73. Teraz nie mów... czas coś z tym zrobić!

 Dedykacja: Dla Eweli - bo poprosiła o ten rozdział w imieniu Wszystkich oczekujących 😉



💞💞💞

                Na widok tego, jak usta jego żony, opadają na usta znienawidzonego przez niego ślizgona, Potter warknął głucho i wyrwał się do przodu, rozwścieczony. Dafne syknęła pod nosem i też ruszyła w ich stronę, jakby chcąc ich rozdzielić. Na szczęście Macmillan zdążył złapać Pottera za ramię, a prawniczka Dafne przytrzymała ją.

- A to ciekawe… - zamruczał pod nosem Kingsley, obserwując całą scenę.

Ginny w tym czasie przerwała pocałunek i pogładziła Zabba czułym gestem po policzku.

- Wszystko będzie dobrze – wyszeptała.

- Wiem kochanie, wiem – odpowiedział i uśmiechnął się lekko.

- Proponuję żeby już zacząć – odezwała się adwokatka. – Co ty na to Nott? – uśmiechnęła się nieco zadziornie do Theodora.

Była ładną, niewysoką blondynką o delikatnych lokach i zielonych oczach. Usta miała pomalowane na krwisto-czerwono, co dodawało jej drapieżności.

- Jak sobie życzysz Fancourt – Theo również wygiął kąciki ust w delikatnym uśmiechu.

- Zapraszam do środka – powiedział starszy auror i otworzył drzwi do pokoju.

- Nasza lista świadków: Astoria, Paul i Aurora Greengass, Ginevra Potter oraz Hermiona Granger – Malfoy.

- Czyli Malfoy nie wchodzi na przesłuchanie! – rzucił od razu Ernie.

- Blaise Zabini ma prawo do obrony składającej się z maksymalnie trzech prawników. Jesteśmy to ja, Anthony Goldstein i Draco Malfoy, który ma ukończone magiczne prawo – wyjaśnił Theodore.

- Nasz świadek to Harry Potter. Ma prawo być przy przesłuchaniu, pomimo zakazu zbliżania się do Ginevry Molly Potter – wyjaśniła Julia Fancourt.

- Nie będziemy wnosić o rozdzielność przesłuchań z powodu zakazu – zapewnił Theodore.

- Wszystko jasne? No to do środka! – zarządził Kingsley.

Macmillan i drugi auror najpierw wprowadzili Blaise’a do środka, a Ginny podążyła zaraz za nimi, następnie wszedł Anthony i Julia z Dafne, Harry i Greengrassowie.  Draco zbliżył się do Hermiony i szybko cmoknął ją w policzek.

- Nie denerwuj się kochanie, wszystko dobrze się skończy.

- Wiem – Hermiona posłała mu słaby uśmiech.

- Malfoy – Kingsley podszedł do nich i wyciągnął dłoń do blondyna.

- Panie ministrze… - Draco uścisnął mu rękę.

- Moje gratulacje z okazji ślubu, Herm – King uśmiechnął się do niej, po czym pochylił się i mocno ją objął.

- Dzięki i dziękuję za prezent. Przykro nam, że cię nie było na przyjęciu. Jak bark? – spytała z troską, wiedząc, że to kontuzja po konkursie ujeżdżania Kelpie powstrzymała Shacklebolta od udziału w ich zabawie.

- Lepiej, dzięki. Powiecie mi szybko, o co tu chodzi? Nie chcę komuś urwać głowy bez wyraźnej potrzeby…

- Harry nie chce odpuścić i dać Ginny rozwodu, a Dafne Zabini podobnie, nie chce pozwolić odejść mężowi do innej. Harry wmieszał w to cale biuro aurorów. Ciągle nas nachodzą i wymyślają coraz to gorsze bzdury. Jestem szczerze zniesmaczona, jak w ogóle można do tego dopuszczać. To jest kpina z prawa!

- Przyjrzę się temu wynikliwie, obiecuję ci! – zapewnił ją szybko.

- Jeśli postarasz się o to, by usunięto niekompetentnych aurorów z ministerstwa, to zapewniam cię, że moja dotacja na wasz fundusz pomocy dla ofiar wojny nie zostanie wycofana, tak jak to planowałem, po tym jak wparowali nam do domu w dniu ślubu, by szukać przedmiotów, za pomocą których miałem opętać Hermionę.

- Nie miałem pojęcia… Zajmę się tą sprawą, masz moje słowo Malfoy!  A tak w ogóle podpisuje wszelkie klauzule poufności, zanim dokumenty zostaną utajnione… Powiecie mi jakim cudem jesteście małżeństwem od prawie sześciu lat? – Minister popatrzył na nich przenikliwie.

- No cóż… Pamiętasz mój staż we Francji? – spytała Hermiona.

- Jasne! Doskonale wiedziałem, że wcale na nim nie byłaś. Ty i niezdanie czegoś? Niemożliwe… Myślałem, że po prostu pojechałaś transportem mugoli z powrotem do Australii i próbowałaś jeszcze raz odczarować rodziców – opowiadał.

- Byłam wtedy z Draconem – wyjaśniła krótko.

- I on porwał cię i zmusił do ślubu? – zażartował Kingsley.

- Dlaczego wszyscy myślą, że to ja ją musiałem porwać i do czegoś zmuszać, a nie ona mnie? Przecież wszyscy wiedzą, że jest strasznie władcza! – Draco ewidentnie wyczuł żartobliwy ton ministra i nie obraził się o to pomówienie.

- W sumie racja. Czyli, że to ona cię porwała i zmusiła? 

- Dokładnie tak było, trzymałam mu różdżkę przy gardle przez całą ceremonię! – roześmiała się Hermiona.

                Suknia była prosta, ale i tak jej się podobała. Była z białego szyfonu, na szerokich ramiączkach, z haftowanym gorsetem i luźno puszczonym dołem, sięgała jej nieco poniżej kolana. Na bukiet wybrała białe lilie, bo to były jej ulubione kwiaty, a jedną z nich – największą, postanowiła wpleść w swojej wygładzone, błyszczące, rozpuszczone loki. Jej makijaż był delikatny, ale mimo wszystko czuła się ładnie i kobieco, a zwłaszcza, gdy dostrzegła zachwyt w oczach stojącego naprzeciwko niej mężczyzny, w granatowym garniturze i krawacie, z białą lilią w butonierce. Trzymał jej dłonie, a ona wiedziała, że doskonale czuł, że ona cała drżała. Nie ze strachu, ale ze emocji. To właśnie był ten moment, ta chwila, w której zaraz się to stanie. Naprawdę go poślubi. Naprawdę zostanie jego żoną. Panią Malfoy… Serce waliło jej głucho, a łzy same napływały do oczu. Nie mogła sobie przypomnieć, by w całym swoim życiu przeżywała coś równie emocjonalnie. To było niesamowite…

- Czy ty Draconie Lucjuszu Malfoyu, bierzesz sobie za żonę tę oto Hermione Jean Granger i przysięgasz ją chronić i kochać, dbać o nią w zdrowiu i chorobie, zawsze jej ufać i nigdy jej nie zawieść, tak długo jak obydwoje będziecie żyć?

Słyszała szloch stojącej za nią Laury, a gdzieś w oddali szumiały fale. Kapłan patrzył prosto na nich, a stojący za Draconem, Mikkael, uśmiechał się uprzejmie… Ale dla niej w tamtej chwili istniał tylko on, nikt inny. Nie było świata dookoła, problemów, przeszłości… był tylko on. Trzymał mocno jej ręce, a ona skupiła wzrok na jego ustach, drgając mocniej, gdy otworzyły się, by powiedzieć:

- Tak. Przysięgam – wypowiedział to głośno i bardzo pewnie, po czym uśmiechnął się do niej i spojrzał jej w oczy tak, że zmiękły jej od tego kolana…

- Chcesz złożyć zażalenie na nią Malfoy? – żartował dalej Kingsley, co wybudziło ją ze wspomnień.

- Nie, dzięki. Już się przyzwyczaiłem do tego, że rozstawia mnie po kątach – Draco objął ją ramieniem i przycisnął do siebie z uczuciem.

- Jakby na ciebie można było w ogóle mieć jakiś wpływ! – westchnęła i wywróciła oczami, a Draco zachichotał.

- Tak długo żyliście osobno… Dlaczego? – spytał minister, tym razem poważnym tonem.

- Nie wiedzieliśmy, że wciąż jesteśmy małżeństwem, bo złożyliśmy dokumenty dotyczące anulowania ślubu, które jednak nie zostały dalej przekazane... – wyjaśniła pokrótce Hermiona.

-  I kiedy się dowiedzieliście, że nie dopełniono formalności?

- Jak przyszłam po zgodę na zawarcie małżeństwa z Georgiem.

- Ale sumie chyba dobrze wyszło? – Kingsley uśmiechnął się do nich.

- Najlepiej jak mogło – odpowiedział Draco z szerokim uśmiechem.

- Panie ministrze, czy możemy zaczynać? – starszy auror wyszedł na korytarz.

- A tak! Oczywiście! Musimy się w sumie umówić kiedyś na kolację i pogadać – zaproponował.

- Bardzo chętnie, King. Daj tylko znać! – zapewniła go Hermiona, po czym razem weszli do środka.


💞💞💞


Wszyscy już zajęli swoje miejsca. Dla Hermiony i Draco zostały dwa krzesła pośrodku, obok niej siedziała Ginny, a z drugiej strony Dracona miejsce zajmował Theodore. 

- Ile to lat nie staliśmy naprzeciwko siebie na polu prawniczych potyczek? – zapytała prawniczka Dafne, uśmiechając się do Theodora.

Ona, jej klientka i Potter siedzieli po drugiej stronie stołu, państwo Greengrass zajmowali krzesła przy samym szczycie, a Blaise siedział pomiędzy Nottem i Goldsteinem.

- Prawie cztery. Zapewniam cię jednak Julio, że nie wyszedłem z wprawy – Theo wyglądał na bardzo pewnego siebie.

- Liczę na to. Chętnie się z tobą znów zmierzę… I tak w ogóle to przykro mi z powodu twojego rozwodu – kobieta uśmiechnęła się do niego tak, że Ginny i Hermiona szybko wymieniły spojrzenia.
Oto i jest kolejna, chętna harpia…

- Zaczynajmy. Nazywam się Barry Care i poprowadzę to przesłuchanie – oznajmił starszy auror, a Hermiona zastanowiła się, dlaczego nie przedstawił się im, gdy przesłuchiwał Dracona. Czyżby obecność siedzącego przy drugim końcu stołu ministra magii to na nim wymogła?

- Oskarżony: Blaise Marlon Armando Zabini. Oskarżycielka: Dafne Aurora Zabini. Sprawa ścigana z urzędu: znęcanie się fizyczne i psychiczne ze szczególnym okrucieństwem, poniżanie, szantaż, przemoc materialna oraz zmuszenie do zażycia eliksiru aborcyjnego, w celu przerwania ciąży.

- Ale masz wyobraźnie Daff – warknął Blaise, przez zaciśnięte zęby.

Dafne w odpowiedzi posłała mu szyderczy uśmieszek, ale jej prawniczka lekko ją szturchnęła i kobieta natychmiast przybrała zgnębiony wyraz twarzy, opuszczając nisko głowę.

- Zaczniemy od stanowiska oskarżycielki. Pani adwokat? – Care zwrócił się do Juli.

- Dziękuję – kobieta wstała. – Moja klientka Dafne Zabini, jest ofiarą siedzącego tu oto jej męża Blaisea Zabiniego, który to od dnia ich ślubu znęcał się nad nią fizycznie i psychicznie, poniżał ją i uwłaczał jej godności, zdradzał ją, wielokrotnie bił i odbierał dobra materialne w formie kary, a na koniec porzucił dla innej, nadal jednak nie rezygnując z jej dręczenia. W związku z tym, wnosimy o ukaranie pana Zabiniego najwyższym możliwym wymiarem kary, czyli pięcioma latami pobytu w więzieniu, z możliwością zamiany na pięć lat pobytu w areszcie domowy, w jego domu, tak by pani Zabini mogła dać mężowi szansę na naprawę ich relacji, bo pomimo krzywd jakie jej wyrządził, ona nadal go kocha. Dziękuję.

- To już wolę umrzeć! – krzyknął Blaise.

Hermiona złapała za dłoń Ginny, która aż cała drżała z emocji.

- Państwa stanowisko, panie Nott?

Theodore wstał i uśmiechnął się do Juli i Dafne.

- Dziękuję. Obrona pana Zabiniego w całości odrzuca te zarzuty. Mój klient przez dwa i pół roku trwania tego małżeństwa ani jeden raz nie podniósł ręki na swoją żonę. Unikał też z nią wszelkich kontaktów, na tyle na ile było to możliwe pod jednym dachem, dlatego też nie ma tu mowy o znęcaniu psychicznym. Co do zarzutu o odbieraniu dóbr materialnych, w dokumentach wyraźnie widnieje, że pani Zabini ma własną skrytkę w banku Ginrgotta, do której mój klient co miesiąc odsyłał odpowiednią kwotę galeonów i nie zaprzestał tego, nawet w okresie ich separacji. Co do motywu zdrady, to właśnie pani Zabini jako pierwsza dopuściła się jej w małżeństwie i to w ledwo miesiąc po ślubie, na co mamy zeznania świadków. Pan Zabini twierdzi, że od przeszło roku nie utrzymywał intymnych relacji ze swoją żoną, dlatego nie miał możliwości spłodzenia z nią dziecka i zmuszenia jej do wypicia eliksiru aborcyjnego, więc nie mogła być z nim w ciąży. Pozostaje jeszcze sprawa porzucenia dla innej kobiety. Pan Zabini jest obecnie w oficjalnym związku z panią Ginevrą Potter, która wkrótce powróci do nazwiska Weasley, bowiem ona również jest w trakcie rozwodu. Para ta zaczęła się ze sobą umawiać, dopiero po kilku tygodniach od złożenia formalnych wniosków rozwodowych. Od wyprowadzki z domu, pan Zabini nie utrzymywał żadnych kontaktów z żoną w okresie separacji, dlatego też nie mógł jej dręczyć i szantażować, jak nam tu ona insynuuje. W związku z powyższym, wnosimy o odrzucenie całości oskarżenia i składamy kontr pozew o zniesławienie, żądając kary więzienia za składanie fałszywych zeznań i straty w wizerunku mojego klienta, a także narażenie go na niepotrzebny stres.

- Nie możecie! – ryknęła Dafne.

- Ależ oczywiście, że możemy – Blaise uśmiechnął się do niej. – Pójdziesz siedzieć Daff, do zimnej, ponurej celi.

- On zastrasza moją klientkę! – zawołała Julia.

- Tylko ją informuję o tym co ją czeka, a to nie jest zabronione Fancourt – powiedział nadal z uśmiechem Zabb.

- Wystarczy! – przerwał im Care. – Kto pierwszy będzie przesłuchiwany?

- Pani Zabini powinna zeznawać jako pierwsza! – wtrąciła od razu Julia.

- Nie mamy nic przeciwko – zapewnił Theodore, siadając z powrotem na krześle.

- Dafne, kiedy twój mąż uderzył cię po raz pierwszy? – spytała pani mecenas.

- To było jakoś miesiąc po ślubie, dał mi w twarz bo gdy wrócił do domu, a nie było kolacji – powiedziała cicho i z żałością Dafne.

Blaise parsknął śmiechem i pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Jak często cię potem bił?

- Często! Ciągle i bez przerwy! – zawołała głośno.

- Co jeszcze złego robił ci Blaise Zabini, gdy mieszkaliście razem?

- Ciągle się ze mną kłócił i wyzywał mnie naprawdę okropnie. Zmuszał mnie do seksu i bił jeśli nie chciałam…

- Salazarze… Ja tego nie wytrzymam – Zabini ukrył twarz w dłoniach, oddychając głęboko.

- Spoko stary, ona sama sobie kopie grób – zapewnił go Theodore.

- A przemoc  finansowa jak się objawiała?

- Wiele razy prosiłam go o kilka galeonów, ale zawsze odmawiał i krzyczał, że za dużo na siebie wydaję, a ja naprawdę starałam się żyć skromnie!

- Wiem, że to dla pani trudne, ale proszę nam opowiedzieć o eliksirze poronnym…

- Ja… Przyznałam mu się, że zaszłam z nim w ciążę. Myślałam, że się ucieszy, ale on mnie zbił i powiedział, że to nie jego dziecko, a potem kazał mi wypić eliksir… Ale to było jego dziecko! Możecie spojrzeć w księgi rodowe! – Dafne się rozpłakała.

- Ja ją chyba… - Zabb zacisnął szczęki.

- Nie denerwuj się Blaise, będzie dobrze – zapewnił go Anthony.

- To naprawdę straszne! Dziękuję, to wszystkie moje pytania – Julia znów uśmiechnęła się do Theodora.

- Który z panów przesłuchuje? – Care spojrzał na nich pytająco.

- Ja – Theodore wstał.

- Pani Zabini – zaczął Theo, a Hermiona zorientowała się, że postanowił tak mówić, by zachować dystans i chłodny profesjonalizm, co pewnie nieco rozproszyło Dafne. - Twierdzi pani, że mąż uderzył ją już krótko po ślubie. Czy powiedziała pani o tym komuś? Może matce, albo siostrze? – Theo wskazał na siedzące nieopodal kobiety.

- Nie, ja nic nie mówiłam… - Dafne się zarumieniła.

- Twierdzi też pani, że uderzył ją za brak kolacji, czy nie jest przypadkiem tak, że w państwa domu pracują trzy skrzaty domowe, które zapewne by o tym nie zapomniały?

- To może uderzył mnie za coś innego – wyburczała Daff.

- A czy wyżej wspomniane skrzaty widziały kiedyś by mąż panią bił, albo słyszały odgłosy awantury, gdzie to on krzyczał głośniej od pani?

- Ja… ja zwykle krzyczę głośno, Blaise nie krzyczy, ale to co mówi, bardzo mnie rani…

- Rozumiem. Skoro mąż jest tak podłym człowiekiem, to dlaczego chce go pani oglądać przez pięć lat i to praktycznie bez przerwy?

- Bo on się zmieni, gdy uwolni się spod złych wpływów – Dafne spojrzała na Dracona, a zaraz później przeniosła wzrok na Hermionę i Ginny.

- Wróćmy do sprawy finansów. Czy zaprzecza pani, że do jej skrytki co miesiąc trafia pięćset galeonów ze skrytki pana Zabiniego i nie zaprzestał on tych wpłat, nawet pomimo formalnej separacji i rychłego rozwodu?

- Ja… nie sprawdzam skrytki i nie wiem – dukała.

- To dlaczego pani twierdzi, że mąż nie dawał jej pieniędzy, skoro jest inaczej?

- Nie wiem – przyznała z opuszczoną głową.

- Kiedy pani po raz ostatni spała z mężem? – spytał spokojnie Theodore.

- Na miesiąc przed tym, jak kazał mi wypić eliksir aborcyjny – przyznała.

- Gdzie to było?

- No jak gdzie? W domu! – zawołała.

- Księga rodowa pokazuje miejsce, gdzie dziecko zostało poczęte. Według niej nie było to w domu… - skłamał płynnie Nott.

- No to w hotelu!

- W jakim hotelu?

- Paris In w centrum – wyszeptała.

- Mam wykaz rejestracji w tym hotelu tego dnia i nie ma na niej pani nazwiska, jak pani to wyjaśni?

- Zapomnieli zapisać…

- Rozumiem. Jako, że to hotel w świecie mugoli, mają tam również monitoring, więc możemy sprawdzić czy pani tam wchodziła.

- No dobrze! Poszłam tam, ale w przebraniu!

- Dlaczego się pani przebierała, by pójść do łóżka z własnym mężem? – drążył Theodore.

- Taka zabawa…

- Za kogo się pani przebrała?

- Za… jego kochankę – wypluła Daff.

- Pan Zabini był świadomy tego, że tego dnia nie spotkał się ze swoją kochanką, tylko z panią pod wpływem eliksiru wielosokowego?

- Nie wiem – burknęła.

- Pani siostra zgodziła się złożyć zeznania, w którym wyjaśnia, że zrobiła to pani specjalnie, by złapać Blaisea na dziecko, a później jednak je pani usunęła, bo jeden z pani kochanków tego zażądał.

- Ty mała, podał, dziw… - zaczął krzyczeć Zabb, ale Goldie szybko go szturchnął i uspokoił.

- Astoria! Nie możesz zeznawać przeciwko mnie! – zawołała z oburzeniem.

- Przykro mi Daff, ale posunęłaś się za daleko.

- Zgadzam się córeczko! Daj Zabiniemu rozwód i odejdź, bo zniszczysz naszą rodzinę tym skandalem! – mówiła bliska łez Aurora.

- Macmillan! – Kingsley zwrócił się do aurora.

- Tak? – Ernie wyraźnie pobladł.

- Możesz mi wyjaśnić na jakiej podstawie aresztowaliście Zabiniego i to na dodatek w weekend, zmuszając go by czekał na przesłuchanie w areszcie?

- Nowe procedury biura aurorów – powiedział cicho Ernie.

- Jakie procedury, jak szef biura jest na zwolnieniu, a tobie jako pełniącemu obowiązki nie wolno ich podpisywać, bez konsultacji ze mną? – Kingsley przeszył go wzrokiem.

- Ale… Pani Zabini bała się męża i pomyśleliśmy…

- Pani Zabini kłamie jak z nut, co zauważyłoby nawet trzyletnie dziecko! A ty robisz pośmiewisko z całego ministerstwa pozwalając jej na to! Tracimy tu tylko czas, a jest niedziela! – ryknął Kingsley, waląc pięścią w stół.

- Ale panie ministrze…

- Mamy dowody na to, że Ernie Macmillan i Harry Potter byli w domu Dafne Zabini zanim wystąpiła ona z oficjalnym oskarżeniem w sprawie swojego męża. Zachodzi więc podejrzenie, że w śledztwie mataczono lub fałszowano dowody i w takim wypadku, aresztowanie Blaisea Zabiniego jest zupełnie bezpodstawne – mówił gładko Nott.

- To kłamstwo! – ryknął Harry.

- Zeznania pani Aurory Greengrass potwierdzają, że tam byliście – Theodore uśmiechnął się do niego triumfująco.

- Co się z tobą dzieje, Harry? – Kingsley z niedowierzaniem pokręcił głową. – Straciłeś już żonę, prace i szacunek. Chcesz jeszcze iść siedzieć? Po tym wszystkim… Gdzie twój rozsądek, do jasnej cholery?

- Zabini nie dostanie Ginny! – ryknął Potter wstając od stołu.

- Zabini już mnie dostał! Nie słyszałeś, że jesteśmy razem? Jesteśmy i już zawsze będziemy! – krzyczała Ruda, podnosząc się z krzesła.

- On na ciebie nie zasługuje, on…

- To ty na nią nie zasługujesz! Zmieniłeś się w kontrolującego i zapatrzonego w siebie dupka! Gdzie ten dzielny chłopak, który chciał oddać życie za całą magiczną społeczność? Gdzie ten mężczyzna, z które Dumbledore był taki dumny? Gdzie mój przyjaciel, który pocieszał mnie, gdy kłóciłam się z Ronem? Gdzie on jest, Harry? – Hermiona nie mogła powstrzymać łez po tej tyradzie, jaką właśnie wygłosiła.

- Uratowałem was wszystkich, a wy w zamian chcecie zabrać mi sławę, pieniądze i żonę!

- Twoja żona cię nie kocha, uświadom to sobie i pozwól jej być szczęśliwą z innym! – wtrąciła się Astoria. – A ty Dafne zrób to samo! Po co ci Zabini? Chcesz go jako trofeum? Co ci to da? Podziw koleżanek? Nie słyszałaś jak wszystkie śmiały się za twoimi plecami, że Parvati czy Olga mają go częściej niż ty? Nie widziałaś szyderstwa w oczach gości na waszym ślubie, wśród których byli nawet twoi kochankowie? Przecież ty kochasz być w centrum uwagi, a nigdy nie byłaś w centrum uwagi Zabba! Po co ci to wszystko…?

- Ona ma rację córeczko. Robisz nam tylko wstyd! - powiedziała płaczliwie Aurora.

- To co teraz? – Julia spojrzała na swoją klientkę.

- To Potter mnie do tego wszystkiego namówił, a Macmillan był u mnie razem z nim! – Dafne wskazała najpierw jednego, a później drugiego mężczyznę palcem.

- Zamknij się dziwko! – ryknął Ernie, świadom tego, że jej wyznanie spowoduje, że wyleci z pracy z wielkim hukiem.

- Dość tego! Potter, Macmillan zejdźcie mi z oczu i to natychmiast! Waszą sprawą zajmie się biuro dyscyplinarne! – nakazał Kingsley.

Harry i Ernie spojrzeli na siebie, po czym obaj niezwłocznie wyszli z sali przesłuchań.

- Wycofujemy pozew – stwierdziła głośno Julia Fancourt.

- Nie tak szybko! Jak mówiłem, mamy kontr pozew za fałszywe oskarżenia – poinformował cierpko Theodore.

- Nie możesz! – Dafne spojrzała na Zabiniego ze złością.

- Mam dla ciebie propozycję Daff. Ty wycofasz swój pozew, a ja nie złożę mojego. W zamian dasz mi rozwód w trybie przyśpieszonym… Jeśli pan minister będzie łaskawy nam z tym pomóc – Zabini spojrzał na Kingsleya.

- Z przyjemnością. Dopilnuje by rozprawa wasza i Potterów odbyła się tego samego dnia – zapewnił Kingsley.

- Dobrze, niech będzie… Ale chce dom i połowę z twojej skrytki! – postawiła warunki Dafne.

- Dostaniesz dom i pięć tysięcy galeonów – zaproponował Zabini.

- Dom i dziesięć tysięcy! – targowała się Dafne.

- Siedem i nie chcę cię więcej widzieć na oczy!

- Zgoda, niech będzie – Dafne skrzywiła się kwaśno pod nosem.

- Jesteś wolny Zabini – odezwał się Care.

- Wielkie dzięki za łaskę, Barry – sarknął Zabb, wstając.

Ginny też się podniosła z miejsca i już po chwili obejmowali się mocno.

- No to mamy drugą parę młodą – zaśmiał się Theodore.

- A niedługo pewnie będzie i trzecia – Hermiona uśmiechnęła się do niego dwuznacznie.

- Wydajemy dziś uroczystą kolację! Trzeba to uczcić – roześmiał się Draco.

- A Australia? – spytała Hermiona.

- Mamy świstoklik dopiero we wtorek rano. Zapomniałem ci powiedzieć, że przesunęli przesłuchanie, bo Getty zmienia prawnika.

- Super! – Hermiona się szczerze ucieszyła, że będą mogli dłużej zostać z przyjaciółmi.

- Draco… - Theodore wskazał na wyraźnie skwaszonych Greengrasów.

- Jasne. Masz dokumenty?

- Mam… Ale oni nie zeznawali.

- To nic. I tak im dam to czego chcieli – zdecydował.

Mężczyźni podeszli do rodziców Dafne, a ona w tym czasie ruszyła do wyjścia wraz ze swoją prawniczką, która na pożegnanie pomachała z uwodzicielskim uśmiechem do Theo.

Hermiona zdecydowała się podejść do Astorii.

- Dziękujemy ci bardzo… Powiedziałaś im to, co wszyscy myśleliśmy – Hermiona uśmiechnęła się do niej.

- Nie ma za co… Naprawdę nie chciałam zadzierać z Malfoy…ami – zaśmiała się.

- Robimy dziś u nas w domu kolację, by uczcić wolność Zabiniego. Mam nadzieję, że przyjdziesz? – Hermiona uśmiechała się zachęcająco.

- Och… ja nie chciałabym przeszkadzać. Pewnie będą tam same zakochane pary – Astoria kiwnęła głową w stronę Ginny i Zabba, którzy szeptali coś sobie prosto w swoje usta.

- Nie będzie tak, bo zaprosimy też Lunę i Goldiego, ale jeśli chcesz to oczywiście możesz kogoś przyprowadzić! – zachęciła.

- Ja… nie widuję się teraz z nikim, ale może… może ty mogłabyś jeszcze kogoś zaprosić? – Astoria spłoniła się lekko.

- Oczywiście… o kogo ci chodzi? – Hermiona była szczerze zaintrygowana.

- O Nevilla Longbottoma. Zamieniłam z nim dwa zdania na waszej imprezie i…

- Och, no tak. Neville jest teraz naprawdę super ciachem! – roześmiała się Hermiona.

- Nie zaprzeczę – Astoria uniosła lekko kąciki ust.

- Napisze do niego i mam nadzieję, że znajdzie czas. O szóstej u nas – Hermiona poklepała ją po ramieniu.

- Dzięki Granger, jesteś spoko – Astoria odwzajemniła jej uśmiech.

- Ty też Greengrass. Do zobaczenia – Hermiona odwróciła się, by podejść zaprosić Kingsleya, w duchu sobie myśląc, że tych par młodych wkrótce naprawdę mogło być więcej.


💞💞💞

Heej 😉

W okresie zbliżających się świąt, może być mi trudno utrzymać częste tempo publikacji, ale obiecuje robić co w mojej mocy, byście nie musieli za długo czekać na kolejne rozdziały 😋

W razie pytań: venetiia.noks@gmail.com

Wielkie buziaki i Pozdrowionka! 💗