[WOW] Rozdział 11 - "Prawdziwy potwór"

Dedykacja: Dla Neski - za to, że byłaś, jesteś i liczę na to, że zawsze będziesz :)




◈◈◈

                Pierwsze zaklęcie minęło ją dosłownie o cal, a po chwili walka rozgorzała na dobre. Hermiona dostrzegła, że napastników jest trzech. Byli to dość młodzi mężczyźni. Najpewniej pochodzący gdzieś z bliskiego wschodu, ponieważ część poleceń wydawali sobie w obcym języku, którego w ferworze walki nie potrafiła teraz zidentyfikować.
- Expelliarmus!
- Ascenido!
- Everte Statum!
- Blok, unik, blok – powtarzała, prawie tańcząc pomiędzy promieniami zaklęć. Już po krótkiej chwili zorientowała się, że jej przeciwnicy mają za zadanie ją tylko rozbroić i porwać, a nie zranić czy też zabić na miejscu, co oznaczało, że Malfoy najpewniej sam przygotował dla niej jakieś wymyślne tortury. Kretyn! Naprawdę słabo ją znał, jeśli myślał, że im się to uda…
Mimo wszystko ich było trzech i choć słabo władali magią, to po kilku minutach takiej walki, Hermiona poczuła się nieco zmęczona. Rzuciła więc Bombardę wprost pod nogi dwójki z nich, a w trzeciego trafiła celnym oszałamiaczem. Szybko wyjęła z kieszeni Peruwiański Proszek Natychmiastowej Ciemności i wyrzuciła go w powietrze. Sięgnęła też po pomniejszoną Rękę Glorii, której jednym machnięciem różdżki przywróciła właściwy rozmiar i zapaliła znajdującą się w niej świece. Wreszcie Malfoy na coś jej się przydał!
Słyszała jęki i kasłanie swoich przeciwników, ale sama starała się, jak najszybciej wyjść poza obszar dymu.
Gdy tylko znalazła się na w miarę bezpiecznym terenie, zamknęła oczy i powtórzyła w myślach: cel, wola, namysł i… zniknęła z głuchym trzaskiem.

◈◈◈

Wylądowała dokładnie tam gdzie chciała. Pod drzwiami domu na Grimmauld Place 12. Pomniejszyła Rękę Glorii i schowała ją razem z różdżką do kieszeni. Poprawiła swój płaszcz i włosy oraz wzięła dwa głębokie wdechy, nim pociągnęła za klamkę.
Usłyszała, że chłopcy po powrocie zaszyli się w kuchni. Gdy tam weszła zastała ich nad nietkniętą kolacją przygotowaną przez Stworka i nad już otwartą, kolejną butelką ognistej…
- Hermiona! – Ron poderwał się z miejsca z szerokim uśmiechem.
- Domyśliłaś się, że będziemy kontynuowali imprezę i postanowiłaś dołączyć? – Harry również wstał i sięgnął do kredensu po czystą szklankę.
- Przepraszam za to nagłe najście, ale zupełnie zapomniałam, że miałam do ciebie jeszcze jedną sprawę, Harry… - Hermiona starała się zamaskować swoje zmartwienie faktem, że chłopcy najwyraźniej postanowili upić się dziś do nieprzytomności.
- Jaką? – zdziwił się Potter.
- Chodzi mi o Mapę Huncwotów. Nie jest ci chwilowo potrzebna, prawda?
- W zasadzie to nie… - Harry wyglądał na lekko zaskoczonego.
- Mógłbyś mi ją pożyczyć? Obiecuję, że oddam zaraz po skończeniu szkoły!
- Jasne! Dla ciebie wszystko! – Potter dość chwiejnym krokiem ruszył w stronę swojego odnowionego gabinetu.
Hermiona nieco nerwowo uśmiechnęła się do wciąż wpatrującego się w nią Rona.
Wymyśliła tę wymówkę już w chwili, gdy podjęła decyzję gdzie się aportuje. Nie chciała ryzykować, że te bandziory dopadną ją pod bramą szkoły, albo co gorsza wejdą na jej teren. Postanowiła też nie mówić chłopcom o tym, że ktoś ją zaatakował, bo zapewne bardzo by się tym zmartwili. Nie było potrzeby, by dokładać im problemów. Wymówka z mapą była naprawdę dobra, a poza tym i tak mogła jej się przydać.
- Jesteś taka śliczna… - Ron niezgrabnie podniósł się z krzesła i powoli ruszył w jej stronę.
- Dziękuję Ronaldzie! – zaśmiała się, doskonale wiedzą, że rudzielec zapewne liczył co najmniej na jakiegoś buziaka w podziękowaniu za ten komplement.
Nim jednak podszedł do niej wystarczająco blisko, na szczęście Harry zdążył wrócić.
- Zapewne doskonale wiesz, jak jej używać! – zaśmiał się, wręczając mapę przyjaciółce.
- Pewnie, że tak! Dzięki wielkie!
- Napij się z nami… - Ron mimo obecności Pottera, podszedł i objął ją w pasie.
- Niestety muszę już iść. Mam jeszcze zdać dziś raport McGonagall – uśmiechnęła się przepraszająco.
- Zdasz go jutro… - Weasley robił się coraz bardziej natarczywy.
- Naprawdę muszę to zrobić dziś! – skłamała, nieco niezgrabnie wyplątując się z jego ramion.
- Wpadnij kiedyś, nawet na cały weekend! Przecież masz tu swój pokój – zachęcał Potter.
Hermiona podeszła do niego i położyła mu dłoń na ramieniu.
- Dziękuję ci bardzo, Harry. Wiesz, że chętnie tu wrócę, jak tylko ten rok szkolny się skończy… - Puściła go i już otwierała usta, by się pożegnać, gdy znów odezwał się Ron.
- Mogłabyś już teraz! Wcale nie musisz niańczyć tych pochrzanionych psychopatów!
- Ron, przecież wiesz…
- Wiem tylko, że denerwuje mnie, że tam jesteś! Powinnaś zostać tu z nami! My potrzebujemy cię bardziej!
Hermiona popatrzyła mu w oczy i smutno pokręciła głową. Dotarło do niej, że sytuacja ani trochę się nie zmieniła. Ona i Ron nie mogli być znowu razem. Kompletnie do siebie nie pasowali.
- Lepiej już pójdę. Mogę skorzystać z kominka, Harry? Trochę się zmęczyłam poprzednią teleportacją…
- Śmiało! – zachęcił Potter, kątem oka obserwując wyraźnie wkurzonego przyjaciela.
- Jasne! Leć naprawiać życie Śmierciożerców! – szydził Ron.
- Życzę wam dobrej nocy – Hermiona zignorowała przytyk Rona i szybko podeszła do kominka.
Za pomocą zaklęcia wznieciła ogień i wrzuciła nieco proszku Fiuu w płomienie.
- Gabinet dyrektora Hogwartu! – zawołała i ostatni raz machając do chłopców, wskoczyła do kominka.

◈◈◈

O dziwo profesor McGonagall nie było w gabinecie. Hermiona uznała, że to nawet lepiej. Nie będzie jej musiała tłumaczyć, dlaczego skorzystała z takiej formy transportu i skąd akurat wracała. Witając się krótko z portretami dawnych dyrektorów szybko opuściła to pomieszczenie.
Zerknęła na krótko do Wielkiej Sali, tylko po to, by stwierdzić, że Malfoy i reszta jego wiernej świty najpewniej byli już po kolacji, bowiem przy ich stole siedziało już tylko kilku uczniów z młodszych roczników. Uśmiechnęła się lekko pod nosem. Dobrze! To znaczyło, że wężyki najpewniej popełzły już w stronę swojego salonu wspólnego. Czym prędzej zbiegła do lochów, zdeterminowana do wykonania nowej części swojego planu.

◈◈◈

Tak jak się spodziewała… Od razu po rozsunięciu się kamiennej ściany, spostrzegła, że siódmy rok Slytherinu siedział znów na zielonej kanapie tuż przed  kominkiem. Trochę się zdziwiła, że nie było z nimi Malfoya. Wszyscy najwyraźniej mieli dobre humory i nieźle już w czubie, a na dodatek prawie każdy z nich trzymał w dłoni jakiegoś drinka.
Hermiona nie mogła sobie podarować uśmiechu satysfakcji. Doskonale!
Dumnie wkroczyła do środka i prawie natychmiast wyjęła swoją różdżkę. Wszyscy zgormadzeni w pokoju zamarli na ten widok.
Nie dając im dłuższej chwili na reakcję, rzuciła zaklęcie, a szklaneczka z jakimś bursztynowym płynem, którą trzymał w dłoni wyraźnie pijany Blaise, rozprysła się na setkę maleńkich kawałeczków.
- Dobry wieczór! – przywitała się, posyłając im złośliwy uśmieszek.
- Co ty wyprawiasz?! – wrzasnęła Tracey Davis, którą ochlapał alkohol z rozbitej szklanki.
- Kto mu to dał? – zapytała cierpko Hermiona, licząc, że zabrzmiało to groźnie.
- Nic ci do… - Chciał odpyskować Ress, ale Hermiona machnęła różdżką, a język chłopaka związał się w supeł. David natychmiast chwycił się za twarz, próbując złapać oddech.
- Mam powtórzyć pytanie?
W całym pokoju wspólnym zapadła ciężka cisza i jedynym odgłosem, jaki był obecnie słyszalny, było ciche rzężenie Ressa.
- Nie wiemy. To on to tu przyniósł z dormitorium  – Pansy wskazała jej na wpół opróżnioną butelkę mocnego rumu, stojącą na gzymsie kominka.
- Chcę w tej chwili usłyszeć skąd on to ma, zanim wlepię wam wszystkim szlaban na najbliższy miesiąc! – rozkazała, nieznoszącym sprzeciwu tonem.
- My naprawdę tego nie wiemy, Granger! On sam z tym przychodzi, codziennie wieczorem, zaraz po kolacji… - odpowiedział Nott.
Hermiona skrzywiła się lekko pod nosem. Przeczucie mówiło jej, że akurat w tej kwestii ślizgoni nie kłamali. Odczarowała Ressa i znów skierowała swoją różdżkę na Zabiniego.
Wykonała serię skomplikowanych smagnięć i pociągnięć, a Blaise niespodziewanie złapał się za usta, jakby właśnie zebrało mu się na wymioty.
Hermiona uśmiechnęła się z satysfakcją. To oznaczało, że zaklęci zadziałało.
- Coś tym mu zrobiła? – pisnęła Tracey.
- Nic takiego. Po prostu od dziś, każdy alkohol będzie smakował dla niego niczym jakiś rżący eliksir. Nie będzie potrafił go przełknąć.
- Granger ty…! – sapnął z rozpaczą Zabini.
- To uczucie minie, gdy wypłuczesz usta wodą – poradziła mu, nie kryjąc swojego rozbawienia.
Wiedziała, że samo zaklęcie nie pomoże wyjść Zabiniemu z uzależnienia, ale liczyła na to, że dzięki temu ona zyska teraz pewną przewagę.
- Jesteś potworem, Granger! – sarknął Ress, gdy wreszcie udało mu się odzyskać oddech.
Hermiona zaśmiała się w głos.
- Dzięki Davidzie! To najmilszy komplement, jaki mogłam od ciebie usłyszeć…
Po jej słowach w całym salonie zapadła cisza.
- Radzę wam wreszcie zacząć się słuchać, bo naprawdę moja cierpliwość jest już blisko granicy! – pogroziła im różdżką i wciąż uśmiechając się wrednie, ruszyła do wyjścia.

◈◈◈

(18+)



- Zdejmij majtki, żeby nam nie przeszkadzały.
Zaśmiał się lubieżnie, a ona przełknęła łzy. Przez cały dzień cicho liczyła, że to się dziś nie stanie. Naprawdę nie rozumiała, dlaczego to spotkało akurat ją? Przecież nie była wcale złą osobą i nie zrobiła zbyt wielu złych rzeczy…
Posłusznie zsunęła z nóg swoje białe, bawełniane majtki i położyła je na ławce, marząc już tylko o chwili, gdy będzie mogła założyć je z powrotem. Miała nadzieję, że to nastąpi szybko….
- Usiądź na ławce i rozłóż nogi! – nakazał, powoli sięgając do zapięcia swoich spodni.
Nie sprzeciwiała się. Wiedziała, że jeśli zawaha się choć przez chwilę, to on znów zacznie jej grozić, albo być może gorzej… Bała się go. A co jeśli znów ją uderzy? Jak tym razem zamaskuje siniaki? Nie chciała tego, dlatego zawsze starała się bez protestu wykonywać  wszystkie jego polecenia.
Usiadła w rozkroku, oddychając ciężko ze wstydu i tłumionego płaczu. Za każdym razem robili to trochę inaczej, więc tak naprawdę nie wiedziała co ją dzisiaj czekało.
- Dotknij się! – padło polecenie.
Miała ochotę zawyć na głos. To było tak bardzo żenujące i upokarzające…
On zdążył w tym czasie opuścić spodnie. Pieścił się teraz przez materiał slipów i cicho posykiwał, wbijając wzrok w jej wyeksponowane krocze.
Przełykają gorzkie łzy, powoli przeniosła trzy palce prawej dłoni na swoje wargi sromowe, delikatnie dotykając łechtaczki.
- Dobrze…, a teraz włóż je sobie do środka! – sapał, wkładając wreszcie rękę do swoich majtek.
Zamknęła oczy, nie chcąc widzieć, jak jego podniecenie rośnie i zrobiła, to co jej kazał. To nie było dla niej ani trochę przyjemne. Znała pojęcie masturbacji i kiedyś bardzo ją lubiła. Teraz kojarzyła jej się już tylko z czymś obrzydliwym i upadlającym.
- Patrz na mnie, brudna dziwko! – warknął, a ona natychmiast spełniła rozkaz. Naprawdę panicznie się go bała.
- No już! Ruszaj tymi palcami! – ponaglał ją.
Posłuchała go, starając się ze wszystkich sił nie płakać. Wiedziała już, że to go drażniło.
Na szczęście nie musiała długo tego robić, bo dość szybko się dziś podniecił. Zamaszystym kopniakiem zrzucił z siebie spodnie i zsunął swoje majtki.
- Lubisz to, mała kurewko? – zapytał, podchodząc do niej, jednocześnie samemu pieprząc ostro swoją własną dłoń. Był naprawdę mocno podniecony, a to dawało jej nadzieję, że dziś ten nieprzyjemny akt nie potrwa zbyt długo…
- Tak proszę pana - odpowiedziała, wiedząc, że tego od niej oczekiwał.
- Zaraz znów będę cię rżnął! Gwałcił! Pieprzył!  - jęczał coraz głośniej.
Nienawidziła jego głosu, tego jak lubieżnie oblizywał usta, gdy na nią patrzył, a już zwłaszcza jak wymagał od niej tego, by go pocałowała…
Cicho liczyła na to, że dziś nie będzie domagał się od niej seksu oralnego. Tego nie znosiła najbardziej…
- Odwróć się i wypnij ten zajebisty tyłek! – rozkazał.
Poczuła lekką ulgę. W tej pozycji, nie będzie musiała na niego patrzeć! Zawsze to jakieś pocieszenie…
Mimo tego, że kazał jej się dotykać, nadal nie była podniecona. Wiedziała, że to zauważy i najpewniej go to rozzłości. Nie potrafiła jednak inaczej. Przecież nie mogła zmusić swojego ciała, by czerpało przyjemność z tego, co ten potwór jej robił.
Podciągnął w górę jej czarną spódnicę i z całej siły wbił palce w jej biodra.
Bolało, gdy w nią wszedł, ale zacisnęła zęby, starając się nie wydać z siebie choćby jęku. Naprawdę nie chciała go dziś wkurzyć.
Czuła, jak wbija się z nią, sapiąc lubieżnie. Cierpiała z tego powodu, zresztą jak zwykle. Starała się nie pojękiwać z bólu, bo to zawsze tylko go nakręcało i sprawiało, że robił jej to coraz mocniej.
- Uwielbiasz, gdy wkładam w ciebie fiuta? – warczał i stękał.
- Tak, uwielbiam – kłamała, w myślach wymawiając ciche słowa modlitwy, błagając o koniec tej udręki.
- Będę to robił zawsze kiedy zechcę! Jesteś moją prywatną dziwką! Masz o tym pamiętać!
- Pamiętam, proszę pana… - wyszeptała, niezdolna do dalszego powstrzymywania łez.
Trzymał ją tak mocno, że była pewna, że znów będzie miała od tego siniaki. Kant szkolnej ławki, wżynał się boleśnie w jej uda, ale nie protestowała. Nie miała prawa protestować…
- Szkoda, że mi się nie udało z tą mała, wredną suką! Przeklęta szmata! Jeszcze mi za to zapłaci! - jęczał poruszając się coraz szybciej.
Zaciskała oczy, bo ból stawał się nie do zniesienia. Wszystko ją piekło i szczypało, a tempo jego ruchów tylko potęgowało te okropne odczucia.
Wreszcie jednak usłyszała ten upragniony dźwięk. Zassał głośno powietrze i na chwilę zesztywniał. Tak… to był koniec.
Starała się jakoś pokonać falę mdłości, która ją ogarnęła, gdy poczuła jego gorące nasienie rozlewające się wewnątrz niej. To było takie obrzydliwe…
Musiała przytknąć sobie rękę do ust, by nie jęknąć z ulgi, gdy wreszcie z niej wyszedł. Czuła się zbrukana, złamana i upodlona, ale to na szczęście był już koniec. Dziś, już nic gorszego jej nie spotka.
Opuściła spódnice i sięgnęła po majtki, nie chcąc patrzeć, na to, jak on wyciera swojego kutasa w papierową chusteczkę. Widok jego zrelaksowanej tuż po orgazmie twarzy, był dla niej naprawdę wysoce odrażający.
- Nawet się dziś sprawiłaś – pochwalił.
- Dziękuję panu…
- Możesz już iść. Jutro spotkamy się tutaj o tej samej porze!
- Ale jutro jest niedziela! – zaprotestowała, nim zdążyła ugryźć się w język.
- Czyżby coś ci się nie pasowało, mała kurwo?! – krzyknął.
- Nie! Oczywiście, że nie! Przyjdę! – wyjąkała, bliska wybuchnięcia histerycznym płaczem.
- Świetnie! A teraz wypierdalaj! – rozkazał zimnym tonem.
Nie musiał jej tego drugi raz powtarzać. Wybiegła z auli, chcąc jak najszybciej znaleźć się w swoim dormitorium.


◈◈◈
            Łzy płynęły po jej twarzy całym strumieniem, ale nie chciała ich dłużej powstrzymywać. Były jej jedną formą oczyszczenia, z tego całego bagna, do którego tak niespodziewanie wpadła.
Biegła tak, nie patrząc przed siebie. Dlatego też, kompletnie ją dziwiło, gdy za rogiem na kogoś wpadła.
Siła zderzenia była tak duża, że posłało ją to na kamienną podłogę korytarza.
Szybko otarła łzy, chcąc sprawdzić kogo staranowała i… prawie zamarła z wrażenia. Gorzej już chyba trafić nie mogła…

◈◈◈

Hejo! :)
Pewnie jesteście zawiedzeni sceną 18+? Tak... też bym już chciała pisać o naszej ulubionej parze, ale to jeszcze nie to! :)
Zapewniam Was jednak - i wiem, że się powtarzam - że scen 18+ będzie naprawdę sporo. Nie będę się oszczędzać i z przyjemnością, będę je pisać i gęsto wplatać w fabułę :)
Oczywiście jestem świadoma, że to kolejny, mocno przejściowy rozdział, ale bardzo chcę wpleść tu też trochę innych wątków poza samymi scenami dramione. Obiecuję, że nie będziecie musieli długo czekać na kolejne publikacje, bo moja wena wciąż jest łaskawa dla "WOW" :)
Jak zwykle dziękuję za wszystkie odwiedziny i komentarze! Zawsze zapraszam ponownie!

Wasza V.

PS. Wiem, że miały pojawić się "Sny", ale totalnie nie potrafię przełamać jakiejś swojej wewnętrznej blokady względem tego opowiadania. Mam nadzieję, że to wkrótce minie...
Buźki!