DYLEMATY - Drugi

Dedykacja: Jak zwykle dla Vera Verto 💚 

Betowała: Neska 💜

><<>><

Antlers Hall leżał w urokliwych okolicach wioski Hawkshead w dystrykcie South Lakeland. Był to domek myśliwski, który pradziadek Dracona podarował jego prababci w prezencie zaręczynowym. Piękny, choć jak na standardy arystokracji - niewielki dworek, miał niepowtarzalny urok, toteż dlatego był chętnie odwiedzany w porze letniej przez rodzinę Malfoyów oraz ich przyjaciół.

Jedynym sposobem dostania się do Antlers Hall, było udanie się świstoklikiem na położone nieopodal wzgórze, a później przejażdżka zaczarowanym powozem prosto pod bramy rezydencji.

Narcyza nalegała, by Draco, Hector, a także Theodore Nott przybyli na miejsce już w czwartek wieczorem, zaraz po zakończeniu dnia pracy. Reszta towarzystwa miała zajechać tam w piątkowy poranek i pozostać na miejscu, aż do niedzielnego wieczora.

Draco był zadowolony, że przez resztę tygodnia udało mu się nigdzie nie wpaść na Hectora lub Granger, choć mimo to, daleko mu było do dobrego humoru. W środę zjadł lunch z kuzynem, który nie przestawał wciąż mówić o wspaniałości swojej wybranki i z góry torpedował wszelkie próby jej umniejszenia przez Malfoya, który coraz mocniej się tym wszystkim irytował.

Chciał wymyślić jakiś plan - ale w sumie sam nie wiedział na co. Skłócenie tej dwójki? Dopilnowanie, by się do siebie zniechęcili? Sprawienie by jakimś cudem, Hector stracił nią zainteresowanie?

Był pewien tego, że naprawdę w głębi serca czuł, że nie chce, by Hermiona i Hector związali się ze sobą. Z drugiej jednak strony - kim on był, żeby móc o tym decydować?

Już jako mały chłopiec nauczony był, że zawsze dostawał to czego chciał. Jednak wojna ostatecznie nauczyła go pokory. Teraz już wiedział, że nie mógł mieć zawsze wszystkiego.

A nawet gdyby mógł, czy to coś by zmieniło? Czy gdyby mógł cofnąć czas, byłby dla Granger mniej podły? Czy przeprosiłby ją tak jak na to zasługiwała, kiedy był ku temu odpowiedni czas, zamiast przez osiem lat uciekać przed tym jak tchórz?

Nie znał odpowiedzi na te pytania i był z tego powodu coraz mocniej sfrustrowany.

- Hectorze, wybacz że zadam ci to pytanie, ale wolę się upewnić - Narcyza zwróciła się do jego kuzyna w czasie czwartkowej kolacji, tuż po ich przybyciu na wieś.

- Oczywiście ciociu - Hector uśmiechnął się uprzejmie.

- Czy chcesz bym umieściła pannę Granger w sypialni w tym samym skrzydle rezydencji, co twoja? - Narcyza uśmiechnęła się porozumiewawczo, a Draco prawie upuścił puchar z winem, który właśnie trzymał. Co matka u diabła chciała zasugerować?

Hector uśmiechnął się jeszcze szerzej, a Theo parsknął nad swoim talerzem, rzucając Draco wymowne spojrzenie.

- Nie ma takiej potrzeby - odpowiedział Rosier, chichocząc niczym uczniak. - Hermiona jest damą i zapewne nigdy nie zgodziłaby się na jakieś igraszki pod twoim dachem droga ciociu, jestem tego pewien.

Słowo “igraszki” brzęczało Draco w uszach niczym natrętna mucha. Powinno zostać zakazane. Wszystkim i na zawsze!

- Nie sugerowałam tego - Narcyza wciąż nie przestawała się uśmiechać. - Chciałam tylko, by było wam wygodnie, jeśli macie zamiar toczyć długie dyskusje filozoficzno-naukowe, którym Hermiona tak hołduje.

- O tak! - Hector znów się roześmiał. - Jest niesamowicie błyskotliwa. Niemniej przyjeżdża tu, by dobrze się bawić - choć jak sama przyznała, nie skusi się na polowanie. Zaplanowałem, że będę ją zabawiał rozmową w czasie wspólnych spacerów.

- Chyba, że będzie lało przez cały weekend - mruknął pod nosem Draco, postanawiając już odstawić kolację i lepiej znów sięgnąć po wino.

- Mamy przecież zaklęcia ochronne na ogrodach - przypomniała mu matka, uważnie go obserwując.

- Cóż za błogosławieństwo dla naszych planów spacerowych – odpowiedział, nie kryjąc dobrze ironii.

- Rozumiem, że ty chcesz by sypialnia Astorii była blisko twojej? - Matka patrzyła na niego twardo, jakby chcąc rzucić mu wyzwanie.

- Jak dla mnie, możesz ją położyć nawet i w stodole - odparł warkliwie, po czym szybko skończył swoje wino i wstał. - Przepraszam was, ale jestem już zmęczony. Miłego wieczoru dla wszystkich.

Wpadł do swojej komnaty, porażony tym jak bardzo irytowała go chociaż sugestia o tym, że jego kuzyn mógłby spróbować dotknąć Granger w jakiś intymny sposób. To było do niego niepodobne, by tak emocjonalnie reagował na jakiekolwiek sytuacje. Był przecież znany z tego, że jeszcze w szeregach sług Czarnego Pana, nauczył się opanowania i chowania swoich emocji za nieprzeniknioną maską. Kompletnie nie rozumiał tego, co się teraz z nim działo.

Pukanie do drzwi sprawiło, że miał ochotę głośno warczeć.

- Nie mam zamiaru wysłuchiwać teraz pogadanki o moim zachowaniu przy stole! - zawołał, przekonany, że to jego matka przyszła tu, by prawić mu morały.

Mimo jego słów, drzwi się uchyliły. Draco spojrzał w ich stronę zaciskając zęby. Naprawdę nie miał ochoty na żadną kłótnię. Jednak - na szczęście - zza otwartych drzwi wychyliła się tylko butelka najlepszej ognistej whisky Ogdena.

- Obiecuję, że nie będę karcił cię zbyt mocno kochanie! - głowa Theo wsunęła się do pokoju jako następna. - Choć ze smutkiem przyznam, że znów zauważyłem, że nie zjadłeś wszystkich swoich warzyw.

Draco parsknął szczerym śmiechem.

- Dawaj to tu, stary! - wymownie wskazał na butelkę.

Chwilę później usiedli na dwóch fotelach przed kominkiem, w którym Draco za pomocą zaklęcia wzniecił ogień.

- Wyglądasz na wkurzonego - zaczął łagodnie Theodore.

- Dużo się ostatnio dzieje - mruknął Draco, mocząc usta w swojej ognistej.

- Każdy jest zestresowany tym, że ministerstwo próbuje zmusić nas do podejmowania szybszych decyzji dotyczących całej naszej przyszłości.

- Popieprzone to wszystko - zgodził się Draco.

- Smoku, posłuchaj… Wiesz, że nie mam w zwyczaju wtrącać się w twoje sprawy…

Draco przerwał mu głośnym parsknięciem śmiechem.

- Nott! Ty zmusiłeś mojego własnego skrzata domowego, by chował przede mną całą moją ognistą whisky! Jesteś najbardziej wścibskim i wtrącalskim przyjacielem na świecie!

Theo wydął usta w niezadowoleniu.

- Dbam o twoje zdrowie, a to coś zupełnie innego, niż wtrącanie się!

Draco z dezaprobatą pokręcił głową, nie odezwał się jednak, by spierać się o to dalej, doskonale wiedząc, że i tak nie przegada swojego kumpla.

- Hermiona naprawdę jest wspaniałą dziewczyną - zaczął cicho.

- Czyż nie od zawsze? - sarknął Draco. - Najlepsza uczennica, najlepsza przyjaciółka, bohaterka wojenna, prefekt naczelna i pracownica roku ministerstwa magii od chyba pięciu lat z rzędu - wymieniał z goryczą.

- Wiesz, że nie o to mi chodziło! - Theo wyglądał na lekko poirytowanego.

Draco oparł się wygodnie w fotelu i zamknął oczy.

- Wiem. Ale to i tak niczego nie zmienia - dodał cicho. - Jest zbyt idealna, dla każdego chodzącego po ziemi człowieka.

- Czy nie do ideałów powinniśmy dążyć? - spytał z przekorą Theo.

Draco rzucił mu krótkie spojrzenie.

- Pracujesz z nią ramię w ramię od samego początku twojego pobytu w ministerstwie - zauważył. - Dlaczego nigdy nie spróbowałeś się z nią umówić?

Theodore spojrzał mu prosto w oczy.

- Naprawdę nie wiesz dlaczego?

Blondyn odwrócił się i spojrzał w płonący w kominku ogień.

- To przez moją niechęć do niej?

Przez kilka sekund panowała głucha cisza.

- Przez coś zupełnie odwrotnego.

Draco zacisnął lekko szczękę. Nie chciał o tym nawet myśleć, a co dopiero prowadzić rozmowy na ten temat. Był naprawdę zmęczony. Theodore chyba czytał mu w myślach, bowiem jednym łykiem skończył swojego drinka, po czym od razu wstał.

- Gdyby Hector wiedział, zapewne zrobiłby to samo - powiedział cicho.

Draco uniósł głowę, patrząc ostro na przyjaciela.

- Nawet się nie waż!

- Nie wtrącałem się w to przez ostatnie osiem lat, naprawdę myślisz, że zrobię to teraz?

- Osiem? - wyszeptał zdruzgotany.

- Wiedziałem o tym od dnia, gdy zeznawała na twoim procesie - dodał Theodore, po czym wyszedł z jego pokoju.

Draco znów oparł się wygodnie i zamknął oczy. Za to też jej nigdy nie podziękował. Był naprawdę skończonym dupkiem i co gorsza, miał tego pełną świadomość. A na dodatek teraz znów próbował wymyślić, jak skrzywdzić Granger, rozbijając jej ledwie kiełkującą relację z jego kuzynem.

Nie mógł tego zrobić. Nie mógł - po raz kolejny - próbować jej umniejszyć i czegoś jej odebrać. Nie zasługiwała na to.

Warknął w frustracji i wstał, by wreszcie udać się do łazienki. Ten tydzień był trudny, a weekend zapowiadał się na jeszcze gorszy. Miał tylko nadzieję, że jakimś cudem da radę to przetrwać bez trwałego uszczerbku na zdrowiu. Zwłaszcza tym psychicznym.

><<>><

Blaise, Marcus oraz Pansy pojawili się jeszcze przed śniadaniem. Byli w wesołych nastrojach, ciesząc się perspektywą długiego weekendu i piękną pogodą. Jedynie mały piesek - Falco - należący do Pansy boston terrier, wydawał się niezadowolony, powarkując na wszystkich - łącznie ze swoją panią.

- Paskudny pies - ocenił go Marcus. - Obślinił mi całe spodnie, gdy jechaliśmy tu w powozie!

- Falconek wcale tego nie chciał, prawda? - Gruchała do swego pupila Pansy.

- Chciałbym zobaczyć minę Longbottoma, jak spotka się oko w oko z tym potworem - zaśmiał się cicho Theo.

- Mówisz o psie czy o Parkinson? - zażartował Draco, tak by przyjaciółka go nie usłyszała.

- O obu! - Nott w pełni gruchnął śmiechem.

- Już nadjeżdżają! - zawołała Pansy z entuzjazmem, wskazując na dwa toczące się w oddali powozy.

Draco na chwilę mimowolnie wstrzymał oddech. Musiał naprawdę jakoś zapanować nad sobą i swoimi emocjami.

- Gdzie Hector? - zapytał Theo, rozglądając się dookoła. - Nie wyjdzie powitać Hermiony?

- Ma jakąś pilną sowę do wysłania - odpowiedziała mu Narcyza. - Zaraz powinien tu być.

Powozy powoli wjechały na niewielki dziedziniec dworku i zatrzymały się wprost przed nimi.

- Powitaj gości w tym drugim - nakazała Draconowi matka, sama idąc w stronę pierwszego wraz z Marcusem i Zabinim.

Jeszcze zanim Draco sięgnął do klamki, zauważył w środku powozu te dobrze mu znane brązowe loki. Serce zabiło mu szybciej, ale usiłował natychmiast zdusić w sobie to uczucie.

- Witajcie w Antlers Hall - oznajmił, zdobywając się na uśmiech.

- Piękne miejsce - skomentował Longbottom, który jako pierwszy wysiadł z pojazdu. Mężczyzna chyba zamierzał się obrócić, by zaoferować pomoc przy wysiadaniu swoim przyjaciółkom, ale Pansy na jego widok praktycznie rzuciła się mu w ramiona niczym głodna harpia, by odpowiednio powitać go soczystymi pocałunkami w policzki.

Draco ledwo zdusił śmiech. Odwrócił się, gdy w drzwiach powozu ukazała się Luna Lovegood, ale nim zdążył wyciągnąć dłoń w geście pomocy, Theo zdołał go uprzedzić. Z nieukrywanym zdumieniem patrzył, jak twarz jego przyjaciela dosłownie rozświetla się na widok eterycznej blondynki. Chyba Nott wcale nie skłamał, gdy przyznał, że jest ona dla niego fascynująca.

Nie musiał nawet się obracać, by wiedzieć, że kolejna była ona.

Lilie.

Rozpoznałby ten zapach nawet na końcu świata.

Wyciągnął swoją dłoń i dopiero później uniósł głowę, by móc spojrzeć na jej twarz. Uśmiechała się promiennie, wciąż podziwiając fasadę dworku. Słońce pięknie igrało w jej doskonale zadbanych lokach, a biała bluzka i beżowe spodnie z wysokim stanem sprawiały, że wszystkie atuty jej figury były idealnie wyeksponowane.

Była piękną kobietą - nieważne jak mocno chciałby tego nie widzieć albo temu zaprzeczać.

- Witaj w moim domu - wyszeptał, a Hermiona wreszcie spojrzała mu w oczy.

Ucieszył się, że tym razem jej uśmiech nie zniknął.

- Dziękuję bardzo za zaproszenie tutaj - odpowiedziała, ujmując delikatnie jego dłoń i wychodząc z powozu.

Draco zacisnął lekko szczękę, aby powstrzymać jęk. Gdy ich skóra się ze sobą zetknęła, przeszył go ciepły prąd. A przecież to był ledwie dotyk dłoni… Co się u licha z nim działo?

- To bardzo piękne miejsce - powiedziała uprzejmie, wciąż się uśmiechając.

Ciepło skumulowało się gdzieś w okolicy jego piersi. Cieszył się, że jej się tu podobało. Oglądanie jak radość tańczy w jej niesamowitych oczach, było prawdziwą przyjemnością.

- Draco! - zawołał ktoś, a on uświadomił sobie, że przez cały ten czas stał, trzymając Granger za rękę i gapiąc się na nią z fascynacją.

Cholera!

Prawie jednocześnie oderwali od siebie dłonie. A on ledwo zdołał się odwrócić, gdy Astoria wpadła na niego z taką siłą, że zachwiał się od tego na nogach.

Nie spodziewał się takiego powitania po tej zwykle niewinnej i cichej dziewczynie, ale sprawiała wrażenie, że naprawdę tak strasznie ucieszyła się na jego widok. Odsunęła się od niego lekko, po czym ku jego całkowitej konsternacji, oplotła jego szyję swoimi ramionami i przycisnęła swoje usta do jego, w krótkim pocałunku. Ostatkiem sił się powstrzymał, by jej od siebie gwałtownie nie odepchnąć.

Co ona sobie w ogóle wyobrażała?

Gdy Greengrass wreszcie się od niego oderwała, Draco widział już tylko tył głowy Granger idącej w stronę domu. Hector właśnie wypadł przez drzwi niczym strzała, wykrzykując po drodze swe gorące przeprosiny. Malfoy zauważył, jak na widok Hermiony na twarz jego kuzyna znów powraca ten sam chorobliwy zachwyt, co na balu. Rosier podszedł do niej szybko i powitał ją soczystym pocałunkiem w dłoń, a zaraz później takim samym w policzek.

Draco odwrócił od nich wzrok, dopiero w tej chwili orientując się, że Astoria nadal go wyczekująco obserwuje, zarumieniona i z błyszczącymi oczami, jak gdyby stało przed nią co najmniej jakieś bóstwo.

- Miło, że przyjechałaś - mruknął, szybko odsuwając się od niej.

- Tak się cieszę, że mnie tu zaprosiłeś! Nie mogłam się doczekać, gdy znów się spotkamy! - ćwierkała Greengrass.

Draco miał na końcu języka wyznanie, że zrobiła to jego matka, sądząc, że był choć trochę zainteresowany potencjalnym małżeństwem z Astorią.

Nie był. Już nie.

- Zapraszam wszystkich do środka! Drugie śniadanie już na was czeka! - zachęcała Narcyza, z uśmiechem patrząc na Pansy trzymającą pod ramię Longbottoma i Hectora, który właśnie szarmancko umieszczał dłoń Granger w zagięciu swojego.

Draco nie zdążył nawet zrobić tego samego, gdy Astoria sama delikatnie ujęła go pod ramię i pociągnęła w ślad za resztą.

Zapowiadał się naprawdę długi dzień.

Wszyscy znajdowali się rozstawieni po jadalni, nie zajmując miejsca przy stole - zamiast tego stojąc z talerzami w dłoniach i częstując się przekąskami w trakcie prowadzonych rozmów.

Draco popijał kolejną filiżankę kawy, kątem oka obserwując jak Granger w towarzystwie Hectora, a także Marcusa i Daphne rozmawiają o czymś z ożywieniem. Wyglądała na bardzo zaangażowaną w tę dyskusję.

- W sumie to piękny dom dla młodej rodziny - zagadywała Astoria - Można podłączyć by Fiuu, skoro są tu kominki i wtedy wszędzie byłoby blisko.

Dopiero te słowa sprawiły, że zwrócił ponownie swoją uwagę na jej monolog. Jakim cudem wpadła właśnie na taki temat? Czyżby zapomniał o tym, że jej się kiedykolwiek oświadczył?

- Dom opiera się na starej magii i połączenie Fiuu jest tu niemożliwe - odpowiedziała Narcyza z nieco napiętym uśmiechem. - A poza tym każdy dziedzic Malfoyów, zobowiązany jest do zamieszkania w naszej rodowej rezydencji.

- Och! To trochę szkoda! - Astoria zrobiła nadąsaną minkę. - Ale w sumie dwór również można porządnie odremontować i nadać mu nowego blasku i klasy…

Draco ledwo powstrzymał wybuch śmiechu, patrząc na ogień, który nagle zapłonął w spojrzeniu jego matki. To był cud, że Greengrass właśnie nie padła u jej stóp spopielona na wiór.

- Przepraszam was na chwilę - Draco uwolnił swoje ramię od dłoni Astorii, która chyba czuła dziwną potrzebę, by ciągle go dotykać. - Ale muszę pójść porozmawiać o czymś z Theodorem.

- Oczywiście - odpowiedziała jego matka, teraz mordując wzrokiem jego.

- Poczekam tutaj na ciebie - szczebiotała słodziutko Greengrass.

Draco skinął im uprzejmie głową, po czym podszedł do Theo, który właśnie nakładał sobie na talerz przekąski.

- I jak tam? - spytał go przyjaciel.

- Wybitnie. Moja matka właśnie znienawidziła Greengrass - Draco zaśmiał się cicho. - Mogę ją z powodzeniem skreślić z listy potencjalnych kandydatek.

- Serio? - Theo wepchnął do ust winogrono, przyglądając mu się uważnie, szybko je przeżuwając. - Sądziłem, że to już dogadane. Nie dalej jak kwadrans temu słyszałem, jak Daph chwaliła się, że prawdopodobnie poślubisz jej siostrę następnej wiosny.

- Co? - Draco, prawie się zakrztusił, choć nic aktualnie nie jadł. - Skąd taki szalony pomysł?

- Nie wiem - Theodore uśmiechnął się cierpko. - Ale gdy Hector zapytał Hermiony, czy lubi wiosenne śluby, odpowiedziała tylko krótko, że nie, a potem od razu zmieniła temat. Czyżby twój kuzyn liczył na podwójną imprezę?

- Nott! - warknął ostrzegawczo Draco, po czym omal odruchowo spojrzał na Granger. Nadal była zaangażowana w rozmowę, ale jednak jej oczy nie błyszczały już tak, jak w chwili, gdy przyjechała do dworku. To było ciekawe.

- Kochani! - zawołała Narcyza, nieco piskliwie, a Draco pomyślał, że to z pewnością z powodu irytacji jej rozmową z Astorią. - Co powiecie na mały spacer po ogrodach? Jest taka piękna pogoda.

Wszyscy wydali zgodny pomruk aprobaty.

- Idziemy! - Draco wyrwał talerz z rąk przyjaciela, po czym odstawił go i szybko pociągnął go jako pierwszego do wyjścia. Za nic nie chciał, by Astoria znów go dopadła i uwiesiła się na jego ramieniu, niczym wygłodniała szyszymora.

Nott wyraźnie rozejrzał się w poszukiwaniu Lovegood, ale na szczęście szła tuż za nimi w towarzystwie Pansy i Longbottoma.

- Na zbyt długo i tak jej nie uciekniesz - zaśmiał się Theo.

Na szczęście nie miał racji, bowiem nim Astoria zdołała ich dogonić, to Narcyza ujęła syna pod ramię. Greengrass nie ośmieliła się tego zanegować, więc gdy już znaleźli się w ogrodzie, szła tuż za nimi, wyraźnie nadąsana.

Draco spojrzał krótko przez ramię i nie powstrzymał uśmiechu, widząc że Granger również nie szła pod rękę z Hectorem, zamiast tego idąc i rozmawiając o czymś z Gabrielle Delacour.

Znaleźli się na głównym dziedzińcu ogrodu, tym z dużą fontanną. Była okrągła, a na samym jej środku na wyrzeźbionym cokole widniał wyryty w białym marmurze i inkrustowany złotem herb rodu Malfoyów.

Dookoła dziedzińca stały rozstawione ławeczki, na których całe towarzystwo wygodnie się rozsiadło, prowadząc nadal swoje rozmowy. Hector brylował opowieściami zza oceanu, których Daphne, Marcus, Gabrielle i Luna z uwagą słuchali.

Draco poczuł mimowolną satysfakcję, widząc jak Granger odłącza się od tego towarzystwa i podchodzi bliżej fontanny. Na cokole pod herbem widniał łaciński napis, który widocznie ją zainteresował.

Miał wrażenie, że nogi same powiodły go w jej stronę. Patrzyła na marmurowe zdobienia z podziwem. Jej oczy tańczyły po słowach, a Draco nie mógł nie zauważyć, że przy tym świetle znów wydały mu się bardziej złote niż brązowe.

- “Amor non quaerit, amor reperit” - odczytała cicho. - Miłość nie szuka…

- Miłość znajduje - zakończył szeptem, wciąż nie mogąc oderwać od niej wzroku.

Salazarze! Był kompletnie stracony… I to wszystko to była jej wina!

- To piękne - powiedziała cicho, nadal śledząc łaciński napis.

- Ta fontanna, to prezent od mojego dziadka dla mojej babci z okazji pierwszej rocznicy ich ślubu - wyjaśnił, starając się sprawić by ten ochrypły dźwięk zniknął z jego głosu.

- Romantyczny gest - Granger uśmiechnęła się lekko i wreszcie spojrzała na niego. - Cecha rodzinna?

Draco roześmiał się cicho.

- Nie, nie sądzę… Mój ojciec na pierwszą rocznicę, zabrał mamę na urodziny Ministra Magii. Nigdy mu tego nie zapomniała.

Teraz to Hermiona się roześmiała.

- Niemniej oni również mieli szczęście - stwierdziła rzeczowo. - Twoja mama opowiadała mi o tym, jak się w sobie zakochali.

- Naprawdę? - Draco szczerze się tym zdziwił. - Kiedy?

- Kiedyś w czasie walentynkowej gali charytatywnej. To też była piękna historia.

- Tak, potknięcie się o białego pawia, zaiste było romantyczne - Draco nie mógł przestać się uśmiechać. Nie pamiętał kiedy ostatnio i czy w ogóle kiedykolwiek, rozmawiał z nią tak swobodnie.

- Wiesz, że mugole wierzą, że jeśli wrzucisz monetę do fontanny, to ona może spełnić twoje życzenie? - zapytała, znów patrząc mu w oczy.

- Naprawdę? Fontanna spełniająca życzenia? - Draco zachichotał.

- Nawet mugole trochę wierzą w magię - powiedziała cicho, znów odwracają głowę i ponownie patrzą na herb rodowy.

- Zróbmy tak - zdecydował, sięgając do kieszeni.

- Co? - Hermiona spojrzała na niego, najwyraźniej w pierwszej chwili nie rozumiejąc.

- Wrzućmy po syklu do fontanny i przekonajmy się, czy spełni ona nasze życzenia - Draco posłał jej łobuzerski uśmiech, po czym wyciągnął dłoń w jej stronę.

Hermiona zachichotała, ale przyjęła monetę.

- Jak należy to zrobić? - zapytał.

- Musisz stanąć plecami do fontanny - Hermiona wskazała mu miejsce obok siebie, a on z premedytacją stanął tak blisko, że ich ramiona lekko się o siebie otarły.

- Co dalej? - dociekał, patrząc na nią z ukosa, szczerze zafascynowany.

- Trzymając monetę w dłoni, musisz zamknąć oczy i rzucić nią przez lewe ramię, w myślach wypowiadając swoje życzenie - wytłumaczyła rzeczowo.

- W porządku - Draco stanął prosto, ścisnął sykla w dłoni, jednak nie zamknął oczu, wciąż patrząc na Hermionę.

Ona swoje zamknęła i lekko zmarszczyła swój uroczy nosek.

- Zamknij oczy i wymyślaj życzenie, zamiast się gapić Malfoy! - skarciła go z rozbawieniem.

Draco zachichotał, po czym zrobił tak jak mówiła.

- Co dalej? - spytał cicho.

- Rzucamy na trzy - zdecydowała. - Raz, dwa i… trzy!

Prawie jednocześnie rzucili monety, które z cichym pluskiem wylądowały w wodzie.

“Niech ona będzie moja”

Draco nie wiedział dlaczego właśnie o tym pomyślał, w chwili rzutu monetą, choć sekundę wcześniej marzył tylko o tym, by szybko pozbyć się niechcianych uczuć.

Chyba naprawdę miał poważny problem…

- Czego sobie zażyczyłaś? - spytał, gdy Granger otwarła oczy i spojrzała na niego z uśmiechem.

- Nie mogę ci powiedzieć, bo wtedy się nie spełni - zaśmiała się perliście, a Draco ledwo się powstrzymał, przed przyciągnięciem jej do siebie.

Merlinie! Chyba jeszcze nigdy w życiu, nie marzył tak bardzo o tym, by móc trzymać w ramionach jakąś kobietę.

Towarzystwo siedzące na ławce nadal rozmawiało, chyba nie zwracając na nich specjalnie uwagi, ale nagle Falco - pies Pansy, zeskoczył z jej kolan i z głuchym warczeniem pognał prosto w stronę Draco, gwałtownie skacząc mu na nogę.

Blondyn, który zupełnie się tego nie spodziewał, odruchowo cofnął się o krok i potknął się o brzeg fontanny.

Machając rękami, próbował się czegoś złapać, by odzyskać stabilność…

A jedynym obiektem w jego pobliżu była Hermiona, która sama bez zastanowienia wyciągnęła w jego stronę dłoń, którą desperacko szarpnął. Niestety było już za późno na złapanie równowagi, a ciężar ciała Draco, pociągnął ich oboje wprost w objęcia lodowato zimnej wody.

Poczuł jak uderza plecami o dno, a woda wdziera mu się do oczu, ust i nosa. Ważniejszym jednak było to, że drobne ciało, wylądowało prosto na nim, wciskając się w jego tors i sprawiając, że burza mokrych loków otoczyła ich oboje niczym chmara wodorostów.

- Draco!

- Hermiona!

Gdzieś ponad nimi rozległy się spanikowane głosy. Złapał mocno swoimi dłońmi jej wąską talię i odepchnął ją lekko, zmuszając ich oboje, do wydostania się spod tafli wody.

- Cholera! - Granger parskała i prychała, próbując odgarnąć włosy z twarzy i biorąc duże hausty powietrza.

Siedziała okrakiem na jego udach, a Draco trzymał swoje dłonie na jej biodrach, samemu próbując złapać oddech.

- Nic ci nie jest? - zapytał, uspokajając się nieco i delikatnie pomagając jej odgarnąć mokre kosmyki z czoła, tak by nie zasłaniały jej oczu.

Ich spojrzenia ponownie się spotkały, a Draco poczuł, że robi mu się gorąco pomimo tego, że wciąż siedział po pas w zimnej wodzie.

- Chyba nie. A tobie? Nie uderzyłeś się w głowę? - Granger sięgnęła i przejechała dłonią po jego potylicy, sprawdzając czy nie ma tam krwi.

Draco uznał, że jeśli zrobi to jeszcze raz, a na dodatek nie zejdzie natychmiast z jego kolan, to pomimo zimna, nie będzie mógł powstrzymać tego, by jego krew spłynęła na południe jego ciała w pewne strategiczne miejsce.

Salazarze…! Co ona mu robiła?

- Hermiona! - Hector nie bacząc na nic, wskoczył do fontanny i szybko zdjął Granger z kolan Draco, przyciągając ją mocno do siebie. - Nic ci się nie stało, kochanie?

- Wszystko w porządku - odpowiedziała szybko. - To był tylko drobny wypadek.

- Draco, idioto! Mogłeś ją niechcący zranić! - oburzył się Rosier, szybko zakładając swoją marynarkę na drżące ramiona Hermiony.

- To nie była jego wina! - zapewniła szybko. - To pies Pansy nas wystraszył i stąd ten niespodziewany incydent.

- Na pewno nic ci nie jest? Zaraz rzucę na ciebie czary suszące i od razu wracamy do dworku - Hector był tak zaaferowany Granger, że nawet nie spojrzał na wciąż siedzącego w fontannie Draco.

To Theodore również wskoczył do środka, by pomóc przyjacielowi wstać i upewnić się, że nic mu się nie stało.

- Wszystko jest dobrze - Draco zdobył się na blady uśmiech, trzymając się ramienia Notta, gdy ten pomagał mu wychodzić z wody.

- Ale mnie przeraziliście! - skarciła ich Narcyza, wyraźnie zdenerwowana.

- Och! Jak dobrze, że nic ci nie jest! Tak się przestraszyłam! - zaskrzeczała Astoria, rzucając się w stronę Draco i obejmując go pomimo tego, że wciąż był mokry.

- To wszystko przez tego obrzydliwego psa! - Draco wskazał oskarżycielsko na Falco, który siedział teraz posłusznie przy stopach Longbottoma. - Jest zagrożeniem dla zdrowia i życia ludzi!

- I dla ich poczucia estetyki - dodał cicho Theo, nie kryjąc rozbawienia.

- Wracajmy do dworku. Pomimo zaklęć cieplnych i tak powinniście się obydwoje przebrać - dyrygowała Narcyza.

Draco wreszcie zdołał się uwolnić spod objęć Greengrass, ale i to nie poprawiło mu humoru, zwłaszcza, gdy patrzył, jak Hector mocno obejmuje ramieniem Granger, prowadząc ją w stronę domu.

Poczuł tylko, że miał wcześniej rację, sądząc, że to będzie długi i zapewne niespecjalnie udany dzień.

><<>><

- Niezła akcja - zachichotał Theodore. - Zaplanowałeś to, by móc się trochę do niej poprzytulać? - zapytał, podając Draco z jego szafy świeżą koszulę.

- Zamknij się, palancie. To wszystko przez tego pieprzonego psa! Gdy Pansy nie będzie patrzeć, każe go porwać i przerobić na kotlety!

- Świat na tym specjalnie nie straci. A co to były za czary z monetami, które uprawialiście z Granger, najwyraźniej świetnie się przy tym bawiąc?

- Jakieś mugolskie zabobony - skwitował krótko.

- Wyglądało to uroczo - Theodore szczerzył się do niego. - Czyżby pomiędzy wami zaczynało dziać się lepiej?

- Dasz mi spokój? Właśnie o mało co się nie utopiłem!

- Zrelaksuj się stary. Chciałem tylko powiedzieć, że ty i Hermiona wyglądaliście razem bardzo przyjaźnie, gdy tak rozmawialiście.

Draco zacisnął na chwilę usta, nim zdobył się na odwagę, by powiedzieć to na głos.

- Nie chcę być dla niej dłużej dupkiem.

- Wiem - Theodore popatrzył mu w oczy z poważną miną.

- Chyba nigdy tak naprawdę tego nie chciałem, ale nie umiałem inaczej się przy niej zachowywać - Draco z frustracją potargał swoje wciąż wilgotne włosy palcami.

- To też wiem - Nott wypowiedział to cicho. - I wiem, że potrafisz być naprawdę świetnym facetem, gdy się tylko trochę postarasz. I sądzę, że Hermiona też o tym wie.

- Naprawdę? - zapytał, zły na siebie, że w jego głosie słychać nutę nadziei.

- Tak. Bo czy inaczej zeznawałaby za ciebie na twoim procesie, pomimo tej niechęci, jaką przez cały czas jej serwowałeś?

- Nie była mi dłużna - przypomniał Draco. - Zawsze chętnie się ze mną o wszystko wykłócała.

- Ty miałeś swoje mechanizmy obronne, a ona swoje - Theodore uśmiechnął się lekko sam do siebie. - Ale sądzę, że obydwoje w równym stopniu zaczynacie teraz pękać.

- Nie wiem, co mam robić - przyznał Draco, czując jak frustracja zaczyna go zżerać od środka.

- Na pewno przestań pozwalać Astorii rozpowiadać te bzdury o waszych zaręczynach, to tak na początek - poradził Theodore.

Draco zapiął do końca koszule i wsunął ją w spodnie. Za niedługo musieli zejść na dół, by dołączyć do wszystkich na popołudniową herbatę i kolejne przekąski.

- Mogę trwale skleić jej usta zaklęciem, od tego też świat nie ucierpi - zażartował blondyn.

- Co więcej, byłbym skłonny powiedzieć, że będzie ci za to wdzięczny - dodał Theo.

Po tej rozmowie Draco w o wiele lepszym humorze schodził do jadalni. Postanowił przetestować teorię przyjaciela i sprawdzić, czy jeśli będzie miły dla Granger, ona odwdzięczy mu się tym samym. Na razie postanowił odsunąć myśli o Hectorze na boczny tor. Tak po prostu było mu łatwiej.

><<>><

Hermiona ani trochę nie wyglądała na osobę, która dopiero co zaliczyła wypadek. Stała samotnie przy kominku z filiżanką herbaty w dłoni i przyglądała się wiszącej nad nim wypchanej głowie Leucrotty. Wyglądała prześlicznie w białej sukience w czerwone kwiaty i z podpiętymi lokami, które odsłaniały jej długą, gładką szyję. Draco nie mógł się nie uśmiechnąć do niej, gdy tylko przekroczył próg jadalni.

Coś ścisnęło się w jego żołądku, gdy ona odwzajemniła ten uśmiech.

- Wszystko w porządku? - zapytał, podchodząc bliżej i nawet nie zwracając uwagi na to, czy ktoś jeszcze poza nimi znajduje się już w pokoju.

- W jak najlepszym, a jak u ciebie? - zapytała uprzejmie.

- Dobrze - odpowiedział krótko. - Choć planuję pokątnie dokonać zbrodni.

- Zbrodni? - wyszeptała konspiracyjnie, choć kąciki jej ust nadal drżały w uśmiechu.

- Co powiesz, na kotlety mielone z Boston terriera? - odszepnął, mrugając do niej.

Hermiona parsknęła uroczym śmiechem.

- Nie brzmi smacznie, ale chętnie ci pomogę w ramach podziękowania za to, że nie dałeś mi dziś utonąć - Granger nadal się uśmiechała, a Draco czuł głupią potrzebę, by podskoczyć w miejscu z radości.

- Hermiono! Dlaczego zeszłaś na dół beze mnie? - Hector wkroczył do jadalni i od progu odwrócił uwagę Granger od Dracona.

Blondyn ledwo zdusił przekleństwo.

- Mówiłam ci już Hectorze, że nic mi nie jest - tłumaczyła z uśmiechem.

- Ciągle uważam, że powinniśmy jednak pojechać do magomedyka - Hector z troską ujął dłoń byłej gryfonki i złożył na niej krótki pocałunek.

Draco postanowił, że musi odejść jeśli chce przełknąć dziś jeszcze cokolwiek, nim dostanie mdłości.

Po tym, jak wszyscy nasycili się i zaopatrzyli w drinki, Narcyza zdecydowała się na niewielką wycieczkę pod dworze, chcąc pokazać im salę z rodzinnymi pamiątkami i trofea myśliwskie przodków.

Szli w luźnych grupach, rozmawiając i podziwiając rzeźby oraz portrety, a Narcyza miała coś do powiedzenia, na temat każdej z nich.

Wreszcie weszli do pomieszczenia z pamiątkami po pradziadkach Dracona - Septimusie i Clarissie Malfoyach. Były tam ich portrety, które na szczęście nigdy nie przemówiły, miecze i inna broń pradziadka oraz biżuteria prababci - ułożona na satynowych poduszkach.

- Och! Czy to pierścionek zaręczynowy? - zachwyciła się Astoria, przyglądając się pięknej pamiątce - okazałemu pierścieniowy z doskonale oszlifowanym brylantem.

- Tak, jeden z pierścieni rodowych, którym każdy dziedzic może się oświadczyć swojej wybrance. Wiąże się z nim pewna legenda - Narcyza uśmiechnęła się do zebranych, podnosząc pierścień z poduszeczki. - Podobno Septimus spotkał swoją piękną żonę na balu maskowym, jednak nie zdołała zapytać jej o imię, gdy po wspólnym tańcu musiała od niego odejść na wezwanie swoich rodziców. Uciekając od niego nie zauważyła jednak, że pierścień zsunął jej się z palca. Septimus został więc tylko z tym. W następnych dniach odwiedził wszystkie arystokratyczne domy, gdzie każdej z córek wsuwał na palec ten pierścień, by sprawdzić czy pasuje. Gdy odkrył, że to Clarissa jest tą damą z balu, z miejsca jej się oświadczył i kazał osadzić w tym pierścieniu największy i najczystszy brylant, jaki zdołał zdobyć…

- To nie legenda, tylko parafraza bajki o kopciuszku - mruknęła pod nosem Hermiona.

- Zgadzam się - zgodził się Hector. - Ale sam motyw mężczyzny skłonnego przeszukać cały kraj, by odnaleźć ukochaną, jest piękny prawda?

- Nie wiedziałam, że znasz kopciuszka - Hermiona uśmiechnęła się do niego ciepło, a Draco miał ochotę coś kopnąć. On też znał tę przeklętą bajkę! Widział, jak Granger jeszcze w bibliotece Hogwartu przeglądała mugolską książkę o baśniach i sam nie wiedzieć czemu, też ją kiedyś pożyczył. Zawsze najbardziej podobała mu się ta o śpiącej królewnie, którą jako książę mógłby zbudzić swym pocałunkiem. Jego wzrok niemal automatycznie skupił się na ustach Granger.

Musiał się szybko jakoś otrząsnąć.

- Więc jeśli przymierzę pierścień, a on będzie na mnie pasował, to znaczy, że ja i Draco jesteśmy sobie przeznaczeni? - zapytała Astoria, oczami pełnymi głębokiej nadziei.

- Nie interpretowałabym tak tego… - zaczęła mówić Narcyza.

- Dlaczego by nie sprawdzić? - zaproponowała przebiegle Pansy. - Wszystkie powinnyśmy go przymierzyć. Draco zechcesz czynić honory?

- Mnie w to nie mieszaj - Blondyn uniósł dłonie w geście kapitulacji.

Narcyza z napiętym uśmiechem podała pierścień Astorii, ale na drobne palce dziewczyny był z dobre dwa rozmiary za duży. Pana Greengrass wyglądała na szczerze rozczarowaną.

- Może będzie można go zmniejszyć? - zapytała ze łzami w oczach.

- Zawsze można wybrać inny - pocieszyła ją Daphne.

- Albo Draco sam wskaże inną kandydatkę - wtrącił złośliwie Theodore.

- Myślę Astorio, że powinniśmy później poważnie porozmawiać - Draco zdecydował, że ma dość tej farsy.

- Na mnie prawie pasuje! - Pansy z uśmiechem wskazała, jak pierścionek wszedł na jej palec, zatrzymując się mniej-więcej w połowie.

- Pokaż, ja też chcę! - zdecydowała Daphne, ale pierścionek okazał się o wiele za mały, by w ogóle mogła go wsunąć.

- Kto następny? - zaśmiał się Marcus, wyraźnie zadowolony, że pierścionek nie pasował na starszą siostrę Greengrass.

- Hermiona! - padło z trzech ust na raz. Narcyza, Theo i Luna Lovegood powiedzieli to prawie jednocześnie.

- Och nie! Ja podziękuję… - Hermiona zarumieniła się lekko i uniosła dłoń w drobnym geście protestu.

Draco poczuł, jak ciarki przechodzą mu po krzyżu. Nie wiedzieć czemu, naprawdę chciał, by przymierzyła ten cholerny pierścionek.

- Daj spokój, to tylko zabawa - zachęcił ją Hector, wyciągając dłoń do Daphne, by odebrać błyskotkę. - Przynajmniej będę miał okazję potrenować - dodał żartem, łapiąc za rękę Hermiony.

- Żebyś się tylko przy tym przypadkiem nie zmęczył - Theodore uśmiechnął się cierpko do Rosiera, który rzucił mu krzywe spojrzenie i bez żadnych dalszy komentarzy wsunął pierścień na palec Hermiony.

Wyglądało to tak, jakby został specjalnie dla niej zaprojektowany.

- Przepiękni wyglądi taki dopasowani! - zachwyciła się Gabrielle, łapiąc rękę Hermiony, by móc przyjrzeć się bliżej.

- Brylanty to zdecydowanie twoje kamienie - zgodził się Hector, uśmiechając się do Granger, która wyglądała na spiętą do granic możliwość.

- Tak, to naprawdę piękny pierścionek - wymamrotała, uciekając wzrokiem, a Draco odniósł dziwne wrażenie, że walczyła z tym, by na niego przypadkiem nie spojrzeć.

Hermiona sięgnęła, by wreszcie zdjąć brylant. Malfoy uważnie obserwował, jak nagle zbladła, szarpiąc się w panice za palec.

- Nie chce zejść! - sapnęła, ciągnąc gwałtownie, jakby się bała, że pierścionek za chwilę zacznie ją parzyć.

- Czyli, że wcale nie pasuje, aż tak dobrze! - zawołała triumfująco Astoria.

- Spokojnie kochanie, zaraz ci pomogę - Narcyza położyła dłoń na ramieniu Hermiony i sięgnęła, by spróbować zdjąć pierścień, ale po chwili ze zmarszczonym czołem oznajmiła, że faktycznie ten ani drgnie.

- Ona musi go ściągnąć! - wykrzyczała histerycznie Astoria, rzucając się w stronę Granger, jakby za chwilę zamierzała odgryźć jej całą rękę, by odzyskać błyskotkę. Marcus powstrzymał Greengrass przed zaatakowaniem Hermiony, ale i tak wokół jej ręki zaczęło się robić zamieszanie, gdy i Pansy na siłę próbowała jej pomóc.

- A kto powiedział, że musi? - wtrącił Theo z cwaniackim uśmieszkiem. - Pierścień już jest, wystarczy ogłosić zaręczyny i omówić szczegóły…

Narcyza zaśmiała się cicho, Astoria wyglądała na bliską omdlenia, a Hector znów zrzucił Nottowi nieprzyjazne spojrzenie.

- Na pewno jest… zaklęcie… ja… nie… pamiętam… ale… - Hermiona zaczęła dyszeć, nadal szarpiąc się za palec, a Draco zauważył w jej oczach obraz czystej paniki. Wszyscy stali praktycznie na niej, jakby chcąc z bliska sprawdzić czy aby na pewno pierścionek się zaklinował. Otaczali ją całą chmarą, dotykając jej dłoni i ciągnąc za ramię, jakby to jakoś miało jej pomóc.

Draco od razu wiedział, co zaczynało się dziać. Gwałtownie odepchnął swojego kuzyna i kilka osób ze swojej drogi, po czym od razu położył ręce na talii Hermiony i popchnął ją lekko w stronę najbliższego okna, które otworzył jednym machnięciem. Posadził ją delikatnie na parapecie sięgnął po jej dłoń.

- Wynoście się stąd wszyscy! Wasza obecność tylko to pogarsza! – wykrzyczał, spoglądając na nich ze złością.

- Draco ma rację, chodźmy! - zdecydowała Narcyza, wyganiając wszystkich za drzwi niczym stado nieposłusznych kurczaków.

- Ale pierścionek… - wyszeptała zdruzgotana Astoria.

- Wypieprzaj Greengrass albo sam cię stąd wyniosę! - zagrzmiał Theodore.

Draco już jednak się na to nie oglądał, całą swoją uwagę koncentrując teraz na spanikowanej kobiecie.

- Spokojnie… Wszystko będzie dobrze… - szeptał, sięgając po jej dłoń i przykładając ją do swojej piersi. - Sam położył drugą na brzegu dekoltu jej sukienki, delikatnie muskając opuszkami palców jej odsłonięta, opaloną skórę.

- Ja… Ja… Nie… - Granger nadal nie potrafiła złapać prawidłowego oddechu.

- Spójrz mi w oczy Hermiono - poprosił miękko.

Zrobiła to bez sekundy zastanowienia.

- Doskonale - pochwalił - A teraz oddychamy razem. Pamiętasz jak to się robi? - Przez cały czas przemawiał do niej łagodnie.

Hermiona skinęła mu w odpowiedzi.

- Możesz się uspokoić. Już nic ci nie grozi. Jestem przy tobie i oddycham razem z tobą - szeptał, wciąż patrząc jej w oczy. - Wciągamy powietrze nosem… Raz, dwa i trzy…

Znów czuł pod swoimi palcami, jak jej klatka piersiowa unosi się i opada, a serce bije niespokojnie. Jednak to i tak było niczym, przy tym z jakim oddaniem i ufnością teraz na niego patrzyła. Jakby naprawdę w tej chwili był najważniejszą osobą w jej życiu.

Salazarze! Był pewien, że już nigdy nie zapomni tego spojrzenia.

- Bardzo dobrze - pochwalił, gładząc kciukiem wierzch jej dłoni. - Widzisz? To proste.

- Już mi lepiej - wykrztusiła, zamykając oczy i zaciskając lekko palce na materiale jego koszuli. - Przepraszam cię, za to…

- Nie opowiadaj bzdur - powiedział cicho, zdobywając się na odwagę, by delikatnie odgarnąć z jej czoła jeden lok, który w ferworze wydarzeń uciekł z jej upięcia.

Była teraz tak delikatna i krucha, że jedyne o czym myślał to tylko to, by wziąć ją w ramiona i odpędzić jej każde zmartwieni. Musiał lekko chrząknąć, by doprowadzić samego siebie do porządku.

- Nie lubię, gdy robi się tłoczno - wyjaśniła, odchylając głowę i zamykając oczy. - Albo jeśli zbyt wielu ludzi na raz mnie dotyka.

- Rozumiem - odparł cicho. - Przez chwilę pomyślałem, że wpadłaś w atak paniki, uświadamiając sobie, że skoro masz już pierścionek, to teraz będziesz musiała koniecznie za mnie wyjść.

Granger gwałtownie otworzyła oczy, a Draco miał ochotę uderzyć samego siebie, sądząc, że może niechcący na nowo pogorszył jej stan.

- To nie z tego powodu - wykrztusiła wreszcie przez zaciśnięte gardło. - A pierścionek zaraz zdejmę, na pewno jest na to zaklęcie i…

- Uspokój się i staraj się miarowo oddychać - poprosił. - To tylko stary pierścionek, po najmniej lubianej z moich prababć.

- Znałeś je wszystkie? - zdziwiła się Hermiona, ukradkiem znów spoglądając na pierścień na swoim palcu.

- Nie, ale wiem, że to Clarissa sprowadziła nam do dworu białe pawie…

Hermiona spojrzała na niego kompletnie zaskoczona.

- One dziobią wiesz? Boleśnie - wyszeptał konspiracyjnie.

Granger roześmiała się szczerze rozbawiona, a Draco poczuł jak jego serce powoli zaczyna zwalniać swój szaleńczy galop. Przez chwilę był przerażony, że coś naprawdę mogłoby jej się stać. Nie poradziłby sobie z tym, gdyby nie mógł jej pomóc.

- Gdzie ukrywałeś przez lata to poczucie humoru Malfoy? - spytała cicho, powoli zdejmując dłoń z jego piersi. Draco niechętnie również cofnął swoją i zrobił mały krok w tył, by dać jej trochę przestrzeni.

- Naprawdę go wcześniej nie zauważyłaś? - droczył się z nią. - A byłem prawie pewien, że wszyscy mnie z tego znają.

- Nie, nie bardzo - Granger podniosła się z parapetu i wygładziła przód swojej sukienki, a Draco przez chwilę mógł zobaczyć maleńki fragment jej białego, koronkowego stanika.

Poczuł, jak ciepło uderza mu na policzki. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz zwrócił uwagę na taki drobiazg u jakiejś kobiety, ale to naprawdę było obłędne. Czuł, że zaczyna się trochę zachowywać niczym zadurzony uczniak.

- Pójdę do komnaty i spróbuję zdjąć pierścionek - Hermiona jeszcze raz spojrzała na swoją zaczerwienioną dłoń. Od wielu prób zdjęcia z palca błyskotki, jej skóra dookoła była otarta i lekko napuchnięta.

Draco niemal bez udziału świadomości sięgnął po jej rękę. Jego kciuk musnął lekko kamienie w pierścieniu, a on w duchu przyznał, że naprawdę pasował on do Granger. Chłodny brylant… Intrygujący i niezwykły tak, jak ona. I tak samo piękny.

- Powinnaś zamoczyć dłoń w esencji z szczuroszczeta - powiedział ochryple.

Hermiona opuściła spojrzenie na ich wciąż połączone ręce.

- Ja… - Musiała odchrząknąć, bowiem jej głos również zabrzmiał dziwnie chrypliwie. - Chyba tak właśnie zrobię.

Malfoy uniósł głowę i ich spojrzenia się spotkały. Nadal trzymał jej rękę, zataczając delikatne kręgi wokół pierścionka, łagodząc tym podrażnioną skórę. Stali blisko siebie. A ciepło ich ciał i zapachy przenikały się ze sobą. Draco w tej chwili czuł, że mógłby poświęcić życie na próbę policzenia drobnych piegów na jej uroczym nosku. Była taka śliczna…

- Astoria pewnie już nie może się doczekać, aż odzyska swój pierścionek - wyszeptała, nie odrywając od niego oczu.

- To nie jest…

- Hermiono? - głos Hectora wyrwał ich z tej chwili, niczym uderzenie gromu. Draco puścił jej dłoń i obydwoje gwałtownie odsunęli się od siebie.

- Już wszystko w porządku - odpowiedziała głośno, wyraźnie zmuszając się do uśmiechu.

Draco zacisnął pięść i schował dłoń za plecami. Miał wrażenie, że nadal go mrowiła od samego jej dotyku.

- To dobrze, bo na śmierć się zamartwiałem - Hector, podszedł i ujął ręce Granger, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie. Złożył na obu czułe pocałunki i spojrzał jej w oczy z miną tak obrzydliwie pełną troski, że Draco poczuł, że musi wyjść, zanim zrobi coś głupiego.

- Draco? - zawołała za nim, gdy znalazł się już przy drzwiach.

Spojrzał na nią przez ramię, usiłując ignorować to ciepło w jego piersi, które poczuł na dźwięk tego, jak wypowiedziała jego imię.

- Tak?

- Bardzo dziękuję ci za pomoc.

- Nie ma za co - zdobył się na blady uśmiech. - Jestem pewien, że w podobnej sytuacji zrobiłabyś dla mnie to samo.

Odwrócił się na pięcie i wyszedł, mając tylko nadzieję, że jego kuzyn nie wykorzysta jej rozchwiania po chwili słabości do jakiś swoich niecnych celów.


><<>><


Kolacja była udana, w czym zapewne pomogło parę butelek wina z piwniczki Malfoyów. Jego matka zaprosiła na nią kilku członków miejscowej śmietanki towarzyskiej, którzy byli w podobnym do jej wieku. Draco przez cały wieczór ukradkiem obserwował, jak Hermiona z ożywieniem rozmawia z właścicielem miejscowej księgarni, który opowiadał jej o najlepszych literackich zdobyczach do swojej kolekcji.

Siedzący po jej drugiej stronie Hector, wydawał się nieco naburmuszony z powodu tego, jak mało jej uwagi absorbował tego wieczoru. Draco za to miał o wiele lepszy humor, pomimo nieustannego szczebiotu Astorii, która prawie siłą zajęła przy stole miejsce obok niego.

Z tego, co pokątnie przekazała mu matka, Hermiona zdjęła wreszcie pierścionek i odłożyły go razem na jego miejsce pośród biżuterii i pamiątek po jego prababci. Nie wiedział dlaczego wcale nie ucieszyły go te wieści. Dzisiejszy dzień jasno mu pokazał, że ma problem w tym, by właściwie odnaleźć się w ferworze swoich własnych uczuć.

Musiał coś z tym zrobić. I to najlepiej szybko.


><<>><


Śniadanie zostało podane w formie bufetu, tak by każdy mógł przyjść na nie w swoim czasie, a później udać się do innych zajęć i zaplanowanych atrakcji. Część osób wybierała się dziś na polowanie, ale Draco nie miał specjalnie na to ochoty. Theo stwierdził, że również nie ma dziś na to nastroju, ale Malfoy był prawie pewien, że zrobił to tylko z powodu tego, że Lovegood była znaną obrończynią zwierząt i stanowczo potępiła idee polowań.

Draco nie zdziwił się widząc, że Granger zostaje z przyjaciółką. Zaskoczył go jednak Hector, który mimo wszystko pojechał z Zabinim, Gabrielle, Daphne, Astorią, Pansy oraz Flintem polować na lisy do pobliskich lasów.

On i Theodore w ramach zastępstwa za polowanie, postanowili postrzelać z magicznej strzelby do tarczy. Pogoda zaczynała się powoli psuć, ale jak na razie jeszcze nie padało, więc rozstawili cele w ogrodzie za domem i urządzili sobie konkurs celności.

Zaprosili do rywalizacji Longbottoma, ale odmówił, dotrzymując towarzystwa Granger i Lovegood, które czytały jakieś książki pod zadaszoną altaną, jednocześnie pilnując Falco, który leżąc pod stołem uważnie śledził tor lotu każdego zaczarowanego pocisku.

- Postaraj się zrobić to z gracją - szepnął Theo, gdy Draco ładował swoją strzelbę. - Hermiona zerka tu sponad brzegu swojej książki, średnio co jakieś pięć sekund - zachichotał.

- A ty, jak zamierzasz zaimponować Lovegood? - zapytał z drwiną Malfoy, przykładając strzelbę do ramienia i spoglądając w jej celownik, by sprawdzić czy wszystko jest w porządku, nim odda kolejny strzał.

- Już to zrobiłem, gdy odmówiłem polowania - Nott wypiął dumnie pierś. - A nie było to łatwe, po tych prowokacjach Zabiniego, że nie ustrzeliłbym dziś nawet ślepego zająca!

- Zobaczymy, co Zabb dziś ustrzeli, gdy będzie się przez cały dzień gapił na tyłek Delacour.

Rozpoczęli żartobliwą rywalizację raz, po raz oddając strzały i przekrzykując się, który z nich miał lepsze osiągnięcia.

- Chcesz spróbować Luno? - Theodore uśmiechnął się uroczo do ładnej blondynki, a Draco zrozumiał, że zainteresowanie Notta panną Lovegood, najwyraźniej wciąż wzrastało.

- Spróbuję, jeśli i Hermiona też spróbuje - Luna uśmiechnęła się do przyjaciółki zachęcająco.

- Nie, dziękuję - odpowiedziała szybko Granger, znów chowając nos w książce.

- No dalej, Hermiono! - zachęcał ją Theodore. - To wcale nie takie trudne!

- I tak lepiej sobie odpuszczę - Kobieta posłała im napięty uśmiech, po czym udała, że znów zamierza czytać.

- Tchórzysz Granger? - Draco podszedł bliżej, opierając strzelbę na ramieniu. - Nie spodziewałem się tego po prawdziwej gryfonce i najsłynniejszej bohaterce wojennej.

Widział, jak piękny rumieniec irytacji wypływa na jej twarz, a oczy ciemnieją ze złości. Uwielbiał ją prowokować i przez lata stał się w tym praktycznie mistrzem. Miło było wiedzieć, że pomimo poprawy ich relacji w ostatnich dniach, nadal to potrafił.

Granger zatrzasnęła książkę, po czym wstała i ruszyła w jego stronę z determinacją wypisaną na twarzy. Draco prawie miał nadzieję, że rzuci się na niego, a on szybkim ruchem oprze ją o ścianę dworu i wycałuje z niej całą tę całą złość.

Musiał szybko odpędzić od siebie tę wizję, gdy Hermiona stanęła tuż przed nim.

- Nigdy więcej nie zarzucaj mi tchórzostwa! - syknęła na niego.

- Nie zarzuciłem ci go, tylko spytałem czy masz do niego skłonności - Draco uśmiechnął się do niej bezczelnie, a Granger zmrużyła oczy niczym poirytowany kot.

Wyciągnął do niej swoją strzelbę, a ona praktycznie wyszarpała ją z jego ręki, po czym odwróciła się przodem do tarczy.

Próbowała uchwycić broń odpowiednio, ale Draco od razu zauważył, że źle ułożyła na niej dłonie.

- Pozwól, że ci pomogę - zaoferował.

- Poradzę sobie sama! - wycedziła przez zęby.

- Jak chcesz - Draco ledwo stłumił rozbawienie. - Ale wtedy zrobisz to źle i twoje wyniki będą zdecydowanie… nędzne - zakpił.

Granger zacisnęła usta i spiorunowała go wzrokiem. Po chwili jednak powoli wypuściła powietrze z płuc i wyraźnie zmusiła się do cierpkiego uśmiechu.

- W porządku panie wybitny strzelcu - zakpiła. - Naucz mnie proszę, skoro sądzisz, że potrafisz! - Draco wyczuł, że ewidentnie rzuca mu wyzwanie.

Nie zamierzał jej odmawiać.

Podszedł i stanął tuż za nią, delikatnie trącają czubkiem buta jej kostkę, sugerując, by szerzej rozstawiła nogi.

- Musisz złapać ją inaczej - polecił, przekładając swoje ramiona ponad jej i poprawiając ułożenie broni w jej rękach.

Granger wyglądała na skoncentrowaną, a Draco uświadomił sobie, że jeszcze nigdy w życiu nie był z nią, aż tak blisko. Trzymał ją w swoich ramionach, przyciśniętą całym ciałem do jego torsu, a jego nos praktycznie muskał jej policzek. Zapach jej perfum uderzył w niego z taką siłą, że musiał na chwilę przymknąć oczy, by spróbować odzyskać koncentrację. Była taka ciepła i tak idealnie wpasowała się w jego objęcia, jakby ktoś ukształtował ją specjalnie dla niego.

Cholera! Miał kompletnie przerąbane…

- Co dalej? - spytała cicho, a Draco odchrząknął, zmuszając się do powrotu swojej własnej koncentracji.

- Spójrz przez celownik. Musisz zobaczyć w nim idealnie środek tarczy… Ta strzelba wystrzeliwuje zaklęcia kłujące, ale na polowaniach strzelamy z oszołamiaczy.

- To i tak barbarzyńskie - szepnęła, a Draco nie mógł oderwać wzroku od jej ładnie wykrojonych ust. Jeśli miałoby to sprawić jej radość, mógł w tej chwili przysiąc, że już nigdy więcej w całym swoim życiu, nie strzeli do żadnego zwierzęcia.

- Strzelacie wreszcie czy nie? - zawołał Neville, nie kryjąc, że jest zainteresowany tym, jak im pójdzie.

- Zamknij się Longbottom! - warknął na mężczyznę Malfoy, zły że pośpiesza tę chwilę… Tę, w której bezkarnie mógł trzymać w ramionach Hermionę Granger bez groźby, że go za to przeklnie.

- Pośpieszcie się! Zaraz zacznie padać! - dodała Luna.

Draco powstrzymał kolejne warknięcie i jeszcze raz poprawił ułożenie dłoni Hermiony na strzelbie.

- Widzisz środek tarczy? - wyszeptał.

W odpowiedzi Granger jedynie lekko skinęła.

- Świetnie. Skoncentruj się. Wyobraź sobie tor lotu pocisku. To, jak trafia on w cel… - Draco nadal szeptał, zbliżając swoje usta na tyle, by mogły leciutko musnąć jej ucho.

Nie wiedział czy było to tylko jego wrażenie, czy Granger faktycznie lekko zadrżała. Wreszcie jednak nacisnęła na spust. Pocisk trafił w tarczę, choć było to ledwo jej obrzeże.

- Nieźle, jak na pierwszy raz! - pochwalił ją Theodore.

- Faktycznie nieźle - przyznał Draco, nadal trzymając ją blisko siebie.

- Liczysz na pochwałę dla nauczyciela? - spytała cicho, odwracając głowę tak, że ich nosy niemal otarły się o siebie.

- A nie uważasz, że mu się należy? - Draco nie zamierzał się pierwszy odsunąć.

- Być może… Jeśli się bardziej postara - Granger również nie się nie wycofała.

Ochotą, by ją teraz pocałować prawie go zmiażdżyła.

- Hermiono?

Obydwoje gwałtownie odskoczyli od siebie i spojrzeli na stojącego za nimi Hectora. Rosier miał niezbyt zachęcającą minę, mierząc raz jedno, raz drugie wyczekującym spojrzeniem. Najwyraźniej on i reszta grupy wrócili z polowania, w czasie gdy Draco i Hermiona tego nie zauważyli.

- Hectorze! - Granger ewidentnie zmusiła się do uśmiechu. - Draco właśnie uczył mnie strzelania do tarczy. Muszę przyznać, że to bardzo trudne.

Mężczyzna milczał jeszcze przez chwilę, po czym na jego usta również wypłynął cierpki, sztuczny uśmieszek.

- Faktycznie nie jest to do końca takie łatwe. Jeśli zechcesz, po lunchu dam ci jeszcze kilka lekcji…

- Nie, dziękuję - odpowiedziała od razu, praktycznie wciskając Draco z powrotem jego strzelbę. - Jestem prawie pewna, że tego nie polubię. A teraz wybaczcie proszę, ale mam ochotę na filiżankę herbaty.

Granger odwróciła się i odeszła szybko w stronę wejścia do dworku, a Lovegood zaraz ruszyła w ślad za nią.

Draco nie oglądając się na kuzyna podszedł do stojaka, by rozładować i odłożyć strzelbę. Słyszał, jak reszta grupy, która była na polowaniu, rozsiada się w altanie i opowiada o tym, co udało im się dziś ustrzelić.

- Jak łowy? - spytał, gdy Hector stanął tuż przy nim i sięgnął po magiczne naboje, by pomóc Draco poukładać je w specjalnym pudełku do ich przechowania.

- Chyba nie tak udane, jak twoje - sarknął cierpko Hector.

Draco uniósł głowę i spojrzał prosto w oczy kuzyna.

- Naprawdę jesteś zazdrosny o to, że pokazałem jej jak prawidłowo uchwycić strzelbę? - spytał cicho.

Rosier wziął głęboki oddech.

- Znam cię dobrze Draco - powiedział powoli. - Już w dzieciństwie nie lubiłeś, gdy ktoś ruszał zabawki, które leżały na twoim podwórku.

- Czy ty właśnie określiłeś Hermionę Granger mianem zabawki? - Draco poczuł, że oczy zasłania mu czerwona mgiełka. Jeszcze chwila, a był pewien, że przyłoży kuzynowi tak mocno, że do wieczora go nie ocucą.

- Oczywiście, że nie! - zapienił się Hector. - Mówię tylko, że jeszcze tydzień temu słyszałem tylko opinie o tym, jak ty i ona się nie znosicie… A tu proszę! Wspólna kąpiel w fontannie, zgrabne opanowanie jej ataku paniki, a teraz jeszcze dobrowolnie rezygnujesz ze swojej drugiej ulubionej rozrywki po quidditchu, jaką jest polowanie, by udzielać jej uroczych lekcji strzelectwa!

- Wiesz chociaż, co chcesz mi zasugerować, czy celujesz na oślep, licząc na jakąś moją reakcję? - Draco zmierzył Rosiera twardym spojrzeniem.

- Zapytam tylko raz i proszę cię o szczerą odpowiedź - wyjaśnił Hector. - Czy podoba ci się Hermiona Granger?

Draco czuł, jak serce głucho mu bije, a krew i adrenalina zaczynają szybciej krążyć w żyłach. Naprawdę nie wiedział co ma zrobić i powiedzieć w tej konfrontacji. Nie był jeszcze gotowy na tę rozmowę.

- Pytasz mnie czy moim zdaniem jest atrakcyjna?

- Draco - Hector wyglądał na poirytowanego. - Jesteś ostatnim mężczyzną na ziemi, z którym chciałbym stanąć do rywalizacji o kobietę.

- I słusznie - Draco sam się sobie dziwił, że potrafi w ogóle wydobyć z siebie głos, gdy szczęka tak mocno mu się zaciska.

- Ale dla niej byłbym w stanie to zrobić - Hector dumnie uniósł głowę, a w jego oczach błyszczała determinacja. - Pierwszy raz w życiu poczułem do kogoś tak mocny pociąg i niech mnie przeklnie cała czarna magia świata, jeśli poddam się bez walki. Więc jeśli zaplanowałeś jakieś swoje gierki, mające nas zniechęcić do siebie albo co gorsza wykorzystanie jej i porzucenie, by mnie odstraszyć, to wiedź, że wcześniej obiję ci tę twoją śliczną twarz, nim na to pozwolę!

- Czy ty mi grozisz? - Draco nie mógł wprost uwierzyć, w to co się właśnie działo.

- Ostrzegam. Zostaw Hermionę w spokoju. Nie kłamię, gdy mówię, że mi na niej zależy, więc jeśli tobie nadal zależy na naszej relacji i przyjaźni, zaprzestaniesz tych swoich podchodów, cokolwiek one mają na celu, jasne?

Draco miał wrażenie, że wszystko w nim na chwilę zamiera. Naprawdę bardzo lubił Hectora. Kuzyn i jego rodzina byli dla nich prawdziwym wsparciem, gdy krótko po wojnie i haniebnej śmierci Lucjusza w Azkabanie, on i jego matka zostali całkiem sami, nie mając nic poza swoim majątkiem i niewielkim gronem przyjaciół skompromitowanych w świecie magii w równym stopniu co oni. Dopiero protekcja Rosierów i innych przyjaznych im rodów, pozwoliła nazwisku Malfoy wykopać się z błota. Draco nie mógł o tym zapomnieć.

- Jasne - odpowiedział martwo. - Nie wiem skąd u ciebie pomysł, że mógłbym kiedykolwiek zechcieć w swoim życiu Hermiony Granger.

Hector nagle zamarł, patrząc na coś ponad ramieniem Draco. Blondyn zamknął oczy. Wiedział, co by zobaczył, gdyby się teraz odwrócił.

Miał ochotę przekląć sam siebie.

- Wróciłam po książkę - jej głos brzmiał dziwnie wilgotno, a Draco miał tylko nadzieję, że to nie z powodu zbierających się w jej oczach łez.

Jeszcze nigdy nie nienawidził samego siebie tak bardzo, jak właśnie w tej chwili.

Nie odwrócił się i nie spojrzał na nią. Nie mógł. Po tym co powiedział, już nigdy w życiu nie będzie mógł spojrzeć jej w oczy.

- Przyniósłbym ją dla ciebie - odpowiedział miękko Hector.

- Wiem, dziękuję… Ale chciałam pójść jeszcze trochę poczytać do swojej komnaty - głos Granger teraz zabrzmiał już pewniej. Jakby jakoś pozbierała się w sobie.

- W porządku. Zobaczymy się później - Hector wciąż uśmiechał się z przymusem, a Draco bał się chociaż drgnąć w obawie, że zaraz się rozpadnie.

Nie wiedział czy Granger wzięła książkę i odeszła, bowiem zamiast tego spróbował na nowo skoncentrować się na czyszczeniu broni, którą już przecież raz wyczyścił.

- Widzę, że problem rozwiązał się sam. - W głosie Rosiera brzmiało dużo samozadowolenia.

- Wedle twojego życzenia - Draco poczuł nieodpartą ochotę, by wycelować z tej strzelby prosto w twarz kuzyna.

- Dziękuję - Hector poklepał go przyjacielsko po ramieniu. - Cieszę się, że sprawa pomiędzy nami jest jasna.

- Krystalicznie - Malfoy posłał mu napięte spojrzenie i Hector chyba zrozumiał, że czas się wycofać.

- Przy okazji pozwól mi powiedzieć, że Astoria jest naprawdę urocza. Będzie doskonałą żoną - Rosier uśmiechnął się przymilnie.

- Ja nie wtrącam się w twoje sprawy, a ty w moje! - ostrzegł go Draco.

- Jak sobie życzysz kuzynie - Hector skinął mu lekko głową, po czym odszedł w stronę domu.

Draco oparł dłonie o stanowisko do przygotowania broni i wziął kilka drżących oddechów. Miał wrażenie, że jeszcze chwila i wpadnie w kolejny atak paniki. Dlaczego u diabła czuł się teraz tak, jakby przed chwilą własnoręcznie wyrwał sobie serce?

- Wszystko w porządku? - Theodore stanął tuż przy nim, wyraźnie zaniepokojony.

- Nie wiem - wyszeptał w odpowiedzi Draco. - Nie - dodał po chwili.

- Czy to ma jakiś związek z tym, że gdy Hermiona przyszła do altany po książkę, wyglądała jakby ledwo powstrzymywała łzy?

- Niech to wszystko szlag! - warknął blondyn, uderzając dłońmi w stół. Zaraz później poczuł dziwną słabość w całym ciele więc oparł łokcie o blat i ukrył twarz w dłoniach.

Theodore milczał.

Nie powiedział nic nawet, gdy pierwsze ciężkie krople deszczu uderzyły najpierw o stojak na broń, a później w drżące ramiona Malfoya.

Zaklęcia ochronne nad ogrodem musiały się chwilowo wyczerpać.

Tak jak wiara Draco w to, że jeszcze kiedyś będzie dane mu zaznać prawdziwego szczęścia.

><<>><

No i dwójka za nami 😆

Czy tego się spodziewałyście? 😜

Obyście przynajmniej nie były zawiedzione 😋

Zapraszam jutro na ciąg dalszy! 💖

Buźki 💕