82. Teraz nie mów... zróbcie coś z tym!

 Dedykacja: Dla Pauliny Sz. (Polcia91) - wiem, że czekałaś 💖😊

💞💞💞

- Skarbie, może jednak coś zjesz? – Draco z niepokojem patrzył na siedzącą apatycznie na kanapie Hermionę.

- Nie jestem głodna.

- To może wezwę hotelowego lekarza, albo jakiegoś miejscowego magomedyka, by cię zbadał? – pytał z troską.

- Mówiłam ci, że nic mi nie jest. To był po prostu szok – Hermiona ukryła twarz w dłoniach, zastanawiając się, ile jeszcze łez byłaby w stanie dziś wylać.

Rozległo się głośne pukanie do drzwi, a Draco poderwał się z kanapy i szybko poszedł otworzyć.

- Cześć, dobrze, że jesteś – przywitał się z wysokim, postawnym mężczyzną.

- Zawsze do usług, panie Malfoy.

- Pamiętasz moją żonę? – spytał, gdy obaj podeszli bliżej.

- Oczywiście. Jak się pani miewa, pani Malfoy?

- Bywało lepiej, panie Sailor – odpowiedziała z bladym uśmiechem.

- Udało nam się ustalić kilka szczegółów. Przepraszam, że tyle to trwało…

- Nie szkodzi. Sam kazałem wam zajmować się sprawą Gettyego – Draco ciężko opadł na kanapę obok Hermiony.

- Pani ojciec miał wypadek trzy dni temu. Pijany kierowca tira, zepchnął z drogi jego samochód, gdy wracał wczesnym rankiem z giełdy kwiatowej.

- Mój Boże…- Hermiona przyłożyła dłoń do ust, by stłumić swój szloch.

- Znajduje się obecnie w najlepszym szpitalu uniwersytecki w Sydney. Niestety wciąż jest na intensywnej terapii, ponieważ doznał wielonarządowego urazu wewnętrznego.

Hermiona na nowo zaczęła płakać, a Draco szybko objął ją ramieniem i przyciągnął bliżej siebie, głaszcząc i szepcząc w jej włosy słowa pocieszenia.

- Pani matka spędza wiele godzin dziennie w szpitalu, jest tam wraz z nią kilkoro ich przyjaciół, którzy dbają o to by jadła i wracała do domu, by się wyspać.

- Dobrze to słyszeć – Hermiona odetchnęła płytko.

- Udało nam się wprowadzić do personelu naszego człowieka, który będzie na bieżąco, raportował nam wszelkie informacje na temat stanu zdrowia pani ojca. Na chwilę obecną, wiadomo, że zagrożenie życia minęło i prawdopodobnie już dziś wieczorem, pani tata trafi na normalną salę.

- O Godryku! Dzięki za to – Hermiona owinęła ramiona wokół talii Dracona, szczęśliwa, że wszystko zmierzało ku lepszemu.

- Kierowca, który spowodował wypadek, jest w mugolskim areszcie. Ubezpieczenie zdrowotne pani rodziców, jest wystarczające na pokrycie wszelkich kosztów, a nasi ludzie mają się upewnić, że wszelkie życzenia, które pani mama skieruje do personelu szpitala, będą respektowane. Będzie mieć ich bez przerwy na oku…

- Dziękuję bardzo, od razu lepiej się teraz czuje – Hermiona uśmiechnęła się do mężczyzny.

- Dzięki Criss, sprawiłeś się. Zresztą jak zwykle.

- Praca dla państwa to dla mnie przyjemność – zapewnił go Sailor.

- Na razie to wszystko, będziemy w kontakcie – Draco wstał, by odprowadzić mężczyznę do drzwi, po tym jak krótko pożegnał się on z Hermioną.

Ona sama wstała i wyszła na taras, by zaczerpnąć świeżego powietrza. Poczuła ulgę, że wszystko miało dobrze się skończyć, ale z drugiej strony poczucie winy dosłownie dławiło jej oddech. Co by poczęła, gdyby jej ojciec zginął, nawet nie świadomy tego, że tak naprawdę jest kimś innym. Nie wiedząc o tym, że kiedyś prowadził jedną z najlepszych w północnym Londynie klinik dentystycznych, że ma córkę, która jest czarownicą… I zięcia, który jest multimilionerem…

- Jak się czujesz? – Draco podszedł do niej i objął ją ramionami.

- Czuje się… Rozbita – przyznała.

- Tak mi przykro, kochanie.

- Ja… Wiesz, zastanawiam się czy to już nie czas odpuścić – Hermiona oparła się o niego i zamknęła oczy.

- Odpuścić?

- Odpuścić marzenia o tym, że kiedyś ich odzyskam… Mają tu swoje życie, swoich przyjaciół, cały nowy świat. Czy nie byłoby egoizmem, gdybym chciała im to drugi raz odebrać, licząc na to, że wrócą ze mną do Londynu i znów będziemy kochająca się rodziną? – zastanawiała się na głos.

- Jestem pewien, że nie chcieliby byś rezygnowała… Kochali cię najbardziej na świecie i myślę, że ciągle odczuwają brak czegoś w swoim życiu, choć pewnie sami nie wiedzą co to.

- A jeśli nie? Jeśli znów odbiorę im ich całe ich życie? Sama już nie wiem…- łzy spłynęły jej po policzkach, a Draco szybko odwrócił ją do siebie i mocno przytulił.

- Ty byłaś ich światem. I z własnego doświadczenia mogę cię zapewnić, że nie są szczęśliwi bez ciebie – wyszeptał jej do ucha.

Oplotła mocno jego ramiona i wbiła swój nos w jego ślicznie pachnącą szyję.

- Od pewnego czasu, każdego dnia, dziękuję w duchu za to, że te papiery nie dotarły do ministerstwa – wyszeptała.

Poczuła, jak Draco uśmiecha się przy jej skroni.

- Ja też kochanie…

- Zabierz mnie do domu, Smoku. Chcę uściskać naszych przyjaciół i wyspać się w naszym łóżku.

- Nie chcesz zostać? Pomyślałem, że jutro moglibyśmy pojechać do szpitala, pod pretekstem odwiedzin u jakiegoś znajomego czy pracownika i może mogłabyś, chociaż zerknąć…

- Nie – Hermiona mocno pokręciła głową. – Pękłoby mi serce, gdyby go takiego zobaczyła i nic nie mogła z tym zrobić. Wystarczą mi raporty Crissa. Wracajmy do Londynu najszybciej jak się da.

- Za godzinę, będziemy w domu – obiecał, przytulając ją po raz ostatni, po czym z powrotem wprowadził ją do apartamentu, tak by jak najszybciej mogli się spakować i wrócić tam, gdzie czuli się najlepiej.

💞💞💞

 

                Ginny siedziała na kanapie i wpatrywała się w palenisko z ponurą miną. Dwa dni nie widziała Zabiniego. Zero kontaktu z jego strony, pozwoliło jej zrozumieć, że uszanował jej prośbę o to, by dać jej czas. Czy jednak jej się to podobało? Sama już nie wiedziała. Chyba po prostu za nim tęskniła. Wiedziała też, że najdalej we wtorek będzie musiała się z nim spotkać, bowiem był to termin jej rozprawy rozwodowej. Rozwód… Nie mogła się wprost doczekać tego, by wreszcie uwolnić się od nazwiska Potter. Jednak czy Zabini stanie przy jej boku w tym dniu? A co jeśli tylko wyśle Goldsteina? Może jednak to ona powinna się z nim skontaktować? Tak bardzo nie wiedziała, co teraz zrobić…

Płomienie w kominku wybuchły z gwałtowną siłą, a zaraz później najpierw Hermiona, a tuż po niej Malfoy, pojawili się w swoim salonie.

- Jesteście! – Ginny poderwała się z kanapy i pobiegła, by ich uściskać.
Strasznie się cieszyła, że już wrócili.

- Cześć Gin, co słychać? – Hermiona przytuliła przyjaciółkę, z uwagą patrząc na jej wyraźne bladą cerę i cienie z niewyspania pod oczami.

- Dobrze… Wszystko gotowe na sobotnie otwarcie księgarni – odpowiedziała szybko.

- A gdzie Zabb? – Draco objął przyjacielsko rudą, po czym od razu podszedł do barku, by nalać sobie drinka.

- On… przeniósł się na trochę do apartamentu – Ginny zaczerwieniła się i uciekła wzrokiem gdzieś w bok.

Draco i Hermiona spojrzeli na siebie z niepokojem.

- Pójdziesz ze mną na górę? Chciałabym się rozpakować i odświeżyć. Poza tym musze ci opowiedzieć… Mój tata miał wypadek, jest teraz w szpitalu…

- Och nie! Hermiona, tak mi przykro! – Ginny od razu podeszła, by znów objąć przyjaciółkę.

- Idźcie na górę, a ja skończę w spokoju drinka – Draco wskazał im na swoją na wpół pełną szklaneczkę whisky.

- Dobry pomysł – Hermiona uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością, wiedząc, że zrozumiał że musi poświęcić teraz trochę czasu Ginny, bowiem przyjaciółka na pewno miała jakiś poważny problem.

Gdy tylko obie kobiety zniknęły na górze, Draco wezwał do siebie Roberta.

- Gdzie jest Nott? – zapytał go, dolewając sobie whisky i siadając na kanapie.

- Chyba u siebie w pokoju – poinformował go szybko kamerdyner.

- Świetnie, poproś go tu do mnie.

- Jak pan sobie życzy!

 💞💞💞

Po kilku chwila Draco usłyszał kroki na schodach, odwrócił się i uśmiechnął lekko do schodzącego do niego przyjaciela.

- Cześć Smoku, dobrze cię widzieć – przywitał się Nott.

- Cześć. Dobrze jest być w domu, ale o wiele lepiej by się tu wracało, gdyby za każdym razem coś tu nie pieprznęło – Draco wstał, by uściskać dłoń Theo i gestem wskazał mu na barek.

Theodore tylko przytaknął krótko i Draco od razu nalał mu whisky, samemu robiąc sobie kolejną dolewkę.

- Powiesz mi, co się stało? – poprosił Draco.

- Słyszałem tylko biurowe plotki – Theodore niepewnie wzruszył ramionami.

- No to dawaj – Malfoy opadł na kanapę, wpatrując się w niego z uwagą.

- Podobno Ginny wpadła do biura Zabiniego, akurat jak była tam Parvati Finnigan.

- Zajebiście – zaśmiał się ponuro Draco.

- Podobno tylko rozmawiali, ale Weasley się wściekłą, przeklęła go czymś i uciekła.

- Nie przypilnuj Diabła przez kilka dni i oczywiście, że znów coś spieprzy. Gadałeś z nim o tym?

- Próbowałem, ale zadekował się w twoim starym apartamencie i mówi, że pracuje – westchnął Theodore.

- To jego stały mechanizm obronny, gdy życie mu się wali. Zasłanianie się nadmiarem pracy – Draco uścisnął nasadę nosa, czując zbliżającą się migrenę.

- Ginny też raczej słabo się trzyma. Ciągle siedzi i gapi się w ścianę, tak intensywnie, jakby oczekiwała od niej odpowiedzi na problemy egzystencjalne. Też próbowałem z nią rozmawiać, ale to na nic. Miałem tez kilka własnych problemów. Stary Tammy się tu pokazał…

- Żartujesz? – Draco popatrzył na Notta z zaskoczeniem.

- Nie. Na szczęście moi rodzice pomogli mi go przepędzić. Nigdy jeszcze nie widziałem, by mój ojciec był taki wściekły. W każdym jednak razie, to chyba jednak nie będzie spokojny rozwód, bo padło dużo gróźb – Theodore wyglądał na nieco podłamanego.

- A jak tam… Lovegood? – zapytał ostrożnie Draco, czego od razu pożałował, widząc minę Theo.

- Nie mam pojęcia. Chyba oprowadza po Londynie tego całego Amerykanina, z twojej fili z USA.

- Thomasa Howarda? Jednak przyjechał znów do Londynu?

- Jak widać – skwitował kwaśno Nott, jednym łykiem kończąc swoją whisky.

- Słowo daję, że można się wykończyć od tych wszystkich problemów – marudził Draco, wstając z kanapy i odkładając szklankę.

- Powiedź mi coś, czego nie wiem – Theodore uśmiechnął się blado do przyjaciela.

- Musimy jakoś to rozwiązać.

- Bądź moim gościem, stary. Chętnie zobaczę, co wymyślisz – skomentował Nott, podchodząc do barku, by sięgnąć po kolejną dolewkę dla siebie i przyjaciela.

 

💞💞💞

- Ginny, to jest fantastyczne, naprawdę! – Hermiona z uznaniem patrzyła na dekoracje księgarni, przygotowanej na wielkie otwarcie.

- Cieszę się, że ci się podoba. Obie z Susan dałyśmy z siebie wszystko – Ruda podeszła, by poprawić wazon, na jednym z wielu wysokich, okrągłych stolików, przy których zaproszeni goście, będą mogli stanąć i wypić drinka.

- Od poniedziałku, bezzwłocznie zabieramy się za twoją księgarnię w Hogsmeade. Tym razem obiecuję, że we wszystkim ci pomogę – Hermiona złapała ją za dłonie i uścisnęła je, by przypieczętować tę obietnicę.

- To była dla mnie przyjemność, że mogła ci pomóc. Ty i Draco tak wiele zrobiliście dla mnie... – W oczach Ginny błysnęły łzy.

- Przestań! I nie mów nic więcej, bo nie powinnyśmy teraz płakać. Nadchodzą pierwsi zaproszeni goście – Hermiona uśmiechnęła się do niej.

- Czy on… też przyjdzie? – zapytała cicho Ginny, odruchowo poprawiając swoją zieloną sukienkę.

- Powiedziałam Malfoyowi, że ma go tu przywlec choćby siłą. Musi tu być, bo też tak wiele pomógł przy odnowieniu.

- To prawda – przyznała Ginny, wpatrując się w wejście do księgarni, gdzie Susan Bones i Padma Patil – zatrudniona na okres próbny, właśnie witały pierwszych przybyłych.

- Czas zaczynać – Hermiona wzięła głębszy oddech, wygładziła swoją klasyczną małą-czarną koktajlową sukienkę i podeszła bliżej, by z uśmiechem witać gości.
Miała szczera nadzieję, że ponowne otwarcie jej księgarni, przywróci trochę stabilizacji w jej życiu, zwłaszcza, że odkąd Draco do niego wrócił, czuła się niczym na karuzeli. Oby wkrótce wszystko zaczęło się dobrze układać…

 💞💞💞

                Szampan był znakomity, a goście naprawdę dopisali. Hermiona cieszyła się, widząc Rona, który z ożywieniem rozmawiał z Sonią – poetką-amatorką, która często wygłaszała u niej swoje wiersze. Neville stał w grupie z Hanną i Susan, ale Hermiona kilka razy zauważyła, że zerknął w stronę Astorii Greengrass, pogrążonej w rozmowie z Pansy Parkinson, która to znów rzucała mordercze spojrzenia na tył głowy Rona.

Zabini był ponury i milczący, stojąc w towarzystwie Theo i Anthonyego Goldsteina, a Luna wraz z Ginny z uśmiechem słuchały żywej opowieści Thomasa Howarda.

- Wszystko w porządku kochanie? – Draco podszedł do niej z kolejną lampką szampana.

- Otwarcie się udało, a goście byli bardzo mili i pochlebni, ale nasi najbliżsi przyjaciele… Choć udają, że bawią się dobrze, to nie mogę patrzeć na ich zbolałe miny – wyjaśniła mu ze smutkiem. 

- Dlatego też, za pół godziny zamykamy i przenosimy się do klubu – Draco mrugnął do niej porozumiewawczo.

- Klubu? – zdziwiła się Hermiona.

- Zarezerwowałem wszystkie prywatne loże w Exstasis.

- W tej znanej magicznej dyskotece? – zdziwiła się szczerze.

- Tak. Będzie tam dużo alkoholu i świetna muzyka. Zaproś kogo chcesz. Ginny, Theo i Zabini też już wiedzą i zgarną kilka osób razem z nami.

- Tym razem jednak nie będę się złościć za zrobienie mi niespodzianki, bo to w sumie dobry pomysł. Dzięki skarbie. W takim miejscu, wszyscy łatwiej się rozluźnią – Hermiona objęła go ramieniem, wtulając się w jego bok.

- Wiem, że nie lubisz niespodzianek, ale nie przestanę ci ich robić. I mam nadzieję, że już zapamiętałaś, że ja miewam tylko i wyłącznie dobre pomysły – Draco uśmiechnął się do niej z pewnością siebie.

- Nie będę się dziś z tobą sprzeczać – roześmiała się, całując go lekko w szczękę. – Idź po Theo i Zabba i spotkamy się przy stoliku dziewczyn. Czas trochę ich zintegrować – zdecydowała.

 💞💞💞

- Serdeczne gratulacje Hermiono, twoja księgarnia jest super! – Thomas Howard uśmiechnął się do niej wesoło.

- Dziękuję. Cieszę się, że mogłeś tu być akurat na jej otwarcie – Hermiona mimo wszystko polubiła tego mężczyznę i szczerze życzyła mu jak najlepiej.
Widząc jednak to, z jakim uwielbieniem gapił się na Lunę, musiała szybko wymyślić dla niego inną, bardziej odpowiednią kandydatkę. Uśmiechnęła się więc, gdy Padma i Susan podeszły do nich.

- Mamy już wiele zamówień na książki od twoich gości, Hermiono – poinformowała ją z entuzjazmem Susan.

- Cieszę się – odpowiedziała.

- Z czego? – zapytał Draco, gdy on Zabini i Nott wreszcie podeszli do stolika.

Ginny od razu widocznie się spięła, nagle zaczynając podziwiać dno swojej szklanki, a Luna uśmiechnęła się na powitanie do Theodora, jednak uśmiech zamarł jej na ustach, gdy ten odwrócił się i dość entuzjastycznie przywitał z Padmą.

- Z udanego otwarcia księgarni - wyjaśniła krótko Hermiona.

- Wypijmy za to! – zaproponował głośno Thomas, wyciągając szklaneczkę z whisky w geście toastu.

- Za sukces Hermiony! – dodała głośno Susan i wszyscy od razu się napili.

- Dziękuję wam bardzo, ale to wspólny sukces, naprawdę nie wiem jak wam wszystkim za to podziękować! – Hermiona była szczerze wzruszona.

- Kończcie drinki, bo zaraz pora wychodzić – popędził ich Draco.

- Dokąd? – zdziwiła się Padma.

- Idziemy wszyscy trochę potańczyć do Exstasis – poinformowała Hermiona.

- Dołączysz do nas? – zapytał Theodore, uśmiechając się uroczo do Padmy.

Coś głośno stuknęło i wszyscy obejrzeli się w stronę Luny, która od razu się speszyła.

- Przepraszam, kieliszek wysunął mi się z ręki – wskazała na swoją pustą lampkę.

- Przynieść ci jeszcze szampana? – zapytał uprzejmie Thomas.

- Nie trzeba, dzięki. Pójdę skorzystać z łazienki – Luna szybko sięgnęła po swoją torebkę.

- Ja też pójdę. Możemy skorzystać z tej w moim gabinecie – zaproponowała Hermiona, odkładając własnego szampana i dając dyskretny znak Ginny, która ruszyła zaraz za nimi.

- Bardzo chętnie się z wami wybiorę! – szczebiotała rozpromieniona Padma, wgapiając się Notta, kompletnie urzeczona.

Hermiona usłyszała, jak Luna parska z pogardą pod nosem, szybko maszerując przez tłum gości.

 

💞💞💞

Hermiona stała oparta o swoje nowe biurko, gromiąc wzrokiem przyjaciółki. Luna przeglądała się w małym lusterku, a Ginny kończyła rzucać zaklęcie amortyzacyjne na swoje szpilki.

- Mogę was uprzejmie zapytać, co wy obie wyprawiacie? – warknęła na nie.

- Co konkretnie masz na myśli? – spytała cicho Ginny.

- Nie zaczynaj ze mną, Weasley! Dobrze wiesz! Ty i Zabini wyglądacie, jak dwa skopane szczeniaki, skamlące do siebie przez całą salę. Nie śpisz i nie jesz od tygodnia, a on żyje tylko whisky i kofeiną, z tego co mówi mi Draco.

- Hermiona, to nie jest odpowiednia…

- Oczywiście, że jest! Jak mam się cieszyć tym, że znów mam księgarnie, gdy moi najlepsi przyjaciele są tacy rozbici i załamani? – spytała z goryczą.

- Sama nie wiem co robić! – krzyknęła Ginny, łapiąc się za głowę. – Nie sadziłam, że to będzie takie trudne. Prawda jest taka, że tęsknie za nim i…

- I? Nadal masz zamiar trzymać go na dystans? – dopytywała Hermiona.

- Nie pouczaj mnie, dobrze? Sześć lat trzymałaś się z daleka od faceta, którego bez reszty kochałaś! – wygarnęła jej Ginny.

- Zrobiłam to, bo miałam dobre powody. Ty robisz to ze strachu! – Hermiona założyła ręce na piersi i popatrzyła na Ginny twardo.

- Ledwo zaczęłam składać swoje życie, nie mogę…

- Nie możesz czego?

- Po prostu się boję znów cierpieć – Ginny jęknęła gorzko z frustracji.

- Nigdy w swoim życiu, nie pozwalałaś na to, by to strach cię zablokował, Gin – powiedziała Hermiona, łapiąc ją za dłoń i ściskając mocno.

- Ja… Spróbuję… Sama nie wiem – Riuda westchnęła ciężko.

- To teraz twoja kolej – Hermiona zwróciła się do Luny.

- Nie mam pojęcia…

- O nie Kicaku, nie próbuj mi tu kręcić! Doskonale masz pojęcie co wyprawiasz! – zganiła ją Hermiona.

Luna jęknęła cicho i podparła się pod boki.

- Nie rób mi wyrzutów Herm, sama przed chwilą widziałaś, jak on…

- Jak mój załamany przyjaciel z frustracji zaczyna szukać uwagi byle kogo, bo ty nie potrafisz powiedzieć Thomasowi, że nie jesteś nim zainteresowana? Tak, widziałam to bardzo wyraźnie. Nie bądź psem ogrodnika Luna… - Hermiona z dezaprobatą pokręciła głową.

- A na co mam czekać? Aż zdobędzie się na odwagę, by znów napisać mi list, jak sześć lat temu? – zapytała z goryczą.

- A co to ma za znaczenie na co, skoro go chcesz? Nie oszukuj się, że może ci się ułożyć z Howardem. To spoko facet, ale widać, że w ogóle cię nie kręci, Lun – wtrąciła Ginny.

- Sama każesz Zabiniemu czekać, uważając to za dobry pomysł, wyglądając przy tym, jak męczennica, a ja…

- Dość! – Hermiona przerwała Lunie. – Dziś jest mój dzień. Moja księgarnia, dzieło mojego życia znów działa, a to dla mnie ogromna radość. Wy dwie jako moje najlepsze przyjaciółki, macie mi w tym sprzyjać, więc obie macie z nimi pogadać. Zrozumiano? – spytała ostro.

- Nienawidzę, gdy jesteś taka apodyktyczna – burczała Ginny, wyraźnie obrażona.

- Ja też – dodała cierpko Luna.

- Kocham was i chce dla was wszystkiego, co najlepsze – Hermiona podeszła i objęła je obie swoimi ramionami.

- My też cię kochamy, choć to ty jesteś złą wiedźmą w tej bajce – szepnęła Ginny, wyraźnie bliska łez.

- Chcecie tych mężczyzn w swoim życiu…Wiem, że tak i wy obie też to wiecie. I nawet jeśli oni boją się zrobić jakiś krok, to wy dwie jesteście byłymi członkiniami Gwardii Dumbledore’a i Zakonu Feniksa. Najodważniejszymi kobietami, jakie znam!

- Ona ma rację, prawda? – Ginny spojrzała wymownie na Lunę.

- Niestety, jak zwykle – westchnęła Lovegood, odrywając się od przyjaciółek i szybko ocierając oczy.

- Obiecajcie mi, że przynajmniej spróbujecie – nalegała Hermiona.

- Dobrze – zgodziła się Luna.

- Spróbuję, ale… - Ginny zrobiła zbolałą minę.

- To mi wystarczy! Pora ruszać na tańce! – Hermiona uśmiechnęła się, łapiąc je za ręce i wyciągając szybko ze swojego gabinetu.

 
💞💞💞

                Muzyka w klubie była szybka i głośna, a parkiet pełen ludzi. Jednak w strefie elegancki loży, które na dzisiejszy wieczór wynajął Draco, muzyka była na tyle wytłumiona, że można było swobodnie rozmawiać. Hermiona, sprytnie manewrując, dopilnowała, by Ron, Pansy, Astoria i Neville usiedli razem. W loży jej i Dracona, poza ich stałą szóstką, znalazł się też Thomas Howard, Padma Patil, Anthony Goldstein i Susan Bones. Wszyscy szybko zamówili swoje drinki i rozpoczęli wesołą rozmowę.

- Zdziwiłam się, że Thomas usłyszał dobrą opinię o restauracji Volatile, bo sama kiedyś tam byłam i jedzenie było naprawdę okropne, ale podobno w zeszłym miesiącu zmienił się tam właściciel i wierzcie mi, nigdy nie jadłam lepszego sufletu. Był przepyszny! – opowiadała im Luna.

- Wiem, komu podziękować za tę rekomendację – Thomas wzniósł swój kieliszek w stronę Theodora, a Luna otworzyła szeroko oczy, słysząc te rewelację.

- Cieszę się, że się wam podobało – odpowiedział nonszalancko Theo, od razu odwracając się do Padmy z pytaniem, czy smakuje jej drink.

- Zabawna była też wpadka z kwiatami, które jej wysłałem. Opowiedz im – poprosił z rozbawieniem Howard.

- Kwiaciarnia się pomyliła i przysłałam mi wiązankę pogrzebowa – przyznała ze śmiechem Luna.

- Przepraszam cię Howard, słyszałem same dobre opinie o tej kwiaciarni – skłamał szybko Theo, uśmiechając się złośliwie.

- Nie szkodzi, Nott. W sumie to dobrze wyszło, prawda? – zaśmiał się mężczyzna.

- Akurat tego samego dnia zdechł nasz przedszkolny chomik. Dzieci ucieszyły się, że mieliśmy odpowiednie kwiaty na jego grób – wyjaśniła ze śmiechem Luna.

- Cóż za zabawny fart! – skomentował kwaśno Theodore. – Pójdę do baru, po kolejnego drinka. Czy coś dla kogoś zamówić? – zapytał, szybko wstając.

- Pójdę z tobą – zaproponowała Padma, wciąż wgapiając się w niego z uwielbieniem.

- Panie przodem! – Theo uśmiechnął się do niej uroczo, po czym oboje odeszli od stolika.

- To jest prawdziwa katastrofa – mruknął Draco, wtulając nos w policzek Hermiony.

- Luna zaraz coś rozbije – Hermiona popatrzyła z niepokojem na wyraźnie zdenerwowaną przyjaciółkę, która odprowadzała tę dwójkę zimnym wzrokiem.

- Nie wspominałeś mi, że to Theodore Nott polecał ci restauracje i kwiaciarnie – Luna zwróciła się do Amerykanina z lekką pretensją.

- Poprosiłem go o to, gdy spotkaliśmy się w biurze w firmie. Ma facet dobry gust – zaśmiał się tubalnie Howard.

Rozmowa toczyła się dalej, a Hermiona ze smutkiem patrzyła jak w oddali, wyraźnie podłamany Theo stał przy barze, chyba w ogóle nie słuchając tego, co szczebiotała do niego Padma.

- Biedny Nottie – mruknęła pod nosem. – Zapewne nie miał pojęcia, że ta restauracja nie jest już okropna.

- I pewnie nie przewidział też śmierci tego chomika – zaśmiał się ponuro Draco.

- Ginny i Zabini siedzą obok siebie sztywno, niczym dwa posągi – Hermiona spojrzała na przyjaciół zajmujących miejsca naprzeciwko nich.

- I chyba uważają na to, by w ogóle się nawet przypadkiem nie dotykać.

- Zwariuję z nimi, słowo daję! – Hermiona z frustracją odchyliła głowę, a Draco pogładził ją po ramieniu uspokajającym gestem.

- Nie możemy zdecydować za nich – westchnął, sięgając po swojego drinka.

- Niestety nie – zgodziła się. – Ale mam tego dość, wiesz? Chyba musze na trochę odciąć się od ich problemów – rozważała.

- Nie dasz rady, skarbie. Znam cię za dobrze, by sądzić, że to w ogóle możliwe, byś przestała myśleć o innych i zajęła się tylko sobą – Draco uśmiechnął się do niej z czułością.

- Masz rację. Nie potrafiłabym tak – przyznała z uśmiechem.

- Postanowiłem, że chcę podarować Zabiniemu mój apartament – poinformował.

Hermiona zamrugała, patrząc na niego ze zdziwieniem.

- To zabawne, bo myślałam dziś o tym, że chciałabym podarować Ginny moje stare mieszkanie. Po rozwodzie będzie jej lepiej mieć swój kąt i żyć bardziej niezależnie…

- Zróbmy tak. Niech obydwoje zamieszkają oddzielnie i zdecydują, co dalej się wydarzy pomiędzy nimi – Draco uśmiechnął się do żony, szczęśliwy, że nie chciała już zachować miejsca, do którego mogłaby uciec, gdyby kiedyś jednak zechciała od niego odejść.

- Świetny pomysł. Powiemy im to we wtorek, po rozprawie rozwodowej Ginny, dobrze?

- Jasne. A co z pozostałą dwójką? – Draco spojrzał na wyraźnie milcząca Lunę, która nie brała udziału w wesołej rozmowie Thomasa z Susan i Anthonym.

- Nie mam pojęcia…

- Może wystarczy, że damy im czas?

- A może nie… - Hermiona patrzyła na to, jak Luna gwałtownie wstaje od stołu i z determinacją, maszeruje w stronę baru, przy którym nadal stali Theo i Padma.

- Lepiej się nie wtrącajmy – stwierdził Draco, choć też wyraźnie zaniepokojony.

- Chyba masz rację…

Obydwoje nagle odwrócili się, widząc jak Blaise również wstaje i szybko odchodzi. Ginny patrzyła za nim z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- W to też się nie wtrącajmy – zdecydował Draco.

- Tak... – zgodziła się niechętnie Hermiona.

Nagle gdzieś z tyłu dobiegł ich okrzyk wściekłości, później jakiś trzask i jęk, a potem chór zszokowanych westchnień.

Hermiona szybko podniosła się i obejrzała przez ramię, akurat w sam raz by zobaczyć, jak Pansy Parkinson, kończy wylewać na głowę Rona Weasleya cały dzbanek kremowego piwa.

 

💞💞💞

Hej, hej 💕

Rozdział z lekkim opóźnieniem, ale wreszcie jest. Na chwilę obecną, jako że powoli szykuję się do nowego opowiadania, chciałbym wcześniej skończyć ROS, dlatego też te rozdziały będą pojawiać się teraz częściej niż TNMŻ 😋 Jednak tego opowiadania absolutnie nie zawieszam, ani nie porzucam i zapewniam, że zrobię co mogę, by doprowadzić Was do końca przygód wszystkich par z tej historii 😘

ROS spodziewajcie się już jutro, bo kolejny rozdział już czeka 😉

w razie pytań: venetiia.noks@gmail.com

Pozdrawiam Serdecznie!

Venetiia