[WOW] Rozdział 43 - "Dalsze zamiary"

 Dedykacja:
Dla Pauliny (P.) i Klaudii W. - za to, że były w sam raz na czas 😋
oraz dla Moniq - owszem, tęskniłam 😉

◈◈◈

Liczymy dalej: 7! 😍


◈◈◈

Znów siedziała na jego kolanach, opierając własne tuż obok jego ud. Całowała go mocno, wręcz desperacko, próbując mu przekazać, jak bardzo jest wdzięczna za to wszystko co się działo, co ich łączyło i co ich wspólnie pochłaniało. To było dla niej coś zupełnie nowego, ale była szczęśliwa, że to odkryła i że tego doświadczyła.
Rozplotła jego włosy, rzucając czarny rzemyk daleko za siebie i wplotła w nie swoje palce, rozkoszując się tym, że w tej pozycji nieco nad nim górowała. To ona dyktowała głębokość i tempo ich pocałunków, a on się ani trochę nie buntował, tylko pozwalał jej decydować.
Trzymał swoje ręce na jej biodrach, dość mocno wbijając palce w jej skórę. Jej sukienka dawno się uniosła, dlatego teraz to jej białe, koronkowe figi, ocierały się o materiał jego czarnych spodni. Byli tak blisko, a jednocześnie wciąż tak daleko siebie...

- Moja sypialnia… - wymruczała, pomiędzy pocałunkami.
- Wystarczy podłoga – odszepnął, wyjmując różdżkę.

Hermiona przeniosła usta na jego szyję, nawet nie patrząc na to co robi. Draco w tym czasie wyczarował materac tuż pod jej kominkiem i odkładając różdżkę na kanapę, uniósł ją, by móc ją przenieść.
Trzymała go mocno, głaszcząc jego plecy i nie mogąc powstrzymać cichych jęków, wysyłanych wprost do jego ucha. Było jej wspaniale ze świadomością, że zaraz znów to zrobią. Znów odkryją się wzajemnie w ten najmocniejszy, najbardziej intymny sposób.

◈◈◈
 

To wszystko było po prostu właściwe. To w jaki sposób ją pieścił. To jak jej dotykał. To jak ją kochał. Czuła, że należą do siebie i było w tym coś prawdziwego, a w zasadzie magicznego. Kochali się najpierw szybko, desperacko, wręcz nie mogąc się sobą nasycić.
Draco wchodził w nią mocnymi pchnięciami, a ona pojękiwała wprost do jego ucha, z całej siły zaciskając swoje ręce na jego barkach.
Znów doszli razem – ona z krzycząc, on oddychając chrapliwie w jej włosy. I to też było jak najbardziej właściwe.

Nie trwało długo, gdy znów obudziło się pożądanie – i ich zmysłowy taniec, składający się z dotknięć, szeptów, pocałunków i wzajemnego dawania sobie rozkoszy, rozpoczął się na nowo.
Hermiona opierała się o brzeg kanapy, a on brał ją od tyłu, płynnie posuwając swoimi biodrami i wywołując tym samym dzikie sensacje w dole jej ciała.
Była lepka od potu i ich zmieszanych zapachów. Jego oddech pieścił jej skórę z takim samym zapamiętaniem, jak jego usta dotykały jej ciała.

Gdy po drugim wspólnym orgazmie, opadli na materac przed kominkiem, Hermiona miała pewność, że poziom endorfin rozmiękczył jej umysł do konsystencji miękkiej papki.
Nie chciała o tym myśleć. Nie chciała nic planować. Nie chciała nic zmieniać.
Chciała tylko być, właśnie tutaj, w tym miejscu – w jego spoconych, silnych i gorących ramionach. Była pewna, że nigdzie nie mogłoby być jej lepiej.


◈◈◈

                Obudziła się, leżąc przed kominkiem. Była lekko obolała, a jej opuchnięte usta były dowodem tego, jak mocno ich wczoraj poniosło. Nie musiała się nawet obracać, by wiedzieć, że Dracona już przy niej nie ma. Najpewniej wymknął się z jej pokoju późnym wieczorem, albo nawet w nocy. Miała nadzieję, że Gruba Dama, ani Violeta nie były zaskoczone porą, o której od niej wyszedł. Naprawdę nie miała pojęcia, która to mogła być.

Spojrzała na zegar na jednej ze ścian i z lekkim westchnieniem ulgi, odkryła, że śniadanie rozpoczynało się dopiero za godzinę. Będzie miała czas, by ogarnąć siebie i swoje dormitorium po tych ostrych harcach.

Zastanawiała się nad tym, jak mogła tak długo i dobrowolnie rezygnować z tak fantastycznego seksu. To było lepsze od wszystkiego, czego doświadczyła w swoim całym życiu. Już wiedziała, że nie będzie mogła się bez tego obejść, zwłaszcza jeśli Malfoy nadal będzie w tym tak wspaniały. Miała wrażenie, że stał się panem jej ciała i sam dyktował jej jak i kiedy ma pod nim dochodzić. Naprawdę doprowadzał ją tym do utraty zmysłów…
Z niechęcią wstała, zastanawiając się, czy ma jeszcze odpowiednią maść na uleczenie namiętnych śladów na swojej szyi i ramionach. Miała nadzieję, że Draco też taką miał… Nie szczędziła mu wczoraj dość ostrych pieszczot.
Podeszła do stolika, sięgając po swoją różdżkę.
Sprzątnęła materac i szklanki po alkoholu, a później odesłała do szafki resztkę whisky i tego pysznego wina. Sięgnęła po swoją torebkę, by schować do niej leżący na stole krawat, spinki i ich zdjęcia oraz rękawicę. Zastanawiała się przez chwilę, czy nie powinna jej oddać Malfoyowi. W końcu była jego…
Odłożyła torebkę i podnosiła z ziemi koc. Nie miała pojęcia, jak i kiedy się tam znalazł.
Poprawiła leżącą na kanapie poduszkę i… sięgnęła po leżącą pod nią zielony krawat. Zapatrzyła się na niego przez chwilę.
Jak to możliwe? Przecież dopiero co schowała go do torebki!
Oświecenie przyszło po trzech, mocnych uderzeniach serca.
Zacisnęła ręce na krawacie i usiadła na kanapie.
Naprawdę?
Czy naprawdę zrobił to świadomie?
Hermiona popatrzyła na materiał w swoich dłoniach i najpierw krótko parsknęła śmiechem, a zaraz potem zaszlochała cicho.
Emocje kotłowały się w niej z siłą tornada. Były gwałtowne i mocne, ale jednocześnie było ich tyle, że nie mogła ich pojąć i nazwać.
Malfoy chciał jej przekazać, że jego zamiary są poważne.
Godryku! To cudowne…!
Otarła dwie łzy i roześmiała się.
Nie miała pojęcia co przyniesie ich przyszłość, ale już teraz wiedziała, że ona sama chciałaby wierzyć i zrobić co w jej mocy, by było to coś na zawsze.

 
◈◈◈

Patrzyli na nią niepewnie, wyraźnie niezadowoleni z tego co im właśnie zakomunikowała.
- Przykro mi, ale na początku roku, mówiłam wam, że nie będę tolerowała żadnych używek. Jako, że Zabini doprowadził się do takiego stanu, że od kilku tygodni leży w szpitalu, to nie mam zamiaru drugi raz na to pozwolić! Dlatego muszę przeprowadzić te badania – kłamała jak z nut, przechadzając się pomiędzy ich ławkami.
- Czemu tylko nam? Gryfoni też piją! – zbuntował się Ress.
- Owszem, ale ich ministerstwo nie kazało mi mieć na oku – poinformowała chłodno Hermiona.
Podeszła do biurka, założyła lateksowe rękawiczki i sięgnęła po pierwszy podłużny patyczek, ukryty w plastikowej osłonce, zwany potocznie wymazówką.
- Ress ty pierwszy, skoro tak się buntujesz. Podejdź do mnie i otwieraj buzie – nakazał.
Ślizgon parsknął nieprzyjemnie, ale wykonał polecenie.
Hermiona przejechała wacikiem po wewnętrznej stronie jego policzka, po czym delikatnie zamknęła próbkę i stuknęła w nią różdżką, by zapisać nazwisko badanego i nie dopuścić do możliwości podmiany.
- Możesz już wyjść, Ress. Tobie również dziękuję, Luno – zwróciła się do opiekunki Davida.
- Hermiono, to… - zaczął mówić Longbottom.
- Później, Neville. Teraz ty Greengrass, zapraszam – przywołała Astorię, która podeszła do niej z wyraźnie niechętną miną.
Hermiona szybko pobrała wymaz i wrzuciła próbkę do pudełka. Nie było potrzeby badania dziewcząt, ale zrobiła to dla zachowania pozorów. Wymyślenie wymówki z testami na obecność używek, było dość słabe, ale nie miała ochoty zaprzątać sobie tym z specjalnie głowy. Ważne, że dostała to, czego od nich potrzebowała.

- Bletchley, teraz ty – zarządziła.
Ślizgoni po kolei podchodzili do niej i posłusznie otwierali swoje paszcze, a Hermiona sprawnie zabezpieczała kolejne próbki. Na koniec zostali jej Nott i Malfoy.
- Słyszałam Nott, że miewasz bolesne migreny… - zagadała, gdy już pobrała próbkę od Theodora.
- To prawda… - odpowiedział.
Hermiona widziała, jak Draco i Paravati patrzą na nią z uwagą.
- Mam dostać w przyszłym tygodniu partię smoczych łusek, prosto z Rumunii. Są najlepsze…
- Serio? – Theo wydał się zaintrygowany.
- Jasne. Może chciałbyś kilka? – zaproponowała.
- Chętnie! Zapłacę ci! – zadeklarował.
- Dogadamy się, jak już je dostanę – obiecała.
- Dzięki, Granger! – Nott uśmiechnął się do niej.
- W razie czego, dam ci znać przez Parvati, albo Malfoya – Hermiona odwzajemniła jego uśmiech.
Nott podziękował po raz drugi i razem z Parvati ruszyli do wyjścia.

Patil przechodzą obok Dracona, uśmiechnęła się do niego dwuznacznie i puściła mu oko, po czym odwróciła się do Hermiony i sugestywnie poruszyła brwiami.
Hermiona parsknęła śmiechem.
- O co jej chodziło? – zapytał Draco, podchodząc bliżej.
- O nic, po prostu o nas wie – poinformowała go, sięgając do kartonu po kolejną wymazówkę.
- Serio? – Malfoy wyglądał na szczerze zaskoczonego.
- Tak.
- Domyśliła się? – dopytywał, stając tuż przed Hermioną.
- Sama jej powiedziałam – przyznała, sięgając dłonią i delikatnie głaszcząc jego policzek.
Draco pochylił się i złożył na jej ustach delikatny pocałunek.
- Dobrze ci się dziś spało? – spytał z łobuzerskim uśmieszkiem.
- Nawet nie masz pojęcia… - zamruczała, przytulając się do niego.
- Te babska z portretów chyba mi nawet trochę współczuły, gdy wychodziłem z twojego dormitorium po pierwszej w nocy, ledwo przytomny. Chyba uważają, że kazałaś mi przenieść na własnych plecach całą, swoją bibliotekę.
Hermiona zaśmiała się pod nosem. Dobrze. Lepiej żeby niepotrzebnie nie nabrały podejrzeń.
- Skoro tak cię wczoraj wymęczyłam, to chyba odwołam ci resztę szlabanu – zdecydowała.
- Naprawdę? Dlaczego? – Draco, wcale nie wyglądał na zadowolonego z jej decyzji.
- Bo w sobotę masz mecz i pewnie chciałbyś dobrze się do niego przygotować.
Malfoy uśmiechnął się szeroko, po czym złapał ją w talii i mocno do siebie przyciągnął.
- Wiesz, że jesteś idealna…? - zamruczał jej do ucha, zahaczając je delikatnie ustami.
- Jestem też interesowna. Musisz mi pomóc – przyznała.
- W czym? – zdziwił się, odsuwając się nieco.
Hermiona wskazała mu cały czas trzymaną w dłoni próbkę.
- To jakaś ściema z tymi testami na używki, prawda? – dociekał.
- Tak. Te próbki, pomogą nam ustalić kto zrobił to Susan… - wyjaśniła.
- To nikt z ślizgonów! – zdenerwował się.
- Wiem, ale i tak chcemy to sprawdzić.
- Chcemy?
- Ja i ministerstwo – doprecyzowała.
- Chcesz mnie też zbadać? Nie ufasz mi? – spytał cicho.
- Właśnie dlatego, że ci ufam, to wiem, że spokojnie mogę to zrobić – uśmiechnęła się do niego słodko.
Draco kiwnął głową i otworzył usta. Hermiona szybko pobrała wymaz, zabezpieczyła próbkę i wrzuciła ją do pudełka, razem z rękawiczkami.
Zaraz potem objęła go i przyciągnęła do gorącego pocałunku.
- Powiesz mi, co to za prośba? – wymruczał, gdy na chwilę oderwali się od siebie, by zaczerpnąć oddechu.
- Wiesz, tak samo dobrze, jak ja, że najbardziej podejrzany w tym wszystkim jest Higgs – westchnęła, odrywając się od swojego chłopaka i opierając o biurko.
- Racja – zgodził się z nią.
- Muszę jakoś zdobyć jego próbkę, a nie mogę mu wcisnąć ściemy o testach na uzależnienie. To nie przejdzie…
- Co mam zrobić? – Draco wyglądał na zaintrygowanego.
- Materiał do tego badania, można też pobrać ze szklanki lub z niedopałka papierosa – wyjaśniła.
- Szklanki? Chcesz, żebym ukradł mu puchar po soku z dyni?
Hermiona zaśmiała się cicho i przecząco pokręciła głową.
- Pomyślałam, że możesz pójść z nim pogadać… z whisky. Wtedy będziemy mieć pewność, że na szklance zostanie jego ślad. Nie wiem też czy pali…
- Owszem. Cygara – wtrącił Draco.
- Gdybyś zdobył niedopałek, to na pewno wiele by nam ułatwiło – wytłumaczyła.
Draco popatrzył na nią dłuższą chwilę, aż wreszcie powoli kiwnął głową.
- Załatwię to – obiecał.
Hermiona zaśmiała się i rzuciła mu się na szyję.
- Wiedziałam, że będę mogła na ciebie liczyć… - zamruczała, pomiędzy kolejnymi pocałunkami.
- Zawsze – szepnął prosto w jej usta.


◈◈◈

 

Całowali się i przytulali przez prawie pół godziny, ale w końcu musieli przestać. Hermiona wiedziała, że Draco ma dziś jeszcze trening, a ona sama chciała jak najszybciej przesłać do laboratorium do Londynu, zebrane próbki.
Malfoy właśnie kierował się do wyjścia, gdy Hermionie przypomniało się coś jeszcze.

- Draco?
- Tak?
Wyjęła coś z swojej torby, po czym zarzuciła ją sobie na ramię i powoli do niego podeszła.
- Poszłam dziś rano do biblioteki, by przeczytać legendę, o której mi wczoraj wspomniałeś – wyjaśniła z zadziornym uśmieszkiem.
- Doprawdy? – zapytał, przyglądając się jej uważnie.
- Jest bardzo ciekawa… - wyszeptała, stając tuż przed nim.
- To fakt.

Hermiona złapała go za dłoń i włożyła do niej maleńkie pudełeczko.
Uśmiechnęła się, cmoknęła go w lekko rozchylone w geście zdziwienia usta, po czym odwróciła się i pierwsza wyszła z auli.
Draco stał przez chwilę, lekko zszokowany. Później jednak oprzytomniał i spojrzał na to, co mu dała. Otworzył pudełeczko i westchnął cicho.
To był lok. Jeden, niewielki pukiel włosów w cudownym, kasztanowym odcieniu.
Według legendy, tylko kobieta, która miała szczere zamiary wobec wybranka, mogła mu podarować coś tak cennego.
Uśmiechnął się sam do siebie.
Hermiona Granger była tylko jego.


◈◈◈


                Dziwnie było wejść do pomieszczenia, które kiedyś było eleganckie i wręcz pedantycznie uporządkowane, a teraz przypominało starą rupieciarnie.
Draco miał nadzieję, że McGonagall rzadko odwiedzała Higgsa w jego lokum, bo jak nic, padłaby na zwał, widząc jak zdewastował jej dawny gabinet.

- Co cię sprowadza, Malfoy? – zapytał nauczyciel, rozsiadając się wygodnie za biurkiem i kładąc swoje nogi, w czarnych, wojskowych buciorach na zawalony pergaminami blat.
- Dwie sprawy – wyjaśnił mu spokojnie Draco, po czym zgarnął na ziemie stertę jakiś papierzysk i usiadł na krześle przed biurkiem.
- No wprost umieram z ciekawości! – szydził Terence.
- Na początek… - Draco postawił przed nim najlepszy rocznik whisky Ogdena i pudełko eleganckich cygar, jakie dostał od Tracey na święta.
- Tak to my możemy rozmawiać! – zarechotał Higgs, wyjmując z biurka dwie, niezbyt czyste szklanki.
Draco wziął głęboki oddech.
Jak ten skończony kretyn, mógł się uważać za jakiegoś magicznego gangstera? Przecież to był zwykły prymitywny bandzior!
Higgs, nie bacząc na zdegustowaną minę Malfoya, zaczął napełniać szklanki alkoholem.
- Byłeś u Zabiniego? – zapytał niby mimochodem Draco.
- Nie. Trzymam się z daleka, jak kazałeś.
- Świetnie!
Blondyn wyjął z kieszeni ciężką sakiewkę i rzucił ją na biurko.
Terencowi chciwie zaświeciły się oczy. Draco wiedział, że mężczyzna szczerze go nie znosi, ale za pieniądze był nawet skłonny okazywać mu szacunek.
- Twoje zdrowie, Malfoy! – Higgs sięgnął po szklaneczkę i wychylił połowę jej zawartości, jednym łykiem.
Draco uniósł drugą i usiłując nawet nie dotykać nią swoich ust, udał, że też się napił.
- Mówiłeś, że masz do mnie jakąś sprawę? – Terence przysunął sobie pudełko z cygarami i otworzył je z uśmiechem.
- Dwie. Po pierwsze chcę teraz raport trzy razy w tygodniu.
- Trzy? A o czym mam ci meldować? Nic się przecież nie dzieje! Stary siedzi w kaftanie, a ci wszyscy idioci, uważają, że już nigdy z tego nie wyjdzie. Dobry z niego aktor – zaśmiał się tubalnie Higgs.
- Najwidoczniej… - burknął z niechęcią Draco.
- Mogę ci tylko powiedzieć, że domagał się ostatnio ode mnie, bym skończył wreszcie tę sprawę z Granger. Ale na razie nic nie robię, skoro mi zabroniłeś… - tłumaczył oględnie Terence.

Malfoy poczuł, jak spinają mu się mięśnie karku. To była zła wiadomość. Bardzo liczył, że ten przeklęty Śmierciożerca wreszcie zniknie z jego pola widzenia. Bał się jednak zlecić jego unicestwienie. To było zbyt ryzykowne…
- Masz się trzymać od niej z daleka. To właśnie moja druga sprawa – wycedził szorstko Draco.
- No przecież się trzymam! – Higgs czknął i dopił alkohol, po czym od razu złapał za butelkę, by znów napełnić szklankę.
- Doszły mnie plotki, że z nią rozmawiałeś, gdy spotkaliście się w Hogsmeade – Draco spojrzał chłodno na Terenca.
- Niby kiedy? Nigdy jej tam nie spotkałem! Nawet na lekcjach ją ignoruje –  skłamał Higgs, po czym sięgnął po cygaro, za pomocą różdżki odciął kapturek i od razu je przypalił.
- Posłuchaj mnie uważnie, bo nie lubię się powtarzać – zaznaczył Draco. – Masz się nie zbliżać do Granger na krok. Jeśli się dowiem, że z nią gadasz gdzieś poza klasą transmutacji, to nie tylko skończą się twoje interesy, ale skończysz się i ty, lądując prosto w Azkabanie. A sam wiesz, że jest za co… - Draco posłał mu triumfujące spojrzenie, z przyjemnością patrząc, jak Terence zaciska usta.
- Po co ci ona? To tylko brudna dziwka…
Draco musiał bardzo mocno zacisnąć pieści, by nie wstać i nie pobić teraz Higgsa na śmierć. Nie mógł tego zrobić. Nie powinien.
- Mam własne plany, co do Granger. Nie musisz wiedzieć jakie. Jeśli będę potrzebował twojej pomocy, wtedy na pewno dam ci znać – Draco wziął uspakajający oddech.
- Dobra! Jak chcesz! Napijmy się jeszcze! – Higgs znów dolał whisky do szklanki i zdrowo z niej pociągnął.

Malfoy uśmiechnął się pod nosem. Dobrze. Jeszcze chwila, a zdobędzie próbki, o które poprosiła go Hermiona. Szczerze miał nadzieję, że to właśnie Terence był winny. Z przyjemnością zobaczyłby, jak dwójka dementorów, odprowadza tego pokręconego psychola, prosto do Azkabanu.


◈◈◈

Cześć! 😊

Urlop niestety już się skończył, wiec wracam do Was i to nie sama.
Poza WOW, mam już prawie gotowe kolejne "Sny" - wreszcie! oraz kilka rozdziałów autorskiej historii, znanej Wam być może z wattpada.

Poza tym zainspirowana jedną sceną z filmu i Waszymi sugestiami, pod miniaturką "Oswojenie", że takie wojenne klimaty podobają się Wam najbardziej, postanowiłam spontanicznie napisać kolejną miniaturkę... Niestety wyszły mi już z tego cztery rozdziały, a tu do końca daleko, dlatego chyba będzie to po prostu jakieś mini-opowiadanie 😋 
Nosi tytuł - "Rozejm"

Macie może ochotę powiedzieć mi, co powinnam opublikować jako następne? Chętnie się posłucham! 😙
Wielkie dzięki za odwiedziny i komentarze, zapewniam, że wracam na "pełen etat" i zacznę wreszcie na wszystko, sumiennie Wam odpisywać! 😱

Wielkie buźki!

V.

Mój mail, niezmiennie: venetiia.noks@gmail.com