>Rozejm< ETAP 18

 Dedykacja: Dla miłośniczek spontanów! 💣😝



💢💢💢

                Skończyła pisać i postawiła ostatnią kropkę tak mocno, że prawie przebiła tym pergamin.
Przybiła pieczątkę i potarła kark w geście zmęczenia. Zajmowała się tym przez cały poranek, a teraz musiała już tylko zrobić najważniejszą część. Zdobyć podpisy obu ministrów…

Wstała i zabrała swój żakiet. Dziś miała na sobie asymetryczną, czarną spódnicę i ciemnozieloną bluzkę. Coraz częściej nosiła ostatnio ten kolor, wiedząc, że Malfoy go lubił…
Uśmiechnęła się pod nosem. Draco od rana był dla niej ujmująco miły. Chyba miał wyrzuty sumienia za wczoraj. Dobrze! Powinien je mieć!
Ucieszyła się, że Pucey właśnie wyszedł na przerwę… Spokojnie mogła to załatwić bez jego eskorty.


💢💢💢
 
             Wjechała windą na dziesiąte piętro i zastanowiła się, kto najpierw. Uznała, że na pierwszy ogień spróbuje z Lucjuszem.
Zapukała i weszła do jego biura. W poczekalni nie było nikogo, uznała więc, że Nott najpewniej poszedł na przerwę obiadową.
Postanowiła sprawdzić, czy Lucjusz jest u siebie. Zapukała do drzwi, ale nie usłyszała odpowiedzi. Dlatego pociągnęła za klamkę i weszła.

Rozszerzyła oczy w zdziwieniu, widząc, jak Dafne Greengrass opiera się o biurko, a Lucjusz stojący tuż za nią…

Kochankowie chyba właśnie zorientowali się, że ktoś wszedł bo oboje unieśli głowy.

- Przepraszam! – rzuciła prędko Hermiona i natychmiast zamknęła drzwi.
Musieli mieć rzucone zaklęcie wyciszające na gabinet i dlatego zapewne nie usłyszeli jej pukania. Mogli chociaż pamiętać też o zaklęciu zamykającym…

Hermiona oparła się o biurko Notta, nie bardzo wiedząc co teraz zrobić. Czy powinna stąd iść? Chyba tak…
Nim jednak zdążyła zrobić krok, Dafne przebiegła przez poczekalnie i szybko zniknęła za drzwiami.

- Przepraszam cię, Hermiono. Panna Greengrass miała pewien problem… – zawołał Lucjusz z gabinetu.

Hermiona przełknęła ślinę, zmusiła się do uśmiechu i weszła do środka. Malfoy senior kończył właśnie wiązać swój krawat.

- Rozumiem. Bardzo mi przykro, że przeszkodziłam… Powinnam się najpierw zaanonsować przesyłką ministerialną – Hermiona starała się wyglądać na skruszoną.

- Bzdura! Zawsze możesz mnie odwiedzić. Jesteś teraz dla mnie jak córka… – Lucjusz uśmiechnął się do niej nieco cynicznie.

- To bardzo miłe. Dziękuję. Mam do ciebie sprawę. Zauważyłam, że jeden dekret z prac starego ministerstwa nie został jeszcze wprowadzony, a nie ma sensu oddawać tego pod głosowanie całego Wizengamotu…

- Co tylko zechcesz, synowo – Malfoy wyciągnął do niej swoją dłoń w oczekiwaniu na pergamin.

Podała mu go szybko, a Lucjusz podpisał go nie zerkając nawet na jedno zdanie. Była szczerze zdziwiona jego zachowaniem.

- Dziękuję – powiedziała, odbierając papierek.

- Jak się miewa mój syn? Ubolewam, że nie jadacie razem z nami śniadań w głównej jadalni… – Lucjusz usiadł w swoim fotelu i popatrzył na nią przenikliwie.

- Ma się dobrze. Pewnie wiesz, że Draco nie jest rannym ptaszkiem… Zwykle śpi tak długo, że potem ma ledwo czas na kawę i połknięcie jakiejś kanapki – Hermiona uśmiechnęła się, uświadamiając sobie, że to co powiedziała, to była szczera prawda.

- Jestem strasznie zadowolony, że tak dobrze się dogadujecie – Lucjusz posłał jej dwuznaczny uśmieszek.

- Tak, jest dobrze – odpowiedziała, też uświadamiając sobie, że i tym razem nie skłamała.

- Cieszę się.

- Dzięki jeszcze raz za to – Hermiona wskazała na trzymany przez siebie pergamin. – Pójdę już. Miłego dnia! 

- Tak, miłego moja droga – odpowiedział Malfoy senior.


💢💢💢
 

          Hermiona odetchnęła głębiej dopiero, gdy znalazła się na korytarzu. Nie miała pojęcia, że Dafne Greengrass ma romans z jej teściem! Ależ to było pokręcone…

Zapukała do biura Harry’ego, czując, że serce zaczyna jej niespokojnie bić.

- Proszę – zawołała Cho.

Hermiona weszła i uśmiechnęła się niepewnie.

- Cześć. Harry u siebie? Ma może chwilę? – zapytała.

- Och! Cześć Hermiono! Dla ciebie na pewno! – Chang uśmiechnęła się do niej i szybko ruszyła w stronę gabinetu swojego szefa.

Po chwili poprosiła ją do środka, pytając o to, czy chce kawy.

Hermiona podziękowała i weszła, siląc się na uśmiech.

- Cześć – przywitała się.

- Cóż za szczęśliwy dzień! – Harry uśmiechnął się do niej, wstał i szybko obszedł swoje biurko.

Hermiona spięła się nieco, gdy przyjaciel objął ją i mocno cmoknął w policzek.

- Mam do ciebie jedną sprawę – wyjaśniła, wskazując na pergamin.

- Dla ciebie wszystko! – zapewnił od razu, z szerokim uśmiechem.

- Wystarczy podpis. To stara sprawa z departamentem cywilnym…

- Jasne, daj to – Harry podobnie, jak Lucjusz niczego nie przeczytał, tylko od razu podpisał dokument.

Hermiona zastanowiła się przez chwilę. Skoro obaj tak jej ufali, to gdyby tylko zechciała, mogłaby ich obu szybko zdetronizować i sama rządzić całym ich światem… – ta myśl była dziwnie szalona i zabawna.

- Co słychać? – spytał Harry, patrząc na nią uważnie.

- Wszystko w porządku, a u ciebie? – zapytała.

- Zaręczyłem się… – odpowiedział jakby zawstydzony.

Hermiona otworzyła szeroko oczy, nie kryjąc szoku. Harry i Parvatii byli razem od przeszło sześciu lat, ale jakoś nigdy nie wykazywali zainteresowania sformalizowania tego związku.

- Och! Strasznie się cieszę! Moje gratulacje! – zawołała, podchodząc, by go uściskać.

- Ślub będzie w maju. Przyjdziesz, prawda? – spytał, zamykając ją w mocnym uścisku.

- Jasne, że tak! – Hermiona chciała się od niego odsunąć, ale jej na to nie pozwolił, nadal ją do siebie przytulając.

- Hermiona… - szepnął.

Uniosła głowę i popatrzyła mu w oczy.
Poczuła się niekomfortowo. To coś w jego spojrzeniu, było wysoce nie na miejscu… Spróbowała się ponownie odsunąć, ale Potter nadal ją ściskał.

- Harry… - powiedziała z ostrzegawczą nutą.

- Powiedz tylko słowo, a wszystko odwołam… – wyszeptał, pochylając się nad nią.

Hermiona nerwowo przełknęła ślinę.

- Puść mnie, proszę! Nie chcę się z tobą pokłócić… - wyszeptała błagalnie.

Potter pochylił się i wycisnął na jej ustach mocny, szorstki pocałunek.

- Nie! – szarpnęła się z całej siły, wyrywając mu się i robiąc trzy szybkie kroki w tył.

- Herm… - Potter wyglądał na zawiedzionego.

- Zapomnijmy o tym! A ty… po prostu nigdy więcej tego nie rób! – rzuciła pośpiesznie, po czym wybiegła z jego gabinetu, nawet nie żegnając się z Cho.

Nie mogła zapanować nad nerwami. Było jej słabo i niedobrze. Jak on mógł? Co sobie myślał? Merlinie! Malfoy chyba miał rację…



💢💢💢
 

             Wysiadła z widny i poszła prosto do gabinetu Dracona. Jego nowa sekretarka faktycznie była stara i brzydka. Uśmiechnęła się jednak na jej widok i bez pytania zaraz pobiegła, by otworzyć jej drzwi.

Draco właśnie popijał kawę, drugą ręką podpisując jakiś dokument.

- Witaj koch… - zaczął mówić, gdy ją zauważył, ale nagle zmarszczył brwi i szybko wstał od biurka.

- Mam coś dla ciebie, chciałam ci to tylko przekazać… - głos jej się załamał, a dłoń z pergaminem zadrżała.

- Beatricie, możesz iść teraz na przerwę – zwrócił się krótko do swojej sekretarki, która wciąż stała w gabinecie.

Kobieta szybko mu podziękowała i wyszła, zamykając za sobą drzwi.

- Co ci się stało? – spytał, podchodząc niej.

- To nic. To tylko… – westchnęła spazmatycznie, czując jak szloch więźnie jej w gardle.

Draco bez zawahania objął ją mocno, a ona oparła czoło o jego bark i się rozpłakała.

Powoli poprowadził ją w stronę swojego biurka, po czym uniósł i posadził na blacie. Odłożyła pergaminy i wczepiła palce w jego ramiona, nie chcąc pozwolić mu odejść.
Objął ją na nowo, a ona na dobre rozszlochała się, kładąc głowę na jego klacie.

- Ktoś zrobił ci coś złego? Powiedz mi… - poprosił łagodnie.

- Harry… On…Och! Chyba miałeś rację! – wyszeptała wciąż zdezorientowana.

- Co zrobił? – zapytał ze stalową nutą w głosie.

- Pocałował mnie – Hermiona oderwała się od niego i otarła dłonią łzy.

- Naprawdę? – oczy Malfoya pociemniały, a szczęka się zacisnęła.

- Myślałam, że to co mówiłeś… Że to nieprawda… Bo to przecież takie… Niewłaściwe… I wstrętne! – Hermiona wzdrygnęła się i smutno pokręciła głową.

- Myślę, że po prostu nie mógł się powstrzymać… – powiedział cicho.

Spojrzała na niego nie kryjąc zdziwienia. Czyżby miał zamiar tłumaczyć przed nią Pottera?

- Nie zdajesz sobie sprawy z tego, jakie to może być trudne… - Draco przełknął ślinę i popatrzył na jej usta.

Hermiona nagle poczuła w sobie iskrę prawdziwego żaru, dlatego nie wiedziała jak i kiedy, ale to ona szybko przyciągnęła jego głowę do siebie i złączyła ich usta w namiętnym pocałunku.
 
                Malfoy od razu oddał jej pocałunek, a całował się naprawdę fantastycznie. Miał miękkie usta, jego język był gładki, a sposób w jaki trzymał dłonie – jedną na jej plecach, a drugą zaciśniętą na jej włosach, sprawiał, że dosłownie rozpadała się od środka.
Doskonale wiedział, co zrobić, by samym pocałunkiem doprowadzić ją do czegoś bliskiego obłędu. Musiała z całej siły zaciskać palce na jego ramieniu i karku, by powstrzymać się przed rozebraniem go za pomocą zaklęcia, a później…
Zamruczała z aprobatą, gdy przygryzł jej dolną wargę i pogłębiła pocałunek, wplatając swoje dłonie w jego włosy. To były naprawdę te cudownie miękkie kosmyki z jej snu…

- Draco wiesz może…? - głos Terenca Higgsa oderwał ich gwałtownie od siebie.

- Nie umiesz kurwa pukać?! – ofuknął go wściekle Malfoy.

- Przepraszam… -  Terence stał z opadniętą szczęką i patrzył na nich nie kryjąc swojego zaskoczenia.

- Nic nie szkodzi! – wtrąciła pośpiesznie Hermiona, od razu zeskakując z biurka i czując jak gorące rumieńce wykwitają jej na policzki.

- Czego tu jeszcze Higgs?! – warczał Draco.

- Ja… Mam kilka pytań… – Terence spojrzał niepewnie na trzymane przez siebie papiery.

- Nie widzisz idioto, że jestem teraz zajęty?! – Malfoy dosłownie mordował go wzrokiem.

- Nie! Nie przeszkadzajcie sobie! Ja tylko chciałam ci to dać. Lepiej byś to ty osobiście to załatwił! – Hermiona wręczyła Draco pergaminy, z którymi tu przyszła, po czym odwróciła się i szybko wyszła z gabinetu, nie pozwalając mu się zatrzymać.

Merlinie! Czy naprawdę go pocałowała? Złapała, przyciągnęła do siebie i skosztowała tych ust, od których nie mogła czasem oderwać wzroku?
Jak dobrze, że jej nie odepchnął!
Chyba by umarła ze wstydu…


💢💢💢



- Dobrze się czujesz? – spytała ją Claudia, gdy weszła do swojego gabinetu.

- Tak, a dlaczego pytasz?

- Jesteś cała czerwona – zaśmiała się.

- Gorąco mi! Napije się wody – zdecydowała Hermiona, podchodząc do dystrybutora.

- Pani znów wyszła beze mnie! Pan Malfoy jak nic wyrzuci mnie z pracy… – zajęczał boleśnie Sebastian.

- Zapewniam cię, że tego nie zrobi – Hermiona uśmiechnęła się łagodnie do ochroniarza, na co ten westchnął z wyraźną ulgą.

Wróciła do swojego gabinetu i usiadła w fotelu. Wciąż była rozedrgana po niedawnych wydarzeniach. Najpierw Harry… Później Draco… To było takie… Sama nie wiedziała jakie.

Pukanie.

Hermiona uniosła głowę.

- Masz dwie przesyłki ministerialne – Claudia wskazała na dwa samolociki w poczekalnia.

Hermiona gestem dała jej znać, że poczta może wlecieć do pokoju.
Pierwszy był liści od Draco.

„Klauzula poufności na zaklęcie łoża?
Sprytnie! Już wiem dlaczego, to ty tu jesteś tą mądrą…
Nie mogę się doczekać miny Flinta!
D.

PS. Nigdy więcej nie próbuj chodzić do Pottera bez mojej wiedzy!”.

Uśmiechnęła lekko. Cóż za zaborczy dominator. Chyba powinna już powoli się do tego przyzwyczaić…

Druga kartka nie poprawiła jej nastroju.

„Hermiono… Przepraszam!
Pozwól mi się wytłumaczyć!
Spotkajmy się za godzinę w atrium.
Harry”.


Wzięła pergamin i odpisała szybko.

„Nie mamy o czym rozmawiać. Lepiej nie roztrząsać tej sytuacji.
Trzymaj się Harry i powodzenia.
Hermiona”.

Wysłała liścik i odetchnęła głęboko. To był naprawdę pokręcony dzień.


💢💢💢

                Bała się, że na widok Malfoya poczuje się skrępowana. Ale była tak zmęczona, że nie miała nawet ochotę zaprzątać sobie tym głowy. Gdy po skończonym dniu, wsiedli razem do windy, Hermiona myślami błądziła już tylko przy kolacji, kąpieli i dużej ilości zdrowego snu.

Ledwo kraty się za nimi zasunęły, a Draco objął ją w talii i przyciągnął bliżej siebie. Opierając swój podbródek o jej głowę.

- To był długi dzień – mruknął.

- To prawda – zgodziła się z lekką ulgą, że uniknęli jakiejś niezręcznej sceny.

Nagle jednak dotarło do niej coś istotnego. Malfoy pachniał damskimi perfumami. Nie jej perfumami…
Uniosła głowę i prawię jęknęła na głos, dostrzegając na kołnierzyku jego szarej koszuli ślad jasnoczerwonej szminki.
Odsunęła się od niego gwałtownie, porażona groteskowością tej sytuacji. Czy to naprawdę dziś całował się z nią świadomie po raz pierwszy, a potem poszedł do innej? Czyżby chciał zmyć w ten sposób z siebie smak jej ust?

- Coś się stało? – spytał, zdziwiony jej zachowaniem.

Hermiona była zła na siebie, za to, że ją to dotknęło. Nie powinno. W ogóle nie powinna zwrócić na to żadnej uwagi. Niestety stało się…

- Astoria ma ładne perfumy – stwierdziła z wymuszonym, słodkim uśmieszkiem. – I szminkę też… - złapała delikatnie w dwa palce za kołnierzyk jego koszuli.

Mogła praktycznie poczuć, jak się cały spiął.

- To nie jest tak, jak myślisz…

Parsknęłaś pogardliwym śmiechem.

- Naprawdę niczego mi nie tłumacz! Nic mnie to nie obchodzi!  – powiedziała sucho, odwracając się i zaglądając do swojej teczki, by mieć zająć czymś ręce.

- Spotkałem ją u Flinta i… - Draco wyglądał na rozdrażnionego.

- Czego nie zrozumiałeś z tego, co powiedziałam? – spytała go zimno.

- Daj mi…

- Absolutnie nie mam zamiaru tego słuchać! Dobrze wiesz, że mi to nie przeszkadza. Możesz z nią robić, co zechcesz! – odpowiedziała pewnie, po czym z ulgą przyjęła, że kraty się wreszcie rozsunęły i szybko wysiadła z windy.

Była mu poniekąd wdzięczna, że miał choć na tyle przyzwoitości, że nie próbował jej teraz ponownie objąć, czy złapać za rękę.
Szybko przeszła do kominka, zadowolona z tego, że o tej godzinie nie było już kolejek.

Nie poczekała też na niego w holu w zamku, tylko bez oglądania się za siebie, ruszyła w stronę ich komnat, doskonale wiedząc, że on i tak idzie kilka korków za nią.
Wiedziała, że zachowuje się irracjonalnie, a to, że to robi, jasno przeczy jej zapewnieniu o tym, że nie przeszkadza jej, że on potajemnie obściskuje się z Greengrass.
Nic jednak ale nie mogła na to poradzić. Była nieziemsko wściekła. Na siebie. Za to, że pozwoliła sobie na ten dzisiejszy pocałunek…

On był zakochany w innej kobiecie. Nie powinna o tym zapominać! Przecież nie planowała stać się substytutem, który miał za zadanie pomóc mu w zapomnieniu o tej miłości…


💢💢💢
 
(Scena 18+)

            Weszła do komnaty i zrobiła ledwo dwa kroki w ich salonie, gdy pojawił się zaraz za nią. Nim zdążyła się zorientować co się dzieje, złapał ją mocno za ramię, jednocześnie kopniakiem zamykając drzwi.
Wyrwał jej z dłoni jej teczkę i rzucił nią gdzieś w bok, po czym szarpnął ją w tył i przygwoździł do drzwi własnym ciałem.

- Puszczaj! – warknęła, wyrywając mu się.

- Nie! Teraz mnie wysłuchasz! – Jego wzrok płonął, a usta znajdowały się ledwo centymetr od jej.

- Nie zamierzam… - wychrypiała, zła, że jej głos nie brzmi pewniej.

- Nie chcesz, to nie!

Nie zawahał się ani sekundy, tylko od razu zmiażdżył jej wargi w zachłannym, władczym pocałunku.

Hermiona sapnęła z zaskoczenia na ten atak.
Przyciskał ją do drzwi całym ciałem, trzymając ręce na jej żebrach i nie pozwalając jej się ruszyć. Chciała zaprotestować i odepchnąć go, ale żar jaki rozlał się w jej wnętrznościach, na kompletnie odebrał jej zdolność logicznego myślenia.

Nim zdążyła się zorientować, co się dzieje, wtargnął swoim językiem do jej ust, całując ją bez opamiętania, dziko, dominująco i pożądliwie.
Zamiast go odepchnąć, ona objęła go mocno za szyję i przyciągnęła bliżej.
Nie wyraziła też sprzeciwu, gdy zsunął usta na jej szyję, całując ją ostro i przygryzając raz za razem.

- O kurwa… Nie mogę… Cholera… Cholera…- zajęczał desperacko, a Hermiona zamarła.
Co? Co to miało znaczyć? Chciał ją teraz po prostu tak zostawić?

- Do diabła…! Przepraszam… - wydyszał spazmatycznie.

Była pewna, że zaraz się od niej odsunie, ale on zamiast tego gwałtownie poderwał w górę jej spódnice. Oddech uwiązł jej w gardle, gdy bezpardonowo wkradł się palcami pod jej czerwone, koronkowe majtki.
Jęknęła głośno, kompletnie nie rozumiejąc jego zachowania. Przecież powiedział, że nie może. Dlaczego wiec teraz…?
 O Merlinie!

Bez zawahania wsunął w nią swój długi palec, a Hermiona zadrżała i krzyknęła, zamroczona intensywnością tego doznania.
Dobrze, że mocno ją trzymał, bo jak nic nogi odmówiłyby jej teraz posłuszeństwa.

Wciąż całował i kąsał jej szyję, jednocześnie pieszcząc bez przerwy jej kobiecość.
Drugą ręką sięgnął do jej bluzki i rozerwał ją szybkim ruchem i nim zdążyła złapać choć jeden, krótki oddech, on już ssał obsesyjnie jej sutek, jednocześnie wciąż wchodząc w nią rytmicznie swoim palcem.

- Co… Co ty…? - wydyszała.

- Błagam… Tylko nie każ mi teraz przestać… - warknął z rozdrażnieniem, a później jednym brutalnym  ruchem rozerwał jej majtki, wyrywając tym samym z jej ust kolejny okrzyk zaskoczenia.

- Nie… Nie przestawaj… – westchnęła mu do ucha, totalnie pochłonięta odczuwaniem tego dzikiego aktu całą sobą.
Nigdy nie przeżywała czegoś podobnego.

Szybko znów zdominował jej usta, przygryzając je i pochłaniając bez żadnych wątpliwości. Bardziej podświadomie to wyczuła, niż zobaczyła, gdy rozpiął swoje spodnie.
Zachłysnęła się z podniecenia i przerażenia, gdy władczym gestem złapał ją za biodra i podniósł bez problemu, od razu mocniej wciskając w drzwi.

- Przepraszam… Ale… Muszę… Naprawdę…  - sapnął, po czym wsunął się w nią jednym, bardzo głębokim pchnięciem.

Krzyknęła przeciągle, widząc pod powiekami najprawdziwsze gwiazdy. Kierowana swoim wewnętrznym instynktem, oplotła go mocno nogami w biodrach i wbiła z całej siły swoje palce w jego barki.

- On jest we mnie… Jest teraz we mnie… Draco Malfoy… Mój mąż… - szeptała intensywnie jej podświadomość, doprowadzając ją tym do szału.

Draco powarkiwał z każdym swoim szybkim pchnięciem prosto w jej szyję.

- Salzarze… Jakim cudem wciąż jesteś tak cholernie ciasna…? - wyszeptał w jej ucho, po czym przygryzł jego płatek, chcąc tym samym dać wyraz swemu bezgranicznemu napięciu.

Hermiona miała wrażenie, że nie panuje już nad niczym. Ani nad oddechem, ani nad jękami, ani nad okrzykami przyjemności, a już najmniej nad swoim ciałem, które nieposłusznie zaczęło się zaciskać na jego męskości.
Był taki doskonały… Taki duży! Tak idealnie się w nią wpasował…

Wbiła paznokcie w jego kark i zajęczała bez żadnej kontroli, gdy orgazm prawie rozerwał jej wnętrze na strzępy.

- O tak, moja mała lwico… - zamruczał w jej włosy, napiął się i doszedł w niej z cudownym, głębokim jękiem spełnienia.



💢💢💢
             
   

                Wciąż trzymał ją blisko siebie, a ich przyśpieszone oddechy były jedynymi dźwiękami, jakie rozchodziły się w pustej komnacie.

- Nie to planowałem… Przepraszam... - wyszeptał, po czym odsunął się, by założyć spodnie.

- Serio? – zapytała z przekąsem, patrz na swoje leżące na podłodze, podarte majtki.

Uporał się ze spodniami, po czym znów wcisnął ją w drzwi i ponownie pocałował, mocno i władczo.

- Tak, ale było wspaniale - powiedział z delikatnym uśmiechem, odrywając się od niej.

Hermiona mimowolnie też uśmiechnęła się pod nosem. Poniekąd się z nim zgadzała. W życiu nie miała tak intensywnego orgazmu…

- Chcesz iść pod prysznic razem, czy osobno? – spytał, przesuwając swoją dłonią po jej ramieniu z szelmowskim uśmieszkiem.

- Spadaj, erotomanie! – zrugała go, po czym wymknęła się z jego ramion, podniosła swoją podartą bieliznę i prawie biegiem rzuciła się do sypialni.

Wciąż nie mogła uwierzyć, że właśnie dała mu się  dziko przelecieć pod drzwiami ich własnej komnat… 


💢💢💢

                Dopiero podczas kąpieli doszło do niej, jak głupio postąpiła nie odpychając go od siebie i pozwalając mu na ten szybki, spontaniczny, praktycznie zwierzęcy numerek.
To wszystko tylko i wyłącznie skomplikuje…

Nie chciała płakać, ale czuła się naprawdę źle ze świadomością, że była tak słaba. Jeszcze dzień wcześniej oparła się mu bez trudności, a dziś po zaledwie jednym pocałunku, jej cała samokontrola runęła gdzieś w odmęty niebytu.

Nie wiedziała co dalej…


💢💢💢

              Wróciła do sypialni i postanowiła od razu się położyć, nie jedząc nawet kolacji. Zamknęła oczy i udawała, że śpi, gdy otworzył drzwi z sypialni. Od razu poszedł do łazienki, a ona westchnęła cicho z ulgą, że nie chciał roztrząsać tego tematu.

Naprawdę próbowała zasnąć, bo przecież to był bardzo długi dzień, a ona była taka zmęczona… ale nie mogła, bo jej ciało po takim zastrzyku endorfin, jakoś nie chciało znaleźć ukojenia we objęciach morfeusza.

Nadal jednak udawała, że śpi, gdy Malfoy wyszedł z łazienki i położył się obok niej.

Nagle poczuła, jak jego ramię oplata jej talie, a gorący oddech owiewa jej kark.

- Dobrze wiem, że nie śpisz. Bo jeszcze nie piszczysz… – wymruczał sunąc nosem po jej szyi, jednocześnie przyciągając ją jeszcze bliżej siebie.

- Ja wcale nie piszczę przez sen! – oburzyła się, zapominając o udawaniu.

- Owszem, piszczysz! Brzmisz przy tym, jak mała, zagubiona mysz – zaśmiał się wprost do jej ucha.

- Odwal się! – burknęła, próbując odtrącić jego ramię.

- Nie zamierzam! Dobrze wiem, że kobiety lubią się trochę poprzytulać po udanym seksie – zaśmiał się znowu, a tembr jego śmiechu zawibrował w niej całej.

- Kto ci powiedział, że był udany? – zapytała sarkastycznie.

- Twoje ciało, skarbie… - Draco przesunął dłoń wyżej, muskając delikatnie jej pierś przez materiał koszulki.

- Zabieraj tę rękę! – skarciła go, odrywając od siebie jego palce.

- Zapewniam cię, że potrafię zrobić to jeszcze lepiej… - Draco pocałował delikatnie jej szyję.

- Nie chce od ciebie żadnych zapewnień, ani w ogóle niczego! Chce tylko spać! – warknęła, w myślach mimowolnie znów przypominając sobie, jak w windzie poczuła od niego perfumy Greengrass.

- Twoja zazdrość strasznie mnie podnieca, to dlatego mnie poniosło… - wyznał bez ogródek, znów sięgając do jej piersi i zamykając na niej swoją dużą dłoń.

- Zazdrość? Czy tobie na mózg padło? Nie jestem wcale o ciebie zazdrosna! – szarpnęła się, odtrącając go znowu.

Draco złapał ją mocno za ramię i odwrócił do siebie szybkim ruchem, po czym przyciągnął jej głowę bliżej i przytrzymał ją w dłoniach, tak by nie odwróciła wzroku.

- Ile razy mam ci jeszcze powtarzać, ze ani trochę mi nie zależy na tej pieprzonej płaczce, Greengrass? Gdybym wiedział, że znów się do mnie przyklei i na dodatek uwali mi szminką koszulę, to bym ją przeklął na trzy kroki przed!

- Dlaczego upierasz się przy tym, żeby mi się z tego  tłumaczyć? – spytała, patrząc mu w oczy.

- Bo chcę żeby sprawy pomiędzy nami były jasne. Zwłaszcza po dzisiejszym… - Draco delikatnie pogładził jej policzek.

- To się nigdy więcej nie powtórzy… – poinformowała go cicho.

Malfoy uśmiechnął się delikatnie.

- Jesteś w ogromnym błędzie moja lwico! Wytrzymałem te tortury przez ponad trzy tygodnie! Jestem pieprzonym rekordzistą świata, bo zapewne nikt nie wytrzymałby, aż tyle w twoim towarzystwie…

- Co? – Hermiona nie zrozumiała.

- To, że cholernie ciężko było mi utrzymać ręce z daleka od ciebie. Ale teraz… To już absolutnie nie będzie niemożliwe.

Uniósł się i sięgnął jej ust. Nim zdążyła go odepchnąć, przygniótł ją ciałem do materaca i pocałował ponownie. Tym razem był to jednak wolny, spokojny i bardzo czuły pocałunek…
Dopiero gdy poczuła pod palcami jego miękkie włosy, zrozumiała, że mimowolnie znów sama objęła go i przyciągnęła bliżej siebie.

Draco oderwał się od niej i uśmiechnął zwycięsko.

- Nie broń się przed tym… To niepotrzebne… - pochylił się i przejechał swymi gorącymi ustami po jej szyi.

- To popieprzone! – wydyszała.

- Nie. To naturalne. Jesteśmy małżeństwem. Należymy do siebie… – wsunął dłoń pod jej piżamę, sunąc nią po jej nagim udzie.

Nim minęło dziesięć minut, a Hermiona znów widziała przed oczami gwiazdy i dochodziła z głośnym jękiem.
Oddawała się swojemu mężowi… bezpowrotnie.
I brała go w zamian.
Całego – mrocznego, pociągającego i niesamowicie namiętnego.

💢💢💢

A Macie Wiedźmy Wy Moje! 😋

Trzy rozdziały w 12h... Rekord świata! 
Ale ciesze się, bo to oznacza, że opowiadanie się podoba.
Oby ten rozdział niczego nie zmienił...

Nie jest to opowiadanie tak mocno 18+, jak "W otoczeniu...", dlatego mam nadzieję, że nie zdziwi Was niezbyt rozwinięty opis tej sceny. 
Pytałam Was, jaki Waszym zdaniem będzie ten pierwszy raz... Odpowiedź brzmi: krótki! 😅
Duża chemia - dużo napięcia - tak ja to widzę 😈

Oczywiście, jak wiadomo to trochę zmieni nam teraz oblicze relacji naszej pary - oby przypadło Wam do gustu!

Duże Buźki!

V.

PS. Serdecznie dziękuję Wszystkim Moim Cudownym Poetką! Jesteście najlepszymi czytelnikami na świecie! 😍

PS 2. Na koniec coś cudownego...

Kolejny piękny rysunek Gryglene - noc na kanapie!