieczeni, gdy ktoś stanął tuż za jej plecami.
- Panno Granger.
Hermiona wzdrygnęła się lekko i odwróciła w stronę Higgsa.
- Tak, panie profesorze? – spytała sucho.
- Przepraszam za moje dzisiejsze zachowanie podczas lekcji. To było zupełnie niepotrzebne… - mówił przez zaciśnięte zęby, jakby ledwie panując nad złością.
- Nic nie szkodzi… - Hermiona przyglądała mu się z zainteresowaniem.
Czy naprawdę Malfoy miał nad nim aż taką władzę, że zmusił go do jej przeproszenia?
- Oczywiście anuluję pani szlaban. Mam nadzieję, że ta sytuacja nie wpłynie negatywnie na naszą dalszą współpracę.
- Dziękuję bardzo – Hermiona zmusiła się do uśmiechu, w duchu wiedząc, że te podziękowania należały się komuś innemu.
 Tylko znów jedno chodziło jej po głowie – dlaczego?!

Higgs odszedł, a ona wróciła do swojego obiadu. Dziś akurat siedziała plecami, do stołu Slyterinu, ale wiedziała, że Malfoy na nią patrzył. Czuła dziwne gorąco na swoim karku i była prawie pewna, że powodował to jego wzrok.

◈◈◈

Miała zamiar dorwać Malfoya i wypytać o wszystkie szczegóły, ale tuż po skończonych zajęciach, okazało się, że jednego z młodszych uczniów, pogryzło jadowite geranium i Hermiona na prośbę profesor McGonagall, musiała pójść do skrzydła szpitalnego, sprawdzić, jak wygląda sytuacja. Sprawa była na tyle poważna, że przeciągnęła się do popołudnia, więc zaraz po wyjściu stamtąd, postanowiła pójść prosto do biblioteki i odrobić prace domową. Malfoya dopadnie jutro, albo w sobotę w czasie sprzątania.

◈◈◈

                Książka, której szukała, znajdowała się na wysokiej półce. Niestety pani Pince była bardzo konserwatywna w kwestii zasad panujących w bibliotece i kategorycznie zabraniała korzystania tam z zaklęć. Hermiona z niechęcią wspięła się na drewnianą drabinkę, czując pewny dyskomfort. Sięgnęła po opasłe tomiszcze i zachwiała się lekko. Trzymając jedną ręką wolumin, powoli zaczęła schodzić w dół, modląc się, żeby nie spaść i nic nie złamać.
Nagle poczuła dwie duże ręce, które złapały ją za biodra, pomagając szybciej zejść.

- Zabieraj łapy! – warknęła wściekle, ale nim stanęła dobrze na ziemi, została gwałtownie odwrócona i namiętnie pocałowana.
Miał szczęście, że tak dobrze już znała jego zapach, inaczej jak nic, rozkwasiłaby mu nos, tą wielką księgą.
Niby nie powinna się na to zgadzać, ale on całował tak dobrze, że po prostu musiała mu na to pozwolić, a co więcej, oddać ten słodki pocałunek. To były już prawie dwa tygodnie… Tęskniła…
Draco oderwał się od niej, uśmiechając się cwaniacko

- A gdybym, to nie był ja? – zapytał, wciąż trzymając dłonie na jej talii.
- Nic nie szkodzi, lubię się całować – zażartowała, patrząc mu w oczy.
- Kłamiesz! Wiedziałaś, że to ja! – wyglądał na bardzo pewnego siebie.
- Absolutnie nie miałam o tym pojęcia! – kokietowała, nieźle rozbawiona.
Draco również zaśmiał się cicho.
- Czy ty zawsze musisz robić coś niebezpiecznego? – zapytał, wciąż ją obejmując.
- Chciałam tylko zdjąć książkę!
- Nie o tym mówię. Chodzi mi o pyskowanie Higgsowi!
- Wcale mu nie pyskowałam! Sam widziałeś, że specjalnie się mnie dziś przyczepił! – Zirytowana odepchnęła go od siebie i przeszła do jednego z drewnianych biurek, z hukiem odkładając książkę na blat.
- To prawda, że robił wszystko co mógł, by cię dziś sprowokować i jak widać bez problemu mu się to udało! – Malfoy założył ręce na piersi i popatrzył na nią z lekką przyganą.
- Nie pozwolę sobie, żeby krytykował mnie taki niedouczony bęcwał, jak on! – warknęła, siadając przy biurku i otwierając książkę. 

Draco podszedł i bez skrępowania wysunął drugie krzesło, siadając tuż obok niej.
- Granger… To niebezpieczny człowiek. Owszem, głupi. Jednak to chyba jeszcze gorzej. Głupi ludzie, są kompletnie nieprzewidywalni. On coś kombinuje i jestem pewien, że to ma związek z tobą… - mówił cicho, ale jego głos był tak pełen napięcia, że Hermiona aż odwróciła głowę i spojrzała na niego.
- Nie boje się go - wyszeptała.
- Wiem. Ty się niczego nie boisz! – zabrzmiało to dość kwaśno.
- Właśnie tak! I radzę ci to zapamiętać! – uśmiechnęła się do niego przekornie.
Draco zamknął oczy, westchnął ciężko i odchylił głowę.
- Miałaś racje, mówiąc, że nim minie pierwszy semestr, pożałuję, że mnie jednak nie zesłali do Azkabanu.
Hermiona parsknęła szczerym śmiechem.
- Teraz przynajmniej wiesz, że ja zawsze mam rację! – wytknęła mu.
Draco spojrzał na nią z ukosa, niezbyt przyjaźnie.
- Na jakiś czas mamy Higgsa z głowy, ale to pewnie jeszcze nie koniec… - burczał, wyraźnie niezadowolony.
- Powiesz mi, jak to załatwiłeś? Prawie zamordował mnie wzrokiem, jak przepraszał za swoje zachowanie na lekcji.
- Czy nie pamiętasz, jak już ci mówiłem, że nie muszę się nikomu tłumaczyć?
Hermiona uśmiechnęła się delikatnie. Wyraźnie pamiętała, co się stało po tym, jak jej to powiedział...
- To dotyczy mnie, więc chyba mam prawo wiedzieć, dlaczego zmusiłeś go, by odwołał mój szlaban? – nalegała.
- Bo mogłem to zrobić. Koniec tematu!
- Malfoy! Zaczynasz mnie denerwować! – rozzłościła się.
- Dopiero zaczynam? Kurdę! Muszę się bardziej postarać!
- Nieźle ci idzie, serio! A powiesz mi chociaż, co zrobiłeś Zabiniemu?
- Nic… Poza pozwoleniem mu na ćpanie przed treningiem. – Po jego ustach błąkał się nieco demoniczny uśmieszek.
- On prawie zginął! – zdenerwowała się.
- Jasne! Jakbym mógł mieć w życiu tyle szczęścia, żeby tak łatwo się pozbyć tej pieprzonej gnidy! – stwierdził gorzko, podnosząc się z miejsca.
- Serio chciałbyś się go pozbyć? – Hermiona była w lekkim szoku.
- Zapewniam cię, że nie tylko jego! – Draco posłał jej złośliwy uśmieszek i odwrócił się żeby odejść.
- Malfoy! – zawołała za nim.
Zdziwiony spojrzał przez ramię.
- Dzięki… - mruknęła, jakby od niechcenia.
Teraz już była prawie pewna, co nim kierowało. Wiedziała, że nigdy jej tego nie powie, ale nie musiał.
Draco uśmiechnął się lekko pod nosem i delikatnie skinął głową, a po chwili już go nie było.

◈◈◈

                Hermiona oparła się wygodnie o krzesło i zamyśliła na chwilę. Jeśli faktycznie jego pożądanie względem niej było tak wielkie, że chciał ją za wszelką cenę ochronić, to powinno ją to ucieszyć. Nie czuła się jednak z tym specjalnie dobrze… Bo coś w niej samej, coś złego i próżnego, zapragnęło nagle wykorzystać tę jego słabość. A z drugiej strony, myśl o tym, że przez nią być może on sam się narażał, była dość cierpka. Nie chciała, by ktoś go skrzywił z jej powodu. To uczucie było dalekie od obojętności, jaką powinna względem niego czuć. I to ją niepokoiło… Z każdą chwilą coraz bardziej.  

◈◈◈

                 W piątkowy wieczór Hermiona spotkała Parvati w drodze na kolację.
- Tak sobie pomyślałam… A może urządzimy sobie kiedyś wieczór wróżb? Mam nową, naprawdę bardzo dokładną talię kart do wróżenia. Wiem, że za tym nie przepadałaś, ale może… - Parvati uśmiechnęła się zachęcająco.
- Czemu nie? Może, w którąś sobotę w moim dormitorium? – zaproponowała Hermiona z ciepłym uśmiechem.
Wiedziała, że poświęcała Parvati o wiele za mało swojego czasu i zainteresowania, ale nie mogła inaczej. Poza tajemniczą relacją z Malfoyem i jakimś nieznanym zagrożeniem, które nad nią krążyło, ostatnio zajmowało ją również planowanie, jak dowiedzieć się czegoś więcej o Nottcie i jego ewentualnej relacji z Ginny…
Zdobyła już cały stos raportów o szlabanach z zeszłego roku, ale była pewna, że przewertowanie tego wszystkiego zajmie jej z dwa tygodnie.
- Super! Może zaprosimy też Susan i Lunę? – zapytała z entuzjazmem.
- No pewnie! Mam butelkę naprawdę świetnego wina na taką okazję! – mrugnęła do niej porozumiewawczo, a Parvati aż zapiszczała z uciechy.
Hermiona chciała jej coś jeszcze odpowiedzieć, ale ze zdziwieniem stwierdziła, że pod Wielką Salą tworzy się właśnie jakieś małe zbiegowisko. Musiało się wydarzyć coś poważnego.

◈◈◈

Krótko i bez specjalnych fajerwerk na ten deszczowy dzień! :)
Wróciłam już do życia po weekendzie, więc obiecuję znów odpisywać na Wasze maile, wiadomości i komentarze :)
Dziękuję dziewczętom za zaproszenia do przeczytania ich opowiadań - naprawdę nie wiedziałam, że mamy tyle talentów dramione na wattpadzie :) Super!

Przypominam: venetiia.noks@gmail.com

Pozdrowionka! :*

Venetiia

PS. Zapasy rozdziałów wzrosły - na pewno przez następne kilka tygodni, będą one regularnie publikowane :)