~Rozdział~27(Sny Wybranych)

 Dedykacja: Dla Very Verto i Strzygi - moje poetki, dusza ma łka z zachwytu nad Waszym talentem! 💗😌😱


🔅🔅🔅

                Zamknięcie klątwy w jednej dłoni pani Malfoy, przebiegło bez komplikacji. Hermiona trochę się dziwiła, że Draco nie był przy tym obecny. Poniekąd była mu za to wdzięczna. Jego obecność mogłaby ją za mocno zdekoncentrować.
Nie widziała Malfoya w szpitalu, ale gdy weszła rano do swojego gabinetu, to czek, który mu dała poprzedniego wieczora leżał na jej biurku, podarty na setki części.
Czuła się fatalnie, obolała i zmęczona po całej nocy spędzonej na podłodze w przedpokoju. Płakała tak długo, aż z wyczerpania zasnęła, nie docierając nawet do salonu. Musiała dziś użyć eliksiru energii i sporej dawki zaklęć maskujących, by jakoś ukryć swój stan.

Kolejne dni nie były lepsze, ale cowieczorna fiolka mocnego eliksiru nasennego, jakoś pomogła jej to przetrwać.


🔅🔅🔅

                Jedno co ją cieszyło, to fakt, że wszystkie wyniki matki Dracona wyglądały dobrze i po dwóch dniach, Hermiona z czystym sumieniem mogła wypisać Narcyzę do domu. Wiedziała, że kobieta bardzo się z tego cieszyła, bowiem bez reszty pochłaniało ją teraz planowanie przyjęcia zaręczynowego swojego jedynaka.
Przygotowała wypis i kopię dokumentacji i ruszyła do sali pani Malfoy po raz ostatni.
Tak, jak się spodziewała, dziś Draco tam był.
Na pierwszy rzut oka, wyglądał tak świetnie, jak zawsze, ale gdy Hermiona przyjrzała mu się bliżej, zauważyła, że ma cienie pod oczami i jest chyba nieco bledszy niż zazwyczaj.

- Och jesteś już, Hermiono! Wspaniale! – ucieszył się Chivas, który również przyszedł osobiście pożegnać swoją najważniejszą pacjentkę.

Drzwi do sali otworzyły się i do środka weszła Lidia. Szybko wyminęła ją i podeszła do Dracona, zarzucając mu ręce na szyję i szczebiocząc uroczo: „Cześć skarbie!”
Hermiona odwróciła wzrok, nie chcą nawet rejestrować jego reakcji.
Wystarczyło, że Lucjusz Malfoy, przyglądał jej się z dziwnie zamyśloną miną.

- Mam pani wypis i listę zaleceń – oświadczyła Hermiona, siląc się na uśmiech.
- Wspaniale! Wreszcie mogę wrócić do domu! – cieszyła się Cyzia.
- Przez miesiąc od dziś, musi pani pić jeszcze eliksir wzmacniający. Później będzie go można stopniowo odstawić, pod okiem uzdrowiciela – wytłumaczyła Hermiona.
- Muszę przyjechać do szpitala na kontrolę? – spytała Narcyza.
- My możemy wysłać do pani jednego z naszych ludzi. Uzdrowiciel Debenham, będzie pani nowym magomedykiem prowadzącym… - wyjaśnił pośpiesznie Chivas.
- A dlaczego nie panna Granger? – zapytał z niepokojem Lucjusz.
Hermiona już otwierała usta, by odpowiedzieć, gdy znów odezwał się jej przełożony.
- Niestety, uzdrowiciel Granger nas opuszcza. Wstrętna konkurencja nam ją podkupiła… - dyrektor skrzywił się pod nosem, wyraźnie zasmucony.
- Wyjeżdżasz? – padło pytanie.
Hermiona uniosła głowę i spojrzała prosto w oczy Dracona.
- Tak. Na stałe – odpowiedziała cicho, czując jak coś ściska ją w gardle.
- Za granicę? – zapytał Lucjusz.
- Tak – odpowiedziała, nie chcąc precyzować gdzie.
Nie chciała żeby Draco to wiedział.
- To dlatego, nie może pani przyjść na nasze przyjęcie zaręczynowe? – zaszczebiotała z fałszywą słodyczą Lidia.
- Niestety tak się złożyło, że wyjeżdżam tego samego dnia. Bardzo mi przykro.
Draco prychnął pod nosem, jakby coś go nagle zirytowało.
- W takim razie życzymy pani powodzenia, panno Granger. Bardzo dziękuję za doskonałą opiekę.
Narcyza Malfoy, która zdążyła już się przesiąść na wózek inwalidzki, wyciągnęła do niej swoją dłoń.
Hermiona podeszła i uścisnęła ją z wymuszonym uśmiechem.
- Życzę pani dużo zdrowia – powiedziała zupełnie szczerze.
- Dziękuję – Pani Malfoy uśmiechnęła się pogodnie.
- Dziękujemy, panno Granger. Zrobiła pani dla naszej rodziny coś naprawdę wyjątkowego – odezwał się Lucjusz, również podchodząc, by uścisnął jej dłoń.
- Wykonywałam tylko swoje obowiązki – odpowiedziała, starając się ze wszystkich sił unikać patrzenia na Dracona, w pełni świadoma tego, że on nie spuszczał z niej wzroku.
- Niech się pani dobrze wiedzie – Narcyza uśmiechnęła się do niej uprzejmie.
- Dziękuję. Pożegnam już państwa, ponieważ mam jeszcze kilka spraw do załatwienia. Do widzenia – Hermiona znów uśmiechnęła się z przymusem, po czym odwróciła się i szybko wyszła z sali.
Nie mogła dłużej znieść tych stalowo-szarych oczu, które przewiercały ją na wylot. Musiała się od tego uwolnić.

 🔅🔅🔅

- Nie wierzę, że nam to robisz… - jęczała Lav, pakując jej ubrania do pudła.
- Nie narzekaj! Będziesz miała więcej czasu dla sama-wiesz-kogo – dogadała jej Hermiona.
- Wątpię. Nie spotykamy się już… - Lavender odwróciła wzrok.
- Och! Przepraszam! – Hermiona podeszła do przyjaciółki i objęła ją ramieniem. – Powiesz mi, co się stało? – zapytała, pociągając ją na skraj łóżka, tak by obie mogły usiąść.
- Chciał czegoś więcej. Deklaracji. Nie mogłam… - po twarzy blondynki spłynęły perliste łzy.
- Lavi, skarbie. Nie możesz robić niczego wbrew sobie, ale… Dlaczego? Przecież świetnie się dogadywaliście!
- Boje się Herm. Po prostu boje się, że on pewnego dnia okaże się taki, jak Luis.
- Zwariowałaś? Zabini nigdy nie uderzyłby żadnej kobiety! – zaprotestowała Hermiona.
- Wiem… Chodzi mi o to, że Lu, też na początku był taki fascynujący, cudowny… Sama nie wiem, jak to się stało, że nie zauważyłam kiedy zmienił się w potwora.
- To nie była twoja wina! Myślę, że Zabini cię kocha i najwyższy czas, byś zostawiła przeszłość i ruszyła do przodu. Daj sobie szansę… - poradziła jej Hermiona z ciepłym uśmiechem.
- A co z tobą? Jak ty się trzymasz? – spytała Brown.
Hermiona przygryzła wargę.
- Jakoś. Mam nadzieję, że jak zadomowię się w Madrycie, to pójdzie mi lepiej – przyznała szczerze.
- Z Malfoyem też chyba nie jest za dobrze. Widziałam go wczoraj wieczorem, jak kupował whisky w Dziurawym Kotle. Wyglądał, jakby od tygodnia nie spał – wyszeptała Lav.
Hermiona starała się zignorować tępy ból w okolicy serca. Nie chciała, by cierpiał. Nie chciała go zranić. Po prostu nie miała wyboru.
- Pozbiera się. Tak samo jak ja – westchnęła, wstając i wracając do pakowania.
- Będę strasznie tęskniła! – przyznała Brown.
- Ja też. Naprawdę! – Hermiona otarła łzę rękawem swetra.
- Jak można mieć tyle książek? – gderała Ginny, wchodząc do sypialni.
- I tak nie zabieram wszystkich – przyznała ze smutkiem Hermiona.
- A co to za miny. Płakałyście? – zdziwiła się Weasley, podchodząc i siadając obok Lav.
- Smutno mi, że Hermiona wyjeżdża – przyznała blondynka, znów zalewając się łzami.
- Mnie też. Cholernie! – Ginny z wyrzutem popatrzyła na przyjaciółkę.
- Przecież przyjedziesz do mnie za dwa tygodnie… - wtrąciła Hermiona, ale zaraz tego pożałowała.
Ginny wybierała się do niej do Hiszpani, by to tam poddać się aborcji. Zdecydowali z Harrym, że nie są jednak gotowi na dziecko.
- Gin… przepraszam… ja… - Hermiona podeszła i usiadła obok rudowłosej.
- Przestań! To świadoma decyzja. Wszystko jest w porządku – zapewniła Ginny, ale jej głos nie brzmiał zbyt pewnie.
- Ale mamy pochrzanione życia – westchnęła ciężko Lav.
- Cóż zrobić… Widać takie nasze szczęście – zaśmiała się lekko Hermiona.
- Kiedyś się ułoży – szepnęła Ginny.
- Na pewno! – dodała z nikłym uśmiechem Lavender.
- Tak. Na pewno – dodała Hermiona, pragnąc całym sercem w to uwierzyć.

 🔅🔅🔅

                Draco stał na tarasie i kończył palić papierosa. W ostatnich dniach mimo wyraźnych protestów matki, palił jak przysłowiowy smok.
Nie potrafił jednak się ograniczać. Wszystko go drażniło, a papieros był marnym, bo marnym, ale jednak substytutem ognistej, której nie mógł pić w godzinach pracy i wtedy, gdy odwiedzał matkę w jej domu. Nie chciał jej niepotrzebnie martwić.

- Synku, zgaś to ohydztwo i podejdź do mnie na chwilę – poprosiła Narcyza.
Siedziała za dużym stołem i przeglądała zdjęcia porcelany.
Draco skrzywił się pod nosem, ale spełnił prośbę matki i podszedł bliżej.
- Która ładniejsza, ta? Czy może ta? – Cyzia pokazała mu dwa zdjęcia, na których jego zdaniem stały po prostu jakieś głupie talerze i to zupełnie takie same, jak na jego oko.
- Obojętnie – rzucił krótko i sięgnął po swoją kurtkę.
- Już wychodzisz? – spytał jego ojciec, siedzący w fotelu po drugiej stronie pokoju.
- Tak. Idę z Zabinim na drinka – odpowiedział, podchodząc do kominka.
- Nie powinieneś pić synku! W sobotę musisz być w formie! – strofowała go matka.
- Zapamiętam – odburknął.
- Odebrałeś już pierścionek zaręczynowy? Jubiler przysłał mi sowę w zeszłym tygodniu, z informacją, że jest gotowy.
- Jeszcze nie. Muszę już iść. Dużo zdrowia mamo – powiedział, po czym złapał garść proszku Fiuu i od razu wszedł do kominka.

Buchnęły zielone płomienie, a Narcyza westchnęła ciężko.

- Moja droga, mogę cię zapytać, co ty robisz? – zapytał Lucjusz, wstając z fotela i powoli podchodząc do niej.
- Próbuję wybrać zastawę na przyjęcie zaręczynowe naszego syna – odpowiedziała.
- Nie pytam o to. Pytam, co ty robisz właśnie naszemu synowi.
Lucjusz przysunął sobie krzesło i usiadł naprzeciwko żony.
Cyzia zamrugała zdziwiona, najwyraźniej nie rozumiejąc.
- Nie widzisz, że on nie znosi tej całej Lidii? – spytał cicho.
- Ach tam, zaraz nie znosi! Po prostu lubi swoje kawalerskie życie i jest tylko trochę niezadowolony…
- Nie. Tu nie chodzi o jego swobodę. On po prostu nie chce jej poślubić. Cierpi na samą myśl o tym. Nie mów, że tego nie widzisz?
- Od zawsze wiedział, że ten dzień kiedyś nadejdzie. Zawsze mu to mówiliśmy… - przypomniała Narcyza.
- Ty mu to mówiłaś. Ja nigdy specjalnie nie przepadałem za Airbrickami. Nie mam doprawdy pojęcia czemu się tak uparłaś. Ta dziewczyna ani trochę nie pasuje do naszego syna! – zdenerwował się Lucjusz.
- Z czasem się do siebie dopasują. Nie pamiętasz, jak to było z nami? – Narcyza z czułością uśmiechnęła się do męża.
- Żadne z nas, wchodząc w małżeństwo nie było zakochane w kimś innym – stwierdził cicho.
- Co masz na myśli? – zdziwiła się.
- To, że nasz syn kocha inną kobietę. I jest nieszczęśliwy, bo nie może z nią być z powodu twojej głupiej obsesji na punkcie tego, by poślubił tę pustą pannicę!
Narcyza poczuła, że opada jej szczęka.
- Draco? Zakochany? Na Merlina! W kim? – wyjąkała, kompletnie zaskoczona.
- Nie mów, że niczego nie zauważyłaś! – parsknął jej mąż.
- Myślisz o pannie Granger? – zapytała po chwili.
Lucjusz skinął potakująco.
- Nie sądzę! Może mieli nawet jakiś niezobowiązujący romans, ale to nic poważnego… - Narcyza lekceważąco machnęła ręką.
- On ją kocha Cyziu. I to nie tak, że zakochał się w niej w jeden dzień. To trwa już od pewnego czasu. Gdy pojechałem po nich na Maui, a Draco zobaczył, że z nią rozmawiam, to prawie mnie staranował.
Podbiegł do nas i zaraz stanął pomiędzy nami, jakby chcąc ją uchronić przed tym, bym jej nie uraził, albo jej nie dokuczył. Chciał ją przede mną obronić, choć oczywiście nie miał powodów.
- Ty mówisz poważnie? Nasz syn i…
- I kobieta, która uratowała ci życie. Tak.
- O nie… Lucjuszu! Myślisz, że ona wyjeżdża przez niego? – Narcyza zrobiła wielkie oczy.
- Jestem pewien, że to ma jakiś związek.
- Och! Nagadałam jej strasznych głupot o tym, że marzę by Draco poślubił Lidię i jeszcze przeprosiłam, że być może dał jej jakąś fałszywą nadzieję… - Narcyza ukryła twarz w dłoniach i zaszlochała.
- Spokojnie skarbie, coś wymyślimy.
- Jeśli Draco się dowie, że jej to powiedziałam, to na pewno mnie znienawidzi! – pani Malfoy sięgnęła po chusteczkę, by otrzeć łzy.
- Znienawidzi? Odrzucił własne szczęście i był gotowy poślubić kobietę, której nie znosi, tylko po to, by spełnić twoje życzenie. Nasz syn cię kocha. Wiem, że ty też kochasz jego. Nie chcę byś przez ten czas, który nam razem pozostał, patrzyła jaki jest nieszczęśliwy...
- Masz rację! Nie możemy do tego dopuścić! Szybko! Zawołaj mi sowę. Muszę pilnie wysłać list!


🔅🔅🔅


- Ale jesteśmy żałośni… - burknął Zabini, popijając whisky.
- Uhm – zgodził się Draco, patrząc na płonący w kominku ogień.
Mieli zamiar pójść do knajpy i upić się do nieprzytomności, ale zamiast tego, znów wylądowali w salonie Dracona i odkorkowali najlepszą whisky, jaką miał w domu.
- Chciałem tylko słowa. Jednego. Chciałem, by powiedziała, że jest gotowa. Nic więcej – mówił cicho Blaise.
Draco spojrzał na niego i westchnął ciężko.
- Dlaczego Brown, tak bardzo się boi zaangażowania? – spytał.
- Przez swoją przeszłość – wyjaśnił mu Blaise.
- A konkretniej?
- Krótko po skończeniu Hogwartu poznała mężczyznę. Mugola. Zakochała się i wyszła za niego za mąż. Po pewnym czasie odkrył, że Lav jest czarownica. Zdenerwował się i zabronił jej używać czarów. Zabrał jej różdżkę i zakazał kontaktować się z magicznym światem. A potem… Potem zaczął ją bić – Zabini zacisnął szczęki i wychylił whisky ze swojej szklanki.
- Ale beznadzieja! – Draco skrzywił się pod nosem.
- Na szczęście pewnego dnia w mugolskim Londynie spotkała Hermionę. Granger zobaczyła, że Lavender ma siniaki i domyśliła się wszystkiego. Pomogła jej uciec od tego śmiecia, a potem zgłosiła się do mnie prosząc o pomoc. Wysłaliśmy aurorów, by wyczyścili temu gnojowi i jego rodzinie pamięć o Brown i usunęliśmy wszelkie jej dokumenty z archiwów mugoli.
- Pomogłeś to załatwić Granger? – spytał cicho.
- Tak. A na dodatek dopilnowałem, by aurorzy na odchodne, pokazali temu zwyrolowi, co naprawdę oznaczy przemoc – Blaise, wstał by dolać sobie whisky.
- To dlatego tak naskoczyliście na mnie na Maui o tę uwagę o jej braku pewności siebie?
- Tak. Gdyby nie Hermiona, to nie wiem jak Lavender, by skończyła. Jest świetną przyjaciółką…
- Nie mów o niej. Nie jestem w stanie tego słuchać – przerwał mu Draco.
- Stary… Wiem, że kochasz swoją matkę i chcesz dla niej, wszystkiego co najlepsze, ale nie możesz sobie tak spierdolić życia! – Zabini spojrzał na niego nieomal błagalnie.
- A co mam zrobić? Granger mnie nie chce. Powiedziała, że nie jest w stanie o nas walczyć. Przecież jej nie zmuszę – Draco potarł twarz i westchnął zrezygnowany.
- Walcz za was dwoje! Nie odpuszczaj!
- Daj mi spokój Zabini. Już zdecydowałem. A właśnie, miałem cię zapytać. Zostaniesz moim świadkiem?
- Kurwa! Ale to jest pojebane! – Blaise wstał i z irytacją rzucił mocno szklanką w palenisko.
Płomienie zasyczały złowrogo, zwielokrotniając swoją objętość.
- Odkupujesz mi szklankę – burknął Draco, sięgając do barku po nową i napełniając ją alkoholem dla kumpla.
- Nie zostanę twoim świadkiem. Sorry, Smoku, ale nie mam zamiaru patrzeć z bliska, jak pakujesz się po uszy w szambo, żeniąc się z tą pustą kretynką.
- Wielkie dzięki za wsparcie, przyjacielu – Draco zdrowo łyknął z szklanki.
- Chcesz mojego wsparcia? Mam cię ubrać i siłą zaciągnąć do mieszkania Granger, byś jej idioto powiedział, że ją kochasz i będziesz o nią walczył? – syczał Zabini.
Draco rzucił mu niechętne spojrzenie.
- Niczego jej nie powiem. Niech śmiało jedzie w świat ze swoim cudownym amerykańcem! – wypluł z siebie.
- Co?
- Mówiła, że wyjeżdża na stałe za granicę, najpewniej z nim… - Draco nerwowo wstał, by dolać sobie alkoholu.
Wprost nie mógł ścierpieć myśli o tym, że Hermiona zniknie z jego życia, a w jej pojawi się inny mężczyzna. To go dosłownie zabijało od środka.
- Nie wygaduj bzdur! Ona wcale nie przeprowadza się na Hawaje! Granger wyjeżdża do Hiszpanii. Została dyrektorem prywatnej kliniki w Madrycie.
- Naprawdę? – Draco poczuł, jak wielka gula, którą gniotła go gdzieś w żołądku od chwili, gdy dowiedział się, że wyjeżdżała, nieco osłabła.
Jednak nie zniknęła.
- Cały czas myślałem, że to ten poparaniec ją namówił do wyjazdu… - westchnął i potarł twarz.
- Zazdrość zalewa ci mózg – zaśmiał się Zabini.
- A tobie tęsknota. Kiedy pójdziesz pogadać z Brown? – odciął się Draco.
- Nie pójdę! Pora na jej ruch. Znosiłem wiele i byłem bardzo cierpliwy, by ją do siebie przekonać. Jeśli nie potrafi mi do końca zaufać, to już nic na to nie poradzę.
- Kiedy zrobiliśmy się takimi mięczakami? – westchnął Malfoy.
- To kobiety z nas takich zrobiły. Wstrętne baby! – Blaise zaśmiał się , opadł na kanapę i z niedowierzaniem pokręcił głową.
- No cóż. Wypijmy za to – Draco uniósł swoją szklankę.
- Tak przyjacielu. Do dna!

🔅🔅🔅


Dobry wieczorek!

Rozdział troszeczkę przejściowy - ale mamy jeszcze 3, więc spoko 💋
Jutro na pewno Sny 28! - zapraszam!💓
Kończymy te "Sny" i oby szybko WOW, a później na pocieszenie zostanie Wam coraz mocniej rozrastający się "Rozejm" oraz nowe opowiadanie "Teraz nie mów żegnaj!", które też będzie wielorozdziałowe 😊

Buziaki i do jutra! 💚

V.