Przyrzeczona - Rozdział X

 Dedykacja: Dla Ewelki 007 - specjalnie dla niej rozdział nieco wcześniej 😋

Betowała Neska 💜

💍💍💍

              Starała się oddychać miarowo i nie pozwolić, by cokolwiek ją rozproszyło. Szła do Malfoya, bo na nią czekał. Był jej partnerem na dzisiejszy bal. Był jej wrogiem od ich pierwszego spotkania. Był jej narzeczonym.

Stojący w jednej grupie Ślizgoni gapili się na nią, uważnie śledząc każdy jej ruch. Blaise Zabini uśmiechał się przyjaźnie, a uwieszona na jego ramieniu Tracey Davis miała zupełnie neutralną minę. Theodore Nott prezentował raczej dość wredny uśmieszek i przeskakiwał oczami, pomiędzy nią i Malfoyem, średnio co sekundę, jakby chcąc mieć pewność, że nie umknie mu reakcja żadnego z nich. Ubrana w piękną, srebrną i bogato zdobioną suknię Astoria Greengrass, patrzyła na Hermionę z czymś pomiędzy bólem, a nienawiścią. Widać Nott nie skłamał, gdy powiedział, że jego narzeczona kochała się w Malfoy’u. No doprawdy świetnie!

Pansy Parkinson miała na sobie czarną, bardzo obcisłą suknię, która oplatała każdy centymetr jej idealnej figury, niczym druga skóra. Zauważyła, że ściskała ramię Terenca Higgsa  z taką siłą, że ten aż się od tego krzywił. Nie było żadnych wątpliwości, że gdyby tylko mogła, właśnie rozszarpałaby Hermionę na strzępy. Jednak ona właśnie zrozumiała, że to wcale nie była zazdrość z powodu miłości. Pansy wcale nie kochała Malfoya… Była tylko zła o to, że ktoś poza nią, dostał to, co najlepsze. Zaborcza i zachłanna - oto cała natura Parkinson.
Ostatnią osobą, którą Hermiona postanowiła sprawdzić, nim wreszcie spojrzy na Malfoya, był Graham Montague.

Wstrząsnął nią mały dreszcz, bowiem Graham uśmiechał się dokładnie tak samo uprzejmie, jak Zabini, jednak w jego zielonych oczach błyszczał najprawdziwszy obraz bólu,  nawet większy niż u Astorii, a cała jego uwaga była skupiona tylko na Draco.
Hermiona nerwowo przełknęła. Luna mogła się nie pomylić. O Merlinie! Co ona będzie musiała jeszcze znieść, nim ta farsa wreszcie się skończy?

            Nadeszła wreszcie ta chwila – musiała spojrzeć w oczy temu, komu najmniej chciała. W te oczy, które nadal gościły w jej dziwnych i niezrozumiałych snach. Malfoy zrobił kilka kroków w jej stronę, a jego usta ledwie uniosły się w mikro uśmiechu. Gdy znalazła się wystarczająco blisko, pozwolił sobie na uważne zlustrowanie jej od stóp do głowy, a jego uśmiech się powiększył. Wiedziała, że to głupie, ale przez ułamek sekundy, poczuła się jakby stała przed nim nago, a on miał to zaraz skomentować.

Gdy znalazła się tuż przed nim, szarmancko wyciągnął do niej dłoń. Wstrzymała oddech, gdy uniosła swoją, by pozwolić mu ją ucałować. Ledwo jego usta zetknęły się z jej skórą, a usłyszał gdzieś z boku trzask migawki aparatu. Na tak… Przecież uprzedzał, że zrobią im zdjęcia.

Malfoy powoli uniósł głowę i spojrzał jej prosto w oczy. Merlinie! Dlaczego wciąż śniła o tych niebiesko-szarych tęczówkach? To było irytujące, że wciąż nie znała na to odpowiedzi! 

- Nieźle, Granger – wyszeptał, przyciągając ją do siebie szybkim ruchem.

Wiedziała czego oczekiwał, choć na samą myśl o tym mocno się spięła. Wstrzymała oddech, gdy oparła mu dłoń na ramieniu i przyłożyła swój policzek do jego, elegancko cmokając w powietrze. Dźwięk pstrykania zdjęć nawet na chwilę nie ustał.

Zapach jego doskonałej wody kolońskiej, prawie natychmiast przeniknął w jej ciało. Miała tylko nadzieję, że na zdjęciach nikt nie zobaczy, że ma gęsią skórę na ramionach, po tym jak Malfoy położył swoją dłoń na jej talii.

- Że też nie udławiłeś się własnym językiem, mówiąc mi komplement – wyszeptała, zmuszając się do uśmiechu, gdy wreszcie mogła się od niego odsunąć.

- To nie był komplement, tylko stwierdzenie faktu – Draco nieco wzmocnił swój uścisk na jej ciele. – Zresztą powinienem poćwiczyć mówienie ci miłych rzeczy, choć przyznam, że nie będzie to proste… - przyznał z wredny uśmieszkiem.

- Nie kłopocz się. Komplementy od ciebie, mają dla mnie tyle znaczenia, co wróżenie z fusów profesor Trelawney. Kompletnie żadnego! - Hermiona ciągle siliła się na uśmiech.

Malfoy roześmiał się cicho, jakby właśnie opowiedziała mu świetny żart, po czym puścił jej dłoń. Odetchnęła płytko, nie chcąc rozglądać się dookoła, w przekonaniu, że wszyscy nadal ostentacyjnie się na nich gapią.

Czekała na to, aż blondyn poda jej ramię i odprowadzi ją do Wielkie Sali, ale on znów wykonał tę intrygującą sztuczkę z magią bezróżdżkową i pstryknął palcami. W jego dłoni natychmiast zmaterializowało się przezroczyste pudełko.

- Co to jest? – Mocno zdziwiła się tym, co zobaczyła.

- A na co ci to wygląda? – uśmiechnął się cynicznie, sprawnie wyjmując z pudełeczka prześliczny…

- Korsarz na nadgarstek? Czy to przypadkiem nie mugolski zwyczaj? – zapytała z niedowierzaniem.

- Nie. To stary zwyczaj magicznej arystokracji. Wystaw rękę i uśmiechaj się, jakbyś była tym zachwycona – nakazał, trzymając w dłoni piękną bransoletkę z różowych róż i białych frezji.

Hermiona ledwo powstrzymała pytanie, skąd wiedział, że frezje to jej ulubione kwiaty, szybko uznając, iż zapewne był to zwykły zbieg okoliczności, że to właśnie je wybrał.

Starała się opanować drżenie kolan w czasie gdy on oddał Goylowi puste pudełko i sięgnął po jej dłoń, by zapiąć ozdobę. Miała wrażenie, że mięśnie jej twarzy za chwilę się zbuntują od wymuszonego uśmiechu, choć przecież ledwo unosiła kąciki ust.

- Cóż… Dziękuję - chrząknęła, gdy Malfoy wreszcie puścił jej rękę.

- Nie ma za co – odpowiedział, znów przyciągając ją do siebie i opierając policzek na jej skroni. Nawet pomimo jej wysokich szpilek, wciąż był dużo wyższy od niej.

Hermiona starała się zignorować napięcie w swoim ciele oraz jęki zachwytu – najpewniej Lavander i Parvati. Słyszała też ciche złośliwe prychnięcia – to zapewne była Parkinson lub inna zazdrośnica. No i była jeszcze nieodłączona, błyskająca niczym pioruny w najgorsza burzę, migawka aparatu jakiegoś fotoreportera. Co za koszmar!

- To już? Koniec przedstawienia? – zapytała cicho, gdy Malfoy wreszcie się od niej odsunął i zaofiarował jej swoje ramię, by móc w końcu wprowadzić ją do sali.

- W tej chwili tak – odpowiedział, wciąż się uśmiechając.

Złapała go pod ramię, a on od razu ruszył w stronę wejścia. Jego świta złożona z pozostałych Ślizgonów, poszła tuż za nimi, jakby nie wolno było im iść przodem przed swoim księciem.

 

💍💍💍

          Ich stół znajdował się w najbardziej oddalonym od sceny kącie sali. Dekoracje – choć nawiązujące do Święta Duchów, były w tym roku bardziej mistyczne. Nawet nietoperze wykonano z delikatnie mieniących się  kryształów. Wszystko było spowite srebrem, czernią i bielą, co sprawiało, że Wielka Sala była wyjątkowo elegancka, jak na taką okazję.

Malfoy szarmancko wysunął jej krzesło, gdy dotarli do ich miejsc, a ona znów zmusiła się do uśmiechu, gdy mu za to dziękowała. Przy każdym z okrągłych stołów siedziały cztery pary.  Hermiona z ulgą przyjęła to, że Astoria i Nott odeszli, by dołączyć do jej przyjaciół z Ravenclawu. Dopiero teraz tak naprawdę dotarło do niej, że siostra Daphne wcale nie była w Slytherinie. Ciekawe czy jej to przeszkadzało? Jej wzrok przesunął się po stoliku obok, gdzie siedziała Luna w towarzystwie jakiegoś Puchona z ich roku. Od razu przypomniała sobie o jej przemowie na temat aur i ich kolorów. Krukoński granat dookoła Theodora Notta… To w sumie mogłoby się zgadzać.

- Dobry wieczór Nino – przywitał się Zabini.

- Dobry wieczór wszystkim – powiedziała głośno, nie chcąc witać się z każdym z osobna.

Graham, Daphne, Tracy oraz Terence od razu odpowiedzieli tym samym, ale Parkinson jedynie prychnęła pogardliwie.

- Pansy… Gdzie twoje maniery? Nie przywitasz się jak należy? – zapytał chłodno Draco, siadając obok Hermiony.

- Dobry wieczór – wycedziła przez zęby Pansy, patrząc z jawną wrogością na blondyna.

Hermiona poczuła, że chce jej się śmiać. Parkinson, jak nic musiała dostać jakieś wytyczne od Malfoya, skoro tak szybko mu się podporządkowała.

- Piękna sukienka, Nino – odezwała się siedząca naprzeciwko niej Daphne.

- Dziękuję. I tak przy okazji - wolę, by wciąż nazywano mnie Hermioną – powiedziała, starając się zapanować nad drżeniem głosu.

- A kogo obchodzi, co ty wolisz? - parsknęła Pansy.

- Mnie. A to oznacza, że ty masz się do tego zastosować, Parks – powiedział Draco, tonem tak twardym, że Hermiona się zdziwiła, iż lodowa rzeźba dyni stojąca na środku stołu od tego nie eksplodowała.

- Jak tam sobie chcesz Smoku – burknęła Pansy, zakładając ręce na piersi, obrażona niczym mała dziewczynka.

- Dobrze ci w zielonym Granger – skomplementował siedzący po jej drugiej stronie Zabini.

- Dziękuję. W ogóle wszyscy są dziś bardzo eleganccy – zmusiła się do kolejnego lekkiego wygięcia ust w uśmiechu. 

- Tak, ale mało kto ma na sobie suknie za tysiąc galeonów – Daphne zaśmiała się kwaśno, patrząc na nią z nutą zazdrości w oczach.

Hermiona na chwilę wstrzymała oddech. Tysiąc galeonów? Czy Malfoy zwariował? A jak ją podrze albo poplami? A przecież wcale nie chciała zakładać tego cuda na siebie!

- Czy to prawda, że Ginny Weasley zaręczyła się z Harrym Potterem? – zapytała Tracey, wychylając się zza Zabiniego, by móc mówić bezpośrednio do Hermiony.

- Tak, dziś popołudniu – odpowiedziała, sądząc, że mogła to przyznać bez obawy, że zdradza sekret przyjaciółki.

Zdziwiła się, gdy Blaise gwałtownie sięgnął do stojącej na środku karafki z winem pokrzywowym. Hermiona dopiero teraz zauważyła, że postawiono je na wszystkich stołach, przy których siedzieli pełnoletni uczniowie.

- Będą mieli okropnie brzydkie dzieci – skomentowała Pansy.

Hermiona już otwierała usta, by oburzyć się na wredną Ślizgonkę, gdy pierwszy wtrącił się Graham.

- Bzury gadasz Pansy! Ginny Weasley to jedna z najładniejszych dziewczyn w szkole, a i Potter ma swoje wierne fanki. Myślę, że razem będą się naprawdę dobrze prezentować.

Hermiona nie mogła nie uśmiechnąć się do niego w ramach podziękowań. Od siebie dodałaby jeszcze, że mopsica Parkinson i wysoki chudzielec Higgs wspólnie na pewno nie stworzą nigdy niczego nawet trochę atrakcyjnego. Powstrzymała się jednak, nie chcąc  wywoływać bezsensownej kłótni.

- Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się, że tak wiele par postanowi tak od razu skorzystać z tego prawa – sarknęła ponuro Tracey.

- Wiesz, to jak z jedzeniem na stole. Zawsze najpierw znikają najlepsze kąski – uśmiechnął się ponuro Blaise.

Hermiona spojrzała na niego z zainteresowaniem. Zabini praktycznie powtórzył to samo, co kiedyś powiedziała jej Ginny. Może było w tym jakieś ziarno prawdy?

Znów zwróciła swoją uwagę na Lunę. Jej przyjaciółka wkrótce zaręczy się z Charliem Weasleyem i zaraz potem wyjedzie z nim do Rumunii, by badać smoki. Wiedziała, że dla Luny będzie to poniekąd fascynujące przeżycie, ale i tak było jej przykro, że zostanie do tego zmuszona.

Jej rozmyślania przerwała przemowa Snape’a. Dyrektor krótko i rzeczowo, życzył wszystkim udanego wieczoru i prosił by nikt nie przesadził z ponczem ani winem. Tyle na temat.

- Napijesz się Nino? Przepraszam… Hermiono?  - zapytał Blaise, zatrzymując karafkę nad jej kieliszkiem.

- Tak, odrobinę – zdecydowała.

- A ty, Draco? – zapytał, gdy już napełnił jej kieliszek.

- Też tylko trochę – odpowiedział bez emocji.

- A co? Boicie się, że was poniesie, jeśli się upijecie? – zażartowała Daphne.

- Martw się o siebie. Graham w końcu może zacząć żądać swoich narzeczeńskich praw, gdy to ciebie poniesie – dogadała jej w ich obronie Tracey.

Hermiona mimowolnie pomyślała, że Davis jest naprawdę harda i bezpośrednia. Cieszyła się, że w tym klanie węży, najwyraźniej będzie przynajmniej jedna osoba, która będzie traktowała ją zupełnie neutralnie, bez jawnej wrogości.

- Ja przynajmniej mam narzeczonego, Try! – odparowała zaraz Greengrass.

- Nie zaczynaj, Daphne – poprosił cierpko Montague, rzucając narzeczonej ostre spojrzenie.

- Powiedziałabym ci, co myślę o tym waszym układzie, ale nie chcę zaczynać balu od kłótni – zripostowała szybko Tracey.

- Ładnie się prezentujecie przed przyszłą panią Malfoy – zachichotał Higgs. – Jeszcze trochę, a nie zaprosi was na swoje przyjęcie zaręczynowe, bojąc się, że narobicie jej obciachu.

Hermiona ledwo zdusiła jęk, słysząc jak ją nazwano. Naprawdę to się nie mogło wydarzyć. Nigdy ani w tym, ani w żadnym innym życiu, nie mogłaby zacząć nosić nazwiska Malfoy.

- Nie martw się, Higgs. Smok zaprasza na imprezę prawie wszystkich ze szkoły, więc ludzi do wywołania skandalu tam nie zabraknie – Blaise posłał blondynowi rozbawione spojrzenie.

- Wszystkich ze szkoły? – powtórzyła z niedowierzaniem Hermiona, gapiąc się pytająco na Dracona.

Blondyn w odpowiedzi tylko wzruszył ramionami.

- Wszystkich tych, których znamy, więc głównie ostatnie dwa roczniki. No i oczywiście ich rodziców.

Hermiona szybko sięgnęła po swoje wino. Czy to oznaczało, że zaproszą też Weasleyów? Nawet Rona?

- Kiedy możemy spodziewać się zaproszeń? – zagadnęła Greengrass z wrednym uśmieszkiem, patrząc prosto na Hermionę.

- W poniedziałek – odpowiedział Draco, nim Hermiona zdążyła choć rozchylić usta.

- A jakie kolory wybrałaś na papeterię? – drążyła dalej Greengrass.

- Nie zdradzi ci tego, bo jeszcze od niej zgapisz. Jak dostaniesz zaproszenie to wtedy się przekonasz – To znów Tracey wybawiła Hermionę z opresji i gryfonka musiała szczerze przyznać, że zaczyna ją nawet lubić.

- Też coś! Nasze są już od dawna gotowe! Dostaniecie je w środę – zaperzyła się Daphne.

- Kiedy jest wasze przyjęcie? – zapytał od niechcenia Zabini.

- Dziewiętnastego grudnia. Tydzień po przyjęciu u Malfoyów – odpowiedział mrukliwie Montague.

- A wasze? – Hermiona spojrzała z zainteresowaniem na Parkinson.

- W drugi dzień świąt – odparła butnie Pansy. – Zapraszamy wszystkich do rezydencji moich rodziców we Francji.

- Tej w Alpach? – spytał Draco.

- Tak. Pamiętasz? Byliśmy tam razem na feriach w piątej klasie – Pansy uśmiechnęła się do niego słodko, kątem oka wyraźnie obserwując reakcję Hermiony.

- Jak przez mgłę – odpowiedział Malfoy, po czym napił się wina.

- Nic dziwnego. Ciągle wszyscy się upijaliśmy, a Pansy biegała i się na nas wściekała – zaśmiał się Blaise.

Parkinson otworzyła usta, najpewniej chcąc zacząć zaprzeczać swoim skrzekliwym głosem, ale akurat w tej chwili na stołach pojawiło się jedzenie i dalsza rozmowa chwilowo zeszła na inny plan.

Hermiona nie miała specjalnie apetytu i starała się nie przejmować tym, jak Greengrass i Parkinson gapią się na to, jak kroi swoje mięso. Ignorowała też to, jak łokieć Malfoya raz na jakiś czas ocierał się o jej ramię. Musiała postarać się udawać, że wcale nie wywoływało to u niej dyskomfortu.

Na szczęście ślizgoni mieli wiele tematów do omówienia. Od zbliżających się egzaminów, do planów na sylwester i święta, aż po kolejne plotki dotyczące przyjęć zaręczynowych i kolejnych par, które postanowiły zawrzeć kontrakty zgodne z nowym prawem małżeńskim.

- Myślę, że Astoria i Theo niezbyt wymyślili z tym przyjęciem w Sylwestra. Zawsze nie mogłam się doczekać balów w rezydencji państwa Malfoy… - Daphne uśmiechnęła się porozumiewawczo do Draco.

- Jeśli będziesz miała szczęście, to za rok nowi państwo Malfoy znowu cię zaproszą – zaśmiał się Higgs, patrząc na nich ze złośliwym uśmieszkiem.

Hermiona ledwo zdusiła chęć gniewnego parsknięcia. Serio ktoś mógł sądzić, że będzie skłonna urządzać bale dla ślizgonów w rezydencji Malfoya? Nigdy w życiu!

- Z czego bierzesz swoje egzaminy, Hermiono? – zagadnął ją Zabini, najwyraźniej chcąc zmienić temat. Na szczęście się udało i do końca posiłku, wszyscy rozmawiali o tym, co planują zdawać na nadchodzących egzaminach. Okazało się, że Tracey i Blaise, mimo, że się nie zaręczyli, wystąpili z podaniem o skrócenie edukacji i szybsze przystąpienie OWUTEM-ów razem z resztą swoich kolegów ze Slytherinu. Ministerstwo wyraziło na to zgodę, więc już wkrótce cały nieformalny ósmy rok ślizgonów, miał zakończyć swój pobyt w Hogwarcie.

             Po kolacji rozpoczęły się tańce. Hermiona cicho zaciskała kciuki pod stołem, mając nadzieję, że Malfoy nie wpadnie na pomysł, by ją o to poprosić… Nadzieja jednak okazała się krótka, bowiem ledwo rozbrzmiał pierwszy takt piosenki, gdy wszyscy mężczyźni przy ich stole zgodnie wstali i wyciągnęli szarmancko dłonie do swoich partnerek.

Hermiona zagryzła wargę, starając się opanować drżenie własnej ręki, gdy ujmowała jego palce. Ostatnio miała wrażenie, że dotyka Malfoya częściej, niż dotykała Rona w trakcie trwania ich związku.

💍💍💍

    Blondyn bez żadnych przeszkód poprowadził ją bliżej środka parkietu i objął w talii – nie za mocno ani nie za blisko, ale też nie tak, by ktoś mógł zauważyć pomiędzy nimi chłód czy dystans.

- Spróbuj mnie nie podeptać Granger, to buty ze smoczej skóry – powiedział lekko, nieomal żartobliwie, gdy powoli zaczął ją prowadzić w takt muzyki. Tak jak podejrzewała – okazał się doskonałym tancerzem.

- Przykro mi, ale właśnie poświęcam całą swoją uwagę, by cię nie przekląć i nie uciec, więc niczego więcej nie mogę ci obiecać – powiedziała oschle, patrząc gdzieś ponad jego ramię, na inne tańczące pary i walcząc z chęcią spojrzenia mu w oczy.

Ku jej zdziwieniu Malfoy roześmiał się cicho, a ona rzuciła krótkie spojrzenie na jego twarz, by móc stwierdzić, że faktycznie jest rozbawiony.

- Myślę, że po piątym lub szóstym balu przyzwyczaisz się do tańczenia ze mną – stwierdził gładko.

Hermiona jęknęła cicho pod nosem.

- Będziemy musieli chodzi na aż tyle przyjęć?

- Nie słyszałaś rozmowy przy stole? Wszyscy dookoła się zaręczaj, a każda z tych par będzie chciała urządzić jak najbardziej wystawne przyjęcie z tej okazji, tak by móc przebić innych – wyjaśnił rzeczowo.

- I naprawdę musimy się tam pokazywać? Przecież ci ludzie wcale mnie tam nie chcą. Dobrze wiem, że od zawsze mnie nienawidzą – wzdychała ciężko.

- Ci ludzie będą cię szanować, tak długo jak będziesz moją narzeczoną – odpowiedział, a Hermiona poczuła jego wzrok na sobie, dlatego odważyła się unieść głowę i spojrzeć mu w oczy.

- A co będzie później? – zapytała cicho.

- Później w zależności od tego, który wariant wybierzesz… Albo będą ci współczuć, albo potępiać, potajemnie uznając cię za nierozsądną – Draco uniósł lekko kąciki ust w uśmiechu.

- Możesz mówić jaśniej? – poprosiła, nadal wewnętrznie rozwodząc się nad tym, dlaczego zawsze w jej snach widzi te same oczy. Za każdym jednym razem.

- Jeśli to z mojej winy zostaną zerwane zaręczyny, ludzie będą ci współczuć. Jeśli jednak będziesz chciała, by myśleli, że to ty je zerwałaś, wtedy będą współczuć mnie i szeroko dyskutować o twoim zdrowym rozsądku – Malfoy bez żadnego problemu okręcił ją delikatnie, po czym znów przyciągnął do siebie i dalej wolno prowadził po parkiecie.

- I są tylko te dwie opcje? – Hermiona poczuła, jak jej serce przyśpiesza swój rytm.

- Jeśli w ten sposób mnie pytasz, czy jest opcja, że dotrwamy razem do ślubu, to mogę cię zapewnić, że nie. Magiczne małżeństwo jest zbyt trudne do rozerwania. Zaręczyny można odwołać w piętnaście minut – Draco mówił to wszystko nad wyraz spokojnie, jakby te plany wcale nie miały mieć wpływu na jego życie.

- Nie boisz się, że jakiś reporter podsłucha o czym mówisz? – Hermiona niepewnie rozejrzała się dookoła.

- Rzuciłem na nas urok wyciszający, gdy tylko odeszliśmy od stołu – wyjaśnił.

Poczuła, jak lekko opada jej szczęka. Czyżby znów zrobił to niewerbalnie i bezróżdżkowo? Musiał opanować naprawdę sporą moc, by móc w ten sposób rzucać takie czary.

- Czyli, że mam się nie martwić, bo cały ten układ nie potrwa dłużej niż rok i nie będzie miał praktycznie żadnych konsekwencji poza stratą mojego czasu? – zapytała, starając się uspokoić wciąż trwający galop swego serca.

- Jeśli chodzi ci o konsekwencje długofalowe to tak. Nie będzie żadnych… Chyba, że przypadkiem, po takim czasie jakoś zaczniemy się na tyle tolerować, że w przyszłości będziemy się ze sobą witać, gdy przypadkiem miniemy się na Pokątnej – Draco uśmiechnął się złośliwie, a Hermiona zauważyła, że jego oczy przez chwilę wydawały się jakby jaśniejsze. Godryku… Te jego przeklęte oczy!

- A konsekwencje krótkofalowe? – dociekała.

- Jestem pewien, że sama już je widzisz. Zapewne popsujesz sobie tym układem relacje ze swoim chłopakiem i przyjaciółmi. No i zakładam, że znoszenie moich znajomych też nie będzie przygodą twojego życia. Będziesz musiała też zachować dużo pozorów, by to wszystko mogło się wydać prawdziwe – tłumaczył spokojnie, jakby właśnie robił jej krótki wykład o czymś ciekawym.

- Kto z nich wie, że to tylko układ mający przetrwać przez rok lub do końca wojny? – spytała, mimowolnie rejestrując, że Malfoy ma małą bliznę nad lewą brwią. To ciekawe, że nigdy wcześniej jej nie zauważyła…

- Moi rodzice, przywódcy twojej strony, zapewne twoi przyjaciele i Zabini.

- Tylko on? – Hermiona szerzej otworzyła oczy ze zdziwienia.

- Tak, tylko on. Nie rozmawiaj z nim jednak o tym. Nie możemy ryzykować, że ktoś was podsłucha.

- Rozumiem. Czy to dlatego Nott myśli, że zrobiłeś to, bo mnie kochasz? – zapytała, nim zdążyła dobrze przemyśleć dobór słów, których użyła.

Nie wiedziała, czy to tylko jej wrażenie, czy Malfoy naprawdę na krótko się spiął, jednak po góra dwóch sekundach jego usta znów opuścił krótki śmiech.

- Tak ci powiedział? Widać, że ten kutas nie traci czasu… - Draco nadal się uśmiechał.

- Kutas? Myślałam, że jesteście przyjaciółmi…

- Nie. Nigdy nimi nie byliśmy. Nott od zawsze czegoś mi zazdrościł. Podrywał każdą dziewczynę, z którą się umawiałem, nawet Pansy.

- To wiele wyjaśnia – mruknęła Hermiona, przypominając sobie, jak Theodore głośno się śmiał, gdy oburzyła się na jego insynuacje, że Malfoy ją kocha.

- Nie zbliżaj się do niego. Zapewne będzie próbował z tobą podobnych sztuczek, jak z innymi przed tobą – burknął Malfoy, a Hermiona zauważyła, jak z chłodem w oczach patrzy na tańczącego nieopodal z Astorią Greengrass - kolegę.

- Czy to jedno z twoich poleceń dla mnie, które mogę wymienić na poznanie jednego z twoich powodów? – zainteresowała się, starając nie okazywać zbytniej ciekawości.

- To tylko moja sugestia Granger. Zapewne nie chcesz sobie tego utrudniać, a zadanie się z Nottem, mogłoby wprowadzić komplikacje…

Hermiona znowu prychnęła, choć zdawała sobie sprawę z tego, jakie to nieeleganckie.

- Jakby mogło mi zależeć, na zbliżeniu się do jakiegokolwiek ślizgona. Wystarczy mi, że muszę udawać, że znoszę ciebie – posłała mu mały, ociekający słodką ironią uśmiech.

- Naprawdę jestem, aż tak odpychający? – Draco sugestywnie uniósł brew, uważnie się w nią wpatrując.

Hermiona poczuła, jak przyśpiesza jej oddech, a rumieniec nieproszony wypływa na twarz. On nigdy nie powinien na nią patrzeć w ten sposób!

- Wiedza o twojej osobowości, psuje jakikolwiek odbiór zewnętrzny twojej osoby – wypaliła na jednym oddechu.

O dziwo Malfoy uśmiechnął się triumfująco, po czym znów zgrabnie okręcił ją w tańcu i z powrotem położył dłoń na jej talii.

- Jeśli chcesz poznać kolejny powód, to mogę ci podać kolejne polecenie – zaproponował.

- Chcę! – odpowiedziała od razu.

- Masz odpisać na list mojej matki i grzecznie podziękować za prezent. Ponadto masz szanować moich rodziców, gdy już znajdziemy się w moim domu.

- Nie martw się o to Malfoy! – syknęła przez zęby. – Moi rodzice akurat dobrze mnie wychowali i nauczyli okazywać szacunek starszym!

Draco uniósł lekko kąciki ust w delikatnym uśmiechu.

- To właśnie jest poniekąd mój drugi powód – oświadczył wprost.

- Co? – Hermiona zamrugała, skonsternowana.

- Twoje wychowanie i to, że potrafisz się odpowiednio zachować w każdej sytuacji. Masz naturalne zdolności do adaptacji w każdym środowisku, do którego trafiasz. Udowodniłaś to, szybko zadomawiając się w świecie magii i czując się tu lepiej, niż wielu czarodziejów żyjących w tym środowisku z pokolenia na pokolenie.

Hermiona odruchowo przygryzła wargę, próbując przetworzyć to, co właśnie jej wyjawił. Czy to znów nie brzmiało, jak komplement? Wcześniej powiedział jej, że jest inteligentna. Teraz, że poniekąd zaradna, a być może i sprytna… Czy naprawdę od zawsze tak dobrze o niej myślał?

- Nie przygryzaj ust Granger. To brzydki nawyk – skarcił ją dość chłodno, a Hermiona uniosła głowę, by móc zauważyć, że tym razem nawet wcale na nią nie patrzył.

- Czyli wybrałeś mnie dlatego, że uważasz, że podołam wszystkim aspektom twojego planu na przetrwanie? – Postanowiła zgłębić ten temat.

- Musiałem kogoś wybrać, a żadna ze znanych mi wiedźm, nie potrafiłaby udawać zaangażowania, jednocześnie nie rozważając, że to może się naprawdę wydarzyć. Ty będziesz dobrze odgrywała swoją rolę, nie wmawiając sobie przy tym, że każdy mój uśmiech czy trzymanie twojej dłoni, może naprawdę oznaczać coś więcej – wytłumaczył, znów na krótko spoglądając jej w oczy.

- Czyli… w uproszczeniu chcesz żebym obiecała, że się w tobie nie zakocham? – Hermiona zaśmiała się nieco nerwowo, mając cichą nadzieję, że tego nie zauważył.

- Nie musisz tego obiecywać. Po prostu wiem, że tego nie zrobisz – odparł, a jego uśmiech przez chwilę wydał jej się dziwnie wymuszony.

- Gdybyś wybrał Ginny, miałbyś tą samą pewność.

- Weasley to jedna z najbardziej ognistych dziewczyn, jakie w życiu widziałem. Nie potrafiłaby poskromić swoich emocji, choćby od tego zależało jej życie – wyjaśnił dość cierpko.

- A dlaczego uważasz, że ja to potrafię? – Była naprawdę ciekawa jego odpowiedzi.

- To nie kwestia mojego osądu, tylko fakt poparty dowodami Granger… - wyszeptał, a Hermiona zamarła, gdy pochylił się nad nią nieco bliżej.

- Jakimi dowodami? – zapytała, czując jak ciarki przechodzą jej wzdłuż kręgosłupa.

- Mało znam ludzi, którzy odważyliby się spróbować skłamać prosto w oczy prawej ręce Czarnego Pana.

Hermiona poczuła, jak kręci jej się w głowie. Czy on naprawdę właśnie wspomniał moment, gdy patrzył na to, jak jego własna ciotka torturowała ją na podłodze w salonie w jego domu? Czy nie obawiał się, że na samo wspomnienie o Bellatrix, ucieknie od niego najdalej jak potrafi, nie oglądając się za siebie?

- Granger czy chcesz… - zaczął mówić, a jego uścisk na jej talii na chwilę się wzmocnił. Nie powiedział jednak nic więcej, bowiem w tym momencie piosenka się skończyła i wszystko zagłuszył dźwięk głośnych braw.

Hermiona mimowolnie zacisnęła swoją dłoń na jego ramieniu, próbując odzyskać chwilowo utraconą równowagę. Ledwo jednak wróciła jej ostrość widzenia, gdy tuż obok nich pojawili się Blaise i Tracey, prosząc o zamianę partnerów na najbliższy taniec.

 

💍💍💍

Witajcie!

Strasznie mi przykro, że ten tydzień znów był taki bezproduktywny. Naprawdę wena dla innych opowiadań ma się dość słabo - za to dla nowych projektów jest bardziej chętna - na razie nie zdradzam szczegółów, ale może wkrótce 😋

Mam nadzieję, że wizja balu Was nie zawiodła. Jeszcze tylko trochę i przeniesiemy się w nieco inny klimat opowiadania - mam nadzieję, że będzie odpowiedni pod wasz gust. 

Buziaki dla Was!

Venetiia.

PS. W razie pytań - jak zawsze! - venetiia.noks@gmail.com 💕

 

odzyskała