DYLEMATY - Prolog

Dedykacja: Każde słowo tej historii dedykuję wyjątkowej Vera Vero 😊



Betowała: Neska 💚

Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin dla RoxanyGH 💖




><<>><




Draco Malfoy był znudzony. Nie, żeby popołudniowe picie herbaty, kiedykolwiek było rozrywką godną polecenia dla ubarwienia życia. Dziś jednak był wyjątkowo apatyczny i lekko poirytowany, nieustanną paplaniną zebranych przy stole kobiet.

Wciąż i w kółko omawiano tylko jeden temat. Prawo małżeńskie. W osiem lat po wojnie, Brytyjskie Ministerstwo Magii doszło do wniosku, że jego młodzi obywatele dość niechętnie wstępują w związki małżeńskie i płodzą dzieci ku chwale świata magii. Stąd dekret, mający do tego zachęcić - na razie łagodnie - rok czasu od wejścia prawa w życie, do zarejestrowania magicznie potwierdzonych zaręczyn, a potem kolejny rok, by młodzi mogli zorganizować sobie ślub.

Jak dla niego dwa lata, były mnóstwem czasu i nie planował już teraz zastanawiać się, analizować i angażować w wyszukiwanie najlepszej dla siebie opcji na przyszłość. Niemniej jego matka była nieubłagana i od kilkunastu dni ciągle powtarzała mu, że jeśli od razu nie weźmie się do roboty i nie wskaże potencjalnej wybranki, to wszystkie wolne, wartościowe i ładne panny zostaną mu sprzątnięte prosto sprzed nosa.

Od dwóch tygodni nie odbyli normalnej rozmowy, która nie zawierałaby upomnień, napomnień lub długiej listy potencjalnych kandydatek.

Draco starał się nie urazić matki swoją dezaprobatą, ale wiedział, że i tak wyczuła jego sceptycyzm. To pewnie dlatego tak się upierała przy organizacji tego balu. Wraz z innymi damami z towarzystwa, wpadły na pomysł, by zebrać całą śmietankę wolnych czarownic i czarodziejów w jednym miejscu, na noc w towarzystwie tańca, zabawy i najlepszego alkoholu, licząc przy tym, że kilkoro z nich pozna tam swoje przyszłe szczęśliwe połówki.

Ostatecznie postanowił, że i on spróbuje. Miał już co prawda w głowie jakiś mglisty plan, ale stwierdził, że dopiero po balu rozmówi się na ten temat ze swoją matką. Nim to jednak nastąpi, musiał wypić jeszcze niezliczoną ilość herbat i wysłuchać niezliczonej ilości plotek dam z towarzystwa. Nudy na pograniczu tortur.

- Miło jest mi powiedzieć - mówiła Narcyza tonem doskonałej organizatorki. - Że wszyscy znaczący w społeczeństwie - czarownice i czarodzieje stanu wolnego - zgodzili się wziąć udział w naszym balu!

- Nic dziwnego - mruknął siedzący obok Draco - Theodore Nott. - Tonący brzytwy się chwyta.

Draco parsknął w swoją herbatę, szybko maskując swój wybuch wesołości udawanym atakiem kaszlu, pod przenikliwym spojrzeniem matki.

- Mamy ponadto przyjemność ogłosić, że kilka szanownych rodzin z Francji, Włoch oraz Stanów Zjednoczonych również postanowiło przysłać tu swoich wolnych dziedziców i dziedziczki, by skorzystali z tej okazji. Miejmy nadzieję, że zaowocuje to kilkoma międzynarodowymi zaręczynami. Czyż to nie byłoby cudowne?

- Cudowne, jak całodniowa lekcja historii magii z Binsem - mruknął znów Theo.

- Nie bądź taki zblazowany - Draco posłał mu krzywy uśmieszek. - Skąd wiesz, że jakaś gorąca Włoszka nie skradnie w mig twojego zimnego serca?

Theo wywrócił oczami i westchnął ciężko.

- Nie zrobi tego, bo moje serce dawno zostało zajęte. Kocham całym sobą najlepszą osobę na świecie, jaką znam.

- Dzięki Theo, ale niestety nie mogę tego odwzajemnić - Draco wyszczerzył się do przyjaciela.

- Mam nadzieję, że nie zdruzgotam twoich nadziei, ale to nie ty. To ja. Tylko doskonałość może pokochać inną doskonałość, a że jest tylko jedna… - Theo przebiegł palcami po swoim policzku, jakby nie mógł nacieszyć się własnym dotykiem, a Draco znów parsknął śmiechem.

W głębi duszy miał jednak nadzieję, że jego przyjaciel wcale nie pozostanie na zawsze w takim przekonaniu. Życzył mu szczęścia, bowiem Theodore był naprawdę dobrym i wartościowym człowiekiem. Może wcale ten bal, nie będzie takim do końca złym pomysłem?

- Draco - matka zwróciła się bezpośrednio do niego.

- Tak matko? – odpowiedział, siadając prosto pod jej uważnym spojrzeniem.

- Ucieszy cię zapewne, że Hector postanowił również wziąć udział w przyjęciu - Narcyza uśmiechnęła się ciepło, na wspomnienie o swoim ulubionym krewniaku zza oceanu. - Postanowił poszukać żony w Anglii i osiedlić się u nas na stałe.

- Naprawdę? Wspaniałe wieści! - Draco szczerze ucieszył się z tych nowin. Bardzo lubił swojego kuzyna, z którym od kilku lat utrzymywał częsty kontakt, choć tamten mieszkał od urodzenia w USA.

- Hector Rosier ma zamieszkać w Anglii? - Chciał upewnić się Theodore. - Fajna sprawa!

Draco musiał zgodzić się z przyjacielem. Hector zawsze był duszą towarzystwa. Przystojny, zabawny, czarujący dla dam, inteligentny i powszechnie lubiany. Draco nie miał wątpliwości, że wszystkie brytyjskie piękności rzucą mu się do stóp. Miał tylko nadzieję, że Torr - jak zwali go przyjaciele, wybierze tę właściwą.

- Kiedy przyjeżdża? - spytał Draco matkę.

- Na dzień przed balem. Na razie zatrzyma się we dworze, nim jego plany się do końca nie skrystalizują - zapowiedziała.

- Doskonale - Draco uśmiechnął się pogodnie. Już się nie mógł doczekać rozmowy z kuzynem. Choć wychowywali się w różnych środowiskach, a w dzieciństwie wpojono im różne wizje świata, od kiedy po wojnie ich rodziny na nowo zacieśniły kontakt, Draco i Hector dogadywali się niczym bracia, zawsze mogąc na sobie nawzajem polegać. I obaj wiedzieli, że nic tego między nimi nie zmieni.

><<>><


Draco wszedł do saloniku, odruchowo poprawiając wytworną muszkę pod swoją szyją - ostatni krzyk magicznej mody. Przyjęcie miało zacząć się za trzy kwadranse, a on umówił się z Hectorem, Theo, Marcusem oraz Blaisem na kieliszek czegoś mocniejszego - na rozgrzanie i poprawę humoru.

Hector i Theodore już na niego czekali, siedząc w fotelach przy kominku. Pozostała dwójka miała wkrótce do nich dołączyć.

- Jak tam oślizłe gumochłony? Gotowi oczarować wszystkie piękne damy? - zażartował blondyn na powitanie.

- Zapewne bardziej niż ty, łuskowaty potworze - przywitał go Hector, wstając ze swojego miejsca.

Uśmiechnął się przekornie, podchodząc by uścisnąć dłoń kuzyna. I choć wczoraj zjedli razem z jego matką powitalną kolację, Malfoy nadal czuł tę samą radość, widząc Hectora w swoim rodzinnym domu.

Po przywitaniu obu mężczyzn, Draco podszedł do barku, by uraczyć się drinkiem, zauważając że jego kuzyn i przyjaciel obsłużyli się już sami. Nim skończył napełniać kryształową szklaneczkę - najlepszą, ognistą whisky, do sali weszli pozostali dwaj goście.

- Dobry wieczór miłym panom i tobie Malfoy - przywitał go Blaise Zabini.

- Zabawne - Draco skrzywił się do kumpla. - A poza tym witaliśmy się dziś rano w biurze.

- Pracujecie nawet w soboty? - zdziwił się Hector, podchodząc do barku po dolewkę.

- Musiałem podrzucić tam pewne dokumenty, a Zabini jak zwykle zawalił sprawę i musiał nadrabiać na ostatni moment papiery - przyciął mu Draco.

Obaj pracowali jako prawnicy Ministerstwa Magii i dzielili ze sobą biuro. Nie przeszkadzało im to jednak, bowiem jeszcze od czasów Hogwartu dość dobrze się dogadywali.

- Jak tam nerwy? - spytał wszystkich Marcus Flint - Kolejny prawnik ministerstwa, z którym Draco i Zabini również się kumplowali.

- Nie najgorzej - przyznał Theodore. - Moja macocha jest pewna, że gdy tylko zobaczę swoją idealną narzeczoną, to poczuję w środku jakąś tam ekscytację. Oby tak było, bo jak na razie, jedyne co czuję, to tylko dużo taniej wody kolońskiej, z którą chyba nieco przesadziliście panowie - Theo wzniósł swoją szklaneczkę w ich stronę w geście toastu.

- Taniej? - zdenerwował się Blaise. - Moja woda kolońska kosztuje więcej niż czynsz w tym twoim miko-apartamencie w centrum!

- Przynajmniej nie mieszkam tam nadal z matką - Theo wymownie popatrzył na swoje paznokcie, jakby wcale nie planował właśnie obrazić Zabiniego.

- Ty…!

- Nie drapcie się panienki - uciszył ich Marcus. - Zaraz będziemy musieli udawać czarujących i pewnych siebie dżentelmenów.

- Mów za siebie - Hector uśmiechnął się bezczelnie. - Ja jestem czarujący i pewny siebie, a do tego dzięki niebiosom - przystojny.

Draco parsknął śmiechem. Jego kuzyn nie skłamał - naprawdę był przystojny. Wysoki, dobrze zbudowany, o jasnej karnacji, ciemnobrązowych włosach i niespotykanie zielonych oczach. Wzbudzał pociąg u wielu kobiet.

- Jestem pewien Rosier, że to ta twoja skromność powali wszystkie damy na kolana - zażartował Theo.

- Zapewniam, że tak właśnie będzie przyjacielu - Hector skończył swojego drinka jednym łykiem i wszyscy inni, zgromadzeni w pokoju mężczyźni poszli w jego ślady.

- Moja matka wymyśliła, że jeśli na początku przyjęcia ulokujemy się przy schodach, będziemy jako pierwsi widzieć, jak wszystkie panny wkraczają do dworu - poinformował ich Blaise. - Proponuję byśmy stanęli tam razem, a każdy z nas wybierze jedną, której się pójdzie przedstawić i zaproponować jej swoją asystę. Jeśli coś nie wypali, zaczniemy się mieszać z pozostałą częścią tłumu.

- To brzmi, jak plan - pochwalił Theodore. - Macie już kogoś konkretnego na myśli?

- Daphne Greengrass - wypalił od razu Marcus.

Theo, Draco i Blaise pokiwali głowami ze zrozumieniem. Starsza z sióstr Greengrass była ładna i niegłupia, a Marcus i ona współpracowali razem w Departamencie Sprawiedliwości, gdzie Daph była asystentką sędziego.

- Jest twoja - zgodził się Blaise. - Draco?

- Jej siostra Astoria - odpowiedział płynnie.

- Nie wiedziałem kuzynie, że masz już kogoś na oku - Hector uśmiechnął się do niego przekornie.

- Na razie to tylko luźna myśl - wyjaśnił Draco. Prawdą jednak było, że żadna inna sensowna kandydatka nie zaprzątała jego uwagi. Astoria była piękna, słodka, niewinna i równie inteligentna, co jej siostra. Nadawałaby się na wierną i oddaną żonę dziedzica nazwiska, i majątku Malfoyów. I choć od dawna nie hołdował tym poglądom - jej czysta krew była dodatkowym bonusem.

- Asti umrze z zachwytu. Podkochuje się w tobie od kiedy skończyła z dwanaście lat - zaśmiał się Theo.

Draco wywrócił oczami. Wiedział o tym. Wszyscy wiedzieli. To w sumie wiele ułatwiało. Nie będzie musiał się nawet specjalnie starać, by zdobyć jej aprobatę.

- Blaise, a ty? Masz kogoś na oku? - spytał Nott.

- Zastanawiałem się nad młodszą z sióstr Delacour… - przyznał.

- Ach tak! Piękna Gabrielle - przypomniał sobie Hector, który znał tę rodzinę przez swoje koneksje we Francji.

- Czyli tylko my idziemy na żywioł? - Nott spojrzał na Hectora, wymownie poruszając brwiami.

- Na to wygląda - roześmiał się Rosier.

Rozległ się dźwięk gongu. To oznaczało, że czas udać się na dół i zacząć witać gości.

Wszyscy po kolei, odłożyli puste szklaneczki i poklepując się nawzajem - w ramach pokrzepienia - po plecach, razem ruszyli ku przeznaczeniu.


><<>><

Oto i jest prolog! 😁

Domyślam się, że niewiele jeszcze po nim wiadomo, albo może dla wszystkich już wszystko jest jasne 😈 W każdym razie mam nadzieję, że spodoba się Wam sam klimat tej historii, bo to głównie z tego powodu ona powstała.

Oczywiście serdecznie zapraszam na Pierwszy rozdział już jutro 😘

Oficjalnie kolejny mini-maraton właśnie wystartował 😌

Buziaki i dobrej nocy 💜

Venetiia.