Teraz nie mów żegnaj...! - EPILOG

Dedykacja: Dla Wszystkich - za wszystko! 💞 😘

Podziękowania za pomoc dla Igi 💚







💞💞💞



2 lata później



To był festiwal nerwów i rzucania urażonych spojrzeń, ale Ginny wreszcie postawiła na swoim. Ślub nie obył się ani w Norze – jak chciała tego jej matka, ani we Włoszech – jak chciała tego teściowa. Ona i Blaise razem zdecydowali, że pobiorą się w niewielkim kościółku w Hogsmeade, a wesele urządzą we własny ogrodzie – który, choć nie tak imponujący jak ten w rezydencji Malfoyów – był wystarczający dla stu ich najbliższych, członków rodziny, przyjaciół i gości.

Kolejną linią spięcia był stary diadem ślubny ciotki Muriel. Ginny za nic nie chciała zakładać go po raz drugi, pamiętając jak niewygodny był na jej ślubie z Potterem, ale Molly wciąż nalegała, że to rodzinna tradycja.

Hermiona jako druhna honorowa, robiła co mogła, by przekonać matkę Ginny do zmiany zdania i zaprzestania wywoływania niepotrzebnych spięć o takie błahostki, ale sprawa była trudna. W końcu jednak wpadła na prosty, choć genialny pomysł – poprosiła Molly o pomoc w wyborze nowej tiary ślubnej, która mogłaby stać się kolejnym rodzinnym artefaktem, z którego mogłyby korzystać przyszłe córki Weasleyów i Zabinich, bez konieczności łaszenia się do starej, zgryźliwej ciotki z prośbą o jej diadem. I choć Molly wciąż kręciła trochę nosem na ten pomysł, Hermiona sprytnie skorzystała z broni ostatecznej – zapowiedziała oficjalnie, że będzie to specjalny prezent dla cioci Ginny od jej ukochanego chrześniaka – Lynxa.

Nikt – nawet matriarcha rodziny Weasley nie była w stanie oprzeć się tym przenikliwym jasnym oczkom i uroczym blond loczkom, oraz oczywiście słynnemu uśmieszkowi Malfoyów. I tym sposobem sprawa została szybko przesądzona.

Hermiona patrząc na swojego syna nie miała żadnych wątpliwości, że tak bardzo wdał się on w ojca, że z pewnością zostanie kiedyś kolejnym księciem Slytherinu – zwłaszcza, że przyszedł na świat dokładnie, w dniu urodzin Draco. Od tamtej pory, jej mąż zawsze powtarzał jej, że dała mu najcudowniejszy, możliwy prezent, którego nic, nigdy nie będzie w stanie przebić.

Innych spięć w sprawie wielkiego ślubu państwa Zabinich było o wiele więcej, ale starano się je pokonywać jeden po drugim. Najważniejszym było to, że w dniu ślubu, Ginny i Blaise byli cholernie szczęśliwi. Żadne z nich nie miało wątpliwości, że to małżeństwo będzie inne od ich poprzednich. Po ponad dwóch latach zaręczyn i wspólnego życia, ten następny krok tylko umocnił ich prawdziwą i szczerą miłość.

Pogoda w dniu ślubu była piękna i słoneczna, a ogród za sprawą dekoracji przygotowanych przez firmę Astorii i Nevilla, wyglądał niczym z bajki. Hermiona od rana miała wiele rzeczy do załatwienia, podobnie jak Draco – który był pierwszym drużbą pana młodego. Mogli jednak spokojnie zostawić swojego syna pod opieką Lucjusza i jego żony Józefiny, którzy wprost ubóstwiali swojego wnuka, nie mniej niż rodzice Hermiony, którzy niestety nie mogli wziąć udział w uroczystości z powodów swoich zobowiązań zawodowych w Australii.

Ginny zdecydowała się na pięć druhen. Były to: Hermiona, Luna, Pansy, Astoria i Eva. Nie poprosiła do tej roli żadnej innej swojej szwagierki, bowiem nie uznała tego za konieczne – Pansy miała reprezentować je wszystkie. Ślub jej i Rona, odbył się przed trzema miesiącami na Narodowym Stadionie Quidditcha, a ceremonie poprowadził sam sędzia Hassan Mustafa.

Molly trochę kręciła nosem, że Gin nie chciała poprosić Fleur, Audrey czy Ariel – drugiej żony Georga – o zostanie jej druhnami, ale to była kolejna linia, której Ruda nie pozwoliła przekroczyć swojej matce. Podobnie zresztą jak teściowej – która w roli druhem widziała całe rzesze włoskich kuzynek Zabiniego.

Blaise zdecydował się na pięciu drużbów, którymi byli Draco, Theodore, Neville, Ron i Anthony. Wszystkie pary ich najbliższych przyjaciół, przeszły przed nimi do ołtarza, nim ustawili się po dwóch jego stronach, by być świadkami ich przyrzeczenia.

Artur prowadzący córkę po czerwonym dywanie, był wyraźnie dumny i wzruszony, a Molly szlochała głośno w swoją chusteczkę, ignorując pełne dezaprobaty spojrzenia stojącej obok niej matki Zabiniego, która akurat chwilowo nie miała kolejnego męża i była obecna na weselu sama.

Ginny wybrała dla siebie przepiękną suknie w stylu boho z koronkowym dekoltem, która sprawiała, że wyglądała niczym zwiewna nimfa woda. Jej rude loki zostały na wpół podpięte, a tiara dodawała jej elegancji i sprawiała, że Tilly, Victoire, Molly i mała Freda – córka Georga i jego byłej żony Marietty – ciągle szeptały o tym, że ich ciocia wygląda jak księżniczka.

Hermiona z czułością patrzyła, jak Lynx siedzący na kolanach dziadka Lucjusza, oklaskuje swymi pulchnymi łapkami swoich ciocię i wujka, którzy całowali się po raz pierwszy jako mąż i żona, zaraz po tym, jak Kingsley – ich mistrz ceremonii im na to pozwolił.

Nie mogło być piękniejszego widoku niż dwójka zakochanych w sobie ludzi, która połączyła ze sobą na zawsze swoje życia. Patrząc na Ginny i Zabba, bujających się powoli w rytm muzyki, wtulonych w swoje ramiona i szepczących sobie wzajemne zapewnienia o swoich uczuciach, nie można byłoby wskazać czystszego i głębszego obrazu prawdziwej miłości.




💞💞💞




Luna nie mogła przestać się uśmiechać obserwując swoich przyjaciół. Siedzący na jej kolanach Tobby, właśnie zmiatał z talerza ostatnie okruchy tortu, a Tilly i Theo Junior, biegali wraz z resztą dzieci wokół specjalnie zaczarowanego, dmuchanego zamku.

- Tobias, a może dołączysz do zabawy z resztą dzieciaków? Wujek Anthony i ciocia Eva cię tam zaprowadzą – zaproponował Theo.

- Chcę zostać z mamą! – zawołał z oburzeniem szkrab.

- Chodź byku – Anthony wyszczerzył się do malucha. – Jak mama i tata nie będą patrzeć, dostaniesz ode mnie kolejny kawałek tortu!

- Super! – wykrzyknął Tobby i bez oglądania się za siebie złapał Evę i Anthony’ego za ręce i pozwolił się im odprowadzić.

- Dlaczego go odsyłasz? – Luna spojrzała ze zdziwieniem na Theo.

- Bo chciałbym zabrać cię na mały spacer – Nott uśmiechnął się do niej, wyciągając dłoń i czekając, aż Luna ją ujmie.

Nie miała nic przeciwko i z uśmiechem pozwoliła Theodorowi poprowadzić się w stronę tylnej bramy. Szli razem, wesoło gawędząc o weselu i niektórych gościach, aż niepostrzeżenie weszli, aż na teren Hogwartu. Jako że trwały wakacje, osłony przy bramie były wyłączone, a sama pani dyrektor McGonagall – bawiąca się obecnie na weselu – nie miała nic przeciwko temu, by goście trochę pospacerowali po całym terenie.

Wreszcie doszli do skały, przy której Luna lubiła spędzać poranki w czasie odbudowy Hogwartu, gdy przychodziła tu dokarmiać Wielką Kałamarnicę.

- Lubię ten widok – przyznała z uśmiechem.

- Ja też – odpowiedział Theo, patrząc prosto na nią.

Uśmiechnęła się i wtuliła w jego ramię. Byli bardzo szczęśliwi przez ostatnie dwa lata, tworząc prawdziwy i zgrany dom dla dzieciaków. Tilly i Junior poznali prawdę o historii Tammy, ale choć początkowo było im smutno, wkrótce potem obydwoje spontanicznie zaczęli nazywać Lunę mamą, podobnie jak Tobias, którego tak brzmiało pierwsze słowo.

- Od dawna chciałem ci coś pokazać – Theodore wyjął różdżkę i machnął nią krótko, a w jego dłoniach pojawiła się skórzana teczka.

- Co to? – zapytała zdzwiona.

- Sama zobacz. Luna Lovegood – wyszeptał, a zatrzask kliknął i pozwolił jej zajrzeć do środka.

Luna z szeroko otwartymi oczami patrzyła na szkice jej samej, w tym samym miejscu – zrobione zapewne wiele lat temu. Przeczytała pobieżnie wiersze, które dla niej napisał i kopię listu, który jej dał na peronie po powrocie z odbudowy.

- To… Naprawdę wspaniałe! I zachowałeś to przez te wszystkie lata? – spytała ze wzruszeniem.

- Jakoś nigdy nie mogłem się tego pozbyć – przyznał. – Tak jak nie mogłem wyrwać cię ze swojego serca.

- Och Theo… - Luna odłożyła teczkę na skałę i delikatnie dotknęła policzka swojego ukochanego.

- Wiem, że powinienem to zrobić wcześniej i wierz mi, chciałem – najlepiej zaraz po tym, jak wróciliśmy z Tobbiasem z USA. Ale wiedziałem, że muszę dać ci czas, byś była pewna, że właśnie tego wszystkiego chcesz w swoim życiu. Całego pakietu Nottów – Theodore uśmiechnął się do niej, po czym przyklęknął na jedno kolano, sięgając do wewnętrznej kieszeni swojej marynarki.

Luna zamarła, patrząc jak ujmuje jej dłoń i spogląda jej głęboko w oczy.

- Luno Lovegood, jesteś najbardziej niesamowitą kobietą na świecie. Jesteś piękna, mądra, słodka i nieskończenie dobra i kocham cię tak bardzo, że nie potrafię sobie wyobrazić, by można było kochać bardziej. Jesteś cudowną matką dla naszych dzieci, wspaniałą przyjaciółką i najlepszym co tylko mogło spotkać moją rodzinę. Czy uczynisz mi ten zaszczyt i wyjdziesz za mnie, dołączając do naszej rodziny jako oficjalna pani Nott? – zapytał z uśmiechem, choć jego oczy trochę błyszczały ze wzruszenia, a głos lekko się łamał.

- O Merlinie! Tak! Oczywiście, że tak! – Wykrzyknęła, czując jak łzy spływając jej po policzkach.

Theodore roześmiał się, wyraźnie szczęśliwy i otworzył pudełko, by pokazać jej pierścień, który Ginny i Hermiona pomogły mu dla niej wybrać. Piękny brylant w kształcie róży w otoczeniu szafirowych płatków.

Wsunął pierścionek na drobną dłoń blondynki, po czym wreszcie się podniósł, by móc uściskać i ucałować narzeczoną. Wszystko wskazywało na to, że wkrótce odbędzie się kolejny ślub.



💞💞💞




- Tak! Ona powiedziała mu tak! – Hermiona podskoczyła w miejscu i zaklaskała z radości, oddając Draco lornetkę.

- A niby co innego miałaby mu powiedzieć? – Draco zachichotał, spoglądając z oddali na całującą się właśnie parę. – Jeśli nawet nie chciałaby go poślubić, to tak bardzo kocha dzieci, że nigdy by od nich nie odeszła.

- Przestań! Luna bardzo kocha Theodora! – Hermiona usiłowała odebrać mężowi lornetkę, ale ten odtrącił jej rękę.

- Czekaj, chcę zobaczyć, czy zrobią coś więcej poza całowaniem się!

- Jesteś okropny! – skarciła go, wyrywając lornetkę z jego ręki i odkładając ją na bok. – McGonagall pozwoliłam nam tu wejść, by móc zobaczyć zaręczyny i trochę powspominać, a nie…

- A nie co? – Draco nagle złapał ją w talii i mocno przyciągnął do siebie.

- Nawet o tym nie myśl… - zamruczała, gdy jego usta zaczęły skubać czule jej szyję.

Objęła go ramionami i poddała się tej przyjemnej fali ciepła, którą zawsze czuła, będąc w jego ramionach.

- Nic nie poradzę na to, że wieża astronomiczna tak na mnie działa – Draco szybkim ruchem poprowadził ją pod ścianę, opierając ją o nią i całując namiętnie.

- Musimy wracać na wesele. Lynx będzie na nas czekał – jęknęła, gdy Draco szybko podciągnął jej ciemnozieloną, satynową suknię, sunąc palcami po koronkowym zakończeniu jej pończoch.

- Dziadkowie się nim zajmują. Nic mu nie będzie.

Zaczęli się namiętnie całować, a Draco delikatnie odsunął brzeg jej bielizny, by dotknąć jej tam, gdzie najbardziej to lubiła.

- Wciąż jesteś taki niepoprawny – wydyszała, gdy jego palce zaczęły masować jej kobiecość.

- I za to właśnie mnie kochasz, promyczku – wyszeptał namiętnie i jęknął jej do ucha, gdy dotknęła jego napiętej męskości przez materiał eleganckich spodni.

- Musimy się pośpieszyć – poprosiła, odwracając się i opierając o ścianę.

Draco nie zamierzał się z nią sprzeczać. To miał być szybki, intensywny i gorący seks, ale taki też bardzo lubili. Doskonale wiedział, że wieczorem w zaciszu własnej sypialni, będą mogli kochać się powoli i bardzo namiętnie, mając na to nieograniczony czas.

- Pamiętasz? Przed laty, za każdym razem, gdy brałem cię przy tej ścianie, powtarzałem ci, że jesteś od teraz moja – szeptał, rozpinając pośpiesznie swój pasek.

- A ja powtarzałam ci, że to prawda. Byłam. Jestem.

- I zawsze będziesz! – Draco szybkim ruchem zsunął z niej majtki, tak by oparły się na jej udach.

- Będę – Hermiona zajęczała gardłowo, czując go tak blisko siebie. – Na zawsze.

Draco szarpnął biodrami i znalazł się w obłędnie mokrym, ciepłym i ciasnym wnętrzu swojej ukochanej żony… I już po krótkiej chwili, wszystko pochłonął żar ich namiętności.

Po wszystkim siedzieli oparci o ścianę. Hermiona wtulała się w jego ramiona, obserwując jak słońce zaczyna powoli zachodzić.

- Musimy tu kiedyś przyjść na wschód słońca – zaproponowała.

- Pewnie. Moglibyśmy też wznowić tradycję i zacząć oglądać wschody na naszym tarasie na dachu – przypomniał jej z uśmiechem.

- W sumie to fajny pomysł. Może moglibyśmy też kiedyś wciągnąć w to dzieci.

- Dzieci? – Draco spojrzał jej w oczy, wyraźnie zaskoczony.

Hermiona przygryzła wargę, a zaraz później uśmiechnęła się do niego.

- Ósmy tydzień. Uzdrowiciel to wczoraj potwierdził.

- O Salazarze! Promyczku! – sapnął, wyraźnie poruszony. – A myślałem, że jesteś taka zmęczona z powodu przygotowań do ślubu Zabinich! – Draco całował ją wszędzie tam, gdzie obecnie jego usta potrafiły dosięgnąć, wyraźnie przeszczęśliwy.

- Ja też, ale Józefina w czasie ostatnich zakupów stwierdziła, że może powinnam zrobić test ciążowy. Szkolenie na magomedyka wyraźnie było właściwą dla niej drogą. Jest w tym świetna – Hermiona zachichotała, przeczesując palcami jego miękkie włosy.

- Na pewno, patrząc na to jak sprawnie przywróciła ojca do zdrowia – Draco również się roześmiał. – Jestem taki szczęśliwy moja wiedźmo! Cudownie, że Lynx wkrótce zostanie starszym bratem.

- A Luna i Theodore w prezencie zaręczynowym dostaną od nas chrześniaka – Hermiona nie mogła przestać się uśmiechać. Ona również była teraz obłędnie szczęśliwa.

- Mam nadzieję, że to będzie córka – wyszeptał Draco, mocno przytulając żonę do siebie.

- Ja też… Ale zobaczymy. Najważniejsze żebyśmy wszyscy byli zdrowi i szczęśliwi tak, jak dziś.

- Tak jak dziś. Już na zawsze.

- Na zawsze.



💞💞💞




10 lat później



- Ustawcie się w szeregu!

- Nadal nie wiem kto…

- Zamknij się! Raz, raz! W szeregu zbiórka!

- Właśnie! Kto wybrał cię na trenera, co? – Jedenastoletni blondyn zmierzył ją swymi srebrno-niebieskimi oczami, wyrażającą swój sprzeciw.

- Zapewniam cię, że nie byłem to ja! – Theodore Junior skrzywił się do siostry.

- Jestem najstarsza, więc to logiczne, że to ja będę waszym trenerem! – Tilly przerzuciła kaskadę swych długich włosów przez ramię. – A poza tym gram w szkolnej drużynie i najlepiej z was znam się na Quidditchu!

- Też będziemy kiedyś w drużynie! – bliźniaki – Gary i Zana powiedzieli to nieomal jednocześnie.

- Na pewno nie tak szybko jak ja! – Lynx wyszczerzył swe białe zęby w szerokim uśmiechu.

- Ja też będę grać! Mama mówi, że wujek Harry był kiedyś szukającym w Gryffindorze i ja też będę! – zawołała mała szatynka o kręconych włosach i szarych oczach.

- Dlaczego los mnie pokarał siostrą, która chce być w Gryffindorze? – marudził Lynx. – Malfoyowie od zawsze są w Slytherinie!

- A co ci się nie podoba w Gryffindorze? Jest super! – oburzył się Tobbias, kładąc dłoń na ramieniu swojej kuzynki Lyry, która właśnie nadąsała się na swojego brata. – Wygraliśmy z wami puchar domów w ubiegłym roku!

- Dowiesz się co jest nie tak, jak twoja mająca wkrótce się urodzić siostra Nott, kiedyś zapragnie zostać Puchonką! – skarcił go Lynx.

- Mam starszą w Ravenclawie i z miejsca zamieniłbym się na twoją! – zawołał Tobias.

- Dość! Zamknąć się! Nie możemy tracić czasu na rozmowy, kiedy za dwa tygodnie mamy przed sobą nasz pierwszy mecz!

- Mecz? – pisnęła Lyra. – A z kim zagramy?

- Z Łasicami z Nory – zawołał wesoło Junior.

- Hej! To nasi kuzyni! – zaprotestowały zgodnie bliźniaki. – I wcale nie nazywają się „Łasice z Nory!”.

- Nie? A mój tata mówił, że właśnie dokładnie tak! – zaśmiała się Lyra.

- Twój tata nie lubi ich drużyny, dlatego, że wujek George kupił im wszystkim ostatnio nowe miotły – oskarżyła Zana.

- My też dostaniemy nowe miotły, jak tata wreszcie przegada mamę, że to nie jest rozpieszczanie! – zawołała Lyra.

- Musimy jakoś zadziałać w tej kwestii – zgodziła się Tilly. – Chyba pogadam z ciotką Hermioną. Może uda mi się ją przekonać, że to wcale nie jest zbędne.

- Wyślijcie do niej małego Tonny’ego Goldsteina. Wiecie, że to jej najmłodszy chrześniak i jak na razie niczego nie umie mu odmówić – podpowiedział Lynx.

- Tak będzie do czasu, aż ciocia Luna nie urodzi – zachichotała Lyra. – Wtedy mama będzie miała nową chrześnicę. Już wybiera dla niej te wszystkie słodkie sukienki…

- Ty jednak masz gorzej stary – Lynx poklepał Tobiasa po plecach. – Starsza siostra, starszy brat i jeszcze wkrótce młodsza siostra, przerąbane.

- Lynx! Powiedziałeś brzydkie słowo! Powiem mamie! Musisz wrzucić sykla do słoika przewinień!

- Zamknij się mała skarżypyto!

Rozległ się głośny gwizd.

- Cisza! – zarządziła Tilly, gdy jej drużyna wreszcie raczyła na nią spojrzeć. – Jak mówiłam, za dwa tygodnie w sobotę, rozgrywamy swój pierwszy mecz. Naszymi przeciwnikami będzie drużyna "Fajerwerki Weasleya z Ottery"!

- Głupia nazwa – burknął pod nosem Lynx.

- Ale mają fajne stroje. Ciocia Pansy im zaprojektowała – wspomniał Gary.

- Nasze będą jeszcze lepsze! Ciocia Eva już się tym dla nas zajęła – Tilly uśmiechnęła się triumfująco.

- Lepiej sprawdźmy ich skład i kto będzie tam najgroźniejszy – zaproponował Junior.

- Ich trenerką jest Victoire Weasley. Ta głupia gryfonica – narzekała Tilly.

- Hej! To też jest nasza kuzynka! – zawołały znów zgodnie bliźniaki.

- Zabini! – warknął Lynx. – Czy wy chcecie grać w naszej drużynie, czy jednak wolicie iść do tych łasic? Bo mamy innych chętnych na wasze miejsca!

- Nie! – zawołała Zana. – Chcemy być z wami. My też chcemy być Smokami!

- Dobrze – przerwała znów Tilly. – Skład naszych przeciwników to: Na obronie Robin Parkinson-Weasley, na ataku jego brat Rodney. Kolejnych dwóch atakujących to Freda i jej przyrodni brat Heron Weasleyowie.

- Tata twierdzi, że wasz wujek nazwał swojego syna Heron, bo wciąż tęskni za naszą mamą – wtrącił z pogardliwym uśmieszkiem Lynx.

- Niewykluczone – zgodził się Gary. – Wujek George zawsze nas pyta o ciocię Hermionę.

- I o jej męża – oślizłego węża – dodała Zana.

- Hej! Nasz tata nie jest wężem! On też jest Smokiem! – oburzyła się Lyra.

- Jasne, jasne Lyra, ale teraz cicho! – skarciła ją Tilly. – Teraz dalej. Ich pałkarze to Molly, która ledwo wie, jak złapać miotłę i Dominique, która boi, że złamie paznokieć, przy każdym machnięciu pałką.

- Zapominasz jednak o ich tajnej broni – skrzywił się Junior. – Heo James Chang-Potter.

- Plotki o tym jakim jest świetnym szukającym rozsiewają zapewne same łasice – skrzywił się Lynx. – Widziałem go na lekcjach latania w Hogwarcie i wcale nie był w tym taki genialny!

- Ale to syn dwóch najlepszych kiedyś szukających. Będzie w tym dobry – spierał się Junior.

- Nie wychowywali go razem – wtrącił Gary. – W sumie podobno pan Potter nawet na początku nie wiedział o tym, że będzie miał dziecko.

- To prawda – zgodziła się Lyra. – Moja mama jadła z nim ostatnio lunch i słyszałam potem, jak mówiła tacie, że pani Chang próbuje wciąż ograniczać rolę wujka Harry’ego w wychowaniu jego syna.

- Ale on ma teraz nową żonę. Widzieliśmy ją na niedzielnym obiedzie w Norze u babci Molly – wyjaśnił im Gary. – Nazywa się Lisa. Jest bardzo miła. Nawet moja mama stwierdziła, że jest, choć ledwo toleruje pana Pottera, a tata wcale z nim nigdy nie rozmawia.

- My też ją znamy! – zawołała Lyra. – Była z wujkiem Harrym u rodziców na kolacji. Tata trochę kręcił nosem, ale słyszałam, jak mama obiecała mu super prezent wieczorem, jeśli będzie się zachowywał. Jeszcze nie zdołałam zapytać co tak właściwie mu dała…

Tilly chrząknęła głośno.

- Nie pora się teraz tym teraz zajmować.

- I skończ podsłuchiwać rodziców, bo powiem mamie i wtedy całe twoje kieszonkowe wyląduje w słoiku przewinień! – zagroził jej Lynx.

- I kto tu jest skarżypytą? – Lyra pokazała bratu język.

- Po raz ostatni… Zamknąć się! – krzyknęła wyprowadzona z równowagi Tilly.

- Dobra, mów lepiej kto gra na jakiej pozycji – poprosił ją Junior.

- Ty będziesz obrońcą – poinformowała brata. – I kapitanem.

- Hej! – oburzył się Lynx. – To drużyna mojego taty! To ja powinienem być jej kapitanem!

- W sumie ma rację. To drużyna wymyślona przez wujka Draco… - zgodził się Tobias, bardzie po to by dopiec bratu, niż by wesprzeć przyjaciela.

- To będziecie kapitanami razem! To i tak bez znaczenia, bo to ja tu rządzę! – wykrzyknęła Tilly.

Wszyscy zgodnie zamilkli, widząc, że dziewczyna naprawdę jest wkurzona.

- Dalej. Ty Lynx będziesz szukającym…

- Jest! Hura! – Blondyn, aż podskoczył w miejscu pokazując jak wkrótce będzie łapał znicza.

- Zana i Gary, wy zostaniecie pałkarzami.

- I wszystko się zgadza! – bliźniaki przybili sobie piątkę.

- Tobias i Lyra na ataku.

- A ty nie grasz z nami? – zapytała zdziwiona Lyra.

- Oczywiście, że nie. Jestem waszym trenerem. Trenerzy nigdy nie grają w składzie – wyjaśniła wyniośle Tilly. – Ale nie martwcie się, mamy siódmego…

- Gdzie? – zapytała Zana.

- Właśnie tu biegnie – Tilly uśmiechnęła się w stronę nieco pucułowatego dziewięciolatka, który właśnie pędził do nich przez trawnik.

Jego rodzice witali się w tym czasie z siedzącą w ogrodzie resztą. Wszyscy śmiali się i wymieniali ostatnie plotki. Państwo Malfoy, jak przystało na gospodarzy hojnie rozlewali dla wszystkich chłodzące napoje. Ginny Zabini plotkowała z Evą Goldstein na temat zmiany wystroju jej księgarni, a Astoria Longbottom, właśnie dotkała wielkiego brzucha Luny Nott, która wkrótce miała urodzić Theodorowi kolejną córkę.

- Już jestem! Przepraszam, ale mama za długo wybierała buty! – wydyszał niski brunet.

- Cześć Frank – Zana uśmiechnęła się do chłopaka. Wszyscy wiedzieli, że bardzo podoba jej się o rok starszy kolega o ciemnych włosach i ładnych, zielonych oczach – mimo tego, że był trochę niezgrabny i zaokrąglony.

- Skoro wszyscy już jesteśmy, możemy odśpiewać teraz nasz hymn, nim przejdziemy do właściwego treningu – zdecydował Tilly, skutecznie ignorując zgodny jęk niezadowolenia.

- Skoro musimy… - burknął Lynx.

- Na trzy-cztery! – Tilly dyrygowała. – Zaczynamy!

W pięknym hrabstwie Wiltshire

Nad drzew koronami

Siedem Smoków latało w pogodni za kaflami.

Potężne i zwinne oto ich maksyma

Z każdym wygrywają, porażki u nich nie ma.

Quidditch jest ich światem

A niebo jest ich domem.

Przeciwników zmiotą swym smoczym ogonem.

Siedem Smoków z Wiltshire

Bójcie się wrogowie

Wgniotą was w obręcze i dają wam po głowie.

Chcesz z nim się zmierzyć?

No to musisz przegrać!

Siedem Smoków z Wiltshire wszystkim mówi ŻEGNAJ!

Koniec 😊

💞💞💞


Cześć!

Cieszycie się tak, jak ja, że to już koniec? 😁
Mam nadzieję, że tak! 💖
Widziałam, że niektórym z Was za słodko - rozumiem, ale proszę nie narzekać na bóle zębów - ostrzegałam, że to będzie lekkie i słodkie opowiadanie - pomimo mnogości dram - już na samym początku 😉 Zapewniam, że to jedno z ostatnich tych, aż tak słodkich 😎


Jak zawsze, gdy kończę pracę chciałabym podziękować kilku osobom.


Na początek dziękuję Kini - Kindze Maszocie - To opowiadanie przez długi czas powstawało tylko dlatego, że Kinia potrzebowała mieć co czytać do porannej kawy 😂 Tak więc dziękuję jej za to, że wciąż motywowała mnie do pisania 💕


Dziękuję bardzo konsekwentnej w swoich ponagleniach Nesce - za to, że wierciła mi dziurę w brzuchu, bym skończyła wreszcie tę historię, bowiem bez niej zapewne pisałabym ją następne sto lat 😆


Podziękowania kieruję również do drogiej Igi - która nie raz i nie dwa wspomagała mnie przy pracy nad tym tekstem i poświęcała dla niego czas, próbując jakoś posprzątać literówkowy bałagan, jaki robiłam w rozdziałach, które jej wysyłała.


Kochana Polcia91 - dziękuję Ci za motywowanie mnie w duecie z Neską i za każde miłe słowo o tym opowiadaniu 😘

Podziękowanie dla Ann - za jej poetycki wkład i piękny wiersz Theo o Lunie, który dla nas skomponowała! 💟

Serdecznie dziękuję Rosalie - Która wspierała mnie w ostatniej prostej i zawsze chętnie zajmowała się wspomaganiem mnie w pracy nad tym tekstem 💝

Podziękowania dla Weroniki i Anki - które wspomagały mnie opiniami od początku powstawania samego pomysłu na tę historię. 

I jak zawsze dziękuję mojej Oli 🐼 za to, że w moje najgorsze dni i chwile zwątpienia, potrafi wziąć mnie w obroty i sprawić, że znów się śmieje, a motywacja by się nie poddawać, zawsze od razu do mnie wraca 💕😘


Dziękuję Wszystkim Aktywnie Komentującym - To właśnie dla Was powstają wszystkie moje historie i to Wam Wszystkim je tak naprawdę dedykuję, przy każdym jednym słowie, które napiszę. Dziękuję za to, że potraficie to docenić i wciąż jesteście ze mną 😉😘

Obiecuje, że to jeszcze nie ostatnie moje opowiadanie 😈

Wielkie Buziaki i uściski!

Wasza Venetiia.

PS. Scena w epilogu z Siedmioma Smokami z Wiltshire została wymyślona, jak tylko wymyśliłam samą nazwę drużyny 🐉😂

Edit dla wyjaśnienia:

Tilly, Tobias i Theodore Junior Nott - Chyba nie muszę ich przedstawiać 😁
(Luna i Theo wkrótce mieli powitać na świecie wspólną córkę o imieniu Thalia).

Lynx i Lyra Malfoy - Starszy syn i młodsza córka Draco i Hermiony. 

Zana i Gary Zabini - bliźniaki Ginny i Zabiniego - trzy miesiące młodsze od Lyry.

Frank Longbottom - Syn Nevilla i Astorii. 

Freda Weasley - Córka Georga i Marietty.
Heron Weasley - Syn Georga i jego drugiej żony Ariel.

Anthony Goldstein Junior - syn Anthony'ego i Evy Goldsteinów. 

Robin i Rodney Parkinson - Weasley - synowie Pansy i Rona - Robin jest starszy o rok od Rodneya.
Heo James Chang-Potter - syn Harry'ego i Cho Chang, o którym Potter dowiedział się dopiero po jego urodzeniu. Harry już po odwyku miał jednonocną przygodę z Cho i to był jej owoc. 
Dominique i Victoire Weasley - córki Billa i Fleur
Molly Weasley - córka Percy'ego i Audrey.