Przyrzeczona - Rozdział XXXV - X Retrospekcja

Dedykacja: Dla Wszystkich, którym podobał się pomysł na retrospekcje 😊

Betowała: Neska 💚



💍💍💍

Zdziwił się trochę, widząc, że w pokoju Hermiony znajduje się prawdziwe zbiegowisko różnych osób. Skóra mu lekko ścierpła, gdy zauważył tam też Joachima. Co ten pierdolony śmierciożerca robił w sypialni jego narzeczonej? Nieomal odruchowo, zwolnił specjalną skrytkę na różdżkę, umieszczoną w rękawie jego czarnego swetra. Pierwsza zasady wojny - zawsze należało mieć różdżkę pod ręką.  

- Co tu się dzieje? – zapytał, wchodząc głębiej do pokoju.  

- Nic takiego skarbie, to tylko drobne nieporozumienie… - zapewniła go szybko matka, blada i wyraźnie zdenerwowana. Draco doskonale znał tę jej minę. Zawsze tak wyglądała, gdy chciała przed nim ukryć coś, co mogłoby sprawić mu jakąś przykrość.  

- Zniknęła bransoletka twojej ciotki Aurory, a twoja narzeczona oglądała ją jako ostatnia – wyjaśnił mu Travers, a Draco wyraźnie poczuł, jaki ten pieprzony palant, był z tego zadowolony. – A teraz czar lokalizacyjny wskazuje, że jest ukryta gdzieś w jej pokoju. 

Spojrzał na Hermionę i coś boleśnie zacisnęło mu się w piersi. Miała łzy w oczach, a jej usta lekko drżały. Ciasno zaplecione ręce na piersi i wyraźnie zamknięta postawa. Te oskarżenia oczywiście były absurdalne, ale widać i tak ją to mocno dotknęło. 

- Przysięgam, że niczego nie ukradłam! – zapewniła go z mocą, a Draco miał ochotę parsknąć śmiechem z niedorzeczności całej tej sytuacji. To oczywiste, że niczego nie ukradła. Granger była najbardziej uczciwą osobą, jaką spotkał w całym swoim życiu. Ona brzydziła się nawet ściąganiem na egzaminach, a co dopiero kradzieżą dla zysku. Jeśli miałaby coś zabrać, musiała mieć ku temu naprawdę poważny powód.  

- Sprawdźmy to! – Travers machnął różdżką, a po chwili z garderoby Hermiony wyleciał jej szkolny kufer. Śmierciożerca położył go na jej łóżku i szybko otworzył. Od razu wyjął bransoletkę i wymachiwał nią nad głową, niczym flagą zwycięstwa.  
 
Draco musiał szybko zastosować oklumencję, by opanować chęć podejścia do niego i przyłożenia mu z pięści prosto w tę tępą twarz. Nie tylko za to, że ten idiota tak szczerzył się w triumfie, ale przede wszystkim za to, że chciał oskarżyć Granger o tak kompletny brak inteligencji, jak schowanie ukradzionego przedmiotu w szkolnym kufrze. Nikt, kto chodził z nimi do szkoły, nie uwierzyłby, że Granger mogła by wykazać się takim idiotyzmem, by nie ukryć tego właściwie pod odpowiednimi zaklęciami.  

Draco spojrzał kątem oka na matkę i prawie jękną ze zgrozy. Ona i Alma wyglądały na naprawdę przygnębione. Najwyraźniej od razu uwierzyły, że Hermiona jest złodziejką. Czy nie poznały się jeszcze na niej wystarczająco przez ten czas, jaki z nimi spędziła? Idiotki! – Chciał na nie warknąć i ledwo się przed tym powstrzymał.  

- Nie mam pojęcia skąd to się tam wzięło, ale przysięgam, że ja jej tam nie schowałam! Po co miałaby mi być taka bransoletka? Ciągle noszę tu mnóstwo drogiej biżuterii, nie miałam powodów, by ją kraść! – Granger zaczęła płakać, aż cała czerwona z emocji. Nawet nie chciał wiedzieć, jak musiała się teraz czuć, ale naprawdę bolało go, oglądać ją w takim stanie.   

- Słyszałem wczoraj twoją rozmowę z przyjaciółką. Podobno jej rodzina pilnie potrzebuje pieniędzy. Zapewne chciałaś im wysłać bransoletkę, tak by ją szybko sprzedali – Travers wyglądał jak sędzia, który zaraz miał wydać wyrok. Draco czuł, jak aż cały się trzęsie w środku ze złości. Ten mały śmieć miał mu zapłacić za to, że próbował skrzywdzić jego… Ją.  

- Nie róbmy z tego problemu – wyszeptała wyraźnie zbolałym tonem jego matka. -  Ta bransoletka i tak zapewne zostałaby przekazana Hermionie, jako prezent zaręczynowy. Rozejdźmy się i więcej o tym nie mówmy – poprosiła, patrząc na niego ze współczuciem, jakby faktycznie dopiero co odkryła, że jej syn zakochał się w pospolitej złodziejce.  

- Nie jestem złodziejką! Nigdy niczego nikomu nie zabrałam! – Hermiona coraz mocniej płakała. Spojrzała na niego nieomal błagalnie, jakby był jedyną osobą w tym pokoju, która mogłaby uwierzyć w to, co właśnie powiedziała. Oczywiście, że wiedział, że niczego nie ukradła! Mógłby postawić na to swoją dłoń, a nawet całą rękę. 

- Ja myślę, że powinniśmy jak najszybciej powiadomić Lorda Malfoya seniora o całej tej sytuacji. Nie można tego tak po prostu zamieść pod dywan. To poważna sprawa – Travers starał się mówić poważnie, ale Draco widział ten niezdrowy błysk ekscytacji w jego spojrzeniu. To wyraźnie była część jakiegoś większego planu i on szybko musiał się dowiedzieć jakiego.  

- Draco! Musisz mi uwierzyć! Nie ukradłam bransoletki twojej mamy, przysięgam na moją różdżkę! – Hermiona zaczęła krzyczeć, chyba bliska prawdziwej paniki. Zapewne nawet nie zauważyła, że zwróciła się do niego po imieniu. Tak rzadko to robiła… 

Spojrzał jej prosto w oczy i wyraźnie wyczuł, że była skłonna opuścić swoje bariery oklumencji, by mógł się przekonać, co dokładnie robiła i gdzie była, nim zauważono zniknięcie bransoletki. Nie musiał tego robić, bowiem wierzył jej bez dowodów. Jednak jej determinacja i te przeklęte łzy, które moczyły jej policzki, sprawiły, że uznał, że czas skończyć tę farsę. Od początku miał podejrzenie, kto za tym wszystkim stoi. 

Blondyn lekko skinął w stronę Hermiony, by ją uspokoić,  po czym wreszcie wyjął swoją różdżkę. Odwrócił się i szybko wycelował nią w Esterę. Niewerbalne Imperio było czymś, w czym był naprawdę niezły. 

- Co wiesz o tym, że ta bransoletka znalazła się w pokoju Hermiony? – zapytał, patrząc z niesmakiem na pokojówkę.  

- To ja ją tu podrzuciłam – odpowiedziała nieomal od razu.  

Draco ani trochę się nie zdziwił, za to jego matka i Alma najwyraźniej były w szoku. 

- Lordzie Malfoy! Nie możesz ot tak używać na służbie Imperiusa! – Travers wyraźnie zaczął panikować, co tylko utwierdziło Dracona w przekonaniu, że jakoś maczał w tym wszystkim palce.  

- Zamknij się Travers! – ostrzegł go. – W moim domu mogę zrobić, co tylko zechcę! Dalej – Jak dokładnie ta bransoletka się tu znalazła?  

 - Zabrałam ją , gdy pani Malfoy stała plecami i rozmawiała ze swoimi koleżankami o komplecie z rubinami. Widziałam wcześniej, jak ta głupia szlama zachwyca się tą bransoletką i uznałam, że Lady Malfoy uwierzy, że mogła ją ukraść. W końcu to tylko pospolita dziewucha wychowywana przez brudnych mugoli, a każdy mugol to złodziej. Weszłam do jej pokoju, gdy ona była w ogrodzie i ukryłam bransoletkę w kufrze w jej garderobie – tłumaczyła Estera, patrząc nieprzytomnie w jeden punkt.  

- Dlaczego to zrobiłaś? – wyszeptała płaczliwie jego matka, najwyraźniej nie spodziewając się takiej perfidii po swojej oddanej pokojówce.  

- Żeby panicz Draco zerwał zaręczyny i ją stąd wyrzucił. Chciałam, żeby ta kretynka zniknęła. Nienawidzę jej. Nie jest godna by być jego narzeczoną – głos Estery wzmocnił się mimo klątwy, więc najpewniej dokładnie tak uważała. Draco przeczuwał, że może ta młoda charłaczka strzelała trochę za nim oczami, ale nigdy nie sądził, że będzie chciała przez to jakoś skrzywdzić jego narzeczoną. Powinien poświęcić więcej czasu, by przyjrzeć się personelowi pracującemu we dworze. Hermiona musiała być bezpieczna – przecież jej to obiecał.

- Wystarczy! Teraz już wszystko wiemy  i możemy… – Travers wyraźnie chciał, jak najszybciej uciec z pokoju, ale chyba postradał zmysły, jeśli sądził, że Draco mu na to pozwoli.  

- Czy ktoś ci pomógł? – drążył dalej Draco, nie zwracając uwagi na zdenerwowanie mężczyzny. 

- Pan Travers powiedział mi, że szlama pilnie potrzebuje pieniędzy i to będzie dobra okazja, by ją pogrążyć. Powiedział, że wszyscy uwierzą, że to ukradła. Kazał mi obserwować, co jej się podoba i właśnie to ukryć w jej komnacie. Zapewnił mnie, że ona jeszcze dziś stąd wyleci. 

- Ta dziwka kłamie! Nic takiego jej nie mówiłem! – Joachim wpadł w ewidentną panikę. 

Draco machnął różdżką, a Estera opadła na ziemię, nieprzytomna niczym bezwolna kukiełka. 

- Możecie ją stąd zabrać? – Draco zwrócił się do Almy i swojej matki, wiedząc że musi jeszcze przepytać Traversa, choć był prawie pewien, jakiej odpowiedzi mu udzieli. 

- Oczywiście! Przeniosę ją do jej pokoju i zaraz nakażę skrzatom ją spakować. Do wieczora już jej tu nie będzie! – Jego matka wyglądała jakby ktoś właśnie zdjął z niej wielki ciężar. Draco mimo wszystko poczuł się zawiedziony, że mogła tak łatwo uwierzyć w winę Hermiony.  

- Co za mała, przebiegła suka! A my jej uwierzyłyśmy, gdy powiedziała, że bransoletka zniknęła wraz z wyjściem Hermiony z pokoju… - Alama była wysoce zniesmaczona. Draco rzucił jej krótkie spojrzenie z ukosa. Ona też uwierzyła, że Hermiona ukradła bransoletkę. Powinna przynajmniej przeprosić.  

- Bardzo cię za to przepraszam Hermiono. Ta sytuacja, absolutnie nie powinna mieć miejsca w moim domu – Jego matka zdobyła się na ten gest, ale gdy spróbowała dotknąć Hermiony,  ta się odsunęła. Draco wcale się jej nie dziwił. Musiała być naprawdę zraniona całą tą sytuacją. Musiał wbić sobie paznokcie w dłoń, by nie podejść i nie spróbować jakoś jej pocieszyć. Nienawidził oglądania jej w takim stanie.   

- Naprawdę cię przepraszam… - wyszeptała jego mama, a Draco pomyślał, że za chwilę i ona zacznie płakać. Dwie najważniejsze kobiety w jego życiu zalane łzami w jednym pokoju. Tego było zdecydowanie za wiele.  

- Załatw tę sprawę z pokojówką mamo – poprosił spokojnie, choć tak naprawdę wciąż miał ochotę warczeć.  

Narcyza skinęła mu krótko, po czym od razu wraz z Almą wyciągnęły zaklęciem wciąż nieprzytomną Esterę z pokoju. Travers prawie galopem ruszył za nimi, ale Draco pchnął drzwi, gdy tylko kobiety znalazły się za progiem, zamykając je tuż przed twarzą śmierciożercy.  

- Co próbowałeś tym osiągnąć Travers? – Wycelował swoją różdżką w mężczyznę, gotów użyć niewybaczalnego.  

- Naprawdę nic! – Śmierciożerca, aż piszczał ze zdenerwowania – Ja tylko chciałem pomóc twojej mamie odzyskać bransoletkę! Przysięgam, że nie miałem złych zamiarów! – Kłamał bezczelnie.  

Draco nie miał wyboru. Tylko kolejny niewerbalny imperius mógł załatwić sprawę.  

- Co zakładał twój plan? – Draco wycedził pytanie przez zęby. 

- Miałem nadzieję, że gdy pomyślisz, że jest złodziejką, zerwiesz zaręczyny i ją odeślesz. Rowle miał przekonać jej wuja, by mu ją oddał. Prosto stąd, miała trafić w jego ręce – wyjaśnił.  

Draco zacisnął szczęki. Od początku właśnie to podejrzewał. Thorfinne bał się wprost wystąpić przeciwko Malfoyom, doskonale wiedząc, jak Czarny Pan ich cenił. Najwyraźniej nie miał jednak zamiaru odpuścić ścigania Hermiony. Draco musiał coś z tym szybko zrobić…  

- Wrócisz do Rowla i powiesz mu, że jeśli jeszcze raz choć pomyśli o próbie odebrania mi narzeczonej, dopilnuje, by Czarny Pan się o tym dowiedział. Później pójdziesz do mojego ojca i poprosisz o przeniesienie. Twoja noga nigdy więcej nie powstanie w tym domu, dopóki Hermiona tu będzie, czy to jasne? – zapytał zimno. 

- Jak każesz lordzie Malfoy – wymruczał posłusznie Travers. 

- Wynoś się! – Draco odebrał mu bransoletkę ciotki Aurory i praktycznie wypchnął go za drzwi.  

Ku jego zdenerwowaniu, Granger na nowo zaczęła szlochać. Wyglądała na kompletnie rozbitą całą tą sytuacją. Musiał ją jakoś z tego wyrwać. Wyczarował chusteczkę i podał jej ją, a ona przyjęła ją bez wahania, lekko kiwając mu głową w ramach podziękowań.  

- Nikt tak naprawdę by nie uwierzył, że jesteś złodziejką. To i tak by się wydało…- powiedział to, choć jak sytuacja dopiero co pokazała, nie była to do końca prawda.  

- Najwyraźniej twoja matka uwierzyła – wyrzuciła z siebie, po czym opadła na sofę, jak gdyby nogi odmówiły jej posłuszeństwa.  

- Nie sądzę… Po prostu chyba była zbyt zaskoczona. Jestem pewien, że jest jej teraz bardzo przykro, że to wszystko w ogóle się wydarzyło – Tłumaczył, wiedząc, że tym razem jednak mówił prawdę. Znał swoją mamę na tyle, że wiedział, że będzie to bardzo przeżywała.  

Granger nie wyglądała na przekonaną, dlatego postanowił zmienić temat.  

- Gdy wczoraj zapytałem, powiedziałaś, że wszystko w porządku, choć było widać, że wcześniej płakałaś. Czy coś się stało? Coś nie tak z Potterem albo… Weasleyem? – zapytał, choć nie był do końca pewien, czy chce usłyszeć odpowiedź. Jak miał ją pocieszyć, jeśli płakała przez swojego chłopaka? 

- Nie. To nie o nich chodziło – przyznała, przygryzając nerwowo wargę. Poczuł, jak robi mu się od tego gorąco, a kciuk go mrowi od chęci dotknięcia jej delikatnych, różowych ust. Naprawdę powinna go posłuchać i więcej tego przy nim nie robić.  

- Ile razy mam ci powtarzać, że to zły nawyk Granger? – Przypomniał jej. 

Posłuchała go, ale mimo to, wyglądała na zmęczoną i zniechęconą. Draco najchętniej dałby jej już spokój, ale przypomniał sobie właśnie, że Joachim wspomniał o czymś interesującym.  

- Powiesz mi, co Travers miał na myśli, mówiąc że twoi przyjaciele potrzebują pieniędzy? – zapytał. 

- Córka Billa Weasley’a jest bardzo chora. Ona ma dopiero dwa miesiące…- W oczach Hermiony, znów błysnęły łzy.  

- To jej matką jest Fleur Delacour? – zainteresował się, przypominając sobie, że rodzina Delacour była spokrewniona z rodziną Fressange. Philipa kiedyś mu o tym wspominała… Wszyscy oni podobno odwrócili się od Fleur, za to że wyszła za zdrajcę krwi.  

- Tak. Ma na imię Victoire – wyjaśniła, a Draco patrzył, jak nadal ociera oczy chusteczką. Tak bardzo chciałby móc usiąść obok niej, wziąć ją za rękę i jakoś pocieszyć… 

- Co jej dolega? – dopytywał dalej, próbując poskromić własne bezsensowne pragnienia.  

- Ma jakieś problemy z krwią. Leczenie jej jest bardzo drogie i jej rodzice mają kłopot, by sobie z tym poradzić – opowiadała. 

- Dlaczego nic nie powiedziałaś? – zainteresował się. To było jasne, że Granger od wczoraj wyglądała jakby coś ją dręczyło. Zapewne przemyślała już kwestię tego, czy poprosić jego lub jego rodziców o pieniądze na leczenie tego dziecka.  

- Bo nienawidzisz Weasleyów… - wyszeptała w odpowiedzi, a on teraz zrozumiał, dlaczego z tym zwlekała.  

- Tylko jednego z nich – odparł wprost, co było szczerą prawdą. Nigdy nie lubił Rona Weasleya, ale prawdziwą, szczerą i głęboką nienawiścią zaczął go darzyć, gdy zrozumiał, że Hermiona się w nim zakochała. – Reszta jest mi zupełnie obojętna – dodał z lekkim uśmiechem.  

- Oni są dla mnie jak rodzina – przyznała, a on zrozumiał, że po tym jak odesłała swoich rodziców na drugi koniec świata, Ci ludzie najpewniej byli dla niej wszystkim co miała.  

- Wiem o tym. Powiem mamie, żeby odwołała dzisiejszą kolację. Powinnaś wypocząć – wyjaśnił, planując wreszcie wyjść i dać jej trochę prywatności. 

- Nie trzeba, dam sobie jakoś radę – zapewniła, próbując jakoś się pozbierać.  

- Nikt z nas nie lubi specjalnie rodziny Flintów, więc twoje złe samopoczucie będzie idealną wymówką, by nie musieć ich oglądać – Draco zmusił się do niewielkiego uśmiechu. 

- Więc niech tak będzie. Chętnie się trochę zdrzemnę – Granger była blada i wyraźnie przytłoczona. Odpoczynek był rozsądnym pomysłem.  

- Skrzaty przyniosą ci kolację do komnaty. Zobaczymy się jutro na treningu – poinformował.  

- Dobrze, dzięki… I dziękuję, że mi uwierzyłeś, że tego nie wzięłam – Granger spojrzała mu w oczy, a on poczuł jak po jego kręgosłupie przebiega nagły dreszcz. To było interesujące doznanie. Miał wrażenie, że pierwszy raz w jego życiu, właśnie spojrzała na niego inaczej, niż na kogoś kim szczerze gardziła.  

- Nikt kto cię choć trochę zna, nie uwierzyłby, że zrobiłabyś coś podobnego – Powiedział to, co od początku całej tej sprawy myślał. Rzadko pozwalał sobie przy niej na taką szczerość, ale teraz postanowił się na to zdobyć.  

- Cóż… Dzięki raz jeszcze – Granger uśmiechnęła się do niego.  

💍💍💍

Wyszedł z jej pokoju i szybko przeszedł do swojego. Zaklęciem przywołującym wezwał swoją książeczkę z Gringotta i pióro. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że nie wiedział ile dokładnie galeonów potrzebowali Weasleyowie, ale stawiał że musiało ich być więcej niż pięć tysięcy, skoro mieli takie problemy z ich zgromadzeniem lub pożyczeniem. Postanowił, że wypisze czek na dziesięć tysięcy. Nigdy nie słyszał o żadnym lekarstwie czy eliksirze, który kosztowałby więcej, a poza tym Granger zawsze mogła przyjść powiedzieć, jeśliby potrzebowali więcej.  

Chwilę wahał się jak podpisać czek, ale w końcu stwierdził, że na pewno chętniej go przyjmą, jeśli wspomni, że jest od Hermiony. Wezwał Śmiałka i kazał mu wysłać to do Weasleyów najszybszą sową jaką mieli, a sam wyszedł na poszukiwanie ojca. Musieli ustalić, jak powinni załatwić tę sprawę z Traversem i Rowlem. 

O dziwo w gabinecie nie zastał Lucjusza, ale była tam jego matka.  

- Tak właśnie myślałam, że tu przyjdziesz w pierwszej kolejności – wyjaśniła, wstając zza biurka.  

- Gdzie ojciec? – zapytał zimni.  

- Załatwia sprawy z Traversem. Przekazałam mu już, co się stało. Postanowili wraz z Sevem, że lepiej będzie jeśli Joachim na trochę zniknie. Oficjalnie będzie w delegacji, nieoficjalnie w lochach na Spinner’s End.  

- W starym domu Severusa? – Draco nieco się zdziwił.  

- Tak. Twój ojciec i wuj chcą go przesłuchać, gdy znajdą na to odpowiedni czas – Narcyza powoli do niego podeszła.  

- Dobrze. A co z pokojówką?  

- Wymazaliśmy jej pamięć i na razie Alma przeniesie ją do jednego ze swoich domów we Włoszech. Lepiej nie spuszczać jej tak do końca z oczu – wyjaśniła rzeczowo.  

- W porządku. Wrócę tu, gdy ojciec się pojawi – Draco odwrócił się z zamiarem wyjścia.  

- Synu! – Narcyza mocno złapała go za ramię. – Bardzo cię za to wszystko przepraszam. Strasznie mi głupio, że choć przez chwilę uwierzyłam w winę Hermiony. Nawet sobie nie wyobrażasz, jak podle się teraz czuje – wyznała.  

Draco spojrzał na nią zimno przez ramię.  

- To spróbuj tylko wyobrazić sobie, jak czuje się teraz Granger, po tym jak razem z Almą zrobiłyście z niej złodziejkę! – warknął.  

W oczach jego matki zabłysły łzy.  

- Czuje się taka głupia! Przecież powinnam była od razu wiedzieć, że nie zwróciłbyś swojej uwagi na kogoś, kto zrobiłby takie rzeczy, ale… 

- Ale co? Może podzielasz opinie tej rąbniętej pokojówki, że każdy mugolak to złodziej? – syczał, nie potrafiąc zapanować nad gniewem.  

- Oczywiście, że nie! – zaprzeczyła z mocą. – Bardzo polubiłam Hermionę! Jest wspaniała i byłabym naprawdę szczęśliwa, gdybyście… 

- Nie! – przerwał matce ostro. – Nie chcę tego słuchać i już ci mówiłem, że masz nie robić sobie żadnych nadziei! Postaraj się jednak, by więcej nie musiała płakać w tym domu. Obiecałem jej i jej przyjaciołom, że nic złego jej tu nie spotka.  

- Przepraszam… Tak strasznie, strasznie mi przykro – wyszeptała Narcyza ze łzami w oczach.  

- Dobrze wiesz, że to nie mnie należą się te przeprosiny – rzucił cierpko, po czym nie czekając na odpowiedź matki, szybko wyszedł z gabinetu.  

 
💍💍💍


Spotkanie u Czarnego Pana było jednocześnie niewygodne i pożądane. Stwarzało mu to szybką okazję, do tego, by rozprawić się z Rowlem.  

- Po zebraniu, przytrzymam go przy wyjściu z komnaty na jakąś pogawędkę. Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? – zapytał go Severus. 

- A twoim zdaniem jak powinienem postąpić? – stwierdził cierpko Draco, idąc razem z nim i swoim ojcem w stronę głównej sali tronowej Palais Noir.  

- Rowle, jak i wielu innych w takiej samej sytuacji, po porostu naskarżyliby Czarnemu Panu – burknął Lucjusz poprawiając rękaw swojej szaty.  

- Zrobisz lepsze wrażenie na reszcie, jeśli sam go utemperujesz – stwierdził Severus. 

- Nie żeby to coś dało – westchnął ponuro Draco. – I tak nie odpuści. Musiałbym go zabić… 

- Jeszcze nie czas – przypomniał mu cicho Snape.  

- I tak będzie dziś uroczo. – Lucjusz skrzywił się z niesmakiem. - Podobno ten pierdolony lizus wrócił i ma raport do przedstawienia. 

- Od kiedy to ty używasz takiego języka, drogi przyjacielu? – zaśmiał się Snape, gdy stanęli na wyznaczonych im miejscach.  

- Od kiedy moja cierpliwość do tego popieprzonego idioty się ostatecznie skończyła. Wiesz, że odważył się zapytać Narcyzę na ostatnim przyjęciu, jak się czuje z tym, że najpierw wolałem poślubić jej starszą siostrę? Mam ochotę wyrwać mu serce przez gardło. 

- A naprawdę tak było? – zdziwił się Draco, który nigdy wcześniej o tym nie słyszał.  

- Oczywiście, że nie! – syknął wściekle Lucjusz. – Nasze zaręczyny były zaaranżowane i zostały zerwane zaraz po tym, jak Andormeda uciekała z tym swoim mugolakiem. Nawet nie trzymałem jej za rękę nim to się stało! – denerwował się Lucjusz.  

- Dolohov jakoś niedawno się o tym dowiedział i teraz próbuje grać tym, na emocjach twoich rodziców – wyjaśnił mu Severus.  

- To kolejny psychol – burknął Draco, wyciągając z kieszeni swoją srebrną maskę. Wszyscy musieli być gotowi, bowiem Voldemort miał zaraz się zjawić.  

Całe spotkanie było pełne napięcia, a już zwłaszcza, gdy został poruszony temat dobrego gustu Malfoyów, co do ich kobiet. Czarny Pan był bardzo zadowolony z tego, że najwyraźniej Hermiona dobrze czuła się we dworze i zgodnie z tym co mu przekazali, zamierzała obracać się od teraz w towarzystwie czystej krwi. Draco doskonale wiedział, że mimo znacznego osłabienia majowym starciem, Riddle nadal był potężnym czarodziejem, który knuł i planował wiele rzeczy do przodu. Odsunięcie Hermiony od Pottera i przeciągnięcie jej na ich stronę, miało właśnie być jednym z tych planów i to głównie na barkach Draco miał on spoczywać. Blondyn musiał udawać, że z entuzjazmem podziela to pragnienie, by jego narzeczona ostatecznie zdradziła Zakon Feniksa i została oddana ciemnej stronie.  

Dolohov oczywiście musiał się wtrącić, a Lucjusz natychmiast odgryźć się zgrabną ripostą. Atmosfera między tą dwójką od zawsze była napięta, ale dziś to napięcie można by pokroić nożem. Właśnie dlatego, Draco postanowił szybko załatwić swoje sprawy i wracać do dworu, nim dojdzie do jakiejś ostrzejszej konfrontacji.  

Niestety lord Greengrass i stary Parkinson zatrzymali jego i jego ojca, nim zdążyli wyjść. Na szczęście Severus dotrzymał słowa i przytrzymał Rowla w środku komnaty, jakąś rozmową. Draco czuł się wyjątkowo spokojny, gdy przeprosił swoich rozmówców i poszedł prosto w stronę Thorfiego, klepiąc go mocno w ramię.  

Rowle odwrócił się z uśmiechem, zapewne przekonany, że to ktoś znajomy chce z nim zamienić słowo. Draco się nie zawahał nawet sekundy, tylko z całej siły przyłożył mu z pięści w twarz.  

Thorfinne upadł i jękną, a z jego nosa i wargi trysnęła krew. Draco lekko strzepnął dłoń, czując jak strzelają mu kości. To był naprawdę mocny cios.  

- Co do kurwy, Malfoy?! – wychrypiał w wyraźnym szoku.  

Draco pochylił się lekko i spojrzał w oczy śmierciożercy.  

- Jeszcze raz w jakikolwiek sposób, wyciągniesz łapy po moją narzeczoną, a cię zabiję Rowle. Rozumiesz? – zapytał zimno. – Ona jest moja! A ty mały śmieciu, masz raz na zawsze porzucić marzenia o tym, że chociaż jej dotkniesz!  

Rowle uśmiechnął się bezczelnie i szorstkim gestem starł krew z warg. Ale pomimo jego wyraźnej buty, Draco widział, w jego oczach również napięcie i niepewność. Rowle na przykładzie Scabiora i Greybacka, wiedział, że z Malfoyami nie należy zadzierać. Był w pełni świadom tego, że żył jeszcze tylko dlatego, że jego śmierć mogłaby w jakiś sposób obejść Czarnego Pana, a tego nikt nie chciał zaryzykować. Jednak śmierciożercy mieli swój własny kodeks. Próba skrzywdzenia kobiety, która należała do jednego z nich, zawsze kończyła się śmiercią. Nie było litości.  

- Pomyślałem tylko, że może się już nią trochę znudziłeś i stąd pomysł…  

Draco wyprostował się i wziął zamach nogą, z całej siły kopiąc Rowla w brzuch i urywając tym samym jego wypowiedź, zastąpioną głębokim jękiem.  

- Na przyszłość w ogóle lepiej nie myśl Thorfie – Draco uśmiechnął się złośliwie. – A już zwłaszcza nie myśl o niej. Ona jest poza twoją ligą, ty brudny mieszańcu! – Blondyn posłał Rowolowi ostatnie spojrzenie, po czym odwrócił się i odszedł, dobrze wiedząc że Sev zadba o to, by śmierciożerca nie zaatakował go od tyłu. Nazwanie Rowla mieszańcem było oczywistym przytykiem do plotek o tym, jakoby jeden z jego dziadków miał być wampirem. Draco wiedział, że to oblega, której Rowle nie znosił najbardziej na świecie.  

- Ładnie – skomentował z uśmiechem Lucjusz, gdy Draco do niego wrócił.  

- Dzięki. A teraz czas do domu – Obydwaj odetchnęli z wyraźną ulgą, że to już koniec.  

Niestety, Dolohov wiedziony chęcią zemsty, za upokorzenie słowami Lucjusza o jego preferencjach seksualnych oraz pewnie też chęcią odwetu za pobitego przyjaciela, zaatakował jego ojca, zaklęciem w plecy. Bardzo niehonorowo, o czym reszta śmierciożerców szybko dała mu znać. Niemniej Lucjusz i tak nieźle ucierpiał, a Draco wlokąc ojca do domu, próbował wymyślić sposób na to, by szybko mu pomóc.   


💍💍💍

Powinien jednak spodziewać się tego, że Granger będzie wiedziała co robić. Zawsze była przygotowana i bardzo opanowana w obliczu kryzysu. Nie mógł jej za to nie podziwiać, a widział że jego ojciec i matka również patrzyli na nią miło zaskoczeni tym, jak naprawdę genialna była.  

Był zmęczony i zniechęcony, zwłaszcza że kilka ostatnich dni spędził na załatwianiu spraw ojca, który musiał odpoczywać po ataku Dolohova. Raz nawet zasnął na ramieniu Granger, wiedziony tym jej cudownym zapachem, który tak uwielbiał. Hermiona byłą cudowna, znosząc te wszystkie przygotowania ze stoickim spokojem, a nawet wprowadzając w to swoją gryfońską determinację, by wszystko się udało. Była bardzo stanowcza, gdy kazała mu iść odpoczywać, obiecując, że zajmie się wszystkim w jego imieniu. Miał ochotę ją za to ucałować, ale był zbyt zmęczony, by choć skarcić się za takie myśli. 

Pomysł z próbą wydawał mu się absurdalny, ale nie znalazł żadnego sposobu, by opanować zapędy matki. Musiał przyznać, że ledwo to zniósł… Widok tego, jak Hermiona schodziła do niego po schodach, wyglądając niczym prawdziwa księżniczka, prawie odebrał mu oddech. Jak nigdy w swoim życiu, był wdzięczny za oklumencję. Ciągła jej bliskość, nie była czymś, do czego mógłby się ławo przyzwyczaić. Wiedział, że Blaise robił wszystko, by trochę go rozbawić i rozluźnić, jednak Draco i tak był spięty przez prawie cały czas. Na razie nie znalazł żadnego sposobu, na pozbycie się tego napięcia.   


💍💍💍

Próba została uznana za udaną, a Matylda nawet później długo i rzewnie mówiła mu, jak się cieszy, że mogła dożyć dnia jego zaręczyn. Draco uwielbiał tę staruszkę, która w dzieciństwie była mu bliższa niż rodzone babcie, ale widział też, że jej zdrowie jest coraz słabsze. Luksusowy azyl dla wiekowych czarownic wydawał się dobrym rozwiązaniem, choć wiedział, że Matylda będzie się przed tym opierała, wciąż powtarzając, że jeszcze się przyda we dworze.  

Wiedział, że matka zorganizowała tradycyjny wieczór narzeczeńskich wróżb. Nawet nie miał siły się z nią o to kłócić, ale miał szczerą nadzieję, że nie narobi sobie wstydu, gdy przy wszystkich jej przyjaciółkach z towarzystwa, wróżka powie, że nie widzi żadnej przyszłości dla tego narzeczeństwa, a już zwłaszcza małżeństwa.  

Jego ojciec, Severus, Blaise, Graham, Adrian, Marcus i ich ojcowie, oraz kilku innych lordów z towarzystwa, zostali zaproszeni na wieczór pokera i pływania, w krytym basenie w podziemiach dworu.  

Draco zagrał dwie partie pokera, odebrał wiele życzeń powodzenia i pochwał dla urody narzeczonej, po czym skutecznie przez cały wieczór unikał lorda Greengrassa, który najwyraźniej planował podjąć ostatnią próbę przekonania go, że Astoria byłaby lepszą kandydatką na narzeczoną.  

Był naprawdę wdzięczny, że w tym wszystkim miał przy sobie Zabba. Kumpel naprawdę wiedział, jak rozładować atmosferę i sprawić, by jego przyjaciel przynajmniej nie zwariował z napięcia.  

Wszyscy zdawali się dobrze bawić, choć Monatuge był raczej ponury. Draco postanowił oszczędzać się z whisky, nie chcąc się źle czuć w dniu swoich własnych zaręczyn. Wiedział, że musi być opanowany i jak najlepiej odegrać swoją rolę. Cały magiczny świat będzie patrzył na niego i na to, jak odgrywa rolę zakochanego narzeczonego. Cóż za ironia…  

Gdy późnym wieczorem, odprowadził Zabiniego do kominka z obietnica, że przyjaciel pojawi się u niego jutro w okolicach lunchu, by pomóc mu w przygotowaniach, Draco natknął się na swoich rodziców, którzy - chyba też dopiero co - wysłali w drogę swoich gości.  

- Wszystko w porządku? – zapytał, podchodząc do nich.  

Zaniepokoił się, widząc niepewną minę jego matki.  

- To Hermiona. Ona… 

- Uciekła? – zapytał od razu, czując jak spinają mu się wszystkie mięśnie.  

Jego ojciec o dziwo parsknął śmiechem.  

- Nie uciekła – Narcyza spojrzała krzywo na męża. – Zasłabła zaraz po tym, jak skończyłyśmy jej wróżyć.  

Draco wziął głębszy oddech. Przynajmniej nie musiał się martwić, że jutro zostanie wystawiony na pośmiewisko, mówiąc pięciuset gościom, że narzeczona mu zwiała.  

- Wezwałaś magomedyka? – zapytał od razu.  

- Nie, bo nie pozwoliła. Szybko poczuła się lepiej i stwierdziła, że to z przemęczenia. Wypiła eliksir wzmacniający i nasenny – wyjaśniła jego matka.  

- W porządku. Trzeba ją obserwować – Draco potarł skroń ze zmęczenia. Miał nadzieję, że to naprawdę był tylko jednorazowy incydent, związany z nerwami.  

- Nie zapytasz mamy, co wam wywróżono? – zapytał Lucjusz, z dziwnie złośliwym uśmieszkiem.  

Draco wywrócił oczami.  

- Nie wierzę we wróżbiarstwo, a Granger po prostu nim gardzi. Cokolwiek to było, najpewniej to same bzdury – Draco ruszył w stronę schodów, chcąc już znaleźć się w swoim pokoju.  

- Będziecie mieć dwójkę dzieci! – pisnęła z ekscytacją jego mama. – Syna i córkę! Wszyscy będą się nadal z wami przyjaźnić, a rodzice Hermiony odzyskają pamięć i bardzo nas polubią! – mówiła z prawdziwym entuzjazmem.  

Draco parsknął cichym śmiechem. Ten obraz był wręcz śmieszny w swojej nierealności. Nagle jedna niepokojąca myśl ścięła mu tętno. A co jeśli Granger zemdlała, gdy usłyszała to wszystko? Co jeśli przestraszyła się takiej wizji swojej przyszłości? 

Po chwili jednak przecząco pokręcił głową. Nie. To nie było możliwe. Hermiona nie wierzyła we wróżbiarstwo. Podobnie zresztą, jak on.  


💍💍💍

Przygotowania do przyjęcia były irytujące. Mógł znieść nowe szaty i próby rozbawienia go przez Zabiniego, odkrywaniem pantomimy o tym, jak stara Lady Bulstrode wpadnie na salę i rozdzierając szatę, zacznie krzyczeć „Dracon! Ukochany! Nie rób tego!”. Jednak mimo to, Draco czuł się spięty. Od rana faktycznie dostał kilka sów z prośbą, by jeszcze raz przemyślał swoją decyzję. Płaczliwy i długi list od Astorii, którego wcale nie miał zamiaru czytać wcale go nie zdziwił, ale sowa od Philipy Fressange, tylko zwiększyła jego napięcie, dlatego również zniszczył list, bez otwarcia.  

Prezent od Hermiony, który najpewniej zorganizowała jego matka i Tracey był uroczy. Draco wiedział jednak, że nie ma powodów do radości, bo Granger zapewne bez entuzjazmu oddała mu swoje włosy. Postanowił jednak nosić naszyjnik pod zaklęciem maskującym, bowiem stara magia mówiła, że noszenie włosów wybranki,  zapewnia jej pewien rodzaj magicznej ochrony, a Draco potrzebował dla Hermiony całej ochrony, jaką tylko mógł zdobyć.  

Sam zdecydował się oddać jej krew, bowiem jego krew mogła jej wiele ułatwić. Z tą fiolką mogła wejść do wszystkich ich domów, a nawet otworzyć niektóre skarbce. To mogło kiedyś naprawdę jej się przydać.  

Szaty przygotowane dla niego przez Loredanę były naprawdę pięknie i gustowne, niemniej czuł się w nich sztywno i nienaturalnie. Wiedział, że próba opanowania nerwów powiodłaby się lepiej, gdyby ciągle stosował oklumencję, jednak nie mógł tego zrobić, jeśli chciał zachować to na później – a musiał, biorąc pod uwagę, że musiał przetrwać cały wieczór w bliskiej obecności Hermiony.  

Gdy prawie wszystko było już gotowe do wyjścia, w pokoju o dziwo pojawił się jego ojciec.  

- Coś nie tak? – zapytał go ze zdziwieniem Draco.  

- Rytuały przed narzeczeńskie – Lucjusz skrzywił się do syna w parodii uśmiechu.  

- Nie ma mowy – Draco ostro spojrzał na ojca. – To nie są prawdziwe zaręczyny, więc żadne rytuały nie są konieczne! – upierał się, zwłaszcza, że Blaise wyszedł z pokoju i zostawił ich samych. Nie mieli przed kim odgrywać tej szopki.  

- Twoja matka nalegała – Lucjusz westchnął ciężko.  

- Jak na wiele rzeczy, których być nie powinno. Ustępowałem jej, bo to łatwiejsze niż kłótnia o to, ale nie zamierzam teraz jej ulegać. I niech nie sądzi, żeby Granger… 

- Właśnie minąłem Narcyzę na korytarzu, gdy wychodziła z pokoju Hermiony. Najwyraźniej obie uroczo się wzruszyły na rytuale błogosławieństwa – Lucjusz uśmiechnął się cynicznie. 

- Cholera! – zaklął Draco, zły, że tego nie przewidział.  

- Chodź, co ci szkodzi. Skoro to nie są prawdziwe zaręczyny, to przecież nie ma znaczenia, prawda? – jego ojciec wyciągnął swoją różdżkę i podszedł bliżej.  

Draco prychnął, nie kryjąc irytacji, ale wreszcie również wyjął swoją różdżkę. Chciał to mieć już za sobą.  

Lucjusz podszedł i skrzyżował ich różdżki razem, spoglądając w prosto w oczy syna.  

- Składam na poczet twej magii cztery błogosławieństwa ojca dla syna. Oby wszystkie się spełniły – zaczął mówić Lucjusz, a z końca jego różdżki zaczęła się wydobywać srebrzysta poświata.  

Draco kiwnął tylko niecierpliwie głową. 

- Pierwsze to błogosławieństwo krwi. Niechaj będzie ci dane przekazać twoją krew dalej, tak jak ja dzięki tobie przekazałem swoją – Z końca różdżki jego ojca wystrzelił czerwony promień, który po wykonaniu efektownego łuku, wniknął w różdżkę Draco.  

- Przyjmuję – mruknął młodszy blondyn, zgodnie z tym, co było trzeba powiedzieć.  

- Drugie to błogosławieństwo łaski. Niechaj tobie i twojej wybrance, zawsze będzie dana łaska należna członkom rodu Malfoyów od bogów starej magii.  

Tym razem promień zaklęcia był biały.  

- Przyjmuję – powtórzył Draco.  

- Błogosławieństwo fortuny. Oby wasze życie zawsze było proste i bogate. Cieszcie się ze swojego majątku i nieście go dalej razem dla przyszłości tego rodu.  

- Przyjmuję.  

- Ostatnim błogosławieństwem, jest błogosławieństwo wspólnoty. Byście zawsze wiedzieli, że rodzina jest z wami. Jesteśmy razem, zjednoczeni. Silni. Od dziś twoja narzeczona jest oficjalnie częścią naszej rodziny i każdy z nas z radością przeleje za nią krew, jako za jedną z nas.  

- Przyjmuję… I dziękuję – Draco spojrzał ojcu prosto w oczy, w czasie gdy ostatnia – tym razem piękna iskra w kolorze złota, wnikała w jego różdżkę.  

Lucjusz nagle złapał Draco i mocno go objął. Malfoy naprawdę nie pamiętał, kiedy ostatni raz otrzymał uścisk od ojca, ale to wcale nie było dziwne, tylko jakby pokrzepiające.  

Ojciec mocno poklepał go po plecach.  

- Gratuluję synu. I nigdy nie wątp w to, że jestem z ciebie naprawdę dumny. Wyrosłeś na lepszego mężczyznę i czarodzieja, niż mógłbym sobie tego życzyć.  

- Dziękuję oj… tato – Draco również poklepał Lucjusza po plecach, po czym obaj odsunęli się od siebie, dzieląc się tym samym, prawie identycznym, złośliwym uśmieszkiem.  

Obaj zrobili to na życzenie Narcyzy, ale jednak dało to też im coś wyjątkowego – Potwierdzenie, że w obliczu tego wszystkiego, co wkrótce miało nadejść byli razem. Mogli na sobie we wszystkim polegać. Byli gotowi.  

Draco wziął głęboki oddech. Tak, teraz on również poczuł się gotowy, by zejść na dół i poczekać tam na swoją narzeczoną. Na wyjątkową dziewczynę, która jako jedyna przebiła się do jego zimnego… ale jednak serca.

 💍💍💍

Oto i prawie koniec retrospekcji 😋 

W kolejnym rozdziale, będzie jeszcze jeden akapit z krótkimi przemyśleniami Draco na temat całego przyjęcia zaręczynowego, a później już akcja właściwa. Wiem, że czekacie na więcej bliskich interakcji dramione, ale przypominam, że to opowiadanie slow burn, więc wszystko w swoim czasie 😋
Od następnego rozdziału będą już perspektywy mieszane. Częściej perspektywa Hermiony, niż POV Draco, ale zapewniam Was, że o nim nie zapomnę. 

W ostatniej ankiecie na naszej dramionowej grupie wielu z Was stwierdziło, że publikacja raz w tygodniu to zdecydowanie za mało. I choć przykro było mi się dowiedzieć, że ten system Wam nie pasuje, to informuję, że nie zamierzam tego zmieniać. "Przyrzeczona" nadal będzie publikowana raz w tygodniu w okolicach weekendu i mam nadzieję, że uda mi się utrzymać ten stan do samego końca 😆. 

Co do środowych spoilerów - jeśli Neska dostanie do tego czasu rozdział, to może uda Wam się ją namówić na małe co nieco, ale niczego z góry Wam nie obiecujemy 😁

Zapraszam do odwiedzin i zaglądania na bloga - inne teksty są w trakcie tworzenia i na pewno coś więcej poza "Przyrzeczoną" się tu jeszcze się pojawi. 
Otrzymałam pytanie, czy "Dysfunkcja" zostanie dodana na 5,5 mln wyświetleń i zapowiadam, że dokładnie taki mam plan działania na chwilę obecną 😉

Pozdrowienia dla Wszystkich i miłego, nadchodzącego tygodnia! 

Wasza V.