>Rozejm< ETAP 21

 Dedykacja: Dla mnie i Kini - za naszych mężów! 🍷🍷🍷😋



💢💢💢

                Weekend w apartamencie był naprawdę udany.
Hermiona czuła się wypoczęła i zrelaksowana. Wbrew jej obawom, namiętny seks nie był podstawą ich aktywności przez cały czas, bo równie dużo odpoczywali, siedząc razem na kanapie, popijając wino i czytając książki.
Raz ona siedziała z jego głową na swoich kolanach, bawiąc się jego cudnie miękkimi włosami.  Raz on z jej nogami na swoich udach. Uwielbiała, jak zaczytany mocno w jakiś tekst, nieświadomie masował jej stopę, ciepłym dotykiem swoich długich palców.
Draco uraczył ją też  kilkoma kolejnymi pysznościami, przygotowanymi z książki kucharskiej, jaką od niej dostał.
Wszystko pomiędzy nimi stawało się coraz bardziej naturalnie, więc dlatego w poniedziałkowy poranek wstała z szerokim uśmiechem na ustach, w pełni gotowa na nowy tydzień pracy. Sięgnęła dłonią obok, ale okazało się, że zastała tylko pustą przestrzeń. Czyżby Draco też już wstał? To dziwne. Zwykle wylegiwał się nieco dłużej od niej.


💢💢💢


             Najpierw skorzystała z łazienki, umyła twarz i zęby, a potem poszła do salonu w poszukiwaniu męża. Zaskoczyło ją, gdy na progu pokoju, usłyszała dwa ciche głosy.

- Pansy? – zdziwiła się, widząc przyjaciółkę siedzącą przy blacie z filiżanką kawy w dłoni.

- Cześć Hermionko! Postanowiłam wpaść dziś do was na śniadanie… – Parkinson uśmiechnęła się do niej wesoło i wskazała na swój talerz, pełen jajek i bekonu.

- Och! Jak miło! – Hermiona podeszła i cmoknęła ją w policzek, na powitanie.

- A ze mną się nie przywitasz? – spytał lekko rozbawiony Malfoy, wrzucając bekon na patelnie.

- Dzień dobry, Draco – Hermiona uśmiechnęła się do niego, chcąc zająć jedno z krzeseł.

Blondyn pokręcił głową i szybko przeszedł na drugą stronę bufetu.

- Nie tak, skarbie! Musimy to zrobić porządnie… – mruknął, łapiąc w dłonie jej twarz i całując ją przy Pansy, zupełnie bez skrępowania.

- Dzień dobry – powtórzyła cicho, gdy oderwał swoje usta od jej.

- Dzień dobry, lwico. Masz ochotę na jajka, czy może wolisz coś innego? – zapytał, delikatnie przejeżdżając swoim kciukiem po jej dolnej wardze.

- Jajka mogą być, dziękuję – uśmiechnęła się do niego, walcząc z rumieńcami.

- Ludzie! Depresji można przy was dostać! Jesteście tacy cudownie idealni! – poskarżyła się Pansy, popijając swoją kawę.

Hermiona zachichotała, po czym sięgnęła po pustą filiżankę i dzbanek.

- Nikt cię tu nie zapraszał, tylko sama przylazłaś, to teraz siedź, jedź i nie komentuj! – powiedział z wrednym uśmieszkiem Draco.

- Dobrze wiesz, po co przyszłam. Lepiej powiedzieć jej to teraz, niż miałaby to sama odkryć dziś w ministerstwie… – Pansy westchnęła i sięgnęła po leżącą obok niej gazetę.

- Coś się stało? – zapytała z lekkim niepokojem i popatrzyła na Dracona.
Miał dziwnie zacięty wyraz twarzy, a całą swoją uwagę skupiał teraz  na skwierczącym na patelni bekonie.

Hermiona odwróciła gazetę i zobaczyła wielki nagłówek.

 

„Zaręczyny Przewodniczącego Departamentu do Spraw Gier i Sportu! Ronald Weasley usidlony! Dwaj najlepsi przyjaciele zakochani w siostrach bliźniaczkach!”

Hermiona rzuciła okiem na zdjęcie, na którym Ron całował namiętnie Padmę Patil, a ona trzymała dłoń tak, by było widać pierścionek zaręczynowy z okrągłym rubinem.
Odłożyła gazetę i napiła się kawy.

- No co? – spytała, gdy zorientowała się, że Draco i Pansy patrzą na nią w wyczekująco.

- No wiesz… - Pansy rzuciła Malfoyowi krótkie spojrzenie, a później znów z niepokojem popatrzyła na nią.

- Uważam, że to zły pomysł, bo są ze sobą śmiesznie krótko, ale skoro są pewni, że tego chcą… – Hermiona wzruszyła ramionami.

- Żadnych łez i histerii? – spytał cicho Draco.

- A spodziewałeś się ich? – odparła z lekkim uśmiechem.

- Szczerze mówiąc, to tak…

- Hermiona, nikt nie odbiera ci prawa, do tego by to cię ubodło. Byliście ze sobą przecież bardzo długo… - Pansy spojrzała na nią pocieszająco.

- Dopiero niedawno, dotarło do mnie, jak fatalny był ten cały układ z Ronem. Trwaliśmy w nim, bo wojna tego wymagała, a zawsze lepiej było sobie wmawiać, że jest za kogo walczyć – odpowiedziała cicho, lekko kręcą głową.

- Wiele było takich par… - wtrąciła Pansy.

- Pewnie tak. Ale rozwiewając wasze wątpliwości. Nie, nie jest mi smutno, że Ron bierze ślub. Życzę mu wszystkiego najlepszego i mam nadzieję, że to pozwoli mu raz na zawsze spokojnie zamknąć nasz wspólny rozdział. Tyle! – Hermiona uśmiechnęła się do nich zupełnie szczerze.

- Ulga na sercu – Pansy zaśmiała się i dolała sobie kawy.

- I naprawdę już go nie kochasz? – wypalił Draco, wciąż wyraźnie spięty.

- Kocham – odpowiedziała spokojnie. – Ale dopiero, jak przestałam być ciągle obok niego, każdego jednego dnia, to zrozumiałam, że ta miłość ma o wiele więcej wspólnego z przywiązaniem i przyjaźnią, niż z czymkolwiek innym. Nawet nie mam pojęcia, gdy to coś głębszego pomiędzy nami się skończyło, ale to chyba było już lata temu...

- To bardzo dojrzałe, że doszłaś do takich wniosków – zauważyła Pansy.

- Jeśli dalej tak pójdzie, to nawet moja siostrzano-przyjacielska miłość do Weasleya i Pottera, też się wkrótce skończy – burknęła, sięgając po tost, by posmarować go masłem.

- To przez tą akcję w piątek? Draco mi opowiedział… - Pansy roześmiała się cicho.

- Ani nie chce mi się o tym myśleć. Kompletnie im odwaliło! – odpowiedziała, wgryzając się w pieczywo.

- A nie sądzisz, że to może być jego zemsta? Że oświadczył się tej całej Patil, z zemsty za to, że eliksir na ciebie nie zadziałał? – dywagowała Pansy.

- Mam nadzieję, że nie. To byłaby bardzo słaba podstawa do budowania małżeństwa.

- Bo najlepszą jest starożytna, magiczna klątwa! Mówię z doświadczenia! – Draco uśmiechnął się pod nosem i podał jej talerz z jej śniadaniem.

- Najlepszą podstawą udanego małżeństwa jest dobry seks… Ale co wam będę opowiadała, skoro to już wiecie, co nie? – Pansy wyszczerzyła się do nich.

- Panss… - zaczęła ostrzegawczo Hermiona.

- Dobra! Nie musicie nic mówić, po prostu zauważyłam, że zniknęło to elektryzujące napięcie pomiędzy wami. Dosłownie czasem bałam się stawać w pobliżu, bo tak iskrzyło! – ciągnęła niezrażona Parkinson.

- Ostatni raz jesz śniadanie w mojej kuchni, ty niewychowana małpo! – poinformował ją Draco, celując w nią łopatką, którą odwracał jajka.

- Smoczusiu! Ja tak tylko… Obiecuję, że już milczę! Powiem wam jeszcze tylko, że bardzo, bardzo się cieszę! I już jestem cicho! – Pansy udała, że zamyka buzie na kłódkę i wyrzuca klucz.

- Skoro jest teraz cicho, to może pogadamy sobie o niej i Nevie? – zaproponowała Hermiona uśmiechając się cwaniacko.

- Myślisz, że już ją przeleciał? – Draco szybko podjął jej grę.

- Chyba nie, bo jest wciąż trochę spięta. To nic, wyślę mu dziś wiadomość, żeby to zrobił. Może wtedy odczepi się od nas?

- Super pomysł, skarbie – Draco mrugnął do niej łobuzersko.

Parkinson była cała czerwona.

- Nienawidzę was! A ty wstydź się, Malfoy! Zrobiłeś z niej prawdziwą ślizgonkę – Pansy z urazą spojrzała na Hermionę.

W odpowiedzi Hermiona wyszczerzyła się do niej przekornie, na powrót zajmując się swoim śniadaniem.


💢💢💢

             Po ogarnięciu wszystkiego w apartamencie, całą trójką skorzystali z sieci Fiuu, by dostać się do ministerstwa.

Ledwo podeszli do windy, gdy nad ich głową pojawiły się trzy przesyłki ministerialne.

- Nie ma to jak dobrze zacząć dzień – mruknął Draco, łapiąc za pierwszą.

- To zaproszenie. Na toast szampanem za zdrowie dwóch par młodych – przeczytała Pansy.

Hermiona rozwinęła swoją i doczytała, że zaproszenie dotyczy wszystkich szefów departamentów, a spotkanie ma się odbyć dziś po pracy w sali konferencyjnej na dziesiątym piętrze.

- Będziesz chciała pójść? – spytał ją Draco.

- Sama nie wiem, czy to dobry pomysł – Hermiona nerwowo zagryzła wargę i strzepnęła nerwowym ruchem nieistniejący pyłek ze swojej czerwonej spódnicy.

- Zobaczymy, jak nam się ułoży dzień – stwierdził oględnie Malfoy.

Pansy pożegnała się z nimi na swoim piętrze i zostali w windzie sami.

Hermiona właśnie zastanawiała się, czy aby na pewno  zabrała wszystkie dokumenty, gdy Draco odwrócił ją twarz do siebie i pocałował mocno.

- Cieszę się, że nie masz złamanego serca… - wyszeptał jej prosto w usta.

- A ja się cieszę, że wbrew temu co powiedziałeś, okazało się, że jednak masz serce – uśmiechnęła się lekko i sama przyciągnęła jego głowę do kolejnego pocałunku.

Przestali dopiero, gdy kraty windy, zaczęły rozsuwać się na ich piętrze. Rozdzielili się, życząc sobie wzajemnie miłego dnia, a Hermiona nie mogła przestać się uśmiechać sama do siebie.



💢💢💢



            Początek dnia był całkiem przyjemny i już zaczęła liczyć, że obejdzie się dziś bez dramatów, gdy Claudia zapukała i weszła do gabinetu ze słowami:

- Pani Parvati Patil do ciebie…

Hermiona nerwowo przełknęła ślinę i wstała.

- Poproś ją – powiedziała, słysząc w swoim głosie napięcie.

- Witaj Hermiono! Mam nadzieję, że nie przeszkadzam? – Parvati weszła do gabinetu i wyciągnęła do niej dłoń.

Hermiona podeszła, by ją uścisnąć, a Parvati przycisnęła swoją twarz do jej policzków i złożyła dwa kurtuazyjne pocałunki w powietrze.

- Cześć, Parvati.  Absolutnie nie. Siadaj proszę! Napijesz się może kawy?

- Jeśli to nie problem, to chętnie, bo jeszcze dziś nie piłam. Biała z jedną kostką cukru.

Hermiona szybko poprosiła Claudię o kawę i wróciła za swoje biurko.

- Dziwnie patrzeć na twoje imię w parze z nazwiskiem Malfoy – Parvati z uśmiechem popatrzyła na plakietkę na jej biurku.

- Tak, też się jeszcze nie przyzwyczaiłam – odpowiedziała z wymuszonym uśmiechem.

- Właściwie moja wizyta, też się wiąże z planami na zmianę nazwiska… - Parvati przerwała, bo weszła Claudia z jej kawą.

- Ach tak! Moje gratulację. Ty i Padma zaręczyłyście się w tym samym czasie, wasi rodzice muszą być przeszczęśliwi… – Hermiona znów zmusiła się do uśmiechu.

- Właśnie w tej sprawie do ciebie przychodzę. Wczoraj długo dyskutowałam z siostrą i obie doszłyśmy do wniosków, że lepiej będzie urządzić wspólne wesele.

Hermiona spojrzała na nią uważnie, zastanawiając się czy ta decyzja cieszy Parvati. Każda panna młoda chciała się czuć wyjątkowo w taki dzień… No cóż… Ona była wtedy tylko i wyłącznie wściekła, ale też to nie był przecież normalny ślub…

- Dobry pomysł. Wspólne wesele jest bardzo praktyczne – odpowiedziała szybko Hermiona.

- Tak, ale rodzi to pewien problem. Nie możemy być w takim układzie swoimi druhnami.

- No tak, faktycznie… - Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz.

- Wiesz, że dla Harry’ego jesteś bardzo ważna. Nie będzie mógł mieć w ten dzień Rona za świadka, dlatego przyszłam, by cię poprosić byś została moją pierwszą druhną… – Parvati uśmiechnęła się delikatnie.

- Naprawdę nie wiem, co powiedzieć… - Hermiona czuła, że głos jej drży. – Posłuchaj, to naprawdę dla mnie zaszczyt, ale…
- Wiem, że mój narzeczony cię kocha – wtrąciła cicho Patil.

Hermiona otworzyła oczy ze zdziwienia.

- No tak, ja go też, jak brata… - zaczęła.

- Nie. On cię kocha tak, jak mężczyzna kocha kobietę. Wiem o tym od lat, być może nawet wcześniej niż on sam się w tym zorientował – ciągnęła spokojnie Parvati.

- Parv… Ja…

- Szanuje cię, Hermiono. Zawsze nie oglądałaś się na nikogo poza Ronem, choć z czasem wszyscy zaczęli zauważać, jak piękna się stałaś. Mogłaś to wykorzystywać, ale nigdy tego nie zrobiłaś…

- Rzadko, tak bardzo brakuje mi słów, jak teraz… - przyznała cicho.

- To prawda – Parvati zaśmiała się pod nosem. – Godzę się z faktem, że mój mąż może kochać inną. Nie mam z tym problemu, ale on musi wreszcie zrozumieć, że to koniec. Definitywny. Dlatego chcę, żebyś stała w ten dzień tuż obok nas, a on wtedy pojmie, że nie ma już żadnych szans. Że nie ma już prawa mieć żadnej nadziei. Rozumiesz?

- Nie wiem czy to dobry pomysł… – powiedziała Hermiona, choć w duchu musiała przyznać, że taki pomysł był po prostu poroniony.
Jeśli Harry coś naprawdę do niej czuł, to wesele mogłoby zakończyć się poważnym skandalem.

- Padma chce tego samego. Jej druhną będzie oczywiście Ginny, ale ona też chce, by Ron wiedział, że już nigdy do niego nie wrócisz. Chce, byś była blisko i z uśmiechem życzyła im szczęścia. Potrafisz się na to zdobyć?

- Życzę im szczęścia! Wam oczywiście też! Z całego serca! – zapewniła ją z mocą Hermiona.

- Wspaniale! Naprawdę nie będę cię angażować w przygotowania. Będziesz musiała tylko przyjechać na przymiarkę sukni…

- Parvati…

- Zrób to dla mnie Herm. I dla nich też. Muszą ruszyć ze swoim życiem do przodu. Ze swoim życiem, bez ciebie.

Hermiona przełknęła łzy.

- Dobrze. Zrobię to – zdecydowała.

- Wspaniale! Mam nadzieję, że Draco nie będzie miał nic przeciwko… - Parvati dopiła kawę i wstała.

- Nawet jeśli, to poradzę sobie z tym – Hermiona również wstała.

- Chodzą plotki, że świetnie się wam układa. Higgs rozgaduje wszystkim, że przyłapał was w gabinecie Malfoya… - Parvati posłała jej dwuznaczny uśmieszek.

- Obetnę temu pleciudze jęzor zaklęciem – burknęła Hermiona, czerwieniąc się nieco.

- To dobrze, że tak się mówi. To też pomoże naszej złotej dwójce w pogodzeniu się z tą sytuacją. Przyjdziecie dziś na przyjęcie po pracy, prawda? Obiecuję, że Ron i Harry zachowają się odpowiednio.

- Nie wiem… W piątek się pokłóciliśmy…

- Słyszałam. Harry znów dostał ode mnie w twarz, a potem spił się jak świnia. A Ron po dwóch butelkach whisky płakał i bełkotał coś jakby: „ona do niego pobiegła i go pocałowała”. Padma w końcu uciszyła go zaklęciem.

- Sama widzisz, że moja obecność nie będzie zbyt…

- Jesteś moją pierwszą druhną! Musisz przyjść! – Parvati podeszła, objęła ją i uściskała mocno.

- No dobrze…

- Jeszcze jedno. Nie chcę być bezczelna, proszą cię z góry o prezent, ale jakbyś chciała nam coś dać, to słyszałam, że podobno twój mąż ma dom na jakiejś prywatnej wyspie. Może moglibyśmy tam pojechać z Harrym w podróż poślubną? Byłoby cudownie! – Parvati uśmiechnęła się z rozmarzeniem.

- Ja… zobaczę co da się zrobić – Hermiona zmusiła się do uśmiechu, dopiero teraz uświadamiając sobie, że to była chyba najdziwniejsza rozmowa, jaką w życiu przeprowadziła.

- Super! To do zobaczenia na przyjęciu! – Parvati pomachała do niej i wyszła.

Hermiona opadła na swoje krzesło, kompletnie nie rozumiejąc, co się właśnie wydarzyło. Czy naprawdę zgodziła się zostać jej druhną, po tych wszystkich dziwnych akcjach z Harrym?

Wstała i postanowiła pójść do Malfoya, by spytać go, co o tym wszystkim myśli.


💢💢💢


             Jego sekretarka od razu wprowadziła ją do gabinetu. O dziwo Draco siedział odwrócony tyłem i gapił się w okno.

Dopiero po chwili zauważył, że przyszła.

- Już się stęskniłaś? – spytał z uśmiechem.

- Nie bądź taki zarozumiały – docięła mu, też się uśmiechając.

Podeszła do krzesła, chcąc usiąść, ale Draco pokręcił głową.

- Chodź tu! Mam kiepski początek dnia, ale jeśli cię trochę obmacam , to na pewno poprawi mi się humor… – posłał jej swój naprawdę łobuzerski uśmieszek.

Hermiona roześmiała się i z dezaprobatą pokręciła głową, ale podeszła do niego i pozwoliła się mu posadzić okrakiem na kolanach.

- Już mi lepiej… - mruknął całując ją w szyję i delikatnie gładząc jej biodra.

- Przyszłam ci powiedzieć o czymś ważnym… - wyszeptała, kładąc dłonie na jego barkach.

- Och, tylko nie zrywaj ze mną, bo co ja wtedy pocznę? – zażartował, sunąć delikatnie palcami po skraju jej wykańczanej koronką pończochy.

- Zgodziła się zostać pierwszą druhną Parvati Patil… – wyznała.

Draco uniósł głowę i spojrzał jej w oczy.

- Jesteś pewna, że to dobry pomysł?

- Ona mi powiedziała, że wie… O tym… O Harrym – Hermiona nerwowo przełknęła ślinę.

- To dlaczego wybrała ciebie? – spytał, opierając się wygodnie i patrząc na nią z zainteresowaniem.

- Bo chce, żeby on zrozumiał, że nie ma żadnych szans, bo ja się cieszę z ich ślubu i życzę im szczęścia.

- A cieszysz się? – spytał z powagą.

- Oczywiście, że tak! Robią podwójny ślub z Ronem i Padmą…

- I z ich ślubu też się cieszysz? – spytał sucho.

Hermiona popatrzyła na niego uważnie.

- Bo zacznę jeszcze myśleć, że jesteś zazdrosny… - wytknęła mu.

Draco złapał ją za kark i przyciągnął jej głowę do bardzo namiętnego pocałunku.

- A kto powiedział, że nie jestem? – wyszeptał, odrywając się lekko od niej.

Hermiona uśmiechnęła się z zadowoleniem pod nosem i teraz to ona go pocałowała.

- Chodź, zróbmy to teraz… - mruknął, unosząc jej spódnice wyżej.

- Zwariowałeś? Ktoś tu zaraz może wejść! – warknęła, poprawiając materiał.

- Rzucę zaklęcie… Nie odmawiaj mi! Potrzebuję cię… - wyznał bez skrępowania, po czym machnął różdżką w stronę drzwi, a potem drugi raz rzucając zaklęcie wyciszające.
- Jesteś szalony… - wyszeptała, czując jak zalewa ją nagła fala pożądania.

- To szaleństwo nosi twoje imię – powiedział, unosząc ją i sadzając na blacie swojego biurka.

Hermiona złapała go za krawat i przyciągnęła do pocałunku, w czasie, gdy on pozbywał się swojej marynarki.


(Scena 18 +)

Gdy tylko to zrobił pchnął ją mocniej, zmuszając, by się położyła. Szybkim ruchem zsunął z niej majtki i od razu zaczął masować jej kobiecość, chcąc mieć pewność, że będzie na niego gotowa.

Hermiona uniosła się na łokciach i odchyliła głowę, mrucząc z przyjemności.

- Tak moja lwico, uwielbiam gdy mruczysz… – wyszeptał, szybko rozpinając spodnie.

Położyła się na biurku, kompletnie pochłonięta tym żarem wewnątrz niej.  On nie drażnił się długo, tylko wypełnił ją jednym, płynnym pchnięciem.

Zajęczał głośno, po czym od razu zaczął ją rytmicznie posuwać, mocno trzymając ją za biodra.

- Moja cholernie gorąca, cholernie ciasna, cholernie piękna żona… - szeptał, pochłaniając ją swoim płonącym wzrokiem.

Patrzyła na jego wypełnioną żądzą twarz i całą sobą przyjmowała każde jego pchniecie i każdy jeden pomruk zadowolenia. Nie trwało długo, nim poczuła, że jej spełnienie jest już blisko. Jednak Draco trochę przedłużył te tortury, bo  nagle poderwał ją do góry i znów pocałował zachłannie.
Zaraz potem, szybko zsunął ją z biurka i odwrócił, zmuszając, by oparła się o blat i wypięła w jego stronę. Prawie od razu znów wszedł w nią mocno, a dłońmi sięgnął, aż do jej piersi.

Otworzyła oczy i powiodła zamglonym wzorkiem dookoła siebie. Dopiero teraz dostrzegła, że na jego biurku też stało zdjęcie. Jej zdjęcie z ceremonii zaślubin. Naprawdę ładnie wtedy wyglądała…

- Hermiona… O kurwa… Jak mi dobrze… - wydyszał w jej kark, a ona zrozumiała, że też był już blisko.

Zamknęła oczy i skupiła się na tym, cudownym uczuciu wypełnienia i jedności. Byli w budynku pełnym ludzi, a tuż za ścianą siedziała jego sekretarka, a mimo to,  on był teraz w niej, tak głęboko, tak bardzo intensywnie...

Orgazm zerwał się nagle. Wstrząsnął jej ciałem, wyrwał jęk z gardła i wycisnął łzy z oczu.

- Jesteś tylko moja…! - warknął, po czym doszedł w niej, wciskając ją mocniej w blat swoimi biodrami.

Dopiero po kilku sekundach uświadomiła sobie, że właśnie stoi w szerokim rozkroku, na wpół leżąc na jego biurku. Jej spódnica jest podciągnięta na wysokość pępka, a bluzka rozpięła się, gdy masował jej piersi.
Musiała wyglądać teraz bardzo nieprzyzwoicie…
Draco uspokoił oddech i wysunął się z niej, a ona wyraźnie poczuła, jak gorąca stróżka spermy spływa po jej udzie. W duchu podziękowała sobie, że pamiętała dziś rano, o tym by rzucić na siebie zaklęcie antykoncepcyjne.

(Koniec sceny 18+) 

- I od razu mój dzień stał się lepszy – stwierdził wesoło, klepiąc ją lekko we wciąż obnażony pośladek.

- Jeśli twoja sekretarka się wygada, że w ciągu dnia zamykamy się w gabinecie pod zaklęciem wyciszającym, to plotkarze nas pożrą. Już tak ten pieprzony Higgs rozgaduje wszystkim, że nas przyłapał…– narzekała, szybko rzucając na siebie zaklęcie oczyszczające i zakładając majtki.

- Mam prawo kochać się ze swoją żoną gdzie i kiedy zechcę! – odpowiedział, sięgając po swoją marynarkę.

- Ale nie w środku dnia i na dodatek w pracy! – zaznaczyła, przeczesując włosy palcami.

- Od dawna fantazjowałem o seksie na tym biurku – przyznał, pomagając jej zapiąć bluzkę.

- Ty naprawdę jesteś niepoprawny! – wytknęła mu, poprawiając jego poluzowany krawat.

- Nie ustępujesz mi kroku, lwico – mruknął, pochylając się po kolejny pocałunek.

- Wiesz, że musimy tam dziś pójść? – spytała kwaśno.

- Skoro musimy… Najwyżej, jak będzie nudno, to wymkniemy się na seks do gabinetu mojego starego. On ma jeszcze większe biurko – Draco mrugnął do niej i zaśmiał się bezczelnie.

Hermiona z dezaprobatą pokręciła głową, ale nie miała już nawet siły go karcić.

- Przypomniało mi się jeszcze jedno… Masz dom na  jakiejś prywatnej wyspie? – spytała.

- Owszem, mamy własną, niewielką wyspę na morzu śródziemnym – odpowiedział.

- Pravati chciałaby w prezencie pojechać tam w swoją podróż poślubną… - wyszeptała niepewnie.

- Jasne. Zapytaj tylko kiedy i na ile dni, bo ktoś musi tam wszystko przygotować – odparł.

- Poważnie? Nie masz nic przeciwko? – zdziwiła się.

- Nie. To ładne miejsce. Zabiorę cię tam kiedyś i będziemy się zabawiać na plaży przez całe noce – znów posłał jej ten swój firmowy uśmieszek, niegrzecznego chłopca.

- Masz tylko jedno w głowie! – oburzyła się trochę.

- Tylko ciebie, najdroższa! – zaśmiał się.

- Jak ja mam teraz stąd wyjść i się nie zaczerwienić? – zastanawiała się na głos.

- Zawsze możesz zostać. Za jakieś dziesięć minut, możemy jeszcze raz…

Hermiona westchnęła ciężko i rzuciła mu poirytowane spojrzenie.

- Przyjdź po mnie po pracy i przestań być erotomanem! – nakazała, po czym podeszła i otworzyła drzwi.

- Dobrze skarbie! A co do tego drugiego, to niczego ci nie obiecuję! – zawołał za nią.

Jego sekretarka spojrzała na nią ze zdziwienie, a Hermiona poczuła, że rumieniec parzy jej policzki.

- Ach ci mężczyźni… – rzuciła tylko, po czym prawie biegiem wypadła z gabinetu.


💢💢💢

Cześć...

Nie ukrywam, że "Rozejm", to nadal dla mnie taka szalona miniaturka, którą chcę szybko skończyć - dlatego będę go dodawała - często - albo przynajmniej w miarę regularnie 😉

Oczywiście "Sny" nadal w maratonie - do skończenia 😁

Dziś późnym wieczorem rozdział 28 😜

Do zobaczenia!

Kocham 💓

PS. Vera... Nie zabij mnie! Mąż już i tak mi szuka psychiatry przez Ciebie 😂