Przyrzeczona - Rozdział LXVIII

Dedykacja: Dla NessieAlcarin za jej cudowne memy o "Przyrzeczonej" 💖
Betowała: Neska 💛



💍💍💍


Dłoń Narcyzy drżała, choć ściskała mocno różdżkę w garści. Hermiona chyba jeszcze nigdy nie widziała jej równie zdenerwowanej.

- A co jeśli to nie zadziała? - wyszeptała lękliwie. - Severus mówił coś o bratnich duszach. Ja… My… A co jeśli…?

- To zadziała mamo - skomentował sucho Draco, pilnie śledząc palcem tekst na pożółkłej stronie starej księgi. - Ten aspekt bratnich dusz, to prawdopodobnie tylko mit. Jesteś związana z ojcem uczuciami, więc jest duża szansa, że ten rytuał zadziała.

Hermiona spojrzała na niego lekko zaskoczona. Księga wyraźnie mówiła o przeznaczeniu i bratnich duszach, jeśli rytuał przekazania Iskry Magii, miał mieć moc sprawczą. Dlaczego Draco to w jakiś sposób negował? Czyżby tak naprawdę nie uważał jej za swoją bratnią duszę?

Narcyza znów zaczęła cicho popłakiwać, patrząc na bladą, jakby zapadniętą w jedwabnej pościeli, postać swojego męża.

Hermiona podeszła do niej i objęła ją ramieniem.

- Rytuał zadziała, bo nie mam wątpliwości, że ty i Lucjusz jesteście najbliższą sobie parą, jaką w życiu widziałam. A jeśli do jego wykonania potrzeba bratnich dusz, to tym bardziej zadziała, bo wy bez wątpienia nimi dla siebie jesteście - mówiła spokojnym, pocieszającym tonem do zrozpaczonej kobiety.

- Dziękuję ci kochanie - Lady Malfoy objęła ją mocno. - Za wszystko, co robisz dla tej rodziny - dodała.

- Nie ma za co. Nie traćmy dłużej czasu - Hermiona zmusiła się do lekkiego uniesienia kącika ust, nie chcąc okazywać niepokoju, choć odczyty stałego zaklęcia monitorującego, które rzuciła na Lucjusza, wskazywały, że jego parametry życiowe ciągle słabły.

- Jesteś gotowa mamo? - Draco podszedł i stanął u boku Narcyzy, a Hermiona odsunęła się nieco dalej, by pozwolić im lepiej się skoncentrować.

Słowa zaklęcia - niezbędnego do wykonania rytuału - okazały się dla niej dziwnie znajome. Domyśliła się, że to dlatego, gdyż słyszała wcześniej już ich strzępki w swoich snach. Starofrancuska formuła wypowiadana głosem Draco i błysk zaklęcia wydobywającego się z różdżki Narcyzy jeszcze mocniej pobudziły jej wspomnienia.

Nie mogła zrozumieć, jak mogła nie pamiętać o tym, że mimo ogromnego ryzyka, Draco uratował jej wtedy życie? Przypomniała sobie, jak badając na samym początku swoje dziwne sny na jego temat, od razu odrzuciła tezę o bratnich duszach, nawet się w to bardziej nie zagłębiając. A jednak to okazało się być odpowiedzią, której szukała.

Draco Malfoy był jej bratnią duszą.

Postanowiła nie roztrząsać teraz swoich rozterek, tylko skupić się na zaklęciach monitorujących stan Lucjusza. Magia z rytuału powoli wnikała w jego ciało, jednak jego parametry nie zaczęły się jeszcze poprawiać.

Hermiona starała się nie niepokoić, ale co jeśli to by nie zadziałało…? Naprawdę nie miała pojęcia, jak inaczej mogłaby uratować ojca Draco od rychłej śmierci.

Narcyza skończyła intonować słowa rytuału, a ostatnia iskra magii opuściła jej magiczny atrybut. Zaraz potem zachwiała się na nogach i gdyby Draco nie stał przy niej, to najpewniej by upadła.

Hermiona szybko podstawiła krzesło i razem posadzili na nim bladą, i wyraźnie wyczerpaną kobietę. Była gryfonka szybko rzuciła na nią zaklęcia diagnostyczne i okazało się, że poziom magii Narcyzy był mocno naruszony.

To musiało oznaczać, że rytuał się powiódł.

Odwróciła się i rzuciła kolejne czary diagnostyczne na Lucjusza. Była zaskoczona ich wynikami. Teraz już rozumiała, dlaczego pomimo olbrzymiej dawki crucio, którą w zeszłym roku potraktowała ją Bellatrix, nie odniosła żadnych, trwałych urazów.

- Udało się - poinformowała Draco, który nadal podtrzymywał lekko omdlałą Narcyzę. - Jego stan się poprawia.

- Dzięki ci Merlinie - wyszeptała bladymi ustami Lady Malfoy, nim zamknęła oczy i naprawdę zemdlała.

Draco wciąż mocno trzymając matkę, wypuścił tylko drżący oddech i spojrzał na Hermionę oczami pełnymi ulgi. To były dramatyczne chwile, ale na szczęście się udało. Rytuał Przekazania Iskry Magii zadziałał i była duża szansa, że Lucjusz wkrótce wydobrzeje. Wszystko było pod kontrolą.

Severus przysłał im sowę. Według jego śledztwa, o tym, że Lucjusz i Dolohov starli się ze sobą, wiedziała tylko jedna osoba - Theodore Nott senior. Na szczęście, Severus dotarł do niego, zanim ten zdążył opowiedzieć Czarnemu Panu o tym, kto zabił jednego z jego najwierniejszych sług i rzucić zaklęcie zapomnienia. Po śmierci Rowla, którą przypisano Zakonowi Feniksa, śmierć Dolohova była sporym ciosem dla szeregów mrocznych sług.

Hermiona przez całą noc czuwała przy Narcyzie i Lucjuszu, w czasie gdy Draco udał się do Palais Noir, by poinformować swojego pana o tym, że jego ojciec ucierpiał również w wyniku zasadzki Feniksów, ale na szczęście to przeżył.

Popłakała się z ulgi, gdy blondyn wreszcie wrócił - zmęczony, ale cały i zdrowy. Voldemort był bardzo nerwowy, sądząc że ofensywa Zakonu zaczyna sięgać jego wewnętrznego kręgu. Wszyscy wiedzieli, że ponowna konfrontacja jego i Pottera była blisko.



💍💍💍


17 marzec 1999



Narcyza praktycznie nie opuszczała boku Lucjusza, a Draco załatwiał wszystkie sprawy ojca, jakie dotyczyły rodzinnego majątku i biznesu. Starał się też nie zaniedbywać treningów z drużyną, która pomimo ogólnego, społecznego napięcia, szykowała się pełną parą do kolejnego sezonu rozgrywek.

Hermiona przejęła na siebie wszystkie obowiązki związane z planowaniem ślubu. Na szczęście Alma, będąca już we Francji, mocno ją w tym wspierała.

Od dwóch dni, ona i Narcyza powinny być już na miejscu, ale obie nie chciały opuszczać dworu bez Dracona i Lucjusza.

Hermiony nie obchodziło, jak wypadnie ich wesele, jeśli nie miała pewności, że wszyscy członkowie rodziny pojawią się na nim cali i zdrowi.

Wieczorami Draco praktycznie wpadał do ich łóżka, ledwo przytomny na tyle, by wziąć szybki prysznic i zjeść kolację. Nie męczyła go długimi rozmowami, przekazując tylko najświeższe informacje o stanie zdrowia jego rodziców - w tym, jak przebiegała regeneracja magii u Narcyzy, a potem pozwalała mu się przytulić i zasnąć w spokoju.

Nadal nie rozmawiali o ślubie i ceremonii, choć wszystko miało się odbyć już za trzy dni. Manekin ubrany w przecudowną suknie ślubną stał w starej sypialni Hermiony, a szaty Draco zostały już wysłane bezpośrednio do Francji.

Rodziny czystej krwi, wciąż przysyłały im kosze prezentowe i liściki z zapytaniem o stan zdrowia Lucjusza, tylko lekko wtrącając pytanie, dlaczego przyszła Lady Malfoy nie była jeszcze we Francji, by witać tam przybywających powoli gości i zgodnie z tradycją spędzać ostatnie dni jako panna z dala od narzeczonego, za to w towarzystwie arystokratycznych matron, chcących udzielać jej cennych porad małżeńskich.

Hermiona nie mogłaby mniej o to dbać. Wiedziała jednak, że muszą wkrótce podjąć jakieś decyzje i podać je do wiadomości publicznej.

Tego dnia, w trakcie kolacji, którą zjadła z Lucjuszem i Narcyzą w małym salonie, niedaleko ich sypialni - gdzie Lucjusz mógł już dotrzeć o własnych siłach, bez specjalnego forsowania się - Malfoyowie poinformowali ją, że są gotowi przenieść się kolejnego dnia po południu do swojego Zamku w dolinie Loary. Niemniej to jej przyszło przekazać tę wiadomość Draco, jako że do domu wracał tak późno, że rodzice ze względu na stan zdrowia nie byli w stanie na niego czekać.

Denerwowała się tym trochę. Sama nie wiedziała, jak Draco zareaguje na rozmowę o ich rychłym ślubie, nie miała jednak wyjścia - nie dało się dłużej tego uniknąć. 

💍💍💍

Draco wrócił blisko północy, naprawdę zmęczony i blady.

- Ciężki dzień? - zapytała, patrząc jak siada do przygotowanej dla niego w ich komnacie - przez Strzałkę - kolacji.

- Nawet nie wspominaj - poprosił zbolałym tonem. - Na szczęście od dziś zaczynam dwutygodniową przerwę w treningu.

Hermiona wiedziała, że ten plan został powzięty ze względu na zaplanowaną dla nich tygodniową podróż poślubną. Nie sądziła jednak, że ta opcja nadal jest na stole. Lucjusz jeszcze nie był w pełni sił i Draco zapewnie będzie musiał wrócić do kraju, by nadal zajmować się wszystkim.

- Twoi rodzice sądzą, że jutro popołudniu powinniśmy już użyć świstokliku i przenieść się do Francji.

Draco pokroił swój stek z taką siłą, że aż talerz od tego zatrzeszczał.

- W porządku. Pewnie i tak jesteśmy strasznie spóźnieni ze wszystkim, co mama tam dla nas zaplanowała - mruknął pod nosem.

- Mam nadzieję, że nie będzie się tym mocno spinała - Hermiona przysiadła na skraju łóżka i potarła obolały kark. - I tak dopiero co poczuła się lepiej, po odzyskaniu części magii i uspokojeniu się tym, że twojemu ojcu wyraźnie się poprawiło.

- To i tak okrutnie zły czas… - Draco odłożył sztućce i sięgnął po wino.

- Chcesz teraz to wszystko odwołać? - zapytała cicho, czując jak napięcie opanowuje jej ciało. Oto nadeszła chwila, której się bała, ale jednocześnie - której oczekiwała. Rozmowa o ślubie.

Draco spojrzał na nią bez wyrazu i milczał przez chwilę. Wreszcie jednak odstawił wino i wstał, powoli podchodząc do niej.

- Nie mogę, nawet jeśli bym tego chciał - wyszeptał ochrypłym tonem.

- Aż tak bardzo przeszkadza ci myśl o poślubieniu mnie? - Hermiona odwróciła od niego wzrok, czując jak łzy napływają jej do oczu. Tego się spodziewała. Draco wcale nie chciał jej poślubić. Nic nie mogła poradzić na to, że to zabolało.

- Jak mam to zrobić? - zapytał, delikatnie ujmując jej podbródek w dwa palce i zmuszając, by na niego spojrzała.

Hermiona zamrugała, nie bardzo rozumiejąc kontekst jego słów.

- Jak mam przywiązać cię do siebie na zawsze, bez strachu o to, co zrobię, gdy jednak zechcesz kiedyś odejść? - Słowa były ledwo słyszalne, ale Hermiona wyraźnie widziała całą gamę emocji igrającą w jego pięknych oczach.

Wstała z posłania i położyła dłonie na jego ramionach, nie przerywając ich kontaktu wzrokowego.

- Nigdy nie zechcę od ciebie odejść, Draco. Kocham cię.

Westchnął cicho i zacisnął mocno powieki, pochylając się tak, że ich czoła się ze sobą zetknęły

- Czuję cię całą sobą, wiesz? Przez cały czas. Prawie wszędzie. Czasem mam wrażenie, że to jest tak, jakbyś w jakiś sposób dotykał mojej duszy - wyznała, obejmując delikatnie palcami jego twarz i znów patrząc mu w oczy.

- Chciałbym uwierzyć, że to się nigdy dla ciebie nie zmieni - wyszeptał, zbliżając swoje usta do jej.

- Wiem, że się nie zmieni. Jestem tego pewna.

- Hermiono…

- Wiedziałeś, że moja amortencja pachnie, jak wino?

- Wino? - zdziwił się wyraźnie.

- To wino, które powstało z okazji twoich narodzin. Gdy to odkryłam, to właśnie wtedy zemdlałam - Hermiona uśmiechnęła się lekko, wspominając ten pamiętny wieczór.

Kąciki jego ust drgnęły lekko w uśmiechu.

- Na pierwszej lekcji eliksirów na naszym szóstym roku, wiedziałem co poczuję, zanim choć zbliżyłem się do kociołka.

- Naprawdę? - Wsunęła się bliżej na jego kolana, siedząc na nim okrakiem i pozwalając, by potarł nosem jej szyję.

- Ten zapach mnie prześladował… - wyszeptał w jej skórę. - Najcudowniejsze połączenie, które kojarzyło mi się zawsze tylko z jedną kobietą.

Jęknęła, odchylając mocniej głowę, by dać mu lepszy dostęp.

- To dlatego zapytałeś mnie wtedy, czy gotowałam w twoim laboratorium własne perfumy?

Draco zachichotał.

- Blaise nazwał to najromantyczniejszym wyznaniem miłości o jakim słyszał.

- I byłoby nim - Hermiona również się roześmiała. - Gdybym od razu nie znalazła miliona wymówek, by w to nie uwierzyć.

- Chciałbym, żeby to był nasz wybór - przyznał, a Hermiona wiedziała jak wiele uczuć i emocji niosły za sobą te słowa.

- I jest - wyszeptała tuż przy jego ustach. - Kochamy się, więc to będzie prawdziwe. Nasze.

Draco nic nie odpowiedział tylko ją pocałował. Powoli, słodko… Lecz namiętność zaczęła szybko w nich wzrastać, a potrzeba bycia blisko - jak najbliżej, dosłownie paliła ich oboje.

Nim minęła chwila, znaleźli się w swoim łóżku, pieszcząc się i szepcząc sobie wyznania miłości - cokolwiek miało przynieść jutro, dziś liczyli się tylko oni.



💍💍💍


18 marca 1999


Hermiona czuła, że jest jej ciepło i błogo. Rozchyliła lekko powieki i spojrzała w stronę okna, by przekonać się, że ledwo co wstał świt.

Silne ramię Draco było przerzucone przez jej talię, a jego nos wbijał się w połączenie jej szyi i obojczyka. Spał głęboko, wyraźnie zrelaksowany, gdy trzymał ją tak blisko siebie. Uśmiechnęła się sama do siebie. Uwielbiała tę świadomość, jak bardzo on ją kochał. Czuła się dzięki temu najbardziej wyjątkową kobietą na świecie. To było takie dobre uczucie…

Świst powietrza był cichy, ale i tak przestraszył ją bardziej niż najgłośniejszy huk. Zerwała się gwałtownie z łóżka, szukając pod poduszką swej różdżki, kątem oka rejestrując, że Draco nieomal automatycznie zrobi to samo.

Obydwoje stali na równych nogach, celując różdżkami w srebrzysty kształt stojący na samym środku ich sypialni.

- Czy to jest… łania? - wyszeptała Hermiona, drżąc lekko na całym ciele.

- Patronus Severusa - wyjaśnił Draco, ale nie dodał nic więcej, bowiem srebrzysta postać zaczęła przemawiać.

“Stary Nott przełamał moje zaklęcie zapomnienia. Czarny Pan dowiedział się prawdy o Lucjuszu. Zdołałem zgładzić węża. Jak najszybciej przyprowadźcie Pottera do Hogwartu. Czas to zakończyć”.

- O Boże! - Hermiona przytknęła dłoń do ust, nadal drżąc. Czy to naprawdę miało być dziś? Czy to dziś wojna miała się zakończyć?

Gdy ona starała się zdusić pierwszy napad paniki, Draco wezwał w tym czasie Śmiałka, wydając mu szereg dyspozycji, dotyczących tego, co chciał z sobą zabrać.

- Zostaniesz w domu z rodzicami… - zwrócił się do niej, gdy tylko skrzat zniknął.

- Wykluczone - przerwała mu ostro. - Idę z tobą! - Hermiona machnęła różdżką, przywołując z szafy swój strój bojowy i wyszywaną koralikami torebkę, w której wciąż nosiła kły Bazyliszka.

- Hermiono… - Draco podszedł do niej, łapiąc ją mocno za ramiona. - To dziś wszystko może się rozstrzygnąć. Nie możesz brać w tym udziału! Jeśli przegramy, musisz zadbać o to, by uciec z kraju wraz z moją matką. Ojciec ma Mroczny Znak, więc i tak go wyśledzą, ale wy dwie…

- Postradałeś zmysły, jeśli sądzisz, że tam z tobą nie pójdę! - Pokręciła z niedowierzaniem głową, patrząc na jego determinację. To była również jej wojna. Nie mogłaby uciec ani się ukrywać. Przenigdy!

- Jeśli coś ci się stanie… - Draco brzmiał na zrozpaczonego.

- Nie - przerwała mu. - Nie będziemy o tym teraz rozmawiać. Po prostu pójdziemy tam i spróbujemy powalczyć o inny, lepszy świat i naszą przyszłość. Musimy to zrobić razem!

Draco zacisnął szczękę, ale wreszcie puścił ją, wyraźnie zrezygnowany.

- Weź ze sobą sztylet rodowy, który dał ci mój ojciec. Zapewni, że nikt spokrewniony z Malfoyami, nie będzie mógł cię zabić, a większość czarodziejów czystej krwi ma ze sobą jakieś rodzinne powiązania.

- Dobrze - zgodziła się, przywołując go szybko i umieszczając w specjalnej kaburze na łydce. 

- Moi rodzice…

- Obydwoje nie mogą jeszcze walczyć - stwierdziła rzeczowo. - Najlepiej nic im nie mówmy. Poproszę Strzałkę, by powiedziała im, że wybraliśmy się na poranną, przedślubną wycieczkę, by trochę się zrelaksować - wymyśliła na poczekaniu.

- W porządku - zgodził się Draco, szybko przebierając się w odpowiedni strój do walki.

To dziś wszystko miało się rozegrać, a świat magii albo mógł świętować zwycięstwo światła, albo na zawsze pogrążyć się w ciemności.



💍💍💍


Gdy przybyli na Grimmauld Place, Harry, Ron, Kingsley i prawie wszyscy Weasleyowie poza Fleur i małą Victoire byli gotowi, by wyruszyć. Lavender też z nimi nie było.

- Phineas Black przekazał nam wiadomość - wyjaśnił Shacklebolt, sprawdzając jednocześnie umiejscowienie swojej różdżki.

- Naprawdę sądzisz, że Snape zabił Nagini? - zapytał Harry, patrząc na Hermionę z determinacją.

- Jestem pewna, że nas nie okłamał - Hermiona próbowała uśmiechnąć się do przyjaciela, ale sytuacja niczego nie ułatwiała. Napięcie wisiało w powietrzu. Wszyscy doskonale wiedzieli, co oznaczała ich podróż do Hogwartu. 

Walkę na śmierć i życie. 

- Ściągamy tam kogo się da - wyjawił Kingsley. - Część aportuje się do i dotrze ukrytym przejściem Hogsmeade. My na szczęście mamy bezpośrednie połączenie Fiuu do gabinetu Minerwy.

- Ruszajmy - popędził ich Artur Weasley. - Na miejscu zdecydujemy, jak przegrupować siły.

Hermiona nawet na chwilę nie puściła dłoni Draco, gdy przechodzili razem przez wir zielonych płomieni. Kątem oka zauważyła, że Ron rzucał im wrogie spojrzenia, ale była to ostatnia sprawa, którą miała ochotę się teraz zajmować.

Okazało się, że dzięki kontaktowi przez zaczarowane galeony - który Zakon nadal praktykował dzięki pomysłowi Hermiony, do Hogwartu przybyło już kilkudziesięciu członków Zakonu Feniksa.

Draco i Hermiona bardzo się zdziwili widząc wśród nich Zabiniego, Grahama, Terenca i Tracey.

- Co wy tu robicie? - zapytali nieomal jednocześnie, podchodząc do swoich przyjaciół.

- Neviani jest w Zakonie - Blaise uśmiechnął się do nich, wskazując na swojego ojczyma, który stał razem z Hestią Jones i Tonks.

- Serio? - Draco nie dowierzał. - Od dawna?

- Okazuje się, że zanim jeszcze poślubił moją matkę.

- A wy jak się dowiedzieliście? - Hermiona spojrzała na Terenca, Grahama i Tracey.

- Mój ojciec też jest podwójnym agentem - Higgs uśmiechnął się z dumą. - Przekazałem Grahamowi, że jadę z nim do Hogwartu, a Tracey nie chciała zostać w moim mieszkaniu - Terence spojrzał z ukosa na swoją przyszłą narzeczoną. Wyglądało na to, że para naprawdę mocno się do siebie zbliżyła, skoro spędzali już razem noce.

- Nie mogło mnie tu zabraknąć! - upierała się Tracey. - Wszyscy wiem, że to będzie rozstrzygający dzień.

- Najpewniej masz rację - zgodził się Blaise. - Dobrze, że Weasley wyjechała, bo jak nic też chciałaby tu teraz być.

- Są kobiety, których nie da się powstrzymać, nawet przed najbardziej lekkomyślnym działaniem - Draco wymownie spojrzał na Hermionę.

- Nigdy nie puściłabym cię tu samego! - zaznaczyła dobitnie.

- Hermiona, Draco podejdźcie do nas na chwilę - poprosił Kingsley.

Podeszli do stojącej w kącie grupy składającej się z: Harry’ego, Nevilla, Rona, pana Weasleya, i wyraźnie zmęczonego dyrektora Hogwartu. Hermiona i Draco nawet nie zauważyli, kiedy Snape pojawił się w gabinecie.

Hermiona przyjrzała mu się uważnie. Coś z pewnością mu dolegało.

- Nic ci nie jest? - spytał Draco, uważnie patrząc na swojego ojca chrzestnego.

- Nic groźnego - odpowiedział szybko Severus, ale po drobnym grymasie na jego twarzy, Hermiona założyła, że kłamie.

- Jesteśmy jedynymi, którzy wiedzą o ostatnim horkruksie - wymruczał Shacklebolt, uprzednio rzucając na nich zaklęcie wyciszające.

- Nie możemy tracić czasu - przerwał mu Potter. - Muszę go zniszczyć, jeśli mamy mieć szansę…

- To prawda, że czas nam się kończy - zgodził się Kingsley. - Ale nie możemy przecież wyruszyć całą grupą na poszukiwanie tego przeklętego kota.

- Podzielmy się na zespoły. Mamy dwa kły Bazyliszka - poinformowała Hermiona, poklepując swoją torebkę.

- Musimy wzmocnić bariery i spróbować zatrzymać popleczników Voldemorta jak najdłużej z dala od szkoły - poinformował pan Weasley.

- Zebranie jego sił i dostanie się tutaj, nie powinno mu zająć dłużej niż kolejne dwa kwadranse - westchnął smętnie Snape. - Gdy uciekałem z Palais Noir, piersi członkowie wewnętrznego kręgu, właśnie się tam pojawiali.

- Nie traćmy czasu! Ja, Hermiona i Harry damy radę pozbyć się horkruksa, robiliśmy to już wcześniej! - zaproponował Ron.

Hermiona poczuła, jak ręka Draco trzymana przez jej własną lekko drgnęła, to było jasne, że nie zamierzał puścić jej z nimi.

- Proponuję, by Harry, Ron i Neville wyruszyli jako pierwsi. Draco, Zabini i Montague niech będą drugą grupą. Możecie być w stałym kontakcie przez patronusy - wyjaśniał im Snape.

- Mamy dwukierunkowe lusterka - Hermiona sięgnęła do swojej torby. - To bezpieczniejsze, jeśli nie chcą się zdekonspirować z tym, czego szukają.

- A co z tobą? - Draco z niepokojem spojrzał na Hermionę.

- Panna Granger może mi na początek pomóc dojść do pełni sił, a później zająć się innymi rannymi - Severus skrzywił się kwaśno, a Hermiona zrozumiała, że jego obrażenia musiały być dużo bardziej poważne, niż chciał to teraz pokazać.

- Pomóż im znaleźć tego kota, a potem wróć do mnie - powiedziała z napięciem, mocno ściskając dłoń narzeczonego. - Najważniejszym jest teraz zniszczenie ostatniego horkruksa - Hermiona wręczyła jeden kieł Potterowi, a drugi wyciągnęła w stronę Draco.

- Lepiej miejmy ich na oku! - warknął Ron, wyrywając drugi kieł z ręki Hermiony i podając go Nevillowi, nim Malfoy zdołał go od niej odebrać. - Ja pójdę z Harrym i Montaguem, a Neville niech weźmie Malfoya i Zabiniego.

- Ron! - zawołała z oburzeniem Hermiona.

- Nie czas na to! - ukrócił nadchodzącą sprzeczkę Kinsgley. - Ruszajcie wreszcie!

Draco szybko odwrócił Hermionę przodem do siebie i ujął jej twarz w dłonie, by wycisnąć na jej ustach szybki pocałunek.

- Uważaj na siebie - wyszeptał z napięciem. - Najlepiej trzymaj się zawsze blisko Shacklebolta albo Severusa, dobrze?

- To ty uważaj - poprosiła, czując jak łzy pieką jej oczy. - I jak tylko zgładzicie horkruksa, od razu do mnie wracaj!

- W porządku - Draco posłał jej niepewny uśmiech.

- Ruszaj się Malfoy! - popędził go pogardliwie Ron.

- Nie ryzykuj bez sensu, błagam cię! - Draco pocałował ją po raz ostatni.

- Ty tak samo. Kocham cię - wyszeptała, przytulając go mocno.

- Ja ciebie też - wyszeptał w jej włosy, nim ktoś szarpnął go za ramię.

- Idziesz Malfoy czy dalej będziesz odpierdalał to żałosne przedstawienie? - Ron był ewidentnie w bojowej postawie.

- Odwal się od niego żałosny piegusie! - Graham i Blaise znaleźli się przy nich, a Montague wyglądał na gotowego, by przyłożyć Weasleyowi prosto między oczy.

- Shacklebolt powiedział, że mamy gdzieś iść z Potterem, Longbottomem i Weasleyem - wtrącił Blaise.

- Tak, to ważne. Musicie iść i pomóc im znaleźć panią Norris - poinformowała oględnie Hermiona.

- Starą kotkę Filcha? Naprawdę? - Montague wyglądał na skonsternowanego.

- Graham, ty pójdziesz z Potterem i Weasleyem, a Longbottom ze mną i Zabinim - poinformował Draco.

- Wy możecie przeszukać parter i dwa pierwsze piętra, my resztę - zdecydował Harry, przeglądając mapę Huncwotów, w poszukiwaniu przeklętego kota, którego jak na złość nigdzie nie było widać.

- W drogę - Harry ruszył pierwszy, a Ron poszedł tuż za nim, Graham jednak zawahał się przez chwilę.

Nim ktokolwiek mógł przewidzieć co zrobi, w dwóch krokach znalazł się przy Draco, złapał go za kark i przycisnął swoje usta do jego.

Zaskoczony Malfoy nijak nie zdążył zareagować, gdy jego kumpel odsunął się, uśmiechając się samemu do siebie z zadowoleniem.

- Przepraszam - Graham zwrócił się bezpośrednio do Hermiony. - Ale musiałem to zrobić chociaż raz. Jeśli dziś przyszłoby mi zginąć, to chciałem tego spróbować…

- Nie mam pretensji - Hermiona nie mogła pohamować uśmiechu, zwłaszcza widząc szok wciąż wypisany na twarzy swojego narzeczonego.

- Uważaj na siebie śliczny blondasie - Graham mrugnął do Draco, po czym szeroko uśmiechnięty, wreszcie dołączył do Pottera i Weasleya, którzy czekali na niego przy drzwiach.

- Dalej stary, to nic wielkiego - Zabini, ewidentnie rozbawiony tą sytuacją, poklepał pocieszająco Draco po ramieniu.

Hermiona postanowiła, że czas odejść, by wreszcie mogła pomóc - siedzącemu za biurkiem McGonagall - Severusowi, gdy Draco złapał ją za dłoń i ostatni raz przyciągnął do siebie, by ją pocałować.

- Jeśli to mnie przyszłoby dziś zginąć, to tak powinien wyglądać mój ostatni pocałunek - wyszeptał, gdy tylko oderwał od niej swoje usta.

- Nie zginiesz. Zabraniam ci! - oznajmiła mu ze łzami w oczach, delikatnie gładząc jego policzek.

- Naprawdę powinniśmy już iść - popędził ich Neville i Hermiona wiedziała, że miał rację.

Starając się nie poddawać strachowi i rozpaczy, po raz ostatni spojrzała mu w oczy i wypuściła wreszcie ze swojej dłoni, rękę ukochanego, patrząc, jak wychodzi z gabinetu wicedyrektora.

Teraz musiała się skupić na własnym zadaniu, cicho licząc na to, że Draco szybko pomoże odnaleźć ostatni horkruks Voldemorta i wróci do jej boku, cały i zdrowy.

💍💍💍  


Potter poinformował ich przez dwukierunkowe lusterko, że zauważył wreszcie na mapie panią Norris, na trzecim piętrze w pobliżu starej komórki na miotły Filcha.

On, Zabini i Longbottom przeszli tam szybko, starając się nie reagować na coraz głośniejsze huki, dobiegające do nich z zewnątrz. Śmierciożercy zapewne próbowali przedrzeć się przez osłony Hogwartu. To było żywe przypomnienie tego, co działo się tutaj w maju zeszłego roku.

Gdy weszli na korytarz na trzecim piętrze ich uszu dobiegły podniesione głosy. Draco zatrzymał gestem Zabba i Nevilla, by nie szli dalej. Coś się działo za rogiem korytarza.

- Snape myślał, że zamknął to przejście, ale nie wiedział, że zrobiłam drugie, bezpośrednio do mojego dawnego gabinetu - przechwalał się damski głos.

Draco zaklął pod nosem, to była Alecto Carrow. Wierna śmierciożerczyni. Jak widać, znalazła sposób, by przedostać się do zamku. Draco był ciekaw, czy jej brat był tam razem z nią… Wychylił się lekko za róg i ledwo powstrzymał przekleństwo. Oczywiście, że tak. To rodzeństwo wszystko robiło razem.

Co więcej, mieli teraz na końcach swoich różdżek trzech mężczyzn, klęczących przed nimi, z rękami skrępowanymi za plecami.

To oczywiste, że Potter i Weasley dali się złapać. Graham najwyraźniej miał po prostu pecha, że był w drużynie z tymi nieudacznikami.

- Co robimy? - zapytał Zabini, samemu szybko orientując się w sytuacji.

- Są potężni w klątwach i zaklęciach - wyszeptał Draco. - Lepiej będzie zdjąć ich pojedynczo. By ich powalić, rzucamy oszołomienie, drętwotę i najsilniejsze zaklęcie wiążące w tym samym czasie. W czym czujesz się najlepiej Longbottom? - spytał Nevilla.

- Drętwota. Potraktowano mnie tym więcej niż raz - Nev skrzywił się do niego, a Draco przypomniał sobie, że i on ćwiczył to zaklęcie na tym, konkretnym Gryfonie. Nie był to jednak dobry czas na odczuwanie wstydu.

- Zabini ty lubisz liny. Wiesz co robić?

- Jak zawsze Smoku - Blaise uśmiechnął się złowrogo.

Draco wychylił się i rzucił klątwę, specjalnie chybiając w cel - wylądowała dokładnie tam gdzie miała - pół metra od stóp Amycusa.

- To ktoś od nich! Sprawdź to! - rozkazała Alecto, a jej brat biegiem ruszył za róg.

Gdy tylko Carrow pojawił się przed nimi, cała trójka w jednym czasie rzuciła swoje zaklęcia, a jego ciało opadło z głuchym łoskotem na kamienną posadzkę.

- Amycus?! - wrzasnęła Alecto.

Chłopcy wyraźnie słyszeli dźwięk jej nadbiegających kroków.

- Zapewne rzuciła zaklęcie tarczy. Celujcie w ściany i zbroje! - krzyknął Draco, wyskakując zza rogu.

W powietrzu się zakotłowało od dymu, słychać było krzyk, błyski zaklęcia, a później głuchy odgłos spadającej stali i donośny jęk.

Draco machnął różdżką, odpędzając sprzed twarzy kurz i dym.

Alecto leżała przygwożdżona ciężką zbroją. Była nieprzytomna, a z jej głowy sączyła się krew.

- W nieco chaotycznym stylu, ale jednak sukces. - Skomentował ich poczynania Blaise, uśmiechając się z zadowoleniem.

- W porządku - Draco odwzajemnił uśmiech kumpla. - Chodźmy uwolnić tę dwójkę nieudaczników i Grahama - zaproponował.

Potter, Weasley i Montague byli nieco oszołomieni całą sytuacją, ale na szczęście przytomni.

- Chcieli wezwać tu Voldemorta, ale nie zdążyli - wyjaśnił Potter, gdy Draco zdejmował jego więzy.

- To dobrze. Widzieliście już tego kota? - dopytywał Malfoy.

Potter uśmiechnął się lekko, po czym zaczął na oślep dotykać podłogi pod sobą, nim wreszcie na coś natrafił.

Szybkim ruchem zdjął leżącą tam pelerynę niewidkę. Pani Norris wyglądała niczym zaklęta w kamień. Najpewniej rzucili na nią jakąś klątwę petryfikującą.

- Filch jej nie bronił? - zdziwił się Blaise.

- Uśpiliśmy go i przywiązaliśmy do krzesła - wyjaśnił Graham.

- W porządku. Łap się za ten ohydny, wężowy kieł i kończ to, Potter. Chcę wrócić do Hermiony, nim śmierciożercy wedrą się do zamku - naciskał Draco.

- Coś mi mówi, że to powinieneś być ty - Harry spojrzał mu prosto w oczy.

- Nie wiem skąd ten pomysł, ale przypuszczam, że bredzisz Potter - warknął Draco, wpatrując się z pogardą w brudny, zakrzywiony przedmiot, który Harry wydobył ze swojej kieszeni.

- Każdy horkruks został zniszczony przez inną osobę. Nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się, że to słuszne, bowiem Voldemort odbierał życie za każdym razem innej osobie, by stworzyć horkruksa. To twoja kolej Malfoy - nalegał.

Draco spojrzał jeszcze raz na kieł bazyliszka, a później krótko na Zabiniego. Twarz przyjaciela była nieczytelną maską, gdy patrzył ponuro na leżącego pomiędzy nimi, spetryfikowanego kota.

- Dobrze, że Hermiona nie musi tego oglądać - mruknął sam do siebie blondyn, powoli odbierając od Pottera śmiercionośne narzędzie.

- Jesteś pewien, że on zrobi to dobrze? To przecież nadal jest śmierciożerca! - wypluł z nienawiścią Weasley, patrząc z obrzydzeniem na Dracona.

- Sam widziałeś, co zrobił dla nas nie dalej jak chwilę temu Ron - Potter rzucił ostre spojrzenie rudzielcowi. - Jak możesz w to teraz wątpić?

- To niczego nie zmienia! Nadal mu nie ufam! - Weasley krzyczał, aż opluwając się przy tym.

- Ale Hermiona mu ufa i to mi wystarczy! - uciszył go ostro Wybraniec. - No dalej Malfoy, dźgnij go!

Draco zacisnął mocniej palce na kle i wziął głęboki oddech. Wiedział, że Hermiona długo szukała innego wyjścia, niż właśnie to, do czego się przymierzał. Najwyraźniej jednak nie było innej drogi. Nie zostało im już za dużo czasu, jeśli wierzyć odgłosom i hukom, dobiegającym do nich z zewnątrz.

Musiał się pospieszyć, by jak najszybciej móc znów znaleźć się przy ukochanej i ochronić ją w razie potrzeby. To nie był odpowiedni czas na zawahanie.

Przysunął się bliżej i uniósł rękę wysoko, by wziąć odpowiedni zamach. Miał wrażenie, że coś pod sierścią kota faluje i pulsuje, jakby chcąc się stamtąd natychmiast wydostać.

Czuł, jak czarne macki mrocznej magii zbliżają się do niego, praktycznie planując wpełznąć pod jego skórę.

Musiał to zrobić.

Jego ręka opadła. To było łatwiejsze niż sądził.

Głuchy łoskot. Oślepiająca jasność. Przeraźliwy krzyk. Silny rozbłysk. Drżenie ścian. To wszystko.

 Ostatni horkruks Czarnego Pana, właśnie przestał istnieć.

💍💍💍

Przedostani rozdział... Wprost nie mogę uwierzyć, że to już prawie koniec 😅 Uwielbiam to uczucie, gdy kończę kolejną historię, choć zawsze to smutek, gdy trzeba pożegnać się z tymi charakterami bohaterów w niej wykreowanych 😋

Garść informacji w związku z planem publikacji: 

16.06 - Ostatni rozdział - XLIX - Przyrzeczonej.
19.06 - O 20:30 na Discordzie DRAMIONE POLSKA na kanale głosowym odbędzie się przedpremierowe odczytanie Epilogu "Przyrzeczonej". Serdecznie Zapraszam do udziału w wydarzeniu - więcej szczegółów na grupie na fb i na discordzie w zakładce "wydarzenie". 

20.06 - Godziny wieczorne - publikacja epilogu w formie tekstowej. 

30.06 - Publikacja miniaturki. 

W lipcu nie będzie żadnych publikacji - przez cały miesiąc biorę sobie urlop na zregenerowanie sił i weny przed premierą nowego opowiadania "W Twoim Świecie" - o którym podam Wam więcej szczegółów już bliżej terminu, gdy będzie miał pojawić się prolog 😊