>Rozejm< ETAP 15

 Dedykacja: Dla miłośniczek ministerialnych romansików 💕

💢💢💢


Pięknie komentujecie - me dramionowate 💙💚💛💜💓- się raduje. Zasada są komentarze - są Rozejmy - pozostaje w mocy 😋


💢💢💢

Obudziło ją słońce. A w zasadzie jego promienie padające na jej twarzy.
Zamrugała i uniosła dziwnie zesztywniałą głowę.
Potrzebowała trzech sekund, by zorientować się, że wcale nie spała na poduszce… Tylko na klatce piersiowej Malfoya.

Ich nogi były splątane razem, a ona prawie całą sobą leżała na nim, na dość wąskiej kanapie.
Nagle poczuła się bezgranicznie głupio…
Czy naprawdę przespała całą noc, wtulona w jego ciało, niczym w ulubionego misia? To było tak koszmarnie nierealne, że gdyby tego właśnie nie doświadczała, to jak nic uznałaby, że to tylko przedziwne urojenie.
Wyraźnie czuła jego dużą dłoń na swoich plecach…

Wstała powoli, nie chcąc go obudzić.
Nie miała kompletnie żadnego pojęcia, jakim cudem cała jej nienawiść do niego tak nagle wyparowała. To było bardziej niż po prostu nierealne…

Stanęła i spojrzała na nadal śpiącego mężczyznę.
Był obłędny.
Jedno ramię miał ugięte ponad głową, a drugie znów leżało przerzucone przez jego tors… Choć chwile wcześniej obejmowało mocno ją samą…

Hermiona westchnęła cicho.

Przeklęty Malfoy! Czy naprawdę musiał być tak cholernie męski i przystojny? Czy naprawdę musiał mieć też zalety? O wiele łatwiej byłoby jej go nienawidzić, gdyby był tak brzydki i podły, jak na przykład Marcus Flint!

Pokręciła głową z dezaprobatą nad swoją własną głupotą, po czym poszła do łazienki.


💢💢💢



Po kilku niezbędnych czynnościach higienicznych, postanowiła wstąpić do sypialni.

Pansy już nie spała. Leżała wpatrzona w nieokreślony punkt i wzdychała ciężko.

- Potrzeba ci czegoś? – spytała łagodnie Hermiona, siadając na skraju łóżka i delikatnie dotykając jej ramienia.

- Nie. Gdzie wy spaliście, skoro ja zajęłam wam sypialnie? – spytała.

- Na kanapie – przyznała, pocierając swój nadal zesztywniały kark.

- Razem? – Pansy posłała jej ciekawskie spojrzenie.

- Nie zaczynaj… - ostrzegła ją cicho Hermiona.

- Daj mi się tym nacieszyć. Nie mam już niczego poza wami… - westchnęła smutno Parkinson.

- To nieprawda! – zaprzeczyła z mocą.

- Prawda. Ale wy dwoje to i tak więcej, niż na to zasługuję.

Pansy podniosła się i zawiązała szlafrok, który Hermiona założyła na nią wczoraj, gdy wyprowadziła ją z łazienki.

- Malfoy ma tu skrzata? Przydałoby się zjeść jakieś śniadanie – westchnęła, poprawiając palcami swoje włosy.

- Nie, ale jestem pewna, że i tak zjemy coś smacznego… - Hermiona uśmiechnęła się do niej tajemniczo i wstała.

Musiała iść obudzić Smoka. Miała tylko nadzieję, że nie będzie zionął na nią za to ogniem.


💢💢💢


Pansy była w szczerym szoku, patrząc na to, jak Draco odwraca omlet na patelni.
Hermiona siedząca obok niej nie mogła przestać się uśmiechać. Cieszyło ją, że Parkinson jakoś się trzymała.

- Nie wierzę, że nie powiedziałeś mi o tym, że umiesz gotować! – rugała przyjaciela.

- Jakbym ci to wyznał, to jak nic zamknęłabyś mnie w kuchni na wieki. Nie znam drugiego takiego żarłoka, jak ty! – dociął jej Malfoy, szczerząc zęby.

- A ty cholerna szczęściaro, co się tak uśmiechasz? – wygarnęła jej Pansy.

- No tak jakoś…

- Bogaty, przystojny, świetny w łóżku i jeszcze umie gotować! Ten przeklęty świat nie jest w ogóle sprawiedliwy! – Pansy z niedowierzaniem pokręciła głową.

Hermiona mimowolnie rzuciła jej zaskoczone spojrzenie. „Świetny w łóżku” – naprawdę? Skąd ona to wiedziała?

- Och Pansik. Od czasów Hogwartu moje umiejętności łóżkowe… znacząco się rozwinęły… – Draco sugestywnie poruszył brwiami.  

Hermiona w duchu podziękowała, że chwile wcześniej przełknęła swój sok pomarańczowy, bo jak nic właśnie by się nim teraz zakrztusiła.

- Weź się zamknij, ty cholerny ideale! – Pansy posłała mu zdegustowany grymas.

- Sama się zamknij i jedz, zanim oślinisz mi blat – Draco zgarnął na talerz omlet, a Pansy faktycznie przełknęła ślinkę, sięgając po sztućce.

- Z czym dla ciebie omlet, lwico? – zapytał, wbijając jajka do miski.

- Wszystko jedno – odpowiedziała Hermiona, wprost nie mogąc się powstrzymać od patrzenia na to, jak Malfoy zajmował się gotowaniem.

- Smoku, nienawidzę cię ty przebrzydły gadzie! – zawołała nagle Pansy.

- Też cię kocham…

- Cholera! To jest przepyszne! – Pansy odkroiła spory kawałek i wpakowała go sobie do ust z błogim wyrazem twarzy.

- Wiedziałem, że pochłoniesz to niczym czarna dziura… - Draco posłał jej złośliwy uśmieszek.

- Herm, nie pozwól mu cię utuczyć, niczym kołkogonka! Przy takim żarciu, to może się stać bardzo szybko…

- Spokojnie! Znajdziemy jakiś sposób, by spalić te kalorie, prawda? - Malfoy mrugnął łobuzersko do Hermiony.

- Weź się idioto, bo jeszcze ją spłoszysz! – zaśmiała się Pansy.

- Wy serio jesteście szaleni! – stwierdziła ze śmiechem Hermiona, mając nadzieję, że jednak się nie zarumieniła.

Pansy chciała coś odpowiedzieć, ale właśnie w tym czasie na tarasie rozległ się trzask.

Cała trójka spojrzała w tamtą stronę.

- Nie chcę go widzieć! – Pansy wstała z krzesła i prawie biegiem rzuciła się do sypialni.

Wyraźnie przybity  Blaise, właśnie wszedł do salonu.

- Jak się podzielimy? – spytał cicho Draco.

Hermiona rzuciła mu krótkie spojrzenie.

- Pójdę do Pansy – zdecydowała, uznając, że Draco lepiej sobie poradzi z Zabinim.



💢💢💢


Gdy weszła do sypialni, Parkinson właśnie ubierała swoją bluzkę, wyraźnie zła i rozedrgana.

- Panss…

- Nie. Nigdy więcej się z nim nie zadam. To koniec. Definitywny. Chcę w spokoju to wszystko przemyśleć, a później najpewniej szybko wyjść za mąż… – oświadczyła nad wyraz spokojnie.
Hermiona podeszła do niej i położyła jej dłoń na ramieniu.

- Posłuchaj… Nie podejmuj decyzji…

- Nie. Ja już ją podjęłam. Ty i Smok macie racje, że Nott jest obleśny, ale spokojnie… Znajdzie się ktoś lepszy… - Pansy uśmiechnęła się słabo.

- Myślę, że ty go kochasz… - powiedziała cicho Hermiona.

- Kochałam. Do wczoraj. Do momentu, w którym kazał mi zabić nasze dziecko! – Pansy starała się być twarda, ale po chwili po jej twarzy spłynęły łzy.

Hermiona objęła ją i przytuliła do siebie. Pansy odwzajemniła uścisk, kładąc głowę na jej ramieniu i szlochając rozpaczliwie.

- Nie płacz… - poprosiła, delikatnie gładząc włosy kobiety.

- Jak mogłam zakochać się w takim idiocie? Jest do niczego… Wiecznie wesoły, beztroski głupek! – Pansy oderwała się od niej i szorstko wytarła łzy.

- Spokojnie… Znajdziesz jeszcze swoje szczęście. Jestem tego pewna… - Hermiona popatrzyła na nią z autentyczną czułością.

- Wiem. Jestem Parkinson, a Parkinsonowie się nigdy nie poddają – Pansy uśmiechnęła się słabo.

- No właśnie. Będzie dobrze!

- Wracacie dziś do zamku? Szczerze mówiąc nie chcę siedzieć dziś wieczorem sama… A nie mogę tu zostać, bo jem obiad z ojcem i macochą… - spojrzała na nią niepewnie.

- Jeśli nas potrzebujesz, to wrócimy – zapewniła ją Hermiona.

- Wspaniale. Idź zobacz, czy ten głąb już sobie poszedł, a potem możemy się zbierać. Jak wrócę z obiadu, to spotkamy się w moich komnatach. Potrzebuję dziś dużo poprawiacza nastroju starego Ogdena – Pansy znów się uśmiechnęła.

Hermiona odwzajemniła jej uśmiech, poniekąd ciesząc się, że Pansy woli się upić, zamiast leżeć i płakać.


Rysunek do tej sceny autorstwa Cudownej Gryglene 😍


💢💢💢


                Dwa pierwsze dni nowego tygodnia minęły jej nadzwyczajnie szybko, ale za to w środę ogrom pracy ją przytłoczył. Rozumiała już, co Draco miał na myśli, mówiąc o papierach po samą szyję.
Swoją przerwę planowała poświecić na odwiedzenie Pansy i sprawdzenie, jak się dziś czuła. Parkinson na swój sposób wciąż przeżywała przerwanie ciąży…
Nim jednak wybiła dwunasta, Claudia poinformowała ją, że ma gościa.
Zdziwiła się, widząc, że to Ginny…

- Hej… - przywitała się Ruda, wchodząc do jej gabinetu.

- Cześć – Hermiona spojrzała na nią, mając nadzieję, że udało jej się zamaskować pewien niepokój.

- Pomyślałam, że czas najwyższy cię odwiedzić. Zresztą mama prosiła, bym przekazała ci jej babeczki… - Ginny wskazała jej na koszyk wypieków, który ze sobą przyniosła.

- Fantastycznie, dzięki wielkie… - Hermiona wstała i podeszła do przyjaciółki.

Odebrała koszyk i uściskała ją krótko.

- Nie przeszkadzam? – spytała Ruda, patrząc na stosy dokumentów na jej biurku.

- Nie. Siadaj! Napijesz się może kawy? – Hermiona uśmiechnęła się do niej.

- Chętnie.

- Czarna z cukrem? – upewniła się Hermiona, podchodząc do drzwi.

- Jak zawsze – Ginny posłała jej blady uśmiech.

Hermiona poprosiła Claudie o dwie kawy i wróciła za swoje biurko.

- Co słychać? – spytała rudą.

- Nie jest za wesoło. Harry i Ron wciąż bardzo to przeżywają… - Ginny popatrzyła na nią niepewnie.

- Rozumiem – Hermiona zignorował skurcz w klatce piersiowej.
Nie chciała się rozpłakać.

- A co u ciebie? Trzymasz się jakoś?

- Tak – odpowiedziała krótko, nie przyznając nawet przed samą sobą, że to małżeństwo nie było już koszmarem, a powoli stawało się dla niej czymś poniekąd naturalnym.
 Akceptowalnym.

- Nosisz pierścień rodowy Malfoyów? – Ginny popatrzyła na jej dłoń.

- Muszę.

- Czy on… Czy robi ci jakąś krzywdę? – Ruda popatrzyła na nią z napięciem.

- Nie. Jest bardzo honorowy – Hermiona miała nadzieję, że nie pozostawi przyjaciółce żadnych wątpliwości. 

- Bardzo mi przykro, że to cię spotkało… - Ginny posłała jej blady uśmiech.

- Nie smuć się, nie trzeba… - Hermiona również uniosła kąciki ust.


Nagle rozległo się pukanie, a Claudia zajrzała do gabinetu.

- Twój mąż do ciebie – powiedziała z szerokim uśmiechem.

Hermiona wiedziała, że Stopler wprost uwielbiała, gdy Draco przychodził do jej gabinetu. Kolejna jego fanka…

- Serio musiałaś go anonsować? I tak by tu wszedł – Hermiona zaśmiała się, kątem oka widząc, jak Ginny cała się spięła.

- Zasady to zasady – wyszczerzyła się Claudia, odsuwając się z przejścia.

Malfoy dumnym krokiem wkroczył do gabinetu. Dziś miał na sobie czarny garnitur i szarą koszulę. Wyglądał jak zwykle doskonale.

Ginny chyba była podobnego zdania, bo popatrzyła na niego z niemym zachwytem.

Draco spostrzegł rudowłosa i uśmiechnął się ujmująco.

- Nie wiedziałem, że masz gościa, kochanie…

Hermiona ledwo się powstrzymała przed wywróceniem oczami. Jak nic on da zaraz popis pod tytułem „cudowny mąż”.

- Pamiętasz Ginny Weasley? – spytała, wstając zza biurka.

- Oczywiście, że tak! Witaj Ginevro! – Draco podszedł i wyciągnął do niej dłoń.
Ginny praktycznie podskoczyła w miejscu i od razu chwyciła rękę Malfoya.

- Cześć… - bąknęła cicho.

Draco puścił dłoń Ginny i bez zawahania podszedł do Hermiony. Objął ją w pół i cmoknął czule w policzek.

- Jak ci mija dzień, najdroższa? – spytał, delikatnie zakładając jej lok za ucho.

Hermiona ledwo zdusiła w sobie chęć, by nadepnąć mu teraz mocno na stopę. Nie znosiła, gdy tak się popisywał. Głównie dlatego, że robiło jej się od tego tak cholernie gorąco…

- Dobrze – odpowiedziała, spoglądając kątem oka na Ginny.

Nie miała wątpliwości, że Weasley jest zazdrosna.
Naprawdę nie chciała jej rozmyślnie ranić…

- Wpadłem, by porwać cię na lunch, skarbie… – powiedział, sugestywnie przesuwając dłonią po jej plecach.

- To może ja… - Ginny natychmiast wstała.

-  Będzie nam bardzo miło jeśli zechcesz nam towarzyszyć, Ginevro! – Draco posłał jej swój najbardziej czarujący uśmiech.

- Och! Naprawdę? – Ginny była zarumieniona, a jej oczy błyszczały.

- Oczywiście! To jak, najdroższa? Idziemy? – zwrócił się do Hermiony.

- Chciałam wpaść do Pansy – wyjaśniła.

- Wszystko u niej dobrze. Postanowiła jednak wrócić do zamku, by w spokoju nadrobić papiery – wyjaśnił jej szybko Draco.

- To dobrze…

- Gdzie się wybierzemy? – Ginny wprost nie odrywała oczu od blondyna.

- Na Pokątnej działa już kilka restauracji. Co wy na to? – Draco złapał Hermionę za rękę i pociągnął ją w stronę wyjścia.

- Jasne, super! - Weasley uśmiechnęła się szeroko.

- No to ruszajmy! – Draco uśmiechnął się uprzejmie, po czym we trójkę opuścili gabinet Hermiony.


💢💢💢


                To wyjście było koszmarne.
Hermiona nie miała żadnych wątpliwości, że Malfoy, doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Ginny jest nim zainteresowana. Bez przerwy zabawiał ją lekko rozmową, raz za razem rzucając jakimś dowcipem, tudzież prezentując swe śliczne ząbki w czarującym uśmiechu.
Panna Weasley była cały czas zarumieniona, nie spuszczając z niego wzroku ani na sekundę…
Jednak, gdy Draco zwracał się do Hermiony z jakimś czułym określeniem, albo gdy kład dłoń na jej ręce, Ginny natychmiast wyraźnie gasła…

Hermiona naprawdę cieszyła się, gdy wreszcie wrócili do ministerstwa. Prawdziwa ulga.
Obiecała sobie, że nigdy więcej nie zgodzi się na coś podobnego…


💢💢💢


To był długi dzień i naprawdę się ucieszyła, gdy wreszcie wrócili do swoich komnat. Marzyła już tylko o prysznicu, jakimś jedzeniu i śnie.

- Nie idź jeszcze do sypialni. Dziś przyjdzie magomedyk – poinformował ją Draco, zdejmując swoją marynarkę.

- Po co? – zdziwiła się.

- Bo takie są zasady, zapomniałaś już? – posłał jej złośliwy uśmieszek.

Hermiona westchnęła ciężko i opadła na fotel w salonie.

- Naprawdę nie mam pojęcia po co…

- Bo tak i już. Masz się stosować – powiedział twardo.

Hermiona naburmuszyła się, ale nic nie odpowiedziała. Uznała, że i tak nie warto się o to spierać. Da się zbadać i z głowy.

Magomedyk miał chyba ze sto lat. Był stary i pogarbiony. Machał nad nią różdżką już od piętnastu minut, a dziwnie spięty Malfoy stał obok i przyglądał się temu z nachmurzoną miną.

- Pani pije eliksir – burknął starzec.

- Słucham? – Hermiona popatrzyła na niego niepewnie.

- Pani pije eliksir antykoncepcyjny.

Hermiona poczuła, jak gorąc bucha jej na twarz. Czy on musiał to powiedzieć akurat przy Malfoyu?

- Tak – przyznała cicho.

- Jaki? – starzec odłożył różdżkę i zerknął do swojej dużej, skórzanej torby.

- Vetitum – odpowiedziała.

- Jaka dawka?

- Półroczna.

- Mocny eliksir, bardzo mocny… – marudził starzec, przekopując się przez fiolki.

Hermiona patrzyła niepewnie, jak staruszek wyciąga w jej stronę flakonik z jakimś czarnym płynem.

- Co to? – zapytała.

Nim  jednak magomedyk zdążył odpowiedzieć, wtrącił się Draco.

- Nie pytaj, tylko pij! – powiedział z naciskiem.

Hermiona rzuciła mu wrogie spojrzenie. Postanowiła się nie opierać. Jeśli nagle zapragnął ją otruć i zabić, to i tak nie miała możliwości, by mu w tym przeszkodzić.

Przełknęła cierpki płyn, starając się nie skrzywić.

- A poza tym panienka silna i zdrowa – Magomedyk zwrócił się z tymi słowami do Malfoya.

- To dobrze, dziękuje bardzo uzdrowicielu Jevons.

- Do zobaczenia za miesiąc – rzucił staruszek, po czym powoli wyczłapał z ich komnat.


Hermiona odetchnęła lekko. Miała nadzieję, że kolejna wizyta tego starca, będzie dla niej mniej krępująca.

Szybko zrozumiała, co uzdrowiciel jej dał. To był eliksir neutralizujący działanie jej antykoncepcji.
Pewnie polecenie samego Lucjusza. No trudno.
Dobrze, że istniały inne sposoby zabezpieczeń.
Na przykład zaklęcie antykoncepcyjne, które mogła zapobiegawczo rzucać na siebie każdego poranka, bo działało 24h, albo zaklęcie Repente – rzucane tuż przed całą akcją – to chyba właśnie ta metoda zawiodła ostatnio Pansy i Zabiniego…

Kątem oka spojrzała na Malfoya, który właśnie rozwiązywał swój krawat, wyraźnie pochłonięty własnymi myślami.
Nie wiedziała do końca dlaczego, ale nagle postanowiła, że od kolejnego poranka zaraz po umyciu zębów, na wszelki wypadek, zacznie rzucać na siebie zaklęcie antykoncepcyjne.



💢💢💢


W czwartek stos papierów na jej biurku na szczęście był już mniejszy, ale i tak była zarobiona po uszy. Miała nadzieję, że szybko przez to przebrnie, bo zadania jakie stały przed jej departamentem, były naprawdę ważne…

- Pani Parkinson do ciebie – oznajmiła jej Claudia na krótko przed przerwą obiadową.

- Wejdź Panss! – zawołała Hermiona, odkładając pióro i zgarniając z biurka pergaminy.

- Cześć Smoczyco, co tam? – Pansy weszła do gabinetu z szerokim uśmiechem.

- Smoczyco? – Hermiona posłała jej oburzone spojrzenie.

- No żona Smoka, czyli Smoczyca…

- Weź mnie nie denerwuj. Jestem głodna jak wilk i drażliwa, jak buchorożec!

- To te dni? Biedny Draco! - Pansy posłała jej złośliwy uśmieszek.

- Serio wolisz, bym wyładowała się na tobie, zamiast na nim? – Hermiona uśmiechnęła się przekornie.

- Nie! Chodźmy coś zjeść. Mam dziś okropną ochotę na sushi - Pansy mlasnęła głośno.

- Może być – Hermiona zgarnęła swoją torebkę, zastanawiając się czy ma w niej swoją kartę kredytową na nazwisko Hermiona Malfoy.
Draco postarał się, by szybko jej taką wyrobiono.


💢💢💢


Weszły z Pansy do windy, gawędząc o sukienkach na wielki bal z okazji zjednoczenia, który miał się odbyć za trzy tygodnie.

Na piątym piętrze winda się zatrzymała. Gdy kraty się rozsunęły ich oczom ukazał się Neville Longbottom.

- Nev! – Hermiona z przyjemnością uściskała przyjaciela.
Był on teraz szefem departamentu do spraw hodowli roślin zakazanych.

- Cześć Mionko… Od dawna miałem ochotę się z tobą spotkać, ale mówi się, że twój… mąż tego nie akceptuje… - Neville niepewnie spojrzał na Pansy.

- Mogłeś wpaść! – Hermiona uśmiechnęła się do niego serdecznie.

- Jeszcze będzie okazja… - Longbottom o dziwo, wciąż nie spuszczał wzroku z jej nowej przyjaciółki.

- Och! Pamiętasz Pansy Parkinson, prawda? – zapytała.

- Tak. Cześć! – Neville wyciągnął dłoń do dawnej ślizgonki.

Pansy uściskała ją i delikatnie się zarumieniła.

- Cześć Longbottom, kopę lat…

- Kto by to zliczył – Neville uśmiechnął się uprzejmie.

- No właśnie! - Pansy odwzajemniła jego uśmiech.

Hermiona nagle poczuła się nie na miejscu. Miała wrażenie, że jest zbędnym elementem w tej windzie… To było… Interesujące!

- Idziemy na lunch. Może chciałbyś pójść z nami? – zagadnęła przyjaciela.

- Niestety dziś nie mogę… Ale innym razem bardzo chętnie! - Neville uśmiechnął się szczerze.

- To może jutro? – zaproponowała od razu Hermiona.

- Świetny pomysł. O dwunastej w atrium? – Neville nadal dość bezpośrednio gapił się na Pansy.

- Jasne! Do zobaczenia! – odpowiedziała Hermiona, bo kraty właśnie się rozsunęły i jej przyjaciel niestety musiał wysiąść.

Pansy wzięła głębszy oddech, a Hermiona już planowała jaką wymówkę wymyśli, by jutro nie pójść razem z nimi…

- On jest z rodziny czystej krwi, prawda?

- Tak – odpowiedziała szybko.

- Jak to możliwe, że z brzydkiego, grubawego niezdary wyrósł taki facet? – Pansy z niedowierzaniem pokręciła głową.

- Tak to już czasem bywa – Hermiona zaśmiała się lekko.

- Ma kogoś? – wypaliła Pansy, czerwieniąc się mocniej.

- Był w długim związku z Hanną Abbot, ale rozstali się na początku tego roku – Hermiona ledwo zdusiła śmiech.

Nie chciała być wścibska, ale wyraźnie czuła, że kolejny ministerialny romans dosłownie wisiał w powietrzu.
Dobrze. To by ją akurat bardzo ucieszyło!





💢💢💢

Rysunek Gryglene - ceremonia zaślubin 


💢💢💢

Cześć!

Prawda, ze Gryglene nas rozpieszcza takimi perełkami? Mam już szkice wszystkich postaci z historii - jestem zachwycona! Naprawdę wielkie dzięki kochana!
Zapewniam, że jest nasza cudowna artystka się zgodzi, to będę się z Wami dzieliła tymi cudeńkami 💟

Wiem, że rozdział przejściowy - ale jak zawsze mówię - takie też muszą być 😜

Zasada - są komentarze, są rozdziały - pozostaje w mocy.

Dziś wieczorem kolejne "Sny" 26/30 - według zasad maratonu 😊

A teraz jeszcze: SERDECZNE ZAPROSZENIE!

Zapewne znacie z bloga - a zwłaszcza z komentarzy dwie moje kochane stałe czytelniczki:
Vera Verto i Kinga M. 

Dziewczyny podjęły się czegoś wspaniałego!

Vera przetłumaczyła wszystkie rozdziały niesamowitego dramione pod tytułem: "The Gloriana Set", a Kinia zajęła się betowaniem tego dzieła. 

Jako, że jestem strasznym męczyduszem, to Vera udostępniła mi już całość i wiem co mówię - spodoba Wam się ta historia! 💘

Dlatego z przyjemnością zapraszam Was na bloga i wattpada  - lećcie koniecznie na 1 rozdział, zwłaszcza, że Vera Verto też będzie publikowała w podobnym maratonie, jak ja! 😎

"The Gloriana Set" - Blog

"The Gloriana Set" - Wattpad


Buźki i do Snów wieczornych 😁

V.