26. Teraz nie mów... też umiem przeprosić!

 Dedykacja: Dla Lynn - za boską scenę Hot! 😈


💞💞💞

- Rozumiesz coś z tego? – Draco wskazał na dziwny schemat przedstawiony na kawałku białej kartki.

- Stary, ja kończyłem magiczne prawo, a nie inżynierię. Nie mam pojęcia, co to za antyczne runy.

- No doprawdy, mężczyźni od siedmiu boleści! – skarciła ich ze śmiechem Ginny, odbierając kartkę z rąk blondyna. – To proste! Ty Zabini łap za młotek, a ty Malfoy weź śrubokręt. Zaraz wam pokaże co i jak – zaordynowała.

Obaj ubrani w szare dresy i białe t-shirty popatrzyli na siebie niepewnie.

- No już, już! Nie bać się! Obiecuję, że nie zniszczycie sobie za mocno tych delikatnych rączek! – wyśmiała ich Ginny wskazując na narzędzia.

- I jak tam moja wesoła brygada? – zapytała Hermiona stawiając na stojącym nieopodal stole tacę z dzbankiem kawy, filiżankami, butelką ognistej, szklankami i talerzem domowych ciasteczek od Adelajdy.

- Wcześniej brygada nieudaczników. Oni nie wiedzą, co to śrubokręt, a co młotek! – zaśmiewała się do łez Ruda.

- Dziwisz się? Do jedenastego roku życia, mieli nawet kogoś,  kto za nich podcierał im noski – kpiła Hermiona, równie rozbawiona.

- To prawda! Smok, jak się pierwszy raz osmarkał w Hogwarcie, to nie wiedział co zrobić! – gruchnął śmiechem Zabini.

- Ja? A kto pierwszy miesiąc wieczorami płakał, bo nie było mamuni, by utuliła go do snu? – wypomniał mu Draco.

- Wcale nie prawda! Płakałem, bo zapomniałem mojego misia… - tłumaczył Zabini.

Ginny ryknęła głośnym śmiechem, prawie zalewając się łzami.

- Spałeś w tym wieku z miśkiem? – niedowierzała.

- Ty też! Na dodatek… z różowym Smokiem! – przypomniała jej Hermiona.

- Co? – gruchnął śmiechem Draco.

- Spadaj Malfoy! To był prezent od Charliego!

- Jasne, Weasley, bo ci uwierzę! – zaśmiewał się dalej.

- A ty się nie śmiej Hermiona, bo to ty nam w szóstej klasie wyjawiłaś, że twoim zdaniem, to Zabini jest najprzystojniejszym ślizgonem!

- Serio? – teraz to Blaise zaniósł się śmiechem. – Naprawdę Herm? Czemu nie uderzyłaś wtedy do mnie? Bylibyśmy najlepszą parą w szkole!

- To nie tak Zabini! Grałyśmy w prawdę czy wyzwanie i musiałam im coś powiedzieć! – Hermiona była czerwona jak burak.

- No i w sumie musiałaś tak powiedzieć, bo wcześniej byś się pewnie udławiła własnym językiem niż przyznała, że to twoim zdaniem był Malfoy – wytknęła jej Ginny.

- Wcale nie! Malfoya bym nie wymieniła z obawy, że Lavender wydrapie mi za to oczy! Sikała za nim od trzeciej klasy!

- Smok tam nie miał oporów, by przyznawać, że masz świetne nogi Granger… Oczywiście, tylko jak był napieprzony, jak mała półprzytomna świnia! – przypomniał mu Blaise.

- Za to ty obrabiałeś tyłek Weasley, całkiem na trzeźwo. Wszyscy wiedzieli, że ślinisz się za nią tak, że Filch nie nadążał sprzątać tych mokrych plam – Draco posłał przyjacielowi złośliwy uśmieszek.

- Fuj! Zabini! Obgadywałeś mi tyłek? Ty ohydny zboczeńcu! – oburzyła się Ginny, mimo wszystko wciąż rozbawiona.

- Zawsze uważam, że piękno trzeba głośno adorować! – Zabini mrugnął do Ginny. – A Draco za to nie poznał Hermiony na balu w ministerstwie! 

- Naprawdę? – Hermiona spojrzała na niego z zainteresowaniem.

- Tak! – odpowiedział Zabini, nim Draco zdążył otworzyć usta. – Nott go podpuścił, by poszedł zatańczyć z dziewczyną, która wpadła mu w oko, a Draco bez oporów się zgodził, dopiero w połowie drogi uświadamiając sobie, że to ty! Theo mówił, że prawie się posikał ze śmiechu, jak zobaczył jego minę!

- Ale jednak odważyłeś się podejść – przypomniała mu Hermiona.

- Tak, ale tylko dlatego, że Nott wyśmiewałby mnie do żywego za tchórzostwo – Draco uśmiechnął się do własnych wspomnień.

- Pamiętam minę Rona, jak się zgodziłaś z nim zatańczyć. Prawie umarł wtedy na zawał! – Ginny zachichotała.

- To był bardzo ciekawy wieczór! – Hermiona zaśmiała się szyderczo.

- Granger… - zaczął ostrzegawczo Draco.

- Och! Czyżby Zabini nie wiedział, że dostałeś wtedy ode mnie w twarzy?

- Co?! Smoku! Jak mogłeś mi nie powiedzieć o tak ważnym wydarzeniu? Jestem oburzony! – zawołał Zabini.

- Hej! Ja też nic o tym nie wiem! – zawołała Ginny.

- I niech tak pozostanie! – wtrącił od razu Draco.

- Ależ ja wam zaraz chętnie opowiem… - Hermiona uśmiechnęła się słodko.

- Hermiono? – zza regałów wyłoniła się Susan.

- Hej Bones! – przywitał się Zabini.

- Cześć – powiedział Draco.

- Witajcie! Widzę, że macie tu wesołą kompanię – Susan uśmiechnęła się nieco cierpko, chyba trochę zazdrosna.

- Będziemy skręcać resztę regałów – poinformowała ją Hermiona. – Zamknęłaś już? Jeśli tak, to możesz uciekać…

- Tak, zamknęłam, ale jako ostatni przyszedł jakiś kurier z kwiatami dla ciebie. Podpisałam pokwitowanie.

- Z kwiatami? – Hermiona spojrzała niepewnie na Dracona.

- Nie ode mnie –  burknął sucho, patrząc na nią uważnie.

- Postawiłam je na ladzie. Jest tam jakiś liścik.

- Dzięki… Sprawdzę to, a wy już zacznijcie – poprosiła Hermiona.

- Miłego wieczoru – Susan pomachała do nich i ruszyła za Hermioną w stronę drugiej części księgarni.

- Kto mógł jej przysłać kwiaty? – zastanowił się Blaise.

- Czasem je dostaje od wydawców czy autorów zainteresowanych promowaniem się u nas – wyjaśniła Ginny.

- Idź to sprawdzić Smoku, zanim wybuchniesz. Nienawidzę, jak na twojej bladej facjacie maluje się taka wkurwiona mina – Zabini klepnął go zaczepnie w ramię.

- Wal się! – warknął Draco, ale po kilku sekundach wahania, również odwrócił się i poszedł w ślady Hermiony.



💞💞💞


- Zazdrośnik – zachichotała Ginny.

- I to jaki! Już czuję, że mi się dostanie, za to, że Hermiona wybrała mnie kiedyś, jako najprzystojniejszego ślizgona.

- Myślę, że serio nie mogła wtedy wymienić na głos Malfoya, choć o nim myślała – zachichotała Ruda.

- A ty kogo wskazałaś? – Blaise przyjrzał jej się uważnie.

- Stevena Bletchleya. Bosko grał w Qudditcha!

- No to ma szczęście.

- Jakie szczęście? – zdziwiła się.

- Szczęście, że jest gejem – Zabini posłał jej szyderczy uśmieszek.

- Naprawdę? Szkoda go! Dobrze całował… - Ginny zaśmiała się złośliwie.

- Gdybyś była moją żoną, dostałabyś klapsa za takie wyznanie… - Zabini rzucił jej długie spojrzenie.

- Gdybym nią była, to wiele bym mówiła – Ginny lekko przygryzła wargę. – Bo akurat klapsy mi nie przeszkadzają.

- Na Salazara, Weasley… Nalej mi tej whisky, bo strasznie tu gorąco! – zaśmiał się, choć wcale nie żartował.

- Dobrze, ja szybko poleję, a ty skręć pierwszą część regałów. Zostawimy ich tu potem, żeby dokończyli, to może nie będzie kłótni o kwiaty – stwierdziła Ginny.

- Jasne… Tylko… Jak mam to zrobić? – Zabini zrobił nieco zbolałą minę.

- Magią, geniuszu! – roześmiała się. – Serio myśleliście, że trzeba do tego mugolskich narzędzi? Z tyłu na kartce masz zaklęcia – Ginny wyszczerzyła się do niego wrednie.

- Co za ulga! – zaśmiał się Zabb i sięgnął po swoją różdżkę.


💞💞💞

 

                Na ladzie stał duży bukiet czerwonych róż w eleganckim, kryształowym wazonie. Hermiona spojrzała na niego niepewnie, wiedząc, że wydawcy zwykle, aż tak się nie wysilają.
Sięgnęła po bilecik i szybko odczytała wiadomość.

„Droga Hermiono, 

Mam nadzieję, że nasza ostatnia rozmowa cię nie uraziła. Długo się zastanawiałem, jak cię przeprosić i liczę na to, że ten mały bukiet spełni swoje zdanie. Byłbym niezmiernie szczęśliwy, gdyby udało nam się kiedyś wyskoczyć razem na kawę, bym mógł jeszcze raz przeprosić cię osobiście! 

Szczerze skruszony.

Terry Boot.”

- No coś podobnego… - wymruczała, zdzwiona tym, że się na to zdobył.
Sama nie wiedziała co o tym myśleć.

- Od kogo są? – spytał Draco, niespodziewanie stając tuż za nią.

Nerwowo przełknęła ślinę. Naprawdę nie chciała, by się niepotrzebnie wściekał na Terryego, ale z drugiej strony czy powinna go teraz okłamać… ?
Nim zdążyła jednak się na coś zdecydować, Draco wyjął jej bilecik z dłoni i sam szybko przebiegł go wzrokiem.

Hermiona wyraźnie widziała, jak szczęka coraz mocniej mu się zaciska, a wzrok ciemnieje… To chyba nie oznaczało niczego pozytywnego…

- Czy ten fagas nie rozumie, jak się do niego mówi prosto i jasno…? - warknął, mnąc bilecik w dłoni.

- To tylko kwiaty… - wtrąciła cicho.

- To tylko kwiaty? – powtórzył ironicznie, patrząc z niechęcią na wielki bukiet.

- Chyba nie masz zamiaru się na mnie wściekać o to, że ktoś przysłał mi róże? – warknęła, zirytowana jego tonem.

- Ależ nie! Jestem prawie pewien, że zaraz wystosujesz jakąś mowę na obronę Boota, bo to przecież całkiem fajny facet! – szydził.

- Malfoy! Twoja kochanka przyszła do mnie z pozytywnym testem ciążowym! A ty śmiesz mieć do mnie wyrzuty o jakieś głupie kwiatki?! – teraz to ona się wściekła.

- Od początku mówiłem, że Ferson odbiło! I na dodatek wcale nie jest w ciąży! Ale ty broniłaś Boota przez cały weekend i oto efekt tego! – wskazała na bukiet, aż czerwony ze złości.

- Broniłam go dlatego, że nie chciałam byś popsuł Tammy i Theo imprezę, a nie dlatego, że go lubię! – tłumaczyła chaotycznie.

- Może gdybym mu wtedy przyłożył, to teraz nie odważyłby się na to! – syczał.

- Na co? Na kupno bukietu kwiatów? No tak! Śmiertelna zbrodnia! Przysłał mi kwiaty na przeprosiny!

- Widzisz! I już go bronisz! – zarzucił jej.

- Dość! Ta rozmowa donikąd nie prowadzi! – Hermiona wyminęła go i chciała odejść, ale Draco złapał ją za łokieć i zmusił, by odwróciła się w jego stronę.

- I tyle? Nic mu nie odpiszesz? Nie wyrzucisz tych badyli?

- Nie! Nie wyrzucę ich, a jemu owszem, odpiszę! Podziękuję za kwiaty i napiszę, że nie mam czasu na kawę, ale życzę mu powodzenia w życiu!

- Przyda mu się, gdy z nim skończę! – zastrzegł.

- Malfoy… Nie waż się! To tylko głupie róże…

- Które ten śmieć się odważył wysłać do czyjejś żony!

- On nie ma pojęcia o tym, że jestem twoją żoną!

- To ty tego też wciąż najwyraźniej nie wiesz, skoro pozwalasz na takie akcje! – zarzucił jej.

- Skoro tak myślisz… Nie będę ci udowadniać, że jest inaczej!  – spojrzała na niego z wyrzutem, po czym wyrwała łokieć z jego uścisku i odeszła, z dumnie uniesioną głową.


💞💞💞


                Gdy weszła w drugą część księgarni, Ginny i Blaise skończyli właśnie ustawiać pierwszy regał.

- Herm, wszystko ok…? - przyjaciółka spojrzała na nią z niepokojem.

- A nie było słychać? – spytała sucho.

- Było – burknął niechętnie Blaise.

- No to wszystko jasne – oznajmiła cierpko. – Super sobie poradziliście, dziękuję bardzo… - Hermiona zmusiła się do uśmiechu.

- To my pójdziemy poskręcać regały pod zachodnią ścianę, a ty może rozpakujesz książki? – zachęciła Ginny.

- Świetny pomysł. Może jak się trochę zmęczę, to przejdzie mi chęć na mordowanie – mruknęła, podchodząc do pierwszego kartonu.

- Dobra myśl. Chodź Zabini, jeszcze dużo skręcania przed nami – Ginny złapała Diabała za rękę i pociągnęła na drugi koniec księgarni.

Po drodze natknęli się na  wyraźnie pochmurnego Dracona.

- Spierdoliłeś… - burknął Blaise, zatrzymując się obok niego i patrząc za odchodzącą Ginny.

- Wiem – westchnął.

- Przeproś ją – poradził.

- Od początku tygodnia niczego innego nie robię – poskarżył się kwaśno.

- To naucz się nie dawać ciała! – warknął na niego Zabb. – Jaki ona miała wpływ na to, że ktoś przysłał jej kwiaty?

- Ale ona broni tego kretyna…

- Do cholery, Malfoy! Wariujesz z tej chorej zazdrości! Trochę zaufania… - Diabeł z dezaprobatą pokręcił głową.

- Nie umiem. Na samą myśl mnie ponosi… - Draco ucisnął nasadę nosa, gestem pełnym znużenia.

- Wiesz co… Zawsze podziwiałem twój dystans i opanowanie w sprawach biznesowych czy handlowych, ale teraz pierwszy raz widzę, że tak ci odwala! Opamiętaj się, bo sam zniszczysz sobie życie! – wygarnął mu Blaise, po czym odwrócił się i odszedł.

- Kurwa… - burknął pod nosem, po czym niepewnym krokiem ruszył w stronę części księgarni, w której była Hermiona.


💞💞💞


- Herm… - zaczął cicho.

- Nie przeszkadzaj! Właśnie obmyślam list dziękczynny dla Boota – sarknęła, ze złością ciskając książki na półkę.

- Nic nie poradzę na to, że ten dupek tak mnie złości… - wyszeptał, podchodząc bliżej niej.

- I wyżywasz się za to na mnie? – spojrzała na niego chłodno.

- Nie chciałem… Po prostu… - Draco podszedł i stanął tuż przed nią.

- Po prostu co? – nie odpuszczała.

- Uważam, że mu się podobasz i próbuje cię poderwać, mimo że dobrze wie, że oficjalnie jesteś zaręczona… Dlaczego niczego ci nie wysyłał, jak byłaś z Weasleyem? To oczywisty przytyk do mnie!

- I rozumiem, że uważasz, że przyjmując od niego kwiaty, daję mu swoje przyzwolenie na to podrywanie i przytyki wobec twojej osoby? – spytała cicho.

- On może tak pomyśleć…

- Pytam, co ty o tym myślisz! – warknęła.

- Znasz mnie. Wiesz, że nie lubię brudnych plotek na swój temat… - powiedział, krzywiąc się pod nosem.

- Ile razy przez te sześć lat przeczytałeś w gazecie o tym, że mam jakiś romans? – hardo popatrzyła mu w oczy.

- Hermiona…

- Ile?

- Poza twoim związkiem z Weasleyem, ani razu.

- A wiesz ile razu ja przeczytałam to o tobie? – spytała cierpko.

- Połowa to były bzdury i pomówienia… - tłumaczył się nieudolnie.

- Mamy dwa wyjścia, Draco – powiedziała cicho.

- Jakie? – zapytał, bojąc się jednak trochę tego, co zamierzała mu powiedzieć.

- Albo odpuścimy te wszystkie chore akcje i jakoś nauczymy się ze sobą żyć, albo zakończmy to jeszcze dzisiaj… Skandal z rozwodem mniej nas zrani niż to, co sobie teraz nawzajem fundujemy – wyznała to, co naprawdę myślała.

- Nie chcę cię ranić… - wyszeptał, kładąc dłonie na jej talii.

- Ja ciebie też nie. Przepraszam jeśli uważasz, że nie zareagowałam odpowiednio w weekend na umizgi Boota. Po porostu nie chciałam psuć atmosfery. Przykro mi, jeśli to cię w jakiś sposób skompromitowało.

- Zostawmy już ten temat… - zaproponował, bojąc się, że zaraz mu oznajmi, że jednak rozstanie będzie jedyną rozsądną opcją.

- Nie. Odpuszczanie tego nie załatwi sprawy. Przepraszam, że nie spławiłam Trevora tak dosadnie, jak należało to zrobić. Odeślę mu jutro kwiaty i napiszę, że sobie tego nie życzę.

Draco mimowolnie szeroko się uśmiechnął. Nie mógł ukrywać, że cieszyła go jej decyzja.

- Kupię ci ładniejsze! – obiecał.

Uśmiechnęła się i z dezaprobatą pokręciła głową.

- Wiesz, że nie o to mi chodzi…

- Wiem… - mruknął, przyciągając ją mocniej do siebie.

Ucieszył się, gdy zarzuciła mu ręce na szyję i pozwoliła się pocałować.

- Nie znoszę się kłócić… - przyznał. – Ale uwielbiam się potem z tobą godzić!

- Ja też, bo zawsze tak ładnie przepraszasz… – znów zetknęła swoje usta z jego w subtelnym pocałunku.

(18+)


- Chcesz, żebym cię teraz ładnie przeprosił? – wyszeptał, powoli wsuwając rękę pod jej biały t-shirt i zamykając jedną z jej piersi w swojej dużej dłoni.

Hermiona patrząc mu w oczy, powoli pokręciła głową.

- Chyba to moja kolej na przepraszanie – szepnęła, kładąc dłoń w jego strategicznym miejscu.

Draco syknął, czując jak jego męskość momentalnie robi się twarda po wpływem jej dotyku.

- Nie rób tego… Nie opanuje się… - wyszeptał jej do ucha.

- Nie musisz. Musisz być tylko bardzo cicho… – poinformowała, łapiąc za gumkę jego dresu, zsuwając ją szybko razem z bielizną i od razu opadając na kolana.

- Hermiona… Nie… Nie tu… Oni tam są… - jęknął i urwał, gdy poczuł jej oddech na swojej coraz większej erekcji.

- Ciii… Bo cię jeszcze usłyszą – wymruczała, po czym delikatnie polizała główkę jego penisa, ciesząc się z tego, jak gwałtownie wciągnął powietrze.

- Ja pierdolę… - wyszeptał, opierając się dłońmi o regał i oddychając chrapliwie.
Naprawdę to robiła! Naprawdę pieściła go swoimi ustami i językiem, na środku swojej własnej księgarni, w czasie gdy dwójka ich najlepszych przyjaciół była ledwo kilkadziesiąt metrów od nich…

Starał się nie jęczeć na głos i jakoś opanować swój świszczący oddech, ale patrzenie z góry, jak jego fiut znika w jej cudownych ustach, a ona robi to z prawdziwym zaangażowaniem, prawie odbierał mu zdrowe zmysły.

Hermiona… Jego kobieta... Jego żona.
Kurwa! Kochał ją tak bardzo, że to go aż bolało.
Chciałby ją teraz podnieść, pocałować i jej to powiedzieć.
Wyznać, że jej powrót jakby nagle przywrócił mu pełen oddech. Że od kiedy znów jest obok, to on ponownie zaczął mimowolnie snuć plany i marzenia dotyczące swojego życia. Drugi raz odważył się pomyśleć, że może być jeszcze kiedyś szczęśliwy…
Ale co, jeśli ona tego nie odwzajemniała? Co jeśli to dla niej tylko powrót do dobrego seksu i nic głębszego? Nic, jak tylko układ?
Nie… Ona taka nie była. Zawsze przeżywała wszystko całą sobą. Tak bardzo chciał wierzyć, że wciąż go kocha! Ale wtedy, to on jej to pierwszy wyznał. Teraz była jej kolej. Jeśli to naprawdę do niego czuła…

Było mu niebiańsko.
Gorąco. Upajająco. Rozbrajająco.
Posykiwał cicho i poruszał delikatnie biodrami, nie mogą się opanować.

Ssała go i brała w swoje usta naprawdę głęboko. Pamiętał dobrze, ten pierwszy nieporadny raz, gdy mu to zafundowała… Wtedy też było wspaniale, choć ona była taka skrępowana i niepewna. Teraz była doskonale świadoma tego, co mu robi. Prawdziwa mistrzyni. Wiedział, że to już prawie… Nie wiedział tylko, czy chciała… do końca.

- Hermiona… Ja…

- Ciii… - powtórzyła, odsuwając się na chwilę, po czym zaraz znów wsunęła go bardzo głęboko w swoje usta.

Szarpnął biodrami, raz i drugi, zagryzając swoją wargę prawie do krwi, nie chcąc krzyknąć na głos, gdy pierwszy strumień jego spełnienia uderzył w jej język i podniebienie.
Dopilnowała, by w całości skończył w jej ustach, po czym powoli wstała, jednocześnie z powrotem wsuwając na niego jego szary dres.

(Koniec 18+)

- Przeprosiny przyjęte? – zapytała patrząc mu w oczy z miną niewiniątka.

- Jesteś moją klątwa, Granger… - wyszeptał, opierając się swoim czołem o jej i zaciskając jedną dłoń na jej talii, a drugą nadal opierając się o regał, tuż nad jej głową.

Zachichotała i objęła go w pasie, składając krótki pocałunek na jego szyi.

- Aż tak źle, że przyrównujesz mnie do sectusempry?

- Aż tak dobrze, że czuje się jak po eliksirze rozmiękczającym kości – wyszeptał jej do ucha, delikatnie wsuwając dłoń pod jej koszulkę na plecach.

- Czyli, że sprawę róż mamy załatwioną? – uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

- Czyli, że zniszczę Boota, a ty się temu nie sprzeciwisz. A regały w księgarni poskręca ci jutro wynajęta, profesjonalna ekipa, bo ja potrzebuję teraz tylko dobrego drinka i najchętniej papierosa, choć od sześciu lat nie wypaliłem ani jednego… 

- Nienawidzę tego świństwa! – warknęła, wyrywając mu zapalonego szluga z pomiędzy warg i wyrzucając go przez balustradę w jego apartamencie w centrum.
- I kto teraz śmieci, co? – zaśmiał się.
- Naprawdę musisz palić? To niszczy ci zdrowie! – narzekała.
- Muszę. Nauczyłem się palić w czasie wojny i tak mi zostało, że papierosy mnie relaksują, a zwłaszcza w dni takie, jak dziś – westchnął.
- To znaczy jakie? – rzuciła mu podejrzliwe spojrzenie.
- Takie, gdy masz okres i jesteś drażliwa niczym sklątka tylnowybuchowa, skarbie – delikatnie pociągnął za jeden z jej loków.
- Malfoy! – zawołała z oburzeniem, czerwieniąc się.
- Nie dajesz mi się dotknąć, czyli to jasne, że to „te dni”. Na dodatek warczysz po mnie zupełnie za nic, no i wszystko ci przeszkadza – wymieniał.
- Ja tylko nie znoszę, zapachu nikotyny! Jeśli chcesz wiedzieć to kojarzy mi się on z Scabiorem i tym, jak na mnie chuchał, mówiąc, co mi zrobi, jak wy…
- Przestań! – Draco wzdrygnął się, po czym gwałtownym ruchem wciągnął ją na swoje kolana.
- Po prostu nie pal, jeśli masz zamiar mnie potem przytulać – wyburczała w jego szyję.
- Przysięgam, że już nigdy więcej nie zapalę… – zapewnił ją cicho, delikatnie głaszcząc jej włosy.
- Byłoby świetnie… A teraz chodźmy do cukierni. Koniecznie potrzebuję czegoś słodkiego!
- To ja nie jestem dla ciebie wystarczająco słodki? – kokietował.
- Jesteś, ale czekolada przynajmniej nie będzie mi przypominała, że jeszcze przez trzy dni, nie mogę uprawiać seksu! – zaśmiała się, zeskakując z jego kolan.
Nie uwierzyła, że tak z dnia na dzień rzucić dla niej palenie… Ale zrobił to. I dopiero teraz sobie uświadomiła, że najwyraźniej nie wrócił do tego nałogu po ich rozstaniu…

- Nigdy nie wróciłeś do palenia? - wypowiedziała swoje pytanie na głos.

- Nie. Na dobre mi wyszło, że to wtedy rzuciłem – zaśmiał się pod nosem.

- Tammy mnie zapytała, dlaczego nie zatrudniasz skrzatów domowych? To przecież tańsze i wygodniejsze – odważyła się zapytać.

Draco spojrzał na nią uważnie.

- Dobrze wiesz dlaczego.

- To były moje poglądy – wyszeptała. – Nie zgadzałeś się wtedy z nimi…

- Widać po przemyśleniu, jednak mnie przekonały – uśmiechnął się do niej.

- Miło, że jednak coś pozytywnego zostało po tamtej przygodzie…

- Mam też obecnie dość sporą kolekcję mugolskich motorów – przyznał.

- Co?! I mówisz mi o tym dopiero teraz? – Hermiona chciwie rozbłysnęły oczy.

Draco roześmiał się szczerze.

- Wiedziałem, że to cię akurat zainteresuje. Pójdziemy pojeździć którejś wolnej soboty, jeśli będziesz miała ochotę.

- Jasne, że będę miała! – ekscytowała się. – Nadal mam swój motor! Stoi w garażu w mojej kamienicy…

- Triumph T509 Speed Triple? – zapytał.

- Tak. Wydaję fortunę na jego renowację, ale jest cudowny… - westchnęła tęsknie.

- Zgadzam się. Mam takie dwa. Jeśli chcesz, to możemy go przenieść do naszego garażu. Będzie tam bezpieczniejszy…

- Jasne, bardzo chętnie jeśli byłaby taka możliwość – Hermiona uśmiechnęła się do niego.

- Jutro to komuś zlecę – Draco poprawił włosy i doszedł wreszcie do siebie, po cudownym seksie oralnym, jaki zafundowała mu żona.

- To co teraz, skoro nie masz siły na regały? – zaśmiała się.

- Może skoczymy do domu się przebrać i wybierzemy się na jakąś miłą kolację?

- Fajny pomysł! Zaprosimy Gin i Zabba?

- Skoro musimy…

- Wyjdźmy do jakiejś przyjemnej knajpki po mugolskiej stronie! – zaproponowała z entuzjazmem.

- Czegokolwiek sobie zażyczysz, promyczku – odpowiedział, wiedząc, że po tych jej przeprosinach, zabrałby ją nawet i na księżyc, gdyby tego właśnie zechciała.

💞💞💞


Tymczasem po drugiej stronie księgarni…
- Słychać coś? Dalej się kłócą? – pytał Zabbini, wychylając się zza regałów.

- Chyba się całują, bo nawet nie słychać, by rozmawiali – zaśmiała się Ginny.

- Przypuszczam, że nie potrafią się na siebie zbyt długo gniewać – stwierdził Blaise, podnosząc karton z wielkimi tomiszczami.

- No albo po prostu lubią się miło godzić – dodała, patrząc na niego z uśmiechem.

- To gdzie te księgi, Ruda? – spytał.

- Te w całości na najwyższą półkę, bo to zwrot – zdecydowała.

- Nie ma problemu! – Blaise uniósł ciężki karton, który nagle otworzył się od spodu i dwanaście ciężkich ksiąg spadło prosto na niego, w tym jedna raniąc go do krwi prawie na samym czubku głowy.

- Zabb! – Ginny, doskoczyła do niego, akurat w momencie, gdy upadł na klęczki i jęknął cicho. - Hej! Nic ci nie jest? – zapytała troskliwie, opadając tak blisko niego, że jej kolana oparły mu się na udach.

Blaise uniósł głowę i dostrzegł jej pełne niepokoju oczy. Jęknął głośno drugi raz. Tym razem jednak nie z bólu.

- Mój biedaku! Boli? Zaraz cię naprawię! – obiecała, pochylając się nad nim i delikatnie dotykając zranienia, opuszkiem palca.

Chyba nie zdawała sobie sprawy z tego, że w pozycji w jakiej się teraz znajdowała, jej biust był ledwo kilka centymetrów od twarzy Diabła, a jej uda, stykały się z jego…

- O Salazarze… - jęknął, odruchowo łapiąc ją w talii.

- Już, już… Muszę tylko sprawdzić czy nie trzeba tego oczyścić, zanim to uleczę. Jak dobrze, że masz łysą czachę! – zaśmiała się. – Gwarantuje mi to lepszy widok.

- Nie ma lepszego widoku – mruknął, przełykając ślinę, i starając się oderwać wzrok od bieli jej stanika, którego skrawek wychylił się delikatnie za krawędź dekoltu jej bluzki.

- Chyba w porządku – stwierdziła, sięgając po różdżkę do tylnej kieszeni jeansów.

- Hej! Słyszeliśmy huk! Co się stało? – za regałów wyłonili się Hermiona i Draco. Obydwoje od razu przystanęli, widząc jak Blaise siedzi na podłodze, Ginny na jego kolanach, wychyla się tak, że jej biust prawie muska jego nos, a ona sama coś mamrota nad jego głową.

- Jakaś dziwna ta pozycja… – mruknął Draco.

Hermiona natychmiast zgromiła go wzrokiem.

- Zabini dostał ciężką księgą w czerep. Myślę jednak, że nie przysporzy mu to za wiele mądrości! – zaśmiała się Ruda, rzucając zaklęcie leczące.

- Och! Blaise! Nic ci nie jest? – spytała szybko zaniepokojona Hermiona.

- Uhm… - odpowiedział, zabierając ręce z talii Ginny, niezdolny do powiedzenia niczego więcej.

Był przekonany, że i tak teraz wydobyłby z siebie jedynie ochrypły szept.
To jak uda rudowłosej otarły się o jego własne, na chwilę zabrało mu zdolność logicznego myślenia.

- Na pewno wszystko gra, stary? – Draco również zdawał się nieco przejęty sytuacją.

- Gra i buczy – westchnął z ulgą Blaise, gdy Ginny wreszcie podniosła się i z niego zeszła.

- Może jednak pojedziemy do Munga, żeby cię przebadali? – zaproponował Hermiona.

- Nic mi nie jest, naprawdę. Dzięki Weasley za pomoc – Blaise uśmiechnął się do niej.

- Nie ma sprawy – odwzajemniła jego uśmiech.

- Ale dobrze się czujesz? Bo chcieliśmy was zaprosić z Draconem na kolację, w ramach podziękowań - Hermiona uśmiechnęła się zachęcająco.

- Jak Malfoy stawia, to przyszedłbym tam nawet martwy – Zabini wyszczerzył się do niego.

- Jakbyś choć raz gdziekolwiek za siebie zapłacił, głupku! – wytknął mu Draco, podchodząc do niego i podając mu rękę, by pomóc mu się podnieść.

- Musiałabym tylko wpaść do domu się przebrać - zauważyła Ginny, patrząc na swoje sprane jeansy i zieloną bluzkę na szelkach.

- Możesz pożyczyć coś z mojej szafy, jeśli chcesz – zaproponowała Hermiona.

- Świetny pomysł. To co, zbieramy się? - zapytał Malfoy.

- Jasne! – zawołała Hermiona i obie kobiety ruszyły przodem, a Zabini otrzepał się kurzu i westchnął cicho.

- Żyjesz? – upewnił się Draco.

- Tak… Ale zanim wyjdziemy będę potrzebował skorzystać z twojego prysznica. Na jakieś piętnaście minut – Blaise zaśmiał się cicho.

Malfoy wywrócił oczami i też parsknął śmiechem.

- Dobra, ale w jakiejś gościnnej sypialni! – zaznaczył, po czym z rozbawieniem klepnął przyjaciela w ramię i razem ruszyli za swoimi paniami, które szły do gabinetu Hermiony, by stamtąd przenieść się do rezydencji państwa Malfoy.

💞💞💞

Trochę monotematyczny, ale też chyba nie nudny rozdział 😋
Staram się Was nie zawodzić i dodawać TNMŻ takim codziennym maratonem, bo licznik odwiedzin pokazuje, że chyba na to czekacie.

Bardzo bym nie chciała Was zawieźć i przestać tak publikować - więc trzymajcie kciuki za wenę, czas i możliwość częstych publikacji!

Wielkie dzięki za Wszystkie słowa wsparcia - zwłaszcza moim komentarzowym szamankom. Chciałam Was wymienić Wszystkie, ale jest Was tyle, że nie spamiętam na pewno za jednym razem, a nie chcę nikogo pominąć.

Wiedźcie jednak, że codziennie o Was myślę i pamiętam 😘💗

V. N .