>Rozejm< ETAP 26

 Dedykacja: Dla wszystkich tych, którzy w swoim życiu za dużo tańczyli na weselach i bolały ich potem nogi, tak jak mnie dziś 😅😆


💢💢💢

                Przeszła na koniec korytarza i stanęła pod wielkim oknem. Co to był za pokręcony poranek! Nawet nie zdążyli jeszcze zjeść tych cholernych naleśników…

- A więc to tak…? – usłyszała za swoimi plecami.
Zdrętwiała i odwróciła się powoli.

- Jak? – spytała, starając się zachować spokój.

- Już się w nim zakochałaś, prawda?

- Dlaczego nie wyszedłeś z Parvati? – wyszeptała, patrząc w oczy Pottera.

- Bo musiałem z tobą porozmawiać…

- Nie będę z tobą dyskutować na taki temat – ucięła krótko.

Harry skrzywił się pod nosem.

- Chce tylko wiedzieć, co on ci zrobił…?

- A dokładniej?

- Widziałem… Jak ratowałaś go na balu. Chyba robiłaś to za pomocą jakiejś skomplikowanej magii… – Harry spojrzał na nią przenikliwie.

- Mówiłam ci już. Nie tylko wydali mnie za niego za mąż, ale też połączyli nas starożytnym rytuałem – odpowiedziała spokojnie.

- Jakim rytuałem? – sarknął.

- Jedności dusz – zdecydowała się powiedzieć mu prawdę.

- Co? – Harry otworzył usta w geście zdziwienia.

- Unum et anima una. Rytuał jedności dusz. Pozwala czarodziejom czerpać wzajemną ochronę ze swojej mocy  - wyjaśniła spokojnie.

- Naprawdę? Godryku! Hermiono… - Harry złapał ją za dłoń.

- To nic, Harry. Już się z tym pogodziłam – odpowiedziała, wiedząc, że mówi szczerą prawdę.

- To ten rytuał zmusił cię do tego, byś go pokochała? – głos Pottera zadrżał przy ostatnim słowie. 

- Ten rytuał nie ma żadnego wpływu na uczucia.

Harry mocniej uścisnął jej dłoń i opuścił głowę.

- Więc to ty sama zakochałaś się w tym małym, podłym…

Hermiona wyrwała rękę z jego uścisku.

- Harry… Zrozum to, proszę cię! Tłumaczyłam ci to już wiele razy! Cokolwiek nie powiesz i czegokolwiek nie zrobisz, to niczego nie zmieni… Zawsze już będę z nim związana. Moje życie, jako Hermiony Granger się skończyło. Nie odzyskam go już nigdy…

- Ale co ci przeszkadza w tym, by wciąż go nienawidzić? To przecież wciąż jest ten sam parszywy śmierciożerca! – jęknął boleśnie. 

- Chciałbyś wciąż nienawidzić osobę, którą widujesz codziennie? Z którą jadasz przy jednym stole i sypiasz w jednym…

- Tak! Gdyby to był on, to nawet wtedy bym go nienawidził i ty też powinnaś! – warczał, zakładając ręce na piersi i patrząc na nią z wrogością.

- Przykro mi… Ale nigdy nie miałeś, nie masz i nie będziesz miał prawa mówić mi co powinnam, a czego nie powinnam robić. Proszę cię tylko, byś dał nam raz na zawsze spokój. Skup się na sobie i swoim życiu. Weź ślub z Parvati i bądźcie razem bardzo szczęśliwi… - wyszeptała wręcz błagalnie.

- Hermiona! On cię oszukuje! Kombinuje! Udaje! Zwodzi cię! Mami kasą i zaszczytami! Próbuje wmówić, że mu na tobie zależy! – wypluwał z siebie.

- Naprawdę tak sądzisz? – spytała cicho.

- Tak! Jestem przekonany, że ta szuja na pewno coś planuje!

- I tylko udaje, że mu na mnie zależy?

- To oczywiste! Ginny nawet mówiła mi, jak się do niej przystawiał, gdy była w jego biurze! Ciągle ją podrywał! Mówiła, że praktycznie próbował ją zaliczyć!

- No tak, zapewne Ginny nie skłamała… – Hermiona westchnęła. – A jak myślisz, dlaczego mnie odepchnął, zamiast poświecić ten czas na własną ucieczkę, gdy ten żyrandol spadał nam na głowy?

Harry nabrał powietrza, ale po chwili zamknął usta.

- Nie wiem. Ale może to zaplanował? Może chciał być bardziej wiarygodny…

- Harry… Jego serce na chwilę przestało bić. Kilka sekund później i bym go nie odratowała – szepnęła.

- Przekalkulował ryzyko…

Hermiona z niedowierzaniem pokręciła głową. Jak bardzo Harry był zaślepiony nienawiścią do Dracona, że był skłonny wierzyć w takie bzdury?

- Czego ty oczekujesz? Że na nowo go znienawidzę i znów zacznę nim pogardzać?

- Przynajmniej tego, że się w nim beznadziejnie nie zakochasz!

- Dlaczego cię to martwi? Przecież to ja w razie czego, będę musiała sobie radzić z tym beznadziejnym uczuciem – powiedziała, siląc się na spokój.

- Nie chce byś była nieszczęśliwa! - Harry znów chciał sięgnąć po jej dłoń, ale nie pozwoliła mu na to.

- Nie jestem, naprawdę. A jeśli kiedyś będę, to trudno. Sama tego chciałam. Zgodziłam się na warunki Malfoyów. Zgodziłam się na to małżeństwo, zgodziłam się przysięgać mu oddanie, zgodziłam się nosić jego nazwisko i zgodziłam się nazywać go moim mężem. Sama. Do nikogo o nic nie mogę mieć o to pretensji i ty też nie powinieneś ich mieć, Harry. Nasz świat zaczyna się odbudowywać i jestem szczęśliwa, że mogę być tego świadkiem i brać w tym udział. A że muszę to robić jako żona Dracona Malfoya, to już tylko nieprzewidziany splot wydarzeń.

- Obiecaj mi, że będziesz na siebie uważała… - poprosił z bólem w głosie.

- Obiecam, jeśli ty obiecasz dać nam spokój – odparła.

Harry zacisnął szczęki, ale po kilku sekundach rozluźnił je i odetchnął płytko.

- Dobrze. Będę się trzymał z daleka…

- Dziękuję – Hermiona zdusiła łzy i zdobyła się na uśmiech.

- Wciąż nie wiem, czy ten rozejm był tego warty…

- Był. Zapewniam cię. Trzymaj się, Harry – przeszła obok niego i klepnęła go lekko w ramię.


💢💢💢


          Starając się nie rozpłakać, wróciła do sali.
Zabiniego już nie było, a Draco kończył właśnie pochłaniać zimne już naleśniki.

- Hej, gdzie masz te kawę? – zapytał z uśmiechem.

- Nie kupiłam jej – mruknęła podchodząc do swojego łóżka i kładąc się na nim.
Była pewna, że głowa zaraz ją rozboli.

- Coś się stało? – spytał, odkładając pudełko i podchodząc do niej.

- Nie. To tylko… Harry czekał na korytarzu… - mruknęła, zamykając oczy i przykładając dłoń do czoła.

- Mogłem się domyślić. Pewnie dostał szału.

- Nie… W sumie całkiem kulturalnie pogadaliśmy – westchnęła.

Poczuła, że kładzie się obok niej.
Pachniał mieszanką męskiego szamponu i cukru pudru z naleśników.

- Powiedział ci coś przykrego? – spytał przyciągając ją bliżej i delikatnie sunąc dłonią po jej brzuchu.

- Nie. Nalegał tylko, bym znów zaczęła cię nienawidzić – mimowolnie uśmiechnęła się pod nosem.

- Czyli, że już mnie nie nienawidzisz? – zapytał, muskając ustami jej policzek. 

Otworzyła oczy i spojrzała na jego przystojną twarz.

- To zależy… - powiedziała cicho.

- Od czego? – szepnął.

- Od tego, czy naprawdę próbowałeś zaliczy Ginny Weasley…?

- Co? – Draco spojrzał na nią zdezorientowany.

- Rozgaduje o tobie takie rzeczy – westchnęła i znów zamknęła oczy.

- Hermiona… Przecież wiesz… - wyszeptał, wciągając ją mocniej w swoje ramiona.

- Wiem. Po prostu już nie mogę znieść tych wszystkich plotek, kłamstw, intryg i oskarżeń… - zdusiła szloch i mocniej wtuliła się w jego klatę.

- Coś wymyślimy. Na pewno na początek, musisz zacząć używać specjalnego eliksiru, który uniemożliwi użycie twoich włosów w eliksirze wielosokowym… - tłumaczył.

- Naprawdę? Ty też będziesz go używał? – zdziwiła się.

- Od dawna to robię – przyznał.

- Dobrze… Myślę, że muszę też stawić czoła Ginny. Powiedzieć jej dosadnie, co o tym wszystkim myślę… - westchnęła ciężko.

- Wiem, że tego nie chcesz, ale to wiele ułatwi… Lepiej ty z nią pogadaj, bo jeśli ja to zrobię, to skończy gorzej niż ta pochrzaniona Greengrass.

- Dlaczego musisz mieć powodzenie u takich okropnych wiedźm? – marudziła.

- I kto to mówi? Potter i Weasley… Gorzej to już naprawdę być nie mogło! – zaśmiał się, gładząc delikatnie jej policzek.

- Czasem mam wrażenie, że to tylko mi się śni… - wyszeptała.

- Ja też. Każdego dnia… - Draco sięgnął jej ust i pocałował ją miękko i z uczuciem.

Poddała się temu.
I powoli nabierała pewności…
Że na odwrót było już za późno.


💢💢💢
 

           Jej oddech wciąż rwał się spazmatycznie.
Próbowała jakoś poukładać to wszystko w swojej głowie, ale jej myśli były na to jeszcze zbyt chaotyczne…
To stało się tak nagle!
Niespodziewanie!

Lekki dotyk. Spojrzenie w oczy. Zaciśnięte na nadgarstku palce…
A już chwilę później jej sukienka leżała na ziemi, a on pieścił jej ciało.
Czule i subtelnie, jakby było wykonane z najszlachetniejszego szkła.
Pierwszy raz ktoś tak ją potraktował… Tak bardzo delikatnie… Tak bardzo namiętnie…
Była w siódmym niebie!

- Masz fajny dywan… - mruknął, z głową wtuloną w jej brzuch.

- To perska odmiana Lunaballi – szepnęła, nadal szukając jakiejś reguły dla regulacji oddechu.

- Przyjemnie miękki… - powiedział, całując ją delikatnie w okolicy lewego żebra.

- Nie tylko on – uśmiechnęła się, głaszcząc go po włosach.

- Przepraszam, jeśli to było… Zbyt szybkie… - wyszeptał.

- To… Było… Idealne… - odpowiedziała cicho, pierwszy raz w swoim życiu używając takiego słowa w odniesieniu do seksu.

- W sumie mieliśmy ciężki poranek. Dobrze, że trochę odreagowaliśmy – zaśmiał się, znów cmokając ją w rozgrzaną po orgazmie skórę.

- Tak… Przepraszam cię za niego… 

- Przestań! To przecież nie twoja wina – odpowiedział, unosząc się i chowając twarz pomiędzy jej piersi.

Jęknęła cicho.

Seks zawsze był dla niej aktem pełnym pożądania, dzikości i wzajemnej dominacji.
Dziś po raz pierwszy ktoś kochał ją tak delikatnie, pieszczotliwie i namiętnie…

Budował w niej orgazm każdym swym dotykiem, muśnięciem ust, płonącym spojrzeniem jego cudnych oczu.
Doszła tak mocno, jak jeszcze nigdy. Było jej z nim fantastycznie…

- Chyba musimy wracać do pracy… - westchnęła ciężko, znów przeplatając w palcach jego włosy.

Uniósł się i spojrzał jej w oczy.

- Pansy… Musisz wiedzieć… Ja…  Nie chcę być tylko twoim pocieszenie po nim… - wyznał bez ogródek.

- Pocieszeniem? Myślę, że jesteś raczej nagrodą, po tym całym bagnie, jakie mnie przy nim spotkało… - wyznała, ledwo tłumiąc łzy.

Uniósł się na łokciach, tak by móc sięgnąć jej ust.
Pocałował ją krótko, ale żarliwie.

- Dobrze. Taka rola mi odpowiada – mruknął Neville, po czym uśmiechnął się i pocałował ją znowu.

- Cieszę się… - szepnęła, pozwalając mu pogłębić pocałunek, a potem wziąć się jeszcze raz na podłodze jej gabinetu, na importowanym dywanie z różowej Lunaballi.

 💢💢💢

- Jak dobrze być w domu! – westchnął Draco, gdy wylądowali w holu Mirum Pars.

- Racja – zgodziła się z delikatnym uśmiechem.

- Już się nie mogę doczekać, aż się znajdziemy w naszej sypialni – mruknął jej do ucha, oplatając swojej ramie wokół jej talii.

- Uzdrowiciel Falina zabronił ci wszelkich takich aktywności przez następne trzy tygodnie! – powiedziała, potrząsając torbą pełną eliksirów.

- Co?! – Draco, aż przystanął w miejscu, nie kryjąc szoku.

Hermiona nie mogła się dłużej powstrzymać i gruchnęła szczerym śmiechem.

- Wiedźma! – sarknął, przyciągając ją bliżej i przygryzając płatek jej ucha.

- Ale miałeś fajną minę! – zaśmiała się znowu.

- Za karę nie zaśniesz dziś ani na chwilę! – zagroził.

Hermiona znów się zaśmiała i pokręciła głową. Właśnie mieli wchodzić w korytarz prowadzący do ich komnat, gdy tuż za nimi pojawił się Lucjusz.

- Jesteście już! Wspaniale! Draco, możemy chwile porozmawiać? Sprawy ministerstwa – oznajmił z nieco dziwnym uśmieszkiem.

- Pójdę już do komnat – zdecydowała od razu Hermiona.

Draco się nie sprzeciwił, więc zostawiła go z ojcem na korytarzu i ruszyła w stronę ich mieszkania.


💢💢💢


           Postanowiła najpierw pójść do sypialni i rozpakować ich torby.

Weszła do pokoju, nucąc cicho i od razu podeszła do szafy.

- Kim pani jest? – padło szorstkie pytanie.

Hermiona pisnęła cicho i podskoczyła w miejscu. Odwróciła się łapiąc się za serce i prawie przetarła oczy z niedowierzania. Na łóżku leżała jakaś czarnoskóra piękność w skąpym białym gorsecie i figach do kompletu.

- Słyszała pani? Pytam kim pani jest?! – kobieta patrzyła na nią z jawną wrogością.

Hermiona ledwo odzyskała oddech.

- To pani mnie o to pyta? Co pani u diabła robi w naszych komnatach?! – zawołała, jeszcze raz lustrując jej wyuzdany strój.

- W waszych? Musiała się pani pomylić. To są komnaty mojego narzeczonego! – syknęła hebanowa piękność.

- Narzeczonego? – Hermiona ledwo pohamowała opadnięcie szczęki.

- Owszem! Dlatego pytam kim pani jest i czemu grzebie pani w jego szafie? – widać było, że kobieta nie ma łagodnej ani ugodowej natury.  

- Nie no, ja chyba zaraz zwariuję… - mruknęła Hermiona łapiąc się za skronie.

- Kochanie? – z salonu dobiegł ją głos Draco.

- Tutaj! – odkrzyknęły obie równocześnie, a potem od razu zmierzyły się wzajemnie nieprzyjaznym spojrzeniem.

- Herm, skarbie… Ojciec chce… O kurwa! Lorena? Co ty tu robisz, do cholery?! – Draco stanął jak wryty, a oczy prawie wyszły mu z orbit.

- Czekałam sobie na ciebie mój mężczyzno, zupełnie gotowa ! A nagle wpada tu ta baba i chyba próbuje cię okraść… - kobieta nazwana Loreną, wskazała Hermionę palcem, niczym jakiś odrażający eksponat.

- Lorena! To jest moja żona! – zawołał Draco.

- Co? Serio? Chyba żartujesz! – Lorena roześmiała się nieco szaleńczo. – Żona? Na jakimś świecie dałeś się zaobrączkować takiej wymuskanej niuni?

- Była już zdesperowana była kochanka, moja obsesyjnie zazdrosna przyjaciółka, teraz mamy i twoją narzeczoną. Co będzie w przyszłym tygodniu? Poprzednia żona? – zapytała go Hermiona, szukając w sobie resztek samokontroli.

- Hermiona, to nie tak…

- Ani mi się waż, znów to powtarzać! – krzyknęła tak głośno, że aż cofnął się o krok.

- Lorena, to siostra przyrodnia Zabiniego! Znamy się od dawna, ale my nie… nie… – wyjaśniał pośpiesznie.

- Och! Ale potwarz! Mogłeś mnie przedstawić, jakoś milej, Smoczuś! Siostra przyrodnia Zabiniego…? Też coś!  – kobieta westchnęła wyraźnie zawiedziona.

- Nie widzieliśmy się od przeszło trzech lat i przysięgam na rany Salazara, że nie mam pojęcia co ona robi w tym pokoju!  – tłumaczył Draco, lekko się przy tym jąkając.

- Jak to, co tu robię? Czekam na ciebie! Obiecałam ci przecież, że kiedyś wrócę! Wiec jak dowiedziałam się, że ta wasza wojna się skończyła i macie jakiś rozejm, to przyjechałam przypieczętować nasze zaręczyny! – oświadczyła pewnie Lorena.

- Lo! Chyba pomieszały ci się jakieś klepki! Przecież, ja nigdy ci się nie oświadczyłem!

- No tak, ale wiem, że chciałeś to wielokrotnie zrobić… - Lorena uśmiechnęła się słodko i mrugnęła do niego zalotnie.

- Hermiona… Ja się chyba źle czuję. Tak. Na pewno. Ja być może zapomniałem dziś o jakimś zaleconym mi eliksirze… - Draco zamknął oczy i wyglądał, jakby zaraz miał zemdleć.

Hermiona spojrzała na niego przenikliwie.

- Serio zrobiło ci gorzej, czy próbujesz symulować chorobę, by jakoś wybrnąć z tej sytuacji? – spytała cierpko.

- Słowo daję, że na pewno przed chwilą znów zachorowałem! Ratuj… - Draco spojrzał na nią naprawdę błagalnie.

Hermiona pokręciła głową z niedowierzaniem. I to był jej mąż, groźny śmierciożerca? Ze swoim słodkim „ratuj”? No nic…

- Bardzo nam przykro, ale musimy panią poinformować, że ponad miesiąc temu Draco się ożenił i niestety nie jest już do wzięcia! – Hermiona starała się oddychać miarowo i absolutnie nie sięgnąć teraz po różdżkę.  

- Poważnie się hajtnąłeś z inną? Jak mogłeś, Smoku! A było nam razem tak bosko! – Lorena skrzywiła się z wyraźnym zawodem, po czym zaczęła się wreszcie wyczołgiwać z łóżka.

- Przecież przed twoim ostatnim wyjazdem przespałaś się z Flintem! – przypomniał jej Draco.

- No i? Zrobiłam to, bo mi powiedział, że jest w tym lepszy od ciebie! – Lorena zaczęła się ubierać, a Hermiona niechętnie musiała przyznać, że niestety ta ordynarna zdzira miała idealną figurę.

- Wyjdź stąd, jak najszybciej! – poprosił Draco, wyraźnie zirytowany.

- Idę, skoro byłeś tak głupi, żeby dać się usidlić tej tu… - Lorena z niechęcią skinęła na Hermionę.

- Do widzenia! – syknął Malfoy przez zaciśnięte zęby.

- Będę w komnatach mojej macochy, jakbyś mnie przypadkiem szukał. A co do Flinta… Skłamał! Nikt nie jest w tym tak dobry, jak ty – Lorena posłała mu całusa, po czym wyszła z sypialni, zalotnie kręcąc biodrami.

- To mi się na pewno przyśniło… – jęknęła Hermiona, łapiąc się za głowę.

- Skarbie… Ja… - Draco ruszył w jej stronę.

 Początkowo chciała go przepędzić na cztery wiatry,  ale zamiast tego po prostu wybuchła gromkim śmiechem.

- Merlinie! Co tyś wyprawiał w swoim życiu, człowieku? – zaśmiała się, gdy ją objął i oparł swoje czoło o jej skroń.

- Błędy młodości… - mruknął jej do ucha.

- Naprawdę? A może po prostu myślałeś nie tą częścią ciała, co trzeba? – dogryzła mu.

- Lwico… Nie dręcz mnie! To była jedna z najbardziej żenujących chwil w moim życiu!  – przyznał.

- To, że nieprzeciętnie piękna kobieta czeka na ciebie półnago w łóżku, jest dla ciebie żenujące? – droczyła się.

- Przestań! Zabawiałem się z nią kiedyś, bo była chętna, ale przysięgam, że nigdy… Jest strasznie puszczalska i głupia! – tłumaczył się gorączkowo.

Hermiona znów roześmiała się w głos. Był teraz tak uroczo, chaotycznie pogubiony.

- To ty rozpamiętuj dalej swoje błędy młodości, a ja idę sobie poleżeć w wannie – oznajmiła, wymykając się z jego ramion.

- Sama? – spytał z niedowierzaniem.

- A myślisz, że nie spotka cię żadna kara, za to, że zastałam twoją byłą kochankę w naszym łóżku? – spytała przekornie.

Draco od razu znalazł się przy niej, złapał ją za twarz i pocałował mocno.

- Powiedziałaś „nasze” – wyszeptał i pocałował ją znowu, głęboko i namiętnie.  

Oderwała się od niego, zarumieniona i podniecona.

- Załatw, by ktoś zmienił pościel… A ja w tym czasie przygotuję kąpiel – mruknęła, przyciągając jego głowę do kolejnego pocałunku.

Poczuła, jak się uśmiechał tuż przy jej ustach. Wiedziała tylko jedno.
Nie miała zamiaru się nim dzielić. Teraz był jej i nie zamierzała go oddawać żadnej napalonej idiotce! Za nic…!


💢💢💢


A ostrzegała Kinia, że zabawny rozdział? Wręcz komediowy😂

Mam nadzieję, że się Wam spodobał. 

Nic więcej nie napiszę, bo idę moczyć te przeklęte nogi w gorącej wodzie😔

Buziaki i... może do jutra? 😏