Przyrzeczona - Rozdział IX

 Dedykacja: Dla Elizy - tak poetycko 😉💙

Betowała Neska 💖

💍💍💍

31 października 1998


      Obudziła się z dziwnym przeczuciem, że jest obserwowana. Otworzyła oczy i odetchnęła lekko. Zasłony wokół jej łóżka były zasunięte, więc nikt nie widział jak śpi. Ziewnęła szeroko i podniosła się, by móc się wygodnie przeciągnąć.

- Dzień dobry, panienko.

Wrzasnęła i podskoczyła do wezgłowia, mocno naciągając na siebie kołdrę. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że w nogach jej łóżka stoi nie kto inny, tylko najprawdziwszy skrzat domowy… A raczej skrzatka, która miała na sobie białą, wykrochmaloną sukienkę z dużym zielonym „M” na piersi.

- Czy Strzałka panienkę wystraszyła? Przepraszam bardzo! Strzałka nie chciała! – zapiszczała skrzatka, a jej duże, zielone oczy wypełniły się łzami.

- Nie… Tak… Trochę… - wyjąkała z konsternacją Hermiona.

- Strzałka nie chciała budzić panienki, ale zaraz nadchodzi pora śniadania, a później panienka musi zacząć szykować się do balu.

- Strzałka, tak? – upewniła się Hermiona, siadając prosto.

- Tak. Strzałka od dawna była szkolona, na służkę przyszłej pani Malfoy. Mąż Strzałki, Śmiałek jest skrzatem samego mistrza Dracona…

- Miło mi cię poznać Strzałko - Hermiona przełknęła. – Ale nigdy w życiu nie zgodzę się na to, by służył mi skrzat domowy. Możesz wrócić do domu.

- Panienka jest niezadowolona ze Strzałki? Czy Strzałka zrobiła coś nie tak? – zapytała ze łzami w oczach.

- Ależ nie! Absolutnie! Po prostu nie uznaję wyzysku skrzatów domowych… - wyjaśniła kulawo Hermiona.

- Strzałka to dobry skrzat! Strzałka dobrze pracuje! – zapewniała gorąco.

- Zapewne tak jest, ale naprawdę nie ma potrzeby byś mi służyła – Hermiona nerwowo potarła skroń, w duchu obiecując sobie, że dziś już naprawdę zabije Malfoya, czymkolwiek co znajdzie pod ręką.

- Proszę mi dać szansę, panienko. Strzałka się sprawdzi. Strzałka obiecuje! – błagała skrzatka.

Hermiona westchnęła ciężko i sięgnęła do swojej szafki, gdzie leżał jej szalik Gryffindoru.

- Przykro mi to robić, ale nie mam wyjścia. Oto ubranie. Uwalniam cię od służenia mi – Hermiona wręczyła elfce szalik.

Ku jej zdziwieniu skrzatka przyjęła go od niej i zamrugała wielkimi oczami.

- Strzałka nie rozumie… Strzałka to wolny skrzat panienko. Strzałka pracuje, bo lubi swoją pracę, a państwo Malfoy to dobre państwo dla skrzatów domowych. Od kilku lat wszystkie skrzaty we dworze dostają pensje i mają wolne dni.

- Co? – Hermionie dosłownie opadła szczęka.

- Tak właśnie jest panienko. Strzałka będzie miała płacone za opiekę nad panienką. Proszę mnie nie odsyłać do dworu. Inne skrzaty mogłyby pomyśleć, ze Strzałka źle służyła!

- Ale przecież Zgredek miał tam piekło… - wyjąkała.

- Zgredek był bardzo leniwym skrzatem domowym i to było dawno. Dopiero jakiś czas po jego odejściu, państwo uwolnili nas wszystkich i zaproponowali pracę i pensję – wyjaśniła krótko.

- Cóż… Dobrze dla nich, że zmienili poglądy – Hermiona przeczesała loki dłonią.

- Strzałka ma do przekazania dla panienki list i paczkę – Skrzatka pstryknęła palcami, a przed Hermioną zmaterializowało się eleganckie, wąskie, bordowe pudełko i gustowna koperta.

Wzięła go niepewnie do ręki i rozerwała lakowaną pieczęć z dużym „M”.

 

Droga panno Dagworth-Granger!

Proszę mi wybaczyć, że składam ten list dopiero teraz, ale wspólnie z moim mężem, uznaliśmy, że warto jest dać pani kilka dni na oswojenie się z zaistniałą sytuacją.

Ufam, że wszystko jest już w porządku i będziemy mogły, jak najszybciej skupić się na najważniejszych sprawach w obliczu zmian zachodzących w naszej rodzinie. Mój syn zapewnił mnie, że nie będzie pani miała żadnych przeciwwskazań, bym to ja zajęła się zaplanowaniem waszego przyjęcia zaręczynowego – które, proszę mi wierzyć, będzie jednym z najdoskonalszych, jakie zobaczy magiczny świat. Pragnę poinformować, że poczyniłam już wszelkie, niezbędne przygotowania, a tuż po pani przyjeździe do dworu, będziemy mogły wspólnie zdecydować o reszcie aranżacji przyjęcia.

Proszę również przyjąć ten skromny prezent zaręczynowy ode mnie i mojego męża, jako znak naszej akceptacji i powitania pani w rodzinie. Reszta tradycyjnych podarunków, zostanie pani przekazana po właściwej ceremonii zaręczynowej.

Mam nadzieję, że mój list zastał panią w dobrym zdrowiu. Pani odpowiedź oraz wszelkie inne wiadomości do mnie, mogą zostać przekazywane przez Strzałkę.

Z serdecznymi pozdrowieniami

Narcyza Malfoy

 

    Hermiona miała ochotę roześmiać się na głos, powstrzymała się jednak, doskonale wiedząc, że skrzatka cały czas ja obserwuje. Narcyza Malfoy, pierwsza w kraju orędowniczka zachowania czystości krwi wśród czarodziejów, wita ją w rodzinie i przesyła prezent. Nawet jej szeroka wyobraźnia, nie wymyśliłaby czegoś bardziej groteskowego. Sięgnęła po bordowe pudełeczko i powoli rozchyliła wieko. W środku znajdowała się elegancka, pięknie wykonana bransoletka z białego złota, która mieniła się tysiącami – jak Hermiona podejrzewała – prawdziwych brylantów. Ta rzecz kosztowała zapewne więcej, niż cały dom Weasleyów. Hermiona nie mogła się powstrzymać, dlatego delikatnie dotknęła pięknego przedmiotu opuszkami palców, a bransoletka natychmiast podniosła się i oplotła jej nadgarstek.

- Co do…? - chciała zakląć, ale  znów się powstrzymała, widząc szeroki uśmiech Strzałki.

Złapała za zapięcie, ale to nie chciało ustąpić. Sięgnęła więc po różdżkę i rzuciła serię zaklęć, które też nic nie dały. Na koniec w desperacji próbowała zsunąć bransoletkę przez dłoń – to niestety też okazało się niemożliwe.

- Możesz to ze mnie zdjąć? – spytała.

- Niestety panienko, Strzałka nie może – wyjaśniła naprędce.

Hermiona parsknęła pod nosem, po czym szybko wstała, by móc się ubrać na śniadanie. Podziękowała Strzałce za zaofiarowaną pomoc i zignorowała jej pytanie, czy ma przekazać jakąś odpowiedź pani Malfoy. Miała szczerą nadzieję, że znajdzie Malfoya w Wielkiej Sali i nie będzie musiała specjalnie biec, aż do lochów by znów go ochrzanić za kolejną niemiłą niespodziankę, jaka ją przez niego spotkała.

 
💍💍💍

    Uznała to za dość szczęśliwy dzień, gdy po wejściu do sali, spostrzegła, że Draco spokojnie spożywa śniadanie w towarzystwie Zabiniego i Montague’a. Blondyn, jak gdyby nigdy nic pił kawę i czytał gazetę.

- Cześć Nina! – zawołał na jej widok wesoło Zabini.

To sprawiło, że Malfoy oderwał się od gazety i spojrzał w jej stronę. Od razu uraczył ją grzecznym uśmiechem, odkładając gazetę.

- Dzień dobry kotku, dobrze spałaś?

- Skrzat domowy? Serio Malfoy? – warknęła w ramach powitania.

- Wolny skrzat domowy, Granger. Nie masz o co się ciskać – odparł spokojnie.

- Nie chcę mieć skrzata domowego na usługach! – powiedziała z mocą.

- To ją odpraw, jeśli zdołasz. Gwarantuje tylko, że złamiesz jej tym serce – Draco uśmiechnął się do niej złośliwie.

Hermiona sapnęła z irytacji, ale powstrzymała się od wygłoszenia swojej tyrady, świadoma tego, że cały stół Slytherinu i więcej niż połowa Wielkiej Sali, uważnie ich teraz obserwuje.

- Możesz mi wyjaśnić, dlaczego pomimo wszelkich prób nie mogę tego zdjąć z nadgarstka? – podwinęła rękaw swojego bordowego swetra i wskazała na bransoletkę.

- Ale piękna! – zapiszczała jakaś ślizgonka z piątego roku.

Malfoy ledwo rzucił na to okiem.

- Ponieważ to klejnot rodowy i tylko ktoś z nazwiskiem Malfoy może go na kogoś założyć lub z niego zdjąć – wyjaśnił oględnie.

- Twoja matka mi to przysłała. Zakleszczyło mi się na ręce, gdy tylko tego dotknęłam – warczała.

- Zapewne rzuciła specjalne zaklęcie. Wysłałaś jej już podziękowania? Koniecznie w nich wspomnij, że z chęcią zobaczysz jej ogród różany. Na pewno zyskasz tym kilka punktów – Draco mrugnął do niej porozumiewawczo, po czym spokojnie znów sięgnął po swoją kawę.

- Zdejmij to ze mnie! – zażądała, trzaskając rękę w stół, tuż obok jego talerza.

- Dlaczego? Czyżby bransoletka ci się nie podobała? – zapytała z niewinną miną.

Hermiona ledwo się powstrzymała przed wrzeszczeniem z frustracji. Miała ochotę wykrzyczeć mu wszystko, co leżało jej na sercu. Całą swoją złość na niego i całą tą sytuację, w którą ją wpakowano wbrew jej woli. Jednak wiedziała, że cała szkoła tylko czeka na takie przedstawienie.

- Dużo jeszcze mnie spotka takich niespodzianek? – wysyczała ze złością.

- Zapewne kilka – Malfoy posłał jej promienny uśmiech.

- Dupek! – syknęła pod nosem, tak by tylko on mógł to usłyszeć, po czym odwróciła się i odmaszerowała, ostatecznie rezygnując ze śniadania.

- Miłego dnia Nina! - zawołał za nią Zabini, gdy wychodziła z Wielkiej Sali.

 

💍💍💍

    Gdy wróciła do swojego dormitorium, od progu powitały ją Parvati i Lavender, piszcząc z podekscytowania.

- Co się dzieje? – zdziwiła się Hermiona, widząc ich entuzjazm.

- Tylko spójrz! To najcudowniejsza rzecz, jaką w życiu widziałam! – Brown złapała ją za dłoń i pociągnęła w stronę szafy, na drzwiach której wisiała przepiękna, ciemnozielona, wieczorowa suknia.

- Bardzo ładna Lav, będzie ci w niej do twarzy – Hermiona uśmiechnęła się uprzejmie do koleżanki.

- Ale ona nie jest moja! Przed chwilą pojawiła się tu jakaś elfka i ją powiesiła, mówiąc, że to twoja kreacja na dzisiejszy wieczór.

- To nieprawda! Kupiłam czerwoną sukienkę na dziś – Hermiona zmięła w ustach kolejne przekleństwo. Malfoy naprawdę za dużo sobie pozwalał. Chyba upadł na głowę, jeśli myślał, że ubierze się w to, co on jej każe.

- Musisz ją założyć! Ta sukienka jest przepiękna! Nie może się zmarnować! – nalegały dziewczyny.

- Nie mam mowy!  – powiedziała twardo, nawet nie chcąc patrzeć na zieloną tkaninę.

- Na razie musisz iść się wykąpać, a potem będziemy malować paznokcie… - Parvati pociągnęła ją w stronę łazienki.

- Chyba żartujesz? Bal jest za dziewięć godzin!

- No właśnie, dlatego nie mamy czasu! Na szczęście obiad podają dziś w naszym salonie, bo Wielka Sala będzie szykowana do balu, więc nie będziemy musiały tracić cennych minut. Ruszaj się Hermiona! – Lavender dołączyła do Parvati i współlokatorki wspólnie, dosłownie wepchnęły ją do łazienki.

Postanowiła nie opierać się dłużej. I tak nie było sensu, skoro wiedziała, że dziewczyny i tak w końcu postawią na swoim.

 
💍💍💍

     Hermiona przyglądała się swoim perłowym paznokciom, cały czas starając się ignorować żałosne jęki Lav o tym, jaka szkoda, że taka sukienka się zmarnuje. Mimo wszystko, nie miała zamiaru się łamać. Nie miała się dla kogo stroić, a czerwona sukienka, którą kupiła też przecież była ładna…

- To miło, że wolałaś bym to ja ci ułożyła włosy, a nie twoja skrzatka – gruchała Parvati, rozczesując jej potraktowane olbrzymią ilością eliksiru loki.

- Ona nie jest moja! – zaprotestowała Hermiona.

- Sama mówi, że jest – roześmiała się Lav.

- Należy do Malfoyów. Nie wiem dlaczego wpadli na pomysł, że mogłaby mi pasować służba skrzata domowego.

- Ale mówiłaś, że ona jest wolna, tak? To rzadko się zdarza w domach Czystej Krwi. Ciekawe czemu ją uwolnili? – zastanawiała się Parvati.

- Tak, to faktycznie ciekawe – przyznała Hermiona.

Głuchy trzask oznajmił, że Strzałka właśnie znów się pojawiła. Hermiona starała się ukryć swoją irytację tym faktem, by jej nie urazić.

- Czy panienka na pewno nie potrzebuje pomocy Strzałki? – zapiszczała, z powątpiewaniem patrząc na to, jak Parvati układała włosy Hermiony.

- Na pewno, Strzałko. Chciałam tylko zapytać… Czy twoi państwo podali powód, dla którego cię uwolnili i woleli zatrudnić jako wolnego skrzata?

- Strzałka wie tylko, że to panicz Draco na to nalegał – odpowiedziała szybko.

Lavander i Pravati jednocześnie zachichotały.

- Dziękuję bardzo, możesz odejść jeśli chcesz – Hermiona poczekała, aż skrzat zniknie i spojrzała pytająco na koleżanki. – Mogę wiedzieć, co was tak śmieszy?

- Wiesz… Cała szkoła wiedziała wtedy o tej twojej całej akcji z wszą – Lavander nie przestawała chichotać.

- No i? – Hermiona postanowiła nie rozwijać ponownie tego skrótu, dobrze wiedząc, że i tak nikt nigdy tego nie słuchał.

- No i czy to nie urocze, że Draco tak się tym przejął, że uwolnił swoje skrzaty? – Parvati uśmiechnęła się do niej w lustrze.

- Myślicie, że to ma z tym jakiś związek? – Hermiona parsknęła śmiechem. – Na pewno nie. Malfoy strasznie wyśmiewał wtedy ten pomysł. Mówił nawet, że W.E.S.Z to skrót od Wstrętna Ekscentryczna Szlamowata Zmora, co jak sądzę miało oddawać wszystko, co wtedy o mnie sądził.

- A ja myślę, że to jest powiązane! W końcu w gazecie napisali, że to prawdziwa miłość…

- Niczego takiego tam nie napisali! – zawołała z oburzeniem Hermiona, czując jak zaczynają piec ją policzki.

- Ale zakochasz się w nim, prawda? – Lavender spojrzała na nią z nadzieją.

- Oszalałaś?! – Hermiona, aż podskoczyła na krześle, czując jak przeszywa ją gorący impuls.

- Jakbyś mogła się oprzeć? To przecież najpiękniejszy mężczyzna na świecie! – westchnęła tęsknie Brown.

- I z najbardziej paskudnym charakterem w pakiecie! – dodała zjadliwie Hermiona.

- Może kiedyś tak, ale teraz on traktuję cię jak księżniczkę! Ta akcja ze zniczem i skrzat w prezencie… No i ta bransoletka oraz sukienka! Merlinie, ale ja ci zazdroszczę! – przyznała wprost Parvati.

- To wszystko pozory. Robi to na pokaz… To tylko głupia gra – wyszeptała Hermiona, czując się niekomfortowo z tym, że jej głos zadrżał, a oczy ją dziwnie szczypały. Przecież wcale nie chciała od Malfoya takich gestów, ani na niby, ani tym bardziej naprawdę.

- A moim zdaniem wybrał cię, bo czuje do ciebie coś prawdziwego, ty szczęściaro! – Lavender wyszczerzyła się do niej szeroko.

- Mylisz się i jestem pewna, że wkrótce się o tym przekonasz – Hermiona uśmiechnęła się słabo do blondynki.

- Skończyłam! – Parvati pozwoliła im obejrzeć elegancko ułożone loki, które wybrała dla niej jako odpowiednią fryzurę na dzisiejszy wieczór.

- Ślicznie! Bardzo ci dziękuję – Hermiona wstała i uściskała Patil. W głębi duszy musiała przyznać, że było jej naprawdę smutno, że będzie musiała już wkrótce bezpowrotnie rozstać się ze swoimi współlokatorkami.

- Dobra, to teraz moja kolej! – Lavender zgrabnie wskoczyła na krzesło. – Mam nadzieję, że Seamus będzie zachwycony!

- A ty z kim idziesz, Parv? – zapytała Hermiona, jeszcze raz przeglądając się w lustrze.

- Z Deanem. Będziemy razem siedzieć przy jednym stoliku z Ginny i Erniem oraz Nevillem i Hanną

- Zazdroszczę wam – przyznała Hermiona, dobrze wiedząc, że ją posadzą dziś pomiędzy samymi wężami, z których większość nadal ją nienawidziła.

- A my tobie! – zawołała Brown – Będziesz siedziała przy stole z największymi przystojniakami w szkole!

- Też mi prestiż! Wszyscy oni są zepsuci do szpiku kości – narzekała Hermiona.

- Kto wie? Może jeszcze ich polubisz – Parvati uśmiechnęła się do niej z sympatia.

- Wątpię – mruknęła Hermiona, ale mimo wszystko odwzajemniła uśmiech. Niczego przecież nie musiała wykluczać.

 
💍💍💍

    Małe spięcie nastąpiło przy ubieraniu sukienek, bowiem dziewczyny z minami zbitych szczeniaczków, nadal nalegały by założyło zielone cudo przyniesione przez Strzałkę. Hermiona jednak stanowczo odmówiła i szybko ubrała swoją czerwoną sukienkę. Była zadowolona, że postawiła na swoim i miała nadzieję, że Malfoy nie powie jej niczego przykrego, przez to, że go nie posłuchała… Nie powinna się przejmować jego słowami ani trochę, ale mimo wszystko wciąż pamiętała, jak powiedział, że woli imię Hermiona od Niny…

- Jesteśmy na czas! Całe szczęście! – Parvati ubrana w elegancką bordową suknię do ziemi poprawiła zestaw złotych bransolet na swoich nadgarstkach.

- Jeszcze szminka! – piszczała Lavender, ubrana w różową, nieco zbyt mocno falbaniastą sukienkę.

- Ja już pójdę. Malfoy ma na mnie czekać w holu na dole – Hermiona musiała uczciwie przyznać, że była trochę tym zdenerwowana.

- Musisz zejść z nami! Chcemy widzieć jego minę, gdy cię po raz pierwszy ujrzy! – zawołała podekscytowana Parvati.

Hermiona wywróciła oczami, ale uśmiechnęła się pod nosem. Skoro im na tym zależało… Oby tylko Malfoy jej nie obraził, bo dziewczyny na pewno się tym przejmą. W końcu spędziły cały dzień na szykowaniu jej na wielki bal.

- Gotowe! – oznajmiła Lav, kończąc wreszcie malować usta.

- Super, to…- Hermiona nie dokończyła, bowiem znów rozległ się suchy trzask i ponownie tuż obok niej pojawiła się Strzałka.

- Panienko! Dlaczego panienka nie ma na sobie swojej sukienki? – zapiszczał na jej widok z rozpaczą.

- Właśnie, że mam na sobie swoją sukienkę! – zaperzyła się Hermiona. – Nie zamierzałam wkładać tej, którą przyniosłaś.

- Ale panienka musi! Pan Draco sam na to nalegał, a poza tym panicz nie lubi czerwonego koloru… - Strzałka wyglądała na bardzo przejętą.

- Przykro mi, ale nic mnie to nie interesuje – zaznaczyła dobitnie Hermiona i złapała za klamkę, by szybko wyjść z pokoju.

To było tak nagłe, że nie zdążyła nawet sapnąć. Przyjemnie miękki materiał nagle spłynął na jej ciało, a krótka sukienka wydłużyła się do kostek i ładnie ułożyła dookoła jej nóg.

- Co to ma znaczyć? – zawołała totalnie rozzłoszczona, patrząc na to, jak zielona tkanina idealnie przylega do jej ciała.

- Hermiona! Wyglądasz przecudownie! – piszczały dziewczyny.

- Strzałko! Natychmiast odwróć czar i przywróć mi moją poprzednią sukienkę! – nakazała jej surowo.

- Przykro mi panienko… Strzałka się ukaże za nieposłuchanie swojej pani, ale panicz Draco mnie poprosił… - Oczy skrzata błyszczały wielkimi łzami.

Hermiona warknęła z irytacji. Pieprzony Malfoy! Jak miała z nim wytrzymać, skoro o niczym nie będzie jej wolno zdecydować samodzielnie? Dupek, dupek, dupek!

- W porządku! Pójdę w tej głupiej sukience, ale tobie nie wolno wymierzać sobie żadnej kary, dobrze? – zwróciła się do skrzatki.

- Oczywiście panienko! Wygląda panienka wspaniale! – Strzałka zaklaskała w małe dłonie.

Hermiona postanowiła już nic nie mówić. Złapała za suknie, by się w nią nie zaplątać na schodach i wyszła z dormitorium, modląc się cicho, by jakoś przetrwać dzisiejszy wieczór.

 
💍💍💍

- Hermiona zobacz! – powitała ją Ginny, wymachując swoją dłonią.

Podeszła szybko do przyjaciółki, by móc obejrzeć inicjały HJP wyryte na jej palcu.

- Gratuluję Ginny, to wspaniałe! Tak się cieszę z waszego szczęścia! – Hermiona uściskała ją ze łzami w oczach.

- Harry pokazał mi pierścionek zaręczynowy. Jednak ustaliliśmy, że da mi go dopiero jak wyjadę ze szkoły, tak by wszyscy mogli przy tym być! Będziesz mogła wtedy przyjechać? Proszę, powiedz, że tak! – Ginny nie kryła swojego wzruszenia.

- Spróbuję – odpowiedziała wymijająco, obawiając się w duchu, że będzie to niemożliwe. Malfoyowie zapewne nie będą chcieli dobrowolnie wypuścić jej na przyjęcie do Nory lub Grimmauld Place, by mogła świętować z przyjaciółmi.

- Ale ty cudownie wyglądasz! – Ginny dopiero teraz uważniej przyjrzała się przyjaciółce. – Skąd masz taką sukienkę? Przecież kupiłyśmy czerwoną…

- Nie pytaj… – poprosiła kwaśno Hermiona.

- Domyślam się, że to znowu ma coś wspólnego z Malfoyem?  – Ginny złapała ją za nadgarstek i dokładnie obejrzała bransoletkę z brylantami.

- Nietrudno było zgadnąć. A żeby dopełnić obrazu mojej irytacji tą sytuacją, wyobraź sobie, że przysłał mi skrzatkę domową, która twierdzi, że od dzisiaj będzie mi służyła.

Ginny parsknęła śmiech, ale szybko zakryła dłonią usta, żeby to ukryć.

- Przepraszam, ale… serio skrzat domowy? Widać, że w ogóle cię nie zna!

- Wolny skrzat domowy. A nie mogę jej odprawić, bo całe życie szykowano ją do usługiwania przyszłej pani Malfoy i to złamałoby jej serce – skarżyła się Hermiona.

- A może jednak trochę cię zna, skoro popiera ideę skrzaciej wolności? – Ginny złapała ją za ramię i poprowadziła do wyjścia.

- Gdzie masz się spotkać z Erniem? – zapytała Hermiona, chcąc zmienić temat i nie ulegać dalszym rozważaniem na temat tego, dlaczego Draco uwolnił swoje sługi.

- W holu głównym. A ty z Malfoyem?

- Też.

- Hanna też tam będzie na mnie czekać, więc proponuję miłym paniom chwilową eskortę – Neville dogonił je tuż po wyjściu z pokoju wspólnego i uprzejmie zaoferował im swoje ramiona, jako wsparcie.

Obie zaśmiały się z jego szarmanckości i zgodnie ujęły go pod rękę.

- Obie prześlicznie wglądacie – zapewnił je z szczerym uśmiechem.

- Dzięki. Harry też był zachwycony – Ginny westchnęła smutno, poprawiając ramiączko swojej kremowej sukienki – długiej, na grubych szelkach i obdarzonej sporym rozcięciem na udzie.

- Szkoda, że nie może tu z nami być – Hermiona uśmiechnęła się pocieszająco do przyjaciółki.

- On też żałuje… A Ron ciągle się dąsał! Wyszedł z pokoju, ledwo przypomniałam, że to dziś jest bal.

Hermiona zdusiła w sobie chęć zapytania Ginny o coś więcej związanego z jej bratem. Tak jak przypuszczała, Ron nie zamierzał się do niej odzywać, najwyraźniej zły o to, co wydarzyło się w pokoju nad „Trzema Miotłami”. Nic nie mogła na to poradzić… Nie zmieniła zdania i wcale nie miała zamiaru przepraszać go za to, że szanuje własne zasady.

- Denerwujesz się? – zapytał Neville, patrząc z zainteresowaniem na Hermionę.

- Nie – skłamała. Tak naprawdę czuła, jak coś bez przerwy trzepocze jej się nerwowo w żołądku. O czym niby, miała gadać z Malfoyem przez cały wieczór, poza wymienieniem wszystkich możliwych klątw, jakimi mogłaby go potraktować?

- W razie jakichś problemów, od razu nas wołaj – poprosiła Ginny. – Jeśli będzie trzeba, osobiście wypatroszę tę fretkę nożem do masła!

- Ernie, Justin oraz Terry obiecali nam pomóc, w razie gdyby ślizgoni zrobili się nieprzyjemni. Ja, Dean i Seamus jesteśmy na posterunku przez cały czas – zapewnił Neville. 

- Och nie! To niepotrzebne! – upierała się Hermiona. – Cieszcie się balem i nie zwracajcie na nas uwagi. Jestem pewna, że Malfoy nie będzie ryzykował skandalu. Podobno ma być ktoś z prasy – wyjaśniła z grymasem.

- Hermiona, przepuść nas przodem! Musimy być już w holu, gdy ty zejdziesz po schodach i Malfoy cię zobaczy! Słowo daję, to będzie scena jak z kopciuszka! – zawołała Lavender, ciągnąć za sobą Parvati i ich nieco skonsternowanych partnerów.

Hermiona nie mogła się powstrzymać przed wybuchem gromkiego śmiechu. Lav naprawdę wierzyła w bajki… Nierealne, słodkie i romantyczne historie, zupełnie niespotykane w prawdziwym życiu.

- Czy ona uważa, że Malfoy to naprawdę jest jakiś książę? – zapytał cicho Neville.

- Jak już to jest Smokiem. Wiecie, takim co pożera wszystko, co stanie mu na drodze – wtrąciła Ginny.

- Ani jedno, ani drugie – stwierdziła Hermiona. – Jest tylko zwykłym sobą. Tym samym dupkiem, którego znamy od lat.

- Ale sama musisz przyznać, że wie jak się dobrze ubrać… - Ginny spojrzała na twarz Hermiony, gdy wyszli zza zakrętu i stanęli w trójkę u szczytu schodów przed głównym holem.

💍💍💍

    Draco stał już na dole w towarzystwie całej grupki ślizgonów. Zwrócony bokiem, prezentował swój wyniosły, arystokratyczny profil.

Hermiona właśnie zrozumiała, dlaczego jego skrzatka tak się upierała, by założyła zieloną sukienkę. Jego elegancki garnitur miał zielone wstawki, idealnie w kolorze jej kreacji. Włosy w twórczym nieładzie i poważna mina, sprawiająca, że wyglądał na starszego niż w rzeczywistości był. Hermiona obiektywnie musiała stwierdzić, że wyglądał naprawdę doskonale. Męsko i seksownie. Nie zamierzała jednak nigdy wypowiedzieć tego na głos.

- Przynajmniej nie wybrał tradycyjnych szat – burknęła, widząc, że na dzisiejszym balu większość chłopaków jednak postawiła na nową modę i również założyła garnitury.

- Powodzenia Hermiono… - szepnął Neville, gdy puściła jego ramię i asekuracyjnie złapała się poręczy. Nie mogła zejść ze schodów pod rękę z innym mężczyzną. Nie wypadało, gdy cała szkoła wiedziała, że na dole czeka na nią, nie kto inny, jak tylko jej oficjalny narzeczony.

Wzięła głęboki oddech, uniosła lekko suknię, tak by się o nią nie potknąć i ruszyła na dół, starając się patrzeć pod nogi, a nie na niego. Jednak wyczuła, gdy to jego wzrok spoczął wprost na niej. Podobnie jak to, że wszyscy zgromadzeni w holu wstrzymali oddech i patrzyli w tej chwili już tylko na nich dwoje.

💍💍💍

Cześć!

Wiem - wiem - wiem - dostaje dużo maili i wiadomości o Waszym sporym zawodzie z powodu braku innych publikacji, ale zapewniam Was - też jest mi z tego powodu naprawdę przykro.

Daje Wam jednak swoje słowo, że niczego nie porzucam i jak tylko wena i czas pozwolą, inne opowiadania również będą się tu regularnie pojawiać 😋 

"Sny Wybranych" pisałam ponad 7 lat, ale wreszcie dotarły do Epilogu, dlatego uwierzcie mi, że łatwo się nie poddam i sądzę, że w swoim czasie wena znowu ruszy galopem! 😁

W razie pytań - jak zwykle zapraszam do kontaktu: ventiia.noks@gmail.com 

 Pozdrawiam Was Serdecznie - i oby do częstszego zobaczenia 😋

Venetiia.