SFERA - Cz. V

 Dedykacja: Dla Polci91 - bo przegrała wczorajszy wyścig o 2 sekundy 😋😁

Betowała Iga

🌐🌐🌐

               Draco był naprawdę zdenerwowany. Lucjusz szybko odpisał mu, że zgadza się na spotkanie w jego mieszkaniu. Niemniej ponownie staniecie oko w oko z ojcem, było daleko na liście rzeczy, na które Draco miałby ochotę. Chyba, że tylko po to, by móc obić mu twarz.

- Usiądź na chwilę – poprosiła Hermiona, poklepując miejsce obok siebie na kanapie.

- Nie mogę. Za bardzo mnie nosi – przyznał.

- Nie dziwie się. Też mi mnie nosiło, gdyby mój ojciec w takim wieku sprawił sobie bachorka – zarechotał Ron.

- Twój ojciec całe życie niczego innego nie robił, poza sprawianiem sobie bachorów, a najsłabszy jego wyczyn w tej kwestii przypadł akurat na stworzenie ciebie Weasley! – wściekał się Draco.

- Daj mu spokój Ron. Jest zły, bo przestanie być rozpieszczonym jedynakiem. A ponadto ty masz już dorosłe rodzeństwo, a jego czekają jeszcze zupki, kupki i udawanie, że jest pluszowym kucykiem… - zaśmiał się Harry.

- Odwal się Potter! – denerwował się Draco.

- Ale fajne masz mieszkanie! – zawołała radośnie Samantha wracając do salonu z łazienki. – Zastanawiałam się właśnie jak duży jest spadek Lucjusza? Czy będzie musiał was podzielić po połowie z moim dzieckiem? A jeśli będziemy mieć ich więcej, to jak to podzielimy? Bo to chyba niesprawiedliwe byś ty miał więcej niż one, prawda? – Samantha wciąż uśmiechała się pogodnie, jakby wcale nie poruszyła właśnie drażliwego tematu.

- Ojciec już wstępnie ustalił ze mną kwestie finansowe. Nie wiem ile mu zostało, ale… - Draco przełknął gwałtownie.

- Nie wiadomo jeszcze czy to syn czy córka, ale wybrałam już imiona! Jeśli będzie do chłopiec, nazwę go LuLu Junior! Syn zawsze powinien nosić imię po ojcu – szczebiotała wesoło Sam.

- Mam pięciu braci i żaden z nich nie nosi imienia ojca – sprzeciwił się Ron.

- To dziwne – stwierdziła Samantha. – Mój syn będzie. Och! Mam nadzieję, że będzie tak podobny do LuLu, jak Draco! Na pewno będzie jego ulubieńcem!

- A co jeśli to będzie dziewczynka? – zapytała szybko Hermiona, nie chcąc by Draco powiedział kobiecie coś wysoce niemiłego, do czego się najwyraźniej szykował.

- To wtedy nazwę ją Narcyza! Lucek tak kocha to imię!

- Bo to imię mojej matki! Wiedziałaś o tym? – zawołał Draco.

- Serio? – Samantha wyglądała na nieco zaskoczoną. – Byłam pewna, że twoja matka nazywa się Czupakabra.

- To nie jest imię, tylko nazwa okropnie wstrętnego zwierzęcia! – wściekł się Malfoy.

- Widać czymś sobie zasłużyła, że LuLuś tak ją nazywał… - burczała Samantha.

- Nie waż się obrażać mojej matki, ty mała, puszczalska…

Hermiona szybko doskoczyła do Draco i zakryła mu usta dłonią, odciągając go na drugi koniec pokoju.

- Odpuść – szeptała mu do ucha. – Chyba widzisz, że twoja mama ma więcej inteligencji w jednym włosie, niż tak kobieta w całym ciele. 

- Jak ojciec mógł się zadać z kimś takim? – niedowierzał Draco.

Rozległ się dźwięk dzwonka do drzwi.

- Zaraz będziesz miał okazję go osobiście o to zapytać – Hermiona uśmiechnęła się do niego pocieszająco, patrząc jak jej chłopak bierze głęboki oddech, by móc stawić czoła człowiekowi, który od zawsze mącił w jego życiu.

- Witaj ojcze – Draco spojrzał chłodno na zakutego w grubą pelerynę z kapturem Lucjusza.

- Dlaczego nie mogłem się tu dostać przez siec Fiuu? Wiesz, jak niebezpiecznie jest tu przychodzić przez mugolską stronę? – narzekał na powitanie Lucjusz.

- Nie mogę dać ci dostępu do moich barier, bo nie życzę sobie twoich niezapowiedzianych wizyt – wytłumaczył cierpko Draco, patrząc jak Lucjusz zdejmuje z siebie wierzchnie okrycie.

- Co to ma za znaczenie, jak i tak po ślubie zamieszkacie z Astorią we dworze – sarkał Malfoy senior, wchodząc do salonu.

Nagle jednak jego kłótliwy nastrój opadł, a na twarzy pojawiła się prawdziwa panika, gdy na jego widok Samantha zerwała się ze swojego miejsca, krzycząc głośno:

- LuLek!

Harry i Ron parsknęli śmiechem w swoje rękawy, gdy kobieta wpadła na Malfoya z siłą huraganu, mocno go obejmując. Hermiona zdusiła chęć chichotu, patrząc na napiętą twarz Draco, który od razu do niej podszedł i mocno przyciągnął ją do swojego boku, jakby sama jej obecność miała dać mu ukojenie w problemach.

- Co ty tu robisz, Sonia? – zapytała zdruzgotany Lucjusz.

- Samantha! – poprawiła go, w ogóle nie zbita z tropu jego pomyłką.

- Tak… Co tu robisz Samntho? – Lucjusz był ballady niczym duch, a mięśnie szczęki dziwnie mu drżały.

- Szukałam cię i wreszcie trafiłam na twojego syna! Muszę ci powiedzieć coś ważnego! – Samantha wymownie złapała się za brzuszek i uśmiechnęła promiennie.

- Co? – Lucjusz wyglądał na wręcz odrętwiałego z szoku.

- Jestem w ciąży! Będziemy mieli dziecko!

- Łapcie go, nim rozbije głowę o stolik! – krzyknęła Hermiona, a Harry i Ron, którzy siedzieli najbliżej, szybko doskoczyli do Lucjusza i złapali jego bezwładne ciało, po czym szorstko rzucili nim na kanapę.

- Widać to prawda, że niedaleko pada Lucjusz od Dracona – jęknął Ron, rozmasowując nadwyrężone ramię.

- To chyba powinno być na odwrót… – zastanawiał się głośno Harry.

- LuLu! Kochanie! – Samantha pochyliła się nad arystokratą czule poklepując go po policzkach.

- Przywal mu mocniej, a na pewno się obudzi – poradził Ron, a Samantha bez zastanowienia przyłożyła Lucjuszowi z całej siły w twarz.

- O Salazarze… Ale miałem koszmarny sen! – westchnął półprzytomnie arystokrata.

Hermiona parsknęła śmiechem, ale natychmiast się uspokoiła, widząc przyganę w oczach Draco.

- Niech pan usiądzie jak należy panie Malfoy, mamy kilka pytań – oznajmił Harry.

- Do niczego się nie przyznaje! Nie znam tej kobiety! To nie moje dziecko! – zawołał Lucjusz.

- Ale LuLu… O czym ty mówisz? Oczywiście, że mnie znasz! I to znasz mnie dobrze! Pamiętasz? Poznaliśmy się, kiedy ja przechodziłam obok Dziurawego Kotła, a ty wypadłeś na mnie, bo uciekałeś, kiedy goniła cię ta bardzo naprzykrzająca ci się kobieta, która chciała od ciebie jakiś deklaracji…

- No świetnie! – jęknął Draco. – A co jeśli on odwalił więcej takich akcji? Za chwilę się okaże, że połowa Slytherinu, to będą Malfoyowie…

- Przepraszam bardzo, ale na chwilę zawieśmy rozmowę na temat przyszłego potomstwa pana Malfoya i skupmy się na naszym śledztwie – poprosił Harry. 

- Jakim śledztwie? – zdenerwował się Lucjusz.- Ja nie mam z tym nic wspólnego! Nic nie wiem! W ogóle mnie tam nie było!

- Tam, czyli gdzie? – dociekał Ron.

- Gdziekolwiek myśleliście, że byłem! – zawołał szybko Malfoy senior.

- Ojcze… Wiemy, że Rudolf Lestrange cię szukał – wyjawił mu chłodno Draco.

Lucjusz skrzywił się pod nosem.

- To prawda. Potrzebował pieniędzy i sądził, że mu pomogę.

- I pomógł mu pan? – zainteresował się Harry.

- Prawo do jego skarbca przejęła Narcyza, jako spadkobierczyni Belli. A ja poczyniłem kilka inwestycji, które nie okazały się do końca trafne. Nie mogłem mu dać tyle, ile potrzebował bez uszczerbku na moim własnym stylu życia…

- Styl życia rozpustnego hulaki, też mi coś! – szydził Draco.

- Chwileczkę! – wtrąciła Samantha. - To ile masz tak właściwie pieniędzy? Gdzie będziemy mieszkać? Jak bogate będzie w przyszłości moje dziecko? – dopytywała twardo.

- Nie mam żadnych odłożonych pieniędzy. Mieszkam w domu moich przyjaciół, którzy obecnie podróżują. Dostaję trochę dywidend z akcji kilku firm, ale nie mam już fortuny Malfoyów. Żyję z tygodnia na tydzień… - Lucjusz uśmiechnął się ponuro.

- Wiesz co… Właśnie przypomniałam sobie, że nie tylko z tobą miałam wtedy romans. To na pewno nie jest twoje dziecko – Samantha zerwała się gwałtownie ze swojego miejsca.

- Serio? Narobiłaś takiego zamieszania, bo chciałaś go wrobić w dziecko z powodu pieniędzy? – zapytała z niedowierzaniem Hermiona.

- Nie twój interes paniusiu. Idę stąd. Do widzenia i oby nie do zobaczenia! – syknęła wrednie Samantha, po czym szybko wybiegła z salonu, a po chwili wszyscy usłyszeli głośny trzask drzwi.

Lucjusz uśmiechnął się cynicznie pod nosem, po czym rozparł się wygodnie na kanapie.

- Jakim cudem mogłeś rozwalić trzysta milionów galeonów w dwa lata? – zapytał z niedowierzaniem Draco.

- Żadnym. Pomnożyłem jeszcze tę kwotę prawie o połowę. Znasz mnie. Wiesz, że mam zmysł do interesów – Lucjusz zarechotał zwycięsko.

- Założę się, że to nie była pierwsza taka akcja? – zagadnęła go Hermiona.

- Oczywiście, że nie. Te głupiutkie czarownice nie wiedzą jednak, że zabezpieczam się na taką ewentualność. Nie chcę mieć więcej dzieci. Jeden dziedzic, choć nieudany w zupełności mi wystarczy – Lucjusz uśmiechnął się krzywo do swojego syna.

- Wielkie, kurwa dzięki! Przez cztery godziny próbowałem sobie wyobrazić, jak to będzie mieć rodzeństwo! – wypluł ze złością Draco.

- Nie spodobałoby ci się. Nigdy nie umiałeś się niczym dzielić – Lucjusz zarechotał kpiąco.

- Wystarczy tej rodzinnej pogawędki. Panie Malfoy, czy dał pan pieniądze Rudolfowi Lestrange? – zapytał aurorskim tonem Harry.

- Nie. Doskonale wiem, że na jednej kwocie by się to nie skończyło. Nie wiem co Rudi planował, ale dogadałem się z nim tak, że oddam mu klucz do skarbca Rastabana, a on w zamian da mi spokój. Nie wiem ile tam było galeonów, bo nigdy nie odwiedziłem tej skrytki w obawie, że ten świr trzymał tam coś niebezpiecznego.

- Wiedział pan, że Rudolf przeżył Bitwę o Hogwart? – zapytał Harry.

- Wiedziałem, że to co znaleźliście, to nie były jego zwłoki – przyznał.

- To dlaczego nic nam pan o tym nie powiedział? – zdenerwował się Ron.

- Nie przypominam sobie, by ktoś mnie o to pytał – odpowiedział cynicznie Lucjusz.

- Kiedy ostatnio Rudolf się z panem skontaktował? – zapytał Harry.

- Ponad miesiąc temu, gdy przyszedł odebrać klucz. Pytał mnie co u Draco i Narcyzy, ale nie chciałem o tym rozmawiać. Wspomniał tez o pani, panno Granger – Lucjusz z zainteresowaniem popatrzył prosto na nią.

- Co takiego?! – zdenerwował się Draco, mocniej przyciskając do siebie Hermionę.

- Mówił, że strasznie szkoda, że jest pani szl… mugolskiego urodzenia, bo z pani pomysłami można by wiele osiągnąć – ojciec Dracona uśmiechnął się do niej złośliwie.

- Zapewne nie w dziedzinach, w których przodują tacy ludzie jak on… i jemu podobni – dodała zimno Hermiona, patrząc Lucjuszowi prosto w oczy.

- Domniemam, że kwestia ślubu z panną Greengrass, była tylko wymówką po to, by mnie tu ściągnąć? – westchnął Lucjusz, podnosząc się z kanapy.

- Chyba nie sądziłeś, że naprawdę mam zamiar ożenić się z tą tępą idiotką? – burczał wrogo Draco.

- Nie, choć rozważałem opcję, że jeśli panna Granger ostatecznie cię odrzuci, to możesz w przypływie autodestrukcyjnych zapędów jednak wpakować się w takie szambo, co swoją drogą byłoby dla mnie bardzo opłacalne – Lucjusz uniósł kąciki ust w szyderczym uśmieszku.

- Jak widzisz, nic z tego! – warknął Draco.

- Daj mi znać, jeśli kiedyś zmienisz zdanie – Lucjusz poprawił swoje szaty i skierował się do wyjścia. – Jeśli jednak nie, to nie kłopocz się z wysyłaniem zaproszenia na ślub. I tak bym nie przyszedł.

- I tak byśmy cię nie zaprosili! W takim dniu należy otaczać się ludźmi, których się choć trochę lubi – wypluł z nienawiścią Draco.

- Cóż… Ja naprawdę lubię twoją dziewczynę Draco. To ciebie nie lubię na tyle, by chcieć oglądać jak jesteś szczęśliwy z kobietą, którą kochasz, w czasie gdy moja kobieta, stałaby w pobliżu nawet na mnie nie patrząc – Lucjusz uśmiechnął się smutno, po czym bez słowa pożegnania, wyszedł z mieszkania swojego syna.

Przez chwilę panowała ponura cisza, którą przerwało pytanie:

- To ty serio kochasz Hermionę, Malfoy? Nie chodzi ci tylko o fajne rżnięcie? – wypalił Ron.

- Ronald! – zawołała z oburzeniem Hermiona, gwałtownie się czerwieniąc.

- Jeszcze słowo Weasley, a przysięgam… - ostrzegł go Draco.

- No co? Przecież to Lucjusz to powiedział!

- Zamknij się Ron! – krzyknęli wszyscy na raz, a rudzielec w odpowiedzi zacisnął usta i zaplótł ręce na piersi w geście oburzenia. Przecież zawsze mu powtarzano, że kto pyta ten zna odpowiedzi i nie szuka potem po omacku – czy jakoś tak.

🌐🌐🌐

                Hermiona i Draco wyszli z kominka w piątek rano, zadowoleni, że ten tydzień powoli się kończył. Ostatnio dużo się działo, ale niestety nie popchnęło to ich śledztwa ani o krok do przodu.

Zbadali pusty skarbiec Rastabana Lestrange, w którym pozostawiono tylko obrzydliwe akty z gołymi czarownicami oraz kilkaset fiolek przeterminowanych lubrykantów (próba wyjaśnienia Weasley’owi czym jest lubrykant, będzie śniła się Draco w koszmarach do końca życia!). Nie udało im się ustalić, co innego mogło tam zostać wcześniej ukryte i co Rudolf mógł z sobą zabrać. Goblin, który podróżował do skarbca wraz z facetem, który przyszedł z kluczem, miał ewidentnie usuniętą pamięć, a ten, który obsługiwał go przy ladzie, pamięta tylko, że był niski, miał ciemne włosy i nosił okulary. Jeśli tak dalej pójdzie, to nigdy nie złapią Rudolfa i jego wspólników… Nawet nie wiedzieli, ilu ich tak naprawdę ma.

- Co to za zdjęcia? – zastanawiał się Draco, rozglądając się po całym atrium, wyklejonym takimi samymi fotkami, przedstawiającego podstarzałego i niezbyt urodziwego mężczyznę, podpisanego jako ZAGINIONY.

- To woźny Morty. Zaginął nagle chyba już gdzieś przed tygodniem. Dopiero wczoraj zauważono, że go nie ma, jak podłoga na drugim piętrze zaczęła się kleić od brudu. Jego żona powiedziała, że na ostatnią zmianę wyszedł w niedzielę rano, by pomóc posprzątać po balu. Myślała, że dorwał się do jakiś resztek alkoholu i tak zapił, że wciąż gdzieś trzeźwieje w jakimś schowku na miotły – wyjaśniał im pośpiesznie ochroniarz Rotkins.

Hermiona i Draco spojrzeli na siebie niepewnie. Zaginiony pracownik ministerstwa magii, to zawsze była dość niebezpieczna sytuacja. Ale po co, ktoś miałby porywać zwykłego woźnego, który – o ile Hermiona dobrze pamiętała, nie skończył nawet Hogwartu, bo wyrzucono go ze szkoły za obsceniczne obnażanie się przed portretem Grubej Damy.

- Czy biuro aurorów już zajmuje się tą sprawą? – zainteresował się Draco.

- Tak. Pan Potter przed chwilą poszedł przejrzeć jego szafkę. Był zaniepokojony tym, że Morty zniknął akurat po balu, gdy na terenie ministerstwa nie było już nikogo z ochrony.

- Dobrze. W razie gdyby ktoś sobie o czymś przypomniał, przyślij go na górę do mojego gabinetu – poprosił Draco.

- Jasna sprawa aurorze Malfoy! – Rotkins zasalutował mu z powagą, a Hermiona ledwo zdusiła śmiech. Nie było tajemnicą, że niektórzy pracownicy ochrony ministerstwa marzyli kiedyś o karierach prawdziwych stróżów prawa.

- Naprawdę musisz iść do siebie? U mnie jest tak miło… Mógłbyś zostać – szeptała w jego usta, gdy odprowadził ją do jej gabinetu.

- Może mogłabyś mnie transmutować w swoje pióro i trzymać w rękach przez cały dzień? – zaproponował. – Albo lepiej w swój stanik… - poruszył sugestywnie brwiami, a Hermiona roześmiała się i odepchnęła go od siebie.

- Idź już, bo Ron i Harry na pewno za tobą tęsknią – wygoniła go z uśmiechem.

- W porządku, ale tylko dlatego, że czas szybciej zleci, gdy wyżyje się trochę na tych głąbach – Draco wyuczonym gestem rozmierzwił swoje idealnie-blond włosy, a Hermiona przygryzła wargę, czując nagły napływ pożądania.

- Wyjdziemy dziś gdzieś na kolację? – zaproponowała.

- Bardzo chętnie, ale tylko jeśli będziemy mogli ją tam zjeść leżąc nago w łóżku – Draco posłał jej perwersyjny uśmieszek.

Hermiona parsknęła śmiechem i z dezaprobata pokręciła głową.

- Jesteś doprawdy niewyżyty.

- Tylko wystarczająco mocno wyposzczony, by chcieć wszystko szybko nadrobić – zażartował, podchodząc do niej po pożegnalnego całusa.

- Możemy zostać w domu i zamówić pizzę, pod warunkiem, że sami sobie dziś zorganizujecie lunch. Chcę nadgonić trochę pracę, by nie zabierać nic na weekend – poinformowała.

- Zgoda, ale po warunkiem, że pizza będzie z dużą ilością mięsa. Będę potrzebował wiele siły, by nie wypuszczać cię z łóżka – targował się z uroczym uśmieszkiem.

- Cokolwiek, czego potrzebujesz, by tak właśnie było – Hermiona czule odgarnęła mu grzywkę z czoła, po czym cmoknęła go w usta i odsunęła się niechętnie.

- Do zobaczenia księżniczko, miłej pracy – Draco otworzył drzwi do jej gabinetu i już miał wychodzić, ale stanął w miejscu, gdyż tuż przed nim rozgrywała się właśnie nieomal dantejska scena.

Ron Weasley, skomląc niczym mała dziewczynka, próbował wyrwać rękę z silnego uścisku Milicenty Bulstrode, która właśnie próbowała przyszyć jego palce do biurka ministerialnym zszywaczem.

- Że nie podoba ci się moja bluzka Weasley? Zaraz sprawię, że zmienisz o niej zdanie, ty rudy szczurze! – krzyczała asystentka Hermiony.

- Powiedziałem, że jest ładna. ŁADNA! – darł się w panice Ron.

- Nikt nie chwali moich ubrań! Gadaj czego ode mnie chcesz, albo zamiast ręki zaraz przeszyję twój jęzor co najmniej setką zszywek! – groziła Bulstrode.

Draco zgiął się w pół, jakby ktoś właśnie przeklął go zaklęciem zniewalającej łaskotki, śmiejąc się do łez ze szczerego przerażenia rudzielca.

- Milicento! Terroryzowanie innych pracowników w gmachu ministerstwa jest zabronione! – pouczyła ją Hermiona, siląc się na autorytatywny ton, choć wnętrzności aż ją bolały od tłumionego śmiechu.

- Naprawdę? – Milie zrobiła proszącą minkę. – Ale nie mogę tak zupełnie nic? Nawet jednej, malutkiej zszyweczki? Obiecuje, że nikt się nie dowie!

- Niestety nie – Hermiona musiała przygryźć kciuk, by nie wybuchnąć śmiechem, podobnie jak płaczący z rozbawienia Draco.

Bulstrode westchnęła z wyraźnym rozczarowaniem, po czym pstryknęła mocno zszywaczem tuż przed twarzą Rona, zanim go wypuściła.

- To było twoje ostatnie ostrzeżenie, Weasley! – zagroziła, pstrykając jeszcze kilka razy, a Ron z przerażeniem patrzył na upadające u jego stóp zszywki.

- Kurwa Malfoy! Słowo daję, że te twoje pomysły na zakłady, kiedyś mnie zabiją! – jęknął, rozmasowując swój zaczerwieniony nadgarstek.

- Naucz się ze mną nie przegrywać Weasley – poradził mu blondyn, przyjacielsko poklepując go po plecach.

- Wystarczy tej rozrywki. Wszyscy wracają do pracy! – pouczyła ich Hermiona.

Draco odwrócił się i szybko wrócił, by skraść ostatniego buziaka.

- Uwielbiam, gdy jesteś taka apodyktyczna… - wyznał.

- Chyba tylko jeśli nie dotyczy to ciebie – zaśmiała się w jego usta.

- Nie będę zaprzeczał, bo i tak zawsze wiesz wszystko…

- Dobra! Dość tego migdalenia. Robota czeka Malfoy! – zawołał Ron.

Kochankowie niechętni oddalili się od siebie, przekazując sobie wzorkiem obietnicę, że nadchodzący weekend znów będzie dla nich wyjątkowy i pełen wrażeń.

🌐🌐🌐

                Hermiona zjadła lunch przysłany jej przez Milicentę, zbyt zajęta dokumentami, żeby mieć czas na zejście do stołówki. Miała cichą nadzieję, że chłopcy też jakoś zorganizowali sobie coś do jedzenia, bowiem Ron bez regularnych posiłków robił się nieproduktywny, a Harry zawsze starał się jeść według o określonych porach, jak bezsprzecznie nakazywała filozofia życiowa Pansy. Dziś jednak nie miała czasu dopilnować ich żywienia. Chciała jak najszybciej skończy, tak by nie zabierać ze sobą nic do domu. Wątpiła, czy Draco wypuści ją na tyle długo z łóżka, by mogła się zajmować papierami.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Wiedziała, że Milicenta poszła na swoją przerwę, więc to nie ona wprowadzała petenta.

- Proszę! – zawołała.

- Dzień dobry Hermiono – jeden z techników kryminalistycznych biura aurorów, Robert Bribbed wszedł pośpiesznie do jej gabinetu.

- Hej Bob, coś się stało? – zdziwiła się.

- Właśnie znaleziono zwłoki tego woźnego z ministerstwa. Okazało się, że ma na sobie takie same rany, jak ten zamordowany skrzat domowy. Malfoy i Potter poprosili mnie bym cię zabrał ze sobą na miejsce, żebyś mogła to zweryfikować – wyjaśnił.

- Oczywiście! To naprawdę okropne… Biedny Morty! - Hermiona szybko porwała swój żakiet i wyjęła z szuflady różdżkę, po czym żwawo ruszyła do drzwi.

- Nie musimy iść do pokoju teleportacji, bo mam tu awaryjny świstoklik – Bob wyjął z kieszeni starą puszkę po piwie.

- No tak, wasz wydział zawsze szybko musi dotrzeć na miejsce – Hermiona niepewnie przytknęła dwa palce do przedmiotu.

- Jeszcze tylko dziesięć sekund…

- Ciekawe, że chłopcy poprosili ciebie byś po mnie wrócił. Zwykle masz najwięcej do roboty na miejscu zbrodni – Hermiona uśmiechnęła się do niego niepewnie.

- Cóż… Nie dziś – Robert posłał jej dziwnie przebiegły uśmiech.

Hermiona nie zdążyła się nad tym zastanowić, gdy nagle została pociągnięta siłą transportową świstokliku.

Gdy jej stopy dotknęły ziemi, a ferwor barw dookoła się uspokoił, jeszcze raz spojrzała prosto w twarz Bribbeda, który wciąż uśmiechał się złowrogo. Szybko rozejrzała się dookoła i zamarła, gdy jej wzrok zatrzymał się na małej, pustej klatce.

- Co ty…? - chciała zapytać, ale nagle tuż za nią rozległ się złowrogi głos.

- Dzień dobry… I zarazem dobranoc słodka szlamo!

Zaraz potem zapadła ciemność.

🌐🌐🌐

Draco odesłał do kosza swoje puste pudełko po lunchu i z rozbawieniem patrzył na to, jak Weasley wydrapuje dziurę w swoim.

- Bo zaraz dokopiesz się do Chin, Ron! – dogryzł mu Harry.

- Szkoda, że już się skończyło – westchnął smutno rudzielec.

- Nie martw się, w weekend na pewno wybierasz się znów do swojej mamy. Już ona cię odpowiednio podkarmi – zaśmiał się Draco. – Słowo daję, że mam wrażenie, że w każdy kolejny poniedziałek jesteś o kilka kilogramów grubszy.

- Spadaj Malfoy! Ja zawsze wyglądam idealnie!

- Zwłaszcza jak masz mordę wysmarowaną sosem, tak jak teraz – Draco znów parsknął śmiechem.

- Nie każdy z nas ma czas jadać posiłki z dwunastoma sztućcami i wodą do płukania paluchów – wytknął mu Ron.

- To zrozumiałe, ale w tym wieku mógłbyś już przynajmniej nauczyć się trzymać prawidłowo nóż Weasley. To potrafią nawet twoje małe bratanice – wyśmiewał go Draco.

- Dobra, kończcie tę rozmowę i zróbmy jeszcze raz burzę mózgów – zaproponował Potter, wstając i podchodząc do ich tablicy poglądowej.

- Wygrzebałem z archiwum listę wszystkich posiadłości, które należały kiedyś do rodziny Lestrenge. Jest tego trochę. Kilka z nich ma niejasną historię, więc nie wiadomo czy formalnie należą do mojej matki, czy raczej do innych spadkobierców Rastabana, których nie udało się jeszcze ustalić. Jednak skoro Rudolf żyje, to możliwe, że osłony którejś z nich mogły go rozpoznać jako nowego właściciela – tłumaczył im Draco.

- Dużo jest tych domów? – spytał Ron, próbując doczyścić twarz po spotkaniu z sosem.

- Dwadzieścia pięć w Wielkiej Brytanii i kilka na kontynencie.

- Skrzaty domowe na mocy prawa Granger, mogą od teraz podróżować za granicę, ale tylko z wydanym paszportem – przypomniał im Harry.

- Tak, dlatego też sądzę, że te domy poza krajem możemy wykluczyć – dodał Draco.

- W porządku. Zgarniemy wszystkie wolne zespoły i roześlemy ich po tych lokalizacjach – zdecydował Harry.

- Stare, ponure zamczyska. Już mam ciarki wstrętu – narzekał Ron, wzdrygając się obrazowo.

- Nie przesadzaj… - zaczął Draco, ale przerwał mu głos z magicznego interkomu.

- Jednostka Auror Alpha, pilnie wezwanie do Devonshire Park Centre. Kod bezpieczeństwa 0130. Wysyłamy ekipę kryminalistyczną i ściągamy na miejsce patologa.  

- Myślicie, że to może być Morty? – zaniepokoił się Potter.

- Oby nie… - Ron nerwowo przełknął, bowiem jak wszyscy wiedzieli, bardzo źle znosił widok zwłok na miejscach zbrodni.

Draco spojrzał na pobladłego rudzielca i zastanowił się, czy nie zaproponować zakładu o to, czy Weasley zwróci dziś swój lunch czy też zdoła jakoś się powstrzymać.

- Powiadamiamy Hermionę? – zapytał Harry.

- Skocze jej tylko przekazać, że mogę się spóźnić z powodu tej sprawy – zdecydował Draco.

- Dobrze, w takim razie zobaczymy się na miejscu – odpowiedział Potter.

Draco przytaknął, po czym szybko wyszedł z gabinetu, mając nadzieję, że zdąży dostać solidnego buziaka, nim będzie musiał zmierzyć się z zapewne nieprzyjemnym widokiem zwłok.

- Hermiony nie ma – poinformowała go Milicenta, gdy tylko zbliżył się do jej biurka.

- Poszła na lunch? – zapytał z uśmiechem.

- Chyba nie, bo wcześniej prosiła bym jej go podesłała do biura. Arletta Moor widziała, że do biura Hermiony wchodził jeden z techników kryminalistycznych, więc sądziłam, że zabrała się z nim w teren.

- Technik kryminalistyczny miałby ją zabrać ze sobą? Po co? – zaniepokoił się Draco.

- Gdybym to wiedziała Malfoy, to na pewno bym ci powiedziała już na wstępie – sarknęła Bulstrode, mierząc go nieprzyjemnym spojrzeniem.

- W porządku. Gdyby wróciła to powiedź jej, że ma na mnie poczekać. Też mamy akcję w terenie – poprosił.

- Dobra – odpowiedziała cierpko Milie.

Draco odchodząc, uśmiechnął się pod nosem, zastanawiając się nad tym, czy jego dawna koleżanka z jednego domu, przypadkiem nadal nie była zła o tą słabą akcję Weasleya z dzisiejszego poranka – albo o to, że Hermiona zabroniła jej potraktować Weasleya, jak pergaminy gotowe do zszycia.  

🌐🌐🌐

Ron był zielony niczym szczypiorek na wiosnę. Brał krótkie oddechy i patrzył wysoko na drzewa, całym sobą starając się nie oglądać tego co leżało na ziemi. Zwłoki woźnego z ministerstwa to nie był ani trochę przyjemny widok.

- Wyjdź za bariery ochronne, zanim narzygasz mi na ofiarę Weasley – poprosił cierpko Theodore Nott, oglądając dokładnie zwłoki.

- Dzięki… Będę… Tam… - Ron wskazał w bliżej nieokreślonym kierunku, po czym wybiegł za osłony z prędkością nimbusa 2002.

- Powinniście go przenieść za biurko. Kompletnie nie nadaje się do pracy w terenie – burknął Theo, oglądając długie nacięcie na piersi denata.

- Powiedź mi coś, czego nie wiem – uśmiechnął się cierpko Draco. – Masz już wstępne wnioski?

- To te same rytualne nacięcia co na znalezionym skrzacie domowym. Jednak te mniej krwawią. Najwyraźniej zadano je pośmiertnie.

- Po co? – zapytał Potter.

- By zebrać resztkę jego magicznej mocy. Po śmierci nie mógł się oprzeć przed jej oddaniem – wyjaśniał Nott.

- Brzmi strasznie – Harry wzdrygnął się, jakby przeszył go dreszcz.

- Czyli, że ta śmierć jest powiązana z nasza sprawą skrzatów domowych? – upewnił się Draco.

- Tak. Nie mam żadnych wątpliwości – Theodore wstał i zaczął zdejmować z siebie rękawiczki.

- Hermiona na pewno się załamie – westchnął ponuro Potter.

- Przyjedzie tu? – Theo nagle zatrzymał się w pół ruchu z wyraźnym wahaniem.

- Dlaczego o to pytasz? – najeżył się Draco.

- Bo jeśli tak, to jeszcze raz wszystko obejrzę, zanim go zabierzemy – Theodore uśmiechnął się pod nosem.

- To ja znikam! – zawołał Potter, widząc jak Draco zaciska szczękę.

- A temu co? – zdziwił się patolog.

- Chyba bał się być świadkiem tego, jak mówię ci byś raz na zawsze wyrzucił ze swojej głowy jakiekolwiek plany dotyczące Hermiony Granger! – warczał Draco.

- Słuchaj, wiem że byłeś z nią na balu, ale…

- Jesteśmy razem. Zdecydowaliśmy się na związek – przerwał mu Malfoy.

- Serio? Wy razem? A czy ona o tym wie? – Theodore nie krył swojej irytacji.

- Oczywiście, że tak idioto! – zdenerwował się blondyn.

- W porządku Smoku… - Nott uniósł dłonie w obronnym geście. – W takim razie życzę ci powodzenia…

- Kłamiesz!

- To fakt. Mam szczerą nadzieję, że szybko to spierdolisz, a ona znów się ze mną umówi – Nott posłał mu złośliwy uśmieszek.

- Wal się Nott!

- Mógłbym, ale… - Theodore nie dokończył zdania, bowiem przerwało mu nagłe pojawienie się Pottera.

- Malfoy! Czy ty nie mówiłeś, że Hermiona poszła z jakimś innym technikiem w teren coś zbadać? – zagadnął Harry, podchodząc do nich.

- Tak mi przekazała Milicenta – potwierdził Draco.

- Właśnie gadałem z nimi i mówią, że nie było dziś żadnych innych wezwań, a obie ekipy przyjechały tutaj.

- Co?! – Draco poczuł nagły przypływ paniki.

- To. Podobno tylko Robert Bribbed ma dziś wolne, a tak wszyscy inni są tutaj… - Harry nerwowo rozejrzał się dookoła.

- Robert Bribbed… - Draco zmarszczył brwi, próbując sobie przypomnieć… Nagle doznał olśnienia. – Kurwa mać, Potter! Rudolf zawołał do swojego wspólnika B.B! Bob Bribbed!

- A goblin w Gringottcie zauważył, że koleś który przyszedł do skarbca Rastabana był niskim brunetem w okularach.

- To idealnie oddaje fizjonomię Bribbeda – zauważył Nott.

- O Boże! Oni porwali Hermionę! – krzyknął Potter, wyglądający na kompletnie przerażonego.

- O nie… Nie! – Draco z całej siły kopnął w nosze czekające na zabranie zwłok i zawył głośno w akcie skrajnej rozpaczy.

- Znajdziemy ją! – Harry złapał go mocno za ramie.

Draco wziął głęboki oddech, po czym szybko sięgnął po różdżkę.

- Nawet wiem jak! Wołaj wszystkich! Mam tylko nadzieję, że się uda! – Draco wyglądał na zdeterminowanego.

Musiał zrobić wszystko, co w jego mocy by jak najszybciej odnaleźć ukochaną i ukryć ją bezpiecznie w swoich ramionach.

🌐🌐🌐

                Obudziła się, czując pulsujący ból głowy. Zamrugała kilka razy, by poprawić ostrość widzenia i z konsternacją odkryła, że leży w dużej klatce. Rozejrzała się na tyle, na ile pozwolił prześwit metalowych prętów i stwierdziła, że znajduje się w jakimś wysoko sklepionym i śmierdzącym wilgocią lochu.

- Panienko…? Wstała panienka. To dobrze! – usłyszała cichy szept.

Obejrzała się na lewo i dostrzegła trzy o wiele mniejsze klatki, w których siedziały wyraźnie przerażone skrzaty domowe.

- Gdzie my jesteśmy? – zapytała o pierwsze co przyszło jej na myśl.

- Nie wiemy tego – odpowiedział jeden ze skrzatów.

- Wiemy tylko, że porwali nas źli ludzie, którzy chcą wykorzystać naszą magiczną moc – dodał inny.

Hermiona usiadła, rozmasowując obolały kark. A więc Rudolf Lestrange wreszcie dopadł ją w swoje ręce… Szybko obmacała się dokładnie, ale już wiedziała, że najpewniej nie znajdzie swojej różdżki. Tylko dla zasady szarpnęła kratami, ale były ewidentnie nie do ruszenia, a wielka kłódka, którą zamknięta była jej klatka była gruba i ciężka. Nie miała żadnych szans by ją przepiłować, nawet jeśli miałaby piłę spalinową.

W oddali dostrzegła niebieski rozbłysk światła, a zaraz później rozległ się ogłuszający krzyk.

- To takie straszne! – zapłakał jeden ze skrzatów.

- Spokojnie… Dajcie mi pomyśleć – poprosiła, starając się nie poddawać rozpaczy. Musiała mieć jakiś plan.

- Próbowaliśmy otworzyć klatki za pomocą magii, ale chyba są na to odporne – poinformował ją skrzat.

Hermiona zauważyła, że skrzacie klatki miały wbudowane magiczne zamki, a nie kłódki jak u niej.

- Szybko! Spróbujcie się wszyscy skoncentrować na tym, by siłą magii otworzyć kłódkę w mojej klatce – poprosiła.

Skrzaty zamrugały, przyglądając jej się poważnie, ale po chwili cała trójka uniosła ręce i skupiła moc na kłódce, która od razu odskoczyła z głuchym trzaskiem.

Hermiona prawie krzyknęła z radości. To było niesamowite, że tak łatwo się udało. Ostrożnie otworzyła kraty, obawiając się, czy nie będą skrzypieć. Wyszła powoli z klatki i od razu spróbowała się teleportować. Nic z tego…

Musiała uwolnić skrzaty, a kiedy uda im się znaleźć poza klatkami, być może będą w stanie przebić bariery i zabrać ją ze sobą.

Pochyliła się nad pierwszą klatką chcąc dokładnie obejrzeć zamek. Może gdyby użyła swojej spinki, jak robią to w mugolskich filmach, wtedy by się udało?

Właśnie miała sięgnąć do swoich włosów, by wydobyć jedną ze wsuwek, gdy nagle skrzat w klatce pisnął głośno, a zaraz później wielka dłoń złapała ją za włosy i pociągnęła do tyłu, aż stanęła na równych nogach.

- Puszczaj! – wrzasnęła z bólu i strachu, ale w zamian w tuż przy jej uchu rozległ się szyderczy śmiech.

- Wybierasz się dokądś mała szlamo? Jeszcze z tobą nie skończyliśmy!

- Wkrótce skończysz i to martwy w zimnej ziemi Lestrange! – syczała, próbując uwolnić swoje włosy z bolesnego uścisku Rudolfa.

- Wątpię. Ty jednak nie powinnaś mieć wątpliwości kochanie – znów się zaśmiał. – Jak tylko oddasz nam swoją całą magiczną moc, odeślę cię w kawałkach wprost w ramiona młodego Malfoya. Pewnie będzie mu trochę smutno… Ten idiota, chyba się w tobie zakochał – szydził Rudolf.

- Pożałujesz tego! Wypuść mnie i uciekaj, zanim pojawi się tu całe biuro aurorów! – Ostrzegła.

- Twoi kochani aurorzy mają dziś inne zadanie. Właśnie badają zwłoki tego woźnego. Nikt nie wie gdzie jesteśmy, więc nie licz, że masz szansę na przeżycie. 

- Dlaczego zabiłeś Morty'ego? – zapytała, szarpiąc się, gdy Rudolf puścił jej włosy i z całej siły złapał ją za ramię.

- Bo to nie on miał złapać ten świstoklik, który Robert podrzucił na twój stół. Gdy zobaczyłem kto się tu pojawił, nie miałem wyboru jak tylko go zabić. Dopiero po rzuceniu Avady przypomniałem sobie, że przecież on też mógł oddać nam swoją magiczną moc. Trochę nawet jeszcze z niego potem wycisnąłem – zarechotał.

- Jesteś potworem Lestrange!

- Owszem, ale muszę przyznać, że nie umywam się do mojej ukochanej żonki. Szkoda, że nie będę mógł cię dla niej zachować… Ale może zadowoli się swoim siostrzeńcem, gdy dowie się, że splugawił się z taką małą szlamą, jak ty?

- Nie uda ci się wykorzystać mocy Sfery, by przywrócić jej życie!

- Tak sądzisz? Cóż… Ty na pewno nie będziesz mogła się o tym przekonać. – Rudolf siłą przeciągnął ją do drugiego pomieszczenia, gdzie ustawił ją na wprost wielkiej, migoczącej, niebieskiej kuli światła.

- Cześć Granger – Bribbed uzbrojony w różdżkę i srebrny nóż, wyłonił się zza Sfery i podszedł do nich z szerokim uśmiechem.

- Ty przeklęty zdrajco! – krzyknęła na niego Hermiona.

- A tam zaraz zdrajco… Jestem po prostu niewielkim człowieczkiem o wielkich ambicjach, co nie Rudolfie? – zaśmiał się Bob.

- Jesteś doskonałym narzędziem w odpowiednich rękach Robercie – przyznał Rudolf z cynicznym uśmieszkiem. 

- Dlaczego to zrobiłeś? - wyszeptała z bólem Hermiona. 

- Jestem dość niepozorny, a przez to często ignorowany i traktowany z góry przez ludzi pokroju Notta, Malfoya czy Pottera. Postanowiłem, że pora się za to zemścić. Pomysł Rudolfa dał mi ku temu doskonałą okazję - wyjaśnił radośnie Bob.

- Jakim sposobem porywaliście te wszystkie niewinne skrzaty? - Hermiona przełykała gorzkie łzy, zastanawiając się czy gra na czas może zwiększyć jej szanse na ratunek. 

- Zwyczajnie. Wierny skrzat Rudolfa cały czas przebywał w "Złotej Poszewce", gdzie najpierw upijał je piwem z eliksirem słodkiego snu, a później przenosił je prosto do klatek czekających w naszej kryjówce. Ten sam skrzat pomógł nam też  odkryć gdzie mieszkasz i włamać się do domu Malfoyów, by spróbować cię dopaść. 

- Ale dlaczego ja?

- Bo za dużo zaczęłaś nam przeszkadzać mała, przemądrzała suko - Robert podszedł do niej i delikatnie przejechał palcem po jej policzku z lubieżnym uśmieszkiem. 

- Dość tej pogawędki - przerwał mu obcesowo Lestrange. - Zajmijmy się najpierw szlamą, a później skończymy z ostatnią partią skrzatów. Jeśli ta mała dziwka ma tyle magicznej mocy, ile myślę, to powinno nam wystarczyć i będziemy mogli spróbować. 

- Wprost nie mogę się tego doczekać! – zawołał z entuzjazmem Bob.

- Unieruchom ją i bierzemy się do roboty.

- Nic z tego! Nie oddam wam mojej magii, a jeśli mnie zabijesz dostaniesz co najwyżej jej jeden procent! – krzyczała Hermiona.

- Mamy swoje sposoby, byś jednak zmieniła zdanie, prawda? – Rudolf uśmiechnął się do swojego pomocnika, a ten rzucił zaklęcie, unieruchamiając Hermionę w miejscu, tuż naprzeciw migoczącej kuli magii.

- Załatwimy cię tak, że Malfoy i Potter nie rozpoznają twoich zwłok – zapewnił Bribbed, podchodząc do niej.

- Skończycie obydwaj pocałowani przez dementora! – Hermiona splunęła z pogarda w twarz byłego kolegi z ministerstwa.

Robert roześmiał się i niedbale starł z policzka jej ślinę.

- Gdyby nie to, że nam się śpieszy, to chętnie bym sprawdził co takiego w tej twojej szlamowatej cipce tak zainteresowało Dracona.

- Jesteś obrzydliwym, małym pokraką Bribbed!

- Cóż… Nie poczuję się urażony, bo wiem, że mówisz to w strachu i złości.

- Zacznij ją kroić Bob, bo naprawdę czas ucieka – popędził go Lestrange.

- Z przyjemnością! – Robert przyłożył nóż do nadgarstka Hermiony, a ona syknęła cicho, gdy ostrze przecięło jej skórę.

- Najpierw trochę cię ponacinam, wiesz… Jak dobre mięso na grilla. A zaraz później sprawię, że twoja krew zapłonie. Nie wytrzymasz długo, nim będziesz błagała o szybką śmierć – zapewnił, nacinając jej drugi nadgarstek.

- Zobaczymy… - Hermiona poczuła łzy na policzkach, gdy powoli dotarło do niej, że nie ma żadnej szansy by się z tego wykręcić. Nikt nie wiedział gdzie teraz była. Nie uratują jej na czas…

- Rzucaj zaklęcie, a nie gadaj już tyle B.B – niecierpliwił się Rudolf.

- Się robi szefie! – mężczyzna przytknął różdżkę do nacięcia na nadgarstku Hermiony, a ona czekała na oszałamiający ból.

Najpierw poczuła jednak jak robi jej się gorąco pomiędzy piersiami. Miała wrażenie, że to jej naszyjnik – rubinowe „H” podarowane jej przez Draco, zapłonęło żywym ogniem.

- Co się dzieje? Coś świeci pod jej bluzką! – zawołał spanikowany Bribbed.

- Cholera Bob! Miałeś ją przeszukać!

- Nic nie miała! Tylko jakiś naszyjnik…

- Kurwa! Ona ma na sobie namiar! Spierd… - Rudolf nie zdążył dokończyć, bo nagle odleciał do tyłu rażony siłą zaklęcia.

- Łapcie go! – krzyknął głos, który Hermiona dobrze znała. Załkała z ulgi.

- Harry…

- Mam tego małego szczura! – usłyszała wyraźnie Rona, który chyba coś właśnie kopał.

- Hermiona! – ciepłe ramiona i znajomy zapach pojawiły się tuż dookoła niej i przez sekundę pomyślała, że może jednak jej się to śni… że być może umiera i to dlatego wyobraża sobie, że Draco ją do siebie przytula. 

Upływ krwi sprawił, że zrobiło jej się ciemno przed oczami, a odgłosy zamieszania dookoła niej, ledwie docierały do jej świadomości.

- Nigdy ci nie powiedziałam… - wyszeptała, wtulając twarz w znajomo pachnącą szyję.

- Już dobrze! Trzymam cię maleńka. Już wszystko będzie dobrze!

- Kocham cię… Nie chcę umierać ze świadomością, że tego nie wiesz – wyznała półprzytomnie.

- Nie umrzesz skarbie - szeptał do jej ucha. – Ja też cię kocham, od dawna. Gdybym cię dziś stracił, nigdy nie wybaczyłbym sobie, że nie mówiłem ci tego każdego dnia.

- Nie zostawiaj mnie – poprosiła, szlochając w jego szyję.

- Nigdy. Przysięgam! – zapewnił, całując ją w czoło i biorąc na ręce.

- Podejrzani zostali ogłuszeni i zatrzymani. Przewozimy ich prosto do Azkabanu – Hermiona słyszała meldunek, któregoś z aurorów.

- Bribbed wygląda jak ścierwo testrala. Weasley nieźle mu dokopał. 

- I tak ma szczęście, że to był on, a nie Malfoy, bo mógłby tego nie przeżyć – skomentował ktoś inny.

- Malfoy ma teraz ważniejsze sprawy… W swoich rękach – zachichotał inny z aurorów.

- Dla niego najważniejsze – wtrącił się Harry Potter.

Hermiona uśmiechnęła się pod nosem i wtuliła bardziej w ramiona ukochanego. Dla niej to, że on był przy niej, również było najważniejszą rzeczą na świecie.

🌐🌐🌐

Hej!

Jest i ostatnia część 😋

Mam nadzieję, że wyjaśnienie zbrodni Was nie zawiodło - starałam się to opisać w miarę logicznie. 

Bardzo się cieszę się, że braliście wraz ze mną udział w tej mini-przygodzie. Widzimy się jutro przy epilogu, który wszystko ostatecznie zamknie. 💜

Serdeczne Pozdrowionka!

Venetiia