86. Teraz nie mów... chciałbym to powtórzyć!

 Dedykacja: Dla Kindziaxx - bo właśnie przed chwilą dostałam komentarz z Twoim wsparciem dla mojej weny 😁💚

Za pomoc dziękuję Idze 💋

💞💞💞

                Ginny nerwowo przygryzała wargę i tupała nogą, wyraźnie zniecierpliwiona. Zerkała na zegarek średnio co trzydzieści sekund, zirytowana na to, że wskazówki nie chciały szybciej się przesuwać.

- Nie denerwuj się. To tylko formalność – Hermiona pogłaskała przyjaciółkę po ramieniu, uspokajającym gestem.

- Wiem, ale i tak mam złe przeczucia. Greengrass to straszna suka. A co, jeśli wymyśli kolejną intrygę? – Ginny zacisnęła usta i znów spojrzała na zegarek.

- Zabini dał ci naprawdę ładny prezent z okazji rozwodu – Luna złapała Rudą za nadgarstek i przyjrzała się szczerozłotemu zegarkowi, wysadzanemu na obrzeżach tarczy rubinami i brylantami.

- Przynajmniej nie ma w nim ślizgońskich szmaragdów – zażartowała Hermiona.

- Bo wie, że wtedy bym go nie nosiła – zaśmiała się krótko Ginny.

- To po to zabrał cię wczoraj do naszego parku? By dać ci prezent? – dociekała Hermiona.

- Tak. Chciał trochę prywatności – Ginny uśmiechnęła się sama do siebie, po czym na jej twarzy od razu wykwitły niewielkie rumieńce.

- Naprawdę? W parku? No dosłownie jak zwierzęta – Hermiona wymownie wywróciła oczami.

- Bo jeszcze ci uwierzę, że nigdy nie zrobiłaś tego z Malfoyem w lesie lub na łące! – odgryzła się zaraz Ginny.

Teraz to Hermiona się zaczerwieniła i nerwowo przygryzła wargę. Prawda była taka, że i las, i łąka, brzeg jeziora, plaża, morze… Cóż. Ich związek był, jest i najpewniej pozostanie bardzo namiętny.

Luna zachichotała, widząc zażenowanie przyjaciółek.

- Nie śmiej się Kicaku! Ciekawe, gdzie ty i Nott… - zaczęła Ginny, ale nie skończyła bowiem drzwi do sali rozpraw właśnie się otwarły.

Uśmiechnięty Blaise wyszedł do nich w towarzystwie Goldsteina i Theodora, którzy razem reprezentowali go jako prawnicy.

- I jak? – Ginny spojrzała na niego z napięciem, kątem oka widząc jak wyraźnie ponura Dafne opuszcza salę.

- Oświadczam uroczyście, że Blaise Marlon Armando Zabini znów jest kawalerem! – zawołał z entuzjazmem Theo.

Anthony, Hermiona, Luna i Nott zaczęli bić brawo, a Ginny rzuciła się w objęcia roześmianego Zabba.

- Już jestem! Przepraszam, spotkanie rady nadzorczej się przeciągnęło…– zdyszany Draco dobiegł do nich, łapiąc się szybko Hermiony, by wyhamować swój pęd i uspokoić oddech. – I jak?

- Po sprawie! Jestem oficjalnie rozwiedziony! – wyszczerzył się Blaise.

- Noooo stary! Gratulacje! – Draco podszedł, by uściskać przyjaciela, gdy Ginny go wreszcie wypuściła, a zaraz później wszyscy poszli w jego ślady.

- Zapraszam was wszystkich na lunch i szampana! – zawołał z entuzjazmem Blaise, gdy po wszystkich gratulacjach, udało mu się znów przyciągnąć do siebie Ginny.

- Nigdy nie rezygnuję z darmowego jedzenia – zaśmiał się Theo, obejmując Lunę i ruszając w stronę windy.

- Ja podziękuję… Mam inne plany… - Anthony skrzywił się lekko pod nosem, patrząc na trzy zakochane pary.

- Jasne, rozumiemy – Hermiona uśmiechnęła się do niego pogodnie. – Tak w zasadzie, to miałam cię zapytać, czy niemiałbyś ochoty wyskoczyć w weekend na drinka z miłą dziewczyną. Nasza znajoma z Australii przyjechała do Londynu i nikogo jeszcze tu nie zna…

- Ładna? – Anthony spojrzał z uśmiechem na Dracona.

- O kim mówisz? – Draco widocznie niczego z tego nie zrozumiał.

- Eva przeprowadziła się do Londynu. Wczoraj wieczorem wysłała mi wiadomość na AurumTel – wyjaśniła.

- Serio? – Draco popatrzył na żonę nieco zdziwiony.

- Tak. Pomyślałam, że możemy ją poznać z naszymi wolnymi znajomymi i przyjaciółmi – Hermiona uśmiechnęła się do Goldsteina.

- Jeśli jest znośna dla oczu, to chętnie wyjdę na drinka. Dawno nie miałem randki – zdecydował Anthony.

- Jest naprawdę ładna i miła. Trochę zagubiona, ale myślę, że potrzeba jej kogoś poważnie stąpającego po ziemi – wytłumaczyła mu Hermiona.

- Brzmi dobrze. Daj jej namiary na mój AurumTel i niech się odezwie – zdecydował prawnik.

- Super! Daj potem znać, jak było! – Hermiona szybko cmoknęła Goldiego w policzek.

- Hej Malfoyowie! Długo mamy jeszcze czekać? – zapytał Zabb, przytrzymując im kraty windy.

- Idziemy. Na razie Tonny. Powodzenia! – Draco uścisnął rękę kolegi, po czym on i Hermiona szybko dołączyli do swoich przyjaciół, by świętować kolejny rozwód – który choć poniekąd przykry, miał szansę wkrótce przynieść coś naprawdę dobrego.

 
💞💞💞

- Dlaczego akurat teraz? – zapytała Hermiona, patrząc na to, jak Draco pomniejsza ich walizki.

- Ponieważ jako zwycięzca, mam prawo odebrać swoją nagrodę, kiedy zechcę – Blondyn uśmiechnął się do niej czule.

- Niby racja, ale to ostatni weekend wakacji. Wkrótce przyjdzie jesień, będzie tyle nudnych weekendów… Może mógłbyś wtedy mnie zniewolić? – zaproponowała, siląc się na niewinną minę.

- Nic z tego, promyczku. Za pięć minut zaczynam odliczanie twojej dwunastogodzinnej kary. Pełna władza i dominacja, to coś, co od zawsze mnie kręciło – Draco uśmiechnął się przebiegle, po czym cmoknął ją krótko w usta i złapał za dłoń, by szybko wyciągnąć ją z ich sypialni.

- Zaczynam poważnie żałować tego całego zakładu – burczała cicho pod nosem Hermiona, gdy schodzili razem ze schodów.

- Jestem pewien, że nie wszystko będzie ci się podobać, ale mam nadzieję, że większość – Draco zachichotał pod nosem i pociągnął ją szybko w stronę kominka. Było widać, że nie miał zamiaru tracić ani minuty czasu, w którym bez reszty należała tylko do niego.

Hermiona nie zdziwiła się specjalnie, gdy znaleźli się razem w sali świstoklików w podziemiach londyńskiego oddziału jego firmy. Tak jak podejrzewała, na ostatni weekend wakacji, Draco chciał ją zabrać gdzieś dalej niż do ich własnego ogrodu. Gdyby nie fakt, że zapowiedział, że w przyszłym tygodniu znów wyjadą do Australii, by móc zacząć urządzać dom przed jej przyjęciem urodzinowym, to przypuszczałaby, że pojadą właśnie tam.

- Mamy jeszcze cztery minuty do aktywacji świstokliku – poinformował, stając przy stole, na którym leżała przygotowana stara, wyszczerbiona, porcelanowa filiżanka.

- I zapewne nie powiesz mi dokąd jedziemy? – zapytała beznamiętnie.

- Jeszcze nie. A teraz… - Draco sięgnął do kieszeni swojej marynarki i wyjął z niej swój stary, ślizgoński krawat.

- Po co ci to? – zapytała nie kryjąc zaskoczenia.

- Nie wolno ci zadawać pytań, niewolnico – Draco posłał jej złośliwy uśmieszek, po czym stanął tuż za nią i przełożył tkaninę tak, by móc zawiązać jej oczy.

- Poważnie? Dobrze wiesz, że nienawidzę niespodzianek! – zirytowała się.

- Milcz, albo będę musiał cię ukarać – wyszeptał tuż przy jej ustach, blisko, ale nie na tyle by ją pocałować.

- Zapłacisz mi za to, gdy ta kara się skończy – obiecała, złorzecząc pod nosem.

Nagle poczuła wcale nie lekki klaps na swoim lewym pośladku.

- Jeśli nadal będziesz niegrzeczna, dostaniesz drugi raz – ostrzegł, przyciągając ją do siebie i lekko przygryzając jej ucho.

Hermiona jęknęła cicho, zarzucając mu ręce na szyję. Ten drań doskonale wiedział, jak ją rozgrzać swoimi słowami i takim szorstkim zachowaniem. Dobrze wiedział, jak bardzo to lubiła…

- Mam nadzieję, że twoje kary zakładają wymierzanie ich w bardziej wygodnej pozycji – wyszeptała.

- Bądź spokojna, moja niecierpliwa dziewczynko – Draco przyciągnął ją mocniej do siebie i Hermiona wiedziała, że ich świstoklik za chwilę się aktywuje. Miała nadzieję, że przeniesie ich gdzieś, gdzie bardzo blisko będzie jakieś wygodne łóżko… Albo podłoga z miękką wykładziną.

 
💞💞💞

Zdziwiła się, gdy zaraz po wylądowaniu, poczuła jak jej szpilki zapadając się w czymś miękkim. Piasek? Czyżby Malfoy przeniósł ją gdzieś na plaże? W sumie nie było to złe… Chętnie poleżałaby trochę nad brzegiem morza lub oceanu, niemniej – nie tego się spodziewała.

- Mogę już to zdjąć? – zapytała, a jej dłoń powędrowała do zielonego krawata.

- Jeszcze nie! – Draco złapał ją za nadgarstek. – Musimy podejść trochę bliżej…

- Trochę bliżej czego? – zapytała, starając się pohamować niechęć. Chodzenie w szpilkach po piasku, było naprawdę kretyńskim pomysłem.

- Trochę bliżej czegoś, co chce ci pokazać – poinformował wesoło.

- No naprawdę, Malfoy…

- Nie irytuj się promyczku, jestem pewien, że ci się spodoba – mówił, prowadząc ją ostrożne po grząskim terenie.

Hermiona zasznurowała usta i postanowiła, że nie będzie się więcej odzywać, aż nie zobaczy, co to wszystko miało oznaczać.

Wreszcie Draco zatrzymał się, a ona poczuła, jak przesuwa się tuż za nią, tak by mogła oprzeć się plecami o jego tors.

- Czy teraz dowiem się, gdzie mnie przywiodłeś? – zapytała, zakładając ręce na piersi.

- Masz jakieś podejrzenia? – droczył się, odgarniając jej loki na jedno ramię i czule całując ją w kark.

- Owszem. To plaża. Słyszę szum jakiejś wody, więc jest tu morze lub ocean. Zapewne nie jesteśmy na drugiej półkuli, bo tu również jest dzień. Na dodatek jest gorąco, więc to ciepły kraj.

- Wszystko się zgadza – Draco zachichotał. – Masz coś jeszcze do dodania?

- To, że uduszę cię tym krawatem, jeśli zaraz go ze mnie nie ściągniesz – warczała.

Draco roześmiał się tuż przy jej uchu, najwyraźniej nie przejęty jej groźbami.

W końcu jednak poczuła, że jego palce sięgają do węzła za jej głową, powoli go rozluźniając. Gdy krawat opadł, jej oczy zalała fala mocnego światła i na chwilę wszystko zrobiło się czerwone. Zamrugała kilka razy, by odzyskać ostrość widzenia i rozejrzała się dookoła.

Gdy jej wzrok padł na duży, biały budynek tuż przed nią zamarła, a oddech utknął jej w piersi. Wprost nie mogła uwierzyć, że to właśnie tu ją przywiózł…

- To jest…

- Tak.

- Ale…?

Draco odwrócił ją w swoich ramionach i popatrzył jej prosto w oczy.

- Równo za tydzień wypada nasza szósta rocznica ślubu. Wtedy jednak będziemy musieli już być w Australii, by podpisać dokumenty przejęcia domu. Dlatego też postanowiłem zrobić w ten weekend to, o czym marzyłem od chwili, gdy po tych wszystkich latach znów weszłaś do mojego gabinetu.

- Draco… - Hermiona nie kryła wzruszenia.

Chciała go objąć i pocałować, ale właśnie w tej chwili Draco upadł na jedno kolano i sięgnął do swojej marynarki.

- Hermiono Malfoy. Sześć lat temu, dokładnie tutaj, gdzie teraz jesteśmy. Na tej plaży, w tym hotelu, zdecydowaliśmy, że chcemy wziąć ślub i założyć wspólnie rodzinę. To właściwy czas, byśmy odnowili tę przysięgę jak należy – Draco otworzył pudełko, w którym znajdowały się te same obrączki, które założyli sobie wzajemnie w czasie ich ślubu.

- Nie wierzę, że to się dzieje… - Hermiona szybko otarła łzę.

- Jaka będzie twoja odpowiedź? – Draco patrzył na nią uważnie.

- Ja…

- Zresztą nie możesz się nie zgodzić. Jesteś moją niewolnicą i musisz to zrobić – Draco wstał z kolan z cwaniackim uśmieszkiem i nonszalancko otrzepał spodnie z piasku.

Hermiona roześmiała się szczerze, rzucając mu się w ramiona.

- Tak, ty bałwanie! Tak! Chcę odnowić naszą przysięgę w tym samym hotelu, w tej samej kaplicy, tutaj w Monako! – zawołała, całując go desperacko, naprawdę zachwycona niespodzianką, którą jej sprawił.

- To świetnie się składa, bo mamy tylko dwie godziny do ceremonii – Draco wymownie spojrzał na zegarek.

- Co?! – Hermiona z obrzuceniem klepnęła go w ramię. – Przecież ja nie mam ze sobą odpowiedniej sukienki ani butów, ani kwiatów!

- Wszystko czeka w apartamencie. Evelinne to załatwiła.

- Nie zdziwiła się, że trzeci raz ubiera nas na ślub? – Hermiona zachichotała, szybko zdejmując swoje szpilki i łapiąc Draco za rękę, by jak najszybciej dotrzeć do ich apartamentu w hotelu.

- A co ją obchodzą fanaberie bogatych ludzi, skoro dobrze jej za to płacą – stwierdził wesoło Draco, łapiąc ją mocno w talii i przyciągając do pocałunku.

Zatrzymali się na chwilę, całując się na plaży, szczęśliwy i roześmiani – oraz w pełni gotowi, by ponownie przyrzec sobie, że to co mają, będzie trwało zawsze.

 💞💞💞

                Hermiona czuła, że drżą jej ręce, gdy nakładała na głowę wianek z białych lilii. Ostatnio miała tylko jeden kwiat wpięty we włosy, ale Evelinne przygotowała w apartamencie kilka wariantów – w tym ten przecudowny wianek, w którym Hermiona z miejsca się zakochała. Suknie również były cztery, tak by mogła wybrać jedną. Zdecydowała się na najbardziej zwiewną i najmocniej przypominająca tę, którą miała na sobie w dniu ich ślubu sześć lat temu. Była podekscytowana i naprawdę szczęśliwa, że Draco wpadł na taki pomysł. Sesja zdjęciowa była pokazówką dla prasy, a przyjęcie ślubne w ich domu, teatrem odegranym dla ich znajomych i przyjaciół. Dzisiejsza ceremonia miała być tylko dla nich i Hermiona naprawdę całą sobą chciała, by Draco jeszcze raz usłyszał od niej, jak bardzo go kocha i jak bardzo jest wdzięczna za to, że jej wybaczył tamto rozstanie…

Siedziała w szlafroku przy toaletce i nakładała makijaż, jednak wzrok ciągle uciekał jej po całym pokoju. To był dokładnie ten sam apartament co wtedy. Rozejrzała się po sypialni i jej wzrok padł na wielkie, małżeńskie łoże Wspomnienia wracały jedno po drugim, ale starała się je odepchnąć. Odeszła od niego, bo musiała… Tak bardzo się wtedy bała, że nie przemyślała tego racjonalnie. Wiele razy później tego żałowała, ale zawsze mówiła sobie, że zrobiła to dla jego bezpieczeństwa.

Choć bardzo się starała nie mogła sobie tego nie przypomnieć.

- Kąpiel w szampanie! Ty naprawdę jesteś niepoważny Malfoy! – zachichotała, maczając truskawkę w bitej śmietanie i wkładając ją do jego ust.
- Tego sobie zażyczyłaś Malfoy. A ja jestem od tego, by spełniać twoje życzenia! – Draco sięgnął jej ust, by podzielić się nią smakiem owocu i szampana, który wciąż popijali po szałowej kąpieli w bąbelkach.
- Mówiłam ci już, że jesteś najlepszym mężem na świecie? – zapytała, muskając lekko jego usta opuszkami palców i nie mogąc wprost uwierzyć, że ten młody, cudowny mężczyzna, naprawdę od dziś był jej mężem.
- Zawsze nim będę, bo tylko taki mąż może zasłużyć na najlepszą żonę na świecie, taką jak ty – Draco uśmiechnął się z czułością, po czym znów ją pocałował. Słodko i delikatnie.
- Mogę coś dla ciebie zrobić, najdroższy? – Hermiona delikatnie przesunęła dłonią po jego nagiej klacie.
- Bardzo bym chciał… Ale najpierw musze do łazienki – Draco uśmiechnął się przepraszająco.
Hermiona roześmiała się i szybko zeskoczyła z jego kolan. Po takiej ilości szampana nic dziwnego, że musiał iść za potrzebą.
- Zaraz wracam. Możesz zaczekać na mnie w łóżku – Malfoy sugestywnie poruszył brwiami, wstając z eleganckiej kanapy.
- Pójdę po trochę lodu i przygotuje nam po szklaneczce whisky, by trochę przełamać smak szampana – zaproponowała, przeciągając się i mocniej zawiązując szlafrok.
- Doskonały pomysł. Obsługa zaraz go dostarczy…
- Nie ma potrzeby. Maszyna do lodu stoi zaraz za zakrętem.
- Chcesz wyjść tam w szlafroku? – Draco zmarszczył czoło w wyrazie niezadowolenia.
- Przecież nikt poza nami nie mieszka na tym piętrze – przypomniała mu, wymownie przewracając oczami.
- No dobrze, ale wracaj szybko – Malfoy cmoknął ją krótko w usta i szybko pośpieszył do łazienki, a Hermiona chichocząc pod nosem, złapała za pusty kubełek po szampanie i wyszła na korytarz.
Była tak szczęśliwa, że miała ochotę podskakiwać przy każdym kroku, gwizdać albo śpiewać. Bycie żoną mężczyzny, którego szczerze kochała, było najlepszym uczuciem, jakiego w życiu doświadczyła.
Właśnie miała wyjść za róg, gdy usłyszała, że ktoś jednak stoi przy maszynie do lodu. Cholera!
Rozważała, czy nie wrócić szybko do apartamentu i nie narzucić na siebie czegoś bardziej wyjściowego, gdy dotarło do niej o czym rozmawiają dwaj mężczyźni stojący za rogiem.

- Myślisz, że szef będzie miał do nas o to pretensje? – zapytał drżący głos.
- Kurwa nie wiem! Ale przecież kazał nam nie interweniować.
- No wiesz, mówił, że mamy wkroczyć, gdyby jego synowi groziło jakieś niebezpieczeństwo…
- Branie ślubu uważasz za niebezpieczeństwo?
- Stary! On się ożenił ze szlamą! Rozumiesz to? Malfoy! Książe czystej krwi i dziedzic fortuny, poślubił brudną mugolaczkę. Lucjusz wyrywie nam za to głowy z karków!
- Kurwa… Naprawdę tak myślisz?
- Obawiam się tego.
- To co my teraz zrobimy?
- Nie wiem. Może po prostu wyczyścimy im obojgu pamięć, żeby nie pamiętali, że się ze sobą hajtnęli?
- To nie zmieni faktu, że w papierach będą małżeństwem! To dotrze do ministerstwa.
- No to pozostaje nam tylko powiedzieć o tym staremu Malfoyowi.
- Racja. Niech to on zdecyduje co zrobić z synalkiem i jego brudnokrwistą żoneczką.
- Wścieknie się jak nic. Myślisz, że go wydziedziczy?
- Wątpię. Raczej każe mu ją rzucić i nie oglądać się za siebie.
- Przecież ten głupi szczeniak ją kocha. Sam widziałeś, jak na nią patrzy.
- Nie znasz starego Lucja? Już on znajdzie sposób. Przeklnie młodego albo zaszantażuje. Małe curcio, albo groźba, że skrzywdzi ukochaną mamuśkę i Draconek wykopie szlamę ze swojego życia raz-dwa.
- No zobaczymy. Zbieraj się Yax. Czas wracać do Londynu.

Hermiona słyszała jak ich kroki się oddalały, a ona osuwała się po ścianie, zdruzgotana, przerażona, otępiała i coraz mocniej świadoma tego, że świat nigdy nie miał zamiaru pozwolić jej na długo zaznać prawdziwego szczęścia.

- O czym myślisz? – Hermiona podskoczyła na krześle przed toaletką, dopiero teraz orientując się, że zamyśliła się na tyle, że nie skończyła jeszcze podpinać wianka.

Obróciła się za siebie i zamarła na chwilę, widząc Draco ubranego w cudowny, niebieski garnitur, bardzo podobny do tego, jaki miał na sobie wtedy.

- O tym, że Evelinne jak zwykle nie zawiodła – skłamała gładko, uśmiechając się do niego z czułością.

- Przyszedłem tylko, by zdjąć obrączki. Nie możemy przecież nosić dwóch. Zaklęcie harmonii, pamiętasz?

- Tak. Blaise i te jego pomysły – Hermiona zachichotała i wstała.

- Ślicznie wyglądasz.

- Nawet w tym szlafroku? – zapytała ze śmiechem.

- Zawsze – zapewnił, patrząc z uznaniem na liliowy wianek.

- Cieszę się, że ci się podoba – Hermiona podała mu dłoń i sama wzięła jego. Zgodnie z zaklęciem, które rzucił na ich pierścienie Zabini, musieli zdjąć je z siebie w tym samym czasie, inaczej obrączki nie chciałby zejść.

- Na trzy? – zapytał Draco z uśmiechem.

Przytaknęła mu krótkim skinieniem, po czym razem zdjęli swoje nowe obrączki. Hermiona tego nie żałowała. Stare były pamiątką rodową Malfoyów i pokochała je wtedy od pierwszego wejrzenia.

- Zejdę na dół i będę czekał wiesz gdzie – Draco mrugnął do niej i pochylił się po pocałunek.

- Nie, bo rozmażesz mi szminkę! – skarciła go, przykładając mu dłoń do ust, nim ją pocałował.

Malfoy warknął w jej dłoń, wyraźnie niezadowolony, czym wywołał jej chichot.

- Jak na niewolnice, to strasznie się rządzisz – sarknął, gdy go wreszcie puściła.

- I za to mnie kochasz, prawda? – Hermiona wyszczerzyła się do niego.

- Nikt nie mówił, że w pakiecie z najlepszą żoną na świecie, jest też jej apodyktyczna natura… - zażartował.

- Nie ma ideałów – Hermiona cmoknęła w powietrze, po czym wróciła do toaletki, by móc założyć kolczyki i inną biżuterię.

- Nie będziesz potrzebowała pomocy z sukienką?  - upewnił się.

- Nie. Jest na to specjalnie zaklęcie – zapewniła z uśmiechem.

- W takim razie do zobaczenia za pół godziny na dole, pani Malfoy – Draco mrugnął do niej, a w jego oczach błyszczało prawdziwe szczęście.

- Do zobaczenia kochanie – Hermiona pomachała mu na pożegnanie, po czym usiadła z powrotem przy toaletce i czekała, aż drzwi się zamkną. Dopiero wtedy wzięła głębszy oddech.

Wiedziała, że teraz wszystko jest inaczej i naprawdę nie muszą już bać się reakcji całego świata, bo wszyscy już wiedzą, że są razem. Ona i on. Mąż i żona. Pan i pani Malfoy. Jednak ta mała wątpliwość – ta sama co wtedy, mówiąca jej, że jest dla niego niewystarczająca na nowo pojawiła się na granicy jej umysłu, mącąc jej spokój. Stwierdziła jednak, że nie pozwoli tym sobie zepsuć radości. Była jego. Całą sobą. Nic już nie mogło tego zmienić. A ta przysięga, miała to tylko na nowo potwierdzić.

Właśnie za pomocą zaklęcia zapięła suknie, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Zamarła na chwilę, zastanawiając się kto to mógł być. Szybko jednak doszła do wniosku, że to prawdopodobnie ktoś z obsługi hotelowej. Podeszła szybko, by otworzyć.

Przez pierwszych kilka sekund miała wrażenie, że to halucynacja. Bo to było prawie niemożliwe… Trochę jakby otwarła właśnie drzwi do przeszłości.

- Witaj kochanie, ślicznie wyglądasz! – kobieta uśmiechnęła się do niej promiennie, szybko łapią ją za ramiona i całując kurtuazyjnie w oba policzki.

- Laura? – Hermiona musiała się upewnić.

- Tak, to ja! Naprawdę tak się zmieniłam, że mnie nie poznałaś? – staruszka zachichotała, a jej wyraźnie obcy akcent brzmiał zabawnie i dziwnie miękko.

- Nie! Wręcz przeciwnie, mam wrażenie, że nie postarzałaś się nawet o dzień – Hermiona poczuła łzy wzruszenia na widok kobiety, która z czystej ludzkiej empatii, została wtedy świadkiem na ich ślubie.

- Dziękuję! Ty za to wyrosłaś na prawdziwą piękność. Już wtedy byłaś prześliczna, jednak teraz jesteś już dorosłą kobietą – Laura uśmiechnęła się do niej czule.

- Jak to się stało, że się tu znalazłaś? – dociekała Hermiona.

- To Draco nas odnalazł. W dokumentach były nasze nazwiska, więc nie miał z tym problemu. Zapytał, czy przyjedziemy na odnowienie waszej przysięgi, jeśli zapłaci za nasz przyjazd i pobyt. Nie mogliśmy odmówić takiej okazji! – Laura zaśmiała się i poprawiła jeden z loków Hermiony.

- On jest naprawdę niewiarygodny – Hermiona nie kryła szczerego uznania dla jej męża i jego pomysłów.

- To prawda. Cudownie, że nadal jesteście razem! Gdy następnego dnia po ślubie nigdzie was nie było, zmartwiliśmy się trochę z Mikkaelem, że coś się stało. To była naprawdę przyjemna niespodzianka, gdy Draco napisał, że odnawiacie tu przysięgę.

- Tak… - Hermiona uśmiechnęła się niepewnie. – Też jestem szczęśliwa…

- Pora na nas, bo panowie na pewno już czekają w kaplicy! – Laura złapała ją pod ramię i skierowała się do drzwi.

Hermiona szybko przywołała swój bukiet białych Lilii i wzięła kolejny, głęboki oddech. To był kolejny, bardzo wyjątkowy dzień jej życia.

 
💞💞💞

- Poważnie? Odnowienie przysięgi? – Ginny robiła wielkie oczy, gdy wraz z Zabinim czekali w sali świstoklików, na ich transport do Włoch.

- Tak. Draco chciał to dla niej zrobić, na rocznice ich ślubu, ale musza być wtedy w Australii na podpisaniu zakupu domu, więc przesunął to na ten weekend.

- O Godryku! Hermiona pewnie zapłacze się ze wzruszenia. Zawsze, gdy wspominała ślub w Monako, zalewała się łzami.

- Jestem pewien, że będzie pięknie. Smok początkowo chciał nas wszystkich tam zaprosić, ale Theodore odwiódł go od tego pomysłu. To nadal powinno być tylko ich, tak jak wtedy. A za dwa tygodnie wszyscy spotkamy się w Australii na urodzinach Hermiony.

- Włochy, Australia… Nigdy tyle nie podróżowałam – zaśmiała się Ginny, kładąc głowę na ramieniu ukochanego i patrząc na starą dętkę od roweru, którą Blaise trzymał.

- Spodoba ci się, jestem pewien – Zabini cmoknął ją czule w czoło.

- Gdzie się najpierw przeniesiemy? – zapytała z zainteresowaniem.

- Na samym początku ulokujemy się w moim domu w Amalfi. A później będzie krótka wycieczka po kilku włoskich atrakcjach. Do domu wrócimy we wtorek.

- Wtorek? Ale księgarnia…

- Magiczna ekipa już tam pracuje, a moja sekretarka obiecała dopilnować wszystkiego – zapewnił ją Blaise.

- Super. Ta jędza mnie nie znosi…

- Daj spokój, na pewno wszystko będzie dobrze.

- Skoro tak twierdzisz – westchnęła ponuro.

- Jestem pewien. A teraz złap się mocno. Za pięć sekund się uaktywni.

Ginny wstrzymała oddech, uświadamiając sobie, od jak dawna nie podróżowała świstoklikiem. Po krótkiej chwili porwał ich wir świateł i wszystko się rozmyło. Ginny wypuściła drżący oddech, gdy jej stopy dotknęły twardego podłoża. A Blaise sprawnie ją przytrzymał, gdy nieco straciła równowagę.

Szybko rozejrzała się po okolicy. Stali właśnie w pięknym ogrodzie. Pełnym dziwnych, nieznanych Ginny roślin i drzew owocowych. Było tu naprawdę pięknie…

- I oto jesteśmy. To dom wakacyjny mojej rodziny. Mamy tu też winnicę i własną przystań…

- Pięknie tu – zapewniła go z uśmiechem.

- Cieszę się, że ci się tu podoba, bo to dla mnie wyjątkowe miejsce – Blaise uśmiechnął się do niej z uczuciem.

- Przyjeżdżałeś tu z Dafne? – zapytała ostrożnie.

- Nie. Nigdy nie skaziłbym tego miejsca jej obecnością – odpowiedział z twardą nutą.

- Rozumiem – Ginny posłała mu mały uśmiech.

- Wejdźmy do środka i napijmy się czegoś, a później cię oprowadzę – zaproponował.

- Brzmi świetnie – zgodziła się od razu.

Nagle drzwi prowadzące na taras domu się otworzyły i stanęła w nich przepiękna kobieta. Wysoka, szczupła i lekko śniada. Miała długie, kruczoczarne włosy, zaplecione w imponujący warkocz i migotliwe zielone oczy, które z uwagą spoczęły na Ginny.

- Ach… Na początek jeszcze jedno – Blaise zaśmiał się krótko. – Zanim na dobre zaczniemy naszą wycieczkę, wypadałoby bym wreszcie przedstawił cię mojej matce.

Ginny rzuciła mu zszokowane spojrzenie, mając nadzieję, że właśnie z niej żartuje w swoim iście diabelskim stylu. Szybko jednak zrozumiała, że tym razem mówił poważnie. Kobieta powoli zmierzała w ich stronę swoim dostojnym krokiem, a Ginny na poważnie zastanawiała się jaką karę może dostać, za uduszenie swojego chłopaka gołymi rękami w jego własnym ogrodzie.

 💞💞💞

Witajcie Kochani!

Rozdział ten okupiony był wieloma problemami - głównie z powodu spraw rodzinnych.
Kilka z Was już wie, że mój mąż jest obecnie w szpitalu, co znoszę naprawdę słabo i dlatego pisanie jednocześnie i mi pomaga i mnie irytuje. 

Na szczęście udało mi się skończyć na czas - mam nadzieję, że to Was w żaden sposób nie rozczaruje, starałam się nie pisać ponuro 😊

Powoli zbliżamy się do końca - ale zapewniam, że będzie jeszcze łyżka goryczki w tej beczce słodyczy 😋 nim nastanie epilog. 

Naprawdę nie wiem, co będzie z piątkiem - niczego nie obiecuję. 

Niedziela bez zmian - zapasy "Przyrzeczonej" jeszcze się nie wyczerpały, więc na pewno rozdział się pojawi 😘