DYLEMATY - Trzeci

Dedykacja: Dla Vera Verto 💚

PS. Pozdrawiam grupę od "Pewnego razu na maszcie flagowym" 😂

PS 2. Rozdział niezabetowany - wersja z poprawkami pojawi się za jakiś czas. 



><<>><


Nie miał ochoty pójść na kolację, choć był prawie pewien, że jego matka będzie wściekła, jeśli się tam nie pojawi. Deszcz zacinał mocno o szyby, a płomienie w kominku tańczyły nieregularnie pewnie za sprawą huczącego nad dworem wiatru. I choć patrzył na nie od kilku godzin, niczego tak naprawde nie widział.

Chciał nie myśleć o tym przeklętym przedpołudniu, ale nie mógł się powstrzymać. Jak to możliwe, że z najwyżej euforii, jaką było trzymanie Granger w swoich ramionach, nagle znalazł się praktycznie na dnie, taplając się w chęci samozniszczenia - upicia się, pobicia z kimś, czy też zrobienia czego naprawdę nieodpowiedzialnego.

Zamknął oczy i zacisnął zęby, gdy usłyszał pukanie.

- Nie ma mnie! - krzyknął, mając nadzieję, że to wystarczy.

Oczywiście nie mogło. Nie gdy miało się tak wścibską matkę i namolnego przyjaciela.

- Wybacz… Musiałam sprawdzić, by uwierzyć.

Draco odwrócił się w stronę drzwi i ledwo zdusił przekleństwo. Jeszcze tego mu brakowało dzisiejszego, przeklętego wieczora.

Kobieta niepewnie stała w drzwiach jego pokoju, nerwowo przestępując z nogi na nogę.

- Mogę wejść? - zapytała wreszcie.

- Czy to coś ważnego? - spytał, nie chcąc być obcesowym.

- Chciałam z tobą porozmawiać o czymś ważny - potwierdziła.

Draco wziął głęboki oddech.

- W takim razie wejdź - gestem wskazał jej drugi, stojący przed kominkiem fotel i sięgnął ponownie po swoją szklaneczkę z whisky. - Napijesz się? - zapytał, wskazując na karafkę.

- Nie, dzięki - Astoria posłała mu blady uśmiech, po czym usiadła, wciąż wyraźnie spięta.

- W czym mogę ci pomóc? - Draco spojrzał na nią, zastanawiając się dlaczego wygląda, jakby się czegoś lękała.

To prawda, że nie był teraz zbyt radosny i przystępny w obyciu, ale przecież nie zamierzał jej obrażać, ani skrzywdzić. Tak naprawdę chciał tylko mieć spokój.

- Posłuchaj… Jeśli zraziłam cię do siebie tym gadaniem o zaręczynach i ślubie, to bardzo przepraszam - wyszeptała.

- To nie przez ciebie - Draco chciał by zrozumiała, że to nie z jej winy jest teraz w tak parszywym nastroju.

- Ja… Po prostu założyłam, że skoro asystowałeś mi na balu swojej matki, później się całowaliśmy, przysłałeś mi piękne kwiaty i zaproszenie na weekend do swojego domu… Myślałam, że to oznacza, że masz wobec mnie zamiary…

- Astoria… - zaczął mówić, ale uniosła dłoń, by mu przerwać.

- Nie, pozwól mi skończyć. Wiem, że nie jesteś ślepy i domyślasz się moich uczuć, co do ciebie. - W jej oczach wciąż błyszczały łzy. - Gdy się dowiedziałam, o wejściu życie dekretu o małżeństwie, prawie zemdlałam. Tak bardzo się bałam, że przez to stracę swoją szansę…

Po twarzy Astorii stoczyła się jedna łza, ale kobieta szybko ją otarła.

- Daphne jednak zapewniała mnie, że być może jednak zdecydujesz się na mnie. Zawsze miałam wrażenie, że lubisz ze mną rozmawiać, a na każdym balu na jakim się spotkaliśmy, przynajmniej raz ze mną zatańczyłeś.

Draco poczuł się lekko tym poruszony. Nawet nie miał pojęcia o tym, że zawsze z nią tańczył - była tylko jedną z wielu kobiet z jego kręgów, które wypadało mu o to poprosić. Nigdy nie sądził, że dla niej znaczyło to, aż tak wiele.

- No i co roku na urodziny przysyłasz mi kwiaty… - Astoria przełknęła kolejne łzy, a Draco nie miał serca jej teraz powiedzieć, że dbała o to jego sekretarka, bo tak jej kiedyś nakazał. Naprawdę nie miał nawet pojęcia, kiedy wypadały jej urodziny.

Granger były dziewiętnastego września. Skąd to wiedział? Nie miał pojęcia.

- Astorio - zaczął łagodnie. - Jesteś piękną, młodą i bardzo wartościową kobietą…

- Tylko nie mów “ale” - Astoria zaśmiała się przez łzy. - Bo wiem, że zapewne to masz zamiar powiedzieć, a potem wyjaśnić mi dlaczego mnie nie chcesz. Powiedź mi proszę, ja muszę to wiedzieć… Czy jest ktoś inny? Ktoś kogo chcesz bardziej niż wiernej, kochającej i oddanej ci żony, jaką ja bym dla ciebie była?

Obrazy Hermiony przewinęły się przed jego oczami same. Zupełnie nieproszone. I o dziwo pierwszym z nich nie było to, jak pięknie wyglądała na licznych balach, na których widywał ją w ministerstwie, czy to, jak cudownie leżały na niej te wszystkie ołówkowe, ministerialne spódnice. Pierwszą wizją była osiemnastoletnia Hermiona w poplamionej, podartej bluzie i starych jeansach. Miała skołtunione włosy i zadrapanie na policzku. W dłoni trzymała różdżkę. Mała, dzielna wojowniczka, walcząca w imię tego w co wierzyła i za tych, których kochała. Doskonała w każdym calu.

Kolejne jej wizje były krótsze - to jak stała na miejscu dla świadków w Wizengamocie i zeznawała w jego procesie. To jak czasem o poranku, stojąc przed nim w windzie, zakładała lok za ucho, pochylając się nad kolejnymi dokumentami, które tak pilnie studiowała. Jej uśmiech. Szczery śmiech, gdy szła przez Atrium u boku Weasleya i Pottera. Złoty błysk w oczach. Zapach lili.

Nagle jednak przypomniało mu się też coś zupełnie innego. On i Hector grający razem w qudditcha i śmiejący się do rozpuku. Jego kuzyn, w pubie, walący w twarz jakiegoś faceta, który ośmielił się nazwać Draco śmierciożercą. To jak Hector trzymał dłoń na jego ramieniu, gdy obaj stali nad grobem Lucjusza, w czasie gdy reszta rodziny zabierała zrozpaczoną Narcyzę z powrotem do domu.

Granger miała pełne prawo nienawidzić go za to, jaki przez lata dla niej był. Za to jak ją traktował. I za to, że nigdy nie potrafił jej przeprosić, jej podziękować, ani wyznać tego, jaka genialna, dobra i wyjątkowa była jego zdaniem.

Nawet za milion lat, by na nią nie zasłużył. Nigdy.

Zupełnie inaczej, niż Hector. Jego kuzyn zawsze był po jego stronie, nawet jeśli to oznaczało, że był razem z nim przeciwko wszystkim. Zasługiwał w swoim życiu na cudowną kobietę, bo sam był dobrym człowiekiem.

To wszystko. Nie zostało nic więcej do powiedzenia.

Uniósł głowę i spojrzał Astorii prosto w oczy.

- Nie ma nikogo innego - powiedział cicho, mając nadzieję, że nie rozpozna, że to kłamstwo. - Jednak jak już mówiłem jesteś naprawdę piękną, wartościową i wyjątkową kobietą, Astorio. I zasługujesz na coś więcej, niż by być dla mnie dobrą żoną, w czasie gdy ja zapewne nie byłbym dla ciebie zbyt dobrym mężem.

- Byłbyś! - zawołała, łapiąc go za ręce i ściskając je mocno. - Wiem, że tak! Nie znam lepszego mężczyzny od ciebie! - mówiła w emocjach.

- Zrozum… Zasługujesz na kogoś, kto odwzajemnia twoje uczucia. Będzie cię kochał, dbał o ciebie i zawsze stawiał cię na pierwszym miejscu w swoim życiu. Ja nie jestem tym człowiekiem - przyznał szczerze.

- I co z tego! - Astoria poderwała się z miejsca, a łzy nieprzerwanie spływały po jej twarzy. - I tak musisz wybrać sobie jakąś żonę, więc dlaczego nie mnie? Będę ci wierna, będę dla ciebie dobra, będę dbała o ciebie i nasz dom i dam ci zdrowe, piękne dzieci, które będziemy mogli obydwoje pokochać!

- I nie będzie ci przeszkadzało to, że nie odwzajemniam twoich uczuć? - Draco również wstał. - To, że być może nigdy nie będę potrafił ci powiedzieć, że też cię kocham?

- Nie! - Astoria rzuciła się na niego, oplatając ramionami jego szyję i szlochając w kołnierzyk jego koszuli. - Wybierz mnie Draco! - błagała. - Nie chcę nikogo innego, tylko ciebie! Jeśli tego nie zrobisz, to ja chyba oszaleję! Tak bardzo cię kocham! Proszę… Proszę…

Zamknął oczy i wziął głęboki oddech. Jej perfumy pachniały różami. Tak banalnie. Prosto i bezproblemowo.

- Zgoda - wyszeptał, nim zdołał dwa razy to przemyśleć.

- Co? - Astoria odsunęła się i z twarzą mokrą od łez spojrzała na niego oczami pełnymi nadziei.

- Jeśli akceptujesz to co powiedziałem w kwestii moich uczuć do ciebie i jesteś pewna swojej decyzji, to zgoda. Pobierzemy się - powiedział, czując jak jego determinacja rośnie.

Ministerstwo wymusiło na nim, by i tak znalazł sobie żonę. Dlaczego więc nie wybrać takiej, która miała wszelkie atuty jakie cenił w kobiecie? Przecież sam już rozważał ją jako dobrą kandydatkę. To mogło się udać.

- Kocham cię! - Astoria znów rzuciła się na niego, przyciskając swoje usta do jego w gwałtownym pocałunku.

Starał się to odwzajemnić, choć w głębi siebie marzył tylko o tym, by to jak najszybciej się skończyło.

- Czy możemy powiedzieć wszystkim przy kolacji? - Astoria promieniała szczęściem.

Draco zmusił się do nikłego uśmiechu. Hermiona tam będzie, gdy Greengrass ogłosi, że zamierza ją poślubić. Czy to jakoś na nią wpłynie? Co o nim wtedy pomyśli?

Zamknął oczy, chcąc odpędzić jakoś od siebie te dywagacje. Jakie to miało teraz znaczenie? Decyzja zapadła.

- Tak, możemy wszystkim powiedzieć.

- A może wyślę sowę do moich rodziców, by przyjechali tu jutro i wtedy przy kolacji moglibyśmy omówić szczegóły?

Szczęście dosłownie promieniało z każdego poru skóry Astorii i Draco wiedział, że właśnie najprawdopodobniej przeżywała ona najszczęśliwsze chwile w swoim życiu. Poniekąd było to przykre, że on czuł się tak, jakby przyszło mu przechodzić te najgorsze.

><<>><

  

Astoria wkroczyła do jadalni niczym prawdziwa zdobywczyni. Trzymała jego ramię tak mocno, że Draco zaczynał odczuwać dyskomfort. Skąd w tej filigranowej kobiecie tyle siły?

Wszyscy zajmowali już miejsca przy długim stole, rozmawiając swobodnie i popijając czerwone wino.

- Jesteście wreszcie, czekaliśmy… - zaczęła mówić na ich widok Narcyza, ale Greengrass szybko jej przerwała.

- Kochani mamy ogłoszenie!

Przy stole momentalnie zapadła cisza. Draco zrobił wszystko, co w jego mocy, ale i tak przegrał z samym sobą i spojrzał na Hermionę. Patrzyła na Astorię, skupiając na niej całą swoją uwagę, jak gdyby on wcale obok niej nie stał. Jakby był dla niej tylko nic nieznaczącym tłem.

Dlaczego to tak cholernie bolało?

- Doprawdy? To może lepiej po kolacji… - Narcyza uśmiechała się nerwowo, a Draco zauważył jak patrzy na niego, jakby miała ochotę wyszarpać go za drzwi i natychmiast zażądać wyjaśnień.

W sumie pewnie powinien porozmawiać z nią o tym, zanim podjął decyzję. Trudno. Teraz było już za późno.

- Zaręczyliśmy się! Mamy zamiar się pobrać! - Astoria podskakiwała przy jego boku, niczym po eliksirze euforii, a Daphne zerwała się ze swojego miejsca i pobiegła ku siostrze, piszcząc naprawdę przeraźliwie.

Granger odwróciła głowę i spojrzała na stojący na stole dzban z kwiatami. Siedzący obok niej Hector obserwował ją z ukosa. Draco chciałby móc odczytać coś więcej z jej miny, ale właśnie został porwany w objęcia Daphne, która soczyście wycałowała go w oba policzki.

Ponad ramieniem starszej z sióstr Greengrass, zauważył swoją matkę. Uśmiechała się, ale nie był to radosny uśmiech, tylko taki pełen napięcia i ledwo tłumionej irytacji. Draco wiedział, że wkrótce czekała go poważna rozmowa.

- Myślę, że lepiej będzie jak wszyscy wam krzykniemy, że serdecznie gratulujemy, zamiast się do was pchać, by was obcałowywać! - zawołał Zabini, a cały stół zgodził się z nim jednomyślnym pomrukiem i burzą oklasków.

- Po kolacji przejdziemy do salonu, by uczcić to szampanem - zaproponowała Narcyza, szybko przytulając do siebie syna i składając przelotny pocałunek na policzku przyszłej synowej. - A teraz wybaczcie, pójdę wydać dyspozycje służbie.

- Oczywiście! - szczebiotała Astoria, podchodząc do stołu i czekając, aż Draco wysunie dla niej krzesło.

- Musisz nam koniecznie opowiedzieć, jak do tego doszło! Czy Draco uklęknął? Czy się wzruszył, gdy powiedziałaś tak? - Daphne była bardzo przejęta i wyraźnie szczęśliwa z powodu szczęścia siostry.

- Przepraszam was bardzo, ale od kilku godzin bolał mnie żołądek. I tak nic nie przełknę - Theodore odsunął się od stołu i wstał. - Gratulację stary - rzucił w stronę Draco, choć zabrzmiało to bardziej, jakby smagnął go batem.

Draco nawet się nie obejrzał za wychodzącym z jadalni przyjacielem. Doskonale wiedział, że Theo nie był szczęśliwy z powodu jego decyzji, ale nie miał zamiaru pozwolić mu się dłużej wtrącać. To było jego życie. Nawet jeśli było obecnie kompletnie popieprzone.

- Od razu zamawiam dla siebie możliwość zorganizowania wieczoru kawalerskiego! - Hector uniósł w dłoni kielich z winem, w geście toastu, uśmiechając się do swojego kuzyna. Trzymał swoją rękę na oparciu krzesła Granger i wyglądał w tej chwili na kompletnie zadowolonego z siebie dupka.

- Uważaj Hectorze! - Astoria pogroziła mu palcem, nadal uśmiechając się promiennie. - Wiem, jak mogą skończyć się takie wieczory! Będziesz musiał to skonsultować ze mną!

- Pięć minut zaręczyn i już się rządzi. Nieźle Malfoy - zakpił Marcus, a zaraz później skrzywił się obrazowo, gdy Daphne trafiła go łokciem między żebra.

- To kiedi ślubi? - zapytała Gabrielle z uprzejmym uśmiechem.

- Moi rodzice tu jutro przyjadą, byśmy mogli to omówić! Mam nadzieję, że wy również podzielicie się z nami waszymi pomysłami - Astoria nie przestawała się szczerzyć, niczym nawiedzona. - Wszystkie panie, które tu są powinny zostać moimi druhnami, dla uczczenia tego, że byłyście świadkiem naszego szczęścia!

Draco miał ochotę rzucić się do wyjścia, a później uciec gdzieś na drugi koniec świata. Nigdy i za nic, nie mógł dopuścić do tego, by Hermiona stała razem z nimi przy ołtarzu, jaki ich druhna. To byłoby straszne.

- Ja odpadam - odezwała się głośno Pansy. - Druhną nie wolno pić na weselach, a z pewnością nie zniosę tego na trzeźwo - dodała ze słodkim uśmieszkiem.

Astoria zmrużyła na nią złowrogo oczy, jednak po chwili jej dobry nastrój chyba wygrał, bo tylko lekceważąco machnęła ręką na Parkinson i zaraz wdała się z Daphne w żywą dyskusję na temat wyższości ślubów wiosennych, nad tymi jesiennymi.

Draco zaryzykował kolejne spojrzenie na Hermionę. Hector coś do niej mówił, a ona mu odpowiadała, jednak jej wzrok nadal nie uciekał dalej, niż pomiędzy jej talerzem, a wazonem z kwiatami.

- Spójrz na mnie - poprosił cicho w myślach. - Tylko raz. Chcę spróbować zobaczyć w twoich oczach, co naprawdę o tym myślisz Granger…

Nie doczekał się tego jednak, a wkrótce Lovegood siedząca po drugiej stronie Hermiony, wciągnęła ją w jakąś kolejną dyskusję o magicznych stworzeniach, więc od tego momentu Draco widział już tylko tył jej głowy.

Astoria nieustannie paplała, a Daphne chętnie jej wtórowała. Reszta zebranych przy stole starała się skupiać na innych rozmowach, ale siostry Greengrass mówiły tak głośno i z takim entuzjazmem, że było to trudne.

To chyba dlatego wszyscy w mig wyczyścili swoje talerze, by móc od razu przenieść się do salonu.

Ledwo wstali od stołu, a Granger wymówiła się bólem głowy. Draco słyszał jak tłumaczyła, że przy tak deszczowej pogodzie często miewa migreny. Lovegood szybko do niej dołączyła, wyjaśniając, że chce koniecznie skończyć czytać jakąś ważną książkę, ale Draco miał swoje podejrzenia co do tego, że Luna po prostu miała zamiar pójść pogadać z Theo.

Hermiona wychodząc z jadalni, wyminęła go bez słowa. Bez chociażby jednego spojrzenia. Stanęła za to na chwilę przy Astorii i z uśmiechem, który wyglądał na wymuszony, pogratulowała jej zaręczyn. Greengrass ucałowała ją w policzek, paplając coś o tym, jak to wspaniale, że znana bohaterka wojenna była świadkiem najszczęśliwszego dnia w jej życiu.

Draco nienawidził każdej sekundy tego.

><<>><

  

W salonie Marcus, Blaise i Hector znów zaczęli rozmowę o wieczorze kawalerskim, a kobiety skupiły się wokół Astorii, chcąc posłuchać, jakie ma oczekiwania względem swojego ślubu. Malfoy widział, jak usta jego matki zaciskały się w grymasie, gdy słuchała wywodów Greengrass, jednak w jej oczach czai się głęboki smutek, gdy raz na jakiś czas spoglądała w jego stronę.

Kolejną osobą, która również nie odczuwała entuzjazmu z powodu zaangażowania w planowanie ślubu, była Pansy. Szybko porzuciła szampana na rzecz ognistej whisky, a Draco postanowił do niej dołączyć, gdy się do niego przysiadła.

- Za twoje szczęście - wzniosła toast z dość cynicznym uśmieszkiem.

- I za twoje - dodał Draco, patrząc na Longbottoma, który siedział na kanapie i zabawiał Falco jego piszczącą zabawką, na co pies, aż ślinił się z uciechy.

- Tak… - Pansy miała czułość wypisaną na twarzy, gdy spoglądała w stronę Nevilla. - Kto by to przewidział, prawda? Ja i gryfon.

- Na pewno nie ja - mruknął Draco, popijając i ciesząc się tym, jak bursztynowy płyn spływał mu do gardła.

- A prawdę mówiąc, zawsze myślałam, że to będziesz ty. - Przyznała, spoglądając na niego z ukosa.

- Co konkretnie masz na myśli? - Draco mimowolnie się spiął.

- Sądziłam, że to ty poślubisz kiedyś gryfona - Pansy posłała mu przekorny uśmiech.

- Taa - Draco znów łyknął ze swojej szklaneczki. - Niestety Potter wolał zamiast mnie jakąś słodką francuzeczkę. O ja nieszczęsny - zadrwił, szybko dolewając sobie whisky.

Pansy przez chwilę przyglądała mu się w milczeniu, po czym delikatnie pochyliła się w jego stronę, tak by mieć pewność, że nikt ich nie podsłucha.

- Możesz mówić i myśleć co chcesz, ale słyszałam dziś wyraźnie dźwięk złamanego serca.

- Pansy…

- I to niejednego - dodała poważnie. - I nie mam tu na myśli Theo, choć też strasznie go rozczarowałeś.

Parkinson skończyła swoją whisky, po czym wstała i wygładziła spódnicę.

- Nie jestem dobra w dawaniu porad, zwłaszcza tych sercowych, ale… Nie niszcz sobie życia Draco, nie zasłużyłeś na to, wbrew temu co sam o sobie sądzisz - szeptała tak cicho, że ledwo mógł ją usłyszeć.

Parkinson odwróciła głowę i jej spojrzenie padło prosto na Hectora, który był w widocznie doskonałym nastroju.

- A już na pewno nie dla kogoś, kto nie jest tego tak naprawdę wart - dodała, rzucając Draco ostatnie spojrzenie i odchodząc, by móc dołączyć do Longbottoma.

Miał ochotę ją zawołać i zapytać o co dokładnie jej chodziło. Nie miał jednak do tego głowy. To był długi dzień i jedyne czego chciał to kąpiel i mocny sen.


><<>><

Musiał użyć całej swojej siły perswazji, by przekonać Astorię, że nie powinni świętować zaręczyn pierwszą, wspólnie spędzoną nocą. Jego narzeczona bardzo na to nalegała, zarzucając mu ręce na szyję i całując go roznamiętniona.

Draco jednak chciał tylko, jak najszybciej się jej pozbyć. Nie mógłby pójść z nią do łóżka i oddawać cielesnym uciechom, w czasie gdy jego myśli bez reszty pochłaniała inna kobieta. Nawet jego brzydziłoby takie zachowanie.

Na szczęście Astoria wreszcie pozwoliła mu się przekonać i odeszła w stronę swojej komnaty, obiecując mu zalotnie, że nadrobią to wszystko, gdy już wrócą do Londynu. Słysząc to, Draco miał ochotę uderzyć głową w ścianę.

Nie mógł spać. Wiercił się w swojej jedwabnej pościeli, przewracając z boku na bok, gdy za oknem zaczynała szaleć potężna burza. Błyskawice rozświetlały wnętrze jego sypialni, a on tak tylko leżał, gapiąc się w sufit i wspominając wszystkie najgorsze chwile swojego życia. W tym dzisiejszy dzień.

Raz po raz powracał do niego obraz determinacji wyrytej na twarzy Hermiony, gdy śmiał zasugerować jej, że jest tchórzem. Nie zniosła dobrze nawet żartu o tym, że ktoś mógłby ją tak określić.

To on był tu tchórzem. Zawsze nim był. Jeszcze w szkole chował się za plecami większymi od siebie i dopiero z tego miejsca prowokował innych. Był tchórzem, gdy bez protestów został Śmierciożercą. Był tchórzem, gdy jego szalona ciotka torturowała Granger w jego własnym domu, a on nic z tym nie zrobił. Był też tchórzem, bowiem nigdy jej nie przeprosił za to, jak wiele krzywdy jej wyrządził słowem, zachowaniem i umniejszaniem jej dokonań w oczach świata, w czasie gdy była najbardziej wartościową osobą, jaka po nim chodziła.

Sfrustrowany własnymi myślami i bezsennością, postanowił coś zrobić. Może pójście do biblioteki i poczytanie czego odmóżdżającego, jak kroniki quidditcha mogłoby mu pomóc? Biblioteka miała specjalnie wyciszenia tak, że nie docierały tam odgłosy z zewnątrz.

><<>><

  

Burza przybierała na sile, a błyskawice rozświetlały cały dom, gdy schodził na dół. Ucieszył się, gdy po wejściu do pokoju okazało się, że w kominku wciąż miło płonął ogień, a ciężkie kotary były zasłonięte, odcinając pomieszczenie od widoku złowrogich błyskawic.

Zdziwiło go jednak, że ktoś zostawił zapaloną lampkę przy jednej z rozstawionych po biblioteczce, niewielkich kanap. Musiał podejść kilka kroków bliżej, nim zdołał się przekonać, że to dlatego, że wciąż z niej korzystano.

Znał tylko jedną osobę, która mogła spędzać noc na czytaniu w bibliotece. Zresztą tych loków - nawet w nocnym nieładzie - nie można było pomylić z niczym innym.

Stał tak, zastanawiając się, czy nie powinien się ukradkiem wycofać i zostawić ją w spokoju. Bo niby co mógłby jej powiedzieć? Na wszelkie słowa wydawało mu się już dawno za późno.

Chciał cofnąć się o krok, ale drewniana podłoga pod jego stopami głucho zgrzytnęła. Granger szybko uniosła głowę i spojrzała prosto na niego. Nie było ucieczki.

- Przepraszam - powiedział szybko. - Nie wiedziałem, że ktoś tu jest. Nie chciałem ci przeszkadzać.

- To ja przepraszam - Granger od razu zamknęła książkę i wstała. - Postanowiłam tu zejść, bo twoja mama powiedziała, że ten pokój jest wyciszony, a nie lubię specjalnie odgłosów burzy - tłumaczyła nieco chaotycznie.

- Tak, ja też nie - przyznał szczerze.

- I tak w zasadzie zaraz miałam wracać na górę - Hermiona przytuliła książkę do piersi, a Draco dopiero teraz zorientował się, że miała na sobie satynowy, dość krótki szlafroczek w srebrnym kolorze.

Zaschło mu w ustach na ten widok.

- Nie musisz wychodzić z mojego powodu - powiedział cicho. - Wezmę tylko jakąś książkę i wrócę na górę.

- To twoja biblioteka - odpowiedziała. - Więc to ja wrócę na górę, jeśli pozwolisz, żebym zabrała to ze sobą - wskazała na książkę. - Rano ją tu zwrócę - Granger mówiła do niego, ale na niego nie patrzyła.

- Możesz zabrać ją na ile zechcesz - wyszeptał.

Mogła zabrać wszystko, jeśli miała zamiar odejść, bo czuł, że i tak nic mu już nie zostało.

- Dziękuję - Hermiona spojrzała w stronę drzwi, jednak wyraźnie się zawahała. Musiała przejść blisko niego, by się do nich dostać.

Powinien zejść jej z drogi, ale jakaś część niego nie zamierzała jej tego ułatwiać. Chciał by na niego spojrzała. Chociaż ten ostatni raz…

Granger wreszcie ruszyła się z miejsca, ale w każdym jej kroku i w wyrazie twarzy było widać zawahanie. Dopiero, gdy była blisko, znacząco przyspieszyła.

Przeszła obok niego, lecz gdy miała znaleźć się tylko o krok dalej, Draco sięgnął i chwycił jej nadgarstek, zatrzymując ją tym w miejscu. Tak przestraszyła się tego gestu, że książka wypadła jej z ręki.

Szybko się pochylił, jednocześnie nie zamierzając poluzować swojego uścisku na jej ręce. Nie chciał, by mu uciekła. Hermiona stała sztywno i patrzyła na niego wyczekująco, ale na razie nie usiłowała się uwolnić.

- “Starożytne prawa małżeńskie. Przepisy i rezolucje” - przeczytał tytuł.

- Zbieram materiały do zanegowania prawa małżeńskiego - wyjaśniła.

Uniósł głowę i spojrzał jej w prosto oczy. To było piękne i przerażające zarazem. Piękne, bo nie dostrzegł w jej spojrzeniu pogardy czy niechęci, ale przerażające… Bo widział tam uczucia, których nigdy wcześniej nie zauważył. Co to tak właściwie było, skoro nie nienawiść?

- Nie chcesz wyjść za mąż? - zapytał, by nie dać sobie chwile na ochłonięcie.

- Chcę, ale nie na ich warunkach - wyjaśniła i wreszcie spróbowała uwolnić swój nadgarstek spod jego uścisku.

To była tylko chwila. Sekunda na podjęcie decyzji.

Przyciągnął ją mocno do siebie, tak, że dosłownie wpadła w jego ramiona. Odrzucił książkę na bok i objął ją drugim ramieniem na wysokości talii, jeszcze mocniej wciskając jej ciało w swoje.

- Co ty…?

- Hermiono… - wyszeptał, wciąż patrząc jej w oczy.

Jęknęła cicho, a dłoń którą opierała o jego ramię lekko zadrżała.

- Draco proszę cię… - szepnęła.

Nie wiedział o co prosiła. Czy o to by ją puścił? Być może. Jednak teraz go to nie obchodziło. Chciał tylko jednego.

Od tak dawna tego chciał…

Jeśli raj miał miałby mieć jakiś smak, zapewne byłby to smak jej ust. Nigdy nie czuł czegoś bardziej upajającego i pochłaniającego, zwłaszcza, gdy wplotła palce w jego włosy i odwzajemniła jego pocałunek, całą sobą - jakby też czekała na tę chwilę od lat, boją się w ogóle o tym głośno marzyć.

Merlinie! Chciałby móc ją tak całować do końca świata. Zawsze. Wszędzie. Ciągle.

Theodore miał rację mówiąc, że nosił pustkę w swoim sercu, ale w chwili gdy wziął ją w ramiona, to było tak jak gdyby ktoś wypełnił to miejsce najsłodszym miodem, najlepszym winem i najmocniejszym eliksirem szczęścia.

Chciał ją poprowadzić z powrotem w stronę najbliżej kanapy. Posadzić ją sobie na kolanach i zbadać swoimi dłońmi i ustami każdy fragment jej ciała. Bał się jednak, że jeśli się ruszy, jeśli wyda choć dźwięk, ta chwila się skończy i nigdy więcej już nie poczuje tego, co właśnie teraz.

To był trzask ognia w kominku. To on przerwał tę chwilę ekstazy.

Draco miał ochotę zawyć z rozpaczy, gdy Hermiona gwałtownie odepchnęła go od siebie. Wiedział, że nie może zatrzymać jej siłą. Zdołał jeszcze raz spojrzeć w jej twarz. Ciężko oddychała, a jej policzki szybko pokryły się szkarłatnym rumieńcem.

Jej oczy były pełne przerażenia, jakby właśnie przed sekundą pozwoliła sobie na dokonanie jakiejś zbrodni. Jakby przegrywając walkę z samą sobą i z zaangażowaniem oddając jego pocałunki, zdradziła w pewien sposób samą siebie.

- Hermiono… - Chciał ją zatrzymać za wszelką cenę. Powiedzieć cokolwiek, co mogłoby sprawić, że by z nim została i pozwoliła mu wyjaśnić.

- Nie! - krzyknęła, gdy zrobił krok w jej stronę. - Przepraszam! Nie powinnam była tego robić. Dopiero co się zaręczyłeś... Zapomnijmy o tym, proszę. To nie powinno było w ogóle się wydarzyć! - wypluwała z siebie słowa z taką prędkością, że Draco ledwo je rejestrował.

- Posłuchaj…

- I wcale się nie wydarzyło! - dodała głośniej, jakby chciała o tym przekonać samą siebie.

Odwróciła się i wybiegła z biblioteki tak szybko, że Malfoy nie był nawet pewien, czy nie brało w tym udziału jakieś zaklęcie.

Zaklął głośno i z frustracją potargał swoje włosy. Jak do pioruna mógł ją pocałować? Czy postradał wszelkie zmysły? Opadł na kanapę i ukrył twarz w dłoniach.

Teraz już nigdy o niej nie zapomni. Nie żeby sądził, że było to możliwe, ale po tym… A co jeśli ona naprawdę kiedyś poślubi Hectora? Jak będzie mógł spojrzeć kuzynowi w oczy, wiedząc, że kiedyś całował jego żonę i że zapewne chciałby to zrobić ponownie? Że chciałby to robić każdego, jednego dnia do końca życia?

Oparł głowę zagłówek kanapy i machnięciem ręki rozsunął zasłony, by mieć dobry widok na szalejącą za oknami burzę. Taka sama szalała właśnie teraz w jego wnętrzu. I nie sądził by mogło pojawić się coś, co uspokoiłoby wkrótce ten żywioł. Zapewne nie przez długi czas.


><<>><


Zasnął dopiero nad ranem, kompletnie rozbity. Gdy się obudził, wiedział, że przespał śniadanie, ale sama myśl o konfrontacji z tymi wszystkimi ludźmi napawała go lękiem. Nie porozmawiał jeszcze nawet z matką o zaręczynach z Astorią. Co miał dalej zrobić?

Po kilkunastu minutach rozważania wszystkich swoich opcji, stwierdził, że nie może nadal być tchórzem. Już nie. Wstał i poszedł do łazienki. Miał nadzieję, że zimny prysznic pobudzi go na tyle, by był w stanie jakoś przetrwać ten poranek - a później być może i cały dzień.

Gdy zszedł na dół, przy schodach spotkał Theo. Kolejna osoba, której nie mógł spojrzeć w oczy.

- Właśnie miałem iść sprawdzić, co u ciebie - przyjaciel popatrzył na niego uważnie, a Draco poczuł wdzięczność. Mimo różnicy zdań, Theodore nadal się o niego martwił. Był świetnym kumplem, a jego przyjaźń była jedną z najcenniejszych rzeczy, jaką Draco posiadał w swoim życiu.

- Długo nie mogłem w nocy zasnąć - wyjaśnił oględnie.

- Czyli nie rozmawiałeś wczoraj z Hermioną? - spytał cicho Nott.

Draco poczuł, jak cały drętwieje.

- Skąd ten pomysł? - spytał, starając się niczym nie zdradzić.

- Wyjechała dziś wcześnie rano, tłumacząc się ważną sprawą rodzinną.

- Cholera! - Draco sam nie wiedział czy bardziej czuł złość czy rozczarowanie z powodu tego, że Granger uciekła. Emocje szalały w nim i nie gasły, a on czuł się tym coraz mocniej zmęczony.

- Luna i Longbottom pojechali razem z nią, tak więc teraz zarówno Pansy, jak i Hector również nie mają humoru na świętowanie… - Theo skrzywił się z niesmakiem pod nosem.

- A kto go ma? - sarknął Draco, zastanawiając się gorączkowo, co powinien teraz zrobić.

- Draco?

Blondyn odwrócił się i spojrzał na idącą w jego stronę matkę. Świetnie. Ten dzień nie mógł gorzej się zacząć.

- Dostałam właśnie sowę z potwierdzeniem, że państwo Greengrass dotrą w sam raz na popołudniową herbatę. Myślę, że dobrze by było gdybyś wykorzystał tę okazję, by porozmawiać osobno z ojcem Astorii w gabinecie. Wysłałam naszą służbę do wioski z zapytaniem, czy miejscowy jubiler byłby w stanie zmniejszyć na dziś pierścień prababki Clarissy, ale niestety nie jest to możliwe, tak więc musisz wyjaśnić Astorii…

- Nie dostanie tego pierścionka - powiedział zimno. Za nic w świecie nie pozwoliłby jej go nosić. Ten pierścionek nigdy nie będzie należał do niej.

- W takim wypadku powiedz jej, że dostanie coś ze skarbców rodowych po naszym powrocie do Londynu - Ton matki był cierpki i oschły. Draco nie miał wątpliwości, że była na niego naprawdę zła.

- Porozmawiam z nią - obiecał.

- Świetnie - skwitowała to krótko Narcyza, po czym odwróciła się i odeszła.

- Auć! - wymruczał Theodore. - Powiało chłodem.

- Nie wiem o co jej chodzi. - Blondyn skrzywił się pod nosem. - Przecież sama mocno nalegała na to, bym się wkrótce ożenił.

- Przyznałeś już, że nie lubi Astorii. Sądzę, że po prostu od dawna miała na oku inną kandydatkę…

Draco zacisnął powieki i wziął głęboki oddech.

- Tylko mi nie mów, że ona też…

- Chyba tylko miała nadzieję - Theodore uśmiechnął się do niego smutno.

Draco westchnął po raz kolejny. Naprawdę nie wiedział, jaki powinien być jego następny krok, choć ucieczka Granger ze dworku była raczej jasnym sygnałem co do tego, że mocno pożałowała wydarzeń ubiegłej nocy.

><<>><

Postanowił pójść do salonu, by porozmawiać z Astorią. Zamierzał odwołać dzisiejszą kolację i na spokojnie rozmówić się z matką, a później jeszcze raz wszystko przemyśleć, nim podejmie wiążące decyzje. Miał nadzieję, że Greengrass to zrozumie.

Drzwi do pokoju były lekko uchylone, a w pokoju wraz z Astorią jak zwykle przesiadywała jej siostra. Draco przewrócił oczami i westchnął cicho. Był prawie pewien, że znów obgadywały ślubne plany. Już miał wejść do środka, gdy usłyszał o czym obie kobiety tak naprawdę rozmawiały.

- Nawet nie masz pojęcia, jak mi ulżyło, że ta trójka dziwaków postanowiła sama stąd wyjechać - mówiła Astoria, nad wyraźnie zadowolona.

- Też sądzę, że to lepiej - zgodziła się Daphne. - Rodzicom nie spodobałaby się ich obecność. Mugolaczka i zdrajcy krwi.

- Wyobrażasz to sobie? Szlama na mojej zaręczynowej kolacji? Za nic!

- Mama byłaby zdegustowana.

- Mogę na co dzień udawać, że toleruję Granger, bo wiadomo, że znajomości z nią są raczej korzystne, ale prywatnie nadal szczerze gardzę jej krwią.

Draco poczuł, jak jego własna krew uderza mu do głowy i ledwo zdusił w gardle warkot czystej furii.

- Będziesz musiała ją znosić, jeśli Hector ją poślubi - dywagowała Daphne. - W końcu to ulubiony kuzyn Malfoya.

- Jej niedoczekanie, że pozwolę jej wejść do mojej rodziny! Hector albo sam przejrzy, na oczy, albo mu w tym chętnie dopomogę. Nie będę spokrewniona nawet daleko z żadną szlamą! Skoro złapałam już Draco, to mam zamiar dopilnować, by wszystko było tak, jak ja sobie tego życzę…

Dla Malfoya było tego zdecydowanie za wiele.

- Doprawdy Astorio? - zapytał, otwierając na oścież drzwi i wchodząc do środka.

- Draco! - Astoria blada niczym Szara Dama, szybko zerwała się z fotela i zmusiła do słodkiego uśmiechu. - Właśnie opowiadałam Daphne o tym, że… że…

- Że? - Malfoy zmierzył ją pogardliwym wzrokiem. Od razu mógł się domyślić, że jej poza słodkiej, niewinnej dziewczynki była tylko fasadą. Odegraną rolą, mającą go przekonać, że będzie dla niego doskonałą żoną.

- Draco nie denerwuj się - wtrąciła się Daphne.

Mężczyzna zmierzył ją pogardliwym spojrzeniem.

- Wiesz, że macocha Marcusa jest mugolaczką, prawda? - spytał zimno.

Daphne otworzyła lekko usta, ale chyba nie była w stanie nic powiedzieć.

- Chętnie przekażę mu twoje uwagi dotyczące tematu mugolaków.

- Draco… - Astoria rzuciła się w jego stronę z oczami pełnymi łez.

- Nawet nie próbuj tego wyjaśniać! - ostrzegł ostro, odsuwając się spoza zasięgu jej rąk. - Nie zamierzam wiązać swojego życia z kimś tak uprzedzonym, a na dodatek z kimś kto myśli, że cały świat dostosuje się do jego wymagań!

- To nie tak! - Astoria zaczęła płakać. - To tylko…

- Koniec. To tylko jest koniec. Spakujesz swoje rzeczy, pożegnasz znajomych, wyjaśniając im uprzejmie, że obydwoje zmieniliśmy zdanie, a wczorajszy wieczór był jakimś chwilowym objawem szaleństwa. A potem stąd znikniesz, wraz z twoją siostrą i waszymi wspólnymi uprzedzeniami.

- Draco… proszę cię! Nie podejmuj pochopnych decyzji! - Astoria wyglądała, jakby była skłonna paść na kolana i go błagać.

- Wierz mi, że to najlepsza decyzja, jaką podjąłem w ciągu ostatnich kilku lat. A teraz żegnam! - Draco wymownie wskazał obu kobietom drzwi.

- My naprawdę przepraszamy! - próbowała jeszcze tłumaczyć Daphne.

- Wynocha! - Warknął i zszedł im z drogi, by dać do zrozumienia, że za nic nie zmieni swojego zdania.

Astoria rozszlochała się na dobre, ale siostra podeszła do niej i ujęła ją pod ramię. Obie kobiety z pokornie opuszczonymi głowami wyszły z pokoju.

Draco miał ochotę przekląć samego siebie. Dlaczego w ostatnim czasie ciągle popełniał błędy, zamiast odpuścić, usiąść i dobrze wszystko przemyśleć?

Opadł na fotel przed kominkiem i zamknął oczy. Ten weekend okazał się jeszcze bardziej popieprzony niż początkowo się tego spodziewał. Naprawdę sam miał ochotę uciec z powrotem do Londynu i na raz na zawsze o tym wszystkim zapomnieć.

><<>><

Nie wiedział ile czasu tak bezczynnie siedział, gdy nagle skrzypnęły drzwi. Zamknął oczy. Nie musiał zgadywać, kto tym razem postanowił zakłócić jego tarzanie się w swojej własnej rozpaczy.

- Rozumiem, że kolacja jest odwołana…

- Tak. Przepraszam jeśli zadałaś sobie trudu po nic - Draco westchnął cicho i wreszcie spojrzał na matkę. O dziwo ona wcale nie patrzyła na niego ze złością, a tylko i wyłącznie z troską.

- Jeśli to, co mówiła ta mała Greengrass jest prawdą i tak szybko otrząsnąłeś się z pomysłu tych głupich zaręczyn, to raczej powinniśmy dziś świętować wystawną kolacją, niż wszystko odwoływać - Narcyza posłała mu blady uśmiech, po czym usiadła na fotelu naprzeciwko niego.

Draco zdusił jęk. To jak nic oznaczało dłuższą rozmowę, a nie był pewien czy ma na to w ogóle siły.

- Zaręczyny nie były moim pomysłem, tylko Ministerstwa Magii, które tego od nas wymaga - sarknął.

Narcyza milczała, a Draco zastanawiał się, co jeszcze powinien jej powiedzieć. Nie chciał, by zamartwiała się z jego powodu, ale wiedział, że to próżny trud. Była matką - to była rola jej życia i nie mógł jej za to winić. Kochał ją i wiedział, że ona kochała jego, nawet jeśli ją zawodził i popełniał błędy. To takiej żony powinien poszukać dla siebie. Takiej, która by go rozumiała i potrafiła mu wybaczać.

- Teraz, gdy wszyscy w naszych kręgach towarzyskich powoli zaczynają łączyć się w pary i planować swoje życie, często wracają do mnie wspomnienia tego, jak to wszystko wyglądało, gdy to ja byłam młoda.

- Wciąż jesteś młoda mamo - odpowiedział szybko.

Narcyza spojrzała na niego z lekko uniesioną brwią.

- Dobra próba kochanie, ale nie licz, że komplementami powstrzymasz mnie przed opowiedzeniem ci tej historii.

- Tylko nie znów ten przeklęty biały paw - wymamrotał pod nosem, zamykając oczy i proszą siły wyższe o odpowiednią dozę cierpliwości, żeby to przetrwać bez próby ucieczki.

Matka jednak nie zwracała na niego uwagi, pogrążając się we swoich wspomnieniach.

- Merlinie… Jak ja kiedyś nie znosiłam twojego ojca.

Draco spojrzał na nią w szoku. Tej części historii nigdy nie słyszał.

- Nie patrz tak na mnie, to prawda. Sądzę, że i on za mną nie przepadał. Od dziecka obracaliśmy się w tych samych kręgach towarzyskich, więc naturalnie znaliśmy się przez prawie całe życie.

- Nigdy jednak nie wspominałaś, że się kiedyś nie lubiliście.

Narcyza uśmiechnęła się lekko pod nosem.

- Nie przepadam za tymi wspomnieniami. Choć dziś inaczej już patrzę na każdą utarczkę słowną czy nawet prawdziwą kłótnię, jaką przeszłam z twoim ojcem nim się polubiliśmy, a później pokochaliśmy.

- Tata się z tobą kłócił? - Draco szczerze w to powątpiewał. Nigdy nie słyszał kłótni pomiędzy rodzicami, a jedynie ich żywe dyskusje, w których prawie zawsze i tak matka wygrywała.

- Och! Śmiem twierdzić, że to uwielbiał. Dokuczanie mi i prowokowanie mnie do odpowiedzi było swego czasu jego ulubioną rozrywką na wszelkich balach, na jakich bywaliśmy razem.

Draco uśmiechnął się lekko pod nosem. Skądś to znał.

- I nie znosiłaś go?

- Bardzo - Narcyza zachichotała. - Gdy miałam siedemnaście lat wygłosiłam nawet przed moimi siostrami deklarację, że prędzej wyjdę za mugola, niż za tego nadętego dupka Lucjusza Malfoya.

Draco nie mógł się nie uśmiechnąć. Zawsze było mu wiadomo, że jego rodzice mieli to szczęście, że zakochali się w sobie i pobrali ku aprobacie obu ich rodzin. Nie sądził, że w ich historii było jeszcze coś więcej.

- Raz usłyszałam, jak twój ojciec opowiadał, że wszystkie panny z domu Black to rozpieszczone księżniczki, a ja jestem z nich najgorsza - wspominała. - I to właśnie o te jego słowa się z nim kłóciłam, gdy potknęłam się o jego ulubionego, białego pawia.

- Tak, wiem co było dalej - Draco westchnął ciężko. - Ojciec cię złapał. Ziemia zadrżała, a wy spojrzeliście sobie w oczy i zakochaliście się w sobie bez pamięci.

- Nie sądzę, bym to właśnie wtedy się w nim zakochała - Narcyza nadal patrzyła gdzieś w dal, wyraźnie pogrążona w swoich myślach.

- To kiedy? - zainteresował się szczerze.

- Myślę, że to rodziło się pomiędzy nami powoli. Z każdym słowem, z każdym zetknięciem się ze sobą czy konfrontacją. Po latach żartowaliśmy z tego, że nigdy nie potrafiliśmy przestać. Nie przepuszczaliśmy okazji by się ze sobą posprzeczać, choć przecież logicznym by było unikać kogoś kogo się tak bardzo nie lubiło - Narcyza spojrzała na niego i uśmiechnęła się z czułością.

Nie był, aż tak tępy by nie wyłapać aluzji.

- Mamo… - Sam nie wiedział co chciał jej powiedzieć. Że on i Granger to zupełnie inna bajka? Że ojciec nigdy nie skrzywdził jej tak, jak Draco zrobił to Hermionie? Że choć chciałby wierzyć, że ich historia mogłaby być podobna, to po tym jak od niego uciekła, najwyraźniej nie było już na to żadnych szans?

- Od zawsze chciałam dla ciebie tylko jednego - matka spojrzała mu w oczy. - Byś był szczęśliwy.

- Jestem - skłamał nieudolnie.

- Masz przywilej, którego wielu na twoim miejscu nie miało - Matka z powagą spojrzała mu w oczy. - Możesz poślubić kogo zechcesz, bez stresu o majątek rodzinny czy przetrwanie nazwiska. Ja niczego od ciebie nie wymagam, a twój ojciec zapewne też zmieniłby zdanie, po tym wszystkim, czego doświadczyliśmy w czasie wojny.

- Kogo zechcę? - powtórzył głucho. - Gdyby to było takie proste…

- A skąd wiesz, że nie jest, skoro nie spróbowałeś? - spytała poważnie.

Draco zamknął oczy i wziął głęboki oddech. Czego miał spróbować? Przez lata raz po raz zakopywał swoją szansę coraz głębiej pod lawiną szyderstw, uszczypliwości i zaciętych prowokacji. Nie miał szans. Nie było nawet sensu podejmować próby.

Narcyza wstała z fotela.

- Wbrew temu co myślicie ty czy Hector, to nie jest wasza decyzja - powiedziała cicho.

Draco spojrzał na nią i otworzył usta, ale żadne logiczne słowa nie chciały teraz sformułowac się w jego głowie.

- Nie sądziłam jednak, że poddasz się bez walki. Nie o tak ważne rzeczy w życiu. Malfoyowie zwykle walczą zaciekle o to czego chcą. Zawsze tak było.

- Mamo…

- Kocham Hectora. To wspaniały chłopak i życzę mu wszystkiego najlepszego…

- Ale? - Draco również wstał.

- Ale on nie jest moim synem - W oczach Narcyzy błysnęły łzy, gdy podeszła, by go objąć.

- Mamo…

- Nic nie mów, nie trzeba. Po prostu przemyśl to co ci powiedziałam - poprosiła.

- Obiecuję, że tak zrobię - Draco pocałował matkę w policzek.

- Dobrze. Pójdę powiedzieć, by do kolacji przygotowali nam jakieś dobre wino, skoro mamy co świętować - zaśmiała się, poprawiając mu kołnierzyk z koszuli i odchodząc.

Draco spojrzał w wygasły kominek. Sam nie wiedział, co ta rozmowa w nim zmieniła, ale jednak rozpaliła jakąś iskrę. Matka miała rację. To nie on czy Hector powinni tu decydować, tylko Hermiona. Musiała tylko wiedzieć, że ma możliwość podjęcia tej decyzji…

- Synku?

- Tak? - Draco nie spodziewał się, że jego mama wciąż była w salonie.

- Panna Granger wytłumaczyła mi dziś rano konieczność swojego wyjazdu pilną sprawą rodzinną - Narcyza uśmiechnęła się delikatnie. - Lecz chyba zapomniała, że dwa tygodnie temu opowiadała mi, że jej rodzice wyjechali właśnie na dwumiesięczną misję medyczną gdzieś w Afryce i że kontakt z nimi będzie w tym czasie ograniczony.

Draco nie mógł się nie uśmiechnąć. Granger musiała naprawdę się śpieszyć z tą swoją ucieczką, skoro nawet nie przemyślała dobrze tego kłamstwa.

- Myślę, że wyjechała, ponieważ nie chciała widzieć ciebie i Astori razem - wyszeptała.

- W poniedziałek dowie się, że i tak by tego nie zobaczyła - odparł.

- Koniecznie powinna się o tym dowiedzieć - Narcyza mrugnęła do niego. - I to najlepiej osobiście od ciebie.

Draco przytaknął. Nie chciał dłużej być tchórzem. Zamierzał z nią porozmawiać. A co będzie dalej…?

To faktycznie zależało już tylko od Hermiony Granger.

><<>><

  

Theodore nie wiedział nic ponadto, że Granger wzięła od poniedziałku tygodniowy urlop. Jej asystentka nie powiedziała za wiele, poza tym, że wyjechała gdzieś z żoną pana Pottera i panną Lovegood.

Draco czuł się sfrustrowany. To miał być tylko tydzień i w sumie powinien się cieszyć, że będzie miał więcej czasu na ułożenie sobie w głowie wszystkiego, co chciałby jej powiedzieć, jednak wraz z upływem każdego dnia - jego niepewność wzrastała.

Odrzucił też dwie sowy z zaproszeniem na lunch przez Hectora. Nie mógł pozwolić, by kuzyn znów namącił mu w głowie swoimi wywodami. Byli sobie bliscy, ale to nie oznaczało, że Draco musiał mu zejść z drogi… Nawet by nie mógł. Nie po tym, jak skosztował rozkosznie upajających ust Hermiony. Nie mógł nawet na chwilę o tym zapomnieć. To bez przerwy zaplątało jego myśli. Podobnie jak Granger. Piękna, idealna, słodka Hermiona Granger.

Ten jeden pocałunek i to z jakim zaangażowaniem go odwzajemniła, było jego największą nadzieją. I trzymał się tej myśli kurczowo niczym świstoklika przed daleką podróżą.

- Jest środek tygodnia, a ty pijesz już trzecią whisky. Bierzesz jutro wolne? - spytał Theodore, patrząc z niepokojem na przyjaciela, gdy wieczorem po ciężkim dniu pracy spotkali się w barze.

- Tak, mam przerwę w rozprawach, więc postanowiłem trochę odsapnąć - Draco posłał przyjacielowi spięty uśmieszek.

- Luna przysłała mi dziś kartkę - zagadnął Theo, a Draco od razu spojrzał w jego stronę, ledwo kryjąc ochotę, by krzyknąć na Notta, z zapytaniem, dlaczego dopiero teraz mu o tym wspomniał.

- No i? - ponaglał.

- Jest na wyjeździe w Prowansji wraz z nową panią Potter i Hermioną. Wszystkie przesłały mi pozdrowienia.

- Więc po prostu ot tak pojechały sobie na urlop?

- Chyba tak - Theo uśmiechnął się do niego łagodnie. - Ale Luna potwierdziła, że będzie mi towarzyszyła na sobotniej gali charytatywnej w rezydencji Flintów.

- To już w tę sobotę? - Draco skrzywił się pod nosem. Kilka tygodni temu obiecał swojej matce, że weźmie w tym udział, a potem kompletnie o tym zapomniał.

- Jestem pewien, że Hermiona też tam będzie - rzucił jakby od niechcenia Nott.

Draco spojrzał na niego z ukosa. To była gala fundacji, w której Granger od lat współdziałała. To logiczne, że powinna tam być. To mogła być jego szansa…

- Ciekawe czy przyjdzie z Hectorem? - zachmurzył się Draco.

- Po tym co teraz widzę, to nie sądzę, że nawet powinna…

Blondyn spojrzał na niego zaskoczony, a zaraz później powiódł wzrokiem w miejsce, na którym Theodore zawiesił swoje spojrzenie.

Hector śmiał się właśnie z czegoś, co powiedziała piękna blondynka, popijająca czerwone wino z eleganckiego kieliszka. Siedzieli blisko siebie i wyglądali na bardzo zażyłą parę.

- Myślisz, że jest z nią na randce? - zapytał cicho Malfoy.

- To Madison Burke. Ona nie chadza na randki…

- Które nie kończą się w łóżku, wiem - dodał Draco, który był doskonale świadomy reputacji panny Burke, oraz tego, że Hector zaliczył ją już kilka razy w czasie swoich pobytów w Anglii. Mieli układ bez zobowiązań i blondyn wiedział, że jego kuzyn nie spotykał się z nią nigdy w innym celu, niż seks.

Nagle Hector chyba zorientował się, że jest obserwowany. Gdy odwrócił głowę i natrafił na spojrzenia Theo i Dracona, uśmiech zamarł mu na ustach, a cera znacząco pobladła. Wyraźnie nie chciał być przyłapany z Madison, a to mogło oznaczać, że cel jego spotkania z tą kobietą, nadal się nie zmienił…

- Co za palant! - warknął Theodore. - Wmawia wszystkim, łącznie z Hermioną, jak to zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia i że nigdy na żadnej kobiecie mu tak nie zależało, a ledwo ona wyjeżdża, on już wskakuje do łóżka z Burke?

- To niewiarygodne - Draco z niedowierzaniem pokręcił głową. Był absolutnie pewien, że Hector jest zbyt uczciwy na takie zagrywki. Naprawdę sądził, że Rosier zapałał szczerymi uczuciami do Hermiony i to w sumie najbardziej gryzło jego sumienie, przed planowaną przez niego rozmową z Granger.

- Idzie tu - mruknął Theo obracając się z powrotem do baru i dając znak barmanowi, że chcą następnej kolejki.

- W razie czego, powstrzymaj mnie, żebym mu nie przyłożył - poprosił Draco, starając się opanować.

- Cześć, nie spodziewałem się was tu dzisiaj - przywitał ich Hector, uśmiechając się nerwowo.

- Najwyraźniej - Draco rzucił mu chłodne spojrzenie.

- To tylko…

- Niczego nie musisz nam tłumaczyć - wtrącił Theodore. - Potrafimy wyciągnąć własne wnioski.

Hector potarł kark i wziął głębszy oddech.

- Hermiona wyjechała. Napisała mi tylko, że jej nie będzie i… i…

- I? - Draco zacisnął dłonie na swojej szklaneczce ognistej, bowiem palce go świerzbiły, żeby natychmiast sięgnąć po różdżkę.

- Nie jesteśmy jeszcze oficjalnie parą - wyjaśnił nieco żałośnie Torr. - A ja jestem tylko mężczyzną i mam swoje potrzeby.

- Wydaje mi się, czy słyszałem jak mówiłeś, że naprawdę ci na niej zależy, jak nigdy na żadnej innej kobiecie? - Nott miażdżył Amerykanina wzrokiem.

- Tak jest! Myślę, że naprawdę zakochałem się w Hermionie, ale… ale…

- Dużo się dziś jąkasz kuzynie - zauważył złośliwie Draco.

Rosier zacisnął na chwilę usta, po czym krótko zerknął przez ramię na uśmiechającą się zalotnie w jego stronę Madison.

- Nie powiecie o tym Hermionie, prawda? To nic takiego… To nic nie znaczy. Sami rozumiecie.

- Czyżby? - Theodore zmierzył Rosiera pogardliwym spojrzeniem.

- Skoro nie jesteście razem, to w czym problem? - zapytał cierpko Draco. - Myślisz, że będzie zła o to, że chodzisz na łatwy seks z inną, w czasie, gdy ona wyjechała?

- Nie chce stracić w jej oczach! - Hector wyglądał na lekko zdesperowanego. - Wyraziłeś się jasno, że nie obchodzi cię Hermiona, ale skoro cenisz naszą relację i przyjaźń…

- Nie - Draco dopił swojego drinka jednym łykiem, po czym wstał.

- Co nie? - zapytał zaskoczony Hector.

- Nie cenię naszej przyjaźni na tyle, by dalej robić dla ciebie coś wbrew sobie. A co do Hermiony… Nie powiem jej niczego na twój temat, ale wiedź, że to najsprytniejsza i najinteligentniejsza wiedźma naszych czasów. Sama szybko cię przejrzy.

- I wtedy gorzko pożałujesz, ty skończony dupku - dodał z rozbawieniem Theodore, który również szybko dopił swojego drinka i klepnięciem w ramię dał Draco znać, że czas wyjść z baru.

- Draco! - Hector brzmiał na zdesperowanego.

- Nie mam ci nic więcej do powiedzenia - odpowiedział z zimną pogardą blondyn, po czym razem z przyjacielem opuścili pub.

A wyrzuty sumienia i rozterki względem kuzyna, opuścił tego wieczoru na dobre myśli Draco.

><<>><

Sam pomysł pójścia na ten galę, nie był dla niego wcale przyjemny. Nie mógł jednak się jej doczekać, ze względu na to kogo miał nadzieję tam spotkać. Czy Hermiona naprawdę wróciła do Londynu i wybierała się spędzić dzisiejszy wieczór w podmiejskiej rezydencji rodziny Flint? Miał taką szczerą nadzieję.

Przechadzał się po sali, z matką wspartą na jego ramieniu. Narcyza była wyraźnie zadowolona, że syn zgodził jej się asystować na przyjęciu, bo rzadko to robił. Wszystkie wolne panny i ich matki prawie od razu spieszyły w stronę Malfoyów, by się przywitać, jakoś przymilić komplementem, a później rozpocząć nudną pogawędkę o czymś mało istotnym.

Draco jednak znosił to ze stoickim spokojem, zajęty rozglądaniem się po sali w poszukiwaniu burzy tych cudownych loków, o których śnił ostatnio prawie co noc.

Wreszcie ją zobaczył. Dziś jej suknia była kremowa, co pięknie współgrało z jej opaloną na złoto skórą. Miała elegancko upięte włosy i brylantowe kolczyki. W jednym musiał przyznać Hectorowi rację. Brylanty naprawdę do niej pasowały.

Stała wraz z Luną i Theo, rozmawiając o czymś, ale napięcie jej ramion i sztywna postawa wskazywały, że była zdenerwowana. Czyżby się bała ich konfrontacji? On się bał, ale nie zamierzał stchórzyć. Nigdy więcej.

Miał zamiar przeprosić Lady Avery i jej córkę i podejść do niej, ale nim zdołał wydobyć z siebie słowo, Hector pojawił się przy ramieniu Granger z dwoma lampkami szampana. Wyglądał na zachwyconego jej towarzystwem, a i ona uśmiechnęła się do niego serdecznie. Stojący z nimi Theodore miał minę, jakby właśnie wkładał dłoń w paskudny ślaz.

- Przepraszam was drogie panie, ale muszę pilnie zamienić słówko z moją przyjaciółką, panną Granger - oznajmiła słodko Narcyza, po czym ujęła mocno ramię Dracona. - Synu zgodzisz mi się towarzyszyć?

Draco miał ochotę przewrócić oczami. Czyżby matka obawiała się, że sam nie będzie miał odwagi podejść do Hermiony, że postanowiła go tam zaciągnąć? Nie zamierzał jednak protestować. Może jeśli najpierw zamienią kilka słów w większym gronie, dalsza rozmowa nie będzie niezręczna.

><<>><

  

Wyraźnie widział, jak Hector się spiął, widząc że on i jego matka się do nich zbliżają. Granger za to odwróciła się i uśmiechnęła do Narcyzy. Draco czuł jak ból rozprzestrzenia się po jego klatce piersiowej. Znów na niego nie patrzyła… Znów go ignorowała…

I wtedy Hermiona nagle przeniosła na niego swoje spojrzenie, patrząc mu prosto w oczy. Ból zmienił się w żar. Merlinie! Ona była wszystkim. Snem. Marzeniem. Przyszłością.

I chyba od zawsze o tym wiedział, tylko bał się do tego przyznać.

- Dobry wieczór - przywitała wszystkich Narcyza. - Czy dobrze się bawicie?

Wszyscy odpowiedzieli na jej powitanie, a Hector pochylił się, by szarmancko ucałować dłoń ciotki. Pewnie liczył, że swoim szarmanckim zachowaniem zrobi wrażenie na Hermionie.

- Przyjęcie jest bardzo udane, a szampan przepyszny - skomentowała kurtuazyjnie Hermiona, uśmiechając się uprzejmie.

Jej policzki było lekko zarumienione, a Draco miał wrażenie, że co kilka sekund zerkała w jego kierunku, jakby chcąc sprawdzić, czy nadal ją obserwował. A robił to i nie miał zamiaru przestać, aż nie będzie miał okazji, by z nią porozmawiać sam na sam.

- Właśnie opowiadałem Hermionie o szampanie produkowanym przez moją rodzinę - wtrącił Hector, który brzmiał jakby koniecznie chciał wziąć udział w rozmowie.

- Nie pierwszy zresztą raz - wtrąciła Granger, a Draco miał ochotę parsknąć śmiechem. Wydawało mu się, czy właśnie nieco osadziła Rosiera na jego miejscu?

- Och! - Narcyza spojrzała w stronę orkiestry, która właśnie szykowała się do odegrania kolejnej melodii. - Czyżby to miał być walc angielski?

Tylko ślepy nie zauważyłby, jak zaraz po tych słowach wymownie spojrzała najpierw na Draco, a zaraz później na Hermionę.

- Od ostatniego balu, trochę potrenowałem! - zawołał głośno Hector. - I teraz już znam kroki, więc…

- Naprawdę da się nauczyć walca angielskiego po kilku treningach? - przerwała mu Luna.

Kilka par wyszło już na parkiet, czekając na pierwsze takty melodii.

Draco wiedział, że to jego szansa.

- Uczynisz mi ten zaszczyt panno Granger? - wyciągnął do niej swoją dłoń, wychodząc z podziwu, że ta nie zadrżała. Chyba żadne inne słowa w jego życiu nie kosztowały go tyle odwagi.

Hermiona spojrzała na niego z powagą. Nie wiedział co zrobi, ani jak się zachowa, jeśli ona mu teraz odmówi.

- Z przyjemnością - powiedziała pewnie, po czym bez słowa podała Hectorowi swój kieliszek z szampanem i ujęła dłoń blondyna, pozwalając mu poprowadzić się na parkiet.

Nikt tego nie zrobił, ale Draco miał wrażenie, że Theodore, Luna i jego matka, ledwo się powstrzymali przed tym, by zacząć im klaskać.

Przyjęli postawę odpowiednią do walca, po czym skłonili się sobie nawzajem.

To było jak promienie słońca dotykające po raz pierwszy skóry, gdy wychodziło się na zewnątrz w słoneczny dzień. Powolne, przyjemne ciepło, rozprzestrzeniające się po całym ciele.

- Jak było na wyjeździe? - zapytał, by jakoś zacząć rozmowę, gdy przyciągnął ją do siebie podczas pierwszego obrotu. 

- Dość ciekawie - przyznała. - Miałam czas odpocząć i wiele przemyśleć.

- Jakieś ciekawe wnioski? - zapytał, unosząc lekko brew.

- Kilka - przyznała. - Mam już skrystalizowany pomysł, jak odwołać dekret o prawie małżeńskim.

- Naprawdę? - Draco odwrócił ją w tańcu i nie mógł sobie odmówić tego, by ponownie przyciągnąć ją bliżej. Ten zapach... Lilie. 

- Tak. Nie musisz się martwić… - wyszeptała. - Nie będzie potrzeby, byś szybko musiał poszukać sobie nowej narzeczonej.

Spojrzał jej w oczy. Ten żar… Merlinie! Musiał przywołać wiele ze swojej samokontroli, by nie pocałować jej tu i teraz przy tych wszystkich ludziach.

- “Amor non quaerit, amor reperit” - wyszeptał. - Miłość nie szuka, miłość znajduje.

Zadrżała w jego ramionach i westchnęła cicho, jakby tymi słowami sprawił jej przyjemność.

- Może los się do ciebie uśmiechnie i jakaś dziewczyna też potknie się o białego pawia? - W jej oczach błyszczała przekora.

- Albo może będę miał szczęście i pies mojej przyjaciółki wepchnie nas razem do zimnej fontanny? - odpowiedział, nie odrywając od niej swojego spojrzenia, choć melodia właśnie się skończyła.

- To brzmi naprawdę bardzo romantycznie - Hermiona zrobiła krok w tył i ukłoniła mu się z gracją.

Niechętnie puścił jej dłoń i również się skłonił. To nie był koniec ich rozmowy, ale jego serce było przepełnione nadzieją. 

Nie zaprzeczyła, ani nie uciekła…

Stała przed nim i nadal patrzyła mu prosto w oczy. To był właśnie ten moment. Właśnie w tej chwili powinien poprosić ją o rozmowę, spotkanie, wspólne wyjście na kolację - cokolwiek, co mogłoby dać mu szansę, by spróbować ją przekonać, że się zmienił i że naprawdę ją…

- Pozwolisz Hermiono? - Hector pojawił się obok nich niczym duch i nim Granger zdążyła zareagować, on już trzymał mocno jej dłoń.

Draco zacisnął szczękę. Miał ogromną ochotę, by uderzyć swojego kuzyna na samym środku parkietu. Nie powinien jednak wywoływać niepotrzebnego skandalu. Skoro Granger nie miała nic przeciwko, by zatańczyć z Hectorem, to Draco musiał ustąpić i dopiero później znaleźć sposób, by poprosić ją o spotkanie i rozmowę.

Wrócił do towarzystwa Theo i Luny, nie mając za bardzo pojęcia, gdzie podziewała się teraz jego matka.

- Wyglądaliście razem cudownie! - Lovegood uśmiechnęła się do niego tak przyjaźnie, że zrobiło mu się od tego ciepło na sercu.

- Hectorowi pewnie się nie spodobało - burknął Draco.

- A kto by się przejmował zdaniem tego palanta? - Theodore posłał mu zadziorny uśmiech. - Ale powinieneś podziękować Lunie. To ona przekonała Hermionę, że wcale nie miałeś na myśli tego, co powiedziałeś przed Hectorem, bowiem kierowałeś się wtedy jedynie swoją lojalnością względem kuzyna.

- Naprawdę? - Draco nie krył zaskoczenia.

Lovegood wzruszyła tylko ramionami.

- Theodore przysięgał mi, że to prawda, a ja jakoś nie umiem mu nie wierzyć - Luna uśmiechnęła się z czułością do Notta, a Draco z zainteresowaniem patrzył, jak policzki jego przyjaciela pokrywają się delikatnym rumieńcem. Theo chyba również ostatecznie przepadł…

- W takim razie dziękuję - Malfoy uśmiechnął się do blondynki.

- Nie ma za co. Szczerze mówiąc nie lubię twojego kuzyna - Luna z grymasem popatrzyła na Hectora, który usiłował się pochylić, by wyszeptać coś do ucha Hermiony, która wcale nie wyglądała na tym zachwyconą.

- Tak. Ja już też go niespecjalnie lubię - przyznał Draco, próbując odpędzić od siebie wizję tego, jak podchodzi do tańczącej pary i porywa Hermionę wprost z ramion Rosiera i zabiera ją daleko stąd.

Melodia się skończyła, a Hermiona z dość wymuszonym uśmiechem chyba chciała pożegnać Hectora, jednak mężczyzna jej na to nie pozwolił, nadal mocno przytrzymując jej dłoń.

- Uwaga wszyscy! - zakrzyknął głośno, a goście zgromadzeni w sali - nie wyłączając członków orkiestry natychmiast spojrzeli w jego stronę.

Hermiona wyraźnie pobladła, widząc że stała teraz w centrum zainteresowania całej sali.

- Och nie! Czy on oszalał? - zapytała z przejęcie, Narcyza, która nagle pojawiła się u boku syna.

- On chyba nie zamierza…? - W głosie Theo zabrzmiała prawdziwa wściekłość.

- Powstrzymaj go! - poprosiła Luna, szturchając Draco w ramię.

Było już jednak na to za późno, bowiem Amerykanin właśnie rozpoczął swoją przemowę:

- Moi drodzy! Rodzino, przyjaciele i zebrani tu goście! - grzmiał Hector. - Wiem, że nie jest to standardowy wieczór na taką deklarację, ale nie mogę dłużej czekać, gdy moje serce krzyczy tak głośno o tym czego pragnie!

- O Salazarze… - Narcyza przytknęła dłoń do ust. - To będzie prawdziwa katastrofa…

- Hermiono Jean Granger - Hector odwrócił się w stronę kobiety, w której oczach widać było teraz czyste przerażenie. - Choć nie znamy się długo, ja wiem jedno - Ty jesteś dla mnie tą jedyną! Wiem, że chcesz dobrze poznać przed ślubem swojego męża i obiecuję, że zrobię wszystko, byś poznała mnie jak najlepiej… Już jako moja narzeczona!

Hector nie wypuszczając dłoni Hermiony, uklęknął i sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki.

Draco nie wiedział co powinien zrobić. Jak to przerwać? Patrzył na Granger, która wyglądała jakby walczyła pomiędzy chęcią ucieczki, a omdleniem. I choć wszystko w nim protestowało, wiedział, że to co powiedziała jego matka było prawdą. To ona tu decydowała. Decyzja należała tylko i wyłącznie do Hermiony.

- Jesteś najpiękniejszą istotą jaką w życiu spotkałem i wiem to od chwili, gdy pierwszy raz na ciebie spojrzałem - Hector nie krył swojego wzruszenia, a wszystkie zgromadzone na sali panny, westchnęły tęsknie, najpewniej również marząc, by usłyszeć kiedyś takie słowa.

- Hectorze… - Hermiona uśmiechnęła się nerwowo. - Nie…

- Czy uczynisz mi ten zaszczyt i wyjdziesz za mnie? - zapytał otwierając pudełko i podsuwając je bliżej, tak by Granger mogła zobaczyć wspaniały, okazały brylant.

W całej sali zapadła grobowa cisza. Draco miał wrażenie, że serce za chwilę wyskoczy mu z piersi, gdy obserwował, jak Hermiona przeskakiwała wzrokiem pomiędzy Hectorem, a pierścionkiem, jakby nie wiedząc, któremu poświęcić więcej uwagi.

Nagle jednak podniosła głowę i spojrzała prosto w oczy Draco. Przez chwilę, gdy to się stało Malfoy miał wrażenie, że najprawdziwsza iskra magii przebiegła pomiędzy nimi. Chciał pokręcić głową - dać jej jakiś znak, by tego nie robiła. Błagać jeśli trzeba, by odmówiła jemu kuzynowi, a potem…

Hermiona znów przeniosła swój wzrok na mężczyznę, który właśnie się jej oświadczył.

- Hectorze… Ja…

Draco zacisnął szczękę. Nie wiedział, co zrobi jeśli ona nie odmówi.

- Oczywiście…

Cała sala wstrzymała oddech, po czym nagle zbiorowo jęknęła, gdy Granger gwałtownym ruchem wyrwała swoją dłoń z uścisku Hectora.

- Oczywiście, że za ciebie nie wyjdę! Prawie wcale się nie znamy! Przepraszam cię bardzo, ale to naprawdę okropny pomysł, by poznawać się dopiero po zaręczynach i ja… Nie mogę tego zrobić! Bardzo mi przykro - zakończyła pewnym głosem, po czym odwróciła się i biegiem ruszyła do wyjścia z sali, zostawiając oszołomionego Hectora klęczącego z pierścionkiem wciąż w wyciągniętej dłoni.

- Idź za nią! - Theo, Luna i jego matka znów powiedzieli to jednocześnie. Ta trójka naprawdę była zbyt jednomyślna, jak na jego gust.

Draco nie zamierzał jednak protestować, tylko zaczął przeciskać się przez rozemocjonowany tłum, który wybuchł właśnie ferworem rozmów i komentarzy po ostatnich wydarzeniach.

Widział jak postać Hermiony znikała w wyjściu do ogrodu Flintów. Miał tylko nadzieję, że uda mu się ją szybko znaleźć, zwłaszcza, że na zewnątrz właśnie rzęsiście się rozpadało.

Nie przeszkadzało mu, że moknie, ale martwił się o nią. A co jeśli biegnąc w wysokich obcasach gdzieś upadnie i się zrani? Musiał ją szybko odnaleźć.

><<>><

  

Na szczęście niemal od razu dostrzegł pobłysk jej kremowej sukni w ogrodowej, marmurowej altanie.

Granger chodziła po niej rozdrażniona niczym tygrys w klatce. Była wyraźne zła i rozemocjonowana. Draco ulżyło, że na szczęście nie płakała.

- Wszystko w porządku? - zapytał zbliżając się do niej.

Zaprzestała swojego bezcelowego marszu i spojrzała na niego uważnie.

- Wiedziałeś, że on zamierzał to zrobić? - spytała z napięciem.

- Oczywiście, że nie! - zapewnił ją z mocą. - Myślisz, że bym mu na to pozwolił, gdybym wiedział?

Draco ostrożnie zbliżał się do niej, bojąc się jak zareaguje jeśli znajdzie się za blisko.

- Co z idiota! - Hermiona z dezaprobatą pokręciła głową. - Nawet nie pozwoliłam mu się pocałować, a on sądził, że przyjmę jego oświadczyny? Za kogo się uważa? Za jakiegoś amerykańskiego półboga, któremu żadna się nie oprze? - krzyczała.

Draco nie opanował parsknięcia śmiechem. Mógł się założyć, że Hector był pewien, że oczarował Hermionę w równym stopniu co wszystkie inne. Jednak fakt, że naprawdę nie pozwoliła mu się nawet pocałować, wprawił jego wnętrze w przyjemnie drganie. To było szczeniackie poczucie triumfu, ale nie mógł nic na to poradzić.

- Musisz się uspokoić… - Draco znów podszedł nieco bliżej.

Hermiona uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

- Naprawdę powiedziałeś to wtedy tylko dlatego, że Hector tego oczekiwał? - spytała cicho.

Draco poczuł, jak zaczyna lekko się trząść.

- Był mi przyjacielem, w czasie gdy inni nie chcieli mojej przyjaźni - wyszeptał, stając tak blisko, że mógł poczuć jej ciepło i zapach. Uwielbiał to.

- Może nie wszystkich wtedy spytałeś o to czy by tego chcieli?

Obydwoje wciąż nie odrywali od siebie spojrzenia.

- Nie byłem tak odważny, by robić sobie niepotrzebne nadzieje - przyznał szczerze.

- Szkoda… Mógłbyś się zdziwić - Kąciki jej ust drgnęły lekko ku górze.

- Myślisz, że najwspanialsza czarownica tego wieku i bohaterka wojenna chciałaby zostać przyjaciółką potępionego śmierciożercy?

- To tak na początek - odpowiedziała gładko, a w jej oczach błysnęło coś figlarnego.

Draco ostrożnie uniósł dłoń i delikatnie zatknął za jej ucho jeden z mokrych od deszczu loków, który wymsknął się z jej eleganckiego koka.

- Opowiesz mi, co byłoby dalej? - wyszeptał, szczęśliwy, że nie odsunęła się ani nie wzdrygnęła od jego dotyku.

- Czekałam na to, wiesz? - Hermiona również uniosła dłoń, delikatnie odgarniając kilka mokrych kosmyków z jego czoła.

- Na co? - zapytał, nie bardzo rozumiejąc.

- Na to, aż pokażesz mi swoją prawdziwą twarz bez chowania się za drwiną, uszczypliwością i szyderstwem.

Draco zamknął na chwilę oczy i wziął głęboki oddech. Więc wiedziała.

- Przepraszam - szepnął. - Chyba nie potrafiłem inaczej…

- Domyśliłam się - Hermiona uśmiechnęła się do niego z czułością. - Jednak miałam nadzieję, że nawet jeśli nigdy nie pokażesz mi jaki jesteś, to zrozumiesz, że i tak znam prawdę.

- Prawda o tym kim jestem wcale nie jest ładna - przyznał, starając się stłumić gorycz.

- Mylisz się - powiedziała surowo. - Poświęciłam wiele czasu na analizowanie twojej osoby Malfoy i mam własne wnioski. I są jak zawsze doskonałe.

Ostrożnie umieścił swoje dłonie na jej talii i przyciągnął ją jeszcze bliżej siebie.

- Podzielisz się nimi ze mną? - spytał, pochylając się tak blisko, że ich nosy delikatnie się o siebie otarły.

- Może kiedyś… - szepnęła, zakładając mu ręce na szyję. - Jeśli na to zasłużysz.

- Nigdy na ciebie nie zasłużę - wyznał z głębi serca.

- Nie tobie o tym decydować - odparła z mocą, po czym pierwsza zamknęła jego usta namiętnym pocałunkiem.

Całowali się w skąpanej deszczem altanie, w czasie gdy gdzieś nad nimi rozległ się gwałtowny grzmot. Nadchodziła potężna burza, ale żadnego z nich to nie obchodziło, gdy wreszcie po latach obydwoje dostali to czego tak bardzo chcieli.

Wraz z narastaniem ulewy ich pocałunki zyskiwały na intensywności. Draco nie wiedział jak i kiedy znaleźli się pod jednym z filarów, gdzie opierając ją o niego mocno, składał szybkie, czułe pocałunki na odsłoniętej skórze jej szyi.

Hermiona szarpała go za włosy i pojękiwała cicho, a on mruczał w zachwycie nad tym, że ta przepiękna, wyjątkowa kobieta naprawdę go chciała. Wiedział, że jeszcze wiele przed nimi, ale przecież mieli czas. Był pewien, że Hermiona obali prawo małżeńskie, skoro podjęła taką decyzję. Wiedział jednak, że za nic na świecie nie wypuści jej już ze swoich ramion, a każdemu kto spróbuje mu ją zabrać zrobi prawdziwie okrutną krzywdę.

Jęknął, gdy Hermiona szarpnęła mocniej jego włosy, jednocześnie przyciskając do niego swoje biodra. Merlinie… Gdyby mu pozwoliła posiadałby ją tu i teraz, na podłodze tej altany, gdy dookoła nich szalała burza. Miał jednak dla niej zbyt wiele szacunku… Zasługiwała na więcej.

- Pozwól, że odprowadzę cię do domu - wyszeptał w jej usta, nadal błądząc dłońmi po jej kuszącym ciele.

- Przybyłam tu Fiuu. Moje mieszkanie ma osłony antyteleportacyjne…- wyjaśniła, przeczesując delikatnie jego włosy swoimi długimi palcami.

- Jeśli nie chcesz wracać do środka, w takim razie zabiorę cię do siebie i tam będziesz mogła skorzystać z kominka - zaproponował.

- Naprawdę bym mogła? - zapytała uśmiechając się do niego słodko.

- Możesz zrobić wszystko, na co tylko masz ochotę - zapewnił, muskając ustami jej wciąż zarumieniony policzek.

- W takim razie zabierz mnie do siebie - wymruczała, nim znów przyciągnęła go mocno, by pozwolić się po raz kolejny namiętnie pocałować.

><<>><

  

Miała idealne ciało, którego kształty podziwiałby każdy artysta malarz czy rzeźbiarz. Jej skóra była złotawa, w niektórych miejsca zdobiona piegami, a zapach lilii nie znajdował się tylko na jej szyi, ale wszędzie tam, gdzie pieściły ją jego usta.

Oczywistym było, że nie odejdzie, gdy tylko znaleźli się w progu jego apartamentu. Nie zamierzał wykorzystywać sytuacji, ale skoro Hermiona sama tego chciała… A szybko pozbywając się jego marynarki i sięgając do zapięcia koszuli, dała mu idealnie znać, czego oczekiwała.

Był w tej chwili największym pieprzonym szczęściarzem na świecie.

Jej sutki były różowe i twarde nim na dobre pozbył się jej stanika. Pieścił je z zaangażowaniem, przytrzymując ją pod sobą na swoim wielkim łóżku, dopiero w tej chwili uświadamiając sobie, jak wiele razy nawet wbrew sobie, jego wyobraźnia podsuwała mu tam jej obrazy.

Takiej pięknej, rozpalonej i tak bardzo na niego gotowej.

Chciałby móc oznaczyć każdy fragment jej skóry jako swój i pokazać to całemu światu. Od dziś Hermiona Granger miała być jego i byłby przeklęty jeśliby kiedykolwiek pozwolił jej odejść.

- Draco… - szeptała w uniesieniu, gdy pieścił najpierw palcami, a później swoim językiem jej gorącą kobiecość.

Jego imię w jej ustach brzmiało niczym najpiękniejsze zaklęcie. Czysta magia.

Musiał ją zadowolić, nim dane mu było stworzyć z nią jedność, w obawie, że nie wytrzyma długo takiego napięcia. Nigdy w całym swoim życiu nie pragnął nikogo równie mocno. I nigdy nie sądził, że mogło być to tak dobre, gdy jest się z kimś do kogo żywi się tak wiele pięknych uczuć.

Nim nastał świt kochali się kilka razy. Lecz wraz z porankiem, nadeszło też zrozumienie, że jeszcze wiele spraw trzeba było pomiędzy nimi wyjaśnić i rozwiązać.

Zwłaszcza, gdy Draco odkrył, że po cudownie upojnej nocy, obudził się w swoim łóżku całkowicie sam.


><<>><

Wiem - końcówka nie wyjaśnia wszystkiego, ale od czego mamy epilog? 😋
Epilog, na który zapraszam Was już w najbliższy poniedziałek. 

Rozdział długaśny, ale mam nadzieję, że i tak przypadnie Wam do gustu. 

Udanego weekendu Kochani! 

Wasza V.