Przyrzeczona - Rozdział XVI

 Dedykacja: Dla dziewczyn z EGS - które pomogły mi w podjęciu decyzji o akcencie jednej z postaci 😁

Betowała Neska 💚

💍💍💍

                Hermiona z ulgą wróciła do swoich komnat. Loredana była bardzo wymagająca w kwestii pobierania wymiarów i czuła się po tym, jakby była lalką, którą pobawiło się nieco niegrzeczne dziecko. Na szczęście miała jeszcze trochę czasu, tak by móc przez chwilę odpocząć, nim będzie musiała pójść na pierwszą lekcje tańca.

Strzałka przygotowała dla niej eleganckie, choć nieco obcisłe czarne spodnie oraz biały top, który zdaniem Hermiony za mocno odkrywał jej brzuch. Nie chciała jednak protestować, dlatego założyła te ubrania, patrząc niepewnie, na parę dość wysokich obcasów.

- Na butach jest zaklęcie amortyzujące. Panienka Hermiona na pewno się nie przewróci – zapewniła ją z uśmiechem skrzatka.

- Mam nadzieję…– mruczała do siebie, już cierpiąc wewnętrznie na samą myśl o tańczeniu w tym klasycznego walca.

- Jeśli panienka jest gotowa, to Strzałka przeniesie panienkę do sali balowej, jako że to w drugim końcu dworu.

- Świetnie. Prowadź Strzałko – Hermiona z uśmiechem podała skarzatce swoją dłoń i już po chwili pojawiły się w dużej, naprawdę pięknie urządzonej w kolorach złota i beżu sali balowej. Kryształowy żyrandol zwisał dumnie na samym jej środku, a Hermiona musiała zdusić dreszcz, gdy przypomniała sobie, że podobny znajdował się w salonie, w którym ją torturowano.

💍💍💍

- Nu wreszcieje! – usłyszała głęboki głos z wyraźnie obcym i twardym akcentem.

Hermiona rozejrzała się po sali i dostrzegła w rogu, niezbyt wysokiego mężczyznę w średnim wieku, z dłuższymi ciemno-blond włosami. Od razu domyśliła się, że to zapewne instruktor tańca.

- Dzień dobry.

- Ile możnija czegajać? – narzekał, a Hermiona doszła do wniosku, że mężczyzna musiał pochodzić ze wschodu. Od razu postawiła na Rosję. 

- Przepraszam, wydawało mi się, że nie jestem spóźniona…

- Ty niet bardzajo, ale twoi partnerrr coraże mocnije – westchnął z irytacją obcokrajowiec, powoli zbliżając się do niej i oglądając ją oceniająco. 

- Mam na imię Hermiona – przedstawiła się.

- Wiam to. Ja Michaił Baryszkow – Rosjanin lekko skinął jej głową.

- Rozumiem, że jest pan instruktorem tańca? – zapytała uprzejmie.

Mężczyzna prychnął pogardliwie i spojrzał na nią chłodno.

- Mistrz tancija i najlepszij magiczniji choreografaj!

- To wspaniale… - wyjąkała skonsternowana.

- Ty ma ładnije nogi, ale brzydkają postawaja – skomentował, obchodząc ją dookoła.

- Ja…

- Ty garbieju się, jako byś ta ciąglije dźwigaja za dużi ksiągaje – Michaił szturchnął ją nagle pomiędzy łopatkami, zmuszając do wyprostowania się.

- To ma być tylko jeden taniec, nie muszę mieć do tego idealnej postawy – warknęła.

- Dwija.

- Dwa? – Hermiona zrobiła wielkie oczy.

- Pierwsziji tanijec balu i tanijec zamykającajy. Tu chybja oczywistaje? Zawszi ta jest na przyjęciajach zaręczynowajych i ślubnajach – wyjaśnił oschle.

- Wspaniale – sarknęła.

- Tylkoije dziesięcio dniów na wszistkaje – narzekał choreograf. – A młodai paniczyj Dracon się spóźniaju.

Ledwo skończył to mówić, a drzwi się otworzyły i do środka wbiegł… Theodore Nott.

Hermiona zamrugała kilkukrotnie, zastanawiając się czy nie ma przewidzenia. Myślała, że Malfoy nie chciał, by zadawała się z Nottem.

- Przepraszam, ale Draco miał coś pilnego do załatwienia. Poprosił bym go dziś zastąpił – Theodore uśmiechnął się do niej uwodzicielsko.

Hermiona zacisnęła szczękę.

- Dobraje Nott. Ty siem teżu nadaije – skomentował Michaił.

- Jak zawsze, miło cię widzieć mistrzu Baryszkow – Theodore uśmiechnął się do instruktora i podszedł do Hermiony.

- Serio Draco poprosił o zastępstwo ciebie, a nie na przykład Zabiniego? – zapytała, gdy Nott sięgnął po jej dłoń.

- Cóż… Teraz widzisz, jak bardzo zależy mu na tobie, prawda? – Theodore roześmiał się wrednie. – Tak naprawdę rzucił tylko tekstem, że trzeba wysłać ci zastępstwo, a ja sam się zgłosiłem.

Hermiona nie mogła pozbyć się podejrzeń, że coś tu nie grało. I wcale nie przejęła się słowami o tym, że Draco na niej nie zależało. Przecież doskonale o tym wiedziała.

- Dobrze, w takim razie zacznijmy – poprosiła, próbując się nieco zrelaksować, gdy Theodore objął ją w talii i przysunął do siebie.

- Choreografija zgodnaje z prośbane Dracona, będzi delikatneja i eleganckaja… Nott, puścija ją i stawaje na środaku.

- Naprawdę muszę? – zaśmiał się Theodore, a jego dłoń wymownie zaczęła przesuwać się po jej ciele.

Hermiona sapnęła z oburzenia, ale nim zdążyła go odepchnąć, Theodore syknął z bólu i sam odskoczył od niej na kilka kroków.

Dopiero po chwili zauważyła, że dłoń Notta jest zaczerwieniona, a Theo pociera ją z bolesnym wyrazem twarz.

- Zaklęcie żądlące? Słaby cios!  – zakpił, odwracając się w stronę drzwi.

Hermiona po sekundzie zorientowała się, że Draco był z nimi w sali. Po tym, że wciąż trzymał w dłoni różdżkę, wywnioskowała, że to on przeklął Theo.

- Jeszcze raz dotkniesz w ten sposób mojej narzeczonej, a przysięgam, że urwę ci tę rękę Nott – obiecał zimno blondyn.

- Aż taki z ciebie zazdrośnik? – zarechotał pogardliwie Theodore.

- Wynoś się i nie pokazuj więcej we dworze, bez naszego wyraźnego zaproszenia – Draco wyglądał w tej chwili naprawdę złowrogo.

- Zapomniałeś, że jem tu dziś kolację? A tak w ogóle skąd jutro weźmiesz siódmego do treningu? –  Theo uśmiechał się triumfująco.

- Choćby miał nim być mój ogrodnik, to ciebie więcej nie chcę tu widzieć. Ostrzegałem cię już dwa razy, że masz się do niej nie zbliżać!

- Aż tak panicznie się boisz, że jednak ci ją odbiję? – kpił dalej Theodore.

- Musiałabym doszczętnie postradać zmysły, żeby mogło do tego dojść! – warknęła na niego Hermiona. – Wyjdź jak Draco cię spokojnie prosi albo sama cię stąd wyrzucę zaklęciem. Jesteś chyba nie do końca normalny!

- No proszę, jaka zgodna para… - Nott znów się szyderczo roześmiał.

Nagle jednak został uniesiony w powietrze i dosłownie przeleciał przez całą salę, mijając Draco i z łoskotem lądując za drzwiami, które zaraz za nim mocno się zatrzasnęły.

- Ni mami czasaju na taki głupotaje przegadujki! – oznajmił szorstko Michaił, chowając różdżkę do kieszeni i podchodząc do starego gramofonu.

- Przepraszam cię za to. Ten idiota, chyba specjalnie zatrzasnął mnie w szopie z miotłami – wyjaśnił jej Draco, podchodząc bliżej.

- Z nim jest coś naprawdę nie tak – westchnęła ciężko Hermiono.

- Po prostu ostro mnie znienawidził z powodu Astorii. Jakbym naprawdę miał na to jakiś wpływ – Draco skrzywił się pod nosem.

- To przykre… – przyznała Hermiona, czując, że naprawdę mu współczuje. Przecież Malfoy raczej sam nie prosił o to, by Greengrass się w nim zakochała.

- Poraja zażyjmać! – warknął Michaił, ucinając tym ich rozmowę.

- Mów nam, co mamy robić – Draco stanął obok niej, a ona wyczuła, że był dość spięty.

- Zgodznaje z twoi życzenie, choreografija nie jest zbytno bliskaja. Jest romanticznaja i deliatnaja.

- To dobrze – Draco uniósł kąciku ust w małym uśmiechu, kątem oka patrząc na Hermionę.

Zmusiła się do zachowania pozorów obojętności, choć czuła, że łatwo jej nie będzie. Tańczenie czegoś, co określano jako romantyczne, w parze z samym Draco Malfoyem, było bardzo daleko na liście sytuacji, w których mogła się poczuć choć trochę komfortowo. Nie miała jednak wyjścia… Wszystko przecież musiało odbyć się zgodnie z planem.

 
💍💍💍

                Musiała przyznać, że Michaił był prawdziwym artystą. Choreografia do pierwszego tańca była piękna, efektowna i skonstruowana tak, że choć ona i Draco zbyt blisko się nie dotykali, całość tworzyła wrażenie prawdziwego związku pomiędzy nimi. Kroki były dość łatwe do opanowania, a Hermiona po kilku próbach coraz mniej się potykała przy przejściach. Prawdziwym problem okazało się jednak to, że Michaił kazał im przez cały czas patrzeć sobie w oczy. Nie mogła tego znieść… Oczy, o których od miesięcy śniła, widziane na żywo, wprawiały ją w dreszcze i szybsze bicie serca. Bała się, że Malfoy to w końcu wyczuje, dlatego ciągle uciekała od niego wzrokiem, gdzie popadło.

W końcu zirytowany Baryszkow podszedł i złapał ją i Draco za kark, tak mocno zbliżając ich do siebie, że Hermiona uderzyła skronią w podbródek blondyna.

- Patrzajcie sobie w oczyja! Kocjacie się czy niet?! Milościja! Oddanije! Wspólnija przyszłocija! Tu ja chcieju widdzieć! Emocije! Natychmiastaju! – krzyczał wyraźnie zirytowany.

- Rozumiemy, o co ci chodzi – odpowiedział mu Draco. – Użyj oklumencji jeśli musisz – szepnął do Hermiony. – Poprowadzę cię, tylko się nie spinaj.

Nie wiedząc, co mu odpowiedzieć, skinęła tylko lekko i spojrzała mu w oczy, a zaraz później zatopiła się we własnym umyśle, nie wiążąc błękitu nieba, ani chłodu lodu na zamarzniętym jeziorze, z tym jaki kolor miały jego niezwykłe źrenice.

Po treningu wróciła do swojego pokoju zrumieniona i rozedrgana. Gdy bariery oklumencji opadły, usiadła na podłodze obok łóżka, drżąc na całym ciele i chowając głowę między kolanami. Co takiego się z nią działo, że od wydarzeń w jego dworze, Malfoy tak mocno na nią działał? Dosłownie czuła, jak zakrada się pod jej skórę, dominuje jej myśli i oczywiście nawiedza sny… Musiała poświęcić czas i spróbować jeszcze raz to zbadać. No i jeszcze kilka razy wypróbować swoje autorskie zaklęcie do przeglądania snów. Może wtedy wreszcie wpadnie na jakiś trop i zrozumie, co tak właściwie działo się z nią pod wpływem Draco.


💍💍💍

 

                Na popołudniową herbatkę, Strzałka przygotowała jej elegancką szatę czarownicy w barwie delikatnego koralu. Była długa i uszyta z najlepszych materiałów, a jej rękawy rozszerzały się od łokcia, opadając swobodnie. Na zakończeniach były obszyte drogą koronką. Włosy znów upięła w elegancki kok, a Strzałka podała jej parę rubinowych kolczyków w oprawie z białego złota, mówiąc, że pani Malfoy prosiła, by Hermiona je założyła.

Z uczuciem zrezygnowania, zapięła drogie błyskotki, w duchu modląc się, by niczego nie zgubiła, ani nie uszkodziła. Zapewne nie miała dość oszczędności na pokrycie takich kosztów.

Oranżeria była duża i jak wszystko w tym domu, elegancka i urządzona z przepychem. Była dobudowana do salonu dziennego Lady Malfoy w zachodnim skrzydle dworu, z widokiem na rozległe ogrody i jezioro, dookoła którego ona i Draco dziś rano biegali.

Gdy Hermiona weszła do środka, zastała przy kolejny dzbanku herbaty Narcyzę i Almę. Uśmiechnęła się radośnie, mając nadzieję, że to tylko z nimi będzie musiała spędzić tą popołudniową godzinę.

Usiadła i podziękowała Narcyzie, która nalała jej filiżankę herbaty, pytając jak poszła im pierwsza lekcja tańca.

- Nie było źle. Pan Baryszkow, to prawdziwy mistrz – skomentowała krótko.

- Absolutnie tak! – zgodziła się z nią Alma. – Układa choreografię na każdy mój ślub. Zawsze żartujemy, że jest dla mnie bardziej stałym punktem niż mój kolejny mąż! – zaśmiała się pogodnie.

Hermiona również się uśmiechnęła, w duchu przypominając sobie, że matka Zabiniego słynęła z tego, że bardzo często i niespodziewanie zostawała wdową.

 Nagle w drzwiach pojawiła się Estera, wprowadzając za sobą do oranżerii sześć kobiety.

-  Jak miło, że przyjęłyście nasze zaproszenie – Narcyza wstała od stołu. Widząc, że Alma również to zrobiła, Hermiona od razu sama pośpiesznie się podniosła. Nie miała pojęcia o etykiecie pijania eleganckich herbatek, ale naprawdę nie chciała się skompromitować przed matronami magicznego świata.

- Pozwólcie, że na początek wam przedstawię narzeczoną Dracona. To Hermiona Dagworth-Granger – Narcyza uprzejmie położyła dłoń na jej ramieniu, dokonując prezentacji.

- Dzień dobry – przywitała się Hermiona, jednocześnie uśmiechając się do Tracey Davis. Cieszyła się, że mogła ją tu zobaczyć.

- Zapewne znasz już Pansy, Tracey i Astorię, dlatego pozwól kochanie, że przedstawię ci ich matki. Regina Parkinson, Gloria Grengrass i Eleonora Davis – zaprezentowała Narcyza.

- Bardzo mi miło – Hermiona zdobyła się na niewielki uśmiech. Elonora i jej córka, jako jedyne go odwzajemniły.

- Mnie również – burknęła matka Pansy, patrząc na nią spod byka, a Hermiona wreszcie zrozumiała, po kim Parkinson odziedziczyła ten straszny, mopsi nos.

- Siadajcie proszę. Właśnie rozmawiałyśmy o pierwszej lekcji tańca Draco i Hermiony – wyjaśniła Narcyza.

Stół do herbaty od razu magicznie się powiększył i pojawiła się przy nim odpowiednia ilość krzeseł. Kobiety zajęły swoje miejsca, a Hermiona ucieszyła się, że Tracey usiadła obok niej, uśmiechając się miło.

- Kto miał zaszczyt zostać wybranym na choreografa? – zagadnęła Regina, nadal marszcząc nieprzyjemnie swój brzydki nos.

- Mistrz Michaił Baryszkow – odpowiedziała płynnie Narcyza, wydając gestem Esterze polecenie podania herbaty.

- Jak to możliwe?! Przecież miał jechać w trasę! Odmówił nam przez to ułożenia dla nas choreografii! – poskarżyła się głośno Pansy.

- Dopilnowaliśmy, by przesunął plany swojego wyjazdu dopiero na czas po przyjęciu zaręczynowym – Narcyza uśmiechnęła się z nutą wyższości, a Hermiona zastanowiła się, ile Malfoyowie musieli za to zapłacić. Czy to naprawdę miało znaczenie, kto układał kroki tańca na fałszywe przyjęcie zaręczynowe ich syna?

- Wszystko co najlepsze, zawsze dla Malfoya – zaśmiała się Tracey, za co jej matka skarciła ją wzrokiem.

- Chyba kiedyś tak było – Gloria Greengrass przy tych słowach dość ostentacyjnie spojrzała prosto na Hermionę.

Nie wiedziała czy tylko jej się zdawało, czy też Narcyza siedząc po jej drugiej stronie nieco się zirytowała.

- Zawsze tak było, jest i będzie  – wycedziła cierpko Narcyza – Każdy Malfoy zawsze dostaje to, czego chce, a jak wiadomo, my zawsze chcemy tylko najlepszego. Nie mamy w zwyczaju zadowalać się czymś, tylko z pozoru dla nas odpowiednim. – Jakby dla podkreślenia swoich słów Narcyza wymownie przeciągnęła wzrokiem po postaci Astorii, która od razu zarumieniła się ogniście, podobnie jak jej matka.

- Skoro tak twierdzisz Narcyzo – Gloria uśmiechnęła się cierpko, znów spoglądając z ledwie tłumioną pogardą na Hermionę.

- Nie ma wątpliwości, że Draco wybrał sobie na narzeczoną najlepszą możliwą kandydatkę  – wtrąciła wesoło Alma. - Blaise opowiedział mi trochę o Hermionie, gdy ogłoszono, że to ona zostanie następną panią Malfoy. Muszę przyznać Narcyzo, że zaczynam zazdrościć ci szansy na taką synową.

- Dziękuję ci bardzo moja droga. To od dawna dla wszystkich jasne, że mój syn ma naprawdę nienaganny gust – Matka Draco odwróciła się do Hermiony, patrząc na nią z ciepłym uśmiechem.

Pansy Parkinson prychnęła drwiąco pod nosem, krzywiąc się jakby ktoś właśnie powoli zaczynał ją torturować.

- A jak się miewa nasz młody pan Higgs? – zapytała wesoło Eleonora. – Czy powikłania po goblińskim trądziku już mu przeszły? Biedak wyglądał ostatnio dość przykro.

Hermiona musiała przygryźć wnętrze policzka, by się nie roześmiać. Kątem oka zauważyła, że Davis też się ledwie przed tym powstrzymywała.

Pansy zaczerwieniła się wściekle, a jej matka mocno zacisnęła swe solidne szczęki.

- Owszem, Terence ma się świetnie. Dziękuje, że pani pyta. A jak tam u was? Nadal żadnych propozycji zaręczynowych dla Tracey? – odgryzła się ostro Pansy.

Hermiona znów poczuła, jak Narcyza dosłownie się jeży obok niej, chyba gotowa by zaraz zgasić pannę Parkinson jakąś ripostą. Nim zdążyła to zrobić, ponownie odezwała się Eleonora.

- Skąd pomysł, że Try nie dostała żadnej propozycji? Czyżby pan Higgs nie pochwalił się, że jego ojciec to do nas najpierw przyszedł z nadzieją na załatwienie zaręczyn?

Zarówno Pansy, jak i Regina natychmiast zbladły, patrząc na siebie z niedowierzaniem.

- Oprócz pana Higgsa, również pan Goyle oraz pan Bletchley pojawili się u nas ze swoimi kontraktami. Niestety żaden z nich nie uzyskał aprobaty mojej córki – Eleonora uśmiechnęła się lekko do Tracey, która ujęła dłoń matki ściskając ją czule. Były do siebie bardzo podobne. Te same blond włosy, zielone oczy i uroczy uśmiech. – Jako, że nie musimy szukać powiązań dla rozszerzenia naszego majątku i poprawy wizerunku, pozwoliliśmy by to Tracey swobodnie wybrała swojego męża.

- To miłe z waszej strony jako rodziców, a panna Davis jest tak śliczna, że na pewno będzie jeszcze miała sporo kontraktów do rozważenia. Powiedz mi proszę droga Pansy, ile ty ich miałaś? – zapytała z rozbawieniem Alma.

Hermiona doszła do wniosku, że czuje się trochę jak w stadzie jadowitych żmij. Sykliwych, złośliwych, znienacka atakujących, ale przy tym wszystkim wciąż fałszywie i słodko uśmiechających i udających wzajemną przyjaźń. Cóż za przyjemny sposób na spędzanie popołudnia.

- Pansy od razu się zgodziła, gdy Terence się jej oświadczył – wtrąciła szybko Regina.

- Rozumiem, że to powstrzymało innych ewentualnych zalotników? – zaśmiała się szyderczo Alma.

- Tak, właśnie tak było! – warknęła wściekle Pansy.

- A ty Astorio ile otrzymałaś kontraktów? – ciągnęła temat matka Zabiniego.

- Dwa. Jeden od rodziny Nott i drugi od dalekich kuzynów z Francji. Ich syn miał zamiar osiedlić się na stałe w Anglii – odpowiedziała szybko Gloria.

- A pani, panno Granger? Och! Przepraszam… Dagworth-Granger – zadrwiła z cynicznym uśmiechem Regina.

- Nikt nie zdążył wysłać kontraktu, zanim my o to zadbaliśmy. Ale wiemy od wuja Hermiony, że poza Draco i tak pojawiły się jeszcze dwie inne propozycję, które oczywiście natychmiast zostały odrzucone – odpowiedziała za nią Narcyza.

- Zapewne jeśli liczyłoby się Rona Weasleya, to byłby trzy – wtrąciła Astoria z prowokacyjnym uśmieszkiem.

- Zapewne, gdyby Hermiona nie została zaręczona w pierwszym dniu obowiązywania tego prawa, to byłoby ich o wiele więcej – znów wtrąciła się Alma, a Hermiona nie mogła się powstrzymać, by nie posłać jej wdzięcznego uśmiechu.

- Ciekawe czy Blaise byłby wśród nich – zapytała drwiąco Pansy.

Alma roześmiała się, najwyraźniej bardzo szczerze.

- Zapewne nie. Mój syn nigdy nie stanąłby na drodze swojego najlepszego przyjaciela.  Muszę przyznać, że Blaise był szczerze wzruszony tym, że Draco to jego poprosił by za niego poświadczył w trakcie przyrzeczenia – Alma uśmiechnęła się do Hermiony i Narcyzy.

- Nie mogło być inaczej, nasi synowi są przecież dla siebie jak bracia. A tak przy okazji, Hermiono czy nie chciałaś o coś zapytać Tracey? – Narcyza posłała jej wymowne spojrzenie.

- Och tak… - Hermiona poczuła, jak ciepło wypływa jej na policzki. Zupełnie zapomniała o konieczności zdobycia kogoś, kto poświadczy za nią w trakcie tej całej zaręczynowej szopki. – Tracey, byłoby mi bardzo miło, gdybyś zechciała zostać moim świadkiem w trakcie ceremonii… - wydusiła z niewielkim trudem.

- Naprawdę? Ja? – Tracey zrobiła wielkie oczy.

- Zdecydowaliśmy, że Hermiona powinna się teraz obracać w swoich nowych kręgach towarzyskich, a jak widać ciebie polubiła najbardziej z naszych młodych dam czystej krwi – wyjaśniła z emfazą Narcyza, zdobywając tym uśmiech obu pań Davis oraz kwaśne miny pozostałej czwórki kobiet.

- To będzie dla mnie prawdziwy zaszczyt! – zapewniła Tracey, sięgając po dłoń Hermiony i ściskając ją przyjaźnie.

- Dziękuję – odparła w odpowiedzi, czując ulgę, że to było już załatwione.

- W takim wypadku, zaraz po herbacie będziesz musiała pójść z Hermioną na pokaz dekoracji kwiatowych, a resztę planów przyjęcia omówimy w najbliższych dniach na przykład w czasie lunchu.

- Już nie mogę się doczekać! – oznajmiła z entuzjazmem Davis.

- Mam nadzieję, że wasze suknie dotarły już do komnat, w których możecie się przebrać na dzisiejszą kolację. Nie było sensu przenosić się tutaj dwa razy, tak będzie wygodniej – Narcyza zwróciła się do pozostałych kobiet. 

- Wspaniale moja droga. To doprawdy uroczę, że witasz w swoim domu przyszłą synową, tak wytworną kolacją – stwierdziła chłodno Regina Parkinson.

- To kolacja na cześć mojego syna i jego narzeczonej. Cieszymy się z Lucjuszem, że wreszcie mamy ich oboje blisko siebie i właśnie to, chcemy dziś uczcić – odpowiedziała spokojnie Narcyza.

- Zamieszkałaś już w komnacie Dracona, Granger? – wypaliła nagle Pansy.

Regina szybko, karcąco klepnęła córkę w ramię, a reszta kobiet spojrzała na nią z wyraźnym niesmakiem. Widać były to jedno z serii pytania, których nie zadaje się w takim towarzystwie.

- To naprawdę nieelegancko, by o tym rozmawiać w czasie herbaty – oświadczyła protekcjonalnie Narcyza.

- Nie miałabym zamiaru rozmawiać o tym, w jakichkolwiek dostępnych okolicznościach. To bardzo prywatna sprawa – odważyła się odezwać Hermiona.

- Oczywiście kochanie. Masz absolutną rację – Narcyza uśmiechnęła się do niej miło, a ona szybko zmusiła się, by odwzajemnić uśmiech.

Nagle drzwi się otworzyły i do środka dumnym krokiem wszedł Draco.

- Dzień dobry miłym paniom – przywitał się z lekkim ukłonem w ich stronę.

Wszystkie odpowiedziały mu chórem, a Hermiona zauważyła, jak oczy Astorii rozbłysły szczęściem na jego widok. Czyżby liczyła, że przyszedł tu dla niej?

- Od kiedy to ty masz ochotę dołączyć do nas na herbatę, synu? – zapytała z rozbawieniem Narcyza.

- Od nigdy matko – odpowiedział z uśmiechem. – Wpadłem tu tylko na chwilę, sprawdzić czy uda mi się wam porwać moją narzeczoną – Draco uśmiechnął się słodko do Hermiony.

Alma wydała z siebie przeciągłe „uuuu” – czym rozbawiła Narcyzę, Tracey i Eleonorę.

- I jak Hermiono? Pozwolisz mu się porwać? – zapytała Narcyza, nadal szeroko uśmiechnięta.

- Z przyjemnością! – oświadczyła z ulgą, szybko wstając. - Przepraszam i dziękuję za wspólną herbatę – powiedziała grzecznie, a Narcyza przez chwilę wyglądała, jakby chciała jej zaklaskać z aprobatą.

Draco wyciągnął do niej dłoń i Hermiona ujęła ją, mając nadzieję, że nikt nie zauważy między nimi nienaturalności tego gestu.

- Gdzie się wybieracie? – zapytała cierpko Pansy, patrząc na nich,  z ledwo zawoalowaną złością. 

- Na mały spacer – odpowiedział Draco, splatając swoje place z palcami Hermiony i przyciągając ją do swego boku.

- Może mogłabym pójść z wami? Chętnie rozprostuję kości! – oświadczyła Astoria, zrywając się ze swojego miejsca i patrząc na Draco z nadzieją. 

- Innym razem, Astorio. Dziś mam do pokazania Hermionie coś przeznaczonego tylko dla niej – odpowiedział niewzruszenie Draco, spokojnie patrząc na to, jak łzy zaczynają się zbierać w ślicznych oczach panny Greengrass.

- Pamiętaj synku, że za około trzy kwadranse macie się pojawić na wyborze wiązanek kwiatowych – przypomniała mu Narcyza.

- Dopilnuję, żebyśmy tam dotarli na czas – obiecał z uśmiechem Draco, po czym skłonił się w stronę pozostałych kobiet i wyprowadził Hermionę z oranżerii. 

Gdy drzwi się za nimi zamykały, usłyszała jeszcze, jak Alma mówi:

„Doprawdy cudowna z nich para!”

Hermiona trochę pożałowała, że nie może zobaczyć miny Pansy i Astorii, gdy usłyszały akurat takie słowa.

 

💍💍💍

    Draco poprowadził ją korytarzem, wciąż nie wypuszczając jej ręki. Zrobił to dopiero, gdy skręcili za pierwszy róg.

- Nie ma za co – oświadczył, podchodząc do starych, dębowych drzwi.

- Co? – zapytała, nie bardzo rozumiejąc.

- Nie musisz mi dziękować, za wyciągnięcie cię przedwcześnie z herbatki z tymi starymi harpiami – blondyn uśmiechnął się pod nosem.

Hermiona mimowolnie odwzajemniła uśmiech.

- Cóż… Tak, dzięki Malfoy. Naprawdę czuję się trochę lepka od tego całego jadu, który się tam wylewał.

- I tak dobrze, że moja mama i Alma tam były. Z nimi raczej nikt otwarcie nie zadziera – odpowiedział, wchodząc jak się okazało na kamienną klatkę schodową i zapalając zaklęciem wszystkie wiszące na ścianach pochodnie.

- Schodzimy do lochów? – zapytała z lekkim niepokojem.

- Nie. Lochy były w północnym skrzydle. Mówiłem już, że są teraz w remoncie – przypomniał jej, ruszając w dół po schodach.

- Czy w takim razie mogę wiedzieć dokąd idziemy? – Hermiona uniosła szatę tak, by jej nie przydepnąć i posłusznie dalej szła za nim, choć wcale jej się to nie podobało.

- Zaraz się przekonasz – Draco spojrzał na nią przez ramię, uśmiechając się dość tajemniczo.

- Skoro tak twierdzisz… - mruknęła pod nosem, niezbyt szczęśliwa, że nie wie dokładnie, co się dzieje.

Szli przez kilka chwil w ciszy, a Hermiona niepewnie rozglądała się po zimnych, kamiennych ścianach. Musieli znajdować się gdzieś, głęboko w podziemiach dworu i zaczęła zastanawiać się, co poza piwniczką z winem i strasznymi lochami, Malfoyowie mogli jeszcze tam chować. W końcu jednak doszli do wielkich metalowych wrót, zamkniętych na wielką kłódkę.

Draco sięgnął do kieszeni swojej eleganckiej szaty i Hermiona była przekonana, że zaraz wyjmie z niej jakiś wielki klucz. Zdrętwiała, gdy okazało się, że był to złoty sztylet.

Popatrzyła na niego niepewnie, a blondyn na chwilę spojrzał jej w oczy, uśmiechając się do niej nieco drapieżnie.

- Co robisz? – zapytała, widząc jak przykłada sztylet do prawej ręki.

- Potrzebna jest krew, by otworzyć zamek – wyjaśnił, zaczynając wcinać się w skórę.

Hermiona przełknęła nerwowo, patrząc jak pierwsze szkarłatne krople pojawiają się na wewnętrznej stronie jego ręki. Była pełna podziwu, że nawet nie syknął, choć to na pewno musiało boleć. Gdy naciął skórę na około trzy centymetry, przyłożył dłoń do wielkiej kłódki, która od razu szczęknęła głucho, otwierając się.

Draco schował sztylet, lecz nim sięgnął po różdżkę, Hermiona już trzymała w dłoni swoją. Bez oporu złapała go za dłoń i rzuciła precyzyjne zaklęcie leczące.

Malfoy uniósł głowę i zdziwiony spojrzał jej w oczy. Tym razem wytrzymała siłę jego spojrzenia.

- Nie lubię niepotrzebnego widoku krwi – wyjaśniła cicho, puszczając jego rękę i odwracając głowę. Nie chciała przeciągać specjalnie tej chwili.

- Dzięki Granger – odezwał się dziwnie schrypniętym tonem, po czym pchnął metalowe wrota, czekając aż Hermiona do niego dołączy.

Niepewnie ruszyła za nim, kolejnym kamiennym korytarzem, wciąż zastanawiając się dokąd on ją zaprowadzi.

 

💍💍💍

Cześć! 😊

W ostatnim czasie rozdziały przeskoczyły nam z niedzieli na piątek - ale to za sprawą sprawnego betowania naszej drogiej Neski. 

Wiem, że bardzo czekacie na inne teksty - mam nadzieję, że wkrótce się pojawią - sama siebie ganię za tak długie przerwy, ale cóż zrobić gdy wena kaprysi. 

Oczywiście inspiracją dla postaci choreografa był wybitny tancerz i choreograf - Mikhail Baryshnikov, którego możecie też zobaczyć na pierwszym gifie. 
Dziewczyny przekonały mnie, by zapisała fonetycznie jego wypowiedzi zamiast tylko wspominać o obco-brzmiącym akcencie i tak właśnie zrobiłam - mam nadzieję, że się połapiecie o co mu chodziło 😁.

Kolejny rozdział "Przyrzeczonej" powinien pojawić się zgodnie z planem. 

Wszystkie dziewczyny, które wcześniej zapoznały się z rozdziałem - jeśli macie problem wytrzymać do kolejnego - venetiia.noks@gmail.com 😉💗

Wielkie buziaki i Pozdrowienia dla Wszystkich - i oczywiście dużo słońca na waszych wakacyjnych wyjazdach! 🌞

Wasza V. 

PS. Czy któraś z Was kończyła może pedagogikę i miło wspomina pisanie pracy lic lub mgr? Jeśli tak i jeśli ma czas - poproszę o kontakt na maila 😊