76. Teraz nie mów... czas spłaty!

Dedykacja: Dla Joanny - wedle życzenia 😎😘



💞💞💞




- To naprawdę skandal! Na pewno jakoś oszukiwaliście! – gderała Ginny, gdy rozsiedli się na leżakach, by jeszcze się napić.

Ona leżała między nogami Zabiniego, Hermiona zajmowała jeden leżak z Malfoyem, Theo siedział w nogach leżaka Luny, a Astoria i Neville przysunęli sobie rozkładane krzesła. Służba przyniosła niewielki stoliczek, na który rozstawiono drinki, a w pobliżu od razu pojawił się stół z przekąskami.

- Macie tu jak w raju – zaśmiał się Neville, rozglądając się po basenie.

- Tak sobie. Chyba wkrótce kupimy inny dom – stwierdził Draco.

- Dlaczego? – zdziwiła się Hermiona.

- Bo tego nie urządzałaś sama, więc nie jest tak naprawdę do końca nasz – Draco pogłaskał ją czule po ramieniu.

- Też mi powód, by wydać kolejnych kilka milionów galeonów – burczała. – Lubię ten dom, nie chcę się znów przeprowadzać.

- Może po prostu zrobicie remont? Znam świetnego dekoratora wnętrz – wtrąciła Astoria.

- Jest gejem? – spytał Draco.

- Jest… ale co to ma do rzeczy? – zdziwiła się Greengrass

- A to, że o geja on nie będzie zazdrosny – parsknął Blaise.

- No doprawdy, Malfoy. Nie zaczynaj znowu! – Hermiona szturchnęła go łokciem w żebra.

- Zostawcie teraz ten temat. Przegrałyśmy, co jest jak mówię skandalem, ale w kwestii formalnej, proponuje, by nasza kara trwała od północy do jutra, do dwunastej w południe… - zaczęła Ginny.

- Patrzcie ją, ale sprytna! Nic z tego – Blaise pociągnął Ginny, za jeden z jej mokrych kosmyków. – Ja proponuję jutro od ósmej rano…

- W zasadzie mnie pasuje już od szóstej – Neville uśmiechnął się wrednie do Astorii.

- Szóstej? Poważnie? To przecież środek nocy! – Astoria wyglądała na niepocieszoną.

- A tobie jak pasuje? – spytał Theo, patrząc na Lunę.

- Idealnie od ósmej trzydzieści, jak już na pewno zjawią się w przedszkolu wszyscy spóźnialscy – powiedziała z uśmiech.

- Spoko, może być. Przeniesiesz się prosto do naszej firmy.

- Możesz przez nasz kominek, gabinet Theo jest już podłączony – zaproponował Draco.

- To fajnie, dzięki – Luna uśmiechnęła się uroczo zarumieniona.

- A ty, od kiedy sobie życzysz mnie zniewolić? – Hermiona spojrzała przez ramię na Dracona.

- Dopiero od przyjazdu do Australii. Czyli od wtorkowego poranka, gdy się tam przeniesiemy – zażyczył sobie Draco.

- Dobrze, skoro tak ma być… - Hermiona uśmiechnęła się do niego lekko.

- No to ustalone! Napijmy się jeszcze i pora spać, bo jutro będzie naprawdę ekscytujący dzień! – Zabini wyszczerzył się wrednie do Ginny, która już poczuła ciarki na plecach.
Jak nic, zapewne miał rację…!


💞💞💞


Astoria była wysoce nieszczęśliwa, gdy punktualnie o szóstej rano, stawiła się pod wielką, kutą z żelaza bramą z napisem: „Magiczne Ogrody Longbottoma”. Była niewyspana i nieco zdenerwowana, ale liczyła, że cały ten dzień, będzie dobrą okazją do bliższego poznania tego intrygującego mężczyzny, który ostatnio nad wyraz często gościł w jej myślach.

Czekała około trzydziestu sekund, gdy brama się otworzyła i wyszedł do niej Neville. On wyglądał na wypoczętego i zrelaksowanego. Zazdrościła mu tego trochę.

- Cześć – przywitał się z uśmiechem.

- Cześć. Wygląda imponująco – wskazała na rozległy teren, który rozciągał się za jego plecami.

- Serio przyszłaś do pracy w tym? – Neville niepewnie popatrzył na jej czarne, wizytowe spodnie i białą, elegancką bluzkę oraz parę perłowych kolczyków.

- Ja… To moje najbardziej gotowe na poświęcenie ciuchy i wcale nie założyłam dziś szpilek, co niesamowicie mnie irytuje, bo jestem teraz niska jak krasnal – Astoria uniosła nogawkę spodni i pokazała mu płaskie buty.

Neville parsknął śmiechem.

- Dam ci jakiś kombinezon na przebranie – zdecydował, gdy wstąpili razem w progi jego królestwa.

- Naprawdę myślisz, że założę na siebie coś, co ktoś już wcześniej nosił? – Astoria wzdrygnęła się z obrzydzenia.

- Nie. Gdzieżbym śmiał! Dam ci nowy zestaw… Będziesz mogła go sobie potem zachować na pamiątkę. Jest na nim moje nazwisko, więc podejrzewam, że spalisz go w pierwszym kominku – żartował.

- Och, gdzieżbym śmiała! Powieszę go w ramie nad łóżkiem, jako dowód miłych wspomnień – zripostowała.

Neville roześmiał się szczerze.

- Będę zaszczycony! Ale nie boisz się, że to odstraszy facetów, którzy będą chcieli wejść do twojego łóżka? – spojrzał na nią prowokacyjnie.

- Najwyżej zaproszę ich do gościnnej sypialni – Astoria nie pozwoliła mu zbić się z tropu.

- Zabawna jesteś, Greengrass.

- Ludzie non stop mi to mówią – Asti uśmiechnęła się do niego przekornie.

- Nev! – rozległ się okrzyk gdzieś za nimi.

Obydwoje odwrócili się w stronę atrakcyjnej szatynki, z burzą loków na głowie.

- Cześć Withney – przywitał się Neville.

- Och! Cześć! Nie wiedziałem, że masz gościa… Wizyta z ministerstwa o tak wczesnej porze? – zdziwiła się kobieta, która uważnie zlustrowała Astorie.

- Nie. Poznaj proszę, to moja znajoma Astoria Greengrass, a to mój menadżer sprzedaży Whitney Dunbar.

- Znamy się. Byłyśmy na jednym roczniku w Hogwarcie – przypomniała Whitney, od razu patrząc z niechęcią na Astorię.

- Zgadza się. Co słychać Whitney? – Astoria zmusiła się do uśmiechu, doskonale pamiętając, że nigdy nie lubiła się z tą gryfonką.

- Jak widzisz, świetnie! – wycedziła przez zęby Whitney.

- Doprawdy, widzę. Nie tego się spodziewałam, gdy mówiłeś, że masz firmę – Astoria uśmiechnęła się do Nevilla, wskazując na dziesiątki szklarni, rozciągających się na dużej przestrzeni.

- Miło, że udało mi się ciebie zaskoczyć – Neville odwzajemnił jej uśmiech, a panna Dunbar pokraśniała z zazdrości.

- Nie będę ci przeszkadzała w oprowadzaniu twojej znajomej, chcę tylko przypomnieć, że masz kilka rzeczy do podpisu – warczała szatynka.

- Jasne, wpadnę do biura, jak pokażę Astorii co ma robić – zapewnił.

- Och, nie wiedziałam, że zmieniasz branżę, Greengrass – zakpiła Whitney.

- Na jeden dzień, ale kto wie… Jeśli mi się spodoba, może złożę CV. Też jestem teraz menadżerem sprzedaży – Astoria posłała jej wredny uśmieszek.

- Słyszałam. Cóż… Jeśli Neville będzie potrzebował drugiego menadżera, to z pewnością da ci znać! – Whitney rzuciła szefowi zdegustowane spojrzenie, jakby chcąc skrytykować jego gust, po czym odwróciła się na pięcie i odmaszerowała.

- Niech zgadnę… Nie przepadałyście za sobą w szkole? – spytał Nev, ewidentnie rozbawiony.

- Zgadłeś. A poza tym, myśli, że się ze mną umawiasz i właśnie umiera z zazdrości – Astoria posłała mu drwiący uśmiech.

- Whistney? Miałaby być zazdrosna o mnie? – zdziwił się.

Astoria przewróciła oczami.

- No naprawdę, faceci czasem są okropnie ślepi – westchnęła.

Neville zachichotał.

- Mam zasadę. Żadnych flirtów w pracy. Zapamiętaj, jak zaczną do ciebie podchodzić moi ogrodnicy, proponując ci kawę, przejażdżkę na latającym dywanie, albo wyhodowanie magicznej fasoli pod same niebo – żartował.

- Zawsze marzyłam o galeonowym drzewie. Któryś to potrafi? Chętnie poznam bliżej…

Neville roześmiał się szczerze. Oprowadzając ją dalej, sam musiał w duchu przyznać, że Astoria Greengrass była nieco inna niż się spodziewał.


💞💞💞


Luna zamknęła drzwi ze swojego gabinetu, starając się wziąć głęboki oddech. Od rana była nieco zdenerwowana tym, że ma dziś spędzić cały dzień, praktycznie sam na sam z Theodorem Nottem. Co prawda udawało im się ostatnio całkiem zwyczajnie rozmawiać, ale jednak nadal pozostawał między nimi jakiś krępujący dystans. Miała nadzieję, że kiedyś to wreszcie zniknie. Weszła do głównego holu, gdzie rodzice właśnie odprowadzali swoje pociechy, witając się ze wszystkimi ciepłym uśmiechem.

- Ciocia! – usłyszała okrzyk, a już sekundę później, dostrzegła Juniora, który biegł prosto do niej.
Uwielbiała tego malucha i jego siostrę i nic nie mogła na to poradzić Po prostu skradli jej serce. Przytuliła Theo Juniora i wstała, łapiąc go za rękę i z uwagą słuchając, jak opowiada jej o swoim nowym dinozaurze Andym.

Marion Nott uśmiechnęła się ciepło na jej widok, gdy podeszła by się z nią przywitać.

- Dzień dobry, Luno.

- Dzień dobry, Marion – odpowiedziała z uśmiechem.

- Dzieciaki nie mogły się wprost doczekać, aż zobaczą się ze swoją ulubioną ciocią – zaśmiała się kobieta.

- Ja też się bardzo cieszę, że znów się widzimy – Luna delikatnie pogłaskała Juniora o czarnych włosach.
Wciąż nie mogła wyjść z podziwu, jak bardzo mały był podobny do ojca.

- Będziesz się widziała później z Theodorem? – zagadnęła niby mimochodem Marion.

- Ja… Tak, w zasadzie to za chwilę – wyjaśniła Luna.

- Za chwilę? – Marion żywo się tym zainteresowała.

- Obiecałam mu pomóc w urządzeniu nowego gabinetu – Luna spłoniła się nie co, nie chcąc by Marion pomyślała, że mu się narzuca.

- Och! Cudownie! Mogę mieć do ciebie prośbę? Przekaż mu proszę, moje zaproszenie na bal charytatywny, bo z rozmysłem zapomina go wciąż zabrać, myśląc, że tak się wykręci – Marion z dezaprobatą pokręciła głową.

- A… Ależ oczywiście, nie ma problemu – Luna zmusiła się do uśmiechu i odebrała od Mariona kremową kopertę.

- Będzie nam bardzo miło, jeśli ty również zechcesz przyjść – Marion wyciągnęła drugą kopertę. – Przyjęcie jest za dwa tygodnie, w sobotę.

- Och! – Luna nie ukryła zaskoczenia. – Bardzo dziękuję, na pewno przyjdę. W jakim celu odbywa się zbiórka?

- Pieniądze ze zbiórki oraz aukcji, przeznaczone zostaną na fundusz pomocy dla zubożałych, magicznych rodzin – wyjaśniła.

- Szczytny cel. Chętnie złożę datek – Luna uśmiechnęła się delikatnie.

- Będzie nam bardzo miło, moja droga. Pozdrów proszę mojego syna – Marion uścisnęła jej rękę. – Do zobaczenia w przyszłym tygodniu, bo w poniedziałek to znów ja odprowadzę dzieci – Matka Theo, szybko pożegnała się z maluchami i zniknęła w kominku.

Luna spojrzała na dwie kremowe koperty, które trzymała w dłoni. Zaproszenie na przyjęcie Nottów, to coś, czego kompletnie się nie spodziewała… Cóż. Niemniej było jej bardzo miło.



💞💞💞


Gdy wyszła z kominka w salonie Malfoyów, Ginny siedziała na kanapie i czytała Proroka Codziennego.

- Cześć… A ty nie pod jurysdykcją Zabiniego? – zdziwiła się Lovegood.

- Hej. Pomyślałam, że razem przeniesiemy się do ich firmy. Te pół godziny spóźnienia… Kto by się tam czepiał? – zachichotała.

- A gdzie Hermiona? – zainteresowała się.


- Najpewniej wciąż w objęciach męża. Chyba nawet nie zeszli jeszcze na śniadanie, zboczuszki – zaśmiała się Ginny.

- Miłość – westchnęła nieco tęsknie Luna.

- Taaa… Czego się dla niej nie robi, prawda? – Ginny mrugnęła do niej. – A co ty tam masz? – wskazała na kopertę, którą trzymała Luna.

- Zaproszenia na bal charytatywny. Marion Nott wkopała mnie we wręczenie tego Theo…

Ginny parsknęła śmiechem.

- Sprytna. Dobrze wie, że przed tobą się nie wykręci.

- Mnie też zaprosiła… Trochę mi z tym dziwnie – przyznała Luna.

- Dziwnie ci z tym, że matka Notta cię lubi? Weź przestań. Już się nie mogę doczekać reakcji matki Zabba na mnie. Jak nic kojfnie na zawał, albo go wydziedziczy – zarechotała Ginny, podchodząc do kominka.

- To inna sytuacja, Gin. Wy jesteście parą…

- A wy nią będziecie. Zakład o sto galeonów? – Ruda wyszczerzyła się do przyjaciółki.

- Spadaj, Weasley – Luna uśmiechnęła się i pokręciła głową, po czym pierwsza weszła do kominka i zniknęła w zielonych płomieniach.

Gabinet Theodora był duży i gustowny. Ściany miały kolor piaskowca, a wielkie biurko z ciemnego dębu, naprawdę robiło wrażenie.

Luna rozejrzała się nerwowo po pokoju, ale Notta nigdzie nie było. Po chwili tuż za nią pojawiła się Ginny.

- Nie przeniosłaś się do kominka Zabba? – zdziwiła się.

- Nie, bo chciałam obejrzeć gabinet Notta. Faktycznie trochę większy niż Zabiniego, ale taki pusty – Ginny wskazała na ściany.

- Pewnie jakoś go jeszcze urządzi – stwierdziła Luna, nadal się rozglądając.

Nagle drzwi się otworzyły i do środka wszedł Theodore, a tuż za nim wysoka, piękność, z długimi, czarnymi i prostymi, jak druty włosami.

- Och cześć! Jesteście już… To miło – Theodore uśmiechnął się na widok kobiet.

- Cześć. Właśnie podziwiamy twój gabinet – przywitała się Luna.


- I zdaje się, że sekretarkę – dodała Ginny, patrząc na ślicznotkę za jego plecami.

- A tak, to Gemma, moja sekretarka – przedstawił.

- Dzień dobry – przywitała się uprzejmie sekretarka.

- Dobry, ale pewnie się pogorszy, jak już znajdę się we władaniu tego diabła – westchnęła Ginny.

- Zdaje się, że już się spóźniłaś – Theo wymownie postukał o zegarek i posłał jej wredny uśmieszek.

- Idę, skoro tak mnie wyganiasz Nottie – Ginny wyszczerzyła się do niego i wymownie spojrzała na Lunę.

- Dokładnie tak. Tracisz czas mojej darmowej siły roboczej – Theodore nie tracił uśmiechu.

- Ale uroczo – zaśmiała się Luna. – Chcesz, żebym mówiła do ciebie panie Nott? Albo może szefie?

- Królu i władco? – podrzucił Theodore.

- Ślizgoński dupku? – Luna niby mimochodem zaczęła oglądać swoje paznokcie.

Nott wybuchnął szczerym, czystym śmiechem, a Luna poczuła, jak dziwne ciepło rozlało się po całym jej wnętrzu. Jeszcze go nie widziała w takim wydaniu.

- Zostańmy przy czymś mniej oficjalnym. Napijesz się kawy? – zapytał.

- Chętnie. Biała z kostką cukru.

- Dwa razy kawa, Gemmo – zwrócił się do sekretarki, która uśmiechnęła się i skinęła głową, po czym wyszła z gabinetu.

- Bardzo tu ładnie – Luna jeszcze raz rozejrzała się po ścianach.

- W firmie Malfoya, wszystko jest ładne, poza Zabinim – zażartował.

- To prawda. Twoja sekretarka wygląda jak modelka.

- W porównaniu do goblinki, z którą wcześniej pracowałem, to naprawdę tak – zażartował. – Ale na razie zobaczymy, czy sprawdzi się w pracy. Potrzeba dużo zaangażowania, żeby to wszystko tu ogarnąć.

- To od czego mam zacząć? – spytała dziarsko Luna.

- Myślę, że najpierw trochę dekoracji, a później rozpakujemy resztę moich rzeczy – Theodore wskazał na kilka pudeł.

- Nie brzmi strasznie – uśmiechnę się Luna.

- Zobaczymy – Theo odwzajemnił jej uśmiech.

- A tak! Mam coś dla ciebie – Luna sobie przypomniała o trzymanej przez siebie kopercie.

- Jakieś zaproszenie? – zdziwił się, widząc, że podchodzi do niego.

- Owszem.

- O nie, nie, nie! – Odsunął się dwa kroki w tył, rozpoznając co mu przyniosła.

Luna parsknęła śmiechem.

- Przykro mi, ale tak. Twoja mama mnie prosiła.

- Z wiekiem, robi się coraz wredniejsza i… niestety sprytniejsza. Ale nie wezmę tego od ciebie! Nigdzie nie idę! Te przyjęcia są nudne i snobistyczne…

- Dokładnie takie, do jakich jesteś przyzwyczajony. Zniesiesz jedno więcej – zapewniła go Luna, wciąż chodząc za nim po gabinecie z kopertą, gdy on się przed nią cofał.

- Nie masz pojęcia, jakie to jest okropne! Można tam umrzeć z nudów…

- No to umrzemy razem, bo twoja mama też mnie zaprosiła i już powiedziałam, że przyjdę.

Thedore był tym tak zaskoczony, że na chwilę się zatrzymał i Luna zdążyła wsadzić mu kopertę w dłoń.

- No nie… za jakie grzechy? – jęknął.

- Malfoy i Zabini też dostaną zaproszenia? – zainteresowała się Luna.

- Na pewno, ale zawsze jakoś się wykręcają, małe szumowiny – westchnął.

- Pogadam z Herm i Ginny i tym razem się nie wykręcą – zapewniła go z przebiegłym uśmieszkiem.

- Wiesz, że wyglądasz teraz bardzo ślizgońsko? – Theo zaśmiał się szczerze, patrząc jej w oczy.

- To, że mam cię słuchać przez dwanaście godzin, nie znaczy, że możesz mnie obrażać! – zawołała, choć też nie kryła rozbawienia.

- Snape zawsze mawiał, że Krukoni, to ślizgońi, którzy nie są na tyle sprytni, by wiedzieć, że nie trzeba się tak dużo uczyć, by i tak wygrywać.

- Och tak, z pewnością. Ślizgoni zawsze wiedzą jak wygrywać, dzięki oszustwu!

Theodore błysnął zębami w uśmiechu.

- Ważne, że zawsze wygrywamy i ja też wygrałem. W tym największym kartonie są dekoracje. Do roboty, skrzacie domowy – klasną w dłonie.

- Odegram się kiedyś, Nott – ostrzegła go, mimo wszystko się uśmiechając.

- Wprost nie mogę się doczekać! – Theo mrugnął do niej i sam sięgnął po jeden z kartonów, doskonale wiedząc, że nie pozwoli jej wszystkiego zrobić samej.


💞💞💞


Ginny podeszła do gabinetu Zabiniego, a siedząca przed nim śliczna, filigranowa blondynka, natychmiast wstała.

- Pani do kogo? – zapytała piskliwym głosikiem.

Ruda ledwo opanowała parsknięcie śmiechem. Jak nic, Zabini musiał ją uwielbiać, gdy tak mu piszczała za uszami.

- Do pana Zabiniego, oczekuje mnie – odpowiedziała oficjalnie.

- To niemożliwe. Pan Zabini jest dziś zajęty i powiedział, że nikt ma mu nie przeszkadzać – kobieta zmierzyła ją niechętnym wzrokiem.

- Mnie przyjmie – powiedziała pewnie Ginny.

- Żadnych wyjątków! – kobieta stanęła jej butnie na drodze.

- Naprawdę, bez wyjątków? – zirytowała się Ruda.

- Bez. Mogę mu przekazać, że pani tu była i jeśli zechce, to z pewnością się skontaktuje – sekretarka rzuciła jej nieco drwiące spojrzenie.

Ginny uśmiechnęła się pod nosem i sięgnęła do kieszeni jeansów po swój AurumTel.

- Nie trzeba. Sama się skontaktuje. Zadzwoń do Zabba.

Po kilku sekundach pojawił się holograficzny Blaise.

- A gdzie ty jesteś, wiewiórko? Masz trzy kwadranse spóźnienia! – zawołał, ewidentnie rozbawiony na jej widok.

- Stoję pod twoimi drzwiami i przegaduje się z twoją sekretarką, która mówi, że nie masz dla mnie dziś czasu. Mam wrócić do domu, wedle rozkazu? – Ginny przesłała mu przekorny uśmieszek.

Blaise szybko się rozłączył i dwie sekundy później już stał w drzwiach.

- Gdy ci mówiłem Sylvie, że masz nikogo nie wpuszczać, to nie miałem na myśli mojej dziewczyny! – skarcił sekretarkę.

- Ale ja… nie wiedziałam, że ma pan dziewczynę – wydukała skonsternowana blondynka.

- To już wiesz. Cześć kochanie, przepraszam za to nieporozumienie – Blaise podszedł do niej i mocno cmoknął ją w policzek.

- Wybaczam… ale anulujesz moje spóźnienie? – zaproponowała chytrze.

- Zgoda! A teraz chodź. Masz dziś wieeeeele do zrobienia – Blaise mrugnął do niej porozumiewawczo.

- Jak pan każe – westchnęła.

- Sylvie kawa. Czarna z kostką cukru – rzucił do sekretarki, po czym wprowadził Ginny do swojego gabinetu.


💞💞💞

Obudził ją czuły pocałunek w ramię i duża dłoń, sunąca po jej brzuchu. Jęknęła cicho, gdy zacisnęła się na jej nagiej piersi. Hermiona czuła, że przez zbliżającą się miesiączkę, jej piersi stały się cięższe i o wiele bardziej wrażliwsze. Nie chciała jednak odtrącać Dracona, który pieścił ją delikatnie i całował czule po szyi.

- Dzień dobry… - zamruczała, sięgając dłonią do tylu i głaszcząc jego włosy.

- Dzień dobry, ślicznotko – szepnął jej do ucha.

- Czy ty czasami masz dość? – zapytała, czując jak jego erekcja wbija jej się w dół pleców.

- Ciebie, nigdy – zapewnił, sięgając dłonią pomiędzy jej uda, mając zamiar ją przygotować na to, co chciał jej zaraz zrobić.

Hermiona jęknęła, czując jak dotyka palcami jej najwrażliwszego punktu.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi sypialni.

- Cholera! – burknął Draco, zły, że im przerwano.

Hermiona mimowolnie zachichotała. To było nawet zabawne.
Draco szybko chwycił swój szlafrok i przebiegł przez pokój, poirytowany.

- Czego? – warknął do stojącego przed drzwiami Roberta.

- Przyleciała sowa od panny Józefiny. Pana ojciec potrzebuje się pilnie z panem zobaczyć – wyjawił.

- Mój ojciec kazał wysłać jej sowę? – Draco nie krył zdziwienia.

- Tak tu jest napisane – Robert podał mu pergamin.

Draco szybko przeleciał go wzrokiem i zaklął cicho.

- No nic, niech służba poda śniadanie w jadalni, a ty odpisz, że będzie gdzieś za dwie godziny – zdecydował.

- Jak pan każe – Robert odszedł, a Draco zamknął drzwi.

- Będziemy? – zdziwiła się Hermiona. – Ja też?

- Tak skarbie. Wyraźnie było tam napisane, że mam przyjść z żoną – wyjaśnił, idąc do łazienki.

Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz. Miała tylko nadzieję, że nic złego się znów nie wydarzy…