[WOW] Rozdział 18 - "Autentyczne rozczarowanie"

Dedykacja: Dla Nicolett - dziękuję za obszerny komentarz
oraz dla Sani - przepraszam, że nie odpisałam na Twojego maila, gdzieś mi umknął :(


◈◈◈

- No cóż… - Hermiona nie mogła sobie podarować, trzymania ich jeszcze przez chwilę w niepewności.
- Gratuluję… tobie, Malfoy. Astoria nie jest w ciąży.
- Naprawdę? – Greengrass zrobiła wielkie oczy, najwyraźniej nieco zdziwiona.
Draco w odpowiedzi jedynie uśmiechnął się cynicznie pod nosem. Hermiona musiała szczerze przyznać, że w sumie też się ucieszyła. Nie bardzo miała ochotę na toczenie kolejnej batalii z Malfoyem, tym razem o jego nienarodzone dziecko. Dobrze, że wszystko tak się skończyło.
- Test jasno pokazuje, że nie jesteś w ciąży – zwróciła się do Astorii, jednocześnie oddając jej plastikowy pasek – Ale, na wszelki wypadek powinniście pójść teraz do pani Pomfrey, żeby sprawdziła dlaczego w ostatnich dniach tak źle się czujesz.

Astoria spojrzała niepewnie na Dracona, oczekując od niego jakiejś reakcji.
- Nic mnie nie obchodzi, co jej dolega! – sarknął.
- Ale Draco… - zaczęła mówić Greengrass, a do jej oczu napłynęły łzy.
- Chyba nie sądziłaś, że po takiej akcji, będę chciał mieć z tobą jeszcze coś wspólnego? – Draco rzucił jej spojrzenie Hipogryfa-mordercy, a Astoria rozpłakała się w głos.
- Zostawię was, przedyskutujcie to na osobności – zdecydowała Hermiona, żwawym krokiem ruszając do drzwi.
- Nie mam z nią o czym dyskutować. To koniec. Nigdy więcej się do mnie nie zbliżaj, Greengrass! -  Malfoy nawet nie spojrzał na rozpaczającą Astorię, tylko wyminął Hermionę i jako pierwszy wyszedł z łazienki prefektów. 

Hermiona widząc, jak plecy blondyna znikają za drzwiami z niedowierzaniem pokręciła głową. On naprawdę był dupkiem! Sama się sobie dziwiła, że po sprawie Multon, przez chwilę uważała go, za troskliwego faceta, który bronił honoru swojej dziewczyny i koleżanki z domu. Przecież tak ostro potraktował wtedy Erniego…

Z zamyślenia wybił ją zawodzący jęk i fakt, że Astoria osunęła się na kolana, będąc najwyraźniej w głębokiej rozpaczy. Hermiona na końcu języka miała pytanie, po kim ona tak płacze, skoro Malfoy to skończony drań i szuja, ale powstrzymała się przed takim komentarzem. Zamiast tego, podeszła do ślizgonki i pomogła jej się podnieść z ziemi.

- Przestań wyć, Greengrass. On jest teraz zły, ale na pewno mu w końcu przejdzie… - próbowała ją pocieszyć.
- Ja go kocham! Kocham! Mówiłam tacie, że to się nie uda! Ale on mi kazała! Co ja teraz zrobię? Co? – rozpaczała nieprzytomnie ślizgonka.
- Wystarczy już tego dramatu! Chodź, odprowadzę cię do pani Pomfrey, bo coś ci jednak dolega… - Hermiona naprawdę nie miała ochoty na niańczenie tej dziuni, ale nie miała też sumienia, zostawić ją w takiej sytuacji samej sobie. Chyba sto razy powtórzyła w swojej głowie, że Malfoy to dupek nim wreszcie udało jej się, doprowadzić Greengrass do skrzydła szpitalnego.

◈◈◈

- Eliksir szczurzego pazura? – zapytała z niedowierzaniem Hermiona.
- Jestem tego prawie pewna – odpowiedziała madame Pomfrey, zaciągając zasłony dookoła łóżka, na którym odpoczywała, poczęstowana eliksirami nasennymi Astoria.
- Ale to przecież praktycznie trucizna… - Hermiona wprost nie dowierzała.
- Słabo działająca, ale tak. Powoduje ogólne pogorszenie stanu zdrowia, mdłości, wymioty, wypadanie włosów, pogorszenie cery, łojotok… - wymieniała szkolna pielęgniarka.
- Czyli ten, kto jej to podał, chciał, żeby Astoria źle się czuła i źle wyglądała – wydedukowała szybko Hermiona.
- To oznaczał, że to mógłby być każdy, kto byłby zazdrosny o jej relację z panem Malfoyem – zauważyła Poppy.
- Czyli jakieś osiemdziesiąt procent dziewczyn w tej szkole! – zaśmiała się McGonagall, która właśnie weszła do skrzydła szpitalnego.
- Dzień dobry, pani profesor – przywitała się z nią Hermiona.
- Witaj moja droga. Widzę, że troszczysz się o podopiecznych swojej grupy. To miłe… - Minerwa uśmiechnęła się do niej ciepło.
- Astoria poczuła się źle na naszym dzisiejszym spotkaniu, dlatego postanowiłam ją namówić na wizytę w Skrzydle Szpitalnym.
- Jak myślicie, kto podał jej to świństwo? – zapytała pani Pomfrey.
- Sądzę, że możesz mieć rację, Poppy, uważając, że to jakaś zazdrosna wielbicielka pana Malfoya. Z tego co powszechnie wiadomo, on zadaje się tylko z najładniejszymi dziewczętami w szkole. Gdyby panna Greengrass straciła swą urodę, zapewne szybko by ją rzucił – analizowała McGonagall.

Hermiona nie musiała się specjalnie wysilać, by wiedzieć kto podał Astorii ten paskudny eliksir. Nie miała jednak zamiaru mówić o tym na głos. Postanowiła sama załatwić tę sprawę. Cieszyło ją jednak, że wszystko się wyjaśniło. To był naprawdę długi dzień i marzyła już tylko o tym, by móc wrócić do siebie, wykąpać się i natychmiast położyć.

◈◈◈

Niestety nie dane jej było od razu spełnić swoich pragnień, ponieważ na piętrze poniżej skrzydła szpitalnego, ktoś najwyraźniej na nią czekał.
- A ty tu czego? Nagle sumienie cię ruszyło i przyszedłeś się dowiedzieć, co z twoją dziewczyną? – zaatakowała go niemal od razu.
Draco skrzywił się lekko pod nosem, ale nic nie odpowiedział.
- Z Astorią wszystko w porządku, jutro normalnie wróci na lekcje – warknęła, chcąc go wyminąć i odejść.
- Nie przyszedłem tu po to, by się dowiadywać co z tą idiotką. Przyszedłem tu, bo zupełnie zapomniałem oddać ci pieniądze,  za to dziwne mugolskie coś, które kupiłaś dla Greengrass. Ten cały test jakiś tam…
Hermiona parsknęła pod nosem z rozbawieniem.
- Jaki ty jesteś honorowy! No po prostu jestem wzruszona! – sarknęła z pogardą.
- Nie udawaj Granger, że moja reakcja na tę sytuację, to dla ciebie taki szok. Znamy się nie od dziś! – zripostował.
- Nie, Malfoy, to nie był szok, bo doskonale wiem, że podłość to twoje drugie imię. Zdziwiło mnie tylko, że nie masz kompletnie żadnych ciepłych uczuć, względem dziewczyny, z którą podobno byłeś w oficjalnym związku.
- To raz na zawsze zapamiętaj, Granger. Ja nie miewam dziewczyn, związków, ani żadnych ciepłych uczuć względem nikogo…
- Nie wiem, jak można tak żyć. Musisz być bardzo zgorzkniały i samotny! – Hermiona z dezaprobatą pokręciła głową, chcąc wreszcie sobie pójść.
Draco jej na to nie pozwolił, znów łapiąc ją za ramię i zmuszając ją, by odwróciła się twarzą do niego.
- Nic ci do tego, jak żyję, podła szlamo!
- Teraz zapewne powinnam odpyskować ci coś równie błyskotliwego, na twoją obelgę, ale naprawdę mi się nie chcę. Te nasze słowne przepychanki nigdy, do niczego nie prowadzą, więc najwyższa pora z tym skończyć! A teraz puszczaj i pozwól mi odejść! – zażądała, usiłując się wyrwać z jego uścisku.
- Ile razy prosiłem cię, byś przestała się interesować mną i moim życiem, Granger?!
- Nic mnie nie interesujesz ty i twoje zasmarkane życie, Malfoy! Dowiedziałam się o tobie i od ciebie już wszystkiego, czego chciałam. Teraz jesteś mi zbędny! Możemy nawet zawrzeć układ. Trzymaj się z daleka ode mnie i od ludzi, na których mi zależy, a nigdy więcej nie będzie musieli zamienić nawet słowa! 

Hermiona wykorzystała jego chwilowe zaskoczenie jej nagłym atakiem i z całej siły odepchnęła go od siebie.
Sama nie wiedziała skąd się w niej wzięła ta ogromna wściekłość na niego.
- Wspaniale! – wysyczał – Wprost tylko o tym marzę! Załatwmy tę ostatnią sprawę i od dziś możemy się wcale nie kontaktować. Wszystkie niezbędne informacje możesz mi zawsze przekazywać przez Bones…
- Z ogromną przyjemnością! Jakakolwiek rozmowa z tobą jest ostatnim czego mi potrzeba!  - wściekała się.
- Ile jestem ci winien? – zapytał chłodno.
- Nic. Kup za to lepiej kwiaty i przeproś Astorię! – popatrzyła na niego z niechęcią.
- Ja zawsze spłacam swoje długi, Granger!
- Wątpię. Masz dług u całego społeczeństwa, a jakoś nie widzę żebyś robił coś, by temu zadośćuczynić!
- Jeśli ci przysięgnę, że więcej nie zrobię nic, by zaszkodzić tobie i… tym innym, których masz na myśli, to ty przysięgniesz dać mi spokój i schodzić mi z drogi? – zapytał cicho.
- Przysięgam, że od teraz będziesz dla mnie niewiele bardziej widoczny od powietrza, o ile dotrzymasz swojej części umowy! – Patrzyła mu w oczy, jednocześnie marząc o tym by podbiec do niego i po prostu go stłuc. Za to kim był. Za to jaki był. Za to, że choć przez chwilę pozwolił jej pomyśleć o sobie w innych kategoriach. Za wszystko.
- Przysięgam, Granger. – Powiedział to ciszej, niż można by się było tego po nim spodziewać.
- Ja też przysięgam! A teraz żegnam! – odwróciła się i z dumnie uniesioną głową odmaszerowała w stronę swojego dormitorium.

Przez krótką chwilę miała wrażenie, że zbiera jej się na płacz, ale natychmiast odpędziła od siebie tę myśl. Tu naprawdę nie było za czym płakać. Malfoy da jej spokój, ona da spokój jemu. Teraz wreszcie wszyscy będą zadowoleni.

◈◈◈

Wzburzona niemiłą konfrontacją z Księciem Slytherinu, udała się prosto do salonu wspólnego gryffindoru. Naprawdę miała już serdecznie dość tego dnia i chciała, jak najszybciej załatwić tę ostatnią sprawę.
- Cześć Hermi… - chciała przywitać ją z uśmiechem Parvati, ale ten szybko zgasł, gdy zobaczyła jej minę.
- Nie mam zbyt wiele czasu, wiesz może gdzie znajdę Vane? – zapytała od razu.
- Chyba jest w dormitorium…
Hermiona wyjęła różdżkę i wyczarowała patronusa, nakazując mu, by natychmiast sprowadził Romildę. Potarła skronie i uśmiechnęła się smutno do Parvati.
- Wszystko w porządku? – zapytała koleżanka.
- Mogłoby być lepiej – przyznała szczerze.
- Może powinnyśmy zorganizować sobie jakiś babski wypad do Hogsmeade? – zaproponowała.
- Bardzo chętnie, trochę rozrywki na pewno nie zaszkodzi!

Akurat w tym momencie pojawiła się Romilda.
- Chodź na korytarz – Hermiona spojrzała na nią z niechęcią i pierwsza wyszła z salonu, machając jedynie Parvati na pożegnanie.
- Ale… - Romilda wyglądała na nieco przestraszoną, ale Hermiona nie zwróciła na to uwagi, tylko przystanęła, oczekując aż młodsza gryfonka do niej dołączy. Zaraz potem, odeszła jeszcze kilka kroków, tak by znaleźć się poza zasięgiem słuchu portretów Violet i Grubej damy.
- Stało się coś? – jęknęła Romilda, z niepewną miną patrząc na Hermionę.
- Stało – odpowiedziała cicho.
- To nie ja! – zaprzeczyła od razu, a Hermiona z niedowierzaniem pokręciła głową. Ta dziewczyna naprawdę była głupia.
- Doskonale wiem, że to ty. Ktoś wdział, jak dolewałaś ten eliksir – Hermiona zdobyła się na małą prowokację.
- To niemożliwe! Zrobiłam to przy barze, jak nikt nie patrzył! – zaperzyła się Romilda.
Hermiona parsknęła śmiechem. Co za idiotka!
- Skąd miałaś eliksir szczurzego pazura? To zakazana mikstura!
- Ja… kupiłam w Hogsmede, jest tam taki jeden facet, który umie wszystko załatwić… - Romilda zaczerwieniła się ogniście, a Hermiona od razu spostrzegła, że dziewczyna kłamie.
- Wiesz, że to nie Astoria załatwiła, że nie jesteś już opiekunką Malfoya? – zapytała.
- Sama mi mówiła, że to jej sprawka! Głupia kretynka!
- Malfoy osobiście poprosił mnie o zmianę opiekuna, wręcz bardzo na to nalegał – Hermiona wiedziała, że żaden szlaban czy inna forma nagany nie dotrą do niej tak mocno, jak to co jej powiedziała. To była najgorsza kara.
- Co? Nie… niemożliwe… - usta Vane zadrgały, a oczy napełniły się łzami.
- A jednak. Nie masz powodów mścić się na Greengrass, bo nie miała żadnego wpływu na moją decyzję. Powiem ci jednak coś na pocieszenie. Dzięki twojemu zagraniu z eliksirem, oni dziś ze sobą zerwali.
Twarz Vane prawie natychmiast rozpromienił słoneczny uśmiech, a łzy praktycznie wyparowały z jej oczu.
- Serio? Ale super!
- Na razie nie wyrzucę cię z grupy resocjalizacyjnej, ani nie ukażę w żaden inny sposób. Jednak jeśli jeszcze raz odważysz się podać komuś coś nielegalnego, to zapewniam cię, że nie tylko wylecisz z grupy, ale także do ze szkoły i to z taką opinią, że będziesz miała dużo szczęścia, jeśli w przyszłości dostaniesz pracę sprzątaczki w jakimś obskurnym pubie na Śmiertelnym Nokturnie, zrozumiałaś? – Hermiona mówiła poważnym tonem.
Uśmiech Romildy natychmiast zgasł.
- Ja… tak… oczywiście.
- To moje pierwsze i ostatnie ostrzeżenie, Vane! Mam dość na głowie, by musieć jeszcze borykać się z konsekwencjami twoich głupich pomysłów! – Hermiona poczuła, że być może niepotrzebnie wylewa na Romildę swoje frustracje, ale dziś miała naprawdę parszywy humor.
- Przysięgam, że to się nie powtórzy! – zapewniła ją gorliwie dziewczyna.
- Świetnie. Dobranoc. – Hermiona podeszła do portretu i od razu podała Violet hasło. Cieszyła się, że ten maraton udręki, wreszcie się skończył

◈◈◈

O dziwo umowa, jaką zawarła z Malfoyem, jakoś funkcjonowała.  Bez problemów udawało im się nie rozmawiać, nie patrzeć w swoją stronę, a nawet unikać wymijania się na korytarzu. Minęły dwa tygodnie, szczęść spotkań grupy resocjalizacyjnej, a oni ani raz nie złamali swojej przysięgi. Hermiona starała się podchodzić do tego ze sporą dozą obojętności, czasem tylko rzucając mu ukradkowe spojrzenia, w chwilach, gdy akurat był zajęty pisaniem w dzienniku aktywności, czy też sprzątaniem razem z resztą w Komnacie Tajemnic. Nigdy nie przyłapała go na tym, by to on popatrzył w jej stronę, więc uznała, że sumiennie trzymał się swojej części umowy. Tak było dobrze.
Martwiło ją tylko to, że nie za bardzo wiedziała, gdzie ma teraz uderzyć i jak dalej poprowadzić śledztwo w sprawie śmierci Ginny, ale doszła do wniosku, że po prostu musi mieć oczy szeroko otwarte, a być może jakiś trop sam jej się nasunie. 

◈◈◈

W sobotę, na tydzień przed świętem duchów, Harry i Ron znów zrobili jej niespodziankę i gdy wraz z grupą opiekunów i innych ślizgonów, weszła do Trzech Mioteł, od razu pomachali do niej, po raz kolejny siedząc przy ich ulubionym stoliku.
Bardzo się ucieszyła, że chłopcy wciąż o niej pamiętali i tak chętnie poświęcali swój sobotni czas na wizytę w Hogsamade. Obydwaj od połowy października zaczęli pierwsze szkolenie aurorskie i wiedziała, że najpewniej nie będą mieli już tak wiele możliwości, by ją odwiedzać.
Jako, że Zabini wciąż był na poalkoholowym odwyku i nie lubił odwiedzać Hogsmeade, to mogła swobodnie spędzić przedpołudnie z przyjaciółmi i z fascynacją słuchać o tym, co mają do opowiedzenia na temat wybranej przez nich ścieżki kariery. Żałowała trochę, że nie wiedziała wcześniej o ich wizycie, bo wtedy mogłaby odwołać popołudniowe sprzątanie w zamku. Przez to, że tego nie zrobiła, niestety nie mogła zostać z nimi tak długo, jakby tego chciała.
Jej grupa miała dziś wreszcie skończyć sprzątanie w Komnacie Tajemnic. Uprzątnęli już gruz z zawalonych korytarzy i truchło Bazyliszka.
Profesor McGonagall zaplanowała, że Komnata stanie się teraz swoistego rodzaju muzeum, które uczniowie będą odwiedzać w czasie swoich pierwszy lat nauki, by móc poznać historię tego miejsca i na własne oczy podziwiać ogromne pomniki węży i monumentalny posąg samego Salazara Slytherina.

◈◈◈

Żal jej się było rozstawać się z chłopakami, ale nie miała wyboru. Nie chciała znów zwalać na kogoś innego swoich obowiązków.
Gdy żegnali się przed pubem, Ron pozwolił sobie na przytrzymanie jej dłużej w swoich ramionach, na tyle, by wyszeptać jej czule do ucha, że okropnie za nią tęskni i chętnie wpadnie kiedyś do wioski sam, żeby mogli się spotkać…
Zachichotała cicho i oderwała się od niego, by móc mu coś odpowiedzieć, akurat gdy stojący obok Harry zawołał:
- Cześć Susan! Co słychać?
Hermiona odruchowo spojrzała przez ramię i o mały włos nie wyraziła głośno swojego zdumienia, widząc jak Draco Malfoy patrzy prosto na nią. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, ale przez cały czas nie odrywał wzroku od niej i wciąż przytulającego ją mocno Rona.
- Cześć Harry, wszystko dobrze! Właśnie wracamy do zamku! – Susan gestem wskazała na Dracona oraz stojących nieopodal Parvati Patil i Theodora Notta.
- Hej Parvati, a co u ciebie? – zagadnął ją Ron, wypuszczając wreszcie Hermionę z objęć i z wyraźną niechęcią patrząc na Malfoya.
- Jest spoko, dzięki, że pytasz! – Patil uśmiechnęła się do rudzielca.
- Na nas już pora… - stwierdziła Hermiona, ze wszystkich sił starając się nie sprawdzać, czy Malfoy wciąż się na nią gapił.
- Naprawdę musisz… - Ron znów objął ją ramieniem i pochylił się, składając buziaka na jej policzku.
Zaśmiała się i nieco niezgrabnie wyplątała się z jego ramion. Nie miała pojęcia dlaczego, ale czuła się dziwnie skrępowana tym, że Ron i Malfoy, tak po prostu stali naprzeciwko siebie. Cała ta sytuacja, wydawała jej się wysoce niekomfortowa.
- Idziemy? Zimno trochę – mruknął Nott.
Malfoy nie czekał na niczyją zgodę czy odpowiedź, tylko pierwszy ruszył do przodu, a Theodore od razu poszedł w jego ślady.
- Idziesz Hermiono? – zagadnęła z uśmiechem Susan.
- Idźcie przodem, zaraz was go dogonię – zapewniła.

◈◈◈

- Wygląda jak idiota w tych długich włosach! – warczał Ron, patrząc z nienawiścią za oddalającym się Draconem.
- Chyba tylko ty tak myślisz – Harry wskazał ruchem głowy w stronę grupki kilku uczennic z piątej klasy, które wyszły z pubu zaraz za Draco, a teraz starały się iść tuż za nim i Nottem, nieustannie  przy tym chichocząc, niczym opętane.
- One chyba są ślepe! – denerwował się Ron, a Hermiona od razu zrozumiała, że to znów była tylko zwykła zazdrość z jego strony. Zawsze czegoś zazdrościł Malfoyowi.
- Nie irytuj się stary, co cię obchodzi, jak on wygląda? Ważne, że my już nie musimy go zbyt często widywać! – zażartował Harry.
- A ty co myślisz, Herm? On jest ohydny, prawda? – zapytał ją nagle Ron.
Hermiona uśmiechnęła się z przymusem.
- Co mu po wyglądzie, skoro charakter nadal ma paskudny – odpowiedziała dyplomatycznie.
Ron chyba nie do końca zrozumiał jej odpowiedź, bo zmarszczył brwi, jakby się nad czymś głęboko zastanawiając.
- Naprawdę już muszę uciekać. Trzymajcie się, kochani! Będę tęsknić! – zapewniła ich z ciepłym uśmiechem.
Uściskali się po raz ostatni i Hermiona ruszyła w stronę zamku, starając się iść tak, by nie dogonić idącej w oddali grupy. Sama nie wiedziała czemu, ale nie miała absolutnie żadnej ochoty na kolejne spotkanie z Malfoyem, a już co gorsza z tym jego zimny, obojętnym spojrzeniem.

◈◈◈

Sprzątanie przebiegało bez zakłóceń. Nie zostało im już dużo do zrobienia. Dzięki pomocy kilku prostych zaklęć, których nauczyła ich Hermiona, praca szła sprawnie i bez zbędnych dyskusji.
- Wpadłam na pewien pomysł – zagadnęła ją Parvati, gdy stały razem przy podstawie posągu Salazara, pilnując, by Zabini i Nott dobrze wypolerowali głowy kamiennych węży za pomocą zaczarowanych froterek.
- Tak? – zapytała Hermiona, kątem oka patrząc na Malfoya i Parkinson, którzy używali magicznych siatek, do oczyszczania z gruzu i śmieci, kamiennych baseników, umiejscowionych po obu stronach głównego przejścia.
- Może poprosimy dyrektor McGonagall, byśmy mogli urządzić tutaj przyjęcie z okazji Nocy Duchów? – Parvati aż pisnęła z ekscytacji.
Hermiona rozejrzała się po odnowionym pomieszczeniu.
- To naprawdę świetny pomysł! – przyznała szczerze. - Tam pod ścianą zmieszczą się okrągłe stoliki, a góra posągu jest na tyle szeroka, że na pewno da się tam umieścić scenę! – Hermiona od razu zaraziła się entuzjazmem koleżanki.
- Wiedziałam, że ci się spodoba! To miejsce ma niesamowity klimat, to wypadnie fantastycznie, jestem tego pewna!
- Jutro po śniadaniu pogadam z profesor McGonagall i zobaczymy czy uda mi się ją przekonać – Hermiona uśmiechnęła się ciepło, na widok radości koleżanki. Cieszyło ją, że Parvati odzyskiwała dobry humor i znów angażowała się w coś całą sobą.
- Pójdę pogadać z Susan i Luną! Na pewno wymyślimy coś ekstra! – podskakiwała w miejscu z niecierpliwości.
- Dobrze, a ja wejdę na górę, by sprawdzić czy jest tam dość miejsca dla zespołu – zdecydowała.

◈◈◈

Pomnik Salazara Slytherina, przypominał bardziej wielką ścianę, z wyrytym na niej jego wizerunkiem. Wiedziała, że z jednej strony, znajdują się dobrze ukryte kamienne schody, które prowadziły na samą górę. Postanowiła tam wejść i trochę się rozejrzeć. 

Przetransmutowała swoje buty na obcasie w wygodne tenisówki, które wyglądały dość śmiesznie z jej eleganckimi czarnymi spodniami i jasnoniebieską bluzką . Uznała jednak, że w tych okolicznościach, bezpieczeństwo i wygoda, były ważniejsze niż moda.
Weszła na samą gorę, z zadowoleniem stwierdzając, że szczyt pomnika, jest szeroką, płaską powierzchnią, która bez problemu pomieści scenę i to taką sporych rozmiarów. Musiała sama przed sobą przyznać, że pomysł Parvati bardzo jej się spodobał. Trochę większa impreza, po tym wszystkim co przeszli, na pewno sprawi, że poprawi się ogólny nastrój panujący w szkole. To było im poniekąd potrzebne. Bez zbędnego szaleństwa – przecież wciąż opłakiwali swoich przyjaciół, ale jednak na większym luzie z muzyką, tańcami i może odrobiną wina dla starszych roczników…
Uśmiechnęła się sama do siebie, wyobrażając sobie, jak to powinno wyglądać.
Nagle odniosła dziwne wrażenie, że ktoś stoi tuż za nią. Odwróciła się gwałtownie, tylko po to, by stwierdzić, że to najwyraźniej wyobraźnia spłatała jej figla, bo nikogo tam nie było.
Odetchnęła głęboko i podeszła bliżej krawędzi pomnika, by zobaczyć, jak stamtąd wysoko. Okazało się, że wyżej niż się spodziewała. Patrzyła z góry na pracujących ślizgonów, zadowolona, że wszyscy się słuchali i nikt nie protestował, ani nie stawiała się na tyle, by na okrągło musiała wlepiać im szlabany. Wszystko zaczynało się układać…

◈◈◈

                To stało się nagle. Wyraźnie poczuła dwie duże, męskie dłonie, które mocno uderzyły w jej plecy. Krzyknęła przerażona, czując jak jakaś niewidzialna siła, pcha ją w przepaść. Nie miała czasu na żadną reakcję, czy wydobycie różdżki, ale zdołała tuż przed końcem pomnika obrócić się przodem do muru i wyciągając przed siebie ręce. Znów krzyknęła głośno i desperacko złapała się samej krawędzi. Wiedziała, że zaraz spadnie, mimo to, trzymała się z całych sił, cicho modląc się o cud. Na dodatek poczuła, jak różdżka wypada z jej kieszeni. Tylko nie to!
Nie widziała, by ktoś stał na górze, ale nagle usłyszała cichy chrzęst piasku i poczuła dziwny ruch powietrza nad swoją dłonią. Ktoś tam jednak był i najwyraźniej szykował się do tego, by przydepnąć jej palce. Krzyknęła raz jeszcze i oderwała ręce. Zamknęła oczy, szykując się na potworny ból. To mógł być jej koniec…

◈◈◈

Cześć! :)

Tym razem rozdział całkiem długaśny prawda? Miałam wstawić go dopiero jutro, ale w sumie dziś już zaczyna się weekend, wiec proszę bardzo!
Wiecie już do czego był mi potrzebny motyw ciąży? Oczywiście, że do tego żeby skłócić nasze gołąbeczki! :)
Nie martwcie się jednak, oni długo nie wytrzymają bez jakiegoś konfliktu! 

Dziękuję za wszystkie wasze komnetarze! Przypominam, że istnieje super-tajna lista osób, które regularnie komentują (wciąż dopisuje do niej nowe pseudonimy). Osoby te, po zakończeniu całości opowiadania dostaną ode mnie mailowo dodatkową scenę 18+! Ale nie byle jaką - napisze bowiem takie dwie. Jedną dla wersji happy, a drugą dla wersji sad end - w zależności od tego, jakie zakończenie będziecie woleć, taką kontynuację w postaci sceny 18+ dostaniecie! :)

Wszelkie pytania możecie kierować na maila: venetiia.noks@gmail.com"
Jeśli ktoś woli czytać na wattpadzie, to zapraszam tam - opowiadanie jest tam również regularnie publikowane:

Wattpad - "W otoczeniu wroga"

Kolejny rozdział, oczywiście już wkrótce! :)
Wielkie buziaki dla Wszystkich!

Venetiia.