> EPILOG

 Dedykacja: Dla Wszystkich, którym się podobało! 💚😊

Szczególne podziękowania dla Kini oraz Gryglene - bez Was "Rozejm" nie byłby taki sam! 😘



💢💢💢

30 lat później…

 

- A teraz zapraszam na mowę inauguracyjną, wygłoszoną przez naszego nowego ministra magii, Leo Cai Malfoya!

                Rozległy się gromkie oklaski, a obłędnie przystojny, trzydziestoletni blondyn o intrygujących, szaro-niebieskich oczach wskoczył na podest i pomachał do tłumu, szczerząc swe idealnie białe zęby w przepięknym uśmiechu. Wiele kobiet westchnęło tęsknie na ten widok, choć powszechnie było wiadomo, że minister Malfoy ma piękną żonę, która właśnie spodziewała się ich pierwszego dziecka.

- Wygląda wspaniale! – westchnęła Hermiona, oklaskując pierwsze słowa przemowy syna.
Nie musiała jej wcale słuchać, bowiem sama pomogła mu ją układać. Leo lubił polegać na jej zdaniu w kwestii swoich przemów, tak jak na zdaniu Dracona w kwestii tego, gdzie i kiedy je wygłaszać.

- Mama też miała dość tych wszystkich fanek taty, gdy wy byliście młodzi? – burknęła Alicia, przykładając rękę do sporego brzucha.

- Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo, kochanie! Zresztą do dziś nic się nie zmieniło. W zeszłym tygodniu musiałam zwolnić jedną naszą menadżerkę, bo próbowała mu usiąść na kolanach na imprezie firmowej – zaśmiała się cicho Hermiona, obejmując synową ramieniem.

- Zapowiada się super przyszłość… - burknęła nowa pani Malfoy.

- Nie przejmuj się! Leo też się wścieka, jak tylko widzi, że ktoś się do ciebie zbliża! – pocieszyła ją Lyra, z czułym uśmiechem.

- Taaa, zwłaszcza teraz, jak jestem taka gruba!

- Wyglądasz fantastycznie! Ja w ciąży z Lyrą, nie umiałam sama wstać z łóżka, bo twój teść tak mnie utuczył pysznościami, że dwa lata potem wracałam do swojej figury – wspominała ze śmiechem Hermiona.

- A właśnie, tato! Dzięki za catering na oddziałową imprezę. Wszyscy byli totalnie zachwyceni! – Lyra uśmiechnęła się do ojca.

- Nie ma za co, skarbie. W razie czego kontaktuj się bezpośrednio z którąś restauracją, a wszystko dla ciebie załatwią – Draco poprawił okulary w złotych oprawkach i mrugnął do córki.

- Idą moi rodzice – Alice uśmiechnęła się i pomachała do nich.

- Cześć babciu! – przywitała się Pansy, całując Hermionę w policzek.

- Witaj babciu! – odpowiedziała tamta ze śmiechem.

Od kiedy Leo i Alicia powiedzieli im, że spodziewają się dziecka, Pansy i Hermiona cały czas witały się w ten sposób.
Obie były najszczęśliwsze na świecie, gdy ich dzieci, oboje po pięcioletnich studiach w innych krajach, po jednym spotkaniu w czasie rodzinnych świąt, zapragnęli nagle być razem już na zawsze.



                Hermiona uśmiechnęła się pod nosem, przypominając sobie, jak Draco narzekał na to, że teraz, to już naprawdę będzie spokrewniony z Longbottomem, ale ona dobrze wiedziała, że w głębi ducha naprawdę się z tego cieszył.
A już na pewno bardziej, niż z tego, że Lyra od przeszło pół roku, umawiała się z Arunem Weasleyem, synem Rona i Padmy…

- Muszę wrócić zaraz do szpitala, ale przekażcie Leo ode mnie całusy. Prezent wysłałam mu dziś rano sową – poprosiła Lyra, gdy przemowa najmłodszego ministra magii w całej historii, właśnie się zakończyła, a goście zostali zaproszeni na przyjęcie w atrium ministerstwa.

- Dobrze skarbie, tylko pamiętaj proszę o sobocie. Babcia Cyzia i dziadek Sev przyjeżdżają na weekend – przypomniała córce Hermiona, głaszcząc jej długie, brązowe loki.

- Za nic nie przegapię wizyty dziadzia! Wiesz, że zawsze dowiaduje się od niego czegoś nowego, co mi się przydaje w pracy!

- I tylko nie przyprowadzaj znów tego rudzielca… - burknął Draco, całując córkę w czoło.

- Przestań! Oczywiście, że Arun też jest zaproszony! – Hermiona zgromiła męża wzrokiem.

- I oczywiście, że ze mną przyjdzie! Jeszcze go polubisz tato, zobaczysz! – Lyra cmoknęła ojca w policzek i z przekornym uśmieszkiem odeszła, postukując wysokimi obcasami.

- Nigdy w życiu! – warczał pod nosem.

Hermiona zaśmiała się i objęła go w pasie, wtulając się w jego jasną marynarkę.

- Co masz mu do zarzucenia, poza tym, że to syn Rona? – spytała szeptem.

- A to mało? To te same geny, a jego obrzydliwy ojciec, pomimo trzydziestu jeden lat naszego małżeństwa, nadal gapi się, jakby miał się na ciebie rzucić przy pierwszej chwili mojej nieuwagi! – narzekał ponuro.  

- To nie mamy się czym martwić, bo ty jesteś zawsze bardzo uważny, kochanie! – zaśmiała się, odwracając się w stronę Nevilla i Pansy, którzy podeszli do nich z lampkami szampana.

- Nasz zięć jest niesamowity! – Pansy uśmiechnęła się do stojących nieopodal Leo i Alicii, którzy udzielali właśnie wywiadu dla „Proroka”.

- Obydwoje są. Świetnie razem wyglądają! – Hermiona stuknęła się lampką z przyjaciółmi i wtuliła w bok męża, który objął ją ramieniem.

- Panie Malfoy, czy możemy prosić o wywiad? – młoda dziennikarka błysnęła zębami w szerokim uśmiechu, wyraźnie skłonna do flirtowania.

Draco pomimo upływu lat, nadal był bardzo męski i przystojny. Delikatne zmarszczki i pasma siwizny w jego jasnych włosach, tylko dodawały mu uroku.

- Nie udzielam wywiadów… - odpowiedział szybko.

- Nieprawda! Mąż chętnie odpowie na wszelkie pytania! – Hermiona szturchnęła go w ramię.

Draco wywrócił oczami i skinął niechętnie w stronę kobiety, by mogli razem odejść na bok w towarzystwie fotografa. Już dawno temu, wspólnie ustalili, że będą robić wszystko, by pomóc w karierze Leo. Ich syn był fantastycznym politykiem, przywódcą i strategiem. Dzięki niemu świat magii, naprawdę miał szansę na długotrwałą stabilizację i dobrobyt.




💢💢💢


- Herm, chciałam cię spytać, jak tam te nowe dywany do waszej restauracji w Bristolu? – zagadnęła Pansy.

- Och! Nie widziałam ich jeszcze, ale moja asystentka mówiła mi, że są przecudowne… Dzięki, że zawsze o nas pamiętasz, jak coś ciekawego pojawi się na horyzoncie w waszej firmie dekoratorskiej  – Hermiona uśmiechnęła się do niej serdecznie.

- Zawsze do usług kochana, cieszymy się, że możemy się reklamować tym, że urządzamy wnętrza waszych restauracji.  Najlepszych i w mugolskim i w magicznym świecie – Pansy mrugnęła do niej porozumiewawczo.

- Owocna współpraca – zaśmiał się Neville, kończąc swojego drinka.

- Właśnie… Lepiej pójdę sprawdzić czy na bufecie wszystko gra – powiedziała Hermiona, uśmiechając się do przyjaciół.

Wiedziała, że pracownicy ich restauracji na pewno wszystkiego dopilnowali, ale lubiła sama mieć nad tym kontrolę.



💢💢💢


- Dzień dobry, Hermiono! Jedzenie jest wybitne!

Hermiona odwróciła się i uśmiechnęła do Claudii Pucey, która z upływem czasu przybrała kilkadziesiąt kilogramów, co chyba nie przeszkadzało jej mężowi, bo też z chęcią się teraz zajadał przekąskami i właśnie pomachał do niej z ustami pełnymi łososia.

- Cieszę się, że wam smakuje! – uśmiechnęła się do nich.

- Byliśmy na rocznicowej kolacji w waszej restauracji na Pokątnej i wprost rozpływaliśmy się z zachwytu! – zapewniała Claudia.

- Miło mi to słyszeć. Ta restauracja to oczko w głowie Draco, więc chętnie przekażę mu waszą opinię – uśmiechnęła się do nich.

- To była czysta doskonałość! – odezwał się wreszcie Sebastian, przełykając ostatnie kawałki ryby.

- Jak cała Hermiona Granger… Malfoy – usłyszała za swoimi plecami.

Odwróciła się i uśmiechnęła lekko.

- Cześć Ron, co słychać? – spytała.

- Gratuluję. Twój syn jest fantastyczny – Ron uśmiechnął się nieco cierpko.

Z wiekem coraz bardziej zaczął przypominać swojego zmarłego ojca. Wyłysiał i przytył. Mimo to nadal kojarzył jej się z tym samym Ronem, którego kiedyś tak dobrze znała.

- Dziękuję. Twój również. Bardzo go polubiliśmy…

- Serio? Malfoy też? – Ron spojrzał w kierunku Dracona, wciąż zajętego wpatrzoną w niego z uwielbieniem dziennikarką.

- Ma do tego zapewne podobne podejście, jak Padma – Hermiona zaśmiała się cicho.

- Padma jest zachwycona. Koneksje jej rodziny z bogatymi Malfoyami, to chyba szczyt jej marzeń i ambicji. Już pytała Aruna, jakie może jej załatwić zniżki do waszych restauracji – westchnął ciężko.

- Pogodziła się już z rozwodem? – spytała Hermiona, w pełni świadoma, że pomimo tego, że Weasleyowie rozwiedli się już dziesięć lat temu, Padma nadal nieźle dawała w kość swojemu byłemu mężowi.

- Myślałem, że przejdzie jej trochę po rozwodzie Parvati i Harryego, w zeszłym roku… Ale nie. Sama ma młodego kochanka, podobno jakiegoś magicznego kuriera, a gdy zastała u mnie w mieszkaniu terapeutkę Ginny, to zrobiła awanturę na całą kamienicę… - Ron z dezaprobatą pokręcił głową.

- Jak się miewa Ginny? – spytała, mimo wszystko czując nieprzyjemny dreszcz.

- Nieźle. Jest w nowej klinice w Szkocji. Jednak jej terapeuci uważają, że nie może jeszcze wrócić do normalnego życia… - Ron smutno zwiesił głowę.
Nikt się nigdy nie spodziewał, że niespełniona miłość jego siostry, odbije się na niej tak bardzo, że spędzi ona większość swojego życia w zamkniętych zakładach psychiatrycznych.

- Mam nadzieję, że jej się poprawi – Hermiona uśmiechnęła się z przymusem.

- Harry prosił mnie, bym przekazał wam i Leo jego gratulacje.
Sam nie mógł przyjechać. Wiesz, jaki tryb życia prowadzi, po wyrwaniu się ze szponów trzydziestoletniego, nieudanego małżeństwa... – Ron uśmiechnął się nieco kwaśno.

- Dobrze, że odnalazł swoje szczęście…

- Tak, chociaż on. No i chyba… Ty też. Nie żałujesz, prawda? Tego, że to się stało? Tego, że cię wtedy za niego wydali… - spytał cicho.

- Nie Ron, nie żałuję. Jestem bardzo szczęśliwa… - Hermiona dobrze wiedziała, że jej słowa, nie sprawiły mu radości.

- Ja żałuję! Każdego, jednego dnia… Ale cóż… Widać tak musiało być. Do zobaczenia, Mio – Ron spojrzał na nią po raz ostatni z wyraźnym bólem w oczach, po czym odwrócił się i odszedł.


💢💢💢


Hermiona odetchnęła lekko. To niestety nie była miła rozmowa, ale nie przypomniała sobie, by przez ostatnie trzydzieści lat, kiedyś przeprowadzili z Ronem jakąś przyjemną…

- Nie tylko on czegoś żałuje… - usłyszała za swoimi plecami.

Odwróciła się i zmusiła do uśmiechu.

- Witaj Theodorze! – stanęła na palcach i cmoknęła w policzek wysokiego, szczupłego i zupełnie już szpakowatego Notta.

- Witaj piękna Hermiono, cudownie cię widzieć. Ile to już lat? – zaśmiał się.

- Chyba dziesięć, od balu w ambasadzie USA? – przypomniała mu.

- A tak! To właśnie wtedy moja żona dostała od ciebie po twarzy, czyż nie? – zaśmiał się znowu.

- Nie powiem, by mi było przykro z tego powodu. Oblała mi winem sukienkę – Hermiona uśmiechnęła się cierpko. – A właśnie, Astoria przyjechała tu z tobą?

- Tak, ale nie musisz się martwić. Po tym incydencie ostatecznie wyleczyła się z Dracona i na pewno się do niego nie zbliży – zachichotał.

- Tym lepiej dla niej – Hermiona zmusiła się do uśmiechu.

- Twój syn, to prawdziwy wybawca świata magii. Wszyscy się nim zachwycają – Theodore z uśmiechem popatrzył w stronę Leo, który właśnie rozmawiał o czymś szeptem ze swoją żoną.

- Nie zaprzeczam, że jest zachwycający. Cały Draco…

- Tak… Jak mówiłem, rozumiem Weasleya. Też każdego dnia czegoś żałuję – Nott spojrzał jej w oczy.

- Doprawdy? – spytała cicho.

- Tak. Tego, że to nie mnie pierwszego poprosił wtedy na ceremonii Sun Zi.

- Myślisz, że to by coś zmieniło? – zdziwiła się.

- Mam przeczucie, że tak. Przez lata interesowałem się Unum et anima una. Znalazłem wzmiankę o tym, że łączy ona dwójkę czarodziejów, wtedy, gdy przynajmniej jeden z nich, naprawdę tego pragnie, z czystego serca. A ja pragnął wtedy tego, bardzo, bardzo mocno… - mówił cicho.

- Skąd myśl, że to nie ja byłam tą osobą, która tego wtedy zapragnęła? – spytała, nie odrywając od niego spojrzenia.

Theo zaśmiał się cicho.

- A byłaś? – zapytał.

- Nie rozwieję twoich wątpliwości, Theo. Nie wiem, co by się stało, gdybyś stanął przy mnie przed Draconem, naprawdę. Wiem tylko, że to, że on stanął wtedy obok mnie, to najlepsze, co mnie w życiu spotkało – wyjaśniła z delikatnym uśmiechem.

- Cieszę się, że jesteś szczęśliwa, piękna Hermiono – Nott sięgnął po jej dłoń i złożył na niej delikatny pocałunek.

- Dziękuję… i nigdy tego jeszcze nie zrobiłam, więc dziękuję ci teraz za twój prezent z przed trzydziestu lat. Jeden z najcenniejszych, jakie dostałam… - Hermiona uśmiechnęła się blado.

- Wiedziałem, że on planuje się zjawić na ślubie Longbottomów i jakoś was skrzywdzić. Musiałem to zrobić… I wiedź, że nigdy tego nie pożałowałem.

- A ty, że jestem ci za to do dziś bardzo wdzięczna.

- Hermiono, mogę cię prosić na słówko? – Tuż za nią nagle pojawił się Neville.

- Oczywiście. Dziękuję, że przyjechałeś Theo i do zobaczenia – Hermiona pożegnała go uśmiechem i odeszła z powrotem w kierunku Neva i Pansy.


💢💢💢


- O co chodzi? – spytała przyjaciela, patrząc na jego wysokie czoło z przerzedzonymi i lekko przyprószonymi siwizną włosami.

- O to, że Draco z pięćdziesięciu metrów mordował Notta wzrokiem, przez całą waszą rozmowę, a skandal na inauguracyjnym przyjęciu waszego syna, byłby w złym guście – zaśmiała się Pansy, popijając szampana.

- No naprawdę, on im jest starszy tym gorszy! – zaśmiała się Hermiona.

- Nie dziw mu się, nadal niezła z ciebie laska – Neville trącił ją ramieniem.

- Ej! Ja tu jestem! – oburzyła się Pansy.

Hermiona wybuchła szczerym śmiechem. Pansy też nadal była bardzo atrakcyjna, choć z wiekiem zaczęła nosić krótko przycięte włosy, a sukienki, spódnice i wysokie szpilki, zamieniła na eleganckie garsonki i niskie czółenka.

- Ty kochanie, jesteś najlepszą laską w tej części świata! – zapewnił od razu Nev.

- Chyba tylko twojego, ale niech będzie! Ugłaskałeś mnie – zażartowała.

- Na pewno nie tylko. Ten błazen Zabini, nie odrywa od ciebie wzroku, od kiedy się tylko pojawił – skrzywił się z niesmakiem Longbottom.

- Zabb przyszedł? Gdzie? Nie widziałam! – Pansy poprawiła fryzurę i wyszczerzyła się przekornie do męża.

- Przestań Pansy! Dobrze wiesz, że Zabini ciągle rozpowiada, że nigdy się nie ożenił, bo czeka, aż ty zostawisz męża! – zażartowała Hermiona.

- Przyłożę mu kiedyś za to! – burczał Neville.

- Uwielbiam, gdy jesteś zazdrosny – Pansy pogładziła policzek męża z czułością.



Hermiona wciąż się uśmiechała, widząc przekomarzanie przyjaciół. Nagle poczuła dwie duże ręce na swojej talii, a już po chwili jej plecy witały się ze wciąż twardym torsem.

- Mam cię, niegrzeczna Lwico… - zamruczał jej do ucha, a ona poczuła, jak jej ciałem wstrząsa słodki dreszcz.
Pomimo ponad trzydziestu lat razem, jej mąż nadal działał na nią tak, że miękły jej od tego nogi, niczym nastolatce.

- Byłam bardzo grzeczna. Tylko rozmawiałam ze znajomymi… - wyszeptała mu do ucha, kładąc głowę na jego ramieniu.

- Ze starymi zbereźnikami, którzy patrzyli na ciebie, jak na smakowity kąsek! – marudził.

- Są w twoim wieku, skarbie, a ty codziennie rano powtarzasz mi, że nie jesteś jeszcze stary! – wytknęła mu ze szczerym śmiechem.

- Idziemy jeszcze raz pogratulować Leo i się zmywamy. To co, jutro jesteśmy umówieni na magicbrydża? – spytała Pansy. 

- Tak, o szóstej w naszym apartamencie – doprecyzowała Hermiona.

- Rzadko chyba przebywacie ostatnio w swoim domu – zagadnęła Pansy, gdy szli w stronę swoich dzieci.

- Tak. Od kiedy Lyra i Leo się wyprowadzili, wracamy tam tylko, gdy mamy przyjmować większe grono gości, a tak od zawsze wolimy apartament – Hermiona uśmiechnęła się do niej.

- Nie wiem, jak po tylu latach pochłaniania tam pyszności Smoka, wciąż możesz mieć taką boską figurę! – Pansy z niedowierzaniem pokręciła głową.

- To dlatego, że ma męża, który bardzo lubi aktywnie spędzać czas – Draco mrugnął dwuznacznie.

- Ty się nigdy nie zmienisz, Malfoy! – skarciła go Pansy.

- Nigdy! I właśnie za to mnie wszyscy kochacie! – zawołał, a cała czwórka gruchnęła gromkim śmiechem.



💢💢💢


                Hermiona odłożyła torebkę na komodę i z przyjemnością zsunęła ze stóp szpilki. To był długi wieczór, ale cieszyła się, że wszystko się udało. Mimo, że przez całe życie, była świadoma tego, że jej syn zostanie kiedyś kimś wielkim i ważnym, i tak nie mogła przestać odczuwać tego ogromu dumy i wdzięczności, za to, że tak naprawdę się stało.

- Pomóc ci z sukienką? – spytał Draco, delikatnie kładąc jej dłonie na ramionach.

- Dobrze wiem, jak się kończy twoja pomoc w tych sprawach… - zamruczała, sięgając dłońmi do tyłu i dotykając jego twarzy, w czasie gdy składał pierwszy pocałunek na jej szyi.

- Masz coś przeciwko? – wyszeptał pytanie, wprost do jej ucha.

- Tak, bo obiecałeś mi dziś specjalną kolację… - zaśmiała się.

- To może mały rozejm? Teraz pójdziemy razem do wanny, a na kolację zamówimy naszą ulubioną pizzę, z pizzerii za rogiem… - zaproponował, wkładając palce pod ramiączka sukienki.

Odwróciła się w jego ramionach i pocałowała go mocno.

- Ty od zawsze wiesz, jak ze mną negocjować Malfoy…

Zaśmiał się cicho, nim przyciągnął ją mocniej do siebie i zawładną jej ustami, tak kompletnie, jak ona ponad trzydzieści lat temu, zawładnęła jego sercem.

The End

💢💢💢

Wiem, że słodko... Ale ja tak lubię! 

Podziękowania: Chciałabym wymienić Was wszystkie, ale na pewno nie dam rady tego zrobić, dlatego z całego mojego przeszczęśliwego serducha dziękuję za tę piękną - szybką przygodę Wszystkim czytelniczkom oznaczającym się #rozejmioholiczki - to dzięki Waszej pozytywnej energii, to opowiadanie pisało się praktycznie samo! 

Jesteście moją radością, weną i motywacją - 1000000x dzięki! 💕💕💕

Dziękuję każdej osobie, która zostawiła choć jeden komentarz pod tymi 45 szalonymi rozdziałami oraz prologiem i epilogiem. 

Jak pisałam - jestem świadoma, że na pewno nie wszystkie wątki udało się zamknąć, ale w wersji Draco na pewno upchnę już full tego wszystkiego 😁

A teraz - choć nigdy tego nie robię - ale proszę o Wasze komentarze - każdy kto przeczytał, choć jednym małym słowem niech napisze czy było warto! 😋

Duże buziaki!

Widzimy się na pewno niedługo! 😂

Przeszczęśliwa Venetiia Noks.