3. Teraz nie mów... to nie koniec!

 Dedykacja: Dla Joanny - nie rozpaczaj już tyle 😋😘💙

💞💞💞

Draco zatrzasnął drzwi i wrócił na swój wielki fotel. Akt małżeństwa leżał przed nim niczym ostateczny wyrok. Był żonaty… Z nią. 
Szalone dni, które spędzili razem sześć lat temu, właśnie mściły się na nim, niczym powracająca karma. Tyle razy się zastanawiała, co by się stało, gdyby wtedy nie anulowali tego małżeństwa. Teraz się okazało, że wcale tego nie zrobili. Cóż za ironia…

- Co tam stary? – Blaise wkroczył do jego gabinetu, nie kłopocząc się czymś tak trywialnym, jak pukanie.

- Granger właśnie wyszła – Draco dopiero teraz sięgnął po swoją zimną już kawę.

- Tak szybko? No, ale w sumie… Skoro nie widzieliście się tyle lat, to pewnie poszło wam ekspresem – Zabini wyszczerzył się do niego złośliwie.

Malfoy rzucił mu spojrzenie bazyliszka i warkną cicho:
- Nie pajacuj, tylko mi lepiej powiedz, co ja mam z tym zrobić?

- Ale z czym, przyjacielu najdroższy? – Zabini podszedł do biurka i wziął do ręki kartkę, którą podsuną mu Draco.
Patrzył na nią przez chwilę uważnie czytając, po czym nagle wybuchnął głośnym śmiechem, zginając się w pół.

- To… To… To… Jakiś żart…? – wyjęczał, łapiąc się za brzuch w czasie, gdy z jego oczu trysnęły łzy.

- Chciałbym! – Draco gwałtownie wstał i w pół sekundy znalazł się przy swoim barku.
Desperacko potrzebował teraz mocnego drinka.

- Jakim cudem, ona widnie w tych papierach, jako twoja żona? – Zabini złapał wreszcie głębszy oddech i opadł na jedno krzeseł.

- Podobno takim, że pieprzony prawnik, u którego złożyliśmy pieprzony wniosek o anulowanie małżeństwa, umarł tego samego pieprzonego dnia! – pieklił się Draco.

- O stary! Ale przypał! – Zabini nadal był ewidentnie rozbawiony.

- Powiedz mi coś, czego nie wiem! – postawił drinka tuż przed przyjacielem i sam zdrowo łyknął ze swojej szklaneczki.
Wciąż nie mógł porządnie zebrać myśli, rozbity tym, że Granger nadal używała limonkowego szamponu, którego zapach tak lubił…

- Nie ma żadnych szans, że to jakieś fałszerstwo, które ma na celu wyłudzenie od ciebie kasy? – Blaise popatrzył na akt nieco podejrzliwie.

- Czy w takim wypadku, przyszłaby tu, by prosić mnie o pomoc w załatwieniu rozwodu? – sarknął kąśliwie.

- Rozwodu? – Zabini oparł się wygodnie na krześle i spojrzał na przyjaciela.

- A czegóż by innego. Nie chce żadnych pieniędzy. Obiecała podpisać co zechce, a nawet nakłamać przez Wizengamotem, że była koszmarną żoną, byle załatwić tę sprawę szybko i bez rozgłosu.
Draco podszedł do barku, by dolać sobie whisky i wrócił na swoje miejsce za biurkiem.

- Musimy to sprawdzić! – Blaise potrząsnął aktem.

- To wiadome!

- Ale jeśli to prawda, to świetna wiadomość, Smoku! – Zabini wyszczerzył się do niego szeroko.

- Co? – Draco spojrzał na niego skonsternowany.

- No właśnie to! – Zabini znów potrząsnął dokumentem, niczym chorągiewką.

- Mogę wiedzieć co ty bredzisz? – Malfoy powoli tracił cierpliwość.

- To proste! Co obiecałeś matce na łożu śmierci?

- Że kiedyś się ożenię – odwarknął od niechcenia.
 
- A do czego, tak usilnie dąży teraz twoja macocha?

- Bym się ożenił, nim ojciec też umrze. Czemu mnie o to pytasz, skoro doskonale znasz odpowiedzi?!

- Nie widzisz oczywistości? – Blaise uśmiechnął się demonicznie.

- Widzę tylko, że nie pomagasz mi znaleźć wyjścia z tej sytuacji, tylko pleciesz trzy po trzy! – zdenerwował się Draco.

- Dotrzymałeś słowa danego matce, a co więcej, gdy jej to obiecywałeś, to już wtedy byłeś żonaty! I wcale nie musisz się żenić z tą głupią Dianą, bo przecież masz już żonę! Twoja macocha będzie się musiała z tym jakoś pogodzić! – Blaise roześmiał się pogodnie, najpewniej wyobrażając sobie minę Amandy, gdyby się o tym dowiedziała.

Draco zastanowił się chwilę. To prawda, że gdy cztery lata temu jego matka umierała, obiecał jej że kiedyś się ożeni. Nie mógł nawet wtedy przypuszczać, że wciąż był mężem Hermiony…

- To nie ma żadnego znaczenia. Załatwimy szybko i dyskretnie rozwód, a później ożenię się z Dianą Lachlan, a ty będziesz moim świadkiem w tym jakże cudownym dniu  - Draco, jednym łykiem skończył drugiego drinka i od razu wstał po dokładkę.

- Możesz mi powiedzieć, dlaczego ani ty, ani ona nie dopilnowaliście doprowadzenia procedury anulowania małżeństwa do końca? – zagadnął Blaise.
Draco spojrzał na niego krzywo.

- Dobrze wiesz…

- Ach tak! Ty nie zrobiłeś tego dlatego, że leżałeś w klinice we Francji, walcząc o życie po tym, jak próbowałeś się zabić na mugolskim motorze – Blaise spojrzał na niego twardo.

- To był wypadek! – wrzasnął Draco, odkładając szklankę na biurko z takim impetem, że rozlał połowę zawartości.

- Oczywiście! Wypadek… Wjazd na pełnym gazie w drzewo, ledwie w tydzień po anulowaniu małżeństwa, z dziewczyną, która była dla ciebie wszystkim. Cóż za nietaktowny palant ze mnie, że ci o tym przypomniałem!

- Jak tak masz mi pomagać załatwić ten problem, to z łaski swojej wypierdalaj! Sam coś wymyślę! – Draco był szczerze wkurzony na przyjaciela.

- Jesteście małżeństwem od sześciu lat. Nie będzie łatwo was rozwieść, a już na pewno nie objedzie się bez skandalu. Nie dasz rady przekupić pięćdziesięciu członków Wizengamotu, prawników, protokolantów i masę innych urzędasów z ministerstwa, żeby nikt nie wysypał się z tym do prasy – Blaise nie pozostawił mu złudzeń.

- Byłeś najlepszym prawnikiem na naszym roku! Musisz coś wymyślić! – nalegał Draco.

- Chcesz wiedzieć co wymyśliłem? – Zabini uśmiechnął się cynicznie.
Malfoy zacisnął szczęki, ale powoli skinął głową.

- Odmów jej rozwodu. A później wyślij jej nakaz małżeński na zameldowanie w twoim domu.

- Chyba cię pojebało do reszty! – Draco z dezaprobatą pokręcił głową.

- Kiedy to rozsądna opcja. Będziesz ustawiony na wszystkich frontach. Zamkniesz usta macochy, upewnisz się, że Diana nie wpieprzy ci się w życie, będziesz miał ładną, mądrą żonę, którą wszyscy lubią, a ponadto już wiesz, że jest świetna w łóżku… - Blaise puścił do niego oko.

- Serio myślisz, że jeśli zatrzymam ją przy sobie siłą, to będzie odgrywała dobrą żonkę i chętnie się ze mną bzykała? – Malfoy prychnął z pogardą nad głupotą przyjaciela.

- Dlaczego siłą? Zaproponuj jej dobry układ. Możecie drugi raz, oficjalnie pobrać się tu i teraz, na wyspach. Gazety na pewno chętnie podchwycą temat o wielkiej miłości i nikomu nawet nie przyjdzie do głowy sprawdzić, od kiedy jesteście małżeństwem, a nawet gdyby, to i tak złożymy podanie o klauzule tajności na wasze dokumenty. Niech ona zostanie z tobą, chociaż do śmierci twojego ojca. Wszyscy wiemy, że to nie potrwa już specjalnie długo… Po jego odejściu do lepszego świata, Amanda wreszcie zniknie z twojego życia, oby razem z tą swoją pustą siostrzeniczką Lady Di. Wtedy jeśli ty i Hermiona dojdziecie do wniosku, że jednak nic z tego, będziecie mogli spokojnie wystąpić o rozwód, bez bania się tej całej fali plotek. Wizemgamot z żalem was rozwiedzie, a ty przynajmniej raz na zawsze się przekonasz, że sześć lat temu nie zmarnowałeś swojej szansy na szczęście – Zabini uśmiechnął się z zadowoleniem.

Draco parsknął śmiechem.
- Ten twój plan ma tylko jeden problem, wiesz? Jeden, ale za to duży! Ma z jakieś metr dziewięćdziesiąt wzrostu, brakuje mu jednego ucha i nazywa się George Weseley! A na dodatek ma kilku równie wysokich i niemniej porąbanych braci! – sarknął.

Zabb roześmiał się cicho.
- Jednouchy Georgie? Serio? On jest dla ciebie problemem?

- A ty serio uważasz, że po tym wszystkim, co ze mną przeszła, mam prawo odbierać jej szczęście u boku ukochanego mężczyzny i zmusić ją, by udawała moją żonę? – Draco prychnął z niesmakiem.

- Nie mógłbyś bardziej o nią zadbać, niż gdybyś ją od niego uwolnił – stwierdził cicho.
 Draco spojrzał na niego nieco zdziwiony.

- Wyjaśnisz, co masz na myśli?

- On ją zdradza. Sam widziałem – Zabini skrzywił się lekko pod nosem.

- Co?! – Draco, aż podniósł się z miejsca.

- Trzy tygodnie temu byłem na konferencji w Bristolu. Drużyna jego brata grałam tam wtedy mecz… - Blaise westchnął ciężko.

- I co? – Malfoy założył ręce na piersi, nie chcąc by Blaise zauważył, jak bardzo był zainteresowany tym tematem.

- I to, że widziałem go po meczu w hotelowym barze. Był tam z kobietą. Nasz główny inspektor, Denis Creevey ją rozpoznał. To była Marietta Edgecome. Ta sama, której Hermiona umieściła na czole napis „donosiciel” na naszym piątym roku w Hogwarcie…

- Dlaczego mówisz mi o tym dopiero teraz? – zapytał Draco.

- Bo nie chciałem musieć cię wyciągać z aresztu aurorów. Wiem, że byś mu tego nie podarował…

- Od początku wiedziałem, że ta szumowina na nią nie zasługuje! – wkurzył się Smok.

- To kolejny argument za tym, byś ją od niego uwolnił.
Draco potrząsnął głowa.

- Nie zatrzymałem jej wtedy, gdy mogłem przypuszczać, że coś do mnie czuła. Tym bardziej nie zrobię tego teraz, gdy jesteśmy dla siebie praktycznie obcy.

- Dobrze wiem, że po tym co ci przed chwilą powiedziałem, nie pozwolisz jej wyjść za te ryżą mendę!

- Racja. Nie pozwolę. Dotrzesz do tej kretynki i zapłacisz jej za jakieś dowody, albo przyznanie się do winy. Podejrzewam, że bez oporów się zgodzi…

- Skoro Hermiona i tak wkrótce będzie wolna, to dlaczego nie pozwolisz jej samej zdecydować, co dalej? Po co ma znosić plotki i wylewanie na nią wiadra pomyj, w czasie waszego rozwodu, skoro wystarczy, że poudaje przez kilka miesięcy i będziecie mogli rozstać się z klasą, dziękując sobie uprzejmie za małżeństwo, na oczach całego magicznego świata?

- Nie znasz jej. Nie zniosłaby takiego zakłamania… - Draco uśmiechnął się lekko.
Wiedział, że taki układ byłby dla niej udręką. Była zbyt dobra i uczciwa, by móc odgrywać rolę i uśmiechać się fałszywie do wszystkich.

- Więc zrekompensuj jej to jakoś. Kup jej tę drugą księgarnie i dopilnuj, by odniosła sukces. Daj jej wymarzony dom, albo zafunduj wakacje, na które zawsze chciała pojechać… - wymieniał Blaise.

- Znów pudło, Zabb. Ona nie jest materialistką. Nawet podróż do Monako była problemem, bo upierała się na tańszy hotel, chcąc zapłacić za siebie. Musiałem ją przenieść przez dwie przecznice, przerzuconą przez ramię, niczym miotłę, by zgodziła się tam ze mną pojechać.
Blaise zaśmiał się cicho.

- Urocze wspomnienie, co nie?

Draco spojrzał na niego krzywo. Wcale nie było urocze. Było bolesne. Cholernie bolesne…

- Wiem, że w szkole nie znosiłeś lekcji wróżbiarstwa, ale sam pomyśl, czy to nie przeznaczenie?

- Nie wiem, do czego zmierzasz? – burknął Draco.

- Twoja macocha od zawsze, ze wszystkich sił stara się cię ożenić ze swoją siostrzenicą. Długo się przed tym broniłeś, ale w końcu nie wytrzymałeś tej chorej presji. I gdy wszyscy już myśleliśmy, że jesteś praktycznie stracony i skazany na nieszczęśliwe małżeństwo, prosto pod twój nos spada ci idealna żona. Ba! Sama do ciebie przychodzi i o sobie informuje. Serio, nie chcesz wykorzystać takiej szansy?

- Posłuchaj… Sześć lat temu, myślałem, że oto właśnie taka idealna żona, spadła mi praktycznie z nieba. Szybko się jednak okazało, że to tylko puste mrzonki. Nasze rodziny, nasi przyjaciele… Nikt, by nas nigdy nie zaakceptował. Nic się nie zmieniło, stary. Nie ma sensu odgrzewać tego tematu – Draco, po raz kolejny wstał i podszedł do barku.

- Jacy przyjaciele, Smoku? Bo chyba nie ci prawdziwy. Ja zaakceptowałbym was zarówno wtedy, jak i bez problemu zrobię to teraz. Pansy, Linda, Tracey? Mogą być rozczarowane, że ich nie wybrałeś, ale zapewniam cię, że chętniej zobaczą cię z Hermioną przy boku, niż z Dianą, której szczerze nie znoszą. Dalej… Może masz może na myśli Theodora? Z tego co wiem, krył was wtedy przed jej przyjaciółmi. Dlaczego teraz miałby się od ciebie za to odwrócić? A co do rodziny… Dobrze wiesz w jakim stanie jest twój ojciec. Nie sądzę, by chciał jakoś zaprotestować. A Amanda…

- To nie jest rodzina! – warknął Draco, popijając kolejną porcję whisky.

- No właśnie! O nas nie musisz się martwić. My zawsze jesteśmy z tobą i popieramy każdą twoją decyzję!

- Ale jej przyjaciele…

- Którzy? Wiepszlej? Już nie długo nie będzie umiała na niego patrzeć. Potter? Dobrze wiesz, że gdyby mógł wszedłby ci dosłownie w tyłek, tak bardzo lubi się chwalić znajomościami z tobą. Byłby pierwszym, który by wam przyklasnął. Ronald? Jego nie ma w mieście przez dziewięćdziesiąt pięć procent czasu, a zresztą na pewno się nie odważy oficjalnie pyskować, bo masz przecież udziały w tej jego śmiesznej drużynce. Kto nam jeszcze został? A tak, żona Pottera…

- Ginny – wtrącił Draco.

- Przecież wiem, jak ma na imię! – mruknął Blaise – Spotkałem ją w ostatnio w redakcji Proroka. Ma tak irytująco rude włosy, że to aż boli po oczach!

Draco zaśmiał się cicho.
- Zawsze miałeś słabość do rudych kobiet…

- Zamknij się! – skarcił go Blaise – A wracając do głównego tematu, to ruda żona Pottera, też w życiu nie odsunie się od Hermiony, są ze sobą mocno związane.

- Możesz mi powiedzieć, do czego zmierzasz? – Draco oparł się o blat biurka i uważnie przyjrzał przyjacielowi.

- Do tego, że czasy się zmieniły. Dorośliśmy. Nie ma już Slytherinu i Gryffindoru. Nie ma szlam i fretek. Nie ma podziału na lepszych i gorszych. Każdy ma swoje życie i nikt, nikomu nie zagląda do łóżka. To jasne, że wasz związek może kilka osób zszokować, ale zapewniam cię, że znajdzie się też kilka takich, które on ucieszy… - Blaise uśmiechnął się do niego przyjaźnie.

- To się nie może udać, Zabb – Draco uśmiechnął się smutno i pociągnął ze swojej szklaneczki.

- Skąd wiesz, skoro nie chcesz spróbować?
Malfoy parsknął cichym śmiechem, obracając szklaneczkę w dłoni.

- Jeśli to wszystko co ci powiedziałem, cię nie przekonuje, to na końcu podam ci jeszcze jeden argument – Blaise wstał.

- No ciekawe jaki?

- Ona nie kocha Weasleya. Wychodzi za niego tylko dlatego, że nie ma własnej rodziny, a jego rodzice zaczęli na nich naciskać w tej sprawie. Wcale tego nie chce, ale woli to, niż skazanie się na samotność…

Draco otworzył szeroko oczy i popatrzył na niego zdziwiony.
- Skąd wiesz?

- Powiedzmy, że znam kogoś, kto dobrze zna ją…

- Blaise! – Draco spojrzał na niego ostrzegawczo.

- Parvati mi to powiedziała. Obie z Lavender Thomas, chodzą z nią od czasu do czasu na drinka i wywnioskowały, że Hermiona wykazuje małe zainteresowanie swoim narzeczonym. Dużo bardziej i chętniej opowiadała o tej swojej księgarni.

- Dalej sypiasz z żoną Finnigana? – spytał podejrzliwie Draco.

- Czasami… - Zabini, skrzywił się nieco kwaśno.

- Serio ci to pasuje? – Draco z dezaprobatą pokręcił głową.

- A co mi ma nie pasować? Jestem w tym całkiem niezła! – Blaise wstał z krzesła i przeciągnął się niczym zadowolony kocur.

-  I masz zamiar tak dalej żyć?

- A jaki mam wybór? – Blaise spojrzał na niego z ukosa.

- No może właśnie rozwód? – zaproponował Draco.

Blaise spojrzał na niego wrogo.
- Nie splamię rodowego nazwiska rozwodem i tobie przyjacielu też szczerze to odradzam. Napisz do Hermiony, a ja jeszcze dziś załatwię tego rudego śmiecia, jej pseudo narzeczonego.

- Nie wiem Zabb, to nie jest dobry…

- Nie! To jest właśnie bardzo kurwa dobry pomysł! Wręcz genialny, bo w końcu to ja na niego wpadłem!

- A jeśli jednak nie zechce… - Draco potarł oczy dłonią, czując się już bardzo zmęczonym, choć nie było jeszcze nawet południa.

- Zechcę, mogę cię o tym zapewnić! – Blaise podszedł i poklepał go po ramieniu.

Draco spojrzał na niego i powoli kiwnął głową.
- Dobrze. Zobaczymy co z tego wyniknie – uśmiechnął się lekko do przyjaciela.

- Jestem prawie pewien, że wiem co! Na początek, na pewno ostre rżnięcie… - Zabini uśmiechnął się dwuznacznie.

- Spadaj, zboczeńcu, bo rozkwaszę ci nos! – Draco strącił jego dłoń ze swojego ramienia i popatrzył na niego z naganą.

Blaise wybuchnął szczerym śmiechem.
- Sam się przekonasz!

- Załatw najpierw sprawę z Weasleyem, a później zdecydujemy co dalej – Draco sięgnął po swoją teczkę i podszedł do kominka.

- Nie ma sprawy, przyjacielu! Będę cię na bieżąco informował!

- Jasne… I Zabb?

- Tak? – Blaise, który był już w drodze do wyjścia, odwrócił się w stronę przyjaciela.

- Dzięki.

- Nie ma sprawy! Polecam się na przyszłość!

Draco uśmiechnął się do niego i rozpalił zielone płomienie w kominku. Chciał jak najszybciej znaleźć się w domu. Koniecznie potrzebował odpocząć, po tym pełnym emocji poranku.


💞💞💞

Nie była zrozpaczona. Nie była smutna. Nie była załamana. W sumie, to nie wiedziała, co tak właściwie czuje. Chyba tylko rozczarowanie. Cholernie dużo rozczarowania.
Siedząca naprzeciwko niej blondynka uśmiechała się ironicznie, a Hermiona nawet nie potrafiła wygarnąć jej, co tak naprawdę o niej myśli.

- To trwa już od ośmiu miesięcy! –  kochanka Georga pękała z dumy.
Widać, że była przeszczęśliwa, że wreszcie jej się odpłaciła za lata upokorzeń i zmuszania jej do noszenia mocnego makijażu…

- Wyjeżdżałaś z nim za każdym razem? – spytała cicho Hermiona.

- Tak! Nawet wszyscy w drużynie Rona już mnie znają! Wiele razy śmiali się z tego, że nic nie podejrzewasz… - Marietta zachichotała szyderczo. 

Hermiona jeszcze raz wzięła do ręki zdjęcie, na którym jej narzeczony, leżał na obnażonej piersi tej kobiety, najwyraźniej pochrapując w najlepsze. Nie było wątpliwości.
Nagle zachciało jej się gorzko roześmiać.
Od pewnego czasu dziwiła się trochę, że George, tak rzadko miewał ostatnio ochotę na seks…

Cóż za banał! Naprawdę była, aż tak zajęta swoją pracą, że nie zauważyła, że narzeczony zdradzał ją przez osiem miesięcy? To było żenujące!
W sumie myślała kilka razy o tym, że ostatnio nieco się od siebie oddalili. Niemniej, zwalała to zawsze na stresującą pracę i zbliżający się ślub.
Widać i tym razem nie było jej pisane szczęście…
Powoli wstała.

- Dziękuję ci za to, że przyszłaś mi to powiedzieć – zwróciła się do tej bździągwy.

- Uznałam, że on za długo cię już oszukuje. Niby obiecywał mi, że cię dla mnie zostawi, ale miałam już dość czekania!  – Marietta posłała jej wyjątkowo złośliwy uśmieszek.

- Dłużej nie będę stała wam na przeszkodzie – zapewniła ją cicho Hermiona.

- Możesz sobie zostawić te zdjęcia! Mam ich pełno! – kobieta zachichotała i zabrała swoją torebkę.

- Znajdziesz drogę do wyjścia? – zapytała obojętnie Hermiona.

- Jasne! Trzymaj się, Granger! – Edgdecombe pomachała jej na pożegnanie, po czym wciąż durnie chichocząc ruszyła do drzwi.

            Hermiona przez chwilę zastanowiła się, czy jednak nie pójść za nią i nie przekląć ją czymś paskudnym. Nie chciała jednak, by klienci księgarni zobaczyli podobną scenę.

- Podły, zdradziecki szmaciarz! – warknęła pod nosem.

            Wzięła kilka uspokajających oddechów i z powrotem usiadła na swoim krześle. Właśnie teraz powinna się rozpłakać. Jednak łzy nie nadchodziły. Czuła tylko złość, irytację i duże pokłady upokorzenia. George… Skończony gnojek! Powoli zaczynała napływać do niej również odraza i nienawiść. Jak on śmiał?! Głupi popapraniec!

Łez jednak nadal nie było. Rozparła się wygodnie na swoim obrotowym krześle i zastanowiła przez chwilę.
Po anulowaniu małżeństwa, przepłakała ciągiem jakieś dwa tygodnie, a później przez długi czas, budziła się i zasypiała cała we łzach. Ona i Draco spotykali się nieco ponad trzy miesiące… Z Georgem była w poważnym związku, przez dwa i pół roku. Serio, ani jednej łzy? Tylko to oburzenie, pogarda i może nawet ociupina ulgi?

 Parsknęła pod nosem. Widocznie nie było za czym płakać! Przynajmniej problem z rozwodem nie będzie już spędzał jej snu z powiek. Niech teraz Malfoy się martwi, by jakoś to ukryć przed swoją narzeczoną. Ona już nie miała narzeczonego… A przynajmniej jeszcze dziś dopilnuje, by go nie mieć. Koniec! Na pewno teraz na długi czas odechce jej się związków!
Wstała i zebrała z biurka porozrzucane zdjęcia. Przynajmniej miała dowód, że tym razem, to nie ona wszystko spieprzyła. Tak naprawdę zależało jej teraz tylko na tym, by Ginny się przez to od niej nie odwróciła… Wszystko inne, nie miało większego znaczenia.


💞💞💞

Heej!

No i jest już rozdział 3.
Wiem, że nie tego się spodziewaliście - jeśli udało mi się Was zaskoczyć, to bardzo się cieszę! 😁

Jutro miał być dzień przerwy od publikacji - ale ogrom waszej rozpaczy mnie przytłacza, dlatego jeszcze to przemyślę 😜

Buziaki i miłego dnia!


V.