>Rozejm< ETAP 29

 Dedykacja: Dla chronionych gatunków i ludzi z problemami z telefonami 🐼📞😜


💢💢💢

                Obudziła się z głową na jego klacie i z ręką przerzuconą przez jego tors.  On obejmował ją ciepłym uściskiem ramienia. Drugie, jak zwykle miał umieszczone za głową.
Nie miała pojęcia, jak to się stało, że przysunęła się do niego w czasie snu i tak mocno przytuliła…
Spróbowała się odsunąć, cicho licząc na to, że tego nie zauważył, ale nim zdążyła to zrobić, przytrzymał ją mocniej.

- Leż jeszcze chwilę. Zaraz wstanę zrobić nam jakieś śniadanie… - wyszeptał w jej włosy.

- Zapach szlamu nie zepsuł ci apetytu? – burknęła pod nosem.

Usłyszała, jak wzdycha ciężko.

- Naprawdę chcesz się znów kłócić? Jest sobota, moglibyśmy miło spędzić czas… - przejechał dłonią po jej plecach.

- Nie zmuszaj się. Nikt nie widzi. Możesz mną trochę otwarcie pogardzić – wyszeptała.

Draco warknął pod nosem, po czym zsunął jej głowę z swojej klaty i wstał. Po chwili zniknął za drzwiami łazienki. Hermiona również wstała i postanowiła skorzystać z toalety dla gości w korytarzu.

Ochlapała twarz wodą i przywołała szczoteczkę, by umyć zęby, po czym wróciła do sypialni i znów położyła się do łóżka. Miała zamiar urządzić sobie długą kąpiel w dużej wannie, jak tylko Malfoy wreszcie wyjdzie.

Zamknęła oczy i westchnęła cicho. Jak miała teraz funkcjonować tuż obok niego, przypuszczając, że on zmusza się nawet do tego, by jej dotykać? Nie miała pojęcia, jak to przetrwa…

Draco wyszedł z łazienki z mokrymi włosami i ręcznikiem przewiązanym na biodrach.

- Co chcesz na śniadanie? – zapytał, podchodząc do szafy.

- Nic. Nie jestem głodna – powiedziała, podnosząc się i idąc do łazienki.

- Musisz coś zjeść…

- Niczego nie muszę.

- Hermiona… - złapał ją za ramię, gdy obok niego przechodziła.

Spojrzała na jego palce zaciśnięte na jej skórze.

- Dopiero co się wykąpałeś… Chcesz znów przejść zapachem szlamu i błota? – rzuciła z pogardą.

Zauważyła, jak jego szczęka zacisnęła się, a wzrok momentalnie pociemniał.

Gwałtownym ruchem przyciągnął ją do siebie.

- Chcesz zobaczyć, jak zmywam z siebie twój zapach? – spytał cicho.

- Niczego od ciebie nie chcę… - odpowiedziała, oddychając płytko, porażona intensywnością jego spojrzenia.


💢💢💢

(scena 18+)

Nie zdążyła zaprotestować, gdy jednym szarpnięciem wciągnął ją do łazienki. W kilka sekund zerwał z niej bieliznę i odrzucił ręcznik z własnych bioder, a później wepchnął ją nagą pod prysznic.

- Zabieraj łapy! – warknęła, gdy złapał ją za pośladki i przyciągnął do siebie.

- Pokażę ci… Czym dla mnie jest twój smak i zapach… - wyszeptał, po czym włączył wodę, a Hermiona pisnęła, gdy na głowę poleciał jej zimny strumień.

Draco szybko stłumił jej pisk swoimi ustami, biorąc je gwałtownie w posiadanie.

Chciała się oprzeć i spróbować go odepchnąć, ale unieruchomił jej nadgarstki, przyciskając je do białych kafelek.

- Puść mnie! – szarpnęła się.

- Wcale tego nie chcesz. Doskonale wiem, czego ci trzeba, skarbie…  – musnął palcami jej kobiecość, by po chwili zaczynając ją delikatnie masować. - Nie potrzebowałem miesiąca, by przestać cię nienawidzić. Wystarczył mi jeden dzień… Poznałem cię już bardzo dobrze… I zaraz dam ci to, co tak bardzo lubisz ode mnie dostawać, żoneczko… - szeptał sunąc ustami po jej szyi, barkach i dekolcie, aż wreszcie dotarł do piersi i wziął w usta różowy sutek, ssąc go zachłannie, jednocześnie nadal pieszcząc ją pomiędzy udami.

- Nie! – szarpnęła się znowu, czując jak drżą jej kolana, a ciało zalewa fala gorąca.

Trzymał ją mocno, nie pozwalając się odsunąć i gładził jej ciało swoimi palcami i ustami. Planowała się wciąż opierać, ale szybko się okazało, że opór był daremny. Naprawdę wiedział, czego od niego potrzebowała i jak jej to dać…
Nie bawił się z nią długo, tylko szybki ruchem rozsunął jej nogi i uniósł ją w górę, od raz wchodząc w nią do samego końca. Oplotła go biodrami, jęcząc głośno.

- Patrz na mnie! - zażądał, będąc głęboko w niej i wciskając ją mocno w zimne, mokre kafelki.

Nie odmówiła mu. Otworzyła oczy i wbiła mocniej palce w jego umięśnione barki.

- Jesteś moja! Moja! – wydyszał w jej usta, pieprząc ją z całej siły.

- Tak… - jęknęła, powoli tracąc od tego zmysły.

- Nie ma nikogo innego! Jesteś tylko ty! I jestem tylko ja, rozumiesz? – pytał, a jego wzrok wciąż płonął.

- Draco… Ja… - wyszeptała, czując jak orgazm narasta w niej z każdą sekundą.

- Nigdy… Z żadną inną… Nie było mi tak dobrze, jak z tobą… Nie potrzebuje nikogo, od kiedy mam ciebie… - wyszeptał, opierając swoje czoło o jej i przyśpieszając ruchy bioder.

- Proszę… Nie mogę… - nie wiedziała co się z nią dzieje, ale chyba powoli traciła kontakt z rzeczywistością, a jej wnętrze dosłownie rozpadało się z rozkoszy.

- Powiedź to! Powiedź mi, że jesteś moja! – zażądał ochryple.

- Tak… Twoja… Twoja! - wyjęczała, po czym krzyknęła głośno, gdy orgazm zalał ją falą euforycznego spełnienia.

Draco poruszył się jeszcze kilka razy, po czym  jęknął prosto do jej ucha, a jego ciałem wstrząsnął słodki dreszcz.

Powoli opuścił ją na wykafelkowaną podłogę i przeniósł ręce na jej plecy. Przycisną swe miękkie wargi do jej i pocałował ją krótko, a ona drżała w jego ramionach, pomimo ciepła spływającej po nich wody.

- Zapamiętaj to na zawsze. I nigdy więcej nie wątp w to, że to co jest pomiędzy nami, jest prawdziwe… - powiedział cicho, po czym wypuścił ją z objęć, odwrócił się i wyszedł.

Oparła się o kafelki i powoli osunęła się po ścianie. Teraz już w ogóle nie miała pojęcia, co ma o tym wszystkim myśleć…

(koniec sceny 18+)

💢💢💢

                Nie rozmawiali zbyt wiele. Zmusiła się do zjedzenia przygotowanej przez niego owsianki z owocami i wypicia filiżanki kawy, ale nadal miała mętlik w głowie. Chciałaby móc uwierzyć w to co powiedział… Ale…

Draco właśnie skończył sprzątać po śniadaniu, gdy na tarasie rozległ się trzask. Hermiona odwróciła głowę i zauważyła, że to Pansy.
Świetnie… Kolejna, która być może ją oszukała.

- Cześć… - przywitała się, wchodząc do środka.

- Cześć – burknęła Hermiona i dolała sobie kawy, nie patrząc na nią.

- Spóźniłaś się na śniadanie – Draco uśmiechnął się lekko do przyjaciółki.

- Nie mam ochoty jeść – przyznała Pansy, siadając obok Hermiony.

- Nie przyleciał ci robić afery, jak się ocknął? – spytał Draco.

- Nie, bo byłam z samego rana u mojego ojca i powiedziała mu, że Zabini mi się naprzykrza. Wkurwił się nieziemsko i zaraz pognał pogadać z mamuśką Almą, by ta nakazała mu kategorycznie nie zbliżać się do mnie – opowiedziała cicho.

- Aż tak? – zdziwił się Draco.

- Broń ostateczna. Niech ten gnojek spierdala raz na zawsze! – westchnęła ciężko.

- Dobra decyzja – skwitował krótko Draco.

- A ty, jak się czujesz, Herm…? – Pansy spojrzała na nią z troską.

- Nijak – odpowiedziała zgodnie z prawdą.

- Mam dla ciebie list, Smoku. Twój ojciec przyjmuje dziś jakiś ważnych gości zza granicy i chce was widzieć na kolacji – Pansy wyjęła list i podała go Malfoyowi.

- Cholera… - sarknął z niechęcią patrząc na papier.

- A dla ciebie mam to… - Pansy wyciągnęła z torebki niewielką, przeźroczystą fiolkę.

- Co to jest? – zdziwiła się Hermiona.

- Sama zobacz… - Pansy podała jej flakonik.

- Veritaserum? – zapytała w szoku.

- Tak. Wypiję je i opowiem ci zaraz, ile znaczy dla mnie nasza przyjaźń – Pansy sięgnęła po eliksir i odkorkowała fiolkę.

- Przestań! Nie musisz tego robić! Ten eliksir ma wiele skutków ubocznych! – zawołała Hermiona.

Pansy zatrzymała fiolkę tuż przy ustach.

- Nie szkodzi. Zrobię to, bo chcę żebyś miała pewność. Tak, zbliżyłam się do ciebie, bo Draco mnie o to poprosił, ale nie prosił mnie o to, bym pokochała cię jak siostrę, której nigdy nie miałam. Ani jedna moja emocja, wylana przy tobie łza czy ani jedno słowo nie były fałszem, udawaniem czy kłamstwem, chcę byś wiedziała to na pewno – Pansy znów przyłożyła fiolkę do ust.

- Nie! – Hermiona złapała ją za nadgarstek i odciągnęła jej rękę. – Nie musisz. Wierzę ci… Naprawdę! – poczuła, jak wzruszenie łapie ją za gardło.

Wyjęła fiolkę i zakrętkę z dłoni Pansy, po czym zakorkowała ją i odłożyła na blat. Zaraz potem przytuliła przyjaciółkę, mocząc jej piękny, kaszmirowy sweter łzami.

Pansy też płakała, mocno ją ściskając.

- Musisz mi wierzyć, Hermiono. Nie oszukuję cię, przysięgam! Jesteś dla mnie bardzo ważna! - Pansy odsunęła się od niej i otarła łzy.

Hermiona uniosła głowę i spojrzała na Malfoya. Patrzył na nią przenikliwie z rękami założonymi na piersi.

- Wierzę. Naprawdę! – powtórzyła, wciąż patrząc w oczy swojego męża.

- Wszystko się ułoży – Pansy uniosła lekko kąciki ust.

- Gadałaś z Longbottomem? – spytał Draco, odwracając wreszcie wzrok od Hermiony.

- Wysłałam mu sowę… Z wyjaśnieniem… O aborcji… - wyszeptała z bólem.

- Zabini to naprawdę podła świnia, że to wczoraj powiedział! – westchnęła Hermiona.

- I tak bym musiała mu to powiedzieć… Ale… On pewnie nie będzie już chciał… - Pansy zaszlochała mocniej.

Hermiona znów ją objęła, niezbyt pewna, co powinna powiedzieć. Naprawdę nie miała pojęcia, co Neville pomyślał o tej całej sprawie i jak na nią zareagował.

Pansy oderwała się od niej i otarła łzy.

- Muszę już wracać, bo obiecałam pomóc w ustawianiu dekoracji w jadalni – westchnęła ciężko, wstając z krzesła.

- Dziękuję ci, że przyszłaś – powiedziała Hermiona, odprowadzając ją do drzwi z tarasu.

- To ja dziękuję ci, że jesteś taka wyrozumiała… - Pansy uśmiechnęła się i uścisnęła jej rękę.

- Widzimy się w zamku – wyszeptała Hermiona.

- Tak, do zobaczenia. Pa Smoku! – Parkinson pomachała, po czym odeszła, by od razu się teleportować.

Hermiona zasunęła drzwi tarasu.

- Więc jej wierzysz? – spytał cicho Draco.

Hermiona odwróciła się do niego przez ramię.

- Myślisz, że to takie proste? – wyszeptała.  

Draco ruszył w jej stronę i nim minęły trzy sekundy znów stała zakleszczona w jego ramionach.

- A ty uważasz, że naprawdę wyobrażam sobie inną, gdy kocham się z tobą każdej nocy?  Nie mogę utrzymać łap z daleka od ciebie, na dłużej niż kilka godzin! Jak myślisz? Fundowałbym sobie coś takiego, gdybym tego nie chciał? Gdybym tylko udawał? – pytał z determinacją, patrząc jej głęboko w oczy.

- Ja nie… nie sądzę… - przyznała.

- No właśnie! – zaznaczył z mocą, pochylając się i całując ją z pomrukiem zadowolenia.

- Nie chcę… Nie chcę byś mną gardził… – powiedziała zdławionym głosem, ledwo tłumią szloch.

- Skarbie… Gardzę jedynie samym sobą, za to, że pozwoliłem, by ktoś znów cię skrzywdził… – wyszeptał jej do ucha, mocno tuląc ją do siebie.

- Przykro mi, że przeze mnie straciłeś przyjaciela – wyznała, opierając podbródek o jego bark.

- Straciłem go, bo jest popieprzony. Wcale mi go nie szkoda… Powinienem był go przekląć za samo to, że namówił Pansy na aborcję – wyznał z goryczą.

- Tak… Też teraz żałuję, że jej wtedy nie obroniliśmy – przyznała, odsuwając się od niego i ocierając łzy.

- Już dobrze. Chodź… Odpoczniemy jeszcze chwilę, nim wrócimy do zamku – Draco poprowadził ją na kanapę i posadził sobie na kolanach.

Objęła go mocno i wtuliła twarz w jego szyję. Uwielbiała jego zapach…

Głaskał ją delikatnie po ramionach i plecach.

Może to był ogromny błąd, ale nie mogła już nic na to poradzić. Jego ramiona były jej ulubionym miejscem na ziemi. Tak było i już.


💢💢💢


                Hermiona założyła czarną, elegancką suknię do kostek, wykańczaną na dekolcie srebrnymi listkami z błyszczących cyrkonii. Włosy upięła w elegancki kok, a kolia i bransoletka –  białe złoto z szmaragdami, cudownie pasowała do tej kreacji. Srebrne szpilki dopełniły obrazu.
 Draco założył grafitowy garnitur, czarną koszulę i srebrny krawat. Hermiona ledwo zdusiła jęk zachwytu na jego widok.

- Będziemy tam bezczelnie krótko… - wyszeptał jej do ucha, gdy łapała go pod ramię zaraz za progiem ich komnat.

- Dlaczego? – spytała, patrząc w jego hipnotyzujące oczy.

- Dobrze wiesz… Nie wiem, jak się opanuję, by nie posiąść cię ukradkiem w jakimś ciemnym korytarzu… - zamruczał, zawieszając wzrok na jej dekolcie.

Roześmiała się i pokręciła głową. On naprawdę nie umiał utrzymać łap z daleka…


💢💢💢


                Jadalnia wyglądała obłędnie. Pansy i jej ekipa zaaranżowała ją na stylowe, francuskie bistro. Gdzieniegdzie stały okrągłe, wysokie stoliczki. Bufet kusił obfitością jadła i alkoholu, a wszyscy goście byli wytworni i eleganccy.

Hermiona z sztucznym uśmiechem wysłuchała kilku pozdrowień i słów podziwu dla jej urody i kreacji, a Draco dziękował za komplementy z zdawkowym uśmiechem.

- Dobrze, że nie musimy siedzieć przy stole – stwierdziła Hermiona, patrząc na ludzi jedzących na stojąco.
- Zamówimy kolację do komnat, jak ten cyrk się skończy. Nie będę jadł z drewnianych patyczków… - burknął z niesmakiem, patrząc na paterę koreczków.

- To bardzo eleganckie przyjęcie – stwierdziła, częstując się szampanem z tacy kelnera.

- Snobistyczne i nudne – określił je w skrócie.

Hermiona zaśmiała się cicho. No cóż… Miał rację.

- Tam jest Panss! – wskazała mu na Parkinson, stojąc w towarzystwie Davida Ressa i Theo Notta, przy jednym ze stolików.

Postanowili do nich dołączyć.

- Cześć! – przywitała się Hermiona.

- Nott… Ostrzegam! - warknął na powitanie Draco, a Theodore szybko odwrócił wzrok od jej dekoltu i skupił się na dekoracjach.

- Witajcie moje gołąbeczki! Wyglądacie szałowo! – Pansy uśmiechnęła się do nich szczerze.

- Postarałaś się Pansy! Wszystko wypadło niesamowicie! – pochwaliła Hermiona.

- Dzięki kochana! Chciałam żeby było ok… – Pansy mrugnęła porozumiewawczo.

- Twój ojciec nie szczędził wydatków, by oczarować gości – wtrącił Ress.

- Jak widać – burknął pod nosem Draco, popijając swoją whisky.


💢💢💢


- Moi drodzy… – rozległ się głos tuż za ich plecami.

Obydwoje odwrócili się w stronę Lucjusza.

- Zapewne rozpoznajesz tę damę, prawda? – Malfoy senior roześmiał się lekko i popatrzył na mężczyznę stojącego obok niego.

- Zawsze! – odezwał się z uśmiechem gość Lucjusza, ani na chwilę nie odrywając wzroku od Hermiony.

- Och! Witaj! Jak miło cię widzieć! – Hermiona była totalnie zaskoczona widząc, kto przed nią teraz stał.

Ramię Dracona prawie natychmiast znalazło się na jej talii, oplatając ją władczym gestem.

- Witaj Hermiono! Dużo czasu… A ty wciąż piękna! - obcokrajowiec posłał jej czarujący uśmiech, sięgając po jej dłoń, by złożyć na niej kurtuazyjny pocałunek.
Ręka Dracona oplotła ją jeszcze ciaśniej.

- Dziękuję! Co cię do nas sprowadza? – zapytała, siląc się na uśmiech.

- Interesy - odpowiedział krótko.

- Pan Krum, jest naszym specjalnym gościem. Jako wiceminister bułgarskiego ministerstwa magii, gości u nas z dyplomatyczną wizytą – wyjaśnił Lucjusz.

- To doprawdy wspaniale… - odezwał się Draco, lustrując Bułgara przenikliwym spojrzeniem.

- Miło tu wrócić, gdy macie pokój – Wiktor uśmiechnął się uroczo.  

Dziesięć lat od ich ostatniego spotkania dodało mu powagi i męskości. Nie miał już ciała wysportowanego gracza Qudditcha, ale nadal zachował ten mroczny urok, który tak pociągał jego fanki…

- Zostałeś wiceministrem? Gratuluję! – Hermiona uśmiechnęła się do niego serdecznie.

- Tak wyszło. A co u ciebie? Nadal lubisz książki, Hermiono Granger? – zapytał patrząc na nią z żarem w oczach.

- Malfoy – poprawił go Draco. -  I tak, nadal je lubi, choć teraz ma mniej czasu na czytanie, zajęta rolą żony – mówił uśmiechając się złośliwie.

- Malfoy?– zdziwił się Wiktor, patrząc pytająco na stojącego obok niego Lucjusza.

- Tak się akurat złożyło, że Hermiona ponad miesiąc temu została moją synową. Pamiętasz mojego syna, Dracona, prawda? – Lucjusz uśmiechał się szeroko, ale Hermiona dobrze wiedziała, że ten uśmiech był podszyty triumfem.

- Owszem… No to moje gratulacje! Szczęściarz z ciebie – Wiktor wyciągnął dłoń do blondyna i Draco musiał puścić Hermionę, by ją uścisnąć.

- Tak, poszczęściło mi się w życiu – potwierdził, posyłając Krumowi złośliwy uśmieszek, po czym prawie od razu znów przygarnął ją do swojego boku.

Hermiona ledwo się powstrzymała przed wywróceniem oczami. Czy on naprawdę musiał tak mocno zaznaczać swoje terytorium?

- Miałem nadzieję, że udam się mi cię zobaczyć – Wiktor wciąż nie odwracał od niej wzroku.

- Miło mi, że się tak złożyło… Na długo przyjechałeś? – spytała.

- To zależy, jak pójdą nasze rozmowy – Wiktor uśmiechnął się do Lucjusza.

- Mam nadzieję, że się dogadamy. Sprawniejszy tranzyt przez teren Bułgarii, bardzo ułatwiłby nam sprawę – tłumaczył Lucjusz.

- Jesteśmy chętni do negocjacji – odparł Wiktor.

- Czekamy, by poznać wasze warunki – odpowiedział szybko Lucjusz.

Wiktor znów spojrzał na nią.

- Zabiorę ze sobą Hermionę, a wtedy wy będziecie mogli przewieźć przez mój kraj co tylko zechcecie – uśmiechnął się pod nosem.

- Możesz to powtórzyć? – spytał cicho Draco.

Lucjusz roześmiał się w głos.

- Draco, Wiktor tylko żartował! Wcale nie chciałby zabrać ci żony!

- Chciałbym, ale domyślam się, że ona nie chce – Bułgar uśmiechnął się smutno.

Hermiona zmusiła się do roześmiania i od razu mocniej przytuliła się do Dracona, czując jaki nagle zrobił się bardzo spięty.

- Schlebiasz mi Wiktorze, ale dobrze mi tu, gdzie jestem – powiedziała szybko.

- Czyli gdzie? – spytał cicho Krum.

- W ramionach męża, oczywiście! – Hermiona w wymownym geście położyła dłoń na klacie Malfoya, choć miała wrażenie, że jego ramię za chwilę przetnie ją na pół.
Tak mocno ją do siebie przyciskał.

- Cieszy mnie twoje szczęście – powiedział Wiktor, ale nie zabrzmiało to specjalnie szczerze.

- Dziękuję! A teraz jeśli pozwolicie, chcielibyśmy was na chwilę przeprosić, bo mamy jedną sprawę do przedyskutowania w związku z naszymi planami na weekend – Hermiona uśmiechnęła się przepraszająco, złapała Draco za rękę i pociągnęła go w stronę wolnego stolika w drugim końcu sali.
Po drodze zadbali o to, by zaopatrzyć się w nowe drinki.


💢💢💢


- Ten wieśniak wcale nie żartował! – burczał Draco.

- Przestań!– Hermiona odłożyła szampana, objęła go w pasie i przytuliła się do niego, w obawie, że za chwilę zrobi coś niepoważnego.

- Wracamy do apartamentu, skoro ten gnojek ma zostać w zamku! – oznajmił cierpko, ściskając ją mocno.

- Boisz się, że w nocy wlezie nam do komnaty, by mnie porwać? – zaśmiała się z niedowierzaniem.

- Patrzył na ciebie, jakby chciał cię przelecieć tu i teraz! – irytował się.

- Naprawdę nie przypuszczałam, że taki z ciebie zazdrośnik! – wytknęła mu.

- A tobie się to podoba, prawda? Kolejny adorator… Zapatrzony w ciebie od kiedy miałaś czternaście lat!

- Przestań wygadywać bzdury! Krum to tylko znajomy… - rzuciła mu wrogie spojrzenie.

- Tak? A pamiętasz może tę część biblioteki, gdzie stara nietoperzyca Pince trzymała archiwalne wydania „Proroków”? – spytał cicho, pochylając się nad nią.

Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz. O nie!

- Taaa, widzę, że pamiętasz. Namiętny buziak panny Granger z Bułgarskim szukającym… Romans, którym żyła cała szkoła. Jaka szkoda, że nie miałem wtedy aparatu. Byłaby śliczna pamiątka! – szydził.

Hermiona poczuła, że rumieńce wykwitają jej na twarz.  Nie miała pojęcia, że ktoś ich wtedy widział. To był jeden, jedyny raz. Jej pierwszy pocałunek z mężczyzną…

- To było sto lat temu – mruknęła.

- Widać tak mu się podobało, że rozpamiętuje do dziś – sarknął Draco, odsuwając się pod niej i kończąc swoje whisky jednym łykiem.

- Draco, przecież dobrze wiesz, że nie mam zamiaru wdawać się w żadne romanse. Po co ci ta złość? – spytała cicho.

- Bo wkurwia mnie, że nie mogę przeżyć jednego dnia, bez natknięcia się na jakiegoś twojego byłego!

- Ty śmiesz mi robić wyrzuty? – Hermiona zacisnęła zęby. – Mieszkamy w domu pełnym twoich byłych kochanek!

- Właśnie! Kochanek! Nic nie znaczących przygód na jedną noc! – warczał.

- Chyba nie chcesz mi wmówić, że jeden buziak z Wiktorem, to była przygoda mojego życia! – ironizowała.

Draco złapał ją w talii i przyciągnął gwałtownie do siebie.

- Była czy nie była, masz o nim zapomnieć – szepnął, a jego oddech owionął jej usta.

- Odbija ci z tej samczej zazdrości – odszepnęła, patrząc mu w oczy.

- Już ci mówiłem. To szaleństwo nosi twoje imię.

I nie zważając na to, że stoją w sali pełnej ludzi, pocałował ją namiętnie na oczach wszystkich.


💢💢💢

Ach...#rozejmioholiczki mnie wykończą 😆

Jutro na pewno nie będzie Rozejmu - żadne słodkie, pandzie ocza, prośby, groźby ani quizy nie pomogą 😁 Ale na pewno będzie publikacja/cje... 😙
W każdym razie

Do zobaczenia! 😉