>Rozejm< ETAP 19

 Dedykacja: Dla miłośniczek wiecznie napalonego Malfoya 😜👏



💢💢💢

                Ledwo stłumiła ziewnięcie, gdy następnego dnia stali pod stalowymi kratami, czekając na windę.

- Ktoś tu się chyba nie wyspał… – zamruczał jej do ucha, delikatnie sunąć swą dłonią po jej łopatce, okrytej białą, elegancką bluzką.

- To przez ciebie! – rzuciła mu krytyczne spojrzenie.

- Do niczego się nie przyznaję! – Draco błysnął białymi zębami w szerokim uśmiechu, od którego coś w jej wnętrzu zatańczyło dziko.

Merlinie… Jaki on był nieprzyzwoicie przystojny!
Wprost nie mogła uwierzyć, że to właśnie z tym obłędnym mężczyzną, przeżyła ubiegłej nocy tyle orgazmów, że nie potrafiła ich nawet dobrze policzyć.

- Cholera! – Draco skrzywił się i szybko otworzył swoją teczkę.

- Coś się stało? – spytała.

- Chyba zapomniałem dokumentów dla mojego ojca. Przeglądałem je dziś rano przy śniadaniu i… - Draco przetrząsał teczkę, wyraźnie rozdrażniony.

- Widziałam jakieś pergaminy leżące na stole, gdy wychodziliśmy z komnat – przypomniała sobie.

- Szlag by to! Muszę się po nie wrócić – Draco skrzywił się i zatrzasnął aktówkę.

- To leć, przekażę twojej sekretarce, że trochę się spóźnisz.

- Dobrze, dzięki skarbie… - objął ją, pochylił się i musnął jej usta delikatnym pocałunkiem, po czym odszedł pośpiesznie w stronę kominków.

Hermiona patrzyła z uśmiechem, jak znika w jednym z nich. Odwróciła się, akurat gdy nadjechała winda. Wsiadła do środka. Krata  właśnie się zasuwała, gdy przytrzymała ją blada dłoń.


💢💢💢


Uniosła głowę i zamarła na chwilę, widząc, wbite w nią spojrzenie niebieskich oczu.

Ron nie odezwał się słowem, tylko wszedł do środka i pozwolił, by krata wreszcie się zamknęła.

- Piętro siódme – powiedziała cicho Hermiona.

- Dziesiąte! – warknął Weasley, a po chwili winda ruszyła.

Zaległa pomiędzy nimi ciężka, pełna napięcia cisza.

- To teraz już nawet cię publicznie całuje? – spytał grobowym tonem.

Hermiona przygryzła nerwowo wargę. A więc ich widział…
Mimo to, nie miała zamiaru z nim o tym rozmawiać.  

- Pachniesz nim na kilka metrów… Mam ochotę cię za to uderzyć! – syknął.

- Gdzie masz Padme, Ron? Czyżbyście nie przybyli dziś razem do pracy? – zripostowała.

Ron obejrzał się przez ramię, jakby spodziewając się, że panna Patil  stoi gdzieś za nim. Hermiona uświadomiła sobie, co to mogło oznaczać. Rudzielec najpewniej widząc, że Draco zostawia ją samą, pobiegł szybko za nią do windy, nawet nie oglądając się na swoją nową dziewczynę.

- Nie waż się nas porównywać, czy robić mi wymówek! To nie ja puszczam się z śmierciożercą! – wściekł się.

- Nie robię ci wymówek. Życzę ci szczęścia, naprawdę. Ty przynajmniej możesz sam o sobie zdecydować…– powiedziała spokojnie.

- A ty co? Nie zdecydowałaś sama o tym, żeby rżnąć się z tym pierdolonym śmieciem?

Hermiona spojrzała na niego, nagle zastanawiając się, gdzie ona przez te wszystkie lata miała oczy. Ron był idiotą. Narwanym furiatem, bez krzty kultury.

- Tak…  Masz rację. O tym akurat zdecydowałam sama – odpowiedziała spokojnie.

- I mówisz mi o tym tak bez emocji?! – Ron z niedowierzaniem pokręcił głową.

- Owszem, właśnie tak. Bo to jest właśnie tak bardzo proste, wiesz?  – odpowiedziała, ciesząc się, że winda wreszcie dojechała na jej piętro.

Nie zdążyła jednak, zrobić nawet kroku, gdy Ron złapał ją za rękę i odwrócił twarzą do siebie.

- Hermiona… Byłaś dla mnie wszystkim!  Nie możesz skończyć teraz jako dziwka Śmierciożercy! – mówił, mocno ściskając jej dłoń.

Powoli uniosła na niego swoje spojrzenie, a później pozwoliła swojej aktówce upaść na ziemię i bez chwili zawahania wymierzyła mu siarczysty policzek.

- Jestem żoną Śmierciożercy, więc nie radzę ci ze mną zadzierać, Weasley…– powiedziała zimno, wyrywała swoją dłoń, podniosła teczkę i czekała, aż kraty się rozsuną.

- Powiedź! – syknął za nią z pogardą. – Pod nim też tak jęczysz? Też dogadza ci, tak jak kiedyś ja to robiłem? No dalej! Mów! – pluł jadem.

- Nie zadawaj pytań, na które odpowiedzi są oczywiste,  Ron – uśmiechnęła się do niego. – Powiedzieć, że nie dorastasz mu w tych sprawach do pięt, to byłoby spore niedopowiedzenie! – zaśmiała się, naprawdę jak prawdziwa wiedźma, po czym z wysoko uniesioną głową wyszła z windy.



💢💢💢



                Nie powiedziała Malfoyowi o tej konfrontacji z Ronem, nie chcąc wywoływać niepotrzebnych emocji. Gdy wracała z lunchu, na piętrze na którym wysiadła Pansy, do windy wsiadła Astoria Greengrass.
Sebastian zmierzył ją czujnym spojrzeniem i zaraz stanął asekuracyjnie pomiędzy nimi.
Hermiona ledwie zdusiła chęć wybuchnięcia śmiechem. Czy Pucey naprawdę bał się, że rzucą się na siebie, niczym dzikie kocice?

- Czy mogę… - zaczęła cicho Astoria.

- Tak? – Hermiona spojrzała na nią chłodno.

- Chciałam cię tylko zapytać, czy wiesz może, czy Draco rozmawiał już ze swoim ojcem o mojej sprawie? – Astoria nerwowo przygryzła wargę.

- Niestety nie mam pojęcia – odpowiedziała sucho.

- A… Czy… mogłabyś się tego dowiedzieć? Bo wczoraj trochę się pokłóciliśmy i nie wiem czy pamiętał… - Astoria przełknęła łzy.

- Dlaczego sama go o to nie zapytasz? – zdziwiła się Hermiona.

- Nie przyjmuje ode mnie poczty, a jego sekretarka ostatnio wyrzuciła mnie z jego biura zaklęciem… - wyszeptała z goryczą Greengrass.

Hermiona miała nadzieję, że udało jej się zamaskować swoje zaskoczenie. Czy naprawdę Draco, aż tak mocno odciął się od Astorii? A może po prostu tak mu było łatwiej?

- Idę mu zanieść obiad, więc zapytam o tę sprawę – powiedziała w końcu.

- Będę ci wdzięczna – Astoria uniosła lekko kąciki ust.

Hermiona skinęła jej głową i wysiadła, bowiem winda dojechała już na jej piętro.


💢💢💢


              Ledwo przekroczyła pierwsze drzwi, a Beatrice już biegła otwierać przed nią te do gabinetu Malfoya.
Draco popijał kawę i przeglądał jakieś papiery.

- Hej – przywitała się.

Uniósł głowę i uśmiechnął się do niej, a Hermiona poczuła dziwny ciężar w żołądku i nogach. Nie powinien się tak do niej uśmiechać. Nie z taką żądzą w oczach.

- Dziękujemy Bearice, to wszystko – mruknął, po czym wstał, a jego sekretarka wyszła i zamknęła drzwi.

- Przyniosłam ci lunch – Hermiona postawiła pudełka na biurku, patrząc jak on obchodzi je i zbliża się do niej.

- Odczuwa, teraz zupełnie inny głód – powiedział cicho, łapiąc ją za pośladki i przyciągając mocno do swoich bioder.

Prawie zachłysnęła się własną śliną. Merlinie! Co on z nią wyprawiał?

- Jesteś niewyżyty – skarciła go.

- To przez ciebie i ten długi post, który mi zafundowałaś… – wymruczał w jej szyję, składając na niej mokry i gorący pocałunek.

- Przestań! Jesteśmy w pracy… - warknęła, a zaraz później jęknęła cicho, gdy wsunął jej dłoń pod spódnice.

- Gdyby nie to, że za kwadrans mam naradę, to wziąłbym cię tu i teraz, tak jak stoisz – wyszeptał, gładząc ją delikatnie przez materiał koronkowych majtek.

Hermiona czując jak żar bucha jej na twarz, szybko odsunęła od siebie jego dłoń.  

- Lepiej zjedz coś przed naradą – wskazała mu na pudełka, chcąc ukryć przed nim swoje emocje.

- Dobrze, ale wiedź, że dziś też zrobimy to zaraz za progiem naszych komnat – obiecał, znów ściskając jej pośladek.

- Oszalałeś! – zaśmiała się z niedowierzaniem.

- Przyzwyczaisz się – cmoknął ją lekko w usta.

- Przed chwilą spotkałam w windzie Astorię – powiedziała, chcąc zmienić temat i trochę ostudzić własne odczucia.

Draco nagle zesztywniał.

- No i? – spytał, patrząc jej w oczy.

- Prosiła mnie bym cię zapytała czy rozmawiałeś z twoim ojcem o jakiejś jej sprawie.

- Nie i nie zamierzam. Niech sama się upora z tym bagnem, skoro tak ochoczo w nie wdepnęła – odpowiedział nie kryjąc irytacji.

- Powiesz mi, o co chodzi? – poprosiła Hermiona, wyraźnie zaciekawiona.

Draco westchnął, przysunął sobie jedno z krzeseł stojących przed biurkiem, usiadł a zaraz potem,  pociągnął ją na swoje kolana, jedną dłonią oplatając ją w talii, a drugą łapiąc za odkryte udo.

- Pamiętasz tę sytuację, jak zastałaś w moim biurze zapłakaną Astorię? – zapytał.

- Pamiętam – odpowiedziała cicho, wciąż zastanawiając się, o co wtedy chodziło.

- Przyszła do mnie z prośbą o pomoc. Marcus Flint wystąpił do jej ojca z zapytaniem o jej rękę, a stary Greengrass się zgodził, bo Flint należy do grona najbogatszych śmierciożerców – wytłumaczył.

- I dlatego tak płakała? – zdziwiła się Hermiona.

- Tak. Flint jest okropnym draniem. Złym i brutalnym, a Astoria chyba nawet się go trochę boi.

- To dlaczego się z nim prowadzała?

- Chciała mi zrobić na złość. Wiedziała, że nienawidzimy się z Flintem do szpiku kości. Myślała, że wzbudzi tym we mnie zazdrość. Merlin mi świadkiem, że mam to głęboko w dupie, ale mimo wszystko czułem, że wpakowała się w to przeze mnie. Nie chciałem mieć nic wspólnego z tym, że zniszczy sobie życie przy tym skurwielu. Obiecałem, że coś wymyślę…

- To o tym ona rozmawiała wtedy z Dafne w toalecie w atrium! – zrozumiała Hermiona.

- Najpewniej tak. Miałem zamiar poprosić ojca, by pogadał ze starym Greengrassem i wybił mu z głowy pomysł wydania za mąż córki za takiego bydlaka.

- I nie zrobiłeś tego?

- Nie. Zastałem ją wczoraj w jego gabinecie. Jak tam wszedłem to właśnie kończyła zapinać bluzkę – Draco skrzywił się z niesmakiem. 

- Och! – Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz. 

Czy to dlatego wczoraj doprowadził do tej sytuacji pomiędzy nimi? Z zazdrości o to, że Astoria sypia z innym?

- Flint był bardzo zadowolony z tego, że to widziałem. Szczerzył się , jak idiota do momentu, aż mu nie pokazałem klauzuli poufności na zaklęcie łoża – Draco uśmiechnął się pod nosem.

- Musiał być wściekły.

- Aż kipiał wkurwieniem, jak kazał mi wypieprzać ze swojego gabinetu – zaśmiał się cicho, opierając podbródek na jej ramieniu.

- Co było dalej?

- Na korytarzu czekała na mnie Greengrass. Znów wyła niczym ranne zwierzę. Nie mam pojęcia skąd ona bierze tyle łez…

- Jest nieszczęśliwa.

- Ledwo się do niej zbliżyłem, a rzuciła mi się na szyję i zaczęła błagać, bym coś zrobił i jakoś powstrzymał jej zaręczyny z Flintem.

- I nie zamierzasz jej pomóc, przez to, że ją z nim przyłapałeś? – spytała cicho.

Draco uniósł głowę i popatrzył jej w oczy.

- Gdyby nie chciała, to by do niego nie chodziła. Nie mam zamiaru wpieprzać się pomiędzy nich. Flint to nieobliczalny psychopata. Jeszcze potem będzie się próbował mścić.

- On ją skrzywdzi… - szepnęła Hermiona.

- To nie mój problem. Ostrzegałem ją jeszcze przed ceremonią wyboru, że jeśli to ja cię poślubię, to ona ma trzymać się z daleka od Marcusa. Wiedziałem, że będzie próbował ją wykorzystać przeciwko mnie.

- Przykro mi… - Hermiona delikatnie dotknęła jego policzka, sądząc, że cierpiał z powodu zdrady Astorii.

- Niech Greengrass teraz płaci za własną głupotę. Nie mam zamiaru stawać do konfrontacji z tym chorym sukinsynem. On dobrze wie, gdzie uderzyć, tak by najmocniej zabolało. Nie mogę ryzykować twoim bezpieczeństwem… – Draco uniósł się i pocałował ją delikatnie, przenosząc jedną dłoń na tył jej głowy, by móc po chwili pogłębić pocałunek.

I nagle Hermiona zrozumiała. On wcale nie kochał Astorii Greengrass. Był tylko zły o to, że go nie posłuchała i głupio wpakowała się w całą tą sytuację. Serce w jej piersi zabiło szybciej, a na całe ciało spłynęło coś podobnego do odprężenia.  

- Chyba jednak odwołam tą naradę… - mruknął, sunąc dłońmi po jej nodze i plecach.

- Jesteś niepoprawny – zaśmiała się, wstając szybko z jego kolan.

- Całą winę za to zwalam na ciebie! – powiedział i również wstał.

- Wiem, kto może pomóc Astorii… - odezwała się nagle.

- Hermiona, nie! – powiedział twardo. – Nie pozwolę ci ryzykować!

- Chodziło mi o Dafne. To ona mogłaby pogadać z twoim ojcem…

Draco rzucił jej zaskoczone spojrzenie.

- Ja nawet nie wiem, czy stary wie, jak ona ma na imię...

- Zapewniam cię, że wie – Hermiona uśmiechnęła się tajemniczo.

- Mów mi zaraz, co ukrywasz! – zażądał, przyciągając ją bliżej siebie i łaskocząc po żebrach.

Roześmiała się.

- Powiedźmy, że zaklęcie wyciszające, połączone z brakiem zaklęcia zamykającego, może sprawić, że ktoś nieproszony wejdzie gdzieś w nieodpowiedniej chwili… – Hermiona uśmiechnęła się dwuznacznie.

Draco skrzywił się z obrzydzenia.

- Yah! Ten stary zwyrodnialec, w ogóle nie ma żadnych zasad! – wyglądał, jakby naprawdę zebrało mu się na wymioty.

- Mówisz tak o swoim ojcu? – Hermiona zmarszczyła brwi.

- Mówię tylko, że jest już w takim wieku, że powinien trochę sfolgować, a nie posuwać moje rówieśnice. To obrzydliwe!

- Skoro Greengrass, to pasuje…

- Nie chcę o tym nawet dłużej myśleć. Jak chcesz, to napisz do Astorii, by pogadała z siostrą. Wiem, że i tak byś to zrobiła, bo to by ci nie dawało spokoju.

Hermiona znów się roześmiała. On naprawdę ją trochę znał…

- Tak zrobię. A ty zjedź coś wreszcie! Zobaczymy się później – Hermiona odwróciła się i chciała odejść, ale złapał ją za rękę i odwrócił do siebie.

- Nigdy nie odchodź, bez pożegnalnego buziaka – mruknął i znów połączył ich usta.

Chwilę później wychodziła z jego gabinetu, była mocno zarumieniona i dziwnie lekka, jakby ktoś nagle zabrał jej jakąś troskę. Nie mogła przestać sama się do siebie uśmiechać.


 💢💢💢


                Naprawdę była szczęśliwa, gdy wreszcie nadszedł piątek. Po szalonym tygodniu zawalonym pracą i po nocach w ramionach jej bardzo napalonego męża, Hermiona z ulgą przyjęła fakt, że znajdzie się dziś z dala od zamku pełnego ludzi.

Bała się tylko, czy Draco pozwoli jej chociaż trochę popracować przez te dwa dni… Był naprawdę niepoprawny, a ona jakoś nie umiała wskrzesić w sobie oporu, gdy w środku nocy budziła się z jego rękami i ustami na sobie. Zawsze się temu poddawała i zawsze spotykała ją za to nagroda, w postaci obezwładniającego orgazmu.

Wiedziała, że złamała wszystkie swoje postanowienia i zasady, pozwalając mu zawładnąć sobą w ten sposób. Nie potrafiła jednak żałować. To co jej fundował, było zbyt świetne, by była w stanie nagle z tego zrezygnować.

Spojrzała na zegarek. Została jej już tylko godzina do końca pracy. Wspaniale! Miała właśnie zamiar napisać do Pansy, z pytaniem czy wpadnie do nich jutro na lunch, gdy rozległo się pukanie do drzwi jej gabinetu.

- Hermiono, przesyłka ministerialna dla ciebie. Od samego ministra Pottera – poinformowała ją Claudia, wskazując na biały, papierowy samolocik.

Hermiona mimowolnie skrzywiła się pod nosem. Harry nie odzywał się do niej od czasu, gdy odmówiła mu spotkania, po tym jak ją pocałował. Miała nadzieję, że miał na tyle przyzwoitości, by więcej nie wracać do tej sytuacji…

„Hermiono, przyjdź pilnie do mojego gabinetu.
To sprawa wagi państwowej!
Harry”.

Prawię jęknęła na głos. Nie miała kompletnie żadnej ochoty, by się z nim zobaczyć. Wiedziała jednak, że nie powinna odmówić.
Wstała, wzięła swój żakiet, wkładając do kieszeni różdżkę i wyszła z gabinetu, zastanawiając się nad tym, czy dać Draco znać, że Potter ją wezwał do siebie. Uznała, że nie ma sensu zawracać mu tym głowy.

Miała tylko nadzieję, że dzisiejsza konfrontacja z przyjacielem, będzie lepsza niż wszystkie poprzednie od czasów jej odejścia z Zakonu Feniksa.


💢💢💢

Ach...! Tylko dlatego, że dopisałam dziś 2 rozdziały "Rozejmu" :P Mam ich już 28! 😜

Tylko dlatego się dzielę, bo Wiem, że kilka z Was czeka 😂

Ale jutro już naprawdę, dalej ruszam z "Snami" - ich kres musi wreszcie nadejść 😵

W przyszłym tygodniu ruszam też dalej z WOW, bo to też już czas kończyć 😀

Wasza V.