>Rozejm< ETAP 25

Dysk z epilogiem "Snów"... zdechł 😢
Ratujemy co się da... Ale nie wiem, czy się uda - nie zapisałam nigdzie indziej #venikidiotka.
Jak coś - odtworzę go, ale nie dziś. 
Dlatego - Rozejm - na przeprosiny.

Dedykacja: Dla Joanny - bo chyba czeka...😋😘



💢💢💢

                Obudziła się, bo było jej za ciasno i za gorąco.
Dopiero po kilku sekundach zorientowała się, jak mocno Draco ją obejmuje i wciska w materac. Trzymał ją tak, jakby się bał, że zaraz mu gdzieś zniknie.
To było poniekąd słodkie…
Był wczesny poranek, ale obchód w szpitalu mógł się zacząć lada chwila, dlatego postanowiła wstać i się ubrać. Nie było potrzeby, by cały szpital obiegła plotka, że znaleziono ich razem w jednym łóżku.

Skorzystała z łazienki, umyła się i ubrała.
Gdy wróciła do sali, Draco leżał już w swoim łóżku, z rękami za głową, wyraźnie wypoczęty i w o wiele lepszej formie niż wczoraj.

- Wyspałeś się? – zapytała z uśmiechem.

- Spałbym lepiej po małym co nieco, ale ogólnie nie było źle – mrugnął do niej łobuzersko.

- Ja cię chyba wyślę na jakąś terapię, serio – zagroziła.

- Myślę, że sama będziesz moim najlepszym lekarstwem – znów do niej mrugnął.

- Zaraz przyjdą uzdrowiciele, a ja w tym czasie skoczę po jakieś śniadanie, bo pewnie tutaj nie dostaniemy niczego, choć w przybliżeniu zjadliwego – uśmiechnęła się.

- Tylko nie idź nigdzie daleko. I nie na magiczną stronę! – zaznaczył od razu.

- Dwie ulice stąd jest świetna naleśnikarnia. Masz jakieś specjalnie życzenia? – spytała, zabierając torebkę.

- Żebyś szybko i bezpiecznie wróciła – powiedział całkiem poważnie.

- To potrwa tylko chwilę – obiecała, po czym wyszła.


💢💢💢


                Niestety pomyliła się w tej kwestii, bo w restauracji była okropna kolejka. Postanowiła jednak poczekać, licząc na to, że Draco nie wyśle za nią za chwilę jakiejś ochrony.
Wbiegła do szpitala i szybko skierowała się do ich sali.
Już miała naciskać klamkę, gdy ze środka dobiegł ją słodki głosik:

- Jak się czujesz, kochany?

Hermiona zamarła. Przyszła go odwiedzić? Zrobiła krok w tył. Nie powinna im przeszkadzać…

- Chcesz wiedzieć jak? – odpowiedział cicho Draco.

- Po to przyszłam, najdroższy… - wyznała miękko Astoria.

Hermiona ze wszystkich sił starała się odsunąć od drzwi. Nie powinna podsłuchiwać. Zwłaszcza dla swojego własnego dobra, ale…

- Podejdź bliżej, to ci pokażę… - zabrzmiał spokojny ton Draco.

Hermiona usłyszała stukot obcasów i wiedziała, że Grenngrass właśnie do niego podeszła. Co teraz? Czy obejmie ją i powie, że cieszy się, że przyszła? Czy powie jej, że ją kocha? Czy ją pocałuje?
Szybko przełknęła łzy. Nie powinna tego wiedzieć… Już miała się odwrócić i odejść, gdy do jej uszu dotarł gwałtowny jęk strachu.

- Draco! Co ty robisz…?! - spytała Astoria w wyraźnym szoku.

- Nie mam teraz przy sobie różdżki, więc zabije cię gołymi rękami! – warczał wściekle.

- Aaaaa! Ja przepraszam! Przepraszam! Musiałam! Wciąż cię kocham! Tak bardzo cię kocham! – szlochała spazmatycznie Astoria.

Hermiona już planowała wbiec do pokoju, gdy usłyszała jak coś głucho upada na podłogę. Zaraz później płacz Greengrass, przeszedł w rozpaczliwe zawodzenie.

- Zejdź mi z oczu raz na zawsze podła dziwko, bo przysięgam, że mnie popamiętasz! Zaczynam żałować, że jednak nie wpadłaś w łapy Flinta! Już on by cię odpowiednio ustawił! – syczał z nienawiścią.

- Draco, ale ja to z miłości… Chciałam ci ułatwić… Ona musi wiedzieć…

- To moje pierwsze i ostatnie ostrzeżenie! Jeszcze raz zbliż się do mnie albo Hermiony, a cię zabiję, słyszysz? Ukatrupię cię jednym zaklęcie, ty przeklęta suko! – krzyczał.

Hermiona ledwo odskoczyła, gdy drzwi się otworzyły, a zapłakana Greengrass wypadła z pokoju, szlochając histerycznie.


💢💢💢


                    Stanęła w progu, bez słowa patrząc, jak Draco oddycha ciężko i z całej siły zaciska pięści.

- Nie powinienem był… - szepnął, siadając na łóżku i ukrywając twarz w dłoniach.

Hermiona weszła do pokoju, zamknęła drzwi, odstawiła jedzenie na szafkę i podeszła do niego powoli. Gdy tylko znalazła się w zasięgu jego ramion, złapał ją i przyciągnął do siebie, wtulając twarz w jej brzuch i oddychając ciężko.

Odruchowo pogłaskała go po głowie i karku.

- Ona ci coś zrobiła? Wtedy na balu? – spytała, nie potrafiąc ukryć drżenia w swoim głosie.

- Scounfundowała mnie, a potem przyparła do ściany i pocałowała, wiedząc, że przyjdziesz mnie szukać, jeśli poczujesz, że rzucono na mnie jakieś zaklęcie… - odpowiedział cicho.

Hermiona spojrzała na zamknięte drzwi. Dlaczego miałaby nie pójść teraz za Astorią Greengrass i nie przekląć czymś tej głupiej zdziry? Ta myśl była taka kusząca…

- Nie powinienem był jej dziś szarpać, ale na sam jej widok, przypomniała mi się cała ta scena, a później nasza rozmowa… Merlinie! Chciałem rozerwać ją na strzępy… - Draco oderwał się od niej i potarł oczy w geście znużenia.

- Przepraszam, że nie chciałam cię wysłuchać. Naprawdę nie sądziłam, że będzie zdolna posunąć się, aż tak daleko… - Hermiona nadal głaskała go, stojąc nad nim i patrząc mu w oczy.

- Tak, ja też nie – Draco wsunął jej dłonie pod bluzkę i delikatnie pogładził jej nagie plecy.

Pochyliła się delikatnie i musnęła jego usta.
Była jednocześnie smutna, wściekła i szczęśliwa. Cała gama emocji przepływała przez nią powoli, a ciepło wywołane tym, że on pogłębił pocałunek, mieszało się i przeplatało z nimi.
Była smutna, bo go zraniła, nie pozwalając wyjaśnić. Nie zaufała mu…
Wściekła, na te pieprzoną Greengrass, za to, że uknuła podobną intrygę, by ich poróżnić.
Szczęśliwa, bo trzymała go teraz w swoich ramionach. Był jej… Nie chciała go oddać. Nie chciała się nikim z nim dzielić. Nigdy…

💢💢💢


        Pukanie oderwało ich usta od siebie, lecz Hermiona nie zdążyła się odsunąć, a Draco wciąż trzymał ręce pod jej bluzką na plecach,  gdy drzwi się otworzyły.

Obydwoje spojrzeli najpierw na drzwi, a zaraz potem krótko na siebie, widząc kto wchodzi do środka.

- Dzień dobry. Przeszkadzamy? – przywitała się Parvati, uśmiechając się z wyraźnym zadowoleniem, widząc w jakiej pozycji ich zastali.

Wchodzący do za nią do sali Harry, zatrzymał się w pół kroku, a jego szczęka od razu się zacisnęła. Wielki kosz z owocami, jaki trzymał w rękach, zatrzeszczał złowieszczo.

- Nie, no skąd! – zawołała Hermiona, chcąc się odsunąć od Draco, ale najwyraźniej nie miał zamiaru jej na to pozwolić, wciąż mocno ją obejmując.

Za Harrym do sali wszedł ktoś, kogo Hermiona absolutnie się nie spodziewała.

- Ginny… Cześć – przywitała się, a dłonie Malfoya na chwilę zacisnęły się mocniej.

- Cześć – Ruda posłała jej lodowato zimne spojrzenie.

- Witajcie! – za Ginny do sali wszedł uśmiechnięty Neville.

- Jak miło! Zobacz kochanie, ilu mamy gości! – Draco uśmiechnął się nieco drwiąco.

- Zaraz wyczaruje wam krzesła! – zaproponowała szybko Hermiona.

- Longbottom, mógłbyś ty? Hermiona nie powinna jeszcze za dużo używać magii, a moja różdżka została złamana podczas wypadku. Olivander dopiero popołudniu przyśle mi nową – wyjaśnił spokojnie Draco.

- Nie ma problemu – Neville szybkim ruchem różdżki przywołał z korytarza cztery krzesła.

Draco w tym czasie przesunął się dalej na łóżku, po czym zręcznym ruchem obrócił Hermionę i pociągnął tak, że usiadła na skraju posłania, miedzy jego nogami, opierając się plecami o jego tors. Szybko znów objął ją w pasie i położył podbródek na jej ramieniu.

- Przynieśliśmy owoce – warknął Potter, torpedując ich wzrokiem.

- Potter, przynoszący mi w prezencie owoce… Salazarze! Na jakim świecie się to wydarzyło? – zakpił cierpko Draco.

- Na tym, na którym rządzą kobiety – Harry popatrzył z krzywym grymasem na Parvati.

- I jeszcze na dodatek muszę się teraz z tobą zgodzić… - Draco westchnął, jakby to była jakaś kompletna katastrofa.

- Zachowuj się! – upomniała go Hermiona. 

- Masz rację, kochanie. Przepraszam. Serdecznie dziękuję za prezent tobie i twojej narzeczonej, Potter – odpowiedział z wymuszonym uśmiechem.

- Nie ma za co, Malfoy – burknął Harry, siadając. – Jak się czujesz, Hermiono? – zapytał od razu.

- Dziękuję, dobrze – odpowiedziała, starając się nie spinać tym, jak mocno Draco ją obejmował w ich obecności.

- A ty, jak? – Ginny popatrzyła z niepokojem na blondyna.

- Nie mogłoby być lepiej! – zaśmiał się uroczo Draco, muskając nosem policzek Hermiony.  

- Słyszeliśmy, że już dziś wieczorem was wypisują, a nie chcieliśmy odwiedzać was w domu, stąd ta wizyta… – wyjaśniła szybko Parvati.

- To bardzo miłe, dziękujemy! – odpowiedziała Hermiona.

- Ron i Padma przesyłają swoje pozdrowienia. Niestety byli zajęci… - Patil uśmiechnęła się sztucznie.

- Podziękuj im od nas i powtórz, że mamy się naprawdę doskonale! – odpowiedział oschle Draco.

- To prawda. Wyglądało to bardzo groźnie… A widzę, że prawie nic ci już nie dolega – wtrącił Neville, uważnie patrząc na Malfoya.

- Bo mam cudowną opiekunkę – Draco cmoknął Hermionę w ramię, a ona ledwo się powstrzymała, by go nie trącić łokciem w brzuch.
Na co mu były te popisy?

- Taaa, Hermiona zawsze miała do tego niebywały talent. Za każdym razem pierwsza na miejscu wypadku… – wtrąciła cierpko Ginny.

Hermiona już chciała otworzyć usta, z pytaniem co ta ryża małpa chciała zasugerować, ale znów odezwał się Draco.

- W takim razie cholerny ze mnie szczęściarz, że ją mam, prawda? Nie mogła mi się trafić lepsza żona!

Ginny przełknęła nerwowo ślinę, a Harry prychnął cicho pod nosem.

- Hermiono, zapomniałam ci podziękować, za załatwienie tego materiału przez Pansy Parkinson. Jest cudowny. Jesteśmy z Padmą zachwycone… - wtrąciła szybko Parvati, najwyraźniej chcąc jakoś załagodzić sytuację.

- Cieszę się, że się udało… - odpowiedziała, wciąż siląc się na spokój, po insynuacji Ginny.

- Niestety wciąż szukamy odpowiedniego projektu… – kontynuowała Parvati.

- Może porozmawiajcie z Milicentą Bulstrode? Projektowała suknie ślubną Hermiony – wtrącił Draco.

- To ty miałaś suknie ślubną?! – Ginny wciągnęła gwałtownie powietrze.

- A myślałaś, że poszła do ślubu w szacie śmierciożerców? – spytał chłodno Malfoy.

- Och nie! Po prostu sądziłam, że nie mieliście czasu… - Ginny spłoniła się lekko, widząc dość wrogą postawę blondyna.

- Ta suknia była naprawdę cudowna. Z elfickimi koronkami i gwieździstym szyfonem… – wtrąciła Hermiona, wiedząc, że to co robi, jest nieco dziecinne.
Mimo wszystko miała przemożną ochotę, by jakoś odegrać się na Ginny.
Nie mogła się powstrzymać.  

- Musiała kosztować fortunę… - Patil uśmiechała się nieco kwaśno.

- Co tak właściwie się z nią stało? – zastanowiła się Hermiona, dopiero po chwili uświadamiając sobie, jak dwuznacznie mogło to zabrzmieć…

Właśnie oświadczyła na głos, że zgubiła suknie w noc poślubną. Wszyscy zebrani byli przecież doskonale świadomi tego, w jaki sposób zawiązuje się magiczne małżeństwo…
Harry już i tak był czerwony, jak proporzec Gryffindoru.  

- Przypuszczam, że wciąż może wisieć w szafie w apartamencie – odpowiedział lekko Draco.

- W apartamencie? – wtrącił Neville. – To wy nie mieszkacie w Mirum Pars?

- Mieszkamy tam w ciągu tygodnia. Weekendy spędzamy w naszym apartamencie w Londynie – wyjaśnił Draco.

- To musi być… Wygodne… - wtrąciła cicho Patil, starając się zamaskować swoją delikatną zazdrość.

- Nawet bardzo. Uwielbiam to miejsce! – odpowiedział Hermiona, uśmiechając się pod nosem.

- Miło po latach życia w niedostatku, teraz tak szastać kasą, co? – zaatakowała ją Ginny.

Hermiona spojrzała na nią wrogo.

- Zapewniam cię, że pieniądze to nie największa przyjemność jaka mnie spotkała…

Siedzący za nią Draco, zatrząsnął się ze śmiechu.

- Chciałabym zobaczyć twoją suknię ślubną, jeśli istnieje możliwość… - westchnęła tęsknie Parvati.

- Wyślemy ci zdjęcia – zaproponowała Hermiona

- Skarbie, a może podarujesz Parvati swoją suknię, jako inspirację? Może ona i jej siostra wykorzystają jej materiał w swoich projektach? – zaproponował Draco.

- Ależ nie trzeba…

- To w sumie bardzo dobry pomysł. Mnie się już nie przyda, a jest taka piękna, że szkoda by tylko wisiała w szafie. Podeśle ci ją w przyszłym tygodniu – przyobiecała Hermiona.

- Naprawdę? Byłoby super! – Parvati uśmiechnęła się promiennie.

- A może potrzebujecie jakiejś pomocy z naszej strony przy organizacji wesela? – zapytał uprzejmie Draco.

- Nie, dziękujemy! – warknął Harry, bez przerwy masakrując blondyna wzrokiem.

- Wystarczy, że udostępnisz nam swój dom na wyspie na podróż poślubną… – Parvati uśmiechnęła się uprzejmie.

- Tak właściwie, to już nie jest moja wyspa.

- Nie? - Parvati nieco zbladła.

- Nie. Teraz należy do mojej żony. Dostała ją ode mnie jako część prezentu ślubnego – odpowiedział swobodnie Draco.

Hermiona zdrętwiała w jego ramionach. Co on za bzdury wygadywał?

- Och! Nie wiedziałam… - Parvati spojrzała na nią szczerze zaskoczona.

- Ja też nie – chciała odpowiedzieć, ale się powstrzymała, w zamian uśmiechając się tylko z przymusem.

- W każdym razie, teraz to ona decyduje o tym kogo i kiedy tam zaprasza – kontynuował Draco.

- Nie – przerwała mu Hermiona. – W małżeństwie wszystko jest wspólne i nasze, więc razem cieszymy się z tego, że możemy wam umożliwić tę podróż… – odpowiedziała siląc się na swobodny ton.

Harry gwałtownie podniósł się z krzesła i nie żegnając się z nikim wyszedł z sali, trzaskając za sobą drzwiami.

- Przepraszam… Jest nieco nerwowy po tym całym balu – burknęła Parvati, również wstając.

- Tak… Wszyscy jesteśmy – zgodziła się Hermiona.

- Serdecznie dziękujemy za odwiedziny! – Draco silił się na uprzejmy ton.

- Nie ma za co. Widzimy się w ministerstwie. Dużo zdrowia! – Parvati uśmiechnęła się z przymusem, po czym szybko wyszła.

- Ja też już pójdę – Ginny wstała.

Hermiona miała wrażenie, że być może liczyła na to, że Draco poprosi, by jeszcze została, ale on zupełnie chłodno powiedział tylko:

- Było nam bardzo miło, do zobaczenia.

Weasley szybko skinęła głową i również wyszła z sali.

- Ostrzegałem ich, że to nie najlepszy pomysł – Neville zaśmiał się ponuro.

- Patil chyba funduje narzeczonemu terapie szokową – burknął Draco.

Hermiona zastanowiła się nad Ginny. Może jej też jest potrzebna taka terapia? Może powinna na jej oczach bardziej się łasić do Dracona?

- Wyspa w prezencie ślubnym? Jak inni faceci mają cię teraz doścignąć, co? – zaśmiał się Neville.

- Jak chcąc zdobyć taką żonę, to muszą się wysilić – Draco błysnął zębami w uśmiechu.

Hermiona już miała na końcu języka sarkastyczną uwagę o tym, że cały jego wysiłek polegał na tym, by złapać ją za rękę, tak jak mu tatuś kazał, ale nie zdążyła jej wygłosić, bo drzwi się otworzyły i do środka weszli Parkinson i… Zabini.

- Och! Cześć! – Pansy zaczerwieniła się gwałtownie, widząc kto siedzi w ich sali.

- A ten tu czego? – przywitał się Blaise.

- Dzień dobry – Neville popatrzył na Pansy przenikliwie.

- Spotkaliśmy się pod kominkiem! – pośpieszyła z wyjaśnieniem.

- Pod kominkiem w naszym domu, bo tak się składa, że mieszkamy razem! – dodał szybko Zabini.

- Wraz z setką innych ludzi! – warknęła Pansy, mierząc go wrogim spojrzeniem.

- Ale ubaw… - szepnął Draco, do ucha Hermiony, chichocząc.

Dźgnęła go łokciem w tors, ale sama ledwo stłumiła śmiech, patrząc jak Blaise i Neville mierzą się wzrokiem.

Nev wstał i podszedł do Pansy.

- Miło cię widzieć – powiedział z uśmiechem, cmokając ją w policzek.

Parkinson rozpromieniła się od tego gestu.

- Ciebie również. Masz dziś wolne? – spytała, dotykając jego ramienia.

Blaise prychnął pod nosem, niczym byk na chwilę przed atakiem.

- Dałem znać, że przyjdę dopiero popołudniu. Chciałem wpaść odwiedzić naszych poszkodowanych… – Neville błysnął zębami w uroczym uśmiechu.

- To bardzo miłe… - Pansy wprost nie odrywała od niego wzroku.

- Blaise, a ty też masz wolne? – wtrąciła Hermiona, widząc, jak Zabini zaciska pięści i szczęki.

- Co? A tak. Mam dziś urlop – burknął, odzyskując chyba nieco kontroli.

- A ty Panss? – zapytał Draco.

- Wpadłam tylko podrzucić ciuchy Hermionie i lecę, bo mam dziś w departamencie dostawę z Francji – wyjaśniła naprędce.

- Dzięki wielkie! – Hermiona uśmiechnęła się do przyjaciółki, która odłożyła torby na jedno z krzeseł.

- Skoro też idziesz do ministerstwa, to możemy wyjść razem – Neville znów się uśmiechnął.

- Jasne! Dobry pomysł! – Pansy nerwowym gestem poprawiła fryzurę, a Hermiona poczuła, jak Draco chowa twarz w jej włosach i znów chichocze.

- Zdrowiejcie moje gołąbeczki. Widzimy się w domu! – Pansy szybko podeszła i ucałowała Hermionę i Dracona.

- Miłego dnia! Dziękujemy za odwiedziny Neville – powiedziała grzecznie Hermiona.

- Nie ma za co. Dużo zdrówka Herm i tobie Malfoy też…

- Dzięki, Longbottom – ton Draco o dziwo był naprawdę uprzejmy.

Pansy podeszła do drzwi i już łapała za klamkę, gdy nagle dłoń Zabiniego zakleszczyła się na jej łokciu.

- Nigdzie z nim nie pójdziesz! Słyszysz? Zabraniam ci! – zawołał

- Puszczaj dupku!

- Jeśli z nim wyjdziesz… Pożałujesz!

- Puść ją Zabini, albo nie ręczę za siebie! – warkną Neville, zaciskając pieści

- Nie wtrącaj się, śmieciu…

Draco szybko przesunął Hermionę i wstał.

- Zostaw ją Zabb, albo i ode mnie zaraz oberwiesz! – zagroził, podchodząc bliżej.

Blaise z niedowierzaniem popatrzył na Malfoya.

W tym czasie Pansy wzięła mocny zamach i z całej siły spoliczkowała swojego byłego, aż głowa odskoczyła mu w bok.

Blaise odruchowo wypuścił jej łokieć, złapał się za policzek i popatrzył na nią w szoku. Widać było, że zupełnie się tego nie spodziewał.

- Nigdy więcej nie waż mi się mówić co i z kim mam robić! Już raz mi powiedziałeś… Wystarczy! Pogódź się z tym, że nigdy ci tego nie wybaczę, rozumiesz? Nigdy!

Pansy wysoko uniosła głowę, odwróciła się i wyszła.

- Pójdę za nią – zdecydowała Hermiona.

- Nie. Ja pójdę. Nie martw się. Wyślę ci potem sowę… - Neville szybko cmoknął Hermionę w policzek, po czym zmierzył Zabiniego nienawistnym spojrzeniem i praktycznie wybiegł z sali.

Blaise wciąż trzymał się za twarz, jakby niedowierzając temu co się stało.

- Jak mam ci wyjaśnić, że masz jej dać spokój, stary? To koniec, rozumiesz? Ona nie potrafi nawet na ciebie patrzeć, po tym co się stało… - mówił spokojnie Draco, kładąc dłoń na ramieniu przyjaciela.

- Kurwa! – Blaise ukrył twarz w dłoniach i opadł na krzesło.

- Pójdę na dół po kawę – zdecydowała Hermiona, wiedząc, że Draco i Zabini potrzebują męskiej rozmowy.

Draco skinął tylko lekko w odpowiedzi i patrzył, jak zamyka za sobą drzwi.


💢💢💢

Przepraszam za brak "Snów" - prawo Murphy’ego dziś zadziałało - złośliwość rzeczy dramionowatych.😖

Postaram się, to nadrobić w weekend.💋
Znów macie dzień z trzema etapami Rozejmu... 😋
Oby to Wam wynagrodziło... 💛

Wasza V.