Przyrzeczona - Rozdział XI

Dedykacja: Dla Moniq - bo specjalnie nie poszła spać 😋💚

Betowała Neska

💍💍💍

31 października 1998- Bal z okazji święta duchów.

                Ręka tylko trochę jej zadrżała, gdy kładła ją na ramieniu Zabiniego, a on z uwodzicielskim uśmiechem obejmował ją w talii. Tuż obok nich, Malfoy z wprawą wytrawnego tancerza, zaczął właśnie wirować po parkiecie z Tracey Davis, która wyglądała lekko i zwiewnie w swojej sukni w kolorze bladego złota. 

- Wiem, że proszę cię o naprawdę wiele, ale może mogłabyś się na chwilę uśmiechnąć? Dziennikarze na pewno zrobią nam zdjęcia. Namiętność, choć podszyta wściekłością, jaką dzielicie ze Smokiem w swoich spojrzeniach, zostanie zapewne odebrana przez publikę jako nieodparta ochota na seks. Za to mnie wezmą za okropnego nudziarza, jeśli przez cały czas będziesz miała taką minę.

Hermiona mimowolnie parsknęła krótkim śmiechem. Namiętność? Seks? Czy on naprawdę powiedział coś podobnego w kontekście jej i Malfoya? Już wiedziała, że jutro podrze gazetę na drobne strzępy nim zobaczy w niej zdjęcie, które mogłoby choć trochę sugerować coś podobnego. 

- Ja i Malfoy dzielimy ze sobą tylko nienawiść i każdy głupek może to z łatwością zauważyć – odpowiedziała, uśmiechając się z przymusem i mając nadzieję, że to mu wystarczy.

- Nie ktoś, kto chce wierzyć w piękną bajkę o nienawiści - przemienionej w wielką miłość… - Zabini mrugnął do niej porozumiewawczo.

- Tylko kompletny imbecyl mógłby uwierzyć, że żywię do niego coś więcej niż odrobinę koniecznej tolerancji – powiedziała, siląc się na lekki ton. 

- Jestem przekonany, że to wkrótce się zmieni – Zabini błysnął uśmiechem.

- Nie stawiałabym na to zbyt wiele na twoim miejscu – odpowiedziała zimno.

- Lubisz hazard Hermiono? Kodeks honorowy każdego Ślizgona wyraźnie mówi o tym, że zawsze powinien zawierać zakłady, jeśli może być pewien wygranej – Blaise nie przestawał się do niej uśmiechać.

- Nazywacie to kodeksem honorowym? A który punkt mówi o piciu krwi dziewic i składaniu ofiar z niewinnych Puchonów? – zażartowała, tym razem uśmiechając się bardziej szczerze.

- Jestem pewien, że żaden Ślizgon nigdy nie zmarnowałby dziewicy tylko po to, by wypić z niej krew! – Zabini udał poważny ton. – Za to lubimy zajmować się nimi w pewien szczególny sposób... Chcesz posłuchać?

- Wolałabym nie, jeśli mam zatrzymać swoją kolację – odpowiedziała, ze zdziwieniem stwierdzając, że naprawdę ta rozmowa nieco ją bawi. 

-  Musisz być bardziej twarda, jeśli masz z nami wszystkimi wytrzymać przynajmniej przez rok – Blaise znów się uśmiechnął.

- Maksymalnie przez rok. I owszem… Zdaje sobie sprawę z tego, że to nie będzie łatwe.

- To zależy tylko od ciebie. Wiem, że masz silne przekonanie o tym, jak zapewne okropni i okrutni jesteśmy, ale nie zapominaj o znanym przysłowiu, że pozory lubią mylić – Zabini nagle spoważniał.

- Mylić? Niby kiedy? Czy może wtedy, gdy ułożyliście prześmiewczą piosenkę o Ronie i całej jego rodzinie? Czy wtedy, gdy wydaliście nas Umbridge? Albo wtedy, gdy na naszym trzecim roku przed lekcją zielarstwa ty i Malfoy powiesiliście Neville’a na gałęzi tak wysokiej, że o mało nie posikał się przy wszystkich ze strachu?

- Takie tam szkolne wygłupy – Zabini miał przynajmniej tyle przyzwoitości, by nie patrzeć jej w tej chwili w oczy.

- Doprawdy? Nawet jeśli ranią czyjeś uczucia i mogą doprowadzić do nieszczęścia? – zapytała nie kryjąc goryczy.

- Masz zamiar do końca życia rozpamiętywać to wszystko? – skrzywił się.

- Nie. To faktycznie byłoby męczące. Ale nie licz na to, że o tym zapomnę. Słynę z tego, że mam dość dobrą pamięć… - Hermiona hardo popatrzyła mu w oczy.

- Nie liczę na zapomnienie, ale uważam, że słusznym jest, by poprosić cię o wybaczenie – Zabini posłał jej niepewny uśmiech.

- Prosisz o nie tylko dlatego, że myślisz, że jestem teraz czystej krwi i mi się to należy? – zapytała tonem podszytym kpiną. 

- Przepraszam, bo naprawdę mi przykro. Wiedź, że żałuję wielu z tych rzeczy. Dorosłem na tyle, by zrozumieć, jakie to było niewłaściwie i głupie.

- Skoro tak twierdzisz… - westchnęła, wyraźnie dając do zrozumienia, że ani trochę mu nie wierzy. 

- Draco powiedział ci, że znam całą prawdę o waszej sytuacji? – zapytał cicho, wiedząc, że ktoś może ich podsłuchać. 

- Tak, właśnie przed chwilą. Tym bardziej dziwi mnie, że w dniu gdy to się stało,  powiedziałeś że nie miałeś o niczym pojęcia – przyznała.

Blaise zaśmiał się krótko.

- Znałem ten zamysł, ale do końca nie potrafiłem uwierzyć, że Draco jednak nie stchórzy i wszystkiego w ostatniej chwili nie odwoła.

- Stchórzy? Wydawało mi się, że jest dość dobrze przygotowany do tego swojego planu.

- Bo jest. Po prostu jego plan ma jeden mały, ale bardzo niepokojący punkt… A jest nim twój gryfoński upór Hermiono. Jesteśmy dorośli i nie czarujmy się – wszyscy wiemy w jakim bagnie obecnie siedzimy. Czy nie uważasz, że lepiej byłoby jak najszybciej zacząć współpracować i przejść przez to wszystko z możliwie jak najmniejszymi stratami? – zapytał.

Hermiona nerwowo przygryzła wargę. Doskonale wiedziała, że dziecinne fochy i ciągłe kłótnie na pewno nie polepszą sytuacji. W jej głowie wciąż kołatało  się to, co przed chwilą powiedział jej Malfoy. Jej zdolność do adaptacji w każdej sytuacji… Dość mocno ślizgońska cecha, ale nie mogła zaprzeczać, że sama jej nie doceniała. To naprawdę miało sens. 

- Rozumiem o co ci chodzi. Postaram się nie utrudniać… Na tyle, na ile mogę to znieść – wyszeptała.

- Wiem, że myślisz o nas i o Draco jak najgorzej. Uświadom sobie jednak, że on nie zrobił tego wszystkiego tobie na złość. Ma pewne zobowiązania, które go do tego popchnęły. Nie zaprzeczam, że jest trochę egocentrykiem, ale zapewniam cię, że nie jest egoistą.

- W porządku – Hermiona oderwała się od niego, gdy muzyka się skończyła i zaklaskała razem z innymi. Myśli dosłownie galopowały w jej głowie. To była kolejna dość dziwna rozmowa.

Miała szczerą nadzieję, że to koniec tańców na dziś, lecz nim zdążyła zrobić choć krok, zza pleców Zabiniego wyłonił się Graham Montague w towarzystwie swojej narzeczonej.

- Pozwolisz mi porwać ją na jeden taniec Zabini? – zapytał z uprzejmym uśmiechem. – W zamian oddam ci Daphne.

- Też na jeden taniec? – zaśmiał się Blaise, zarzucając rękę na ramiona Greengrass.

- Na ile zechcesz przyjacielu – Graham posłał mu wredny uśmieszek, po czym przepchnął się i stanął tuż przed Hermioną. – Czy uczynisz mi tę przyjemność i zatańczysz ze mną Hermiono? – zapytał szarmancko.
Z cichym westchnieniem ujęła jego dłoń. Z iloma jeszcze Ślizgonami będzie musiała dziś pokazać się na parkiecie, nim ten wieczór wreszcie się skończy?

- Bal wygląd na udany – odezwała się pierwsza, chcąc jakoś przełamać ciszę. 

- Och tak. Ty i Draco bez wątpienia jesteście atrakcją wieczoru. Jutro nie będzie w magicznym świecie tytułu gazety, który nie wspomniałby chociaż słowem o waszym uroczym romansie – Graham skrzywił się lekko pod nosem.

- Wiesz, że to nie moja wina. Wcale się o to nie prosiłam – przypomniała mu cierpko

- Nie udawaj, że nie masz w tym żadnego udziału. To wszystko stało się tylko dlatego, że jesteś cholernym, chodzącym ideałem Hermiono Dagworth-Granger. To było do przewidzenia, że szybko znikniesz z rynku matrymonialnego po wejściu tego nowego prawa.

- Nie mam pojęcia do czego zmierzasz! – warknęła, zirytowana jego tonem.

- Więc pozwól, że ci to wyjaśnię. Jesteś najlepszą uczennicą Hogwartu od kilku stuleci, a może nawet faktycznie od czasów samej Roweny Ravenclaw. Jesteś Prefekt Naczelną. Słyniesz z tego, że jesteś bystra i inteligentna, a do tego zorganizowana i zawsze logicznie działająca. Twoim najlepszym przyjacielem jest Harry-Wybraniec-Potter, człowiek, którego zna każdy czarodziej na świecie. Jesteś też oczywiście obłędnie śliczna, zgrabna i miła, a na dodatek właśnie niedawno okazało się, że masz w sobie szlachetną, czystą krew. Jak myślisz, gdzie jeszcze znajdziemy kogoś tak doskonałego?

- Możesz mi wyjaśnić o co ci chodzi, prawiąc mi te wszystkie wyszukane komplementy? – spytała cierpko.

- Może tylko o to, że do takiego obrazu perfekcji, może pasować tylko inna perfekcja – Graham spojrzał gdzieś ponad jej ramię i Hermiona mogłaby się założyć, że jego wzrok właśnie spoczął na Malfoy’u.

- Nie sądzę! – parsknęła.

- Doprawdy? Pomyślmy przez krótką chwilę… Draco jest najlepszym uczniem na naszym roczniku w Slytherinie. Jest też bez wątpienia przystojny, bogaty i wysportowany. Ma nienaganne maniery, ujmujący uśmiech i jest lojalnym przyjacielem.

- Jest też okropnym, małym bacho…

- Nie! – Graham mocniej uścisnął jej dłoń. – Nie chcę słuchać jak go obrażasz. Nie znasz go na tyle, by móc sobie na to pozwalać! – Widać było, że Ślizgon jest wyraźnie rozdrażniony.

- Czy on o tym wie? – Hermiona zadając to pytanie, spojrzała Grahamowi prosto w oczy. – Czy wie co o nim myślisz… I co do niego czujesz?

Powolny, wręcz leniwy uśmieszek wypłynął na jego usta.

- Jak mówiłem - nie bez powodu nazywają cię najbystrzejszą czarownicą naszych czasów – Montague skrzywił się pod nosem.

- To nie jest odpowiedź.

- Nie. Draco nie wie. I nie sądzę, by ci uwierzył, nawet gdybyś mu o tym powiedziała.

Hermiona spięła się nieco i poczuła się dziwnie niewygodnie. Gorycz w głosie Grahama była mocno wyczuwalna.

- To nie jest moja sprawa – mruknęła cicho.

- Faktycznie nie jest. Nie musisz się jednak obawiać, że to coś skomplikuje. Jesteś teraz w centrum jego uwagi. Nie jestem pewien dlaczego, choć oczywiście mam swoje podejrzenia. – W spojrzeniu ślizgona, znów mogła zauważyć te przebłyski bólu.

- Naprawdę nie chcę być przyczyną twojego smutku – powiedziała, nim zdążyła przemyśleć swoje słowa.

- Zapewniam cię, że nie jesteś. To ani twoja, ani jego wina. Po prostu świat tak to dla nas zaplanował. Jeśli będzie z tobą szczęśliwy, myślę że jakoś to przełknę – Graham westchnął cicho i na chwilę zamknął oczy.

- To wszystko szybko się skończy – wyznała, czując jak wypełnia się współczuciem dla tego mężczyzny. Nic nie mógł poradzić na to, że ulokował swoje uczucia w niewłaściwej osobie.

- Dla mnie rezultat zawsze będzie podobny. Niemniej chciałem z tobą zatańczyć, by cię o coś poprosić.

- O co? – Hermiona mimowolnie się spięła.

- Nie skrzywdź go, dobrze? Naprawdę na to nie zasłużył – poprosił cicho.

- Kontrakt zaręczynowy gwarantuje, że nie mogę z premedytacją zrobić mu krzywdy – wyjaśniła pośpiesznie.

- Nie o taką krzywdę mi chodziło. Po prostu nie złam mu serca Granger – Graham uśmiechnął się do niej ponuro.

Hermiona zawahała się, już otwierając usta, by coś powiedzieć, gdy rozległy się ostatnie nuty piosenki i Montague odsunął się od niej. Zaklaskali razem z resztą tańczących par i gdy Hermiona myślała, że już będzie mogła uciec Montague pochylił się tuż nad jej uchem.

- Trafił ci się naprawdę wspaniały facet. Powinnaś to wykorzystać i jak najbardziej docenić, ty cholerna szczęściaro!

Nie zdążyła nic odpowiedzieć, gdy Ślizgon odwrócił się i pośpiesznie odszedł.

Hermiona odetchnęła z lekką ulgą, szczęśliwa, że wreszcie będzie mogła wrócić do stolika i napić się wina, gdy tuż przed nią, jakby za pomocą jakiegoś zaklęcia, zmaterializował się Theodore Nott.

- Wreszcie nadeszła moja kolej! – zaśmiał się, bez pytania sięgając po jej dłoń.

Miała ochotę warknąć na niego w proteście, a potem odejść po drodze depcząc mu po stopie, ale właśnie ten moment wybrał sobie reporter „Tygodnika Czarownica”, by pojawić się tuż obok nich w celu zrobienia zdjęcia.

- Uśmiechnij się kochanie! – Nott przyciągnął ją do siebie i objął w talii. – To na pewno będzie lepsze niż ty i Malfoy patrzący na siebie tym wzrokiem przepełnionym pasją, jakbyście nie wiedzieli czy chcecie się wzajemnie pieprzyć, czy pozabijać.

Hermiona sapnęła, siłą odsuwając się od niego w oburzeniu. Jak on w ogóle śmiał jej coś podobnego sugerować?

- Puść mnie Nott. Nie mam ochoty z tobą tańczyć! – syknęła przez zęby.

- Tańczyłaś już z jego oddanym kompanem i jego zagorzałym zwolennikiem. Nie sądzisz, że czas zatańczyć z jego największym rywalem? – Theodore zachichotał i wzmocnił swój uścisk na jej talii.

Hermiona ostatkiem sił powstrzymała się przed wyrwaniem się z jego objęć i szybką ucieczką. Nie chciała jednak wywoływać skandalu. To przecież była tylko jedna piosenka… Sądziła, że może da radę jakoś wytrzymać jeszcze i to.

- Nie przypuszczam, żeby Malfoy uważał cię za rywala. Raczej za irytującego dupka, którym naprawdę jesteś – Hermiona uśmiechnęła się do niego z przymusem, właśnie uświadamiając sobie, że Nott trzyma ją o wiele bliżej siebie, niż zrobił to Draco.

- Auć! Nasza lwica ma ostre pazurki, prawda? – zaśmiał się Theo.

- Owszem. I tak dla porządku – nie jestem wasza. Nie należę do nikogo poza samą sobą.

- Czyli to prawda, że to definitywny koniec pomiędzy tobą, a Weasleyem? – Nott pytająco uniósł brew.

- To nie twoja sprawa! – warknęła rozeźlona.

- Podobno jesteś taką mądrą dziewczynką Granger… - Theodore popatrzył jej prosto w oczy. – Mam nadzieję, że wiesz, że zakochanie się w Malfoy’u to byłaby dla ciebie prawdziwa katastrofa? Nie był wierny jeszcze żadnej dziewczynie, z którą się umawiał.

- A zakochanie się w tobie, wiedząc, że kochasz inną czarownicę nie byłoby katastrofą? – zakpiła z niego.

Theo zaśmiał się szczerze, po czym ku jej zdziwieniu, pochylił się tak blisko, że jego usta musnęły jej ucho.

- Nie masz pojęcia, jak bardzo chciałbym zobaczyć minę Draco, gdyby się okazało, że to właśnie mnie kochasz śliczna Hermiono.

Szarpnęła się w jego ramionach, czując wysoki dyskomfort będąc tak blisko niego, jednak uścisk Notta zacieśnił się na jej talii i dłoni, nie pozwalając jej się odsunąć. Hermiona właśnie zrozumiała, że o wiele bardziej wolałaby tańczyć teraz z Draco. Nachalność Notta była dla niej po prostu nie do przyjęcia.

Rozejrzała się po sali w nadziei, że gdzieś dostrzeże wysokiego blondyna i być może, da mu jakoś do zrozumienia, że dłoń Notta, zsuwająca się coraz niżej po jej lędźwiach i jego oddech, który czuła na swoim policzku, były czymś czego absolutnie nie akceptowała. Jeśli za dziesięć sekund ta cała sytuacja się nie skończy, Hermiona postanowiła, że jednak wywoła scenę i odepchnie Notta od siebie z głośnym krzykiem.

Nie miała pojęcia jakim cudem jej ciche prośby zostały wysłuchane, ale nagle na ramieniu Theodora pojawiła się blada dłoń. Hermiona nie miała pewności, ale po zacisku palców mogła odnieść wrażenie, że Malfoy chciał zmiażdżyć obojczyk swojego kumpla, gdy stanowczym ruchem odciągnął go od niej.

Draco uśmiechał się tak, że obserwatorzy mogli tylko odnieść  wrażenie, iż właśnie próbował odzyskać swoją narzeczoną na następny taniec. Jednak gdy przemówił – ton jego głosu miał temperaturę zera absolutnego i bez wątpienia był podszyty szczerą groźbą.

- Natychmiast się od niej odsuń. Masz szczęście, że prasa patrzy, bo przysięgam, że gorzko byś tego pożałował Nott!

Theodore puścił wreszcie dłoń Hermiony, cicho chichocząc pod nosem.

- Oto i jest! Idealny narzeczony przybył, by bronić honoru swojej ślicznej damy. To takie idiotycznie romantyczne, że aż żałosne Malfoy. Przyznam, że nie znałem cię od tej strony – Nott skłonił się lekko w jego kierunku, nadal zachowując pozory.

- Wypierdalaj stąd nim sięgnę po różdżkę – ostrzegł cicho Draco, łapiąc dłoń Hermiony i przyciągając ją do siebie, tak by ustawić ich w pozycji do tańca.

- Wedle rozkazu mój książę. Dobrej zabawy dla ciebie i twojej wybranki – odpowiedział Nott , wciąż uśmiechając się złośliwe i jeszcze raz się im ukłonił, po czym odwrócił się i wreszcie odszedł.

- Wszystko w porządku? – zapytał cicho Draco, przyciągając ją nieco bliżej.

- Ten koleś nie jest do końca normalny! – sapnęła, dopiero teraz orientując się, że ma przyśpieszone tętno i nadal jest mocno spięta.

- Pogadam z nim. Zapewniam cię, że nigdy więcej się tak nie zachowa – zabrzmiało to, jak obietnica.

- Odepchnęłabym go, ale reporter ciągle stał w pobliżu, a umówiliśmy się, że będę unikała robienia scen - wyjaśniła, powoli rozluźniając się i regulując swój oddech.

- Następnym razem jeśli poczujesz się nieodpowiednio dotykana, po prostu zrób to co uznasz za słuszne – przemówił spokojnie Malfoy. – Nigdy nie możesz pozwolić, by ktoś wchodził w twoją strefę komfortu.

- Jak myślisz, w jakiej strefie komfortu się teraz znajduję? – prychnęła.

- W takiej do której musisz przywyknąć. Nikt nie każe ci znosić żałosnych zalotów Notta bez słowa protestu. Możesz mu publicznie dać w twarz lub przekląć go czymś paskudnym, jeśli przekroczy granicę.

- Dziękuję za pozwolenie, łaskawco – mruknęła pod nosem, zastanawiając się jak to możliwe, że czuje się przy nim o wiele lepiej niż przy jego kolegach. To chyba te sny o nim i jego oczach jakoś sprawiły, że zaczęła łatwiej go akceptować.

- Dość tańców? – zapytał, gdy piosenka się wreszcie skończyła.

- O tak, koniecznie. Muszę usiąść nim odpadną mi stopy – jęknęła.

- Pójdziemy się przywitać do twoich przyjaciół? – zaproponował.

Hermiona spojrzała na niego w szoku, szybko mrugając. Czy naprawdę właśnie powiedział coś podobnego?

- Naprawdę chcesz tam ze mną pójść? – nie dowierzała.

- Dlaczego nie? Ty znosiłaś moich przyjaciół przez prawie cały wieczór – Malfoy posłał jej niewielki uśmiech.

- W porządku. Chodźmy. Parvati i Lavender pewnie umrą z zachwytu – Hermiona puściła jego dłoń i odwróciła się, by przejść w stronę stolika, przy którym siedzieli Gryfoni wraz ze swoimi partnerami.

💍💍💍


                Miała nadzieję, że Malfoy nie wyczuł, jak się wzdrygnęła, gdy położył dłoń w dolnej części jej pleców, prowadząc ją skrajem parkietu. Któryś z reporterów podążył za nimi, pstrykając kilka kolejnych zdjęć. Hermiona wzięła mały oddech. Nigdy nie czuła się dobrze, gdy wzmianki o niej pojawiały się w prasie. Bycie teraz non – stop na świeczniku magicznej społeczności zapewne nie będzie czymś, co polubi.

Okazało się, że przy stoliku były kilka wolnych miejsc, bowiem Ginny i Ernie wciąż byli na parkiecie, a Dean i Seamus też gdzieś przepadli. Hermiona zdobyła się na uśmiech, gdy znaleźli się obok. Neville rzucił im zaskoczone spojrzenie, a Hanna zdobyła się na niepewny uśmiech. Lavander za to rozpłynęła się niczym czekolada na słońcu, wgapiając się w Malfoya niczym w ósmy cud świata.

- Cześć. Dobrze się bawicie? – zapytała opierając dłonie o ramiona Parvati, która siedziała tyłem do parkietu.

- Hermiona! – Parvati zerwała się z miejsca i rzuciła jej w objęcia, jakby nie widziały się przynajmniej przez rok, a nie przez dwie godziny.

- Jak miło, że przyszliście! Siadajcie! – zachęciła Lav, również podnosząc się by szybko cmoknąć Hermionę w policzek.

- Malfoy’a chyba nie muszę nikomu przedstawiać? – zażartowała Hermiona, oglądając się przez ramię.

- Absolutnie nie! – zachichotała nieco nerwowo Lavander.

- Dobry wieczór – przywitał się uprzejmie, a zgromadzeni przy stole odpowiedzieli – pomrukami – jak w przypadku Neville’a i Hanny , czy też z entuzjazmem jak jej współlokatorki.

- Znasz wszystkich? – zapytała, gdy Draco kurtuazyjnie wysunął dla niej krzesło.

- Nie pamiętam imienia dziewczyny Longbottoma – wyszeptał tak cicho, że Hermiona ledwo go usłyszała.

Usiadła i uśmiechnęła się do wszystkich, gdy Malfoy spokojnie zajmował miejsce obok nich.

- Hanno, a ty jak się dziś bawisz? – zapytała głośno, kątem oka widząc, jak Draco lekko się uśmiecha. Cóż… Nie musiała mu utrudniać, skoro zdobył się na taki gest, by się z nią tu pokazać.

- Naprawdę super! – Hanna zmusiła się do uśmiechu, chyba wyraźnie skrępowana obecnością Draco przy ich stoliku.

- Napijecie się wina? Dean i Seamus poszli załatwić trochę ognistej dla wzmocnienia ponczu – wyznała Lavander, uśmiechając się i co sekundę zerkając na Malfoy’a.

- Wino będzie w porządku – Draco uśmiechnął się uprzejmie do blondynki, która drżącymi z emocji dłońmi sięgnęła po czyste kieliszki.

- A wy jak się dziś bawicie? – zapytała z entuzjazmem Parvati.

Hermiona i Draco spojrzeli na siebie krótko.

- Dobrze – odpowiedziała ona, a Malfoy tylko skinął krótko na potwierdzenie.

- Masz naprawdę piękną sukienkę Hermiono! – zauważyła Hanna.

- Dziękuję bardzo…

- Nie masz pojęcia jaką musiałyśmy stoczyć walkę, by ona ją założyła! – Lavander zwróciła się bezpośrednio do Malfoya. – Dopiero twój skrzat domowy to załatwił!

Hermiona westchnęła cicho. Mogła się spodziewać, że po Lav nie ma co się oczekiwać dyskrecji…

- Teraz to skrzat Hermiony – odpowiedział spokojnie Ślizgon, sięgając po kieliszek z winem.

Wzdrygnęła się lekko, gdy usłyszała, jak tak bez problemu, nieomal nonszalancko wymawia jej imię. To było strasznie dziwne doznanie.

- Hermiona nienawidzi niewolniczej pracy skrzatów domowych – burknął Neville, patrząc spod byka na swojego odwiecznego wroga.

- Strzałka jest wolnym skrzatem. Pracuję za pensję – wyjaśniła Hermiona, nim Draco zdążył otworzyć usta.

- Dużo macie skrzatów w twoim domu? – zapytała Parvati, chyba koniecznie chcąc jakoś zagadać do Malfoya.

- Osiem. Wszystkie są wolne i mają odpowiednie umowy o pracę – Draco uniósł lekko kącik ust.

- Osiem? Strasznie dużo! – zauważyła Lav.

- Mamy też czterech normalnych służących. Duży dom wymaga sporo pracy.

- Słyszałam, że twój dwór jest naprawdę wspaniały! – Oczy Lavender błyszczały zachwytem.

- Będziesz miała okazję się przekonać w czasie przyjęcia zaręczynowego. Wasze zaproszenia powinny dotrzeć jutro – wyjawił Draco, znów lekko się uśmiechając.

- Ale wspaniale! Już nie mogę się doczekać! Słyszysz Parvati? Musimy szybko kupić nowe sukienki! – Lavander była przepełniona entuzjazmem, który Parvati zdaje się podzielała.

- Czy będzie dużo…- zaczęła pytać Parvati, ale nie miała okazji dokończyć.

- Siedzisz na moim miejscu Malfoy! – padło zza ich pleców.

Hermiona i Draco obrócili się przez ramię, patrząc na Ginny i Erniego, którzy właśnie wrócili z parkietu.

Ginny była zarumieniona, a jej spojrzenie były przepełnione czystą pogardą. Widać było, że jest gotowa na otwartą konfrontację z Malfoyem, a nawet na rzucenie jakiegoś uroku. Ku zdziwieniu Hermiony, Draco uśmiechnął się i powoli podniósł ze swojego miejsca.

- Specjalnie tu usiadłem, czekając na ciebie.

- Serio? – Ginny wyglądała na nieco zbitą z tropu.

- Owszem. Chciałem zapytać czy pozwolisz mi poprosić cię do tańca? Mam jedną małą sprawę do omówienia z tobą… - Draco przez cały czas patrzył prosto w oczy Rudej.

Hermiona wyraźnie widziała, jak jej przyjaciółka wahała się pomiędzy chęcią posłania go do diabła, a czystą ciekawością.

- Czemu nie. Możemy zatańczyć – odpowiedziała wreszcie, podejmując ostateczną decyzję.

- Wspaniale. Przepraszam cię na chwilę – Malfoy zwrócił się do Hermiony z kurtuazyjnym uśmiechem, po czym podał Ginny swoje ramię, które niechętnie ujęła, by pozwolić mu poprowadzić się na parkiet.

- Jak myślicie, czego on od niej chce? – zaniepokoił się Ernie.

- Na pewno nic jej nie zrobi. Tylko będą tańczyć i pogadają – Lavander skrzywiła się, wyraźnie niezadowolona. Chyba nie podobało jej się, że Malfoy zniknął z ich stolika.

- Masz ochotę zatańczyć Hermiono? – zaproponował usłużnie Macmillan.

- Dziękuję ci bardzo, ale tańczyłam dziś więcej niż przez całe życie. Stopy mi odpadają w tych szpilkach – Hermiona uśmiechnęła się do drugiego Prefekta Naczelnego przepraszająco.

- W porządku. Chętnie usiądę i się napiję.

- Wszystko dobrze Hermiono? Widzieliśmy, że musiałaś tańczyć ze wszystkimi jego kolegami – Neville posłał jej zatroskane spojrzenie.

- Wszystko jest dobrze. Grzecznie poprosili mnie do tańca. To nie był żaden przymus – wyjaśniła z delikatnym uśmiechem.

- Ciekawe co Malfoy jej mówi. Ginny wygląda na lekko skonsternowaną – zauważyła na głos Hanna, uważnie śledząc wzrokiem parę na parkiecie.

Hermiona natychmiast pożałowała, że siedziała teraz tyłem i nie mogła niczego zobaczyć. Jak nic będzie musiała jeszcze dziś dorwać w pokoju wspólnym Ginny i o wszystko ją od razu wypytać.

- To naprawdę miłe, że przyszedł tu do nas razem z tobą – stwierdziła Parvati.

- Tak… Rzeczywiście miłe – zgodziła się Hermiona, zastanawiając się czy Malfoy miał w tym wszystkim jakiś ukryty cel. Może liczył, że jeśli będzie dobrze traktował jej znajomych, ona odwdzięczy się tym samym względem Ślizgonów z jego świty?

Jej rozmyślania przerwał powrót Deana i Semusa, którzy wrócili z piersiówką pełną ognistej whisky. Szybko wzmocnili poncz, który hojnie rozlali. Hermiona postanowiła podziękować. Nie powinna się upijać, gdy w jej pobliżu było tyle Ślizgonów.

💍💍💍

                Dalsza rozmowa była dość swobodna, a Ginny i Malfoy przetańczyli razem dwie piosenki, nim blondyn odprowadził ją z powrotem. Gdy się pojawili, Hermiona wstała i życzyła wszystkim miłej reszty wieczoru, planując powrót do stolika. Malfoy również się pożegnał, po czym znalazł się zaraz za nią, znów kładąc jej dłoń na plecach, gdy prowadził ją po całej sali na ich miejsca. Ślizgoni siedzieli przy stole, popijając wino i znów rozmawiając o planach przyjęć zaręczynowych, które najwidoczniej zajmowały każdy weekend od drugiej połowy grudnia do końca stycznia. Hermiona usiadła oddychając głęboko. Poza scysją z Nottem naprawdę nie mogła specjalnie narzekać na dzisiejszy wieczór. Spojrzała jeszcze raz na swój korsarz na nadgarstku. Był piękny… Już wcześniej zauważyła, że inne dziewczyny ze Slytherinu również je nosiły, ale w duchu uznała, że jej jest najładniejszy. Kątem oka spojrzała na Malfoya. Może Zabini miał rację? Może powinna odpuścić i przejść przez to bez zbędnych dramatów? Sytuacja już i tak nie mogła się odwrócić. Musiała tylko sprawić, by to stało się znośne. I nie przypominać sobie ciągle o tym, że Draco Malfoy bez zaproszenia gościł w prawie każdym jej śnie.

 

 

💍💍💍

Dziś krótko - naprawdę nie wiem kiedy będą kolejne publikacje, wszystko jest w toku...😥

Wiem za to na pewno, że kolejny rozdział "Przyrzeczonej" będzie w niedziele, ale później niż zwykle bo dopiero w niedzielę wracam z wyjazdu. 😌

Komputer jedzie ze mną - trzymajcie kciuki, może akurat na wakacjach wena mnie nawiedzi 😁

V.

PS. Znana Wam wszystkim Vera Verto poszukuje dobrej, solidnej, konkretnej bety do swojego nowego tłumaczenia. Wszelkie zgłoszenia osób chętnych można składać bezpośrednio na oficjalnym profilu Vera Verto na Facebooku lub na mojego maila, a ja jej przekażę - venetiia.noks@gmail.com  😊💕