79. Teraz nie mów... plotki i problemy!

Dedykacja: Dla Strzygi - dziękuję za Twój mocno motywujący komentarz 😘

Za pomoc dziękuję Idze 💖

💞💞💞

                Trzymał ręce mocno zaciśnięte na kierownicy, a jej usta były zacięte. Hermiona dyplomatycznie postanowiła się nie odzywać. Nie była pewna, czy to na nią jest zły, czy ogólnie złości go sytuacja, jaka miała miejsce w firmie. Zwolnienie jednego z zaufanych dyrektorów, na pewno nie było dla niego przyjemne. Pozostawała też jeszcze sprawa Soni… Czy Hermiona powinna do niej napisać, o tym czego się dziś dowiedzieli? Widziała tę kobietę w sumie tylko dwa razy, ale i tak kiepsko było jej ze świadomością, że wie teraz o tym, że Burt ją zdradzał.

Dojechali do hotelu w całkowitym milczeniu, a Draco nie odezwał się nawet do obsługi, która kwieciście powitała jednego z najlepszych klientów. Milczał też w windzie, gdy wjeżdżali do ich apartamentu. Hermiona poczekała, aż wniosą ich bagaże i dała boyowi hotelowemu napiwek. Nim zamknęła drzwi, Draco już raczył się pierwszą szklaneczką whisky.
Odłożyła torebkę i podeszła do niego spokojnie.

- Widzę, że coś cię gryzie…- zaczęła ostrożnie.
W odpowiedzi, Draco tylko parsknął i znów się napił.

- Porozmawiaj ze mną… - poprosiła, podchodząc bliżej.

- O czym? – zapytał ponuro.

- O tym, co cię trapi. Widzę po twojej minie…

- Więc teraz uważasz, że dobrze mnie znasz? – zaśmiał się gorzko. – Bo odniosłem dziś wrażenie, że sądzisz, że jestem skłonny odesłać żonę do hotelu, by pieprzyć się w moim gabinecie z dawną kochanką!

- Draco… - Hermiona poczuła uścisk w gardle i położyła mu dłoń na ramieniu.

- Nigdy, przenigdy cię nie zdradziłem! Przyznaję – były incydenty, gdy kobiety na twoich oczach rzucały się na mnie, ale to nigdy nie była moja inicjatywa! – Draco mówił coraz głośniej.

- Wiem o tym – Hermiona niepewnie wtuliła się w jego ramię, licząc, że nie będzie długo tak sztywno się jej opierał.

- Więc dlaczego ciągle sądzisz, że chcę polecieć do innej? Nie usłyszałaś, jak mówiłem, że wciąż cię kocham? Albo może w to nie uwierzyłaś? – dociekał z napięciem.

- To… Ja… Wiesz, że od początku było mi ciężko zrozumieć, jak ktoś taki jak ty, może pokochać kogoś takiego jak ja – tłumaczyła nieudolnie.

Draco znów parsknął, wyraźnie rozgoryczony.

- Jesteś najjaśniejszą czarownicą tego wieku, złotą dziewczyną i zbawczynią świata czarodziejów. Serio, nie ma faceta, który byłby ciebie godzien Granger, a już na pewno nie jest nim były śmierciożerca, który zatruł ci całą młodość swą rasistowską i szczeniacką postawą.

- Przestań! – poprosiła, obejmując go jeszcze mocniej.

- Dlaczego mi nie ufasz? – westchnął, unosząc dłoń i głaszcząc delikatnie jej plecy.

- Ufam ci! Po prostu mam czasem wrażenie, że cały świat się uparł, by stanąć między nami – przyznała szczerze.

- Czy nie obiecywaliśmy kiedyś sobie, że będziemy pieprzyć cały świat, póki mamy siebie nawzajem? – przypomniał jej.

- Tak, właśnie tak było – Hermiona uśmiechnęła się do niego.

- Dlaczego wciąż w to nie wierzysz?

- Bo… boję się. Nie chcę przechodzić drugi raz tego, co sześć lat temu – przyznała drżącym głosem.

- I ja tego nie chcę, ale jeśli nie będziesz mi ufać, to nie wiem Herm… - westchnął ciężko.

- Ufam ci! – powtórzyła z mocą. – Po prostu odbija mi z zazdrości, gdy tylko pomyślę o tym, ile kobiet przewinęło się przez twoje życie – Hermiona odsunęła się od niego i potarła twarz zmęczonym gestem.

Draco spokojnie dolał sobie whisky i przeszedł, by usiąść na kanapę.

- Jak myślisz, ile ich było? – zapytał cicho.

Hermiona zdziwiła się tym pytaniem. Nie prowadziła przecież statystyk, bo wolała unikać plotek na temat niego i jego romansów… Ale jeśli naprawdę potrzebowali takiej rozmowy, by wyjaśnić pomiędzy nimi wszelkie niejasności, to była na nią gotowa. Wyjęła z barku butelkę szampana, po czym sięgnęła po kieliszek i podeszła, by usiąść obok niego.

- Nie wiem… Ale sądzę, że wiele. To nie zarzut ani pretensja. Byłeś wolny, miałeś do tego prawo… Tylko, że mam wrażenie, że wszystkie te kobiety obiecywały sobie po tym więcej niż powinny i teraz, dlatego mnie nienawidzą i chcą nam zaszkodzić – wyjaśniła, podając mu butelkę, by ją dla niej odkorkował.

- Chcesz żebym ci o tym opowiedział?

- Jeśli chcesz mi opowiedzieć… Myślę, że to lepsze niż te domysły, którymi się karmię – przyznała.

- A ty… opowiesz mi? – Draco spojrzał jej w oczy.

- Jeśli chcesz wiedzieć – Hermiona patrzyła, jak nalewa jej szampana.

- Sam nie wiem… Ale chyba też będzie mi łatwiej wiedzieć niż przypuszczać – Malfoy uśmiechnął się lekko, podając jej kieliszek.

- Zaczynaj – Hermiona oparła się wygodnie i wzięła głębszy oddech.

- Pierwszą kobietą, po naszym rozstaniu… była Chloé. To… ona… była moim uzdrowicielem. Miałem ostatnią wizytę kontrolną. Zamknęła drzwi i dosłownie rzuciła się na mnie – Draco skrzywił się z lekkim niesmakiem.

- Jak długo po naszym rozstaniu? – zapytała cicho.

- Około dziesięciu miesięcy – przyznał. – To był tylko raz, ale umówiłem się z nią potem na randkę, dwa razy. Nie wyszło – przyznał.

Zgrabnie pominął, że Chloé, była francuską rehabilitantką, która opiekowała się nim po wypadku na motocyklu.

- Ja pierwszy raz… w tydzień przed rocznicą naszego rozstania. Z Wiktorem Krumem…

- Naprawdę? – Draco dosłownie opadła szczęka. – Krum przyjechał do ciebie?

- Przyjechał do ministerstwa, spotkaliśmy się, poszliśmy na kolację…

Postanowiła nie mówić mu o tym, że po wszystkim zamknęła się w łazience i płakała przez godzinę, niezdolna do pogodzenia się z tym, że była z innym mężczyzną niż on. Tęskniła za nim do bólu i czuła się wtedy, jakby go zdradziła, choć nie widzieli się prawie rok.

- Drugą kobietą, była Merdith Fawley, ta, która później wyszła za Rodgera Davisa. Usłyszałaś o niej na ognisku u Nottów.

- Naprawdę była dopiero druga? Myślałam…

- Tak, wiem. Myślałaś, że zaliczałem wiele kobiet, bo tak pisano o mnie w prasie. To prawda, że chodziłem na randki i… szukałem, naprawdę szukałem swojego szczęścia, ale nie zabierałem do łóżka każdej, możesz mi wierzyć – Draco uśmiechnął się łagodnie.

- Wierzę… - złapała go za dłoń i uścisnęła lekko, chcąc by wiedział, że to dla niej ulga, że nie był takim podrywaczem, jak wszyscy sądzili.

- A więc Krum… Nie powiem, że mnie to nie zdziwiło. Myślałem, że nie widzieliście się od czwartej klasy. Co się stało, że nie wyszło z tego coś więcej? – zapytał, sięgając po whisky.

- Musiał wracać do Bułgarii, a ja nie miałam ochoty pojechać tam za nim… Poza tym, wiedziałam, że to nie jest to, czego chcę.

- Rozumiem. A potem? George? – Draco spojrzał na nią uważnie.

- Nie. Miałam kilka randek z kolegą z pracy… - przyznała, dziwiąc się sobie, że zaczyna się rumienić.

Draco sapnął cicho. Widać, że nie tego się spodziewał. Myśl, że jakikolwiek inny mężczyzna trzymał ją w rękach, była dla niego wręcz nie do zniesienia, a fakt, że było ich kilku…

- Powiesz mi, jak się nazywał?

- Michael Corner. Wyjechał w zeszłym roku do USA.

- Dobrze dla niego – Draco uśmiechnął się cierpko.

- Dalej? – zaproponowała.

- Dalej była jedna randka z pewną Włoszką… A później poznałem Annę.

- Annę? – Hermiona spojrzała na niego niepewnie.

- Anna jest mugolką, pracuje jako… gdzieś w czymś co też lata…

- Stewardessa?

- Tak, dokładnie – Draco chrząknął i napił się whisky.

- Umawiałeś się z mugolką i nie bałeś się, że cię odkryje? – zdziwiła się Hermiona.

- Jej siostra jest czarownicą. Była w Hogwarcie, stąd Anna znała magiczny świat.

- To wiele wyjaśnia – Hermiona zmusiła się do bladego uśmiechu.

- O Evie już słyszałaś…

- Wiesz… Gdy ją zobaczyłam, uznałam, że jest inna od dziewczyn, z którymi cię widywano. Taka… normalna.

- To prawda. Jest strasznie energiczna i bardzo bezpośrednia. Polubiłem ją…

- Nie myślałeś, że to mogłoby być coś więcej? – Hermiona odchrząknęła, zła, że jej głos brzmiał tak słabo.

- Nie. Obydwoje nie chcieliśmy wchodzić w poważne związki, więc to było od początku jasne.

- Ale… krótko później się przecież zaręczyłeś z Dianą – przypomniała mu.

- Tak, do dziś nie wiem co mi odbiło. Chyba presja Amandy mnie wykańczała. Nawet nie trzymałem tej kobiety dłużej za rękę – Draco zaśmiał się, chyba z samego siebie.

- Cieszę się, że tak się ułożyło… - Hermiona uśmiechnęła się do niego z czułością.

Draco odłożył whisky, pochylił się i złapał jej twarz w swoje dłonie.

- Ja też skarbie. Jesteś dla mnie wszystkim. Nie wątp w to nigdy – poprosił, muskając delikatnie jej wargi swoimi.

- Nie będę, obiecuję – Hermiona wtuliła twarz w jego dłonie i oddawała jego czułe pocałunki, całą sobą żałując, że dziś nie mogli sobie pozwolić na nic więcej.

 
💞💞💞

 

                Theodore wypadł z kominka, nie kryjąc swoich nerwów. Nagłe wezwanie z przedszkola, prawie zwaliło go z nóg, zwłaszcza, że to nie Luna do niego zatelefonowała, tylko jedna z jej pracownic. Wiedział, że kiepsko wyszło z powodu tej sytuacji z Julią, która nie chciała wyjść z jego gabinetu, gadając i gadając tak długo, że powiedział Lunie, by nie czekała… Mieli spędzić razem całe popołudnie na wykonywaniu przez nią kary, ale nie chciał robić scen i wypraszać Fancourt z swojego gabinetu, ani tym bardziej kazać Lovegood stać na korytarzu i czekać, aż upora się z natłokiem słów i spraw, jakie Julia do niego miała. Czuł się z tym podle i zamierzał ją dziś przeprosić, albo nawet żartobliwie wspomnieć, że kara wcale jej nie przepadła… Jednak wiadomość o tym, że pilnie ma się stawić w przedszkolu, poważnie go zaniepokoiła.

- Dzień dobry, ja zostałem wezwany… - zaczął mówić do recepcjonistki, idąc w stronę jej biurka.

- Pan Nott? – upewniła się starsza kobieta.

- Tak.

- Proszę za mną, pani Lovegood oczekuje pana w swoim gabinecie – kobieta wstała, by móc go zaprowadzić.
Theodore szedł za nią, czując jak spinają mu się wszystkie mięśnie. O co u diabła mogło chodzić?

Kobieta bez pukania wprowadziła go do jasnego i kolorowego gabinetu, Theo rozejrzał się dookoła i zamarł, widząc Lunę siedząc na kanapę i trzymając na kolanach zapłakaną Tilly.

- Co się stało? – zapytał głucho.

- Tatuś! – Tilly zeskoczyła z kolan Luny i podbiegła do niego.
Szybko przyklęknął, by córka mogła wskoczyć mu w ramiona i przytulić się mocno, na nowo zaczynając płakać.

- Till, co się stało, kochanie? – dociekał, głaszcząc miękkie włoski córki.

- Bo mama mnie nie kocha! – wyszlochała Tilly, mocno łapiąc w małe piąstki materiał jego marynarki.

- To nieprawda skarbie, skąd ten pomysł? – Theodore starał się zabrzmieć pewnie, choć głos niechcący mu zadrżał, gdy usłyszał słowa małej.

- Melinda Adams powiedziała, że mama nas zostawiła, bo już nas nie kocha – chrypiała Tilly.

Theodore spojrzał na Lunę, która podeszła do nich z rękami założonymi na piersi, wyraźnie blada i zatroskana.

- Ależ skarbie, mama cię bardzo kocha. Kto ma zawsze rację? Ja czy jakaś tam Melinda? – Theo spróbował jakoś rozładować atmosferę.

- Ty tato! Ty masz zawsze rację! – Tilly odsunęła się od niego i popatrzyła mu w oczy.

- Oczywiście, że ja! Więc nie słuchaj więcej żadnych koleżanek, tylko tego co ja mówię, dobrze? Co powiesz na wyjście na lody i na plac zabaw, by zapomnieć, że było ci smutno? – zaproponował, siląc się na uśmiech.

- A Junior pójdzie z nami? – zapytała, a w jej oczach błysnęła radość.

- No jasne, że tak – Theodore cmoknął ją w policzek.

- A ty ciociu Luno? Pójdziesz z nami? – Tilly odwróciła się do Luny i spojrzała na nią z nadzieją.

- Chciałabym Tilly, ale…

- Chodź ciociu! Proszę! – Mała zrobiła słodkie oczy i Luna złamała się w pół sekundy.

- Będzie mi bardzo miło pójść z wami – zapewniła z uśmiechem. – Ale najpierw idź proszę z ciocią Ruth do łazienki obok i umyj buzię, dobrze?

- Dobrze! – Tilly zeskoczyła z ramion Theodora i pobiegła do poczekalni, gdzie wciąż czekała recepcjonistka.

Nott potarł twarz dłonią i westchnął ciężko. Mógł się spodziewać, że taki skandal jak rozwód i odejście Tammy, wreszcie dotknie też jakoś dzieciaki. Żałował tylko, że w żaden sposób nie mógł temu zapobiec.

- Powiadomiłam już rodziców Melindy i odebrali ją pół godziny temu. Przeprosili za zachowanie córki, ale uznałam, że musiała usłyszeć od nich w domu i dałam im tydzień na znalezienie innego przedszkola – Luna posłała mu mały uśmiech.

- Nie musisz tego robić… To normalne, że ludzie o tym gadają, nie możesz wyrzucić połowy przedszkola za to, że moje życie jest teraz ulubionym obiektem plotek magicznego świata.

- A właśnie, że mogę – uparła się Luna. – Jeśli nie mają na tyle dyskrecji, by nie mówić o takich sprawach przy swoich dzieciach, to nie mój problem. Pewien poziom kultury jest wymagany.

- Dziękuję ja… - Theodore zacisnął zęby. Czuł się taki pokonany… Jak miał uchronić swoje dzieci przed tym koszmarem, które na nie czekał?

- Wszystko się ułoży – Luna delikatnie położyła mu dłoń na ramieniu i uśmiechnęła się do niego pocieszająco.

- Co ja mam im powiedzieć? Jak wyjaśnić, że ona zniknęła. Tammy chciała, bym powiedział, że umarła, ale nie jestem w stanie…

- Minęło zbyt niewiele czasu. Myślę, że w końcu sytuacja sama się ułoży.

Theo lekko uniósł kąciki ust. Żałował trochę, że nie ma w sobie odwagi, by przyciągnąć ją do siebie i przytulić, kiedy stała tak blisko i go pocieszała. Doceniał jednak, że chciała go wesprzeć. Czuł, że dzięki temu naprawdę wszystko mogło się jeszcze ułożyć.

- Poproszę Sandrę, by przyprowadziła Juniora i możemy pójść na lody – Luna puściła jego ramię i przeszła za swoje biurko, by zabrać torebkę.

- Nie musisz, jeśli masz coś do zrobienia… Tilly w sumie nie pozostawiła ci wyboru…

- Nie, w porządku. Po prostu pomyślałam, że wolałbyś zostać z nimi sam – powiedziała z drobnym uśmiechem.

- Nie, będzie nam miło, jeśli pójdziesz z nami – zapewnił ją szybko, licząc na to, że naprawdę im nie odmówi.

- Super, o ile pozwolisz mi tym razem zapłacić – poprosiła Luna.

- Nie ma takiej opcji – Theo uśmiechnął się do niej i podszedł, by otworzyć jej drzwi, ciesząc się z jej rozbawienia.

Było mu miło, że chciała gdzieś pójść z nim i z dziećmi. I to wszystko naprawdę wciąż dawało mu nadzieję, na więcej.

💞💞💞 

                Postanowiła wpaść do jego biura, by opowiedzieć mu, jak idą przygotowania do remontu w lokalu w Hogsmeade. Nie mogła się wprost doczekać, aż to wszystko się rozpocznie, a ona niedługo już stanie za ladą we własnej księgarni. Na najbliższą sobotę szykowało się też nowe otwarcie księgarni Hermiony i Ginny miała sporo na głowie przez to, że jej przyjaciółka znów wyjechała do Australii. Cieszyła się jednak z tego, bowiem tyle zajęć sprawiało, że nie myślała już tak często o zbliżającej się wielkimi krokami rozprawie rozwodowej. Dobrze, że wkrótce będzie po wszystkim… Zastanawiała się tylko, co dalej? Czy ona i Blaise szybko podejmą jakieś wiążące decyzje? A może jednak powinni poczekać, aż kurz po ich nieudanych małżeństwach opadnie i obydwoje dobrze przemyślą wszystko na nowo? Była pewna, że już wkrótce będą musieli o tym poważnie porozmawiać…

Ucieszyła się, że przed biurem Zabba nie było jego sekretarki. Ostatnia konfrontacja z tą głupią babą, nieźle ją zirytowała. Postanowiła nie pukać, tylko wpaść do jego gabinetu z zaskoczenia, czym zapewne go rozbawi, a przy odrobinie szczęścia również go przestraszy.

Złapała za klamkę i gwałtownie otworzyła drzwi, z szerokim uśmiechem krzycząc:

- Niespodzianka!

Właśnie chciała zrobić pierwszy krok do środka, gdy dotarło do niej co właśnie widzi. Blaise stał oparty o swoje biurku, a tuż przed nim, bardzo blisko, stał nie kto inny, jak… Parvati, delikatnie bawiąca się końcówką jego ciemnozielonego krawata. Odwróciła się przez ramię i na widok Ginny uśmiechnęła się złośliwie.

- Nie nauczyli cię pukać, Gin? – zakpiła.

Ginny zacisnęła usta, po czym odwróciła się na pięcie i ruszyła prawie biegiem w stronę windy. Miała wielką ochotę wrócić tam i przekląć ich oboje, ale uznała, że to by ją jeszcze bardziej upokorzyło…

Właśnie dotarła do windy i gwałtownie wcisnęła przycisk, gdy Zabini wybiegł ze swojego biura i ruszył w jej stronę.

- Gin, zaczekaj! To nie to co myślisz! – zawołał.

Serce Ginny podskoczyło z radości, gdy okazało się, że winda czekała na tym piętrze i od razu się otworzyła. Wsiadła szybko i sięgnęła po różdżkę. Blaise podbiegł w momencie, gdy drzwi dopiero zaczęły się zamykać, ale ona była na to gotowa. Silnym zaklęciem odepchnęła go na przeciwległą ścianę, wiedząc, że nie pozbiera się zanim winda ostatecznie się zamknie.

Blaise jęknął, gdy uderzył barkiem w ścianę, ale postanowiła się tym nie przejmować. Zasłużył na to, pieprzony drań.
Walczyła heroicznie ze łzami, gdy winda zjeżdżała na dół, chcąc obiecać sobie, że nie pozwoli, by ją to zraniło… Nie była jednak w stanie tego zrobić, dobrze wiedząc, że serce boli ją nawet bardziej, gdy przyłapała Pottera na kolacji z Cho Chang.

Szybko wyskoczyła z windy w atrium firmy Malfoya i podbiegła do kominka. Wiedziała, że nie może iść do domu, bo Zabini najpewniej zaraz tam za nią przyjdzie. Było tylko jedno miejsce, w które mogła się teraz dostać, ale była pewna, że wciąż są tam blokady. Złapała proszek Fiuu i wypowiedziała adres księgarni. Płomienie buchnęły zielenią, akurat w momencie, gdy zdyszany Zabini wypadł z drzwi prowadzących do klatki schodowej.

- Ruda zaczekaj, błagam! – krzyknął za nią, ale ona bez zawahania pozwoliła, by porwał ją wir zielonych płomieni.

Wyszła z kominka w nowym gabinecie Hermiony, tylko po to by znów złapać proszek Fiuu. Miała szczerą nadzieję, że jej przyjaciółka, nie ustawiła nowych barier i nadal istniało połączenie księgarni z jej dawnym mieszkaniem. Tam na pewno Blaise jej nie znajdzie… I będzie mogła w spokoju wypłakać swoje rozczarowanie i zastanowić się nad tym, co robić dalej.

 
💞💞💞

                Dźwięk, który wyrwał ją ze snu tego poranka, był co najmniej dziwny, dlatego w pierwszej chwili pomyślała, że to wciąż część jej snu. Bo to było niemożliwe, by słyszała dzwonek telefonu, taki sam jak ten, który znajdował się w jej domu w okresie jej dzieciństwa. Miłe wspomnienia… Dzwonek jednak nie ustawał, a Hermiona wreszcie otworzyła szerzej oczy i delikatnie wyplątała się z uścisku Draco, który nawet przez sen marszczył brwi w niezadowoleniu z tego, że coś śmie brzęczeć mu za uchem.

Hermiona przetarła zaspane oczy i sięgnęła po słuchawkę hotelowego telefonu, który był sprawcą tego całego zamieszania.

- Słucham? – mruknęła, czując, że tak wcześnie rano nie stać ją na odrobinę więcej uprzejmości.

- Dzień dobry, pani Malfoy. Dzwonię z recepcji, jest tutaj pewna pani, która prosiła o wykonanie telefonu do państwa. Chciałam zapytać, czy mogę przekazać tę rozmowę? – szczebiotała wesoło recepcjonistka.

- Jaka pani? – zdziwiła się Hermiona, zastanawiając się kto może chcieć z nimi rozmawiać o tak wczesnej porze.

- Pani Eva Charmall – wyjaśniła recepcjonistka. – Jest tuż obok i prosi o rozmowę z panią.

Hermiona zacisnęła zęby i syknęła cicho. Czego ta puszczalska niunia jeszcze od nich chciała? Czy nie słyszała, jak poprosiła ją wczoraj, by trzymała się od nich z daleka? Hermiona czuła, jak jej złość narastała i ze wszystkich sił, miała ochotę walnąć mocno słuchawką, przerywając połączenie. Po chwili uznała jednak, że lepiej nie prowokować Charmall, by za nimi łaziła lub czatowała na nich w lobby. Mieli dziś przesłuchanie w sprawie porwania jej przez Dantego i naprawdę nie potrzebowali dalszych przygód.

- Proszę ją podać do telefonu – westchnęła niechętnie.

- Już proszę… - oznajmiła śpiewnie pracownica hotelu, a Hermiona zastanawiała się, ile jej płacą, że jest taka radosna, nawet o tak bezbożnie wczesnej porze dnia.

- Hermiona? Cześć… Ja… - zaczęła niepewnie Eva.

- Czego chcesz? – przerwała jej obcesowo.

- Czy mogłybyśmy porozmawiać? Tylko przez chwilkę…

- Przecież rozmawiamy – Hermiona obejrzała się przez ramię, sprawdzając czy Draco nadal śpi.
Na szczęście okazało się, że tak.

- Chodzi mi… Osobiście. Może mogłybyśmy znów wypić razem kawę? Obiecuję, że nie zajmę ci dużo czasu...

Hermiona ledwo stłumiła jęk irytacji. Naprawdę nie zamierzała poświęcać tej idiotce więcej czasu, ale i tak już nie spała, a kłótnia przez telefon nie była czymś, na co miała teraz ochotę.

- Zejdę na dół za około kwadrans, poczekaj w kawiarni – oznajmiła z ciężkim westchnieniem.

- Bardzo ci dziękuję! Będę czekać! – zapewniła ja gorliwie Eva.

Hermiona odłożyła słuchawkę i przetarła oczy. Draco na szczęście dalej spał. No nic… Musiała iść sprawdzić o co mogło chodzić tej kobiecie. Oby tylko nie zrodziło to żadnych, kolejnych problemów, których ostatnio mieli naprawdę w nadmiarze.

💞💞💞

Witajcie!

Wena ostatnio jest kapryśna, a wolny czas też niezbyt mi dopisuje, ale nie poddaje się i na pewno będę wszystko kontynuować 😉
Do zobaczenia przy kolejnym rozdziale OPC-ROS!

W razie pytań: venetiia.noks@gmail.com

Pozdrowionka!

V.