7. Teraz nie mów... uśmiech proszę!

 Dedykacja: Dla zaręczonych! 💕😊

💞💞💞

                  Pogoda była przyjemna i słoneczna. Elegancko zaaranżowana altanka, była przyozdobiona pięknymi, kwiecistymi girlandami, a fotograf i jego asystenci, rozstawili już w ogrodzie cały swój sprzęt.

Hermiona odetchnęła głęboko, czując jak rękawy eleganckiego żakietu, nieprzyjemnie ją drapią. Choć ta kreacja kosztowała zapewne więcej niż jej miesięczna pensja, to wcale nie była wygodna. Ciemnozielona sukienka przed kolano i gustowny, koronkowy żakiet, w takim samym kolorze. Do tego stylista dobrał jej niebotycznie wysokie, beżowe szpilki, a fryzjerka upięła jej włosy w szykowny kok. Dostała też komplet przepięknych, najprawdziwszych białych pereł do założenia.

Ginny pomogła jej zapiąć naszyjnik i bransoletkę, a Hermiona sama założyła kolczyki. Czuła się w tym stroju źle i nienaturalnie, choć wyglądała naprawdę wytwornie i elegancko.

- Ale chata… Aż ci zazdroszczę! – komentowała Ginny, rozglądając się po z przepychem urządzonej w barwach złota i beżu sypialni.

- No jasne… Jak coś tu zepsuję, to będę musiała pracować następne piętnaście lat, by to odkupić – marudziła Hermiona, wyraźnie niezadowolona z tego z jakim snobizmem był urządzony dom Dracona.
Nie czuła się w tu ani trochę, jak u siebie. Wszystko było zbyt eleganckie i zbyt drogie.

- Ale z ciebie malkontentka! Nie narzekaj, tylko chodź już. Twój mąż i ten jego przydupas, stoją już w ogrodzie razem z fotografem – oznajmiła Ginny, zaglądając przez okno.

- Za co tak nie lubisz Zabiniego? – spytała Hermiona z pewnym niepokojem.

- Sama nie wiem. Mam wrażenie, że to on ma do mnie o coś jakiś skrywany żal… Zawsze gdy na mnie patrzy, cierpnie na mnie skóra - Ginny skrzywiła się lekko pod nosem.

Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz na plecach. To, że Zabini wiedział, mogło oznaczać tylko jedno… To wtedy był on. Postanowiła, że musi się dowiedzieć, co dokładnie się wydarzyło.

- Jeśli mogę cię prosić, to nie przegaduj się z nim za bardzo, dobrze? Najlepiej trzymaj się od niego z daleka.

Ginny parsknęła śmiechem.
- O to się nie martw! Żona Zabiniego to wariatka! Zresztą Parvati już się o tym przekonała…

- Myślałam, że to tylko plotki, że zdradza z nim Seamusa! - Hermiona z niedowierzaniem pokręciła głową.

- Taa plotki! Ona to się chyba nawet zakochała się w tym idiocie – Ginny parsknęła szyderczym chichotem.

- Chyba pora iść… - Hermiona znów wzięła kilka uspokajających oddechów i ruszyła do wyjścia.

Nie miała pojęcia, jak ma się zachować na tej sesji, ale cicho marzyło, by było już po niej.


💞💞💞


- Proszę mocniej objąć narzeczoną! – dyrygował fotograf, pstrykając jedno zdjęcie za drugim.

Hermiona miała wrażenie, że to jej się śni. A właściwie, że znajduje się w samym środku jakiegoś koszmaru.

                   Stała obok Dracona, ubranego w beżowy garnitur, białą koszulę i zielony krawat pod kolor jej sukienki. Opierała się o jego ramię, drugą dłoń trzymając na jego klacie, a on miał rękę owiniętą wokół jej talii. Mimo, że stali tak blisko, to Hermiona jednocześnie miała wrażenie, że są oddaleni od siebie o setki kilometrów. Obydwoje byli sztywni i ledwo udawało im się zmuszać do nikłych uśmiechów.

Zabini i Ginny patrzyli na nich z niezbyt zachwyconymi minami.
- Na Merlina! Proszę się wreszcie trochę rozluźnić! Narzeczony pani nie zje! – zawołał coraz bardziej zirytowany fotograf.

- Więcej uśmiechu widziałem na pogrzebie wujka Earla, słowo daję… – narzekał Zabini.

- Może oni przed sesją najedli się cytryn? – zapytała złośliwie Ginny.

- Albo napili się eliksiru sztywnych portek? Kłody drewna mają więcej energii! – krytykował dalej Blaise.

- Zamknij się Zabb! – zdenerwował się Draco.

Hermiona zamknęła oczy i potarła skronie. Była prawie pewna, że za chwilę dostanie migreny.

- Wie pan co? Zrobimy sobie krótką przerwę! – zarządził Zabini, zwracając się do fotografa.

Mężczyzna nie był zadowolony, ale odszedł w stronę altany, w której siedzieli jego asystenci, przy stole zastawionym przekąskami i napojami.
Hermiona z ulgą odsunęła się od Dracona. Nie miała pojęcia dlaczego tak się spinała w jego ramionach… Przecież ledwo przed dwoma dniami całowali się bez opamiętania.
A może to właśnie dlatego? Może przez to, że czuła że to było takie niewłaściwie, nie potrafiła się skupić i naturalnie uśmiechnąć?

- Dobra! – Zabini klasnął w dłonie – Zrobimy tak! Ty Ruda, skocz do domu po jakiegoś szampana. A ja pokażę Smokowatemu, jak powinno się obejmować swoją narzeczoną.
Blaise zrobił krok w stronę Hermiony.

- Nie rozkazuj mi, cieciu! – warknęła Ginny, ale mimo to odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę domu.

- Nie trzeba Blaise! – Hermiona uniosła dłoń, chcąc go zatrzymać.

- Nie bój się, Herm! To będzie miłe! Ja to w ogóle jestem miły w dotyku! – kokietował, podchodząc do niej coraz bliżej.

Nagle poczuła, jak ręka Draco wraca na jej talie, a mężczyzna przyciąga ją do siebie władczym gestem.
- Nie rób z siebie przedstawienia, Diable! Nie potrzebne nam tu teraz twoje pajacowanie! – ochrzanił przyjaciela.

Zabini uśmiechnął się triumfująco.
- Albo zacznie zaraz ładnie pozować, jak na zakochaną parę przystało, albo dla rozluźnienia atmosfery, opowiem wam fajną bajkę.

- Goń się, idioto! – warczał Malfoy, wciąż trzymając Hermionę blisko siebie.

- Będzie to opowieść o młodym chłopaku Marco Dalfoyu, który był z zawodu męską dziwką…
Hermiona mimowolnie parsknęła śmiechem. Zabini naprawdę miał specyficzne poczucie humoru!

- Szampan był już przygotowany – oświadczyła Ginny, lewitując przed sobą tacę z kieliszkami i butelką wstawioną do kubełka lodu.

- Świetnie! To ty polej, Potter, a ja dokończę bajkę – zarządził Blaise.

- Nie mów do mnie Potter! – warknęła, przez zaciśnięte zęby.

Zabini spojrzał na nią z ukosa.
- Wierz mi, też nie odczuwam radości, gdy słyszę to nazwisko… - wyznał dość gorzko.

- Dajcie tego szampana, bo jest gorąco! – wtrąciła się Hermiona, która faktycznie odczuwała nieznośne ciepło.
Chciała zwalić to w całości na upał, ale zapewne bliskość i zapach jej męża dokładał te kilka stopni więcej.

Ruda wzięła się za rozlewanie szampana, a Blaise znów odwrócił się w ich stronę.
- Na czym to ja skończyłem… A tak! Bajka na rozluźnienie. Młody chłopak Marco Dalfoy, popularna męska dziwka i młoda dziewczyna Germiona Herenger, świeżo upieczona zakonnica…
Ginny zachichotała.

- Natychmiast się zamknij! – Draco popatrzył ze złością na przyjaciela.

- Zgadzam się! Dość tego! – powiedziała Hermiona, odsuwając się od blondyna i szybko podchodząc do stolika z szampanem.

- No co wy! To świetna historia! Uśmiejecie się! – przekonywał Blaise.

Hermiona jednym łykiem opróżniła cały kieliszek.
- Wołajcie tego fotografa! – nakazała zdecydowanym tonem, po czym zdjęła swój żakiet i rzuciła go na trawę.

Bez zawahania podeszła do Dracona i płynnym ruchem rozwiązała jego krawat, a później pomogła mu zdjąć marynarkę i też rzuciła je na ziemię.

- Ale żeby tak przy ludziach? No co ty, Hermiona! – zaśmiewała się Ginny, zbierając ich ubrania z trawy.

- Pomóż mi to zdjąć! – szarpała się z zapięciem naszyjnika.

Draco musnął delikatnie palcami jej szyję i odpiął perły.
Hermiona w tym czasie uporała się z bransoletką i też podała biżuterię Ginny.
Zaraz potem odwróciła się do Dracona i zlustrowała go uważnie.

- Rozepnij dwa górne guziki koszuli! – nakazała tonem nieznoszącym sprzeciwu.

Sama w tym samym czasie zdjęła szpilki i rzuciła nimi daleko za siebie.
Malfoy o dziwo nie protestował, ciekawy co też Hermiona wymyśliła.

- No! Teraz możemy robić zdjęcia! – Hermiona uśmiechnęła się do fotografa i podeszła do blondyna, swobodnie kładąc mu rękę na ramieniu.

- Chwila… - Draco sięgnął do jej włosów i kilkoma szybkimi ruchami, powypinał z nich kilka spinek, a miękkie loki opadły na jej plecy.

Hermiona uśmiechnęła się do niego ze wdzięcznością. Tak czuła się o wiele lepiej!

- A teraz radzę ci się uśmiechać, bo jak nie, to opowiem wszystkim, jak płakałeś po przegranej ze mną w wyścigu na motorach - wyszeptała tuż obok jego ucha.
Draco parsknął śmiechem.

- To ja radzę się uśmiechać tobie, inaczej opowiem im zaraz, jak tańczyłaś nago na łące, po festiwalu literackim w Hay-on-Wye! – wymruczał z łobuzerskim uśmiechem.

Hermiona zmrużyła oczy ze złości, ale on wciąż patrzył na nią ewidentnie rozbawiony.
- Szybko! Pstrykaj pan! – zawołał z entuzjazmem Zabini.

Wreszcie też się roześmiała. Naprawdę lubiła kiedyś się z nim tak przegadywać. To zawsze świetnie im wychodziło…

- Dobrze! Jeszcze trochę bliżej! Proszę się zetknąć czołami! Idealnie! Teraz nosami! Super! Proszę pogładzić narzeczoną po policzku! Bardzo dobrze! Proszę objąć narzeczonego w talii! Wybornie! – fotograf biegał dookoła nich jak mała, ruchliwa pchła, a oni, wciąż lekko rozbawieni, bez problemów wykonywali wszystkie jego polecenia.

Po chwili mężczyzna krzyknął:
- Doskonale! Mamy wszystko czego nam potrzeba! Dziękuję państwu!

Sesja zdjęciowa oczami Gryglene

    Hermiona puściła Dracona, ale on nadal trzymał dłoń na jej plecach. Razem podeszli, by uścisnąć dłoń fotografa, a później dołączyli do Zabinego i Ginny, którzy wręczyli im już napełnione szampanem kieliszki.

- No to zdrowie państwa młodych! – zawołał z entuzjazmem Zabb.

Hermiona posłała mu krzywy uśmieszek i napiła się szampana.

- Jeszcze się przyzwyczaisz do jego spaczonego poczucia humoru – przekonywał ją Draco.

- Serio, to tak się da? – Ginny krytycznie przyglądała się Zabiniemu. 

- Myślę, że ty byś akurat nie miała z tym żadnego problemu… - Blaise popatrzył Ginny prosto w oczy, a jego własne wydały się nagle pełne rozgoryczenia.

Stali tak przez chwilę i mierzyli się wzrokiem, a Hermiona miała wrażenie, że jej przyjaciółka się nawet nieco zaczerwieniła.

- Świetny szampan! Co to za marka? – zapytała głośno, by przerwać tę nieco intymną chwilę, między rudowłosą, a Zabinim.

Hermiona coraz mocniej dochodziła do wniosku, że to musiał być jednak on. To naprawdę straszne…!

- Taittinger – burknął Blaise, wreszcie przestając się gapić na Ginny. 

- Pyszny! 

- Widzę, że preferencje ci się nie zmieniły - mruknął rozbawiony Draco, popijając ze swojego kieliszka.

Hermiona spojrzała na niego kątem oka, mając nadzieję, że się znów nie zaczerwieniła. Na pewno pamiętał ich kąpiel w szampanie. Myślała, że żartował, gdy to zaproponował… Ale ten wariat naprawdę wtedy to zrobił. Napełnił tę ogromną wannę drogim szampanem i kochali się w niej potem, jak szaleni, czując jak bąbelki dodatkowo pieściły ich rozgrzane ciała…

- Jak ci się podoba dom, Hermiono? – zagadnął Blaise.

- Jest wspaniały – przyznała, starając się wykrzesać z siebie trochę entuzjazmu.

- Wcale nie – burknął Draco. – Jest nudny! 

Hermiona mimowolnie się uśmiechnęła. W sumie, to się z nim zgadzała. 

- To czemu będziecie mieszkać akurat tutaj? – zagadnęła Ginny.

- Bo w moim mieszkaniu w centrum nie ma gościnnej sypialni – wyjaśnił.

- Myślałby kto, że to przeszkoda… - Zabini uśmiechnął się do nich prowokująco, gdy oboje natychmiast zgromili go wzrokiem.

- Przepraszam pana… - Mężczyzna ubrany w elegancki uniform podszedł do nich i skłonił się nisko.

- To jest Robert. Kamerdyner dworku – Draco zwrócił się do Hermiony.

- Witam panią! – mężczyzna znów się ukłonił.

- Dzień dobry! – odpowiedziała uprzejmie.

- To jest pani Granger… 

- Może lepiej od razu Malfoy! – poprawił go Zabini.

Draco uniósł lekko kąciki ust.

- No tak. To jest pani Malfoy. Ty i cała służba macie wykonywać wszystkie jej polecenia – nakazał.

- Oczywiście! Niezwłocznie to wszystkim przekażę! – zapewnił gorliwie kamerdyner.

- Masz jakąś sprawę? – zapytał.

- Tak. Przybyła panna Ferson… Czy mamy pozwolić jej wejść? Przed chwilą teleportowała się pod główną bramą rezydencji - Robert spojrzał niepewnie na Dracona.

- Niech ją wpuszczą. A ty przynieś nam do ogrodu więcej szampana! – zdecydował szybko Zabini.

- No nie wiem… - Draco nie wyglądał na przekonanego.

- Tak będzie lepiej – Blaise rzucił przyjacielowi wymowne spojrzenie.

- W takim razie, usiądźmy przy stoliku – zdecydował Draco, znów delikatnie oplatając talie Hermiony i prowadząc ją w dalszą część ogrodu, gdzie pod białym namiotem stał duży szklany stół i sześć eleganckich, ogrodowych krzeseł. 

- Pięknie tu! – zachwycała się Ginny podziwiając cudownie zaaranżowane klomby kwiatowe.

- Ogrodnik Dracona, to prawdziwy mistrz – zgodził się Zabini, jednocześnie odsuwając krzesło dla Ginny.

Draco również pomógł Hermionie zająć miejsce, a sam usiadł zaraz obok, przysuwając swoje krzesło tak, by stało bliżej jej.

- Ogrodnik, kamerdyner… Dużo masz tu służby? – dociekała Ruda.

- Jest jeszcze kucharka, dwie pokojówki i dostawca – odburknął Draco, wyraźnie błądząc myślami gdzieś indziej.

- Wow! Hermiona! Będziesz tu żyła, jak królowa! – zawołała z ekscytacją Ginny.

- Wcale nie zamierzam! – warknęła Granger, gromiąc przyjaciółkę wzrokiem.

- Życzycie sobie może kawy? Albo jakąś przekąskę? – zapytał Blaise z niepokojem spoglądając na wciąż zamyślonego przyjaciela. 

- Ja dziękuję.

- Ja też! Szampan wystarczy! – dodała Ginny.

                  Hermiona odwróciła się przez ramię i zobaczyła, jak w oddali kamerdyner i pokojówka idą w ich stronę, niosąc dwa kubełki z szampanem i kolejną tacę z czystymi kieliszkami. Zaraz za nimi szła wysoka, wytworna blondynka. Ubrana była w elegancki, kremowy kombinezon. Jej włosy były długie praktycznie do pasa i tak idealnie proste, że to musiało być działanie zaklęcia. Usta miała umalowane perłową szminką, a na jej nosie, lśniły wielkie okulary przeciwsłoneczne. 

Hermiona miała wrażenie, że skądś ją zna. Nie mogła sobie jednak teraz przypomnieć nazwiska.

Linda Ferson

Kobieta szła, uśmiechając się szeroko, jednak nagle przystanęła, patrząc prosto na nią. Coś w jej postawie, powiedziało Granger, że wcale się nie ucieszyła na jej widok.

- Linda! Jak miło… Dawno się nie spotkaliśmy! - Zabini pierwszy wstał, obszedł stół i otworzył ramiona, czekając aż kobieta uściska go na powitanie.

- Cześć Diable! Czyżbym wam w czymś przeszkodziła? – zapytała, wyraźnie siląc się na pogodny ton.

Zdjęła z nosa swoje wielkie okulary i popatrzyła prosto na Dracona.
Malfoy też wreszcie wstał.

- Ależ nie. To tylko takie małe świętowanie, w gronie przyjaciół… – odpowiedział, również podchodząc, by uściskać Lindę na powitanie.

Hermiona zauważyła, jak kobieta zamyka oczy i z westchnieniem obejmuje Malfoya, mocno wciskając swoje usta w jego policzek. Nie miała żadnych wątpliwości. Ona była jego kochanką.
Draco oderwał się od niej i ku zdziwieniu Hermiony, wyciągnął do niej dłoń.
Z lekkim zawahaniem, ujęła ją i powoli wstała.

- Pozwól, że ci przedstawię. To moja narzeczona…

Linda rzuciła Hermionie krótkie spojrzenie i wyraźnie się najeżyła.
- Już zdążyłeś kimś zastąpić Dianę?– zapytała z niedowierzaniem.

- To nie to samo! – wtrącił się Blaise. – Tym razem to prawdziwa miłość!

Ferson otworzyła usta, po czym zamknęła je i zachichotała głupiutko, z niedowierzaniem kręcąc głową.
Hermiona poczuła, jak ogarnia ją silna niechęć do tej kobiety. Spojrzała krótko na Ginny i już wiedziała, że jej przyjaciółka czuła dokładnie to samo.
Odważnym gestem wyciągnęła do niej dłoń.

- Hermiona Granger – przedstawiła się sama, widząc, że Draco jakoś się z tym ociąga.
Blondyna na dźwięk jej imienia zesztywniała, a zaraz potem znów na chwilę otworzyła buzię.

- A więc to ty jesteś Hermiona… - wyszeptała, przenosząc swoje wyraźnie zszokowane spojrzenie z niej na Dracona.

Malfoy skrzywił się, jakby nagle rozbolał go ząb.
- Owszem, to ja – odpowiedziała, trochę się dziwiąc, że najwyraźniej ta dziunia, już wcześniej coś o niej słyszała.

- Linda Ferson. Przyjaciółka Smoka! – blondynka opanowała się nieco i wreszcie szorstkim gestem uścisnęła jej rękę.

Hermiona właśnie sobie przypomniała, skąd ją znała. Linda Ferson była znaną fotografką. Robiła wiele zdjęć do książek i katalogów, które Hermiona miała w swojej księgarni.

- Usiądź z nami! – zaproponował Zabini – Może szampana? – Sięgnął po kieliszki i zaczął je wszystkie napełniać bąbelkami.

Hermiona też z powrotem usiadła. Nagle poczuła się wyjątkowo niekomfortowo.

- Próbowałam się z tobą skontaktować… – wyszeptała Linda, patrząc Malfoyowi prosto w oczy.

- Jak widzisz, byłem zajęty – Draco odwrócił się od niej i również wrócił na swoje miejsce.

Rozsiadł się wygodnie i od razu znów sięgnął po dłoń Hermiony, splatając ich palce razem.
Ginny i Zabini uśmiechnęli się z aprobatą, a Linda skrzywiła z wyraźnym niesmakiem. Mimo to, podeszła i zajęła jedno z wolnych miejsc.

- To jest Ginevra Potter. Przyjaciółka mojej narzeczonej… – przedstawił Draco, wskazując na Ginny.

- My się znamy – wtrąciła Ruda. – Panna Ferson, często robi zdjęcia dla naszej redakcji.

- Tak. Miałam też przyjemność mieć kilka mini sesji z mężem Ginevry. Co tam  u Harry’ego? – Linda uśmiechnęła się z wyższością.

- Ma się doskonale… - odpowiedziała Ruda, zaciskając zęby.

- Nie odzywasz się do mnie od ponad miesiąca. Zaręczasz się, potem zrywasz zaręczyny, a gdy wreszcie jakimś cudem udaje mi się ciebie złapać, okazuje się, że sprawiłeś  sobie nową narzeczoną…? - Linda popatrzyła uważnie na Dracona.

Hermiona miała wrażenie, że on usilnie unikał patrzenia tej kobiecie w oczy. Czyżby miał wyrzuty sumienia względem kochanki? Ciekawe dlaczego nie wtajemniczył jej w ten cały ich układ?

- To na nas spadło niczym grom z jasnego nieba! – Hermiona, dopiero po chwili uświadomiła sobie, że to ona sama wypowiedziała te słowa.
Malfoy na krótko spojrzał jej w oczy i uśmiechnął się półgębkiem.

- Tak. Dosłownie odbiło nam z miłości! – dopowiedział, nieco mocniej ściskając jej dłoń.
Hermionie nagle zachciało się płakać. Dobrze pamiętała, kiedy powiedział jej coś podobnego…

- Cóż za wspaniała historia! – warknęła zirytowana Ferson.

- Prawda? – znów wtrącił się Blaise. – Są sobie przeznaczeni! Dokładnie w momencie, gdy obydwoje mieli wejść w aranżowanej małżeństwa, przypadek znów zetknął ich ze sobą i bum! Mam nową parę młodą! Czyż to nie cudowne? – Zabini mówił z przesadną ekscytacją, mocno przy tym gestykulując.

- To kiedy ślub? – dociekała Linda, mrużąc swe niebieskie oczy.

- W sobotę za dwa tygodnie – odpowiedział nonszalancko Draco.

- Co?! Tak szybko?! – Ferson, aż lekko podskoczyła na krześle.

- Tak. Mamy zaplanowaną skromną uroczystość ze samymi świadkami, a później trzydniową podróż poślubną. Niestety na nic innego nie mamy czasu! – Draco uniósł dłoń Hermiony i złożył na niej delikatny pocałunek, a Granger poczuła, jak po jej plecach przebiega dreszcz.

Zmusiła się do uśmiechu, mając nadzieję, że wyglądał on na szczery. Jaka do cholery, podróż poślubna? Ona nigdzie z nim nie pojedzie!

- Ale dlaczego tak szybko? – zapytała blondynka, chyba ledwo panując nad zbliżającymi się łzami.

- Nie mamy na co czekać. Oboje jesteśmy więcej niż pewni, że to właściwa decyzja, mam rację, kochanie? –zwrócił się do niej Draco.

Ginny parsknęła cichym śmiechem, który od biedy można by było uznać za uroczy.
- Dokładnie tak, skarbie! – zaśmiała się Hermiona, mając nadzieję, że nie nikt nie usłyszy paniki w jej głosie.

- Uwielbiam, gdy się ze mną zgadzasz, wiesz o tym? – Draco spojrzał jej prosto w oczy, a ona już była pewna, że tego rumieńca nie uniknie.


- Czemu musiałem trafić akurat na ciebie? – krzywił się pod nosem.
- Zauważyłeś już mój entuzjazm, Malfoy? Nie? Bo go wcale nie ma! Wolałabym już własnoręcznie szorować wszystkie kible w zamku, niż być tu z tobą! – złościła się.
- Nie wiem, czym znów podpadłem tej starej jędzy, że mnie dołączyła akurat do ciebie! – narzekał.
- Na pewno po raz kolejny coś odwaliłeś i dlatego kazała mi mieć cię na oku! To zawsze tak działa! Ty coś spieprzysz, a krają za to mnie! I to dotkliwie, bo twoim towarzystwem!  – Hermiona machnęła różdżką, a wielki głaz szybko przeleciał przez całą salę.
- Nie rzucaj zaklęć lewitujących w złości, bo zaraz coś pieprznie! – ostrzegł.
- Nie pouczaj mnie, tylko sam się weź do jakiejś roboty, ty cholerny leniu! – warczała.
- Granger…
Hermiona odwróciła się od niego i znów mocno machnęła różdżką, a kolejny wielki głaz przeleciał przez pokój i z całym impetem uderzył w ścianę.
Nastąpiło kilka głośny trzasków, a z sufitu zaczął powoli opadać pył.
- Kurwa! Granger, chodź tu! – Draco złapał ją w pół i siłą wciągnął pod stare, dębowe biurko.
Huk upadających kamieni rozległ się wszędzie dookoła nich.
Hermiona odruchowo wtuliła głowę w jego klatkę piersiową, a on osłaniał ją mocno swoimi ramionami.
Po chwili wszystko się uspokoiło.
Obydwoje oddychali ciężko, bardziej ze strachu niż z wysiłku.
Leżeli wtuleni mocno w siebie pod starym meblem, a sterta gruzu zablokował im jedyną drogę wyjścia.
- A mówiłem ci,  że masz nie machać różdżką w złości? – warknął, niemal odruchowo ścierając jej kurz z policzka.
- Nigdy nie sądziłam, że kiedyś dobrowolnie to powiem, ale… kurde miałeś rację, Malfoy! – westchnęła ciężko, starając się opanować po tym nagłym przeżyciu.
Zaśmiał się cicho.
- Dasz mi to na piśmie?
- Co? – zdziwiła się.
- To, że się ze mną w czymś zgadzasz, Granger!
- Głupek… - naburmuszyła się, a on znów się zaśmiał, na dodatek prosto do jej ucha…

Od tamtej pory, często powtarzał jej  te słowa, w formie żartu.
Hermiona otrząsnęła się ze wspomnień i zmusiła do uśmiechu. Ferson, chyba coś mówiła…

- To doprawdy przeurocze! – Linda gwałtownie podniosła się z krzesła.

- Już idziesz? – zdziwił się Blaise.

- Właściwie to mam do ciebie jeszcze jedną sprawę Smoku, na osobności! – odpowiedziała szybko.

- Wybacz, ale nie dziś. Hermiona właśnie się do mnie wprowadziła i mamy jeszcze masę spraw na głowie – blondyn wyraźnie próbował się wykręcić.

- Idź najdroższy! Rozpakowywanie kartonów nam przecież nie ucieknie! – posłała mu delikatnie złośliwy uśmieszek.

Draco spojrzał na nią z wyrzutem, ale mimo to podniósł się ze swojego krzesła.
- Było mi bardzo miło cię poznać! – Hermiona uśmiechnęła się promiennie do Lindy.

- Tak, mnie też. Myślę, że się jeszcze spotkamy! – Ferson, nie umiała zamaskować swojej niechęci do niej.

- Oczywiście. Do zobaczenia! – Granger sięgnęła po swojego szampana, ledwo powstrzymując się przed parsknięciem śmiechem.


💞💞💞


To się teraz Malfoy natłumaczy przed zaskoczoną kochanką! Dobrze mu tak!

- Ona jest w nim nieprzytomnie zakochana… - wyszeptała konspiracyjnie Ginny, sięgając po swojego szampana i patrząc za idącą w stronę domu parą.

- Od dłuższego czasu – potwierdził Blaise.

Hermiona prychnęła w swój kieliszek.
- Niech jej powie prawdę, zanim coś sobie przez niego zrobi! – ironizowała.

- Prawdę? – zagadnął Blaise – Ale jaką? Taką, że  od dawna traciła swój czas, bo on od sześciu lat ma już żonę?

Hermiona spojrzała na niego krzywo.
- Taką, że ma tę żonę tylko na papierze, a już wkrótce nastąpi rozwód! – warczała.

- Nie założyłbym się o to… – Blaise uśmiechnął się przekornie do Hermiony.

- Ani ja! – dodała od razu Ginny.

Obrzuciła ich dwójkę oburzonym spojrzeniem, ale nie odezwała się już więcej. Nie było sensu ich prowokować do dalszych kpin z niej i jej pseudo małżeństwa.

💞💞💞

To już 7 rozdział... Ale to leci! 😁
Po zakończeniu "Rozejmu", to TNMŻ zostało moim nowym oczkiem w głowie. Uwielbiam je wymyślać i pisać - mam nadzieję, że pójdzie mi to tak samo płynnie, jak z Rozejmem! 

Pracuję nad WOW - bardzo bym chciała też już je zakończyć - trzymajcie kciuki! 

Co do "Od pierwszej chwili...", to myślę, że wkrótce podzielę się z Wami prologiem 😛

Dziękuję za Wszystkie odwiedziny i komentarze!

Już to ogłaszałam w komentarzach i pewnie Wam jeszcze wspomnę, ale w sobotę na 21:00 planuję małe Q&A ze mną.
Rozejm i wszystkie inne opowiadania - Wasze wszelkie pytania - wspomnienia - opinie - prośby - uwagi -  wizje - zabawne wpadki przy pisaniu opowiadań - to wszystko i jeszcze więcej w specjalnym poście (lub kilku postać jeśli będzie za dużo komentarzy 😋). 

Zapraszam już dziś! 

Buźki i dzięki za wszystko!

Venetiia.